Puppy blues

Goedemorgen, sinds 4 weken hebben we een pup in huis. Hij is 13 weken oud. De eerste 3 weken sliep hij niet door. Dat heeft er erg ingehakt bij mij en leverde me veel stress op. Ook de twijfel sloeg toe of we er wel goed aan hebben gedaan om een hondje in huis te nemen. Man en kinderen wilden altijd al een hond, ik had twijfels, maar heb die uiteindelijk opzij gezet, omdat ik er toch steeds aan bleef denken (al jaren) dat het ook leuk zou zijn.

Het slapen gaat al beter inmiddels, maar ik voel me opgesloten in mijn eigen huis op het moment, omdat de pup nog niet alleen kan blijven, dus de stress blijft en ik kan er zelfs niet goed door eten en heb geen energie daardoor. Zijn er meer mensen met een dergelijke ervaring en hoe is het weer over gegaan? Ik vind het echt heftig.

Het alleen thuis blijven van de pup wil ik gaan oefenen. Hoe hebben jullie dit gedaan?

Ook gaat hij vanaf morgen een paar keer naar familie die op hem wil passen, zodat ik weer een beetje ruimte krijg en hopelijk weer wat nieuwe energie op kan doen.

Ik hoor graag ervaringen van mensen die hetzelfde meemaken of hebben meegemaakt. ????

Als je zo onzeker bent/voelt, kun je Dominique van Bree contacteren (Puur Dierenliefde) om het alleen zijn op te bouwen. Ze is gespecialiseerd in verlatingsangst dus ze kan je alles stap voor stap uitleggen & ze kijkt ook letterlijk mee.

Via internet kun je wel 34 miljoen tips en adviezen krijgen en lezen, maar de beste zijn nog altijd wanneer er effectief mee gekeken wordt & er kennis is om wanneer er een probleem is, dit probleem ook in de kern aan te pakken.

Als het je mag geruststellen: je bent niet alleen, hoor! Regelmatig verschijnen er topics waar mensen het moeilijk hebben met een nieuwe pup. En het is ook heel wat: opeens een nieuw, klein wezentje in huis waarvoor je verantwoordelijk bent, dat zijn eigen behoeften heeft, zorg en aandacht vraagt, je ritme omgooit,... Je wil het als mens dan goed doen, geen fouten maken, het slorpt je energie op, je bent moe, verward, terwijl je had gedacht dat het allemaal leuk en vrolijk en eenvoudig zou zijn. 

Dus ja, het kan zeker een grote impact hebben en je onzeker maken. Probeer dat te aanvaarden als in: dat zijn normale gevoelens en dat komt weer goed. Je gaat je puppy steeds beter leren aanvoelen en hij jou. Je groeit naar elkaar toe. Jullie leven krijgt weer een eigen ritme. En op een dag is die pup je beste vriend geworden en denk je: waar maakte ik me druk over? 

Misschien lijkt dat nu veraf, maar geloof me, dat komt! 

Dat familie wil inspringen om je even te ontlasten, dat is fijn en kan zeker helpen.

Ga niet te snel bij trainingen e.d. (ook met alleen-blijven oefenen). Neem je tijd, geef de pup tijd. Eerst die vertrouwensband smeden, daarna kan je aan de rest werken. Niks hoeft meteen juist te zitten, dus probeer die druk los te laten. Hoe minder spanning je zelf voelt, hoe meer de pup zich daaraan kan spiegelen. 

Dat kan inderdaad super heftig aanvoelen. Het is ook gewoon een heel grote verandering en dat voelt niet voor iedereen in één keer goed. Bij mijn oudste heeft het bij mij drie weken geduurd, en in die drie weken heb ik huilend met de stichting gebeld om te vragen of het niet beter was om haar weer terug te brengen. Ik ben nog steeds super dankbaar dat ze toen begrepen hebben wat er aan de hand was en me verteld hebben om het nog wat meer tijd te geven, want de pup was niet echt het probleem, het probleem was inderdaad gewoon de enorme verandering in mijn leven en het feit dat ik ineens het gevoel had dat ik totaal geen vrijheid en tijd voor mezelf meer had. Natuurlijk wist ik dat van tevoren, maar toch had ik daar gewoon moeite mee.

Bij mijn jongste heeft het zelfs nog langer geduurd, maar toen wist ik wat er aan de hand was dus schrok ik er niet meer zo van. Het heeft mij inderdaad heel erg geholpen dat mijn familie wilde inspringen om soms even de pup bij zich te nemen zodat ik wat tijd voor mezelf kon nemen.

Op een gegeven moment gaat het inderdaad wel weer over. Bij mij komt dat als de hond wat minder pup wordt en wat meer hond. Ik houd zielsveel van allebei mijn honden en kan ze echt niet wegdenken. En als ik er nu op terugkijk denk ik inderdaad weer "oh ja, waar maakte ik me ook alweer druk over?"

Alleen blijven aanleren kan bij sommige honden best lastig zijn. Honden zijn daar heel individueel in, mijn oudste had een heel andere aanpak nodig dan mijn jongste, die vooral heel veel tijd nodig had. Ik vind het best goed advies om, als je zelf niet goed weet waar je moet beginnen, daarin iemand met je mee te laten kijken! Veel pups van 13 weken zullen nog niet heel goed alleen kunnen blijven en dat is heel normaal, maar ook als er nog geen probleem is kan het fijn zijn als er een expert meekijkt om te zien of het allemaal wel goed gaat.

Welcome to club Man, eerste drie weken met mijn pupper was ik driftig naar de factuur aan en zoeken Komt goed je moet weer ff een nieuw ritme zien vinden. Net als je kids, das ook ff aanpassen zo storm in huis aan jeugd. Schroom ook niet om te eisen dat ze ook meehelpen, gezien het een bewuste keuze is van iedereen in de familie. Mama's guildtrip zeg maar dat effect

Fijn om ervaringen te lezen en te zien dat het weer over gaat. Ook al weet je het wel het lucht toch op om dit van anderen te horen. Ik ben denk ik wel enigszins op de goede weg, maar ben er nog niet. Hopelijk komt dat weer als ik af en toe een dagje mijn handen vrij heb en niet alles alleen maar om de pup draait. Iedereen helpt hier goed mee, maar de kinderen gaan naar school meestal tot een uur of 15.15u en mijn man is de hele week werken dus er komt veel op mij neer overdag, vandaar dat ik de muren dan op me af zie komen. Maar morgen en dinsdag is er in ieder geval oppas ingeschakeld ???????? Hopelijk gaat het nu weer de goede kant op. Bedankt voor jullie reacties en ik lees graag nog meer ervaringen en tips over het alleen laten. 

Mag je kerel een rondje uitlaten voordat ie gaat werken, ken jij ondertussen lunch klaarmaken voor die kleintjes aan kids. Kids mogen meelopen met jouw in de middag, zijn ze ook moe en leren ze ook nog eens wat. Weekend zoekt iedereen het maar uit Geen ontbijt, lunch of diner/schoonmaak services.

Alleen laten moet je op trainnen, baby laat je ook niet alleen, kost dus wat tijd. Je kunt je pup meenemen maar begin met als je boodschappen gaat doen. Plastieke tasje is al voldoende om te laten zien dat je zo weer terug bent. Ga je langer weg en heb ik over een uurtje dan is kong wobler of een kong echt , muziek kan ook helpen, jazz, klassiek of yoga iets wat de hersen bezig houd. Ga niet te snel, je wilt echt beginnen met 10m per keer.  Lukt het helemaal niet? Kom nogmaals vragen hier. Heb één hond gehad waar niks bij lukte aan statisch training, uiteindelijk wel gelukt.

Voor alsnog gewoon niet druk maken, het gross doet het echt goed en ook niet te beroerd zijn aan je familie te vragen, immers hebben jullie er allemaal voor gekozen.

Pff wat is het toch een raar iets, het ene moment denk ik ok ik ben er weer en het volgende heb ik weer dat nerveuze gevoel waar ik dan denk niet vanaf te komen. Dadelijk gaat hij naar de oppas. Heb al een afspraak geschrapt voor vandaag, want had anders de hele dag al vol staan. Ik hoop zo dat ik hier snel doorheen ben. Ben er zo klaar mee ????????

Wat ik vooral denk is, past dit wel bij mij? Ik heb zelf nooit een hond gehad, dus je leest vanalles vooraf, maar je weet nooit hoe het echt is tot je er aan begint en dat valt me nu dus echt zwaar. Ik had niet verwacht dat ik het zo pittig zou vinden. 

Ja, dat is zo als er een nieuw gezinslid bijkomt. De ene mens heeft nergens 'last' van en voor de andere voelt het alsof de grond onder zijn voeten wegzakt. Onverwachte emoties spelen op en gaan met je gedachten aan de haal. Probeer je niet te zeer te laten meeslepen in die golven van onzekerheid of angst.

Zet ook je agenda niet propvol als je eigenlijk moe bent. Niet dat je in je bed moet gaan liggen, maar kies voor een bezigheid die echt kan ontspannen, waar je hoofd rustig van kan worden. Voor de ene is dat tekenen of breien, voor de andere een fietstocht met een vriendin,... 

Enn verwacht niet te veel. Niet van de hond maar ook niet van jezelf. Uiteindelijk moet er helemaal niet zoveel en kan je alle tijd nemen om op jullie eigen tempo de vriendschapsband te laten groeien. 

Wat een fijne woorden, dankjewel. 

Ik herken het zo. Wat bij mij goed heeft geholpen. Zodra de pup ging liggen, waar dan ook, ging ik ook even mijn rust pakken, zitten en lezen en zeker niet snel iets opruimen of soppen met de gedachte ze slaapt nu, nu kan ik........ of wat dan ook. Dat hield mij op de been.. 

Wat bij mij ook hielp als ik moe was en dat ben ik snel en veel, de riem aan de pup en zitten op de bank, pup met een kluif oid. Zo had ik controle, en kon ik even uitpuffen, voor mijn hondje, deze en de vorige, een perfecte oplossing, riem betekende rust. Wel heeft dit hondje drie riemen doorgebeten, maar niet uit stress, het lag te dicht bij de kluif?,want ik merkte pas een kapotte riem als ik zelf opstond. Dus wel opletten dat er geen stukjes riem naar binnen gaan.

Ik schreef ook al mijn belevenissen en hoe ik me voelde, wat de pup deed, wat er al wel goed ging, wat nog niet goed ging enzv.  op in mijn agenda. Iedere dag een stukje. En op die manier kwam ik er achter dat het groeit, dat er verbetering is, al,gaat dat in mini stapjes. Maar als je dan na een paar weken eens terug leest hoe het was.....dan zag ik dat het steeds meer werd zoals ik me had voorgesteld, dat de negatieve ervaringen minder werden en de positieve meer,

Oh wat een goed idee om het op te schrijven. Dat heb ik zojuist meteen gedaan. Het is ook een groot deel schuldgevoel naar de pup en de rest van het gezin. Iedereen houdt al zoveel van hem, en ik heb dat gevoel nog niet zo. Bij mij overheerst nog het “waar zijn we aan begonnen” gevoel. Natuurlijk is hij schattig, maar echt “houden van” voel ik nog niet. Maar zoals ik al op heb geschreven in mijn kersverse dagboek. “We komen er wel.” Eerst proberen weer fit te worden en weer wat energie op proberen te doen. Bedankt voor de tips en reactie. Heel fijn om te lezen.

Fijn zo! 

Je kunt hier ook een topic aanmaken waarin je enkel maar positieve berichtjes schrijft over je pup. Naam, ras, een foto, iets grappig dat gebeurd is,... Dan wordt het voor ons ook wat echter en voor jou ook wel fijn om het beestje bij naam te noemen (tenzij je dat niet wil uiteraard, dat kan & mag ook)

En dan dit topic houden om te ventileren. Voel je je dan even ellendig, kun je altijd even teruglezen in het positieve topic.

Dat ,,niet houden van,, herken ik ook. Ik snap eerlijk gezegd nooit dat iemand ,,meteen verliefd,, is bij de eerste aanblik. En dan meteen zeggen dat ze houden van. Bij mij heeft dat ook tijd nodig  jij bent degene die al jouw tijd in de pup stopt. De rest vh gezin doet veel minder die hebben de lusten, jij oom de lasten.  

Ik herken dat zelf eigenlijk niet zo. Mijn wijlen maltezer was ook eigenlijk best een makkelijke pup. Die sliep overal goed, als ze mijn pantoffels maar had, want daar sliep ze het liefste mee.

Verder geen sloper of zeuren om spelen of wat dan ook.

Ik ging dus ook gewoon heen werken, oppas of uitlaatdienst waren pa/ma of mn zusje waar de hond dan heen ging en die haalde ik na het werk weer op of ze bleef daar logeren als ik laat thuis was.

Hoe oud zijn je kinderen en wat kunnen zij betekenen voor de pup?

Wat doet je man voor de pup?

Zij zijn degenen die graag een hond wilden, dus kan je wellicht wat meer taken naar hun schuiven. Kan je wellicht wat meer rust geven en kan jij ook wat voor jezelf gaan doen.

De kinderen en mijn man helpen echt waar ze kunnen. Maar zijn het overgrote deel met werk en school bezig. Wanneer ze thuis zijn doen ze wat ze kunnen, dus wat dat betreft echt geen klagen. De kinderen zijn oud genoeg om zelf op de pup te letten en hem uit te laten. Dat doen ze dan ook wel, meestal zonder mopperen ????. Ze zien ook dat ik het moeilijk heb, dat vind ik dan weer vervelend, maar ben er ook wel eerlijk over. Ze hebben er wel begrip voor. Vannacht, door andere omstandigheden dan de pup, weer heel slecht geslapen ????. Maar vanmorgen nog even kunnen blijven liggen dus dat was wel fijn. Ik merk dat ik er steeds tegenop zie om alleen met de pup te zijn. Dus op de momenten dat ik de zorg niet heb spookt dat weer door mijn hoofd. Terwijl hij het eigenlijk gewoon goed doet. Ik heb de energie er gewoon nog niet voor. Hopelijk nu eens wat goede nachten, dan gaat dit vast al een stuk beter. Dinsdag mag hij weer een dagje naar de oppas. En in het weekend is er meestal wel iemand hier in huis die de zorg op zich wil nemen. Ik moet denk ik ook proberen wat afleiding te zoeken wanneer hij slaapt, zodat ik niet zoveel in mijn hoofd blijf zitten en me minder alleen voel op dat soort momenten. Maar daar voel ik dan vaak de puf niet voor. Het is wat. Het ene moment denk ik echt dat het de goede kant op gaat, maar dat kan van het ene op het andere moment weer omslaan. Ik eet ook slecht door de stress ben al kilo’s kwijt, op zich niet verkeerd ???? maar het geeft wel aan hoe heftig het is. Ik hoop echt dat dit gevoel snel overgaat.

Joh "N" Gaat heus over en opgegeven moment ben jij het die zegt "Ga ff lopen met de hond" blijf je uren lang weg ook en genieten. Verwacht dat nooit van team, willen, hebben, houden en meer De wandeling is wel een bindmiddel voor een hond. Zijn roedeldieren en zorgen voor wie voor hun zorgt.

Ik vind het eerlijk gezegd wel 'lekker makkelijk' van je man om graag een hond te willen, maar de zorg grotendeels bij jou neer te leggen omdat hij naar het werk vertrekt.

Ging dat ook zo toen de kinderen kwamen? 

Als hij zonodig van alles 'wil', zal hij ook (nacht)diensten moeten draaien en wat meer zorg op zich nemen. Ik toch aan hem vragen om minder te werken, zodat hij meer bij de hond is en jij meer kan werken. Ik denk dat dat voor jou echt prettig zou zijn en daardoor uiteindelijk voor iedereen beter. Ook goed voor je financiële stabiliteit.

Ooh N, het komt echt wel allemaal goed. Het kan heel overweldigend zijn om ineens een puppy te hebben waar je helemaal verantwoordelijk voor bent en die je voor alles nodig hebt.

Neem je tijd en je rust. Vooral je rust nemen. Zoals hier al gezegd is, gaat de pup liggen dan jij ook.

Een beetje zoals je doet met een nieuwe baby, anders hou je dat ook niet vol.

En ivm het houden van, iedereen is anders. Bij veel mensen moet dit groeien. Binnen een paar maanden ga je zien dat dit vanzelf gekomen is en ga je hem niet meer kunnen missen!

Nu lijkt het dat je aan huis gekluisterd bent, maar binnenkort kan je maatje overal mee naartoe en heb je altijd een partner in crime aan je zijde!

Veel succes en schrijf het hier gerust allemaal maar van je af!

Heeft mij ook echt veel geholpen,dat mensen je problemen herkennen en je begrip krijgt. 

Ik heb Eindelijk weer een nachtje doorgeslapen. Dat was lang geleden. Hopelijk komen er nog veel van deze nachten. Scheelt de helft denk ik. De pup heeft ook goed geslapen die slaapt meestal al door tot 6.30-7.00. Mijn man doet alle vroege ochtenddiensten elke dag met de pup en laat me in het weekend dan ook lekker liggen ‘s ochtends. Ik werk momenteel niet, dacht daarom juist nu een pup aan te kunnen, maar het vele thuis zijn met hem breekt me wel op, omdat hij nog niet alleen kan blijven. Ik ben benieuwd hoe lang het duurt voordat dit kan, hij kan best al lang slapen, maar ik weet natuurlijk van te voren nooit precies hoe lang. Hoe hebben jullie het alleen laten aangepakt? Als de pup in de Bench zit en hij slaapt niet wil hij er meteen uit. Fijn om hier mijn verhaal kwijt te kunnen en jullie reacties en tips te lezen.

Fijn dat je goed hebt geslapen.

Probeer ook samen de leuke dingen te doen.

Het tuincentrum, daar mogen honden bijvoorbeeld gewoon mee. Even een goed dik kleed meenemen en dan kan je hond fijn in het winkelkarretje.

Een hond slaapt niet lang, het zijn polyfasische slapers, ze slapen over de dag kleine beetjes. Misschien slaapt een pup wel langer, geen idee.

Voor je weg gaat, zorg je dat de pup goed is uit geweest. Lekker uitgebreid laten snuffelen overal, koppie lekker vol. Thuis even iets te knabbelen, ook dat is erg goed voor een hond. Geef iets als een gedroogd runder of hertenoor. Vervolgens gaan ze vaak wel liggen rusten of slapen, kan jij even weg.

Hoe groot is de bench? Voor mijn maltezer had ik een heel grote bench, ze kon er in rond lopen, bakje water stond er in, mijn pantoffels waar ze gek op was lagen erin, er lag altijd wat lekkers in en zo kon zij heerlijk in de bench vertoeven zonder dat ze het erg vond. 

Ik zorgde altijd wel dat ze een wandeling had gehad voordat ik weg ging.

Nog even een andere vraag, hoe vervoeren jullie de pup in de auto? Hier gaat hij nog altijd op schoot, maar als ik alleen ben gaat dat niet. Ik heb wel een reisbench waar hij in kan. Benieuwd hoe jullie dit doen.

Op de achterbank aan de (honden) gordel. Pup op schoot veel te gevaarlijk. 

Bij mij gaat hij op de zetel en dan vastgeklikt met zo'n soort hondengordel. Hij heeft vrijheid maar hij hangt toch veilig vast. Achteraan als we met meerdere weg zijn, lekker bij mij vooraan als ik alleen met hem op stap ben.

Als ik als bijrijder in de auto zat, dan zat Puck op schoot. 

Reed ik, dan zat Puck als bijrijder naast bij in haar gordel.

Maar het was absoluut niet de veiligste manier van vervoeren.

Hier op hp is onlangs een topic geopend over vervoer, zal even zoeken of ik die terug kan vinden

Ik had ze in het begin altijd naast me op de passagiersstoel. Enkel de jongste vond dat niet leuk en zat direct comfortabel in de autokennel (ik heb op maat gemaakte).

https://www.hondenpage.com/hondenforum/233139/fatsoenlijke-autobench.php

Op youtube zijn wel verschillende crashtesten te zien met hondengordel, varikennels, stoffen bench. Daarop is te zien dat het verre van veilig is.

Mocht ik ooit weer een hond nemen, dan laat ik zeker een goede stevige autobench op maat maken.

En hou er rekening mee, mocht je met hond naar het buitenland gaat voor vakantie of daguitstapje, dat je goed na kijkt welke regels er per land zijn omtrent het vervoeren van de hond. Lang leve één Europa, elk land heeft daar verschillende regels van.

Goedemorgen, ik voel me echt belabberd. Redelijk goed geslapen vannacht dat wel. De pup meldde zich om 2.00u. Doet ie eigenlijk nooit meer. Mijn man heeft hem even uitgelaten. Het probleem bij mij is vooral als ik stress heb kan ik niet eten en heb dus totaal geen energie. Denk dat het komt omdat dit allemaal nieuw is voor me en ik niet zo goed functioneer buiten mijn comfortzone. Zie er al tegenop om hem uit te laten omdat ik er eigenlijk de energie niet voor heb, vooral als het dan ook nog eens zo warm wordt. Mijn jongste dochter heeft hem om 9.00u nog even uitgelaten, daarna was het tijd om te slapen voor de pup, maar het lijkt erop dat hij weer meer moeite heeft met de bench. Kan zijn rust niet vinden en zit soms weer op de spijltjes te bijten. Ik heb de bench langs de bank gezet, zodat ik ook even kan liggen en uiteindelijk is hij dan toch in slaap gevallen. Ik voel dat ik tekort schiet naar zowel de pup als mijn gezin, die er dolblij mee zijn. Ik heb mijn schoonmoeder gevraagd of ze nog een extra dagje op kan passen. Hij gaat morgen en woensdag naar mijn schoonouders toe. Hopelijk geeft me dat weer even wat ademruimte.