Waar ligt de grens

gast,

Als ik het zo lees zou je het niet verder uit moeten stellen.
je maatje heeft een prachtige leeftijd bereikt ondanks zijn leventje niet altijd over rozen is gegaan ,maar bij jullie heeft hij nog heel veel liefde mogen ontvangen.En heeft hij jullie heel veel liefde terug gegeven.Nu is het tijd om hem te laten gaan want als ik het zo allemaal lees heeft hij geen kwaliteit van leven meer.Neem de enig juiste beslissing Ik weet dat jullie verdriet en het gemis het extra moeilijk maken maar je moet nu aan je maatje denken.Hoop dat jullie dat voor hem kunnen doen.Heel veel sterkte.

als ik eerlijk mag zijn ,zou ik ook kiezen om hem thuis te laten inslapen,in zijn vertrouwde omgeving,ik vind dit het beste voor de hond,ik heb mijn sloeber ook naar de da moeten brengen en daar heb in nu wel problemen mee ,het ventje heeft nog eens de stress moeten ervaren van de da en dat had ik liever niet gehad,mijn eerste hondje daarentegen is rustig kunnen gaan thuis dat vond ik stukken beter

@Ans
Ik heb het er net weer over gehad met mn zoon, maar hij wil t niet thuis,hij zei ik krijg dan dat beeld niet van mn netvlies en zie het steeds voor me, ik heb dat wanneer t bij de DA gebeurt.Ik wil het graag nog uitstellen,maar denk dan,hoelang? een week denk ik dan of een maand,na al jullie reacties denk ik nu ook ,voor wie? ja voor mezelf omdat ik niet kan loslaten en dat is dan weer egoistisch,erg hoor dit, vooral door onze gescheidenis met de hond,zoveel jaar samen en zoveel bereikt en meegemaakt.zoveel liefde

Mijn Witte Herder leefde helemaal op na de scheiding en verhuizing. Elke avond lekker naar het park om te spelen en alle ballen af te pakken van andere honden. Is zeker nog een jonge hond vroegen veel mensen terwijl ze al 11 jaar oud was.

Op een gegeven moment viel ze om. Rechtop gezet en ging ze weer. Dat omvallen gebeurde steeds vaker maar als ze weer op 4 poten werd gezet ging ze vrolijk verder. Na 2 weken toch maar naar de dierenarts. Foto's gemaakt met als diagnose botkanker. Pijnstillers mee gekregen en de boodschap dat het nog hooguit 6 weken zou duren. Dat bleek achteraf wel heel positief.

Ik heb altijd gezegd dat als mijn hond geen plezier meer heeft ze niet langer hoeft te lijden.

Twee weken later, op vrijdagavond, zaten we weer in het park. Tijdens het gooien van ballen had ik haar aan de lijn. Pissig was ze dan, ze wilde meedoen. Nadat ze 10 keer was omgevallen ben ik naar huis gegaan. De pijn was zichtbaar in haar ogen ondanks de hoge dosis pijnstillers. Op dat moment de beslissing genomen om maandag erna naar de dierenarts te gaan en een afspraak te maken.

Maandagavond wist iedereen dat het haar laatste avond was en kreeg ze koekjes en knuffels van iedereen, we hebben haar wel 20 keer rechtop gezet. Toen we na afloop naar de auto liepen keek ze me zo blij en voldaan aan...

De volgende ochtend kwam de dierenarts thuis om haar in te laten slapen. Wat heeft die hond zich groot gehouden. Na de eerste injectie was ze al weg. Mijn meissie was echt op.

Ik ben blij dat ik haar een mooi leven heb kunnen geven, ik ben ook blij dat ik haar veel pijn heb kunnen besparen.

Veel sterkte !! Denk nu aan je hondje en niet aan jezelf.

Liefde en houden van is; aan je hond denken en niet aan jezelf....

Ik bedoel dit niet hard, want ik heb helaas voor dezelfde keuze gestaan.
Ik moest de beslissing nemen voor Luna wanneer zijn lijden op zou houden. Ik heb toen gezegd; ik neem hem nog een weekend mee naar huis om afscheid te nemen, toen heb ik hem laten gaan.
Ik wilde het niet, werd letterlijk gek van verdriet, voelde me wanhopig, kon het wel van de daken schreeuwen; hij móet bij me blijven, maar...1 stemmetje in mijn achterhoofd bleef zeggen; laat hem gaan, uit liefde...

Nog elke dag denk ik aan hem en ik heb nog steeds erg veel verdriet, maar....als ik het over kon doen, had ik hetzelfde gedaan, ondanks dat het verlies zoveel pijn doet..... Ik had hetzelfde gedaan...uit liefde voor hem.

Ontzettend veel sterkte toegewenst !!!!!

Nu hij al uren ligt te slapen op een kussen en ik zo kijk, kan ik het weer niet,maar wanneer ik er aan denk hoe hij nergens de weg meer weet ik hem al een paar maal vandaag heb moeten ''redden'' vanachter het tv meubel,en tussen de koelkast en de kast,ik voor me zie hoe hard hij zn hoofd vandaag al heeft gestoten tegen de deurpost of muur en zie hoe hij soms staat te staren tegen de verwarming aan of een stoel en ik hem uit wanhoop optil, denk ik dit kan zo niet.

Tuurlijk kan JIJ het ook niet, niemand wil deze loodzware beslissing nemen, dat is logisch....

Maar wees eerlijk, eerlijk naar je maatje toe, diep in je hart weet je wat het beste voor hem is...

Het is inderdaad een van de moeilijkste beslissingen in je leven. Ik denk dat ze veel makkelijker zou zijn als we ze voor onszelf moesten nemen.

Vergeet niet dat jullie aan de toekomst denken "Morgen is hij er niet meer... overmorgen zal ik me zeker nog verschrikkelijk voelen... De komende dagen, weken worden moeilijk.." Maar zo is het niet voor je hondje. Als je hondje zich nu verloren voelt dan is hij nu ongelukkig... Als je hem straks tegen je aanhebt en streelt is hij straks misschien gelukkig... Maar hij vraagt zich niet af hoe het overmorgen zal zijn. Als je hem laat inslapen, dan hoop ik dat je hem een liefdevol en rustig einde van dit leven kunt geven. Laat hem dan voelen dat het goed is zo ... dat hij mag slapen en dat jullie van hem houden. En laat de tranen maar stromen als ze komen.

Maar.. Wat je ook beslist lieve "gast"... het zal altijd de goede beslissing zijn, want het is duidelijk dat je het beste wil voor je hondje. Knuffels voor je hondje en sterkte voor jullie. We branden hier ook een kaarsje voor hem.

Ons Kareltje is ook 15 geworden. Liep op het laatst overal tegenop en kon met moeite zijn etenbakje vinden. Hij at wel enorm veel maar toch was het een velletje met botjes geworden. Ook piepte hij op het laatst wel veel. Ik had toch het idee dat hij ergens pijn had. Volgens de DA was het ook einde verhaal. Wij hadden er vrede mee hoewel wij heel verdrietig waren. Maar Karel heeft een mooi leventje gehad met veel liefde.

Ja Gast, ik begrijp je zoon wel. Het is ook verschrikkelijk om afscheid te moeten nemen. En wij hebben makkelijk praten, zo lijkt het, maar degenen die op jouw topic reageren hebben het allemaal al eens meegemaakt, soms meerdere keren. Ik al heel vaak. Niet alleen van honden, maar ook van andere dieren die me lief waren. En elke keer was ik lange tijd van streek. Maar ik dacht dan niet aan mezelf, maar aan het welzijn van het dier. Je zoon hoeft er toch niet bij te blijven?
Ja we hopen allemaal dat onze dieren het eeuwige leven hebben, of uit zichzelf sterven, maar helaas gebeurt dat niet zo vaak.
Ik hoop dat je de juiste beslissing neemt. Nogmaals sterkte.

@marion, de hond op jouw foto lijkt precies op mijn vorige hond en het hondje waar ik morgen de beslissing over moet nemen is almeer dan een kilo afgevallen,de laatste keer bij de DA was ze 3,3 en vrijdag 2 kilo rond, de DA schrok daarvan.

@Ans, nee mijn zoon wil erbij zijn, hij heeft een heel speciale band met dit hondje en wil de hond ook helemaal niet laten gaan, hij heeft alle reacties gelezen en ik zei hem ook we houden onze hond in leven omdat wij geen verdriet willen,maar dan stellen we t uit,zijn verdriet brengt me ook aan het twijfelen.ben ook bang dat hij weer psychisch in de knopt raakt.

Lieve gast...

Of jullie je maatje nu vandaag, morgen, voglende week of volgende maand laten gaan de pijn en het verdriet zal even zwaar zijn, daarom...denk ajb aan de hond....

We kunnen t (nog) niet, hele nacht opgeweest van de stress...Ik ga nu kijken of ik een week vrij kan krijgen omdat ze niet alleen in huis kan zijn,ze red zich niet meer.

Ach jeetje....

Sterkte, alle sterkte van de wereld!
En ajb ajb ajb, hoe goed ik het ook begrijp, laat haar leven geen lijden worden...

Dank je wel Daphne, we hebben besloten het thuis te laten doen, maar wannneer we er 100% aan toe zijn,bij mn vorige hond had ik er geen vrede mee, en dat gevoel wil ik dit keer niet,ik ga op mijn intuitie af ,vanuit de hond zijn oogpunt zal ik deze week wel de knoop door moeten hakken.
:-(

hoi gast

ik heb je verhaal gelezen. en het komt precies over eens wat ik zelf heb mee gemaakt. mijn teefje kreeg een herseninfarkt. ze liep ook de heledag alleen maar rondjes.ze kon ook haar etenbak niet meer vinden.ik moest haar gewoon voeren en drinken geven onder haar neus.ik drukte haar neusje in het glas zodat ze wist dat het drinken was.het eten deed ik op mijn hand en hielt dat ook onder haar neus. later plaste ze ook gewoon in huis liet het gewoon lopen.ze lag gewoon in haar eigen plas.we moeste de heledag en nacht echt op haar letten want zij liep ook overal achter door smalle kieren daar wou ze gewoon tussen.maar dat kon natuurlijk niet he.als ze bij me op de bank zat liep ze er gewoon af.ze was gewoon helemaal de weg kwijt.
toen ik met haar bij de da kwam zij ze meteen dat het beste voor haar was dat ze in zou slapen.want ze werdt nooit meer beter.en we hebben toen dan ook die beslissing genomen.lady was ook 14 en een half jaar oud. en dat is nu pas ruim twee maanden geleden.
ik wil je heel veel sterkte toe wensen denk aan je maatje.

Hoi Diana, dat van de bank aflopen herken ik en ook het in smalle plekjes wurmen en de voerbak niet kunnen vinden,ik heb vanmorgen het inslapen afgezegt en er viel gelijk iets van me af, het gekke is dat mijn hondje om 7 uur de mand uit sprong om te plassen-zelf aangegeven- en sindsdien geen rondjes heeft gelopen maar in een rechte lijn,niet soepel ,ok dat geef ik toe,verder heeft nog steeds niet door het huis gelopen en zich gestoten maar heeft gegeten-van een schotel in mijn hand met veel water want drinken doet hij niet meer-en slaapt vandaag nog alleen maar, ik heb 10 dagen vrij opgenomen om bij hem te zijn en met mn zoon afgesproken dat we er echt 100% achter moeten staan, natuurlijk word het niet beter.maar ik vertrouw op mijn intuitie.

hello
stel het niet uit!!
je weet diep in je hart dat het zal moeten,ik denk dat je hoopt dat hij een natuurlijke dood gaat sterven maar dat is het bijna nooit!Het sukkeltje heeft toch geen enkele levenskwaliteit meer nu,het is toch ook niet plezant voor hem als hij overal gaat tegen lopen en zijn kopje steeds stoot,niet meer weet waar hij is.Het doet toch ook pijn hem zo te zien of niet?
doe je het nu of binnen twee dagen,de pijn zal altijd dezelfde blijven,het verlies van je beste maatje zal nu evenveel pijn doen als morgen,laat hem aub niet afzien,geef nu de rust die hij verdient en je zal zien voor jullie zal het ook ondanks het verdriet een opluchting zijn dat hij nu de rust gevonden heeft
Neem bv één of twee dagen om afscheid te nemen en twijfel niet langer meer ,maak die moeilijke afspraak met de da,en bel ze niet af!

sorry als dit allemaal heel hard overkomt,maar bijna ieder van ons hier zat in jou situatie en we zijn er mee doorgegaan uit liefde voor onze maatjes,omdat we ze graag zien en niet willen dat ze pijn hebben en geen kwaliteit meer hebben in het leven,je moet denken dat je alles gedaan hebt voor hem,je gaf hem nog een mooi leven na hetgeen hij al had meegemaakt,nu mag hij rustig gaan.
probeer sterkt te zijn voor hem!ik weet best dat het heel moeilijk is

veel sterkte

4 weken geleden hebben wij onze boxer moeten laten inslapen. Zwaar nierfalen.Ze was op, toch twijfelde ik enorm. Ze was pas 8 jaar. Maar er was echt niets meer aan te doen.Wat heb ik gehuild. Nu dus 4 weken verder weet ik dat ik de juiste beslissing heb genomen. Met dit warme weer had ze het extra moeilijk gehad. En ze ging zo rustig en kalm heen alsof ze wist: het is goed zo. Kareltje is 15 jaar geworden. Maar geloof me, leeftijd doet er op dat moment niet toe, het verdriet is er niet minder om. Ik kan alleen maar zeggen, neem in het belang van je hondje de juiste beslissing, hoe moeilijk ook.

Ik begin het ook enorm zielig te vind,ieder keer als ik een berichtje van de TS lees gaat het alleen over wij,ik of mijn zoon.
Maar wat met de hond,die is er waarschijnlijk al dagen geleden al aan toe
Sorry maar ik vind het te ver gaan.....
Ik vind niet dat je je maatje zoveel leed aan kan doen

Sorry dat het zo hard overkomt

Ik heb vorig jaar 2 juli Perro laten inslapen. Hij was op een maand na 16 jaar.

Het klinkt misschien hard, maar op een gegeven moment moet je gewoon een beslissing nemen.
Perro was bijna 16 jaar mijn beste vriend geweest en ik vond dat ik hem niet kon aandoen om zijn leven nog nodeloos te rekken omdat IK het wou en hem niet wilde missen. Dat verdiende hij niet...

Hij had een heel fijn leven gehad, op het einde liep hij maar te waggelen, wou langs de verkeerde kant de deur uit gaan, plaste en poepte overal, wou niet meer drinken, eten alleen als je hem met de hand voerde en dan nog... Waar hij een paar weken voordien nog achter een balletje aanging keek hij niet eens meer op...Was stokdoof, zag bijna niets meer,...
Dat vond ik een hond niet waardig, mijn vrolijke spring-in-het-veld was een zielig hoopje hond geworden...

Dan moet je rationeel de keuze maken wat er moet gebeuren. Als je naar je hart luistert is het altijd te vroeg... en vooral niet aan jezelf denken, maar aan je hondje...

Ik snap echt echt echt heeeeel goed dat het moeilijk is om je maatje te laten gaan, maar wat is beter voor hem?
Mijn konijn (nouja, het was bijna een hond in een konijnenlichaam haha) was het eeste dier wat ik bewust heb moeten laten gaan, hij was helemaal verstopt vanbinnen.. We hebben het een paar dagen geprobeert met olijfolie, maar de laatste nacht zijn we allemaal op gebleven omdat het niet meer ging.. En dat was echt hartverscheurend.. Dat hij pijn had en niet meer wilde was maakte mij nog verdrietiger dan dat ik hem moest laten gaan. Hij heeft 8 jaar bij ons een prachtleven gehad (mocht altijd los en overal door huis lopen) en daarom was ik tevreden toen hij ingeslapen werd, omdat hij geen pijn meer had. Tuurlijk deed het me pijn, maar hem zo zien lijden was nog erger, daar deed ik hem EN mezelf geen plezier mee.. Dit gaat nu dan over een konijn (en ja, daar kan je ook veel van houden!!) maar ik weet dat ik het in de toekomst met mijn hondje (hopelijk duurt dat nog heeeeel lang) hetzelfde zou doen. Breng hem naar zijn laatste rustplaats en verlos hem van de pijn, plus kan dementie gevaarlijk worden, voor de hond en voor jezelf..

hallo ons Smurf is bijna tien jaar geworden op 9,5 jaar werd ze ziek ,,hart-leverziekte suikerziekte en hadden besloten dat vanaf ze zou beginnen afzien we haar waardig lieten gaan ze heeft nog vijf maand goed en pijnloos geleefd !,de laatste week was ze blind geworden ,nieren geblokkeerd en maag verbrand door de medicijnen ,en ze hadden ook nog kanker gevonden,dierenarts zei dat hij nog wou....neen zeiden we beiden al huilend laat haar nu gaan het heeft genoeg geweest voor haar,bij al wat ze al had nog eens blind en kanker er bij was iets teveel van het goede,lees een mijn topic,,in memorial,,Brief naar de hemel"ze is morgen 2 jaar dood,maar nog niet vergeten,wat je ook beslist ,doe het in belang van je lieve schat,sterkte en leef met je mee
groetejs Rina & Alexander likje en pootje van Turbo en Diezel

Ik ga om half 7 de DA bellen.-telefonisch spreekuur- en vraag of thuis kan komen

Sterkte met deze moeilijke beslissing!

Morgen 21.30, heb gevraagd of hij eerst wil observeren maar weet t antwoord eigenlijk al.

Sterkte en hvooral veel steun aan elkaar gewenst.

Je bent op hp gekomen om verschillende meningen te horen en die zijn er gegeven. Toch vind ik dat degene die met een hond samen heeft geleefd de enige juiste persoon is om een beslissing te nemen na wat hij ziet, voelt, leest aan meningen en hoorde aan objectief oordeel van de DA. Je hoeft je tot niets verplicht te voelen, niet tot tot het einde doorgaan, niet tot laten inslapen.

Houd in gedachte dat je het beste wil voor je hondje en geef hem zolang hij nog bij jullie rondloopt je warme liefde en een goed gevoel. Ook zo als je hem laat inslapen. Laat hem altijd voelen van het is goed zoals het is. Pijn en stress zijn een pak minder als jullie en je hondje zich ontspannen kunnen voelen, hoe moeilijk dat ook is door wat er in je hoofd en hart omgaat.

Vandaag kwam de trimster van mijn hond afscheid nemen,zodra hij haar rook was hij gelijk allert,wou niet bij haar zitten ( dacht natuurlijk bij haar moet ik niet zijn,die gaat me wassen en scheren) toen ze weg was liep hij naar de keuken en ik gaf hem eten en at hij zelf,ik de DA gebeld en naar de praktijk geweest,het rondjes lopen is ook over sinds vandaag, nou de DA stond er raar van te kijken,hij heeft als verklaring dat hij een tia heeft gehad(waarschijnlijk in januari) en die nu langzaam aan het herstellen is,anyway,ik moet de DA om half 7 bellen of er nu meer verbetering is of achteruit gang, het rondjes lopen doet hij niet meer,eten en drinken uit een schaaltje nu wel,wel stoot hij nog zn kop tegen de deur enzo,maar niet meer hard omdat hij gewoon loopt nu....ik ben blij dat ik nog niet de eindspuit heb laten geven,want misschien kan hij nu nog maanden mee.mijn intuitie gaf me al veel twijfel.

Sorry dat ik weer heel hard overkom...
Hoezo maanden nog mee....tuurlijk niet.
Hij is ver heen geweest en zijn hersens hebben hier ee klap van gehad.
Daarbij is de kans groot dat hij het weer krijgt en dan maak je jezelf weer ziek en de hond moet weer lijden....
Nu was de kans om de knoop door te hakken....eindelijk rust voor je maatje....
Helaas moet hij nog een tijdje mee,voor jullie

Nogmaals sorry van mijn harde uitsparaak,maar dit is mijn gevoel erbij