Orthopeden, advies gevraagd !

Ons verhaal:

29 oktober 2010 wordt Sasha aangereden door een auto, haar ene voorpoot is vol sneden, de andere wil ze niet op steunen.
In allerijl s'nachts, naar de plaatselijke DA.
Die legt een knelverband aan.
De volgende dag spreekt ons iemand aan, ze is DA en ziet dat het verband de tenen afknelt, verband moet er af.
Zondagmorgen besluit ik onze eigen DA erbij te roepen, die neemt wel X-rays. Sasha's pols en twee van haar tenen zijn op verschillende plaatsen gebroken. Hij geeft toe dat dit zijn kunnen te boven gaat en stelt ons een chirurg voor. Hij voorspelt ons dat we twee opties zullen krijgen: a) reconstructie, b) vastzetten van de pols.
Maandag heeft mijn man telefonisch contact met de chirurg, die heeft de foto's van onze DA doorgestuurd gekregen. Sasha kan woensdag geopereerd worden, we krijgen inderdaad twee opties, maar voor a) moeten we een cadscan laten maken, dat kan maar op 3 plaatsen in Vlaanderen en zal +- 500 euro kosten bovendien wordt ons geen pijnvrij parcours beloofd. Bij b) hebben wij vragen, in hoeverre kan ze nog 'hond' zijn? Geen probleem is het antwoord, agility moet je niet meer gaan doen, maar lange wandelingen zou geen probleem mogen zijn. Dus we gaan voor optie b).
Woensdag wordt Sasha geopereerd. Er wordt een titanium plaat ingebracht naast het bot, die wordt met acht schroeven vastgezet.
Donderdag brengen we Sasha weer naar de chirurg, haar poot is zo gezwollen dat we er ons geen raad met weten. Ze blijft daar de hele dag ter observatie.
Drie weken later gaan we op controle bij onze eigen DA. Daar bespreek ik de geur die Sasha afscheidt, onze DA verwijderd onmiddellijk het gips, de operatiewonde ligt open, ik kan de titanium plaat zien. Onze DA neemt foto's en stuurt die door naar de chirurg, ik moet terug bellen, later in de week om het antwoord af te wachten.
De chirurg besluit uit de beelden dat er geen infectie op het bot zit, de titanium plaat moet niet worden verwijderd, de wonde moet wel elke dag nauwlettend worden ontsmet en verbonden met een vetverband. De DA schat dat de wonde op drie weken dicht zal zijn (voor de kerst).
We zijn nieuwjaar, de wonde is nog steeds niet dicht. Onze DA verliest zijn geduld en besluit de wonde te trachten hechten, ondanks mijn opmerking dat de nieuwe huid nog heel fragiel is en of die niet zal inscheuren.
Een dag later zijn de stiksels al los.
Na regelmatige controle en de verzekering dat we Sasha goed verzorgen, is begin februari de wonde eindelijk dichtgegroeid. Wij blij, al die tijd mocht Sasha niet wandelen of met andere honden spelen, we dachten dat we terug vertrokken waren in ons oude leventje.
Na weer een telefoontje met onze DA die nieuwe foto's naar de chirurg had doorgestuurd, wordt ons verteld dat de titanium plaat er uit moet. Niet onmiddellijk, maar toch in de nabije toekomst, 'zoals gezegd'. Ons was gezegd dat dat hoogst ongebruikelijk was, we moeten het nieuws dan ook even laten bezinken en weten het allemaal even niet goed meer.
Sasha doet het ondertussen goed, die huppelt weer rond en kan niet wachten om weer op uitstap te gaan. Tot ze veertien dagen later ineens de bewuste poot niet meer wil gebruiken.
Deze keer maak ik rechtsreeks afspraak bij de chirurg, na wat aandringen krijg ik een afspraak. Er worden foto's genomen, niets te zien. Toch besluit de chirurg om de titanium plaat te verwijderen.
Blijkt dat de vier onderste schroeven die de plaat met het bot verbinden zijn afgebroken tegen de plaat, waardoor dit niet op de Röntgen te zien was.
Hij oordeelt het gewricht vergroeit genoeg, maar legt nog een voorlopig gips aan, dat moet een week om haar poot blijven en dan moeten we het alleen omdoen in geval van belasting. (We spreken nu begin maart).
Alles gaat goed, Sasha gebruikt haar poot en we laten het gips, zoals opgedragen, hoe langer hoe meer achterwege.
Opeens wil ze haar poot niet meer gebruiken, bovendien geurt ze heel sterk en ik mag niet aan haar poot komen. De volgende dag is er duidelijk een bloeduitstorting, het is dan zondag.
Maandag neem ik haar mee naar het werk en bel de chirurg weer op, in de namiddag mag ik langskomen.
Die oordeelt dat er een botcyste in de maak is, maar ook een zogenaamde 'stressfractuur' op komst zou kunnen zijn, weer drie weken gips en dan foto's voor de opvolging.
Gisteren laat ik het gips er af doen door onze DA, die maakt nieuwe foto's, waaronder enkele onder belasting, daar blijkt uit dat alle spleten en kieren in het polsgewricht helemaal nog niet zijn dichtgegroeid. Hij stuurt de foto's door naar de chirurg en belt hem onmiddellijk, advies van de chirurg : opnieuw in het gips voor drie weken.
Tijdens een voorgaande confrontatie vertelde hij me zelf dat uitwendige gips bij het aaneen groeien van gewrichten niet helpt : die moeten namelijk inwendig gestabiliseerd.

Grote verwarring dus, mijn echtgenoot belt de chirurg vandaag nog eens op om de uitleg uit eerste hand te horen, hij krijgt maar een vaag verhaal van stabiliseren te horen.

Wij weten niet meer wat te doen,
de artsen volgen op hun parcours,
hoewel ze niet duidelijk zijn in de te volgen weg en zich niet schamen om steeds gepeperde rekeningen te presenteren,
maar wat kunnen we anders?

Ik heb het hele verhaal even gelezen. Jeetje wat een gedoe zeg! Ik werk bij een kliniek die regelmatig gecompliceerde breuken behandeld en zoiets heb ik nog nooit gehoord!

Welke botten waren er precies gebroken? De radius en de ulna (spaakbeen en ellepijp) of echt de kleine botjes in de ondervoet?

Ik zou in het elk geval naar een goede orthepeed gaan, want dit klinkt een beetje rommelig allemaal...

Je mag me wel een PBtje sturen voor meer info over waar ik werk.

Groetjes Amber

Hoi Amber,

De kleine botjes in de ondervoet + 2 tenen (waaronder 1 steunteen, van die 'bliksem'breuken in de 'ringvinger en de 'pink').
De auto is over haar beide voorpoten gereden, wij denken dat ze net probeerde weg te draaien, anders had ze het wellicht niet overleefd.
De ellepijp en het spaakbeen waren intact. Ze hebben een titanium plaat ingebracht, daar hebben ze wel eerst de duim voor moeten amputeren, anders was er geen ruimte voor die plaat. Van de 4 onderste schroeven ging er 1 enkel door de 'wijsvinger', 1 door de wijsvinger en de middenvinger (deze 2 tenen waren intact)- ik schrijf nu wel 'vinger' maar het was ter hoogte van de middenhandbeentjes- en 2 door de 2 rijen handwortelbeentjes (die ook gebroken waren).
Bij het verwijderen van de plaat hebben ze bovendien 2 schroeven laten zitten, die door de middenhandbeentjes gingen, de chirurg vond het te delicaat om ze er uit te halen.
Ons werd verteld dat de betreffende chirurg 'hoog' staat aangeschreven bij dergelijke operaties. Na kennismaking met de praktijk heb ik begrepen dat die vooral 'draait' op 'misfokte' rashonden (heup- en elleboogproblemen).

Wat ons nu vooral stoort is de gebrekkige communicatie, en wij beginnen ons eerlijk af te vragen of het niet beter had geweest de poot te amputeren.
Ik weet, het klinkt akelig, maar uiteindelijk zou Sasha nu weer gerevalideerd zijn, ze zou weer mogen lopen, rennen, springen, alles wat ze op 3 poten rond zou krijgen (we zien haar nu ook op 3 poten lopen, veel last lijkt ze daar niet mee te hebben).
Nu krijgen we geen antwoorden, geen voorspelling over de toekomst en Sasha is nog steeds afgeraden te wandelen, te spelen, alles wat met actie te maken heeft, en ze is nu eenmaal een hond die wij wel eens als ons 'ADHD'-ertje beschrijven, heel actief, dol op rennen en springen en balletjes. Haar dat de rest van haar leven verbieden is gewoon zielig. (ze is nu 2,5 jaar)

Wij zien even door het bos de bomen niet meer, en bovendien begrijp ik niet waarom er nu weer een gips wordt voorgeschreven, behalve dan onder het moto 'baat het niet, schaadt het niet'.

Ik denk dat de hele operatie is mislukt, maar dat men het nog niet wil toegeven.

Maar ik heb geen zicht op welke mogelijkheden er zijn voor Sasha.

ik heb mee gelezen, en durf zeker geen advies te geven in dit ellendige drama.

het is zo verdrietig dit. wel misschien kan ik je een othopeed aan bevelen die heel goed bekend staat aangeschreven, je zou eens een second opinion kunnen laten doen daar.

de orthopeed is verbonden met het dierenziekenhuis in Roden, groningen.

Bedankt voor de reactie allebei,

Even voor de duidelijkheid,
wij wonen in België (regio Antwerpen).
Zeist en zeker Roden lijkt ons wel een grote verplaatsing enkel voor een tweede opinie.
Als iemand een goede orthopeed iets dichter bij de deur zou weten, willen we best een tweede opinie.
Het gaat niet zozeer over de afstand als die eenmalig is, maar een blessure als die Sasha vraagt natuurlijk ook opvolging, en dat betekent herhaalde verplaatsingen, het lijkt me een beetje moeilijk haalbare kaart.
(Veel kan over het internet, per mail, of telefonisch,maar we hebben al ondervonden dat er veel informatie in de vertaling/herhaling verloren gaat)
Maar toch bedankt voor jullie aanbod.

sara daar heb je gelijk in, te ver weg, maar het is een ziekenhuis, hij zou daar kunnen verblijven, nee ik leg je niets op hoor, ik weet dat je het beste voor je hond voor hebt, dat heb ik wel gelezen in de berichtjes. vind het alleen zo verdrietig dat het zo fout er aan toe gaat.

misschien krijg je nog meer reacties hier op voor een goeie orthopeed wat dichterbij.

Als ik jullie was, zou ik een afspraak maken met de kliniek in Gent. Je kunt ze gewoon bellen. Die kunnen alles even onafhankelijk bekijken en daar zitten verschillende specialisten samen.

Ik hou het nog in gedachten hoor !

We zijn nu eerst aan het proberen onze gedachten en gevoelens wat te ordenen, we overleggen inderdaad een tweede opinie te zoeken, maar ondertussen hebben we iets te veel negatieve ervaringen om weer zomaar blindelings ons vertrouwen te schenken.
We willen zeker niet nogmaals tegen dat 'vertaal'probleem oplopen, en ook niet steeds weer te horen krijgen dat onze eigen DA de opvolging maar moet doen.
Als we weer met iemand in zee stappen, willen we iemand die zelf de opvolging doet en ook aanspreekbaar is.

Hoi Meente,

Kan ik daar gewoon zo naar toe?

In principe doet de kliniek Gent de opvolgingen zelf hoor! Je kunt ze ook altijd wel bellen als je nog vragen hebt.

Hou het in gedachten, maar ik kan het je zeker aanraden.

Even bellen om een afspraak te maken, maar ja dan kan je er zo naar toe!

Ik hou het heel zeker in gedachten,
ga er straks ook even met mijn echtgenoot over spreken.

Bedankt voor de tip !

Sara, ik blijf je volgen, en ben echt heel benieuwd hoe het met je hond verder gaat. doe af en toe een update als het topic verdwijnt.

voor jullie beiden, en zeker voor je hond, hoop dat het goed komt.

Dank je voor de steun Willemijn,

Ik zal trachten jullie op de hoogte te houden.

Als iemand nog een adres van een goede orthopeed weet (regio Antwerpen), geef maar door.
Hoe meer adressen, hoe beter we ons kunnen informeren.

Hey,

heb het verhaal ook even gelezen. Wij zijn met Yaco naar gent gegaan (komen uit hoegaarden) voor zijn rug operatie (bij hem was een wervelafgebrokkeld). Wij zijn hier zeer tevreden over het resultaat en de opvolging. Zeer vriendelijke dierenartsen en chirurgen. Je kan er zo naar toe, even bellen en dan mag je op consultatie. Wel even vragen dat ze er geen stagairs bijzetten (dat doen ze meestal, want het is ook een da school), maar daar hebben ze geen probleem mee. Ik zeg je dit omdat de stagairs altijd eerst moeten onderzoeken, maar dan hebben er al 10 da aan je hond gezeten, voordat de echt specialist komt, hebben de meeste niet graag, toch niet als het iets ernstig is.

Ik zou het zeker aanraden, hier zitten echt specialisten op elk vlak. Dat is ook makkelijk, dan kan je op één consultatie spreken met een orthopeed, kan er iemand komen kijken naar de wond die daarin is gespecialiseerd, dan nog iemand die gespecialiseerd is in spieren, en op die manier overleggen ze om een "algemene" oplossing te zoeken en niet een oplossing die daarna weer voor andere problemen zorgt. Je hebt hier eigenlijk met één bezoek, de mening van 5- tal specialisten. Als je nog vragen hebt over gent mag je mij ook altijd even PB'n, wij hebben hier ondertussen voldoende ervaring mee met Yaco Hij is nu trouwens super goed hersteld en het was iets wat ze zelfs daar nog nooit hadden gezien. Waren ze trouwens ook 100 % eerlijk over.

Ik heb de nieuwe reacties even gelezen. Maar ik vind het wel raar dat ze met de kleine botjes in de poot (middenhands beentjes) een plaat hebben gebruikt... Wij zetten er altijd pinnen in (in de lengte richting van het botje). En dan hoef je niets geen duim o.i.d. te amputeren. En dat heelt altijd heel goed.

Jeetje Sara, wat een verhaal en wat een ellende.

Ik ken een hele goeie orthopeed. In Ermelo. Hij heeft vorig jaar mijn chihuahua Timo geholpen en die is nu weer helemaal de oude, terwijl zijn pootje op verschillende plekken gebroken was. Dan praten we hier over een botje van 8 mm dun. Deze man is echt een topper. Hij weet waar hij over praat en heeft alle geduld van de wereld. Je kunt het verhaal lezen op de volgende website : http://www.dierenkliniek-ermelo.nl/ onder het kopje Eregalerij. Het gaat om Timo. Je kunt hem misschien bellen en jouw verhaal vertellen. Misschien kent hij goeie orthopeden in de buurt. Heel veel succes en sterkte.

We zijn ondertussen stevig aan het overleggen wat we nu (willen) gaan doen.
Een tweede opinie lijkt mij inderdaad aangewezen, maar na gesprek gisteren met mijn echtgenoot is die nog niet volledig overtuigd.
Die heeft nu de reactie "laten we die 3 weken dan ook maar afwachten en horen wat hij dan te zeggen heeft", terwijl ik momenteel echt geen vertrouwen meer heb in de betreffende chirurg.
Ik ben jullie tips hier, op het forum, aan het opzoeken, en zoek ondertussen ook zelf verder naar orthopeden, ik moet zeggen dat Gent mij voorlopig inderdaad de beste keuze voor ons lijkt. Ik heb nog enkele dierenklinieken dichterbij gevonden, waar o.a. ook orthopeden werkzaam zijn, maar het gehele plaatje uit Gent wekt bij mij het meeste vertrouwen.
Dus nu mijn dierbare echtgenoot nog overhalen om in actie te schieten. Daar ben ik nu dus aan het werken.

@Amber en Lootah,

Ik vind het bijzonder veelzeggend dat onze eigen DA, na dit laatste consult, ook gezegd heeft rechtstreeks bij de chirurg af te spreken, volgende keer. Ik wilde dat voor dit consult reeds, maar de chirurg had dat geweigerd...

Gisteren uiteindelijk afspraak gemaakt met onze originele chirurg.
Normaal moet de 'tijdelijke gips' er pas maandag af, maar ik wilde dat mijn echtgenoot er deze keer echt wel bij was. Hij vind dit hele relaas nog niet zo onrustwekkend. Maar hij heeft mij dan ook ook altijd alleen alleen de confrontatie laten aangaan.
Plan was vrijdag Sasha van haar gips te verlossen, maar toen ik gisteren belde voor een afspraak, kreeg ik te horen ' oh, goed. Ik ben er dan niet, maar de vervanger kan dit
ook wel aan' (chirurg dus). Ik, een beetje bluspoeier, maar donderdag kan ook ...
Goed, we hebben dus morgen afspraak om 17.30u. Ik ben benieuwd...

Hmm ik zou echt eesn bij Gent gaan informeren.
Zeker een grote kliniek.
Met gips loopt ze dan wel op haar poot???
Ik hoop zo dat het goed komt,dat heeft ze wel verdient!!!

@Cabasja,

Ze loopt er half en half op. Die gips geeft natuurlijk ook steun...
Als het aan mij lag, waren we al naar Gent geweest, maar ik kan het nu op mezelf niet bekostigen. Triest maar waar.j

Sara, bedankt voor je update, als ik het goed begrijp, lees, is het morgen dat je terug gaat.

ik lees verder mee, veel steun verdien je zeker, nu nog alle goede zorgen voor je hond.

Och och arme Sasha

Wat een verhaal zeg om te lezen.... Kan me goed voorstellen dat je je bij deze chirurg niet meer prettig voelen.

Hoop op een goede afloop vandaag......

Update:

Vandaag dus weer naar de chirurg.
Eerst gips eraf, dan weer foto's, en die bevestigen wat ik reeds van de vorige foto's (die onze DA gemaakt had, 3 weken geleden) wist; de operatie is dan misschien niet helemaal mislukt, maar is evenmin gelukt. Sasha heeft zeer veel botgroei, maar net op de plaatsen waar het niet echt nodig is. Idee was de pols met de middenhandbeentjes enerzijds, en de ellepijp en het spaakbeen anderzijds, te doen samengroeien, als het ware 1 groot bot creëren.
Tussen de middenhandbeentjes onderling is dat goed gelukt, tussen de twee rijen handwortelbeentjes ook, maar tussen de handwortelbeentjes en de middenhandbeentjes is dat niet goed gelukt en ook tussen de handwortelbeentjes en ellepijp/spaakbeen is dat niet gelukt.
Een gips blijven aandoen zal dat dichtgroeien daar niet stimuleren, bovendien worden de diverse spieren door het gips alleen maar slapper, en die zullen bijgevolg ook geen vervangende steun bieden.
Hij stelde voor om ofwel het gips gewoon te verwijderen en te kijken hoe ze zonder gips functioneert, met de bedenking dat dit wellicht pijnlijk is (voor de bovenstaande operatie is al het tussenliggende kraakbeen verwijderd, dus de poot is dan alsof aangetast door artrose). Uiteindelijk vond hij dit zelf geen oplossing, niet in het minst omdat het risico op breken wat reeds geheeld is, vrij groot is.
Tweede optie : Opnieuw opereren. Ditmaal zou hij een kleinere plaat willen inbrengen die eigenlijk enkel de pols zelf fixeert. Deze zou aanzienlijk langer moeten blijven zitten, maar uiteindelijk wellicht ook verwijderd moeten worden.

Op de vraag waar het nu eigenlijk verkeerd is gegaan,
door het afbreken van de schroeven van die eerste plaat, is die moeten verwijderd worden eer alles volgroeid was. Wellicht heeft Sasha enkele net geheelde barsten terug gebroken nadat die plaat was verwijderd, vandaar dat ze haar poot niet meer wilde gebruiken.
Hij voerde aan dat de gebruikte schroeven maximum 19 mm mogen zijn, maar die maat geldt op het breedste punt van de schroef, tussen de 'draaien' zijn die schroeven nog geen 5 mm, en uiteindelijk zijn ze dus te zwak gebleken.

In ieder geval hebben we nu eindelijk uitleg gekregen over waar het is misgelopen, en hoe hij het zou trachten op te lossen, héél wat constructiever dan het vorige gesprek.

We zullen Sasha opnieuw laten opereren. Maandag 2 mei moet ze weer onder het mes. Tot dan toch weer een gips, voor de steun en om het nieuw gevormde bot te beschermen.

wat een lange weg nog te gaan, helaas.

dat is over een goeie week dat er weer gesleuteld gaat worden aan de poot, oef. niet mis zeg.

de oorzaak dat het mis is gegaan weten ze nu, nu maar hopen dat het wel deze keer goed gaat. een plaat in zijn poot, okee, maar hopen dan.

houd ons op de hoogte . en een goed resultaat hoop ik.

2 mei, ik hou de datum in de gaten. en ik blijf je topic volgen. sterkte jij en je man. dat hebben jullie zeker nodig.

Maar als ik het goed begrijp is het kraakbeen verwijderd...???
Dan zou ze ondanks dat het bot aan elkaar gegroeid is altijd pijn houden!!!
Want kraakbeen is een soort kussen die tussen gewrichten zitten om zo de klappen op de vangen,je kunt je ds voorstellen dat als dit weg is de klappen echt pijn doen.
Is het amputeren van de poot geen optie??
Klinkt erger dan dat het is....

Hoi Cabasja,

Het hele punt is van al die botten 1 geheel te laten groeien, dus enkel de tenen kunnen nog bewegen dan, elleboog uiteraard ook. Verder moeten net al die gewrichten aan elkaar groeien (vandaar dat het kraakbeen verwijderd werd, waar kraakbeen is, kan geen botgroei zijn).
Dat amputeren, ik heb er echt wel aan gedacht, maar anderzijds zitten we al zo ver in het verhaal. Voor mijn echtgenoot is het de laatste optie, ikzelf zou daar misschien wat sneller mee zijn.
Blij dat er zich nog iemand de vraag stelt, als ik dat opper in familieverband wordt ik bijna als een dierenbeul aanzien.

@ willemijn,

Ja, het verhaal is nog niet ten einde, ik hou jullie op de hoogte.

Vanmorgen deelt mijn echtgenoot me mee dat hij die nieuwe operatie toch niet echt ziet zitten, te meer dat er weeral geen garanties worden gegeven.
Hij wil er nu toch het gips verwijderen als Sasha binnen zit, en het enkel omdoen op wandeling(etje) en eens kijken hoe ze zich dan voelt.
Ik heb hem verteld dat hij zich best eens inleest over artrose bij honden en de functie van kraakbeen.

Kent er iemand misschien hond(en) met een geamputeerd ledemaat?
Als de operatie uiteindelijk toch niet door gaat, wordt dat me dunkt stilaan een reële optie. (Waar de chirurg geen woord over rept.) Mijn echtgenoot staat daar huiverig tegenover, ikzelf denk dat een hond op 3 benen best gelukkig kan zijn.

Ik weet wel zeker dat een hond op 3 poten gelukkiger kan zijn, dan dat het nu deze ellende moet ondergaan. Had de operatie geslaagd geweest, dan is volgens mij enkel maar die pols zo vastgezet dat het geen natuurlijke beweging meer uit kan voeren en wordt alleen stijf gezet. Daar schiet die poot zelf weinig mee op en zal overbelasting gaan geven op de voor- of achterhand. Als het merendeel van het kraakbeen in de dragende en bewegende gewrichten weg is, zal je hond heel veel pijn hebben. Op termijn wordt dat alleen maar erger. Vraag me af waar hij beter mee af is; een nieuwe operatie met wellicht weinig kans van slagen of amputeren.
Voor de hond zelf koos ik voor het laatste. Ik ken drie honden waarbij een poot geamputeerd is en nog regelmatig bij ons aan het water scharrelen en vrolijk door het leven gaan.
Moeilijke beslissing voor jullie.

Dat is dus de vraag die ik me al stelde toen ik het topic opende, is amputeren voor de hond zelf misschien niet de beste oplossing...
Maar mijn omgeving reageert daar dus heel huiverig op als ik het opper...

Misschien, als ik genoeg positieve verhalen sprokkel over gelukkige drievoeters, dat mijn man er ook anders over gaat denken...