Oude hond - wanneer is het klaar?

Ik heb een aller aller allerliefste adoptiehond van inmiddels alweer 13!

Ze is een middelgrote hond, denk formaat herder, dus ik had nooit verwacht dat ze zo gezond zo oud zou worden.

Sinds een jaar heeft ze wel last van artrose in met name haar rug/achterkant. Soms zakt ze er ook doorheen.

Eigenlijk zit wandelen er niet meer in voor haar. Het ding is, als je bijvoorbeeld met haar naar het bos gaat merk je niks. Ja ze is rustiger dan vroeger natuurlijk, maar verder loopt ze heerijk rond, en gaat nooit liggen oid. 

Maar de volgende dag...dan kan ze vaak niet opstaan en moet ik haar naar buiten tillen (wat nog niet zo makkelijk is) om te plassen. Ook dat is dan moeilijk omdat ze de plashouding dan eigenlijk amper kan maken.

Het komt er op neer dat ze nu eigenlijk nog maar 3 keer per dag een korte wandeling maakt. En zelfs dan is het soms tegen heug en meug en wil ze vaak na het plassen weer hup naar binnen.

Tegelijkertijd kan ze soms helemaal happy huppelend en kwispelend naar ons toe komen als we thuis komen bijvoorbeeld, en zie helemaal niet dat ze pijn heeft.

Ze krijgt overigens pijnmedicatie!

Soms als ik haar zie heb ik het gevoel dat ze het prima vind zo en echt nog wel op haar manier heel happy is.

Andere dagen denk ik, wat heeft ze nu eigenlijk nog voor leven? Elke dag amper de straat nog uit... beetje liggen... Beetje kluiven...

Ook heeft ze laatst voor het eerst in haar leven haar tanden laten zien toen een vriendje van mijn zoon naar haar toe wilde lopen om te aaien. Ik zorg er nu dus voor dat iedereen die onbekend is haar met rust laat. Maar ik vond dat toch een teken van een zekere angst/pijn? 

Ik denk er absoluut niet aan om haar nu al in te laten slapen, maar begin me wel af te vragen wanneer dan wel het moment is.

Heb je met je dierenarts besproken voor een goede pijnstiller of supplement ? Pijn hoeft niet als je hond wat heeft…en wanneer de hond lelijk doet tegen iemand dat het ook kan zijn dat de hond pijn heeft….

Ik heb momenteel een adoptie hond uit Roemenie, iets wat veel mensen een risico vinden maar ik heb mega veel geluk gehad. Ze is super lief en altijd heel gezond geweest. Ze is formaat herder en al 13, en pas sinds een jaar wat gewrichtsproblemen. MAar zelfs met die problemen ziet ze eruit alsof ze 8 is of zo. 

En dit bovenstaande schrijf je in je andere topic. Is dit een andere hond dan?

Of je hond nog een fijn leven heeft, kan alleen jij samen met je dierenarts bekijken. Dat is voor ons moeilijk achter een schermpje. Veel sterkte.

Ieder maakt een persoonlijke afweging, maar zelf zie ik het zo: ouderdom komt altijd met kwalen. Daar is medische ondersteuning voor, kan je aanpassingen doen, ga je het samenleven anders invullen, meegaan op maat en wensen van de hond, enz... 

Maar als fysiek ongemak verandert in een pijn of een onvermogen dat zo groot is dat ook alle levenslust verdwijnt en er mentaal lijden bovenop komt, ja, dan is de tijd daar om een beslissing te nemen. 

Mijn oudje gaat ook richting 13. Haar zicht verslechtert, de achterpoten worden wat zwakker, ze hoort niet meer zo goed, is 's nachts onrustig en hijgt veel, kan moeilijk alleen zijn. Ipv 10 km wandelt ze er nu nog 2, op het gemakje.  We vullen onze tijd nu anders in, kijken naar wat haar vreugde geeft, en genieten van kleine dingetjes. Ik denk dat ik haar geen groter cadeau kan doen, dan haar zo te koesteren en te ondersteunen en waarderen. 

Geniet van je oudje. Ze zijn zo aandoenlijk. 

De hond van mijn moeder leefde ook helemaal op van achter de bal aan rennen. Wandelen wilde ze niet echt meer/lukte beroerd, maar als ze wist dat er een balletje gegooid zou worden tijdens het wandelen (mijn moeder nam rugzakje met ballen en werpstok dan mee), liep ze haantje de voorste. Nog steeds beroerd, maar helemaal enthousiast. Achter de bal aan rennen ging steeds beroerder, ze viel steeds vaker om, het lukte haar amper nog om de bal te pakken voor de andere hond hem al had ook al gooide mijn moeder het gericht haar kant op na afleiding van de andere hond. Maar ze genoot ervan en leefde ervoor. Maar toen begon ze minder op te staan om te begroeten en aaitjes te vragen ook al was het een slijmdoos. En eten ging ook met steeds meer tegenzin ondanks dat ze als half labrador zelfs meermaals geopereerd is toen ze jonger was omdat ze vanalles at, ook niet eetbare dingen. Dat bijna niet meer eten en hoe ze er bij lag op het kleed; het was niet alsof ze meer sliep dan normaal waardoor ze geen aaitjes kwam halen, nee, ze kwam gewoon amper meer overeind ondanks pijnstilling, en al helemaal beroerd na een balgooiwandeling. Dan lag ze daar te kijken, bijna wat depressief, op haar kleedje hoe de andere hond wel aaitjes haalde bij mijn moeder. Alles bij elkaar vond mijn moeder het toen genoeg, al was de hond al best vermagerd, bijna geen spieren meer bij haar achterhand en had ze misschien al eerder 'kunnen' gaan 'idealiter' (als buitenstaander bekeken). Maar ze is ingeslapen maar 6 weken na het overlijden van mijn vader. Mijn moeder had veel steun aan de honden.

In gesprek gaan met uw dierenarts is zeer voornaam. 

Maar een dier in leven houden omdat u er geen afscheid van kan nemen is hebzucht. Liefde is ook los laten.

Ik heb al mijn voorgaande honden gehouden zolang ze een pijnvrij (eventueel met medicijnen) en comfortabel leven hadden. De dag dat ze pijn hadden of meerdere aanvallen van vallende ziekte kregen was het per direct klaar.

Is dat makkelijk, nee, zeker niet. Maar je mag ze echt niet laten afzien.

Wat ook kan helpen bij ouderdomsverschijnselen is msm poeder, doet soms wonderen. Is in pil of poedervorm te verkrijgen.