Wroeging inslapen liefste maatje

Goedenavond, ik lees al even mee maar ben (tot nu) nooit geregistreerd geweest. Nu dus wel omdat ik na een enorm moeilijke beslissing mijn lieve maatje heb moeten laten inslapen. Ik heb onderschat wat voor impact het op me heeft en het voelt immoreel, als verraad, als een te vroege beslissing en nog veel meer. 
Mijn lieve hond had pnkd, ‘epilepsie bij bewustzijn’ makkelijk gezegd. Ze is bijna 6 geworden en we hebben 4,5 jaar de aanvallen en de angst dat ze erin zou blijven doorstaan. Haar gedrag veranderde met de jaren, ze viel af, was hyper gevoelig en gefocust op mij. De aanvallen intensiveerden met de tijd. Na onze laatste vakantie waarin ze weer een zware aanval had met doodsangst in de ogen (ze had er de laatste jaren gemiddeld 1 per 3 weken, duur 1 tot 1,5uur) heb ik het besluit genomen omdat ik de angst en paniek niet meer kon aanzien. Met de DA euthanasie besproken omdat het verloop en diagnose niet (in mijn ogen) dierwaardig zijn. Medicatie wilde ik bewust niet ivm bijwerkingen icm de gevoeligheid van mijn hond. Nu neem

ik mezelf kwalijk dat ik niet toch de weg van medicatie heb overwogen. Niet langer heb gewacht (vond ik egoïstisch) en te kordaat heb gehandeld na de 4,5 jaar aanloop. Ze is onder behandeling van een DA geweest die mij heeft geadviseerd niet teveel

te gaan pionieren met medicatie omdat de hond daar (in haar ogen) geen extra kwaliteit van leven van zou krijgen. Afwachten was het devies. Je snapt het al, ook hier twijfel ik nu aan. Het gevoel van verlies, schuld en verwijtbaar gedrag van mezelf is afschuwelijk. Het inslapen zelf was bijna ondoenlijk. We zijn er samen bijgebleven hebben haar gerust gesteld maar toch overheerst schuldgevoel. 

11-1-25 onlangs weer bij DA langsgeweest en nogmaals volledige uitleg gehad en dat ze er 100% achter staan zoals we het hebben gedaan. Als er een effectief alternatief was geweest dan hadden ze het niet gedaan. Dit gaf mij enigszins rust dat we de juiste keuze hebben gemaakt. Neurologische aandoeningen met zware aanvallen bij honden zijn echt naar. Wens het geen hond (en baasje) toe.

Toevallig loop ik hier al heel lang mee rond. Mijn hond heeft medicatie gehad, maar zijn nieren verdragen het niet meer. Met medicatie had hij af en toe een lichte aanval, nu heeft hij ze weer wat vaker. 

Ik hoop dan gewoon dat hij er in blijft, maar dat gebeurt nooit, maar die blik in zijn ogen is afschuwlijk.

Ik kan je niet zeggen of medicatie nu de oplossing is. Zeker is wel dat jullie je maatje verder lijden hebben bespaard, daar is moed voor nodig.

Heel veel sterkte.

Ik googel nog even en lees dat er eigenlijk geen afdoende behandeling is voor pnkd is, het is geen epilepsie.

In dat geval geef ik je helemaal gelijk dat je haar rust hebt gegund. 

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Klopt Kees, dit is de meest duidelijke uitleg: https://www.dierenrecht.nl/rashonden/aandoeningen/paroxysmale-dyskinesie-bewegingsstoornis

Het gekke is dat ze verder een kerngezonde sterke, ontzettend lieve en zeer gevoelige hond was. 
Wat jij aangeeft over je hond snap ik heel goed. Misschien is het boekje ‘ben ik niet te vroeg’ goed om te lezen? Ook jij sterke en wijsheid toegewenst. Bedankt voor je reactie. 

Dank je wel hoor.

Ik had een filmpje van een labrador gezien met deze aandoening, echt naar.

Bedankt Koert en Poppy!

Nelis, voor mij heb je de juiste keuze gemaakt, dierwaardig heb je je lieverd laten gaan…veel verdriet voor jou maar voor je lieverd de rust, heel veel sterkte. 

Houden van is ook loslaten...

Dar heb je zeker gedaan met het belang van de hond voorop....

en ja het doet zeer, heel veel sterkte!!

Dank allen voor de mooie woorden, het geeft troost.

Het lijkt mij de juiste beslissing, heel veel sterkte.

Schuldgevoel na het inslapen van een hond lijkt een beetje bij het rouwproces te horen, heel veel mensen hebben hier last van. Ik ook, ik heb in mei mijn hondje moeten laten gaan, hij had last van terugkerende koliekaanvallen (buikkrampen). Hij heeft meerdere medicijnen gehad maar ze werkte meestal maar een paar dagen en dan waren de pijn aanvallen weer terug. Mijn hond mocht door aangeboren hartafwijkingen niet onder narcose dus het was niet zeker wat er in zijn buik speelde maar de arts dacht door de terugkerende aanvallen wel dat het ernstig was. Ik heb toen op een morgen toen mijn hond weer met hangend kopje in een hoekje tegen de krampen zat te vechten besloten dat het genoeg was geweest. Ik heb hem toen laten gaan maar kreeg al snel het gevoel, had ik toch niet nog een keer andere medicijnen moeten proberen? Inmiddels heb ik er vrede mee, ik heb hem meer pijn bespaard.

Hoi Marga,

 Je hebt dezelfde (schuld)gevoelens ervaren lees ik. Het hoort er klaarblijkelijk bij, waarschijnlijk

omdat het zo tegennatuurlijk voelt/is. Ben inmiddels wel

zover dat ik

me realiseer dat ik niet degene ben die m’n hond  deze nare ziekte heeft gegeven. Dat ik niet weet in hoeverre ze er schade van had maar wel zag dat ze leed als ze zo’n aanval had. Dit en de vermagering door, naar ik

vermoed, stress maakt dat ik er een beetje vrede mee heb. De ene dag gaat het beter dan de andere. Het accepteren is moeilijk. Was een keer in de 3 weken niet acceptabel, had ik niet toch een mri moeten doen, ben ik te snel geweest enz enz. Fijn te lezen dat je het hebt geaccepteerd en dat het gevoel van schuld dus zal verdwijnen, hopelijk ook bij mij.
jouw keuze is ook dapper geweest en onbaatzuchtig met het welzijn van je hond op de eerste plaats. Fijn dat hebt gereageerd, dankjewel hiervoor! Groet Nelis

Ik wil iedereen bedanken die me een hart onder de riem heeft gestoken hier. Dat heeft me goed gedaan! Helaas is het schuldgevoel nog steeds aanwezig en had ik mijn lieve hond graag nog langer bij me gehad. 

PS. ik ben niet zo goed met fora en wellicht had ik me eerst moeten voorstellen? 

hartelijke groet Nelis 

Ik denk dat bij inslapen schuldgevoel altijd aanwezig zal zijn, bij de een omdat het naar gevoel misschien te vroeg was, bij de ander omdat het misschien te laat was. De keus om een hond in te laten slapen is een hele zware, je beslist over een leven waar je niet mee kan comminuceren en waar je geen mening van kan vragen, je doet het op eigen gevoel en vanuit liefde.

Als ik jouw verhaal lees, denk ik dat je geen betere keus had kunnen maken, maar waarschijnlijk helpt dat niet. 

Mijn hond had geen epileptie, maar was wel heel oud en lichamelijk echt op. Ik heb daar ook nog steeds schuldgevoel over, eerst omdat ik dacht dat ik naar mogelijke behandelingen had moeten kijken in plaats van 'impulsief' na een diagnose beslissen, nu omdat ik denk dat we te laat zijn geweest. 

Wat je ook kiest, het voelt nooit echt helemaal goed. 

Ja Penny, het voelt idd precies zoals je zegt. Het is bijna 4 maanden geleden en de scherpe randjes gaan er iets vanaf. Mede omdat ik onlangs nog een keer bij onze DA ben langsgeweest en ze me heeft uitgelegd dat de beslissing eerlijk was en juist voor de hond. Ze staan er dus 100% achter. Mocht er een effectieve behandeling mogelijk zijn geweest dan hadden ze geen euthanasie uitgevoerd. Dit gaf mij enigszins berusting en maakt dat ik het ga proberen te accepteren. Het doet echter nog steeds pijn en ik denk dagelijks aan haar.
Jouw schuldgevoel met je eigen hond begrijp ik dus helemaal. Of ze oud of jong zijn, de beslissing is altijd pijnlijk. Ik ben ervan overtuigd dat jij goed hebt beslist. Je redenatie dat je wellicht te lang hebt gewacht snap ik maar neem jezelf hierin niet te streng de maat. Je hebt gedaan wat in je vermogen lag om je lieve hond te helpen, dat is altijd goed!
Dankjewel voor je hartverwarmende (zoals alle reageerders) en bemoedigende woorden, doet me erg goed! Ook sterkte en hart onder de riem voor jou! Groet Nelis

Ik werk als paraveterinair dus ik heb in mijn werk op heel regelmatige basis te maken met het euthanaseren van huisdieren. 

Daardoor heb ik ook wel vrij strenge grenzen in het beslissen over mijn eigen honden. Ik ben liever te vroeg dan te laat met euthanasie. Omdat ik in mijn werk te vaak zie hoe extreem ellendig de dieren zijn waarvoor de euthanasie eigenlijk veel eerder had moeten gebeuren. 

Zodra mijn honden geen hond meer kunnen zijn en ze niet meer kunnen doen waarvoor ze leven stopt het voor mij. En natuurlijk verwacht ik van een hond van 10 niet hetzelfde als van een hond van 3. Maar ze moeten wel nog goed uit de voeten kunnen, geen pijn hebben en een hoge kwaliteit van leven hebben. Dat is per hond verschillend maar ik kijk daar dus wel heel kritisch naar. 

Ik heb in 2023 mijn eerste eigen hond moeten laten inslapen. Hij was pas 9 jaar oud en had last van spondylose. Plots had hij een enorme achteruit gang en ondanks verschillende behandelingen werd deze niet beter. Deze hond kon zich niet meer bewegen zoals hij wilde en dat gaf zichtbaar frustratie. In z’n hoofd wilde hij nog maar het lijf deed het niet meer. Ik heb toen gezegd dat dit voor deze hond de grens was. De kwaliteit van leven was te laag en met het vooruitzicht dat het enkel nog maar slechter zou worden, geen optie om hem zo door te laten gaan. Heel lastige beslissing maar tot op de dag van vandaag sta ik daar dus 100% achter, ondanks dat m’n gevoel dat toch soms heel lastig vind. Ik had ook nog meerdere medicaties kunnen proberen maar voor wie zou ik dat doen. Ik heb me die vraag gesteld en ik moest deze beantwoorden met: ik zou dit voor mezelf doen. Het rekken van zijn leven zou enkel zijn omdat ik geen afscheid kon nemen van hem. En met alle voorbeelden in de praktijk heb ik besloten voor hem te kiezen. Hij wist immers niet dat hij pas 9 was, enige waar hij nu last van had dat hij gevangen zat in zijn eigen lijf. Hij kon nog lopen maar niet op een manier waar hij gelukkig van werd. En soms moet je er even zo zakelijk naar kijken. Even het gevoel uit en gewoon kijken naar de feiten hoe moeilijk ook. 

Epilepsie is vreselijk en zeker als ze het op jonge leeftijd al hebben is dat vaak de reden om op een gegeven moment voor euthanasie te kiezen. 

Ik heb sport honden en deze moeten tot op hoge leeftijd in staat zijn lekker bezig te zijn. Daar worden ze namelijk echt gelukkig van. En voor sommige van mijn honden betekend dat dus als er bepaalde aandoeningen of blessures om de hoek komen kijken en deze niet meer te behandelen zijn. Er geen pijnvrij (met medicatie indien nodig) en actief leven gegeven kan worden er voor de hond eigenlijk maar 1 eerlijke keuze is. Is dat ontzettend moeilijk en zegt je gevoel iets heel anders? Ja zeker, maar ik heb mezelf beloofd dat ik ten alle tijden voor mijn honden zal kiezen. 

Als ik je verhaal lees denk ik dat dit de enige juiste beslissing was. Het is heel rot dat ze niet oud geworden is maar uiteindelijk weet een hond dat niet. Wij zitten vaak met dat getalletje in ons hoofd. Maar ik heb liever een hond die maar 6 is geworden en 6 hele kwaliteitsvolle jaren heeft gehad dan een hond van 14 waarbij de laatste 5-6 jaar eigenlijk afzien waren. 

Je gaat er hoe dan ook altijd verdriet om hebben maar we moeten kiezen voor de honden. En als dat betekend dat je op jonge leeftijd afscheid moet nemen zeg ik altijd houden van is ook loslaten. 

Dankjewel Anke, voor je uitgebreide reactie en mooie woorden. Wens jou  ook alle goeds met je honden. Snap je redenaties heel goed en zo denk ik er ook over. En idd het blijft moeilijk en geeft verdriet. Dat hoort erbij helaas. Gr Nelis