Zo alleen zonder mijn hond

07/07/2011 Is mijn lieve Jack Russel Joysa overleden, ze is 9 jaar geworden.
Ze was mijn meisje, mijn schaduw, mijn alles.
Overal waar ik ging, ging zij, douche, bed, op de bank en als het even kon glipte ze mee de wc in.
Ze had een heel lief karakter en deed geen vlieg kwaad.
Ik weet dat haar dood nog maar drie dagen is geleden en dat mijn verdriet normaal is.
Maar ik voel me ook ineens zo alleen en eenzaam.
Ik heb 3 zonen (20, 17 en 12 jaar) die waren er ook kapot van maar hebben hun eigen bezigheden overdag.
Daar zit ik dan, alleen in een huis vol herinneringen aan mijn meisje.
Tv kijken lukt bijna niet want haar plek op de bank blijft leeg.
In mijn bed ligt nog steeds haar deken, zodat het net lijkt of ze er nog is anders kan ik niet slapen.
De eerste twee dagen heb ik alleen maar gehuild, eten lukte niet.
Nu, de derde dag zonder haar voel ik me zooo leeg. Ik heb mij zelf gedwongen om iets te eten.
Maar dat nare gevoel van een knoop in mijn maag blijft.
Hoe kom ik hier in godsnaam overheen/doorheen?
Ik schrijf veel op dat helpt wel, maar er zijn ook mensen die mij niet begrijpen en zeggen dat ik evt. een nieuwe pup moet halen zodat ik weer kan zorgen voor haar en dan ben ik niet meer alleen.
Ik vindt dat nu nog veel te vroeg om aan te denken.
Aan de andere kant lees ik hier op verschillende forums dat mensen er sneller boven op komen door een nieuwe pup te halen.
Hoe is dat bij jullie gegaan?
Voelde jullie je ook zo alleen?
En hoe ging je daar mee om en hoelang duurde dat gevoel?

Liefs Tanja (die het even niet meer weet)

heel veel sterkte met dit grote verlies.

iedereen verwerkt het op een andere manier,de een is eerder aan een nieuwe hond toe dan de ander.
wij hebben bijna een jaar gewacht voor een nieuwe hond.
schrijf van je af praat over je verdriet en denk aan de fijne momenten van Joysa.

Ja dat is afschuwelijk, niet te beschrijven..Hier is het 7 weken geleden dat Bijou plots is overleden, en ik kan je eerlijk vertellen dat het er niet beter op word, maar dat is ook per persoon verschillend.
Ik heb erg veel moeite om de dag door te komen, iedere seconde denk ik aan haar. Ik slaap dan ook met haar lievelingsknuffel, dat voelt dan toch iets beter, maar ja, het blijft leeg een akelig stil.
Ik dacht vrijwel direct aan een nieuwe hond, nu ik na een aantal weken iets helderder na kan denken besef ik mij dat dit een wanhoops gedachte was, want ik wilde geen nieuwe hond, ik wilde Bijou. En die krijg je niet door een pup te kopen.
Hier is die gedachte momenteel weer weg, het is zelfs zo dat ik er niet aan moet denken een nieuwe hond te hebben, op dit moment.
Het is een chaos aan emoties, de het ene uur voel je je iets beter dan het andere uur, pieken en dalen.
Je kan dingetjes doen waardoor je je wat meer verbonden met haar voelt, bijvoorbeeld een fotoboek maken, een herdenkingshoekje. Ik had al een foto album, daar wil ik mee verder gaan, ik heb een herdenkingshoekje en een herinneringskist gemaakt zodat haar spullen veilig zijn opgeborgen.
Helaas heb ik geen tips of trucs voor je hoe je het doorkomt, je moet er doorheen en op een dag zullen de wonden littekens worden, die hopelijk minder pijnlijk zijn dan nu.

weet je bij mij is het nu 3 maand geleden en nog iedere dag denk ik met veel verdriet en pijn in het hart aan haar, moet ook nog steeds wenen want haar vergeten zal ik nooit, ze was ook maar 6 jaar veel te jong om te sterven en of ik nog een andere hond koop, dat zal de tijd uitwijzen maar nu ben ik nog steeds in een rouwproces aangaande mijn hondje en ben ik nog niet klaar om aan een ander hond in huis te nemen dat zou overkomen alsof mijn hondje daphne zo snel vervangbaar is en dat is niet zo maar ja iedereen is anders en je moet zelf voelen hoe jij daar tegenover staat en dat is alleen wat telt jouw gevoelens aangaande een andere hond.

Ja dat gevoel krijg ik er dan ook bij.
Het schuld gevoel net of ik haar wil vervangen.
Maar dat is absoluut niet zo, zij was uniek en zal altijd mijn meisje blijven.
Maar het is zo vreselijk stil in huis.
Leeg gewoon. (ondanks de kinderen)
Maar goed áls ik evt. een andere hondje zou kopen dan moet dat wel om een andere reden zijn en niet omdat ik een leegte wil opvullen.
Bah, soms heb ik het gevoel dat ze zometeen weer binnen wandeld door de open tuindeur.
Of dan wil ik haar roepen maar besef dan dat ze er niet meer is en dat ik dus nooit meer haar naam zal roepen.
Mijn maag draait bij dat idee.
Vragen spoken door mijn hoofd, als ik, of had ik maar, misschien was ze dan niet...
Nee, hier kon niemand wat aan doen, ook ik niet maar toch heb ik voor mijn gevoel gefaald.
Ik hoop maar dat ze het goed heeft waar ze nu is, en dat ze misschien afentoe bij me langs komt.
Kon ik haar koppie nog maar 1 keer vast houden of haar snoetje kussen en haar nog 1 x vertellen hoeveel ik van haar heb gehouden. :(

Ik begrijp je verdriet.
Wij hebben ook al een paar honden moeten laten inslapen.
Maar het verdriet slijt maar daar is tijd voor nodig.
Denk aan de mooie momenten die met haar hebt gehad.
Wij hebben ook een keer kort na het overlijden een pup genomen en er nooit het gevoel gehad haar te vervangen.We zijn onze honden ook nooit vergeten en we praten nog over ze.

Tanja, ik heb veel honden, maar heb het nog steeds heel zwaar als er een hond overlijd. Toen mijn eerste teefje overleed, heb ik er een jaar lang niet over kunnen praten.
Nu weet ik dat dat verdriet erbij hoort en laat zien hoeveel blijdschap je van de hond gekregen hebt. Dus moet je ook dit verdriet waarderen.
Verder telt de tijd dat de hond bij je was en niet de tijd dat ze er niet is. Loslaten is heel moeilijk, maar een plek in je hart hoef je nooit los te laten.
Een volgende hond vervangt nooit een andere hond, maar is weer een nieuw avontuur een nieuw leven dat net zo de moeite waard is.

Ook ik begrijp je verdriet, en het gevoel.
En het duurt zolang voor het wat minder wordt.
In september vorig jaar overleed onze Kira, net geen tien jaar oud.
Het verdriet en gemis waren zo groot, er was een stukje van mezelf doodgegaan.
Denken aan een nieuw hondje kwam niet eens in me op,het zou toen niet goed gevoeld hebben.
Na een poosje hier op het forum kwam toch wel de wens om een nieuw hondje te nemen.
En nu alweer bijna tien maanden na het overlijden van Kira is onze nieuwe pup geboren. Ondanks mijn blijdschap hierover moest ik heel erg huilen, het voelde alsof ik Kira ging vergeten.
Ik weet dat dat niet zo is want zij zal voor altijd een plekje in mijn hart houden,maar het voelt toch nog een beetje vreemd.Dus er zullen mensen zijn die dit heel lang vinden en voor een ander is het nog te kort, doe wat je gevoel je ingeeft.Sterkte.

Lieve allemaal,

Ik ben zo blij met jullie reacties.
Ik put hier heel veel kracht uit.
Het klinkt misschien raar maar het voelt zo fijn dat ik niet alleen met deze gevoelens zit. (niet dat ik jullie dit gun hoor)
Maar ik herken zoveel in jullie verhalen.
Er is een stuk van mij heen gegaan zo voelt dat.
Ik ben niet meer compleet.
Dit valt ook niet te repareren of te herstellen dit moet zachtjes slijten.
Het gemis zal nooit weggaan, dat weet ik zeker maar misschien kan ik ooit weer zoveel liefde geven aan een ander hondje.
Maar Joysa is uniek, er zal geen 1 hondje zijn zo als zij.
Ik heb net wat haartjes in een doosje gedaan en bij haar foto gezet.
Het kaarsje brand en zal voortaan iedere avond branden.
Zodat zij weet dat wij haar nooit zullen vergeten.

ik ken jammergenoeg ook dat gevoel,het is van mij al meer dan een jaar en ik heb pas na een jaar beslist om een nieuwe pup te nemen,ook net zoals je zeg uit schuldgevoel tegenover mijn sloebertje,nu nog soms
eenmaal ik die beslissing genomen had een nieuw vriendje te nemen,ja dan was het met een heel dubbel gevoel,ik zou blij moeten zijn maar ik kon het niet omwille van sloeber,ik had ook het gevoel hem in de steek te laten ,hem te vergeten,maar dat is niet zo,integendeel ik praat nog elke dag met hem,en nog vloeien er tranen,zoals nu ,nu ik je verhaal lees en het zo herkenbaar is ,lopen hier terug tranen,we missen ze en zullen ze altijd blijven missen
hoelang je erover doet om een ander hondje te nemen ,dat zal je zelf voelen,ik heb ook heel lang gewacht en had er een beetje schrik van,nu ik het heb ,ja het doet goed opnieuw te kunnen wandelen en genieten van hun zotte kuren,soms zie ik trekjes van sloebertje en ja dat doet goed maar doet ook pijn want hoe graag ik woody ook zie ,mijn sloebertje blijft voor mij altijd mijn "speciaaltje"ze laten een leegte achter die je niet kan beschrijven

veel sterkte ,en weet dat ik je heel goed begrijp

Over 2 maanden is het al 4 jaar geleden dat onze Roy stierf. We missen hem nog steeds. Dat komt ook wel omdat we wegens onze gezondheid geen andere hond meer nemen, maar ook zijn voorgangers leven in onze harten voort. Het is, zoals op je profielfoto staat: Gone, but never forgotten.

HEt duurt zolang als het duurt, iedereen verwerkt zijn verdriet op zijn/haar eigen manier...
Ik zie een andere hond niet als vervanging maar het helpt wel tegen het verdriet...maar ook dat ligt voor iedereen anders..

Heb het in een van die programma's op Animal planet gezien, weet mijn god niet meer welke, er zijn er zoveel, maar daar werd gezegd dat het beste dat je kunt doen na het verlies van een hond zo snel mogelijk een andere hond nemen, niet als vervanging, maar gewoon omdat het je helpt om door al het verdriet ook weer mooie dingen te zien..
IK heb het wel gedaan na de dood van mijn katje, ik dacht dat ik gek werd en heb een
kitten genomen en ongemerkt moest ik toch af en toe lachen om die malle capriolen of je nu wilt of niet...
Het is zeker geen vervanging want geen enkele kat kan Mijn Dopey vervangen met zijn aandoenlijke schorre miauwtje, maar ik ben Yosha wel eeuwig dankbaar dat ze tijdens die periode van rouw
bij me was en me liet zien dat er ook genoeg was om wel blij mee te zijn..

Lieve Tanja,
Als je hier je hart kunt luchten vind ik dat heel fijn voor jou. Ieder van ons met een hond, wordt vroeg of laat geconfronteerd met een gemis.
Mijn Wodan, ik wil er ook nog niet over op houden, was ook zo'n aanwezige persoonlijkheid in ons gezin. Hij was er altijd voor ons en was van onschatbare waarde. Ik heb hem moeten afgeven op 30 mei, toen de artrose te ver gevorderd was.
Voor mij als huisvrouw is de stilte in huis verschrikkelijk. Toch wil ik nog geen nieuwe, omdat ik de tijd nog niet rijp vind. De kinderen zijn hierin anders, maar die waren ook niet zo close met hem als ik.
Ja, ik mis hem erg (fysiek en geestelijk), en weet dat het scherpe verdriet, mensen zijn soms intiemer met hun dieren dan ze beseffen, plaats maakt voor een herinnering aan een grote vriend. (Bij mij nog wat vroeg)
Je zult aan jezelf merken of de tijd voor een nieuwe hond daar is, daar kan niemand een uitspraak over doen.
Dat je nu bij jezelf als volwassen vrouw ziet dat je zo verdrietig bent, overvalt je wel.(Dat had of heb ik ook) Wat zo'n gemis losmaakt is heel bevreemdend, want voor je omgeving gaat het leven door, en het was toch maar een hond...
Ik zou je willen troosten, net zoals de meesten hier, hier vind je echt een luisterend oor.
Heel veel sterkte

Eerst wil ik je veel sterkte wensen,met het
verlies van je hondje.
Ieder mens verwerkt zijn verdriet op een andere
manier.
Mijn hondje is er van Mei 2010 niet meer,ik heb
nog steeds verdriet,momenten heb ik het lastig.
Er is 1 week een vakantie hondje bij mij geweest,
er was terug leven in huis.
Ik weet niet of ik nog een hondje neem,je weet nooit
Ik wens je het beste ik kan je spijtig genoeg geen
raad geven...

Dag 4 zonder mijn meisje.
Het klinkt misschien raar maar ik hoor haar 's avonds.
Ze sliep altijd op mijn bed, de laatste dagen was ze wel steeds aan het hijgen.
Nu hoor ik als ik naar bed ga dat hijgen ook, en het likken langs haar bekkie.
Ik had ook een stuk op Google gevonden waar ik steun aan heb want ik geloof zeker dat dit zo is.

Er zijn mensen die hun huisdier ruiken, horen of voelen dat het dier langs hun handen of benen strijkt. Mijn ervaring is dat ze er dan ook daadwerkelijk kunnen zijn. Dieren die overgegaan zijn kunnen gemakkelijk van de ene dimensie naar de andere gaan en daardoor af en toe gewoon eens even komen ?buurten?. Na verloop van tijd kunnen deze ervaringen verdwijnen. Kinderen hebben vaak een hechte band met hun huisdieren en het kan dan ook voorkomen dat kinderen het overleden huisdier gewoon nog zien lopen en ook reageren alsof ze er nog zijn. Kinderen kunnen nog heel gemakkelijk contact hebben met gene zijde.

Iedereen heeft daar zo zijn eigen ideeën over maar ik geloof hier echt in.
Het sterkt mij ook en ik weet ook zeker dat we elkaar ooit weer zullen zien.
Als ik tegen haar praat dan zeg ik dat ook maar dat ik hier nog moet blijven voor de kindjes.
Soms had ik geen zin om weer te gaan wandelen met haar, en nu zou ik er alles voorgeven om weer met haar een eind te gaan lopen.
Ik irriteerde mij aan al die haren maar nu ben ik juist op zoek naar iets van haar.
Die 'knoop' in mijn maag zit er nog steeds en zolang ik dat gevoel van onrust nog heb is er zeker ook nog geen tijd voor een ander hondje.
Ik krijg wel kriebels als ik haar puppie foto's zie maar ik ben er nog niet aan toe om mijn liefde aan een ander hondje te geven.
Ik denk wel dat dat ooit weer gaat gebeurd maar wanneer dat is???
Nu zitten wij hier nog volop in de rouw en ik heb goede maar ook slechte momenten.
Vandaag probeer ik maar eens naar buiten te gaan, zonder haar, en dat zal ook niet makkelijk zijn. :(

Ik ken het verdriet en het gemis ook. Heb al diverse honden moeten laten gaan. Maar een nieuwe hond is een andere hond. Waar je ook weer een geheel eigen band mee gaat opbouwen.

Bij mij maakt het niet uit of er snel een nieuwe hond komt of dat het langer duurt (eens 3 jaar geen hong gehad!). De nieuwe hond als die komt is ook echt een nieuwe hond. En in mijn hart hebben al mijn honden hun eigen plekje. Dat wordt niet ingenomen door de volgende hond. Ik mis al mijn honden nog, maar het leven gaat door. Zo is het nu eenmaal.

hoi !
heeel veel sterkte de komende tijd !
niemand wil dit mee maken !
stuur me even een bp dan zal ik je vertelen wat er bij ons is gebeurt met onze vorige hond

Hallo Tanja,

Op mijn 3de kregen wij Debbie. Een lieve maltezer. We haren gek met haar. januari 2008 (ik was 18 zij was 14) is zij overleden. Niet geheel onverwachts maar toch...
Wij hebben haar begraven op een dierenbegraafplaats. Dit gaf ons al wat meer rust omdat het goed voelde.

Ik weet helemaal wat je doormaakt. Ookal was ik 18 en had ik net zoals jouw kinderen, ook bezigheden, ik miste de welkomstgroet van Debbie zodra ik thuis kwam. Ik miste haar blaf. Ik miste het getrippel op het laminaat. Ik miste het kroelen, het aaien. Ik miste al het contact wat ik met haar had.

Ik liet het maar gaan. Niemand wilde al een nieuwe pup. Het was te vroeg. Ik kon er echter niet aan wennen. Het verdriet werd vanzelf wel minder, maar het gemis bleef!


In augustus (7 maanden na het overlijden van Debbie) haalden we dan toch een nieuwe pup. Hetzelfde ras. Danja kwam in ons leven. Ze was heel anders dan Debbie. En ik vond het geweldig om een nieuw hondje weer liefde en aandacht te kunnen geven. Het plekje was weer vervuld. Ik zie haar niet als vervanging hoor. Ze heeft niet Debbie's plekje. Maar een nieuw plekje. En ookal denk ik nog vaak aan Debbie. Ik ben veel gelukkiger met een nieuw hondje als helemaal geen hondje meer.

Ik kan gewoon niet tegen de stilte.

Neem een nieuwe pup, als je eraan toe bent. Nogmaals: verdriet heeft tijd nodig, maar het lege plekje zal blijven helaas....

Heel veel sterkte!

Je zal me wel hebben gezien op het forum, net ook mijn kindje kwijt.
Jouw verhaal kan mijn verhaal zijn...de leegte op de bank, overal kom je haar tegen..
Ik kan van dit moment ook niets zeggen omdat dit weer net anders is dan 2 jaar geleden mijn kleine Melissa.
Net verhuisd na de bouw van ons huis en de laatste weken waren we zo gestressed van alles, en ons geduld was ook wat minder, al was ik elke dag bezig met haar omdat ze zeg maar een soort van Crohn had, haar darmpjes, ze was veel ziek,bezig dus met speciale voeding maken, haar verzorgen als ze ziek was,alleen voor heel veel aandacht en knuffelen was er weinig tijd, zeker met 4 stuks, wij hadden en hebben nog steeds een enorm schuldgevoel over net uitgerekend dat laatste stukje van haar leven, ze is in haar huisje waarschijnlijk hartstilstand overleden.

Ik begrijp jou dus helemaal, ik loop nu ook steeds tegen die leegte aan, alle dingetjes in huis, alle dingen die je deed met haar...het doet vreselijk veel pijn..
Mijn kleintje overleed de 8e, scheelt een dag met jou dus..
Misschien kunnen we elkaar veel steun geven en wat voor elkaar betekenen??

@ Anonieme gast
Ja daarvoor is dit forum ook bedoelt om je hart te luchten en elkaar te steunen of verhalen uit te wisselen.
Je hebt je nog niet ingeschreven zie ik.
Dus ik kan je ook geen prive berichten sturen of evt. je foto's bekijken van jou honden-kind.

Vandaag was voor mij een mijlpaal een soort van overwinning.
Ik ben voor het eerst sinds het gebeurd is (afgelopen donderdag) weer naar buiten gegaan.
Op de fiets. Ik moest de route nemen die ik met haar ook altijd fietste en dat viel me heel zwaar.
Ik was van plan om om te keren maar iets in me zei dat ik door moest gaan. Ineens kwam er een gevoel van rust over mij heen die ik niet kan beschrijven.
Ik weet zeker dat dat mijn meisje was die mij duidelijk probeerde te maken dat het goed was en dat ik verder moest gaan.
Dat heb ik toen gedaan en de zon ging schijnen en dat was zo'n mooi moment.
Nu weet ik ook zeker dat ik weer een nieuw hondje wil eerst twijfelde ik nog heel erg. (een zusje voor mijn meisje)
Zo zie ik dat.
Wanneer precies dat kan ik niet zeggen maar dat ik toch weer een pupje wil is nu duidelijk.
Ik weet ook zeker dat Joysa niet wil dat ik alleen maar blijf huilen maar ook het leven weer oppak.
Ik zal haar never nooit vergeten en ze zal ook altijd aan mijn zij meelopen.
Tuurlijk zullen er momenten zijn dat ik het even moeilijk zal krijgen en dan zullen er ook zeker tranen vallen maar dat geeft niet dat mag.
Er zit nog zoveel liefde in mij dat verwijnt niet zomaar.
En die liefde kan ik dan (ooit) aan de nieuwe pup geven.
Ik leef nu van dag tot dag maar vandaag heb ik het gevoel dat ik weer een stukje durf te leven.
Dieren zijn ook heel spiritueel en voelen daardoor bijv. ook aardbevingen van te voren al aan, of een hartaanval bij hun baasje.
Drm ben ik er ook van overtuigd dat ze de rest van ons leven bij ons blijven (misschien niet de hele dag) en dat wij misschien zo af en toe het gevoel hebben dat we ze horen of zien.
Er gebeuren soms onverklaarbare dingen die als ik er dan goed over nadenk vast door haar worden gedaan.
Bijv. een plant die bijna dood was begint nu ineens weer te bloeien. (?)
Of mijn kleindochter (21 mnd) die met de hondenriem in haar handje onder de keukentafel kijkt en zegt 'Joysa, kom naar buiten'. (?) (zou ze daar dan gewoon zitten op haar vaste plekje?)
Kinderen zijn ook heel spiritiueel dus ja.
Ik kan dit soort dingen alleen maar verklaren door aan te nemen dat Joysa nog bij ons is. (helaas niet in levende lijve)
Sommige vinden dit misschien onzin maar ik geloof hier echt in en het sterkt mij en helpt mij bij de verwerking van dit enorme verlies.

Een heel herkenbaar gevoel!
Ik ben mijn twee hondenkindjes alle twee in 1 jaar tijd verloren...
Ik kan zeggen, het verdriet blijft, je gaat het op den duur een plekje geven, maar het verdriet zal altijd aanwezig zijn, bij mij in ieder geval wel...

Ik ben maar alleen en ik werd echt gek, muren kwamen op me af en ik had gewoon niks meer om mijn bed uit te komen (zo voelde het tenminste)...

Op een hele speciale manier is Sammy in mijn leven gekomen, heel snel na de dood van Ziva, maar ik heb een gevoel dat het zo moest zijn dat hij in mijn leven kwam... Door dingen die hij deed de eerste dag dat ik hem had kreeg ik een soort van bevestiging dat het goed is zo...

Dico en Ziva zal ik nooit vergeten, ik heb nog heel vaak dat ik huilbuien heb en dat ik ze mis... Toch ben ik er van overtuigd dat Sammy er voor zorgde dat ik weer een doel in het leven had, zonder hem was ik er veel slechter aan toe denk ik zomaar...

Ik heb een heel mooi hoekje voor Dico en Ziva , vanaf de bank zie ik ze, twee mooie grote foto's en hun mooie urnen... Elke avond brand ik een kaarsje...

Iedereen gaat er uiteraard anders mee om, de één heeft sneller een andere hond dan de ander en sommige mensen nemen nooit meer een hond omdat het verdriet hun te groot is...

Ik wens je heel veel sterkte toe, volg je gevoel, ook in de toekomst bij het misschien aanschaffen van een ander hondje!

Ik laat een foto van Joysa op canvas maken en die krijgt een heel mooi plekje aan de muur.
(ik twijfel nog of ik dat in kleur of zwart wit doe)
Nu staat er een mooie foto op de kast waar ik iedere avond een kaarsje brand.
Ernaast staat een mooi doosje met wat haartjes van haar die ik hier in huis nog heb gevonden.
Eerder vond ik het wel eens vervelend als ze verhaarde maar nu krijg ik er een warm gevoel van als ik weer een paar haartjes van haar vind.
Ik denk idd ook dat een pup je leven weer kleurrijker kan maken.
Nu is alles zo grijs. (snap je)
Soms lach ik weer even maar voel me dan soms gewoon schuldig.
Haar deken ligt nog op mijn bed en die gaat pas weg als ik daar aan toe ben.
De kinderen zijn net weer allemaal weg en dan is er weer die verschrikkelijke stilte en leegte in huis.
Dan krijg ik ook gelijk weer zo'n knoop in mijn maag.
Deze momenten zijn het zwaarst, eerder was ik nooit alleen altijd was zij er.
Ik wil wel een pup met een andere kleur stelling als dat Joysa had.
Anders ga ik haar misschien steeds vergelijken en dat wil ik niet.
Joysa is uniek en er zal nooit één zijn zoals zij.

weet je zoals ik al zei van mij is het meer dan een jaar dat ik mijn ventje moest afgeven en zijn mandje staat er nog steeds met de laatste doekjes waar hij op lag,zijn speeltjes,ze stond tot voor kort nog altijd op dezelfde plaats,maar nu is ze verhuist naar de slaapkamer omdat er een nieuwe puppy is,hij krijgt nooit de mand van mijn ventje
ook zijn hoofdkussentje tussen ons in bed lig er nog ,ik krijg het gewoon nog altijd niet over mijn hart het weg te doen en s'avonds als ik in mijn bed kruip zeg ik nog steeds"kom maar jongen leg je koppeke maar neer"en dan hoop ik ook nog altijd dat hij er nog is en bij me ligt

ik heb ook een jaar niet kunnen wandelen waar ik met hem ging ,ik kon het niet nu moet ik wel omdat de nieuwe pup er is,maar de eerste keren had ik het erg moeilijk,er zijn nog zoveel dingen ondanks het nieuw leven in huis,ik mis mijn jongen en ik denk dat dit wel altijd zo zal blijven
volg je gevoel om al dan niet een ander te nemen,je zal het zelf het beste aanvoelen
sterkte

We hebben de knoop doorgehakt, er komt wel een nieuwe pup.
Waarschijnlijk aankomende week.
Ik krijg er kriebels van in mijn buik als ik er aan denk, ik heb eindelijk weer iets om naar uit te kijken.
Begrijp me niet verkeerd Joysa zal altijd in ons midden zijn en misschien wel waken over de nieuwe pup. (haar zusje)
Ik probeer haar niet te vervangen maar we zijn zo toe aan een pup.
Ik heb zoveel liefde te geven dat ik bijna barst.
Het werkt ook therapeutisch moet ik zeggen, een nieuw mandje kopen, halsbandje enz.
Toen we het zeker wisten dat er een nieuwe pup zou komen heb ik eerst flink gehuild maar toen ik tegen Joysa haar foto aan het praten was en het vertelde kwam er ineens een rust over mij heen net of Joysa wou zeggen 'het is goed vrouwtje'.
Er zullen altijd moeilijke momenten zijn waar ik dan mee om moet gaan, maar de helende werking van de pup zal mij die kracht dan geven.
Er zullen mensen zijn die dit te vroeg vinden, maar voor mij is het goed zo.
Mijn lieve Joysa zal altijd bij mij zijn, en mij de kracht geven om vooruit te kijken.
Ooit wil ik naar een paranormale beurs om te kijken of ze mij iets kunnen vertellen over mijn meisje. (omdat ik haar bij mij voel)
En idd zoals mijn profiel foto ook zegt, 'Gone but never forgotten'.

Hoi Tanja..

Ik snap t wel hoor. Je hebt in een keer niks meer en dat hakt er in.
Ik begrijp ook zo goed het schuldgevoel..
Maar het is geen vervanging, het is liefde die je hebt te geven, en dat moet je altijd doen, er is al te weinig liefde op deze aardbol
Ik mis ook het zorgen, ondanks dat ik er nog 2 heb, maar die zijn zo zelfstandig..
Wendy had echt zoveel zorg en begeleiding nodig...het was zo intensief..
Veel dingen vallen gewoon weg..ik huil nog dagelijks..mis haar zo vreselijk..
Ik hoop voor jou dat de pup idd een goede en liefdevolle invulling kan geven aan je leven en dat Joysa
haar zal begeleiden, want dat geloof ik zeker.
Toen mijn kleine Melissa overleden was, na 11 jaar veel ziek zijn zonder dat er de juiste medicijnen waren,
kwam er enkele weken na haar dood ineens het juiste medicijn in de goede dosering voor onze Wendy, die daardoor nog enkele jaren prettig heeft kunnen leven...toeval?? Ik geloof het niet, onze Lizzy heeft gewoon voor haar nichtje gezorgd en is dat blijven doen.
Ons pekineesje Remy had ook zulke specifieke dingen,door ervaringen van haar zelf, toen Wendy kwam als piepklein pupje had zij die dingen ook terwijl dat helemaal nog lang niet kon...een pup van 9 weken met levenservaring?? zij was Remy...ik vraag ook altijd of ze bij me terug komen..
Onze Brenda heb ik dat ook gevraagd...en Sam die twee jaar na haar dood kwam, heeft ook weer een aantal specifieke dingen, waarvan een die vrijwel geen hond heeft, de dierenarts kende het in iedergeval niet..toeval?
Ik geloof dat Sam onze Brenda is...het is te specifiek..
Natuurlijk lijken de meeste honden altijd wel op elkaar met veel dingen, maar die zijn t niet...de heel speciale dingen..dat zet je toch aan t denken!
Geloof er maar in..er is meer...
liefs van Sylvia..

Tanja, je hoeft je voor niemand te verantwoorden dat er een pupje komt. Mag ik vragen wat voor ras het word?
Iedereen gaat anders om met een verlies, en heeft daarbij zo zijn behoeftes..Het is heel goed dat je daar naar handelt. Ik kan me voorstellen dat het erg fijn en leuk is om weer spulletjes uit te zoeken. Dat je naar een paranormale beurs toe wilt kan ik goed begrijpen. Echter denk ik altijd in dit soort gevallen dat je zelf de allerbeste paragnost is die er bestaat, jij voelt Joysa bij je, heb je daar dan nog bevestiging voor nodig? Ik weet zeker dat ze bij je is, en zoals je zelf zegt zal waken over de nieuwe pup. En er op haar manier van genieten, al kan ze er fysiek gezien niet meer bij zijn.
Ik hoop dat je ons op de hoogte houd rond alle leuke informatie en foto's van je pupje!

Hallo allemaal,

De nieuwe pup is er hoor. Een Black and Tan Jack Russel teefje met de naam 'Jindi'. Ze brengt zoveel zonneschijn in ons leven.
In de auto kreeg ik het even moeilijk ze lag op mijn schoot te slapen en dat deed mij weer terug denken aan 9 jaar geleden toen we Joysa gingen halen. Maar goed de tranen om Joysa zullen hier nog wel vloeien maar Jindi maakt heel veel goed.
Ze is GEEN vervanging van Joysa!
Maar ze vult wel een enorme leegte op.
Ik kan weer zorgen voor, houden van en mijn liefde geven aan deze kleine meid.

Ze doet het prima onze kleine Jindi.
Ze wordt maar twee keer per nacht wakker voor een plasje en of poepje en janken doet ze helemaal niet.
Ze slaapt bij mij op de kamer in een bench.
Eten gaat prima, slapen ook en ze is totaal niet bang.
Kortom een super lieve, stoere meid waar we hopelijk heeeel lang van mogen genieten.

Foto's volgen. (bij mijn foto-album staan er twee)

Ik krijg hier onder dit verhaal maar geen foto geplakt geen idee hoe dat werkt.

Wat een schatje is Jindi Ze lijkt sprekend op onze Dino toen hij zo klein was

Ik lees nu pas de berichten, en het was zo herkenbaar voor mij, al is Rakker herplaatst, omdat hij heel dominant was, en ik hem niet altijd de baas kon.....Hij beschermde mij, te goed, door te gaan happen......
26 mei j.l., is hij met zijn nieuwe baasjes mee gegaan.

Het verdriet, het gevoel van leegte, de lege plek, maar alles eerst laten liggen en staan, omdat mij dat een stuk rust gaf, hem denken te horen, het niet kunnen eten, het denken had ik maar.......

De lege plek en het verdriet, zit er natuurlijk nog steeds, het is ook nog niet zo lang geleden....Tranen rollen weer.....Al weet ik dat hij het bij zijn nieuwe baasjes prima naar zijn zin heeft, ik ben mijn maatje kwijt....

Maar wat fijn voor je, dat je Jindi op hebt gehaald, je hebt weer wat om voor te zorgen, en het is wat minder leeg in huis, en wat afleiding.....