Hondje doodgereden..

lieve dierenliefhebbers!

Allereerst sterke met het verlies van een zo geliefde vriend.

Mijn naam is Arienne en ik studeer antropologie aan de universiteit van Amsterdam. Ik ben geinteresseerd in mens-dier relaties. Nu wil ik voor mijn afstuderen een onderzoek doen naar rouwverwerking en mens-dier relaties. Dus hoe gaan mensen om met de dood van hun dier? Wat betekenen huisdieren voor mensen?

Hiervoor wil ik graag mensen interviewen die hun huisdier verloren zijn. Op die manier kan ik ontdekken wat een dergelijke gebeurtenis met mensen doet en hoe zij hier mee omgaan.

Ik kom dan op een tijdstip dat het u goed uitkomt langs om te praten over uw huisdier, het sterven en de rouwverwerking. Natuurlijk kunnen we voor die tijd mailen en/of bellen over wat precies de bedoeling is. Het is natuurlijk niet niks en ik kan me voorstellen dat het soms moeilijk is om erover te praten. maar het kan ook juist fijn zijn.

Het essay is alleen bedoeld voor mijn docent, het zal dus niet gepubliceerd worden.

Als het u wat lijkt om mee te doen kunt u mij mailen: [email protected] of [email protected]

Ik hoop dat u een gesprek met mij wilt, alleen zo kan ik mijn onderzoek doen.

Alvast bedankt.

Groeten, Arienne Dozeman, 22 jaar, 3e jaars student Antropologie.

O vréselijk, vreselijk! Dat is één van de ergste dingen die je kan overkomen. Wat erg....

Zo heb ik een paar jaar geleden een kat aangereden. Kwam zo uit de berm gerend met een muisje in haar bekje. Ik kon echt niks meer doen.

Ik kwam er achter van wie het katje was (het was nog een heel jong katje) en ik stond huilend bij die mensen voor de deur om te vertellen wat er was gebeurd. Ach, die vrouw vond het toch zo sneu voor mij. Het was een boerderij kat en ze hadden nog veel rondlopen, maar ze vond het wel fijn dat ik kwam vertellen.

Dat scheelde eerlijk gezegd wel; te weten dat er niemand om het beestje huilde. Nou ja, behalve ikzelf dan.

jeetje wat erg
ik heb gelukkig zoiets nog niet meegemaakt.
sterkte

huh? wat is dat nou voor bericht hier boven mij?
Ik dacht al even dat ik op het verkeerde topic gereageerd had?

Mijn vriend had het vorige week met een kat.
Hij was aan het werk, hij had een dikke aanhanger achter de bus.. en hij zag een katje lopen, en hij ging goed kijken, en hij zag hem niet meer, dus hij reed door.. en ineens hoorde die een beste klap op de voorkant van zijn auto (een paar meter verder op).. allemaal geritsel onder de bus door en de aanhanger over het katje heen, mn vriend gelijk Stoppen en met tranen in zn ogen het katje gezocht, maar hij heeft hem niet weer gevonden, mn vriend is hard, maar heeft een zwak voor dieren, hij loopt er nu nog over te praten... hij zei ik wil dit noooit meer meemaken, als het iets anders was geweest en het was echt dood dit kon ik niet over mn hartje krijgen echt niet.

Vroeger had ik ook een hond.de deur stond open,en floep de straat op recht onder een auto.Hij stopte niet;wij naar onze hond gelopen,zij lag plat op de grond.EN zij mankeerde niks alleen de schrikat was dus een happy end.veeeeeeel geluk gehad toen;

Oo ja, Wat ik wel heb meegemaakt is het hondje van mn moeder een aantal jaren geleden, ze had een hele kleine maltezetje, Witje heette die want mn broertje die net kn praten vond dat een leuke naam,

Ik heb Fam in Drenthe wonen en die dag gingen we naar mijn tante in gieten.
2 uur later kreeg mn moeder telefoon van mijn huilende broer.. dat ze moest thuis komen er was iets erges gebeurd mn moeder zo van wat is er dan ??
Ja zegt mn broer witje hij is dood... hij was ontsnapt en is aangereden en de mevrouw heeft witje aan de kant van de weg neer gelegd en is door gereden.
nou zei mn moeder weet je nog wie de mevrouw was ??.. hoe ze eruit zag, dat wist ie niet meer want het enigste waaar die nog aan kon denken was de paar maand oude witje.

Mn moeder zei ik kom er nu aan!
5 mi later waren we er, en nou echt dit gezicht wou je niet zien. Alle ingewanden lagen eruit, uit mond en kont endergelijK!. vond het dus ook logisch waarom mn broer zo van slag was!, en dit vergeet ik natuurlijk ook nooit weer!.

Een paar jaar geleden heb ik een kat overreden. Hij stak zomaar over vlak voor de auto en ik kon niet meer stoppen. Vreselijk, temeer omdat ik zelf katten heb en bovendien is het iemands huisdier. Iemand houdt veel van het dier. Ben teruggereden en heb het dier in de berm gelegd, dat doe ik altijd, want ik vind het vreselijk om te zien hoe dieren compleet aan gort worden gereden.
Nou, ik ben in ieder geval een week zeg maar gerust ziek geweest na het ongeval. En nog steeds word ik eraan herinnerd als ik een verkeersdrempel over ga.

t Is wat laat, maar dat verhaal van Nienke vond ik verbijsterend. Dat joch had mijn zoon niet moeten wezen !! Die had z'n gat verbrand en ik had 'm flink op de blaren laten zitten !!!

Heftig, al die verhalen, ik hoop zoiets nooit te zien. Zou het vreselijk vinden.
En er ook steeds mee bezig zijn geweest hoop dat jij weer een beetje bij gekomen bent sterkte met dit groetjes Anita.

Wat erg he? Zoiets raak je nooit meer kwijt..
Een aantal jaar geleden hadden we een nest kittens gekregen en 1 ervan ging naar een buurvrouw verder op maar dat kittentje kwam steeds bij ons weer aanwandelen en liep ook mee naar school.

En op een dag rende hij heel hard voor ons uit zo de weg op en werd overreden door een auto.
Hij wipte nog op en neer en daarna was het afgelopen..als ik eraan denk word ik alweer verdrietig ervan :(

Ik had daarna ook steeds zoiets van waarom heb ik hem mee laten lopen,ik had hem weg moeten jagen..

Jeetje, wat vreselijk allemaal..
Je moet je ten eerste echt beseffen dat je er echt niets aan hebt kunnen doen...het was het lot..
maar dat het je blijft achtervolgen, dat begrijp ik heel goed! Ik heb een poos geleden een kat aangereden, sprong ineens achter een auto vandaan op weg naar de overkant. Er volgde een enorme klap, ik zat als verlamd achter het stuur, maar zag gelukkig de kat pijlsnel de weg overrennen door m'n achteruitkijkspiegel, maar ik ben het nog steeds niet kwijt...
Sterkte ermee..ik hoop dat je het uiteindelijk een goed plekje kunt geven...

nee heb nog nooit zoiets meegemaakt maar het zal je maar overkomen

Ja ga je wandelen op de heide denk je heerlijk.
Hond los kom dicht bij een kruising nog een hond los.
En ja hoor die hond van die man was net zo groot als mij hond.
Komen in gevecht man loopt hard dus ik dacht die man haalt ze uit elkaar.
Dus die man schreeuwde iets ik doe nog wat vlugger stappen.
Zie ik tot mij verbazing mij hond de lucht heen vliegen.
Nou jullie willen niet weten wat ik allemaal geschreeuwd heb.
Heb die man met mij riem geslaan.
Ja toen de tijd waren er geen mobieltjes .
Stond ik daar maar mij hondje ook een poedel is echt letter en figuurlijk dood getrapt.
Man was zo in het iets weer in het niets nooit weer gezien.
En ik heb er nu nog verdriet van alleen dat de dader dit mij heeft aan gedaan.

Op 18 juni 2010 gingen we naar de markt in ons dorp. Onze dochter had daar een optreden waar we naar wilde kijken. We hebben 2 honden een husky en een shi tzu. Mijn man zei zullen we de husky meenemen kan die ook wennen aan de drukte. Die kleine was dat wel gewend en was ook eigelijk te klein om mee te nemen. Stel je voor dat ze op haar gaan staan.
Mijn man deed de riem om van de husky en die kleine sprong meteen op die dacht oh heerlijk lekker wandelen. Hij deed de voordeur open en ik zei nog wacht even op mij. Wij wonen in een straat waar wel verkeer is maar niet zoals op de grote wegen. Af en toe een auto. Die kleine glipte door de voordeur en ik zag nog dat er op dat moment een auto langskwam. Ik dacht nog oh oh uitkijken. Ik stond nog in de keuken en mijn man die kijkt naar buiten en ik hoorde een hele grote vloek en ik dacht neeeeee neeeeee neeee laat het niet waar zijn. Hij zei tegen mij pak die riem van de husky en ik werd helemaal onrustig. Hij zei doe rustig nou doe rustig nou maar dat kon ik niet zo goed, maar heb hem meegenomen naar het achterpad en deed zijn riem af ben meteen naar de woonkamer gegaan en toen stond mijn man daar...........met mijn lieve hondje in zijn armen. Hij zei Che het is te laat ze is dood. Mijn wereld storte helemaal in ik kreeg hyperventilatie en kon bijna geen adem meer halen. Hij heeft haar eerst op een kleedje moeten leggen om mij rustig te laten worden. Het is nu een paar dagen geleden en mijn verdriet is zo groot. Ik huil elke dag. Zij was mijn maatje en trooste me altijd en nou had ik haar nodig en nou is ze er niet meer. Ze was altijd zo blij als ze me zag en ik haar. Doordat ik zoveel verdriet heb, heb ik besloten om meteen een pup te kopen die na 2 weken bij de mensen weer verkocht werd. Dat beestje is 8 weken oud en zit nu al in het tweede gezin. Ik hoop dat alles goed komt en ik weet dat mijn lieve hondje niet te vervangen is, maar mijn verdriet is zo heftig dat ik iets nodig heb om voor te zorgen. Mijn pup heeft mij nu ook nodig. Ik zal mijn hondje nooit vergeten. Ik kon ook niet werken de tranen stroomde over mijn wangen en ik heb met klanten te maken dus dat ging niet. Gelukkig hadden ze begrip op mijn werk. Ik ben heel blij met de nieuwe pup maar het gemis is niet weg. Ik weet zeker dat het goed komt met ons en ik ben blij dat ik een hondje een tweede kans kan geven. Af en toe moet ik nog huilen dat zal nog voorlopig niet weggaan. Dag lieve schat van me...........

o wat vreselijk zeg

lijkt me zó erg!

ik heb dit vorige donderdag meegemaakt, alleen dan was het mijn eigen hond

Het is nu alweer een paar weekjes geleden met mijn hondje. Ik heb nu een nieuwe pup waar ik mijn handen aan vol heb gelukkig. Af en toe komen mijn tranen nog vanzelf. Het gaat gelukkig al wat beter. Ik zal haar ook nooit vergeten. Ik probeer het een beetje te verdringen anders blijf ik zo verdrietig. Ik mis haar voornamelijk in de avonduren als ik thuis kom van mijn werk. We gingen altijd samen slapen. Ik zie haar nog wel steeds voor me met haar centenbakje haha. Soms wordt ik nog misselijk als ik er weer aan denk hoe het gebeurde en probeer ik meteen aan iets anders te denken. Ben wel heel blij dat ik een nieuwe pup heb dat geeft me toch wel veel steun.

groetjes Che

aghhh echt pijnlijk

wat erg allemaal...

Nu bijna een jaar geleden heb ik ook zoiets meegemaakt. Ik ging met Bandu naar het bos. De hond helemaal enthousiast natuurlijk, en ik ook. Dus ik gooi de achterdeur open, in de veronderstelling dat de poorten dicht zaten. Die waren niet dicht, en Bandu was nog jong en luisterde alleen wanneer het hem uitkwam. De poorten zaten niet allemaal dicht. Eigenlijk geen van allen. Dus Bandu sprint de voortuin in. Ik roepen en er achteraan rennen. Maar hij luisterde niet. Ik zag door het ene gat in de coniferen Bandu de straat op schieten en door het andere gat zag ik de buurtbus aan komen rijden. Met volle vaart. Hij reed wel 80 waar je eigenlijk maar 30 mag rijden. Ik bleef stokstijf staan, ik stond aan de grond genageld zoals ze dat altijd zeggen. Toen klonk er een enorme klap, en mijn wereld leek stil te staan. Toen ik Bandu daarna als een gek hoorde piepen was ik zó blij. Daarna kwam hij de tuin in strompelen met zijn poot als een lapje onder zijn lichaam bungelen. Hij kwam meteen tussen mijn benen gekropen zo van: 'Vrouwtje help me!' Ik was zo in paniek. En die chauffeur komt naar mij toe en zegt: 'Sorry, ik heb geen tijd en kan je niet helpen. Ik rij door.' Ik was zo in paniek dat ik niets terug kon zeggen. Maar iedere blinde kon zien dat Bandu's poot gebroken was en dat ik minderjarig was. Hij had op zijn minst naar mijn ouders kunnen vragen, die niet eens thuis waren. Gelukkig heb ik ontzettend lieve buren die mijn ouders voor mij gebeld hebben, want ik was niet aanspreekbaar... Bandu is daarna geopereerd in Utrecht. Had zijn poot op 3 plaatsen gebroken. Hij heeft zich in het herstel voorbeeldig gedragen. Echt geweldig. En nu loopt hij weer rond alsof er nooit iets gebeurd is. En altijd als die buurtbus er aan komt ga ik zélf midden op straat lopen. Ik zal hem leren. Nu is het een hond. de volgende keer een kind.

wat een verhalen... Ik krijg er gewoon kippevel van!

Ik heb gelukkig nog nooit zoiets mee gemaakt.

Wel een keer gehad dat we aan het wandelen waren en dat er langs een hele drukke weg een hond liep. Wij dachten dat hij van de man was die in de tuin bezig was. Dit bleek niet te zijn!! de hond rende de weg op. Er kwamen auto's heel hard aangereden. Ik heb Rambo aan mijn vriend gegeven en ben snel de weg op gerent en met gebaren duidelijk gemaakt dat de auto's moesten remmen. De hond stond midden op de weg. Gelukkig kwamen er 2 jongens aan gerend die me geholpen hebben. De hond was in shock, en de jongens hebben hem meteen naar de d.a. gebracht! Het ergste vind ik dat automobilisten die aan kwamen rijden niet stopte, en gewoon rakelings langs het beestje opreden!

Jaren terug,heb ik meegemaakt dat een auto,een kan onder reed.
Verschrikkelijk gezicht.
Ben gestopt,naar de kat gelopen,vastgepakt,en heb alle huizen,die daar dichtbij waren,gevraagd of die kat van hun was.
Echt,ik stond te janken voor vreemde mensen,bij hun eigen huis,er was geen dierenarts dicht in de buurt. Hij kon nog wel ademenhalen,maar zag er alles behalve fraai uit. Een vrouw zag me met deze kat rondlopen,en heeft hem meegenomen naar de DA...Nooit weer wat van vernomen,door de shock vond ik alles best,heb geen gegevens niks achtergelaten,en ben daarna doorgegaan naar school..

En nog met een andere kat,ook jaren terug,zat ik met mijn zus in de auto,en zagen we een kat midden op de weg liggen. Dus ook midden op de weg gestopt,kat gepakt van de weg,en gelijk doorgereden naar de DA..Maar hij was al dood...Zulke dingen zijn echt jammer..Maarja,je doet wat je kunt doen,en soms ben je gewoon te laat..

Euh..kan = kat !

IK heb godzijdank nog nooit een dier aangereden .... zelfs een dood dier vindt ik vreslijk om nog eens te raken..

Een paar maanden geleden kwamen wij onze straat in rijden.... en in mijn koplampen zag ik twee oplichtende ogen.
Mijn dochter gilde en riep dat is onze Daisy.... en ik nee joh... die heeft veel meer zwart.

Dus wij sprongen de auto uit.... en liepen er naar toe...
Een zwart wit poesjes lag daar in een grote plas bloed... een oog hing er half uit.... en zij kronkelde wat met haar lichaam.

Er kwam een meisje aan lopen.... en die... ow die lag er daarnet ook al... en dan krijg ik echt moord neigingen..... help dan...

maar goed ik moest verder want achter mij stonden auto's die er door wilde.... en ik zei tegen mijn dochter dat ik een vuiniszak ging halen.
Mijn dochter ( 15 ) tilde het zwaar gewonde poesje op.... om haar te beschermen tegen het verkeer.
Toen ik terug kwam zei zij..... het poesje is dood.... zij is in mijn handen dood gegaan... zij blaasde nog heel even naar mij.... en toen werdt zij slap.


Wij hebben de dieren ambulance gebeld die haar gelijk checkte voor een chip, heelaas niks.
Via marktplaats heb ik de eigenaar op kunnen sporen.... en zij hebben nog naar haar kunnen kijken... het poesje is aangereden voor haar huis.... een paar weken later lag haar broertje van een half jaar oud dood in de carpoort... ik begijp echt niet dat iemand zulke jonge kittens al naar buiten laat gaan

De hond van mijn vader en stiefmoeder is een paar jaar geleden aangereden door een scooter.
Kira liep altijd in je knieholte en kon daardoor prima los, ze luisterde perfect!
Mn vader ging het laatste rondje lopen met de hondjes Kira en Aaron. Alles verliep prima. Even verderop zag mn vader een scooter rijden, maarja daar was niet zoveel bijzonders aan. Mn vader hoorde nog een klap achter zich, maar zag verder niets (het was ook pikke donker) en liep samen met de honden naar huis (dacht hij) Eenmaal bij de voordeur zag hij Kira niet meer. Hij is teruggelopen om haar te zoeken en zag haar op het fietspad liggen. Hij heeft haar opgepakt en is onmiddelijk naar de DA gereden. Helaas was er niets meer aan te doen en was Kira al overleden.
De persoon op de scooter heeft haar waarschijnlijk aangereden, maar is gewoon doorgereden.
Het vervelende ook nog was is dat Aaron daarna snel achteruit ging en het nog wel even heeft volgehouden, maar na twee jaar ook is overleden. (moeten laten inslapen)

Kan me inbeelden dat je zoiets idd nooit meer vergeet ...

Ikzelf heb ooit eens een poes aangereden die de straat over liep en vond dit ook zo erg ... Voelde de wagen echt omhoog gaan ... Zo akelig ...
Ik ben toen meteen gestopt en in de struiken gaan zoeken maar het beestje was nergens te vinden ...
Er stond beetje verder in de straat iemand buiten die het had zien gebeuren ... Die persoon zei ook dat ik er echt niets kon aan doen maar het voelde zo verschrikkelijk ! Ik vroeg nog of die meneer wist van wie de poes was omdat ik anders hoopte die mensen te kunnen bereiken en zo te weten hoe het met het beestje was maar die meneer kon me niet helpen ...
Ik weet dus helemaal niet of het beestje tot thuis is geraakt en of het hulp heeft gekregen ...
Zoiets voelt idd niet goed ...
Maar het is zoals je zegt : Je mag niet vergeten dat je er echt niets kon aan doen !

Ik heb de eerste verhalen gelezen... toen ben ik maar gestopt

Natuurlijk kun je er niks aan doen als het gebeurt... Het is wel echt traumatisch om mee te maken.

En het herinnert ons er weer aan hoe voorzichtig we moeten zijn met onze hondjes.

Mijn man ging laatst Robin uitlaten, en ik ging op dat moment ook weg, maar de andere kant op. Robin liep moeilijk mee met mijn man, wilde naar mij toe (allerschattigst). Toen hij in het park was, heeft hij Robin losgelaten, zoals altijd. Robin is terug naar huis gerend, de weg over... Stond te trillen op mijn benen toen mijn man het die middag vertelde.. Stel je voor.

Ik vind het altijd verschrikkelijk als ik dode dieren langs of op de weg zie liggen. Erover heen rijden ook al zijn ze dood, nee dat kan ik echt niet..

Ik zelf heb gelukkig nooit zoiets meegemaakt.
Toen Taz nog naast mij woonde ging ik altijd met hem lopen en fietsen.
Zo ook op een dinsdagmiddag. Ik ging lekker fietsen met hem en toen kon hij goed los meelopen en bleef netjes naast me lopen.
Totdat we ineens bij een hoek aankwamen, hij schrok ergens van en rende regelrecht de straat op. Ik schrok me rot en riep heel hard en floot heel hard. Gelukkig was het stoplicht op dat moment rood en kon hij nog naar mij toekomen, voordat de auto's weer gingen rijden.
PFFFF ik heb hem daarna daar niet meer los gehad hoor..

Zondag is het mij overkomen, ik heb een poes dood gereden, hij schoot ineens onder een geparkeerde auto vandaan, dat hobbeltjes dat je voelt onder je band, vreselijk. Ben gelijk gestopt, maar zag geen poes meer.
Maar het zat me niet lekker, heb bij 4 huizen aangebeld, niemand thuis, zondag morgen, het 5de huis deed open, een man, ja hij had een zwarte kat, rende gelijk de straat op, toen zagen we hem liggen, dood, naast een auto, 10 meter verder dan dat ik hem geraakt had. En die man viel huilend neer bij hem, zijn hoofd op de poes, oh Happy toch (alleen de naam al)zei hij de hele tijd. Oh ik vond het zo erg, kon er niet van slapen, kan even geen poes meer zien, denk de hele tijd was ik maar 30 sec. eerder of later geweest...

Ik heb het zelfde verhaal, alleen was het mijn eigen hondje een boerenfox die luisterde zo goed, ging nooit de straat op bleef netjes binnen de poort.Het was een samenloop van omstandigheden. Inmiddels alweer 9 jaar geleden.

Mijn moeder lag al dagen op sterven, mijn zus was bij me om ook nog bij ma te zijn. En zo steunde wij elkaar.
Op een morgen ik ging vast mijn aardappels schillen dat die klaar stonden voor het avond eten, als dat gedaan was,, konden we weer snel naar ons mams. Mijn zus had zelf een hondje, en zei me Petra ik ga mijn hondje uitlaten zal ik scruffy ook mee nemen, ik zei ja dat is goed, nog geen 3 min werd er in de woonkamer op de raam geklopt en ik hoorde mijn zus roepen scruffy!! ik dacht wat is dat , ik naar buiten brrr zie ik daar mijn scruffy liggen, een man stond erbij , kan er niets aan doen zei hij ze stak plots over. Ik op mijn knieen bij mijn schat,waarom heb je dat gedaan hij wilde omhoog komen ik dacht het valt mee, want er is niets aan te zien en werd weer wat actief ook. Die man zei we gaan toch maar even naar de dierenarts, dacht kunnen we beter even doen. Scruffy zei ik maar het komt wel goed, hij kroop zo tegen me aan. Bij de dierenarst gekeken maar zo zag die man niks, scruffy kroop daar onder tafel en keek zo van dit is niet goed vrouwtje, de dierenarst zei ik houd ze hier en maak foto's ga maar naar huis, ik bel je weer. Ik naar huis en mijn man gebelt op zijn werk, die zou gelijk naar huis komen. Even later belde de dierenarts en vertelde dat het er niet goed uit zag met scruffy, vanbinnen lag alles uit elkaar, en ze kreeg steeds meer pijn, het beste was dat ik weer snel kwam, want het ging snel achteruit, mijn man kwam thuis en wij er weer heen. We kwamen daar en helaas hadden ze haar al in laten slapen, het kon niet langer. Ze hadden haar op een mooi plaatsje gelegt en konden we afscheid nemen van haar. We hebben haar laten cremeren en staat in een potje op de schouw. Daarna weer snel naar mijn moeder, wat het gekke is die dagen er voor zei ze steeds maar scruffy, ze was ook gek op haar, ik heb haar toen een knuffelhondje geven en noemde ik scruffy en die hield ze stevig vast, als ze zich omdraaide liet ze haar knuffel niet los, en probeerde hem niet af te pakken want lukte niet, ze kon niet meer praten maar maakte het wel goed kenbaar allemaal. Ik zei haar Ma scruffy is dood he ze knikte zo van ja. 1 dag later is mijn moeder gestorven. Het is nu net of het zo heeft moeten zijn, dat ze scruffy bij zich wilde hebben.

Ik wens een ieder die zo iets meegemaakt hebben heel veel sterkte!!! Dolfine