Puppy blues 
"De eerste keer dat ik het had wist ik niet wat me overkwam, ik vond het een beangstigende ervaring om zo intens verdrietig te zijn over iets dat me volgens de rest van de wereld zo blij zou moeten maken."
Inderdaad Octavia, dit is zo ontzettend herkenbaar. Wij dachten echt dat we goed voorbereid waren, maar dit stukje hadden we nergens aangetroffen. Dus je voelt dat je op een roze wolk MOET zitten, maar ineens heb je allerlei verdriet, slaaptekort die dat versterkt en enorm schuldgevoel tegenover dat lieve pluizige bolletje wol. Want de waarheid is: mijn vriend en ik hadden even oprechte spijt van deze levenskeuze. En hoewel we nu helemaal verliefd op haar zijn, hebben we ook eerlijk tegenover elkaar uitgesproken: we gaan dit niet nog een keer doen (waarschijnlijk, haha, zien we dan wel), want we willen onze vrijheid terug en we zijn naïef geweest en hebben het onderschat.
Met de rest van je bericht ben ik het ook helemaal eens ;-). Dit is een forum om elkaar een hart onder de riem te steken. Iedereen is anders en heeft een andere belastbaarheid. Jammer dat sommige mensen daar laatdunkend over moeten doen omdat ze zichzelf zo graag vertellen dat zij beter zijn. Geen idee wat "hondenmensen" zijn, maar blijkbaar zijn dat de übermenschen onder ons 
. Het zal allemaal wel.
N, ik hoop dat het met jullie hond helemaal goed komt, maar dat je ook goed op jouw eigen grenzen let. Blijf goed met je gezin communiceren wat dit allemaal met je doet en zorg goed voor jezelf, daar hebben jij en de pup (en de rest van het gezin) het meeste aan. En je mag wel degelijk dingen van je man en kinderen verwachten. Jullie hebben samen gekozen voor deze gezinssamenstelling en voor wie er wel en niet werkt. Dus ja, je mag wel zeker dingen van hen verwachten en volgens mij doe je dat hartstikke goed als je verhaal zo lees :-)
de pup wordt zeker niet geparkeerd ik doe mijn uiterste best voor hem. Maar met minder energie is dat wel moeilijk. Vandaag voelde ik me weer iets beter dan de laatste tijd, dus hopelijk gaat dat weer de goede kant op en die balans die komt dan zeker wel goed. ????????
verder maak ik aan verdere opmerkingen van anderen over dat het “vermakelijk” is maar niet te veel woorden vuil. Fijne avond. "
Hallo N ,
Het woord puppy blues is vermakelijk bedoel ik ,
Bij blues denk ik aan blues muziek niet aan pups ,er staat ook {goed lezen dus} dat ik het vermakelijk vond toen ik er de eerste x over las.En ik zag in mijn verbeelding { die erg rijk is }een rijtje pups die blues speelde ,dus erg vermakelijk.
Waarom staat ‘niet lekker in je vel zitten en niet veel kunnen hebben’ bij jou gelijk aan ‘geen hondenmens zijn’? Volgens jouw logica zou iemand als ik dus nooit een hondenmens kunnen zijn en had ik eigenlijk ook nooit een hond kunnen aanschaffen. Krijsende puppyblues, bij elke pup, allang jaren in therapie geweest om aan mezelf te werken en met succes, maar ja, bepaalde dingen zullen nu eenmaal niet overgaan. Puppy’s zijn voor mij een ‘moetje’, het woord ontspanning is er voor mij geen moment bij geweest. Puppyblues kan voortkomen uit een aantal verschillende redenen, bij mij ligt het simpelweg aan het feit dat het hebben van een pup aanvoelt als een enorme verantwoordelijkheid en ik bang ben niet goed genoeg te zijn voor de pup, en aan het feit dat er tegelijkertijd veel verandert in mijn leven. Dat zijn tijdelijke gevoelens en dat gaat gewoon weer over, net als bij de meeste mensen die last hebben van puppyblues (als het niet overgaat, speelt er een ander probleem en dat behoeft een andere oplossing).
Dat wil dus ook niet zeggen dat iedereen met puppyblues zijn pup in een bench gooit, en zelfs als dat wel gebeurt, is dat in de meeste gevallen niet omdat ze de pup niet om zich heen willen, maar gewoon uit pure wanhoop. Begrip, duidelijke uitleg en alternatieven aanbieden werkt in veel gevallen goed. Verreweg de meeste mensen met puppyblues willen het beste voor hun hond, alleen weten ze het soms even niet meer. Dat is ook een dingetje met puppyblues: je moet het een keer meegemaakt hebben voordat je ermee kunt leren omgaan. De eerste keer dat ik het had wist ik niet wat me overkwam, ik vond het een beangstigende ervaring om zo intens verdrietig te zijn over iets dat me volgens de rest van de wereld zo blij zou moeten maken. De tweede keer wist ik wat er gebeurde, wist ik zelfs van tevoren dat het komen ging en kon ik er veel beter mee omgaan. Leuk was anders, maar het was gewoon even wat het was en het was het allemaal waard, en dit keer wist ik dat van tevoren.
Ik denk dat we af moeten van het veroordelen van mensen die puppyblues hebben, of van het maken van onderscheid tussen ‘de sterke mensen die dat niet hebben en de mensen die minder kunnen hebben die het vaak wel hebben’, of van het idee dat puppyblues gelijk staat aan 'wil eigenlijk niet voor een pup zorgen'. Puppyblues is er gewoon, en puppyblues gaat ook weer over. En in de tussentijd moeten mensen die het hebben er inderdaad zodanig mee omgaan dat de pup er geen last van heeft en dat die gewoon fijn kan opgroeien. Ze daarbij een handje helpen doen we het beste door ze niet uit te lachen, maar door ze advies te geven over hoe ze er het beste mee zouden kunnen omgaan, zodat ze over een x aantal weken/maanden vanzelf merken dat de situatie went en er licht aan het eind van de tunnel was. "
Je haalt veel dingen door elkaar ,platte tekst he?
Nergens staat dat mensen die blues hebben geen hondenmensen zijn en ook dat begrip is voor iedereen anders.
Ook dat je in mijn ogen geen hond aan zou moeten schaffen zeg ik nergens ,al neem je er tien tegelijk ,
Maar nogmaals platte tekst die ieder voor zichzelf leest hoe men wil lezen.
Een forum is er om te leren ,om mee te leven,ervaringen te delen ,maar ook om niet iedereen naar de mond te praten ,wat voor iedereen waarheid is mag ook gedeeld worden lijkt mij,en daar komen dan weer vaak reacties op wat een topic levendig houdt,Een topicstarter pikt eruit waar ze wat aan hebben en niemand zit hier om een ander af te zeiken,maar soms is de een zijn waarheid niet de ander zijn waarheid .
Sluit ik me helemaal bij aan.
Net als dat na 9 maanden eindelijk je baby is geboren en je zit niet op de 'welbekende' roze wolk, wat nog altijd een taboe is. Dat betekent niet dat je niet van kinderen houdt, dat je mentaal instabiel bent, incapabel bent of wat dan ook.. maar dat je leven een flinke verandering doormaakt waar je aan moet wennen, waar je je weg in moet gaan vinden.
Oh wat goed omschreven Danielle! Dankjewel!
@N niets van aantrekken hoor, Joop zit er al een tijdje net als ik en die komt alleen kijken voor de ammok, anders hoort je ze niet. Heleen is een hobbyfokker dus het aantal heeft daar niets mee te maken.
Gewoon lekker pupperblues hebben, 90% van ons herkent zich daar feilloos in, komt vanzelf goed als je het ritme onder de knie hebt.
Dankjewel maar hoop er snel vanaf te zijn haha. Heb het idee dat het heel langzaamaan wat beter gaat met me. 
Laten we het zo zien, dat je een leuke rakker hebt en het belangrijkste is "JIJ" in dat leven. Geloof me, ooit ga je dat missen die storm.
Hoi, ik ben vrij nieuw hier en kwam dit topic tegen en ben benieuwd hoe het nu met je is.
Ik wilde ook zeggen dat ik veel herken in je verhaal, ik raak ook van slag als er dingen in mijn leven veranderen. Ik kan soms helemaal uitgeput zijn door dingen die anderen er gewoon even bij doen. En weet je, dat verschil is er gewoon! Ik heb jaren geprobeerd mezelf te fixen en nu ben ik er klaar mee. This is it.
Een puppy met kleine kinderen zou ik zelf ook niet meer doen. Is gewoon echt heel veel, en je wil het allemaal ook perfect doen. Een vriendin van mij heeft 2 jonge kinderen en nu een pup en ik weet nog dat ik dacht, waar begint ze aan?? Ze weet niet wat ze doet! Maar ik aanschouw nu vol verbazing hoe ze het doet. Ze is super relaxed, maar ook, veel minder perfectionistisch! De pup kan en mag van alles wat ik nooit goed zou vinden, kortom, ik was er veel meer mee bezig dan zij. Zij doet gewoon ook lekker haar ding. Hond heeft al van alles kapot geknaagd en dat vinden ze wel vervelend maar ach of zo, terwijl ik overal bovenop zat om alles te voorkomen. Snel afleiden met een speeltje etc. Mijn pups plasten ook nooit in huis want ik stond elk uur buiten.etc. Kortom een pup slokt me helemaal op. En dat is wat de energie kost. En niet iedereen is zo. En sommige mensen zijn ook zo maar hebben er geen gezin bij, of zijn heel relaxed van nature, of heel energiek van nature etc.
Mijn hond is nu 13 en gaat rustig naar haar einde toe. Maar ik weet nog dat ik thuis kwam met haar, ze is een adoptiehond dus ik had haar opgehaald vna schiphol. Ze was 16 weken. En ik weet nog dat ik haar naar binnen tilde, ze was totaal geblokkerd van de stress. En ik dacht alleen maar; waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. Ik had meteen spijt. En het was mijn 3e hond he! Ik WIST waar ik aan begon, en ik wilde dolgraag weer een hond! Maar op dat moment drukte de verantwoordelijkheid kei en keihard op me en wilde ik het liefste rechtsomkeer maken en haar weer inleveren. Sorry jongend, even toch maar niet!
Lang verhaal kort, 13 jaar later is ze nog bij me natuurlijk. Ze werd de liefste hond ter wereld. Helaas alleen niet zo speels waardoor de kinderen slecht met haar konden binden. Ze was en is dus altijd echt 'mijn' hond geweest.
En nu kriebelt het toch weer en gaat er waarschijnlijk een pup komen, maar ik weet nu dat ik spijt ga hebben 
. Dat ik me ga afvragen waar ik aan begonnen ben en af en toe zal zitten janken van frustratie... Maar...Mijn kinderen zijn groot en moeten helpen en ik heb er verder niks bij, behalve gezin dan maar die doen steeds meer zelf. Dit keer hoop ik er juist meer van te genieten omdat ik het echt als een project zie om de pup te begeleiden, trainen, met hem/haar te werken. En na drie kinderen (én 3 honden) weet ik ook heel goed dat het soms even uitzitten is van een fase. En dat mijn leven het eerste half jaar zeker helemaal in het teken van de hond zullen staan. Net als met een baby is dit wat werkt voor mij. Ik heb alle 3 mijn babys niet gewerkt het eerste jaar want dat kan ik niet. Ik doe 1 ding heel goed. DAt is de enige manier waarop ik iets eigenlijk kan. Andere moeders moeten daar niet aan denken en willen na 3 maanden dolgraag weer aan het werk. Ik niet, ook omdat ik de combinatie dus gewoon niet aankan.
Maar ik begrijp je dus heel goed. Daarbij is ook elke pup natuurlijk anders. Sommige mensen hebben een puppy die blij zijn bench in huppelt na 2 dagen en daar lekker de hele nacht gaat liggen pitten. Had ik niet hoor! En behalve moe kan je daar ook behoorlijk onzeker van worden. En van moe zijn word je dan weer onzeker.
Ik vind het heel goed van je dat dat je om hulp vraagt, hier en bij mensen in je omgeving. Daarmee laat je juist zien hoe verantwoordelijk je bent en hoe graag je wil dat de dingen beter worden. Anyway, ik hoop dat het beter gaat met je!
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?