Hondenbezitters van gedachten wisselen

Wat heb je dat mooi omschreven, ik herken er veel in.

Best wel moeilijke vraag, waarom ik voor een hond gekozen heb. Ik ben met honden opgegroeid, en droomde al heel lang van een eigen hond, toen ik haar had, wist ik wat een verschil het is, je eigen hond waar je voor verantwoordelijk bent die volkomen van jou afhankelijk is. Waar je dus verplicht voor bent haar zo goed als je kan op te voeden en een leuk leven en veiligheid en geborgenheid te geven. Dat is al een verschil met mensen, die verantwoordelijkheid en de afhankelijkheid van de hond.
Bij een hond hoef je je niet af te vragen of hij of zij wel eerlijk tegen je is, of ze je wel trouw blijft, ze neemt je hoe je bent. Bovendien is een hond iemand die altijd, al haar tijd en liefde aan jou geeft, er gewoon altijd voor je is. Terwijl je bij mensen maar moet afwachten wanneer ze tijd en zin in je hebben. Zo zijn er vast meer dingen te noemen.

Ben het zo ontzettend met je eens!

Pippin, mijn honden zijn voor mij zeker geen vervanging voor contacten met medemensen.

Ik heb mijn honden omdat ik honden gewoon leuk vind. Ik houdt ervan om dingen met ze te doen en ze brengen mij juist in contact met andere mensen. Bijvoorbeeld op de hondenschool bij gehoorzaamheid of op de jachthondenschool, bij het uitlaten of binnen mijn flyballteam.
Via mijn honden heb ik een enorme hoeveelheid mensen leren kennen en ook echte vrienden gekregen.

Honden zijn roedeldieren, dus je moet van roedels (verzameling individuen) houden om leuk met honden om te kunnen gaan toch?

En nog even over hoe je je in de wereld buitengesloten kunt voelen. Dat herkent iedereen wel vermoed ik. Mijn oude oma (ik ben zelf al oma intussen) zei dan iets als: geen koe zo bont of er is een vlekje aan. Ofwel, aan iedereen is wel wat op te merken (waar je hem of haar voor kunt uitsluiten).

Het is goed om jezelf aardig te vinden. Dan gan andere mensen je vaak ook aardiger behandelen. Klinkt gek, maar is echt waar.

En over hoe het hier op het forum en op andere forums toegaat, net de echte wereld eigenlijk. Alleen als je iets opschrijft lijkt het vaak harder dan het eigenlijk bedoeld is. Zo lees ik de meeste reactie dan ook maar. Veel smilies gebruiken om te laten blijken dat je het aardig bedoeld, zou dat helpen?

Gr. Missy

een hond blijft tenminste trouw tot zijn dood en dat kan je van sommige vrienden niet zeggen.
ik ben ook geen persoon die doet aan in hokjes plaatsen,ben wel direct en recht door zee.
soms merk ik ook wel eens dat mensen dan geen hoogte krijgen van mij maar als je zoals jij het ook aangeeft teleurgesteld bent door zogenaamde vrienden en de maatschappij bouw je vanzelf een schild om je heen uit zelfbescherming.

het is tenslotte makkelijker om mensen af te branden dan ze eens een pluim te geven.

als mensen die mij niet persoonlijk kennen negatief commentaar hebben over mijn hond als ik ze tegen kom intereseert het me eigenlijk niets, ik voed mijn hond op en niet hun.

@Missy: Mijn honden zijn ook zeker geen vervanging voor contacten met andere mensen. Dat zou ook niet helemaal goed zijn denk ik. Maar wat jij schrijft herken ik wel. Ze zorgen bij mij er juist ook voor dat ik contact houdt met de wereld om me heen. Door mijn beperking val ik helaas vaak buiten vele vormen van vrijetijdsbesteding. Werken heb ik te vergeefs geprobeerd, maar ik kom er niet tussen wat zoveel frustratie geeft en energie kost, dat ik dat opgegeven heb. Ik kan me niet blijven aan passen aan wat verwacht wordt wat je wel en niet kunt.

Vanaf het moment dat ik voor mezelf besloot te gaan leven, voor de dingen die ik belangrijk vond en ook eens te kunnen genieten van dingen, (Bijvoorbeeld mijn familie, mezelf nuttig maken voor anderen zonder dat ikzelf hier zelf de dupe van wordt)
ben ik mijn droom achteraan gegaan. Ik ben opzoek gegaan naar een hondenmaatje. Voorheen had ik hier onvoldoende tijd en energie voor. Van kinds af aan ben ik met honden opgegroeid en aktief met honden bezig zijn was altijd een favoriete bezigheid van mij.

@Diane:
Door mijn teleurstellingen had ik in een gat kunnen vallen, maar juist door met mijn eerste hond op cursus te gaan en hem mee te nemen naar mijn vrijwilligerswerk is dit niet gebeurd. Ik had eenenorm schild of een muur kunnen bouwen, maar dit was gelukkig niet nodig. Ik ben nature wel degelijk een mensen mens. Ik heb een sociale opleiding en ben als vrijwilliger te vinden bij een organisatie voor mensen die zelf problemen hebben en bij ouderen. Iets wat in de aard van het beestje zit krijg je er nooit helemaal uit, maar ik pas gelukkig wel meer op tot hoever ik voor andere ga.


Mijn tweede hond Pippin was een weloverwogen keuze. Dit keer geen pup die ik zelf kon vormen, maar een hond die echt een nieuwe kans verdiende. Ik heb vele adviezen gekregen voor zijn probleemgedrag en gezondheid. uiteindelijk zijn wij samen degene geweest die moesten kijken wat wel en niet goed was. De energie die ik in Pip heb gestoken zal ik niet zo snel meer in mensen steken, behalve de kleine groep mensen die mij het dichtste bij staan.