Schuldig

Hoi allemaal hier ben ik weer.

Ik plaats nog een berichtje omdat ik het toch wel fijn vind om met mensen te praten die net zoveel om dieren geven als ik.

Ik zit nog steeds met een schuldgevoel!! Mijn hondje is 2 november overleden aan ernstige bloedarmoede. Ik heb spijt dat ik niet eerder naar de dierenarts ben gegaan voor controlle en signalen niet serieus heb genomen die mijn hondje mij gaf. ( iedereen zegt ja dat is achteraf want als je wist dat het niet goed ging had je gelijk naar de dierenarts gegaan ) 

Als ik er nu aan terug denk liet hij inderdaad dingen merken als bij grote wandelingen ineens stoppen met lopen en het enige wat ik deed was geïrriteerd van loop nou eens door. Hier heb ik zo verschrikkelijk spijt van dat ik niet in zag dat hij niet meer kon. 

De eerste keer dat er bloedarmoede werd geconstateerd kreeg hij prednison en knapte na een tijdje op en ze bloedwaardes waren allemaal weer goed dus ik mocht langzaam afbouwen.

Dit heb ik gedaan en dacht dat het allemaal weer goed ging met hem maar 6 weken na het stoppen met medicatie is het dus weer keihard terug gekomen. 

Pas toen wij weer bloed in zijn urine zagen hebben wij direct de dierenarts gebeld en heb ik gevraagd of ik direct weer met prednison kon starten.

Dit is telefonisch overlegd met de dierenarts en ik mocht inderdaad weer starten.

Ik ben gelijk begonnen en het leek 2 dagen goed te gaan want zijn urine was weer redelijk van kleur.

Tot 2 dagen daarna toen storten hij volledig in en ben ik direct naar de dierenarts gereden met hem en constateerde zij dat hij op 17 procent van zijn rode bloedcellen zat.. ik kreeg de keuze bloedtransfusie of proberen met prednison. Ik heb gekozen voor prednison want een bloedtransfusie had hij niet aangekunt. Dan had ik hem 3 dagen alleen moeten laten en dat had hij niet overleefd en daar sta ik nog steeds volledig achter. Alleen de prednison kreeg niet genoeg tijd om aan te slaan omdat we er veel te laat achter kwamen ( achteraf hadden we het kunnen weten en zien ) dat het zo slecht met hem ging.

Ik voel mij zo ontzettend schuldig dat ik mijn honden kindje van 10 jaar oud niet heb kunnen helpen.

Voor mij voelt het alsof ik niet goed op hem gelet heb en hem aan zijn lot heb overgelaten.

Sorry voor mijn lange verhaal, ik vraag mij af of er meer mensen in z'n situatie hebben gezeten of zich ook schuldig voelen en hoe ik daarmee om kan gaan.

Ik heb op dit moment hulp van een psycholoog maar mijn gevoel blijft het zelfde.

Liefs Gabriëlle

Wat is schuld ? Je hond toonde niet een twee drie dat er wat aan de hand was, je hebt de dierenarts opgezocht en daar blleek ernstige bloedarmoede, ging even goed en je bent daarna direkt weer gegaan omdat het weer mis was, dat je je schuldig voelt is begrijpelijk , en het is goed dat je hulp bent gaan zoeken voor jezelf daar doe je goed aan.  , maar voel je niet schuldig, dieren laten pas zien als het in een vergevorderd stadium is, bloedarmoede kan je niet aflezen in de dagelijkse behoeftes van je hond….heel verdrietig voor je dat je hond er niet meer is, heel veel sterkte..

Bedankt voor uw berichtje.

Hij gaf het wel aan door niet meer mee te willen lopen met een lange wandeling en was wat slomer dan normaal. Alleen zocht ik daar niks achter maar denk ik achteraf ik had het moeten zien en direct moeten handelen. Dan had hij nu misschien nog geleefd. ????

Waarschijnlijk was er meer aan de hand met je diertje dan je dacht. En schuldig  voelen we ons bijna allemaal en om allerlei verschillende redenen. En het hoort zelfs bij het rouwproces en is zelfs al 2 na shock en ongeloof. 

Je hebt gehandeld naar wat je wist en met de beste intentie en uit liefde. Alleen kunnen wij je dat vertellen, maar je bent (nog) niet in staat dit te geloven/voelen. Het heeft tijd nodig. Heel veel tijd. 

Het is nu een jaar geleden dat Dave overleed en de 27 dec een jaar geleden dat Simba ons verliet. Het begint nu pas te landen bij mij. Neem de tijd en voel alles. Je ontkomt er toch niet aan. Rouw is een moeilijk iets en komt in vlagen. 

Sterkte

Bedankt voor uw bericht! Ja klopt ik zit in diepe rouw en ik denk dat ik hier niet meer overheen zal komen. Mijn schuldgevoel is zo sterk dat ik niet eens meer normaal kan functioneren.

Ik begrijp je zo goed Gabrielle, neem er de tijd voor om te rouwen, spreek je uit stop het niet weg…en praat met je psycholoog…praten helpt…en ook thuis en met vrienden, iedereen die een hond verliest, afscheid er van moet nemen komt met schuldgevoelens van had ik niet dit…enz…praat hier erover, hier wordt je echt begrepen.

Schuldgevoelens zijn zwaar om dragen, het maakt een rouwproces heel complex en sleurt er vaak andere issues uit je leven bij. Goed dat je bij een psycholoog terecht kan, want alleen geraak je daar niet zo makkelijk uit. 

Ik herinner me je vorige topic nog. Je hebt ook veel op je bord, er is veel emotie. 

Dat is zwaar om je doorheen te worstelen. Schuldgevoelens zijn hardnekkig, ze gaan niet zomaar weg door ze te beredeneren. Dus ik wens je toe dat je jezelf tijd kan geven, dat er mensen zijn die je opvangen en dat je psycholoog jou er mee kan helpen.

Sterkte!