Zo alleen zonder mijn hond

Wat een scheetje Tanja...fijn dat ze toch zo anders is dan Joysa, maar wel een geschenk van haar aan jou, dat weet ik zeker..zij heeft jindi voor je uitgezocht
Je kan weer heel veel liefde geven en Joysa blijft voor altijd in je hart, dat kan nooit meer weg.
Heel veel geluk met haar. Leuke naam trouwens!

Mooie herinneringen aan Joysa gewenst en heel veel geluk en plezier met Jindi.

Dank jullie wel voor de lieve reacties.

@ Sylvia, de naam Jindi betekent 'klein zusje' en dat is ze gewoon.
Het kleine zusje van Joysa.
Straks even de dierenarts bellen want ze is aan de diarree.
Het is nu echt water dun. (doorzichtig)
Verder drinkt en eet ze goed en is lkkr ondeugend.
Als ze moet plassen of poepen dan rent ze naar de tuindeur. (voor ons dan een teken om vlug de deur open te gooien)
Maar goed die diarree vindt ik minder, ben nu een kipfilet aan het koken want ik heb hier en op google gelezen dat je haar dat dan moet geven.
Ook roosvicee stop kwam ter sprake maar daar zit toch heel veel suiker in???
Lijkt me niet echt goed voor dr gebit enzo.
Iemand misschien nog tips?
Ze is bijna 8 weken.

Tanja, geef bij diaree juist even niets, behalve wat kwark bijvoorbeeld, dan komen de darmpjes tot rust, anders heb je kans dat de diaree blijft.
misschien heeft ze iets gehad waar ze niet tegen kan?
Het komt wel meer voor bij pups maar je moet er idd heel voorzichtig mee zijn want ze zijn nog niet zo sterk. Roosvice hoeft niet, gewoon een beetje lauw water met wat suiker erdoor is ook goed als ze niet drinken wil doe het dan in kwark, ze moet wel vocht binnen krijgen, het gaat om de glucose, en dat ze niet verwakken door de diaree.
Succes.

Dierenarts lijkt me een goed idee..Komt Jindi wel van goede afkomst?

Meet even haar temperatuur normaal tussen 38-38,5 koorts is vanaf 39

Heeft ze geen koorts kan het ook de omschakeling van nieuwe omgeving zijn, geef haar even wat rust, laat haar veel drinken, even geen eten en dan langzaam beginnen met kleine beetjes gekookte kip en evt water van gekookte rijst (niet de rijst zelf).

Vraag evt. al aan de fokker wanneer ze voor het laatst ontwormd is.

Een pup met diarhee kan snel uitdrogen. Dus opletten of ze wel genoeg drinkt! Kipfilet met witte gekookte rijst (ook het kookwater van de rijst geven). Maar als het langer dan een dag waterdun blijft zou ik toch even de DA bellen......... ivm dat uitdrogen.

Ben straks toch even met Jindi naar de DA geweest die heeft haar een kuurtje gegeven omdat ze nog zo jong is.
Ondanks de diarree is ze heel levendig en speels dus geen zieke indruk.
Ook geen koorts gelukkig.
Ze is wel van goede afkomst, is gechipt, ontwormt en geent mja er kunnen idd zoveel dingen de oorzaak zijn.
Ik zit er wel over te denken om naar kvv-voer te gaan. (Carnibest)
Ze kreeg brokjes van de fokker mee maar daar eet ze (als ik geluk heb) net 10 van op.
Nu geef ik haar bij de brokjes ook wat pens en het vliegt erin.
Na hier op het forum heel wat positieve dingen te hebben gelezen over kvv ben ik van plan om haar dat ook te gaan geven.
Zal ik haar daar dan rustig aan moeten laten wennen?
Of omdat ze al pens krijgt gewoon geven. (ipv de pens)

Dank jullie wel dat jullie zo lief meeleven. (geweldige site HondenPage)

nooit ineens overgaan op ander voer is mijn mening...daar kunnen ze last van krijgen. Langzaam mengen en omzwitsen zou ik zelf doen, dat gaat t best

veel sterkte toegewenst, xx

Pfff...vandaag weer een moeilijke dag.
Moeite met opstaan, moeite met de alledaagse dingen.
Ik mis mijn meisje zo.
Tuurlijk ben ik super blij met Jindi maar het verdriet om Joysa blijft.
Ik merk ook dat ik me voor de kinderen groot gehouden heb maar dat begint me nu op te breken.
Nog 12 dagen en dan is de vakantie alweer voorbij.
Maar ik heb helemaal niet het gevoel dat ik vakantie heb gehad.
Ik heb geen rust gehad want ik ben alleen maar bezig geweest met Joysa.
Ik sta op met hoofdpijn en ga ermee naar bed.
Er zijn ook 'goede' dagen hoor maar het verdriet blijft dan altijd op de achtergrond aanwezig.
Ik wil haar roepen, en knuffelen en heerlijk met haar kroelen op bed maar dat kan niet meer, nooit meer.
Kon ik haar maar terug halen, kon ik maar wakker worden uit deze boze droom, maar dat kan niet, het is geen droom.
Er zullen vast nog wel meer 'moeilijke' dagen komen, en daar zal ik mij doorheen moeten slaan.

Aan de ene kant kan ik niet wachten om weer te gaan werken, maar aan de andere kant ben ik daar nog helemaal niet aan toe en heb ik nog zoveel behoefte aan het helemaal even niks moeten.
Maar goed Joysa komt nooit meer terug en daar moet ik mee leren leven, dat moet ik een plekje gaan geven, maar dat is ooo zo zwaar want dan accepteer ik dat ze dood is en dat wil ik niet, dat kan ik (nog) niet.
Nu maar leven van dag tot dag en hopen dat dit 'zware' gevoel wat minder wordt.

Ach jee Tanja, het lijkt me zo dubbel, leven en dood liggen zo dicht naast elkaar. Aan de ene kant het grote verdriet en gemis, en aan de andere kant de leuke en lieve Jindi, die uiteraard als pup veel van je vraagt.
Natuurlijk is het gemis en het verdriet er nog, geef jezelf de tijd..Ik geloof niet in dat het een plek moet krijgen, of dat je het los moet laten, klinkt allemaal zo akelig.
Ikzelf noem het liever dat je een manier moet zien te vinden zodat je er mee om kan gaan, dat je er mee kan leven. Want vergeten doen we ze nooit, ik denk dat het gemis altijd aanwezig blijft. Natuurlijk zal het in het begin wanneer het nog vers is op zijn ergst zijn, maar helemaal weg gaat het niet. Maar dat is mijn eigen visie, ik denk ook dat ieder het op zijn eigen manier beleefd. Bij mij voelt het nog niet anders, en het is morgen 11 weken geleden dat Bijou is overleden. Al weer bijna 3 maanden, de tijd gaat zo snel maar ook zo langzaam.
Ik wens je veel sterkte, probeer te genieten van Jindi, Joysa zal er op een andere manier bij zijn en het ook mee beleven..

Dank je wel Caitlin.
Het is idd heel dubbel en Jindi vraagt idd heel veel aandacht.
Maar tegelijker tijd zie ik ook dingen van Joysa in haar (ondanks dat ze Black and Tan is).
Zoals ze op mijn schoot gaat liggen of bij me kruipt in bed.
Ik heb ook wel het gevoel dat Joysa er af en toe bij is of haar behoed voor gevaar.
Maar dat enorme verdriet overheerst vandaag wel weer heel erg.
Het is niet iedere dag zo hoor en ik ben ook zeker geen kluizenaar geworden die niet meer kan genieten van de dingen, maar het blijft zwaar die momenten.
Er hoeft niet eens iets speciaals aan vooraf te gaan.
Ineens bekruipt me dat gevoel en rollen de tranen over mijn wangen.
11 Weken alweer bij jou ja?
Het lijkt alweer zo'n tijd geleden maar ook weer net als de dag van gisteren of niet?
Ik las ergens dat jij ook iets speciaals wil voor jou Bijou. (een tattoo)
Ook ik denk hier steeds aan.
Maar ben er nog steeds niet uit wat ik precies wil en waar ik het wil laten zetten.
Maar dat komt wel.
Heel veel sterkte morgen op de sterfdag van Bijou.

Dat lijkt me weer leuk, dat je dingen herkend in Jindi van Joysa. Ook pijnlijk, of niet? Dubbel allemaal!
Tja, 11 weken alweer, het voelt alsof het gister is gebeurd inderdaad. Blijft heel verdrietig, kan er nog vaak niet van slapen, vraag me vooral af hoe ze zich de laatste minuten van haar leven heeft gevoeld, al was ze onder narcose. Ik weet dat ze niks gemerkt heeft, dat zegt de dierenarts ook, maar toch is het een naar idee.
Ja, inderdaad ben ik aan het denken over een tattoo, al moet je oppassen voor impulsieve acties. Ik ben geen impulsief persoon, dus het is niet zo dat ik volgende week naar een tattoo shop ga
Ik ben aan het denken over een ontwerp, iets kleins, iets persoonlijks. Bijou was mijn eerste hond, en we hadden zo'n bijzondere en hechte band, dat me dat mooi lijkt dat vorm te geven.
Maar wat jij ook zegt; Dat komt wel.

Zo voel ik dat ook Al komt er hier zeker weer een derde en misschien wel een vierde, ik had er ooit vier. maar ik mis het zorgen en koetelen, de twee meiden zijn zo zelfstandig, die hebben niet de extra zorg nodig die Wendy nodig had. En ik mis de derde, ik mis gewoon wat. ik denk wel dat er in de toekomst weer een kleintje bij komt...ik kan niet genoeg liefde kwijt aan twee

Jeetje Tanja...jouw woorden kunnen weer de mijne zijn...je beschrijft het exact.. ik moest dan wel weer verder met t werk maar dat is hier aan huis, dus ook elke dag die confrontatie, vandaar dat ik er steeds ook even uit moet.
Het werk helpt ook wel als afleiding dus misschien is het wel goed voor je om weer te gaan werken, het helpt je helder te denken, het helpt mij vooral om de deur uit te gaan, met anderen te zijn, dan kan ik veel beter relativeren, maar het is waar, dan verstoppen we het even, het is op de achtergrond aanwezig, het zal nooit weggaan, het verdriet..het word alleen draaglijker..al voelt dat momenteel totaal niet zo..
Ik wil het ook niet accepteren, je slaat de spijker op zijn kop, want dan is t net of ik haar ga vergeten, en dat kan niet....dat voelt zoo...vreselijk...ik zal haar ook nooit vergeten...nooit..
Als je jongens allemaal even weg zijn, laat dat die opgekropte verdriet even helemaal gaan, huil je longen uit je lijf, dat is nodig...jij hebt dat nodig...
Bij jullie ( jij en Cailtin ) schrijven stromen mijn tranen ook weer, het besef dat ik mij precies zo voel...het geeft steun te weten dat we het allemaal zo voelen....dat jullie ook zo'n lieverdje zijn verloren en de pijn die jullie voelen, ik weet hoe die pijn is..en dat weten onze lieverds...
huil maar...dat is goed, ik doe het ook..
Het is onze liefde die stroomt..
Vind je een ascharm aan een armband niet een mooi idee?
Je kan zo in de toekomst altijd toevoegen ook al denk je daar nu niet aan, maar ze zijn zo altijd bij je. met een tattoo ook, maar hoeveel laat je er in je leven zetten? De charms voeg je makkelijk toe En je draagt het altijd, het hoeft niet af..Misschien kun je bij jouw juwelier ook wel een foto laten graveren van haar..Het is maar een idee
liefs

Sylvia ook jij bedankt voor je lieve woorden.
Het steunt en helpt mij enorm te weten dat ik niet alleen ben met deze gevoelens.
Ik heb idd er ook aan zitten denken om een fotootje van haar te laten graveren.
Op een sleutelhanger of aan een armband.
Ik draag haar naamplaatje die aan haar halsband hing ook aan mijn sleutelbos.
Maar ik wil graag iets moois, iets speciaals van/voor haar.
Van de week waren de kaarsjes op en ik was vergeten nieuwe te halen om bij haar foto te branden toen heb ik ook vreselijk gehuild.
Het voelde net of ik haar vergeten was.
Gelukkig vond ik nog ergens een (kerst)kaarsje en heb die toen aangestoken.
Klinkt voor anderen misschien heel raar dat je zover kan gaan voor je hondenkind maar ik heb er echt alles voor over.
Jindi ligt nu op mijn schoot terwijl ik dit bericht schrijf en dat geeft mij een warm gevoel.
Die band die ik met Joysa had heb ik natuurlijk nog niet met haar maar dat moet groeien.

Lieve Syl en Caitlin, ik ben blij dat ik zoveel steun heb aan jullie.
En dat ik me niet hoef te schamen voor mijn gevoelens of emoties.
Ook voor jullie heel veel sterkte en ook ik biedt jullie altijd een luisterend oor/lezend oog.
Liefs Tanja

Ik was gister in de war met de dagen (zoals ik vaak heb), Bijou is op een donderdag overleden, dus morgen is het 11 weken geleden, niet vandaag. Maar maakt op zich niet uit, ik heb er alle dagen evenveel gemis en pijn van.
27 augustus zou ze 3 jaar worden, bah, moet er nu niet aan denken, zie op tegen die dag. Weet nog niet wat ik ga doen of dat ik het ga vieren ofzo, ook al is er niets om te vieren. Maar ja, dat heb ik bij haar vorige 2 verjaardagen wel gedaan..
Ik heb ook een kaarsje bij haar foto en urn staan, alleen steek ik die nu al een tijd niet meer aan. Op een gegeven moment had ik daar geen behoefte meer aan, zo bewust bij een foto en urn staan. En dit voelt voor nu goed. Maar Tanja, ik begrijp je heel goed dat het heel naar is als je dan kaarsjes bent vergeten te kopen, alsof je daarmee Joysa ook vergeten bent. Maar dat is zeker niet zo, wees daar niet bang voor.
Je kan inderdaad kijken naar iets persoonlijks, ik weet niet of jullie ook nog spulletjes hebben van ze? Ieder gaat daar op zijn eigen manier mee om, ikzelf heb alles bewaard en daarvoor de herinneringskist gemaakt, je hebt ook kleinere kistjes, dat kan je bijvoorbeeld gebruiken voor het speelgoed. Ik ben blij met mijn kist, de spullen zijn veilig en het is heel persoonlijk.

Ik ben ook blij dat we elkaar kunnen steunen, zoals jullie schrijven heb ik ook een soort opluchting, dat ik niet gek aan het worden ben maar dat het normaal is zoals ik het ervaar.

Sinds Melissa is overleden brand ik ook elke dag een kaarsje, ook als we weg zijn savonds, en we komen thuis, dan moet dat kaarsje even aan, zelfs al is het maar voor 10 minuten, gewoon even de bewustwording naar al mijn dierbaren Ik kan daar ook heel dwangmatig in zijn hoor, het moet gewoon even branden..tijdens vakantie vraag ik mijn schoonmoe om t te branden, zij past dan op hier in huis.
Heb je als s gekeken op mijn Layoutpagina? Daar staan heel veel mooie layouts op met foto's van alle meiden, zo kun je zien wat voor moois je kunt maken, er staan een aantal heel bijzondere op zoals Baby Bunny, even doorbladeren door de pagina's. je kan zoiets inlijsten als je wilt. Je kan er op die manier echt iets heel speciaals van maken en ik wil best helpen. Je maakt iets heel persoonlijks, desnoods met speciale dingetjes erbij zoals het riepmje e.d.

mooi idee een herinneringskist
mijn kleine meisje heeft alleen niet zoveel...spelen en kluiven deed ze al heel lang niet meer door de angst van haar knietjes en de tandjes die ze bijna niet meer had. Wel hangt haar jasje nog aan de kapstok, die heb ik toen gekocht omdat ze helemaal kaal was van kin tot tut, en het te koud was swinters, ondanks dat ze in de wandelwagen zat met een deken.
Haar harnasje met riempje zie ik nog elke dag in de la, ze droeg m nooit meer en ik had m voor haar dood net weer een keer aangedaan om haar te kunnen begeleiden met lopen nu ze niets meer zag...ze liep altijd los mee namelijk..
Het tasje waar ze aldoor in zat de laatste paar jaar, op mijn heup heb ik even in de meterkast gehangen. voorheen had ik twee kleintjes op de heup, een links en een rechts, een groen en een rood tasje, de rode was van Wendy, de groene van lizzy..
De dingen waar Wendy wat mee had gebruiken de meiden ook, zoals hun chippenblikje, een pennenblikje met biologische cornflakes erin, omdat wendy niet alles kon eten, dit vonden ze helemaal te gek, haar ding, een chippie, gek was ze ermee. Ze mochten zelf allemaal pakken uit t blikje. Maar de twee andere meiden vinden het ook lekker, dat was wel even slikken in het begin, dat ik hun een chippie gaf en Wendy niet meer kon geven..
ook de kleedjes en t huisje blijven in gebruik bij de meiden.
Ik zoek t in de dingen van haar zelf, zoals de urn, het plukje haar, een prachtig beeld van een Black en Tan Chihuahua die op de rug ligt, vrijwel 1 op 1, Wendy in t echt...die had ik al jaren en ik wist dat ik ooit, op een dag naar dat beeld zou kijken en mijn kleine meisje er niet meer zou zijn..oohhh gaan we weer sorry hoor...maar ik heb weer wat meer last vandaag...
Ik ga nog een mooie dubbele lijst maken die ik ga scrappen, zo heet dat was ik doe en verkoop, dan heb ik de twee kleintjes samen bij elkaar...maar dat kan ik voorlopig echt nog niet, nog lang niet..
Hebben jullie dat ook...misschien gek, maar dat je om het tot je te laten doordringen hardop tegen jezelf zegt...Wendy, Bijou, Joysa is dood...ik doe het steeds, elke dag weer, maar het besef geeft me toch nog steeds weer een gevoel van paniek, het is definitief...komt nooit meer terug, zoals jij al schreef Tanja

heel veel sterkte!!!!

Zelf heb ik op 27 juni een heel lief maatje moeten laten inslapen (was een poes, dus green hond, maar wel bijna 18,5 jaar mijn schaduw in huis) ... wij hebben haar in de voortuin begraven met bovenop haar rustplaats een mooie hortensia.... en iedere dag ga ik nog eventjes langs om hoi te zeggen....

klinkt wellicht raar.... maar dit is mijn manier om er mee om te gaan....

nogmaals, ik wens je heel veel sterkte!!!!

Hoi Claire,

Ook van een kat hou je net zoveel als van een hond. (al heb ik zelf geen katten)
Dus dat ook jij rouwt is heel begrijpelijk.
18,5 jaar oud geworden ja? Jeetje wat een mooie leeftijd.
Dat jij haar in de tuin hebt begraven en daar dan iedere dag langs loopt om even gedag te zeggen is ook een manier van verwerken.
De één doet dat bij een foto of urn en jij dus bij haar 'plekje'.
Ook jij heel veel sterkte toegewenst.

@Sylvia, wat leuk dat je scrapbook maakt.
Maar ik kan zo gauw je layoutpagina niet vinden, waar staat die dan???
Ben heel benieuwd naar je werk.
Wat fijn dat jij daar je verdriet in kwijt kan. (althans een gedeelte)

@ Caitlin, ik had je herinneringskist gezien ja op je profiel.
Super mooi gemaakt zeg.
Helaas heb ik niet zoveel dingetjes meer van Joysa.
Ze verhaarde heel erg de laatste tijd, dus haar (nep) bonte mand heb ik weggedaan die zat helemaal vol.
Haar eetbakjes heb ik nog wel, evenals haar halsbandje plus riem.
Speelgoed had ze niet zoveel, ze lag liever met mij te spelen dan met dingen.
Maar wel fijn voor jou dat jij op deze manier toch een gedenk-plekje hebt van jou Bijou.
Heel veel sterkte vandaag, in gedachte ben ik bij je.

SLIK...

Ik kom er net achter dat het vandaag precies 4weken geleden is dat mijn meisje van ons werdt weggenomen.
Ook zij overleed op een donderdag. (net als Bijou)
Dat was wel even schrikken toen ik daar net achter kwam.
Voel gelijk weer die knoop in mijn maag.
Ze is bij ons weggenomen zo voel ik dat.
De operatie was immers goed gegaan, en we mochten haar weer komen halen.
Maar helaas was de narcose te zwaar en werdt ze niet echt meer wakker.
Heel lang heb ik gedacht, als ze haar nou niet zoveel narcose hadden gegeven dan was ze misschien...
Mja, daar doe ik mezelf zoveel pijn mee dat ik die gedachten heel gauw heb laten varen.
Ze is er niet meer en door zulke gedachte wordt het verdriet maar ook de mooie gedachten aan haar juist overschaduwd.
Ik ga straks naar mijn moeder (zij ging altijd mee) en loop dan haar favoriete ronde (met Jindi) om haar zo een beetje te herdenken vandaag. Ik pluk onderweg bloemen die op die route groeien en zet ze dan bij haar foto neer.
Er zullen ongetwijfeld tranen vloeien maar die komen door het intense verdriet maar ook om de mooie herinneringen die ik aan haar heb.

Hoi Tanja,

Misschien heb je deze week wel mijn verhaal gelezen over Belle. Ik heb net jouw verhaal gelezen en kan me zo goed in jou verplaatsen. Ik voel precies wat jij voelt.
Het is nu een week geleden dat we opeens moesten beslissen om Belle na bijna 13 in te laten slapen. Na een paar dagen haarzelf niet geweest te zijn, zijn we naar de DA gegaan en daar werd gezegd dat haat buikwand vol met vocht zat en dat er geen hoop meer voor was. De grond zakte onder mijn voeten weg. Dit had ik niet zien aankomen, en was er kapot van. Ik zal met zo veel vragen.....
Wij hebben haar afgelopen maandag laten cremeren, en nu zit ze in een heel mooi urntje. Ik heb een mooi fotolijstje gekocht en zet daar dan bloemetjes en een kaartje bij.
Ik snap zo goed dat je er nu, 4 weken later, nog zoveel verdriet van hebt.
Die momenten van pijn, verdiet en gemis zijn zo intens.
Ik vind het thuiskomen, het naar bed gaan en het opstaan het moeilijkste. Ik mis Belle heel erg en alles herinnert me aan haar....
Ik wens jou ook heel veel sterkte met het verlies van je hondje....
Liefs,
Mariska

Hoi Mariska.
Bij jou is t ook onverwachts gegaan lees ik.
Heel veel sterkte, het zal even flink wat tijd kosten...die van mij, kleine Wendy chihuahua was de dag na Tanja.. misschien kun je wat troost vinden op dit forum, ons doet het in iedergevaal heel goed

Hoi Mariska,

Ook jij heel veel sterkte toegewenst, zo onverwachts en dan is het thuis komen idd heel moeilijk.
Geen geblaf meer en geen lieve kusjes.
En zo zijn er op een dag een heleboel momenten die heel moeilijk zijn omdat ze ons zo herinneren aan onze meisjes.
Maar net als Sylvia al zei, hier kun je je verhaal en verdriet kwijt.
Wij hebben ook ons hondenkind verloren dus wij snappen precies hoe jij je voelt.
Dus schaam je niet, als je er behoefte aan hebt schrijf het dan lkkr hier op en wij proberen elkaar dan weer te steunen door begrip te tonen en een luisterend oor (lezend oog) te bieden.

Je bent echt niet alleen.

Liefs, Tanja

Hoi Tanja en Sylvia,
Bedankt voor jullie lieve reacties.... Jullie hebben gelijk, het doet inderdaad goed om je verhaal kwijt te kunnen bij mensen die weten hoe het voelt.
Onze hondjes zijn voor altijd in ons hart!
Liefs,
Mariska