Hebben jullie dat ook?

Dat je sommige honden steeds meer gaat missen, hoe langer het geleden is dat ze zijn overleden?

Je zou toch denken dat t wel slijt.

Mellow 2023

Finley 2022

Lodewijkje 2021 samen met Finley

Lieve Lobke 2019

Furby 2018

Loki 2014

Nee het slijt nooit, denk dat het ook komt dat je zelf ouder wordt…     Bams bijna 14, Femme ruim 13,  nunkawih… nierfalen 7 jaar.

     Sita, en tessa…. Beiden ruim 12.

Heel, herkenbaar. Zeker in deze donkere dagen.

Ja, herkenbaar.

Ik heb soms het idee dat het net een abces is... aan de buitenkant lijkt de wonde dicht te groeien maar eronder blijft het verder woekeren en moet de etter er af en toe weer kunnen uitbarsten.

Het gemis en verdriet is dan zo overspoelend en wanhopig groot. 

Het zal voor ieder anders werken, maar sommigen dragen het verlies voor altijd mee, denk ik. 

Sterkte, allemaal!

ja, heel herkenbaar, en mensen van wie ik erg hield ook.

ik weet niet of ik ze meer mis, maar het wordt in ieder geval niet minder.

de pijn dat ze er niet meer zijn blijft.

Ze houden altijd een plekje in mijn hart,  Tuf Tuf, Friso en de poezen Floortje en Berber.

Dank jullie voor de reacties en mooie foto's!

Ja zeker.
Bij Odi (2015) en Sascha (2016) slijt het wel, moet ik zeggen. Als in, ze zijn een fijne herinnering en we kunnen lachen om hoe leuk en grappig ze waren. We praten veel over ze, dat helpt wel.

Maar bij Aiden (april 2023) wordt het momenteel alleen maar zwaarder.
Heeft nog wat meer tijd nodig, dat is zeker.
We zeggen nog regelmatig tegen elkaar: ''Als Aiden hier was geweest, hadden we nu kunnen knuffelen'', of ''Als Aiden er nu was, was deze situatie geen probleem geweest.''

Het moeilijke voor mij is accepteren dat ze geen van allen echt oud zijn geworden. Odi was 3, Sascha en Aiden waren 8.
Veel te jong om afscheid te moeten nemen van je dier.

Sascha en Odi

Aiden en Odi

Aiden

Het slijt inderdaad maar vergeten, nee nooit....

*Boef, Bobby, Puck*

(Onze eerste hond Boef een zwarte labrador kruising kwam uit het asiel, na het overlijden van Boef kwam Bobby een blonde labrador ik ging weer voor een zwarte maar deze pup kwam direct op mij af en we hadden direct een "klik",  tussendoor kwam Puck erbij wit bruine Jack Russell en was maatje van Bobby)

We missen ze nog vaak

Galo

 Dyuna 

Missen kan ik niet echt zeggen, met 6 jaar (in 2017) hebben we de hond laten inslapen.

Die mankeerde van alles en nog wat, dus heel bewust is er door de familie afscheid genomen en hebben we hem nog een weekend schandalig verwent en maandags hier thuis laten inslapen in het bijzijn van de 2e hond.

Er zat 1hele week tussen de beslissing en het inslaap moment. dat scheelt denk ik wel.

Het voelde gewoon erg goed om hem te laten gaan, houden van was echt loslaten.

Wel praten we nog geregeld over hem... en vooral de dwaze dingen die hij deed.

Farootje, de knapperd.

Cobus na meer dan 35 jaar bij mij..

Alsof je het rook Kees, ik mis ze zo erg op dit moment, ook mijn moedertje, nog steeds last van hoe ze gegaan is, zit flink in een dip, gelukkig heb ik Sam die me nog aan het lachen kan krijgen.

Ik ben er niet vaak, maar om ze nog even zo te eren vind ik wel mooi.

Normaal maakte Moniqeu altijd een mooi topic aan, fijn dat jij het doet en iedereen toch over zijn/haar gemis kan kletsen.

Sterkte iedereen!

Dank jullie weer voor de ervaringen en mooie foto's!

Ik heb ook heimwee speciaal naar mijn Kooikerhondje Floris, mijn trouwe kameraad en werkhondje en mijn Cavalier Daantje, een echt lieve hond ondanks dat zij vanaf haar 2e jaar leed aan CM/SM. Zij vertrouwde erop dat ik de juiste middelen inzette om haar verlichting te geven.