Puppy blues

Waarom zit de hond in een bench als je thuis bent? Hij zit er 's nachts ook al in? 

Hij gaat erin om te slapen. Als hij heel druk en bijterig wordt (moe) of als hij ergens gaat liggen slapen leg ik hem erin. Dan kan ik ook even rust pakken. Als hij zomaar ergens gaat slapen en ik heb niet in de gaten dat hij weer wakker wordt kan hij van alles uithalen. Ik wil hem ook leren dat hij de eerste tijd tenminste in de bench blijft als ik van huis ga.

Op deze manier creëer je eigenlijk dat de pup niet uit zichzelf rust mag nemen. Hij probeert het wel door ergens te gaan liggen maar vervolgens onderbreek je dit en leg je hem in die bench. Zo leg je zelf de link dat: uit de bench = actie. Want elke keer hij rust wil nemen moet ie die bench in. 

Dat zorgt ervoor dat je steeds alerter gaat zijn als de pup vrij is, want ja, dat gaat de pup dan verwachten natuurlijk, dat er wat gebeurt als ie niet wordt opgesloten. En ook jij gaat die link leggen: de pup zit niet in de bench = wat gaat hij nu weer uitspoken?  

Als je je op termijn kalmer wil voelen en vertrouwen wil krijgen in de hond, laat dat overmatig benchgebruik dan achterwege en gun jezelf en de hond de ruimte om dit vertrouwen te laten groeien. 

Hoe zijn jullie omgegaan met de puppy blues? Gewoon gewacht tot het over ging of ergens hulp gezocht?

Als jij daadwerkelijk zóveel stress ervaart van zo'n pupje, dan kan je 'm beter terugbrengen naar de fokker.

Je man werkt fulltime, en van kinderen kun je ook niet verwachten dat zij voor de hond zorgen. Veruit de meeste zorg zal toch echt op jou terecht komen, aangezien jij thuis zit.

Ik lees alleen maar stress en paniek, jij zit gewoon helemaal niet op een hond te wachten. Dan is het voor zowel jou als de pup beter om een ander huisje te vinden, vermoed ik.

Als het zo warm is, dan hoef je ook echt geen rondes uit te laten hoor.

Gewoon plassen/poepen en weer naar huis.

Ik deed met de warmte altijd laat op de avond en/of vroeg in de ochtend een rondje.

Ik werk in de zorg, draai dus ook laat/vroeg en was dan om 22.30u thuis, dan de hond uitlaten, 23.00/23.15 in bed en dan 5.30 weer uit bed om de hond uit te laten. Nu was mijn hond, Maltezer, ook nog wel tevreden met een blokje om op haar tempo. Vaak was ik er met 15/20 minuten wel weer.

Waarom moet de pup slapen? Laat de pup op eigen moment zn rust pakken. Dat deden ze in het nest ook en dat ging ook goed. De moederhond deed de pups ook niet in de bench voor verplichte rust.

Natuurlijk is het fijn dat de hond een vaste plek heeft waar die zich kan terug trekken, maar het is ook fijn dat die overal in huis de rust kan pakken.

Zoals ik al eerder zei,honden zijn polyfasiche slapers en slapen/rusten steeds kleine beetjes.

Ze doen dat wel op een moment dat ze dat zelf nodig hebben.

Denk dat dat wel weer over gaat vanzelf.

Ken het niet gelukkig.

Maar het lijkt me gewoon een kwestie van wennen, de draai vinden met elkaar.

Om daar hulp voor te zoeken lijkt mij persoonlijk wel erg ver gaan.

Ik heb er zelf ook nog eens over nagedacht en denk dat het inderdaad een kwestie is van aanpassingsvermogen. Het is gewoon een hele nieuwe situatie en daar ben ik over het algemeen niet zo goed in, maar komt uiteindelijk wel altijd goed. Met hulp van familie moet het goedkomen. We gaan er het beste van maken, en proberen zoveel mogelijk te genieten van ons nieuwe gezinslid jammer dat we zo’n start hebben, maar hopelijk kan ik er straks op terugkijken en denken waar heb ik me druk over gemaakt (is niet de eerste keer dat dat zou gebeuren ????) lastig zo’n hoofd dat af en toe op hol slaat. Bedankt voor jullie reacties echt fijn om hier mijn hart te kunnen luchten. ??

Ik herken heel veel in je verhaal. Vorige zomer zat ik er heel anders bij, huilend in de trapkast. 

In Juni kregen wij onze Golden retriever pup van 8 weken. De zorg zou volledig op mij terecht komen. Mijn kinderen waren toen 4 en 6. Ik heb meerdere diploma's in Dierverzorging en Hondengedrag, heb veel honden uitgelaten vanuit het dierenasiel waar ik toen werkte en ik heb ook een tijd een oppashond gehad. Ik stond een jaar op de wachtlijst bij de fokker en heb bewust gewacht tot een geschikt vrijstaand huis, een zeer grote tuin, werk vanuit huis en allebei de kinderen naar de basisschool. Ik wist echt wel waar ik aan begon. Maar iets weten en iets ervaren, dat zijn echt twee totaal verschillende dingen. Ik had de ideale situatie voor een hond en ik had een ideale pup. Maar jeetje, wat was ik depressief!

Beide kinderen waren heel bang voor de pup, vooral zijn geblaf en gebijt. Ze hebben weken niet in dezelfde ruimte willen zijn maar wel continu bij mij willen zijn maar de pup moest natuurlijk ook 24/7 bij mij zijn. Het was niet te doen in mijn eentje. Ik wenste de pup weg, had nare gedachtes en liep als een zombie rond. Ik deed wel alles wat hoorde (uitlaten, eten geven, aandacht geven, trainen, puppycursus, socialiseren) maar alles met een zware wolk boven me.

Na 4 maanden kwam er een omslag. Alle tijd die ik in de pup investeerde, daarvan was eindelijk resultaat te zien. De kinderen en pup kwamen nader tot elkaar, ze begrepen elkaars grenzen en er kwam een mooie relatie tot stand. 

Met 6 maanden was ik ook mezelf weer en kon ik echt genieten om dingen samen te doen met de pup. Dingen die ik daarvoor ook al deed, maar vooral omdat ik dit moest doen in plaats van het willen doen. Hij had ook veel minder toezicht nodig en zomaar weg voor een boodschap kon ik doen zonder over na te denken.

Inmiddels is hij bijna 1 1/2 en een geweldige hond. Onze relatie is heel sterk, hij luistert perfect en onze band is bijzonder te noemen. Juist omdat in het gezin de verzorging alleen op mij komt, is het voor hem heel duidelijk wie zijn baasje is en is hij een ontzettend stabiele hond geworden. Hij is vrijwel nooit alleen maar indien het moet kan hij enkele uren alleen thuis blijven dus mijn vrijheid is ook terug, dat is zo belangrijk om je weer een beetje 'normaal' te voelen. 

Het is dus echt herkenbaar. En het is echt geen einde verhaal nu je je zo voelt. Ik heb tegen mijzelf in die donkere periode gezegd: 'Ik moet het een jaar volhouden. Dit is tijdelijk.' Als ik me na een jaar nog zo zou voelen, zou het voor mij, de kinderen en vooral de hond beter zijn om ergens anders te wonen. Maar het gevoel ging snel weg naarmate hij hondser werd ipv pup en hij heeft een ongelovelijk waardig hondenleven bij ons al zeg ik het zelf en ik ben heel blij dat ik toen niet heb gekozen om hem terug te brengen naar de fokker.

Ten eerste wat leuk dat jullie een pup hebben!

Het is (volgens mij) normaal dat een pup de eerste dagen/weken niet goed door slaapt. En thuisblijven moet je gewoon oefenen: eerst heel even (5/10min) weg gaan, bv even naar boven (of ergens anders waar de pup niet is of geen kan) en dan steeds langer.

Het komt echt goed, maak je niet zo druk

Voor mijn vorige kerel, helaas overleden maar das de druk aan drukker pup die ik had. Heel snel ging die bench de deur al uit, me aan alle regels gehouden van de puppy goeroe boeken. Hij kon er gewoon niet mee, dus konijnenren gekocht en de ruimte vergroot, dat ging honderd keer beter. Nu heb jij een wat grotere hond dus zou je doormiddel van babyhekkies het één en ander kunnen barricaderen. Aanneemde dat ie al zindelijk is, zo niet dan moet je nog maar eens vragen.

Autorijden gaat hier gewoon los op de achterbank voor kleine stukkies en anders op schoot bij de bijrijdsters.  Begin wel met hondengordol, zowel mijn vorige dibbes als deez was erg bewegelijk in de auto. Voor jou zou ik de achterbak verkiezen gezien je ook kinderen hebt, want zand ,modder en weet ik veel wat is op die achterbank aantoonbaar. Had je al geen last van vretende kids ala crossaintjes en zakjes snoep ect.... dan is die nog erger aan "WTFFFF"

Autorijden moet je ook aanleren, dat gaat het beste als je naar leuke dingen toe rijd en kalm rijden anders krijg je ze binnen no time wagenziek en is die ervaring niet zo leuk. Houd ook rekening ermee als je middle grote wagen hebt dat de achterbak geen airco/climate raakt. Dus in hete tempraturen kan dat ook voor een nare ervaringen zorgen.

De pup is twee dagen en een nacht uit logeren geweest. Vanochtend voelde ik me alsnog heel slecht, door het slecht kunnen eten van de laatste tijd zijn mijn reserves denk ik een beetje op. Trillerig mijn bed uit. Toch tegen heug en meug wat kleine beetjes gegeten. Vanmiddag zijn mijn ouders hier geweest en dat bood de nodige afleiding. Even een wandelingetje gemaakt en op andere tekst gekomen. Vanmiddag was best ok! Net bekroop me dat nerveuze gevoel weer ineens een beetje en dacht ik waar komt dit dan vandaan? Welke gedachte maakt het dat me dat gevoel bekruipt. En ik denk dat dat het gevoel is dat je nergens meer heen kan zonder de hond mee te nemen of überhaupt nergens naartoe kan op het moment. Wat natuurlijk niet zo is, maar voorlopig denk ik wel enigszins, hij wil echt nog niet alleen zijn en ik heb het vermoeden dat dat nog een lange zit gaat worden. Ik ga eens informeren bij de mensen die hem puppytraining gaan geven hoe zij dit aanpakken. Dat ik daar 1 advies in ga volgen en dat ik me onzeker voel, omdat alles voor mij de eerste keer is, maar dat dat er ook mag zijn. Vandaag toch alvast een riempje gehaald voor in de auto om eens te gaan oefenen en ervaren hoe hij dat vindt. Gaat dit ok dan heeft me dat ook weer wat meer bewegingsvrijheid. Maar vanmiddag was dus best ok! Hoop me weer een beetje te kunnengaan herpakken na vandaag! ????????????

Beste N, 

Ik schrik van je verhaal en vind het sneu voor je. Sommige dingen zijn herkenbaar, maar het is echt erger bij jou dan bij mij. 

Er zijn nog wel een aantal dingen die je zou kunnen proberen MAAR, om heel eerlijk te zijn, valt het mij op dat jij het super zwaar hebt terwijl de kinderen en man vooral degenen waren die graag een hondje wilden. Fijn dat ze helpen waar ze kunnen, maar de zorg voor een pup is zeer intens en kan zenuwslopend zijn. Als het gros van die zorg bij jou terecht komt omdat de rest lekker naar school en werk gaat, dan klopt dat niet. Dit werkt gewoon niet voor jou, want jij was nu juist degene die twijfelde en blijkbaar had je erg goede reden om te twijfelen. We denken bij een pup aan een roze wolk en lief zacht knuffelen. Maar de werkelijkheid is anders. Mensen die overdag naar school en werk gaan, hebben daar geen last van. Het is voor jou extra zwaar omdat je er duidelijk emotioneel heel slecht bij zit. Dat moet echt stoppen. Die pup is NIET belangrijker dan jouw mentale gezondheid. 

Mogelijk kan het volgende je nog helpen (maar anders maar eens overleggen of een herplaatsing niet gewenst is):

Wij hebben een puppy coach en die helpt ons bij de omgang met de pup. Ze helpt ons omgaan met zindelijkheid, stress van de hond, gek gedrag in de avonden, te weinig slapen, doorslapen, schema van de pup proberen te reguleren en bench training. Ook het alleen blijven en in de auto vervoeren zijn vraagstukken waar ze mee helpt (onze pup kan dat nog totaal niet en dat levert inderdaad stress op). Mogelijk is een puppy coach is voor jullie.

Bench training. Ik weet dat dit vloeken in de kerk is, maar veel hondentrainers doen dat om goede redenen. Je hebt dan even je handen vrij en de hond kan echt leren om de bench fijn te vinden. Ondanks wat iedere 'hondenspecialist' hier vindt. Proberen is het waard in jouw situatie denk ik. 

Tenslotte; ik begrijp je wanhoop omtrent het gebrek aan vrijheid enorm. Mijn vriend en ik vinden dat het meest verschrikkelijke en onderschatte aspect van een puppy. Tuurlijk veroordelen mensen ons daarom, het is tenslotte onze verantwoordelijkheid en "we hadden dat toch kunnen weten blablabla". Maar sommige dingen kun je niet geheel inschatten en dan zit je er achteraf mooi aan vast. Je bent inderdaad redelijk aan huis gekluisterd omdat het kleintje nog niet alleen kan zijn en dat autorijden gaat voor geen meter. Daarnaast is slaapgebrek echt killing. Je wordt er nog emotioneler van en je hoofd werkt gewoon niet meer. 

Je zou nog enkele dingen kunnen proberen zoals een cursus, meer hulp, de puppy coach, benchtraining, maar uiteindelijk zou ik in jouw geval een grens stellen: wat wil je nog proberen en hoe lang mag het duren? Bijvoorbeeld tot eind september, ik noem maar wat. Als het resultaat op dat moment nog niet is, dat jij er mentaal weer wat stabieler bij zit, dan moet er misschien helaas iets gebeuren wat de andere in het gezin niet zo leuk vinden, maar nogmaals; zij hebben makkelijk praten, want zij zijn veel minder thuis en jouw behoeften zijn ook belangrijk. Wat moet er anders gebeuren? Een moeder en vrouw met een burn out?

Ik wens je heel erg veel sterkte en leef met je mee. Je bent niet gek en je hoeft je niet schuldig te voelen. Ze is ongetwijfeld schattig, maar ook een emotionele belading die niet helemaal duidelijk was van tevoren.

Wat een lieve reactie, het slapen van de pup gaat inmiddels weer beter, ik heb ook meer betere momenten merk ik. Gisteravond was ik eigenlijk heel rustig toen ik wilde gaan slapen, alleen was ik totaal over mijn slaap heen waardoor ik alsnog de slaap niet kon vatten. Vanmorgen had ik daarom nog opstartproblemen, maar vandaag ging het best redelijk. Ik heb weer wat meer kunnen eten vanmiddag en heb weer wat kleine dingetjes in huis kunnen doen toen de pup lag te slapen. Had eerst wel ook even mijn rust genomen toen hij sliep ????. Morgen gaat hij naar mijn schoonouders en woensdagavond gaat hij daar logeren en dan blijft hij donderdag ook daar. Dus hij gaat twee daagjes daar spelen deze week. Mijn schoonouders zijn gek op honden dus dat is wel heel fijn. Dan heb ik even mijn handen vrij en kan ik even wat buiten huis plannen, dat is wel superfijn! Vooral zolang hij nog niet lang alleen kan zijn. Vandaag heb ik hem toen hij wakker werd in de bench wat langer laten zitten, zodat hij er ook gewend aan raakt om wat langer in de bench te kunnen blijven alleen. Zaterdag start de puppycursus daar wil ik eens vragen hoe we dat alleen laten het beste aan kunnen pakken. Het zal zijn tijd nog wel ff nodig hebben voor ik mijn energie weer helemaal terug heb, maar met hulp van buitenaf komen we er wel. Stapje voor stapje als het moet. Bedankt voor je berichtje ??

Ach die gaan je allerlei geleerde geneuzel geven. Logish dat je moe bent, heel ritme wordt ff ondersteboven gekwakt en voel je ook nog eens schuldig als je ff een avondje geniet van zonder die storm Buiten dat je ook nog eens moet gaan leren wat voor vlees je in de kuip hebt aan karakter.

Komt heus wel goed, alleen nu hebben ze een energie van 20.000 voltage. Straks ga je dat allemaal weer missen al die gekkigheid.

Ik moet wel lachen om jouw reactie. Ik weet niet wat voor baan jij hebt, maar de zorg voor een pup is echt niet intenser, zenuwslopender of zwaarder dan alle druk, verantwoordelijkheid en vermoeidheid die komt kijken bij fulltime werk. 

Iemand die dit opschrijft zit óf thuis óf is ambtenaar 

Zeg wel.

’lekker naar school en werk’ dan nog. Gelukkig dat er mensen zijn die werken zodat die thuis zitten en uit vrije wil een pup opvoeden, ook financieel onderhouden kunnen worden.

je hebt duidelijk hondenmensen en zeer veel mensen met een hond.

Wat een onaardige reactie. Ik werk meer dan fulltime in het onderwijs. Bedankt voor de herinnering waarom ik normaal gesproken sociaal media vermijd. Na deze eenmalige uitspatting ga ik toch maar weer terug naar die levensstijl. Veel gezelliger, de groeten. 

Wat een onzin zeg. Als je een baan hebt die bij je past, op de juiste niveau, is 5 dagen in een week echt niet zwaar. Als je je baan zo zwaar vindt, is er tegenwoordig zat werk om wat anders te doen. Fulltime thuiszitten met een hond waar je nog niet aan kunt wennen of kleine kinderen kan echt zwaarder zijn. Op je werk is vaak meer dynamiek, afleiding, andere mensen.. terwijl continu thuiszitten de muren snel op je afkomen. Veel mensen zien werk juist als uitvlucht van thuis.

Thuis voeren ze vervolgens geen moer uit want 'de ander zit toch de hele dag thuis'.

Ohja, mijn broer is ambtenaar. Politieagent. Hij redt levens en hij zorgt voor onze veiligheid. Wat wil je daarmee zeggen?

Maar goed, daarom zou ik ook altijd adviseren om als je kinderen of honden hebt die je partner net zo graag wilde (in dit geval nog liever zelfs) samen op te voeden. Lekker makkelijk van meneer om van alles te willen, maar vervolgens elke dag op het werk te zijn. Laat hem maar wat minder werken zodat TO extra kan werken. Kan hij ook wat meer aan de opvoeding doen van de pup die hij zo graag wilde. Is ook financieel veel verstandiger, dan bouwen ze ook allebei aan hun financiële onafhankelijkheid.

Bah. Zeer onvriendelijke reacties door mensen die totaal geen ervaringen hebben met hoe een pup inbreuk heeft op je leven. En ja, er zijn mensen die honden hebben, wat is daar mis mee? Ik snap de redenatie hoor, maar er zijn ook mensen met.... noem maar op. Gelukkig zijn we niet allemaal gelijk.

Vooroordeel over mensen ,,die thuis zitten,, of over ambtenaar zijn..

Weten jullie waarom iemand ,,thuiszit,, of dit uit vrije wil is? Ik zit thuis, maar oh wat heb ik mijn werk gemist. Ik had liever een gezond lijf hoor. En ja ik heb ook een hond!

Weet een van jullie hoe enerverend een baan als ambtenaar is, of schrijf je dit op uit het  algmene vooroordeel wat mensen hebben over ambtenaren? Bah,

Als er hier iemand advies vraagt voor een hond en meldt dat hij of zij vijf dagen per week werkt, is Leiden in last (nederlandse uitdrukking) . Want dat is zoooo zielig voor de hond. Hier zit iemand braaf bij de hond en dan wordt daar weer op neergekeken, beetje dubbel. Bah,

Oh kom op zeg. Ga eens een fundering storten. Of loop überhaupt eens rond op een bouwplaats. Ga eens kijken in een fabriek. 

Nee, fulltime thuiszitten met een hond is écht zwaarder. 

We zijn blijkbaar gewoon zo verwend dat we het al zwaar vinden om te zorgen voor een pupje, sterker nog, er een burn out van krijgen, zittend in een huis, met een tv en een auto, en een zak hondenbrokken, die allemaal gemaakt zijn door ándere mensen, die blijkbaar niet moeten zeuren,  want hé, zorgen voor een pup, dát is pas zwaar.

Heb zelf ruime ervaring met werken als ambtenaar overigens. Ik vond de werkdruk zo laag dat ik ermee ben gestopt. Maar wie weet had ik gewoon een pup moeten nemen, want dan had ik pas ervaren wat echt werken is 

Puppy blues, ik had er voor het eerst van gehoord op dit forum en vond het wel vermakelijk.

Voor mij zijn pups en eigenlijk alle andere leeftijden van honden een bron van ontspanning vandaar mijn aantal.

Wat vaak opvalt in dit soort topics is dat degene die een pup aanschaft al niet lekker in het vel zit ,daardoor nog minder kan hebben van de hond wat uiteraard zijn weerslag op de hond heeft, pup moet overdag in een bench en ja na verloop van tijd gaat hij slapen want behalve slapen en jammeren kan je weinig anders in de bench doen ,dus men denkt ,opsluiten dat beest want het pakt zijn rust niet,nee pup krijgt de kans niet om dat te leren.

Verder hebben de eigenaren huilbuien,ervaren nog meer stress,eten niet ,slapen amper en kunnen dan helemaal niets meer hebben en de pup wordt daar ook niet vrolijker van.

Werk eerst aan je eigen problemen voordat er een hond aangeschaft wordt,zit je zelf beter in je vel dan kan je veel meer hebben.

Daarom spreekt de zin van Dagmar mij aan ,je hebt hondenmensen en mensen met een hond.

En zie je het hebben van een hond als werken? Dan is dat voor mij de verkeerde instelling ,0ntspanning moet het wezen.

Want als je werkt en geen ambtenaar bent, werk je op een bouwplaats? 

Je kunt niet alle honden en alle pups over 1 kam scheren. Sommige pups zijn makkelijk, en sommige terroriseren (natuurlijk onbewust) de boel en ben je blij dat ze volwassen worden. Ik werk liever  elke dag door de hondenbrokken te maken, dan dat ik weer 5 jaar terug ga in de tijd dat mijn hond weer pup is. Ik heb overigens nooit een burnout gehad hoor; maar voor mij geen pup meer.

Als je goed had gelezen, las je dat het zwaarder KAN zijn. In jouw geval niet, nou prima. Wel als je eigenlijk niet zo graag een hond wilde en nu dag in dag uit het wezen aan het opvoeden bent en er geen geluk uit haalt, zoals TO. Het zou haar vast en zeker beter doen als ze zou werken. In haar geval schat ik in dat de puppy opvoeden zwaarder zal zijn dan werken.

Net zoals met kinderen; als jij makkelijke kinderen hebt, betekent niet dat opvoeden makkelijk is. Sommige kinderen zijn gewoon een stuk lastiger. Dat is geen knap staaltje werk van je, verdien je geen applaus of felicitaties voor; is gewoon geluk hebben. 

Ik denk dat er niks mis is met het besef dat we niet allemaal eenzelfde zenuwstelsel hebben. Net zoals de ene mens gevoeligere darmen heeft dan de andere, is dat met een zenuwstelsel net zo. En dus is de ene mens veel sensitiever en onderheviger aan druk en stress en triggers dan de andere.

Daar is niets belachelijk aan, het is gewoon wie we zijn... heerlijk divers. 

Neemt niet weg dat we niet alleen bij eigen stress moeten stilstaan, maar zeker ook bij de impact hiervan op de pup. Die jong en kwetsbaar is, en zelf ook heel wat te verwerken krijgt.

Dat vind ik wel weer belangrijk: dat je een pup niet te veel moet 'parkeren' om zelf rust te vinden, maar hier wel een soort van beweeglijkheid in moet kunnen vinden. Het is een beetje geven en nemen, het mag geen eenrichtingsverkeer worden. Want dat zou niet eerlijk zijn t.ov. de jonge hond waar je zelf verantwoordelijk voor bent. 

Dus hopelijk komt het snel tot een balans, en kan de vriendschapsband groeien. 

Hoi Alaska’s finest,

de pup wordt zeker niet geparkeerd ik doe mijn uiterste best voor hem. Maar met minder energie is dat wel moeilijk. Vandaag voelde ik me weer iets beter dan de laatste tijd, dus hopelijk gaat dat weer de goede kant op en die balans die komt dan zeker wel goed. ???????? 

verder maak ik aan verdere opmerkingen van anderen over dat het “vermakelijk” is maar niet te veel woorden vuil. 

Fijne avond.

Hé stop eens met zo onaardig doen ajb! Iedereen is anders, dat jij voor een pup zorgen niet zwaar vind, betekent niet dat dat voor iedereen zo is!

Laten we het hier gezellig houden

" Puppy blues, ik had er voor het eerst van gehoord op dit forum en vond het wel vermakelijk.
Voor mij zijn pups en eigenlijk alle andere leeftijden van honden een bron van ontspanning vandaar mijn aantal.
 
Wat vaak opvalt in dit soort topics is dat degene die een pup aanschaft al niet lekker in het vel zit ,daardoor nog minder kan hebben van de hond wat uiteraard zijn weerslag op de hond heeft, pup moet overdag in een bench en ja na verloop van tijd gaat hij slapen want behalve slapen en jammeren kan je weinig anders in de bench doen ,dus men denkt ,opsluiten dat beest want het pakt zijn rust niet,nee pup krijgt de kans niet om dat te leren.
 
Verder hebben de eigenaren huilbuien,ervaren nog meer stress,eten niet ,slapen amper en kunnen dan helemaal niets meer hebben en de pup wordt daar ook niet vrolijker van.
Werk eerst aan je eigen problemen voordat er een hond aangeschaft wordt,zit je zelf beter in je vel dan kan je veel meer hebben.
Daarom spreekt de zin van Dagmar mij aan ,je hebt hondenmensen en mensen met een hond.
En zie je het hebben van een hond als werken? Dan is dat voor mij de verkeerde instelling ,0ntspanning moet het wezen.
  "

Heleen

Waarom staat ‘niet lekker in je vel zitten en niet veel kunnen hebben’ bij jou gelijk aan ‘geen hondenmens zijn’? Volgens jouw logica zou iemand als ik dus nooit een hondenmens kunnen zijn en had ik eigenlijk ook nooit een hond kunnen aanschaffen. Krijsende puppyblues, bij elke pup, allang jaren in therapie geweest om aan mezelf te werken en met succes, maar ja, bepaalde dingen zullen nu eenmaal niet overgaan. Puppy’s zijn voor mij een ‘moetje’, het woord ontspanning is er voor mij geen moment bij geweest. Puppyblues kan voortkomen uit een aantal verschillende redenen, bij mij ligt het simpelweg aan het feit dat het hebben van een pup aanvoelt als een enorme verantwoordelijkheid en ik bang ben niet goed genoeg te zijn voor de pup, en aan het feit dat er tegelijkertijd veel verandert in mijn leven. Dat zijn tijdelijke gevoelens en dat gaat gewoon weer over, net als bij de meeste mensen die last hebben van puppyblues (als het niet overgaat, speelt er een ander probleem en dat behoeft een andere oplossing).

Dat wil dus ook niet zeggen dat iedereen met puppyblues zijn pup in een bench gooit, en zelfs als dat wel gebeurt, is dat in de meeste gevallen niet omdat ze de pup niet om zich heen willen, maar gewoon uit pure wanhoop. Begrip, duidelijke uitleg en alternatieven aanbieden werkt in veel gevallen goed. Verreweg de meeste mensen met puppyblues willen het beste voor hun hond, alleen weten ze het soms even niet meer. Dat is ook een dingetje met puppyblues: je moet het een keer meegemaakt hebben voordat je ermee kunt leren omgaan. De eerste keer dat ik het had wist ik niet wat me overkwam, ik vond het een beangstigende ervaring om zo intens verdrietig te zijn over iets dat me volgens de rest van de wereld zo blij zou moeten maken. De tweede keer wist ik wat er gebeurde, wist ik zelfs van tevoren dat het komen ging en kon ik er veel beter mee omgaan. Leuk was anders, maar het was gewoon even wat het was en het was het allemaal waard, en dit keer wist ik dat van tevoren.

Ik denk dat we af moeten van het veroordelen van mensen die puppyblues hebben, of van het maken van onderscheid tussen ‘de sterke mensen die dat niet hebben en de mensen die minder kunnen hebben die het vaak wel hebben’, of van het idee dat puppyblues gelijk staat aan 'wil eigenlijk niet voor een pup zorgen'. Puppyblues is er gewoon, en puppyblues gaat ook weer over. En in de tussentijd moeten mensen die het hebben er inderdaad zodanig mee omgaan dat de pup er geen last van heeft en dat die gewoon fijn kan opgroeien. Ze daarbij een handje helpen doen we het beste door ze niet uit te lachen, maar door ze advies te geven over hoe ze er het beste mee zouden kunnen omgaan, zodat ze over een x aantal weken/maanden vanzelf merken dat de situatie went en er licht aan het eind van de tunnel was.

Octavia,

heel mooi en netjes omschreven. Bedankt voor je mooie woorden.

komt goed…??????

Die vraagtekens zijn niet van mij ????

Ja kan op deze site alleen de emoticons gebruiken die bovenaan het vakje staan als je reageert. Gebruik je anderen dan krijg je vraagtekens,