Wroeging inslapen liefste maatje

Goedenavond, ik lees al even mee maar ben (tot nu) nooit geregistreerd geweest. Nu dus wel omdat ik na een enorm moeilijke beslissing mijn lieve maatje heb moeten laten inslapen. Ik heb onderschat wat voor impact het op me heeft en het voelt immoreel, als verraad, als een te vroege beslissing en nog veel meer. 
Mijn lieve hond had pnkd, ‘epilepsie bij bewustzijn’ makkelijk gezegd. Ze is bijna 6 geworden en we hebben 4,5 jaar de aanvallen en de angst dat ze erin zou blijven doorstaan. Haar gedrag veranderde met de jaren, ze viel af, was hyper gevoelig en gefocust op mij. Na onze laatste vakantie waarin ze weer een zware aanval had met doodsangst in de ogen (ze had er gemiddeld 1 per 3 weken voor 1,5 uur) heb ik het besluit genomen omdat ik de angst en paniek niet meer kon aanzien. Met de DA euthanasie besproken omdat het verloop en diagnose niet (in mijn ogen) dierwaardig zijn. Medicatie wilde ik bewust niet ivm bijwerkingen icm de gevoeligheid van mijn hond. Nu neem

ik mezelf kwalijk dat ik niet toch de weg van medicatie heb overwogen. Niet langer heb gewacht (vond ik egoïstisch) en te kordaat heb gehandeld na de 4,5 jaar aanloop. Ze is onder behandeling van een DA geweest die mij heeft geadviseerd niet teveel

te gaan pionieren met medicatie omdat de hond daar (in haar ogen) geen extra kwaliteit van leven van zou krijgen. Je snapt het al, ook hier twijfel ik nu aan. Het gevoel van verlies, schuld en verwijtbaar gedrag van mezelf is afschuwelijk. Het inslapen zelf was bijna ondoenlijk. We zijn er samen bijgebleven hebben haar gerust gesteld maar toch overheerst schuldgevoel. 
Heb ik de juiste keuze gemaakt…

Toevallig loop ik hier al heel lang mee rond. Mijn hond heeft medicatie gehad, maar zijn nieren verdragen het niet meer. Met medicatie had hij af en toe een lichte aanval, nu heeft hij ze weer wat vaker. 

Ik hoop dan gewoon dat hij er in blijft, maar dat gebeurt nooit, maar die blik in zijn ogen is afschuwlijk.

Ik kan je niet zeggen of medicatie nu de oplossing is. Zeker is wel dat jullie je maatje verder lijden hebben bespaard, daar is moed voor nodig.

Heel veel sterkte.

Ik googel nog even en lees dat er eigenlijk geen afdoende behandeling is voor pnkd is, het is geen epilepsie.

In dat geval geef ik je helemaal gelijk dat je haar rust hebt gegund. 

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Klopt Kees, dit is de meest duidelijke uitleg: https://www.dierenrecht.nl/rashonden/aandoeningen/paroxysmale-dyskinesie-bewegingsstoornis

Het gekke is dat ze verder een kerngezonde sterke, ontzettend lieve en zeer gevoelige hond was. 
Wat jij aangeeft over je hond snap ik heel goed. Misschien is het boekje ‘ben ik niet te vroeg’ goed om te lezen? Ook jij sterke en wijsheid toegewenst. Bedankt voor je reactie. 

Dank je wel hoor.

Ik had een filmpje van een labrador gezien met deze aandoening, echt naar.

Bedankt Koert en Poppy!

Nelis, voor mij heb je de juiste keuze gemaakt, dierwaardig heb je je lieverd laten gaan…veel verdriet voor jou maar voor je lieverd de rust, heel veel sterkte. 

Houden van is ook loslaten...

Dar heb je zeker gedaan met het belang van de hond voorop....

en ja het doet zeer, heel veel sterkte!!

Dank allen voor de mooie woorden, het geeft troost.

Het lijkt mij de juiste beslissing, heel veel sterkte.

Schuldgevoel na het inslapen van een hond lijkt een beetje bij het rouwproces te horen, heel veel mensen hebben hier last van. Ik ook, ik heb in mei mijn hondje moeten laten gaan, hij had last van terugkerende koliekaanvallen (buikkrampen). Hij heeft meerdere medicijnen gehad maar ze werkte meestal maar een paar dagen en dan waren de pijn aanvallen weer terug. Mijn hond mocht door aangeboren hartafwijkingen niet onder narcose dus het was niet zeker wat er in zijn buik speelde maar de arts dacht door de terugkerende aanvallen wel dat het ernstig was. Ik heb toen op een morgen toen mijn hond weer met hangend kopje in een hoekje tegen de krampen zat te vechten besloten dat het genoeg was geweest. Ik heb hem toen laten gaan maar kreeg al snel het gevoel, had ik toch niet nog een keer andere medicijnen moeten proberen? Inmiddels heb ik er vrede mee, ik heb hem meer pijn bespaard.

Hoi Marga,

 Je hebt dezelfde (schuld)gevoelens ervaren lees ik. Het hoort er klaarblijkelijk bij, waarschijnlijk

omdat het zo tegennatuurlijk voelt/is. Ben inmiddels wel

zover dat ik

me realiseer dat ik niet degene ben die m’n hond  deze nare ziekte heeft gegeven. Dat ik niet weet in hoeverre ze er schade van had maar wel zag dat ze leed als ze zo’n aanval had. Dit en de vermagering door, naar ik

vermoed, stress maakt dat ik er een beetje vrede mee heb. De ene dag gaat het beter dan de andere. Het accepteren is moeilijk. Was een keer in de 3 weken niet acceptabel, had ik niet toch een mri moeten doen, ben ik te snel geweest enz enz. Fijn te lezen dat je het hebt geaccepteerd en dat het gevoel van schuld dus zal verdwijnen, hopelijk ook bij mij.
jouw keuze is ook dapper geweest en onbaatzuchtig met het welzijn van je hond op de eerste plaats. Fijn dat hebt gereageerd, dankjewel hiervoor! Groet Nelis