De hond weg doen..

Bedankt voor jullie reacties.

Ik denk zelf dat het voor Jip beter is, maar sinds die "beslissing" een beetje gevallen is, ben ik de hele dag misselijk en er mee bezig. Ik weet gewoon niet meer. Dan kijk ik naar hem vanmorgen (ligt ie op zijn rug met de pootjes in de lucht te slapen) en dan denk ik.. je gaat weg.. en dan begint mijn huilbui weer.
In het belang van Jip is het beter maar ik weet even niet meer hoe ik het zelf ga vinden.
Ik ga proberen te vragen of we het van beide kanten 2 of 3 weken kunnen proberen. Op die manier weet ik of Jip het daar fijn vindt en kom ik er achter of ik hem zelf niet té erg ga missen.

Het is echt heel erg moeilijk . Ik denk steeds, waarom ben ik hiermee begonnen, had ik er maar nooit over nagedacht en gepraat

Beter voor Jip? Het lijkt mij echt niet zo dat hij iets te kort komt bij een bezorgd baasje.
En eerlijk, soms denk ik ook van pfff... waar is de tijd dat ik iets leuk kon gaan doen zonder met dat knagend schuldgevoel over de honden. Maar dat hebben veel (goede) baasjes wel denk ik.

Wat scheelt is TWEE honden Echt een veel aangenamer idee als je weg bent. Ik zou er niet aan moeten denken om weg te gaan als ze helemaal alleen zijn.
Nu hebben ze altijd elkaar en het lijkt ze totaal niet te storen als we weg gaan. Geen zielige blikken hier, gewoon lekker knus tegen elkaar gaan aanliggen.

lieve Cynthia,

ondanks ik al eerder zei dat Jip echt niks te kort komt en je een super baasje bent. En het geen slecht ding vind dat je bezorgd bent, want ben van mening dat een goede baas bezorgd is om het welzijn van zijn/haar hondje. je moet je vooral laten leiden door je gevoel en als dat zegt dat het beter is voor jip om naar een ander huisje te gaan dan moet je je gevoel daarin volgen en wil je daarbij heel veel sterkte wensen!

Probeer eens heel eerlijk voor jezelf op een rijtje te zetten wat de redenen zijn dat het beter is dat hij herplaatst wordt (onderverdeelt in beter voor jip en beter voor jou). En een rijtje wat de redenen zijn om hem niet te willen herplaatsen (beter voor hem en beter voor jou).
Zo krijg je waarschijnlijk meer inzicht in waar voor jou de knoop zit.

Als ik eerlijk je berichtje hierboven lees denk ik dat dit niet het juiste moment is de knoop door te hakken. Er lijkt nog twijfel en onzekerheid. Je zegt dat het in het belang van Jip is, maar waarop basseer je dat. Probeer dat eerst eens helder op een rijtje te krijgen. Misschien is er wel aan te werken?

Nog even een paar punten om over na te denken;

Zit hij bij je moeder ook niet af en toe alleen?
Ik neem aan dat zij ook wel eens weg is of het druk heeft.

Als je hond alleen is geweest is hij blij je weer te zien, maar als hij lekker heeft geslapen in die tijd heeft hij niets gemist toch?
Normaal slaapt hij toch ook, als je wel thuis bent.

Een hond houd altijd van zijn baas! Hoe goed of hoe slecht hij behandeld wordt maakt daar geen verschil in.
Jij blijft altijd zijn baas dus denk daar overna voor je hem herplaatst.

Ik ken het gevoel trouwens dat je zelf bang bent dat je je hond tekort doet omdat jij de beslissingen voor hem moet nemen. Maar dat hoort wel bij het baasje zijn.

Jip is twee jaar oud, je hebt hem als pup gekregen, je houdt van hem ? dan krijg je toch veel spijt als je hem weg doet, hij en jij kunnen zich aanpassen aan de situatie van jouw leven ?

ik ben ook alleen komen te staan toen bamse drie maanden was, vele zeiden tegen me , weg ermee, maar ik hield al van bamse, en nog, ik was al gek op dr, een levend iets, meis bezint je, dat je water bij de wijn moet doen, is niet erg, er zijn zoveel dagen dat je wel tijd kan besteden aan Jip. denk er nog eens over na.

en nee hoor, ik zal je geen verwijt maken, als je een goed tehuis wilt zoeken voor je Jip, moet je dat doen, dat verdiend Jip, maar bedenk ook dat Jip twee jaar bij jou is geweest, en dat tie ook van jou houdt.

heb misschien een ander uitgangspunt
waarom geen tweede hondje erbij te nemen.
dan is jip niet alleen wanneer jij er niet bent. en hoef jij je minder schuldig te voelen.
wel moet je realiseren op een hondje willen mensen nog wel passen, maar op twee word stukken moeilijker.

Doe wat goed is voor de hond.
Dat moet gewoon op de eerste plaats staan.

Je vraagt je af of het zielig is voor de hond als hij geplaatst wordt bij de ouders van je vriendin, jij hebt de hond al immers een tijdje.
Nee, dat hoeft niet zielig te zijn. Wanneer een hond in een omgeving komt die goed voor hem is dan leeft de hond prettig. Zoals je zelf al zei; die mensen zijn honden gewend, hun leven is ingesteld op honden en er is een hond waar jouw hondje het prima mee kan vinden, dus er is al aan belangrijke voorwaarden voldaan.
De hond zelf voelt de onrust in jou, en alleen dat al kan hem onzeker maken. Vergeet niet dat een hond stemmingen aanvoelt. Bovendien is het de bedoeling dat het hebben van een hond zowel voor de hond als de baas als positief wordt ervaren, voor de baas betekent dit: het hebben van de hond verrijkt je leven. Jij daarintegen voelt het toch als iets belastends ook al hou je van de hond. Dit gevoel van belasting is niet de bedoeling en zal toch op een bepaalde manier doorwerken in je relatie met de hond ook al ben je nog zo lief voor de hond. Het is gewoon niet zoals het moet zijn en beslist niet optimaal. Ik vind het goed van je dat je er zo eerlijk over bent, er valt je wat dat betreft zeker niets te verwijten.
Ikzelf heb 3 honden gehad, waarvan er nu nog 1 leeft, die ik opgevangen heb omdat hun vorige baasje er niet meer voor kon zorgen. 1 hond was al 7 jaar toen ik haar kreeg, en ik kan je zeggen dat zij en ik het geweldig hebben gehad met elkaar tot ze op haar elfde overleed. De hond is die 4 jaar dat ik haar had altijd blij en vrolijk geweest en we hadden een prima band met elkaar. De andere hond was 3 jaar toen ik haar kreeg en ook hier hetzelfde verhaal; prachtige jaren met elkaar tot ze op haar dertiende overleed. Mijn huidige hondje heb ik opgehaald bij haar voormalige baasje toen ze anderhalf jaar was. Het baasje had een gezin met 3 kinderen waardoor ze naar haar mening niet voldoende tijd aan de hond kon besteden. Daar kwam bij dat ze fulltime ging werken waardoor ze nog minder tijd aan de hond kon besteden en ook zij voelde zich schuldig hierover. Ze hield echt van de hond maar besloot een baasje te zoeken waarbij het hondje meer aandacht kon krijgen dan wat zij de hond kon geven. De hond is dus bij mij gekomen en ze is inmiddels bijna 6 jaar. Ze is een blij en vrolijk en open hondje geworden en we zijn stapelgek op haar!
Met mijn verhaal wil ik proberen je duidelijk te maken dat een hond zich prima kan voelen in een nieuw gezin, belangrijk is wel dat je inderdaad zeker bent dat dit nieuwe gezin inderdaad het GOEDE gezin voor je hond is. Is dit het geval, is er liefde, respect, begrip, geduld,de nodige verzorging, structuur, zit de hond niet hele dagen alleen en wordt er ook beweging aan de hond geboden dan denk ik dat je een fijn gezin voor je hond gevonden hebt en de hond de kans op een fijn leven geboden hebt. Niet schuldig voelen dus als je zeker bent dat jij door omstandigheden, welke dan ook, niet zelf het leven kan bieden aan de hond wat hij nodig heeft MAAR wel de hond een kans op een fijn leven hebt geboden bij een fijn en liefdevol en betrouwbaar gezin!
Ik wens je sterkte met je beslissing!!!

Is er niemand in jou buurt die je doggy kan hebben op dagen dat jij het heel erg druk hebt? Ook is er niet mis met een uitlaatsdienst. Jouw doggy krijgt beweging en jij kan als je thuis bent af en toe 10 min spelen, ook al zit je te leren

Schuld kan een goede raadgever zijn, maar in sommige gevallen een slechte raadgever zijn en ik denk dat je jezelf behoorlijk hard aanpakt. Wat je ook beslist, zet de plus en de min punten tegenover elkaar en ga eerst kijken of er andere optie's zijn. Heel veel sterkte!

ik denk dat je onzekerheid je nekt in dit geval

een hond is heel snel tevreden
ik denk niet dat jip het slecht bij jou heeft

probeer die gedachte eens om te buigen, dat zal al heel veel schelen


ik voel me ook rottig als ik een paar uur weg ben, dan denk ik ook aan mn hondje
maar die ligt gewoon de hele dag te maffen als ik weg ben
en is super blij als ik weer terug ben... je bent dan echt geen slecht baasje

mijn zus had hetzelfde probleem, die had ook een enorm schuldgevoel als ze moest werken doordat dan haar hondje alleen zat,
ze heeft er toen nog een hondje bij genomen, allebei een mathezer,
en ze ziet hoeveel die twee spelen,
en nu is haar schuldgevoel tegenover het hondje weg,
en het nieuwe hondje, is zo speels,
als ze de hele dag werkt laat iemand anders ze even uit, een paar keer,
en als ze thuis is, doet ze lekker gek met ze,en neemt ze overal mee naar toe,
meis denk er goed over na,
als je nu al huilbuien krijgt, alleen bij het idee dat ze weg moet,
zou ik het niet doen, dan sta je niet volledig achter je beslissing,
je bent stapel op dat beessie, en dat beessie op jouw,
neem geen overhaaste beslissingen, en neem hem pas als je echt zeker bent, en dus geen huilbuien meer heb,
want zolang je die heb ,ben je er niet zeker van ,
volgens mij komt het beessie echt niks te kort bij je,
hij ziet er goed en gelukkig uit,
denk goed na meis,
liefs gerrie en droopy,

Ik snap je gevoel heel goed meid.

Ik ben zelf net 21, ben 3 jaar geleden gaan samen wonen voor mijn gevoel aan de andere kant van de wereld. Vrienden/Familie wonen allemaal minimaal op 1 uur met de auto rijden op afstand. En niemand die ik hier ken..

Daarom hebben mijn vriend en ik besloten 2 katten te nemen na een jaar hier te wonen, mijn vriend werkt soms 60 uur in de week en ja als je niemand kent is alleen thuis zitten ook niet leuk.

Na lang twijfelen hebben we sinds 3 weken een hondje in huis erbij genomen, ik neem haar overal mee naar toe maar ik werk ook meestal 28 a 30 uur in de week en tja helaas kan ze niet mee.
Meestal werk ik 5 uurtjes op een dag en als ik thuis kom ligt ze vaak te slapen terwijl ik dat ook heel erg zielig vind als ze "alleen" thuis is, maar ze heeft dan ook nog 2 lieve katten om haar heen die haar regelmatig een kopje geven en als ik echt een lange dag op het werk heb gaat ze naar mijn schoonmoeder die de hele dag thuis is, op een boodschapje doen na dan..

En ik leer veel mensen kennen hier in de buurt tijdens het uitlaten zodat ik me meer op mijn plaats begin te voelen. Al weet ik natuurlijk niet hoe dat bij jou zit..

Probeer er echt goed over natedenken voor je het definitief besluit want dat kan je niet meer terug draaien.

Probeer een balans voor jezelf op te maken hoe je je tijd kunt verdelen en voel jezelf niet te schuldig, je kan niet altijd bij je hondje zijn maar dat wil niet betekenen dat je een slechte baas bent! in tegendeel zelfs als ik je verhaal zo lees want je wilt het beste voor je hondje. Kom op he meid!!

Ik vind dit een slecht advies in dit stadium! Als TS op dit moment niet eens weet of ze de verantwoording voor 1 hond optimaal kan dragen dan is een 2e hond natuurlijk helemaal een NOGO... Zo komen al die honden in asiels... door mensen die impulsief en ondoordacht op oneigenlijke gronden maar een hondje aanschaffen! Een hond moet een bewuste weloverwogen keuze voor het leven zijn en niet omdat er ergens iets faalt en dan maar voor het hondje er wat gezelligs bij zetten. Eesrt naar jezelf kijken, eerst weten waar je motivatie en prioriteiten liggen en pas dan daaraan werken en passende beslissingen nemen!

Ik ben het helemaal eens met Petra. Als je al niet weet of je de zorg kan dragen voor 1 hond, waarom zou je dan de zorg op je nemen van 2 honden?

Als ik besluit hem weg te doen, dan weet ik wel dat ik nooit meer een hond zal nemen. Het is niet alleen de beslissing hem weg te doen maar ook de verplichting aan mezelf om nooit meer een hond te nemen, dat zou ik niet meer over mijn hart kunnen krijgen.

Zoiets kun je nooit bij voorbaat zeggen. Niet te streng zijn voor jezelf. Je wil het beste voor Jip en later misschien nog eens voor een ander maatje. Dat telt! Sterkte.

Ik zou zeggen volg je gevoel.

Zolang je hem maar niet naar een asiel brengt !!!
Je hebt echt je best gedaan om een goed baasje voor hem te vinden en dat doen velen niet, waardoor ik en andere vrijwilligers onze handen vol hebben met zo veel hondjes die elke dag moeten worden gevoerd, uitgelaten en met gespeeld moet worden.
Door het tijdsgebrek schiet er haast geen tijd over voor het spelen
Ik wou dat iedereen die zijn hond niet kon houden om welke reden dan ook zoals jij was !!!
Een goede thuis voor hen vinden en zeker van zijn dat ze goed zitten.

Dus van mij geen harde reactie hoor

Hoi allemaal,

bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik heb echt alle mogelijke opties bekeken maar die opties zijn vooral voor mij fijn, niet voor Jip. Een tweede hond erbij nemen is geen optie, ik heb én een te klein appartement daarvoor én ik zou dan mijn aandacht nog over de 2 moeten verdelen.

Ik heb veel aan jullie reacties gehad en heb de + punten en de - punten opgeschreven en bekeken. En dan voor Jip en voor mij. Voor Jip is het beter en fijner om bij de ouders van mijn vriendin te gaan wonen. Waarop ik dat baseer? Ik weet dat hij van mij (zijn baasje) houdt en dat hij ook wel voelt dat ik alles doe/probeer om hem blij en gelukkig te maken maar ik weet ook dat Jip een gezelligheidshondje is, het liefst onder de mensen/kindjes is en het allerliefst met andere hondjes. Daarnaast houdt hij van lekker snuffelen en spelen in de tuin en vraagt (en wil) hij erg veel aandacht. Ik doe mijn best maar zij hebben alle tijd voor hem, een tuin, andere hondjes, kleinkinderen en het zijn ontzettend lieve mensen.
De laatste tijd fit ik teveel op Jip, krijgt hij te weinig aandacht en ik heb gewoon het gevoel dat hij bij mij niet gelukkig is. Of dat nou onzekerheid is of niet.. hij kan het mij niet vertellen.

Ik vind het super moeilijk, maar ik wil hem die kans geven om in een gezin te komen waar hij helemaal op zijn plek zal zijn. Ik heb dus besloten (met pijn) om hem daar naar toe te brengen. Of ja, mijn moeder heeft hem gebracht want daar was ik niet echt toe in staat. IK kon de laatste dagen alleen maar huilen en daarom besloten we om het maar gelijk te proberen, zodat ik ook echt kan kijken/voelen/weten hoe ik het vind en of Jip het daar naar zijn zin heeft en op zijn plek is. Van beide kanten gaan we dat nu bekijken.

Om heel eerlijk te zijn heb ik de hele weg van mijn moeder naar hier (+- 1 uur) alleen maar ontzettend hard in de auto zitten huilen als en klein kind, het voelt een beetje hetzelfde als liefdesverdriet.. steeds huilbuien, even goed voelen en huppa de volgende. Ik blijf er bij dat ik denk dat het voor Jip beter is, ook met het oog op de toekomst. Ik weet niet wat voor een baan ik zal krijgen, er zijn vast oplossingen met uitlaatservices etc. maar ga ik dat Jip aan doen? De enige reden waarom eze herplaatsing misschien toch teruggedraaid gaat worden, is wanneer ik het echt niet trek en dat is dan vanuit mijn eigen egoisme. Jip kennende is hij daar snel op zijn plek, hij is al vaker uit logeren geweest (mama, nichtje, zus) en ook al vaker bij hun en hij vindt overal wel gewoon zijn plek gelijk, huilt niet, eet gewoon.. Morgen ga ik even bellen hoe het met hem gaat.

Het klinkt allemaal heel tegenstrijdig allemaal en zo voelt het ook. Ik ga nog steeds van het een in het ander, haal er dingen bij, er gaan weer dingen af. Diep in mijn hart weet ik dat het beter is voor Jip maar jee, het doet echt heel erg veel pijn.

Bedankt voor jullie eerlijke en lieve reacties.

Lieve Cinthya,
als je diep in je hart voelt dat je het juiste hebt gedaan dan is het goed!!!
Tuurlijk mag je daar heel erg verdrietig om zijn, zou ik ook zijn, maar het is ook ontzettend knap te kiezen voor Jip!!
Heel veel sterkte meis!!!

Eigenlijk een hele lieve vraag, wat is er beter voor mijn hond, waarop je het antwoord zelf al weet maar dit graag nog even van anderen ook wilt horen. Toen ik net zo oud was als jij nu, dat is al ruim 20 jaar geleden, had ik ongeveer dezelfde schuld gevoelens bij mijn honden. Toen zag ik niet dat het voor een hond niet goed is om heel erg veel te verhuizen, maar dat het voor een keer (en zeker omdat je weet waar de hond terecht komt) door veranderde omstandigheden best kan. Maar ook beter kan zijn voor de hond en de baas.
Je bent geen slechte baas als je er achter komt dat het huis wat je aan jou hond geeft niet meer zo goed is voor jullie beiden. Soms kan een situatie veranderen waardoor de thuissituatie voor de hond en de baas minder optimaal geworden is en de baas kan er dan voor zorgen dat de hond het fijner en beter zal krijgen door verhuizing.

Je moet het zo zien; kinderen groeien op, krijgen veel zorg en gaan dan uit huis, dan hebben ze minder zorg nodig en zijn zelfstandig geworden.
Jou hond is bij jou op gegroeid en is nu oud genoeg om op 'zichzelf' te gaan wonen maar dan wel met de nodige begeleiding. En jij hebt er voor gezorgd, je hond kan bij lieve mensen gaan wonen waar er goed op hem gelet zal worden en krijg alle noodzakelijke zorg. Je zou zelfs nog langs kunnen gaan om te kijken hoe het gaat als je je te veel afvraagt hoe het met je hond gaat. Een beetje op bezoek gaan dus.

Je moet je echt niet schuldig voelen dat je hond gaat verhuizen als je weet dat je voor je hond een heel goed huis gevonden hebt waar hij een fijn leven zal hebben. Wees trots op jezelf. Het is hartstikke moeilijk om je hond, als je er veel van houd en dat doe je volgens mij, weg te doen. Soms kan een leven veranderen waardoor de hond ‘er niet meer in past’ en baasjes die veel moeite hebben om hun hond weg te doen en naar een goed adres zoeken daar voor zijn volgens mij echt geen slechte baas. En ook niet geweest!!

Moedige beslissing. Veel sterkte.

wel goed dat je heel eerlijk ben
en dat ga ik nu ook even doen:

je hebt blijkbaar toch niet goed genoeg nagedacht over een hond en dan bedoel ik: een hond kost ook heel veel tijd. en dan heb ik het nog vooral over dat je toch denk ik zou weten dat je een diploma zou halen en een baan zou zoeken. dan komt hij misschien 8/9 uur op een dag alleen et zitten? of je moet ook iets vinden wanneer hij mee kan, maar dat weet je nog niet.

als je denkt dat jip het daar beter heeft zou het wel zo eerlijk zijn.
ik zou hem alleen nooit naar het asiel o.i.d doen

succes met je keuze

succes met je keuze

hopelijk blijf je daar nu wel bij
anders is het misschien wel erg zielig