Kyra overleden 
Het is nu zes jaar geleden dat ik hier mijn verdriet hier op dit forum kon neerschrijven over het verlies van toen, mijn Ottie.
Ik kreeg tien dagen na zijn overlijden al een andere hond, Kyra, een Am. Stafford. Zij is nu vorige dinsdag ingeslapen. Ze had epilepsie en ik kon dat niet meer aan. Steeds die angst dat ze weer een aanval zou krijgen was niet meer draagbaar. En als het met honden te maken heeft ben ik altijd erg emotioneel. Maar zelfs na bijna 25 jaar honden te hebben gehad blijft die pijn van het afscheid toch steeds een harde pijn, je kan dat gevoel gewoon niet met woorden beschrijven.
Ze was van 10 juni 2017 en ik kreeg ze van mijn zoon toen omdat er een kindje kwam en dat ging toen niet samen.
Ze heeft het altijd erg moeilijk gehad met de warmte. En zo kreeg ze in juni dit jaar haar eerste epileptische aanval. Als je dat zo ziet hoe je beestje daar ligt te spartelen en je kan niets doen is dat verschrikkelijk.
Heb hier gisteren en eergisteren al erg veel gelezen en daar ik (gelukkig) dat nooit met al mijn andere honden heb meegemaakt wist ik dus ook niet dat dit zo frequent voorkwam.
Na juni volgde augustus met twee aanvallen op één dag. En toen was het blijkbaar weg. De DA had me trouwens gezegd dat dit ook éénmalig kon voorvallen en de aanvallen duurden ongeveer vijf minuten met dan daarna een aantal uren eer ze weer normaal was.
Nu, vorige week vrijdag kreeg ze plots weer twee aanvallen op één dag (ik zie haar nog zo op haar zijde vallen). En dan dat schuimbekken en die spartelingen. Ik zorgde direkt dat alles rondom haar vrij was, zodanig dat ze zich niet kon bezeren.
Dan zaterdagnacht om 0.15 uur (ik sliep al) werd ik wakker door zwaar gehijg. En ja, ze had weer een aanval gehad. Echt verschrikkelijk. Ik heb erg veel geweend. En ik ben er ondertussen ook al 64 en zulke toestanden zijn niet bevorderlijk voor mijn gezondheid.
Ik heb toen 's zondags een mail gestuurd naar mijn dierenarts om te vragen om deze zaak te bespreken. Maar de gedachte dat je bij elke beweging die je hond maakt, direkt dat gevoel krijgt van: oei, ze gaat weer een aanval krijgen, kon ik écht niet meer aan.
Ik heb haar maandag om 12.15 uur laten inslapen. Ik zou eronderdoor zijn gegaan en dan waren we nog verder van huis. Zoiets kan ik niet aan, je ziet je hond daar liggen spartelen en schuimbekken en soms erge geluiden maken.
Zes jaar samen, ik was altijd thuis, verliet enkel mijn huis voor boodschappen en in al die tijd heeft ze misschien zes dagen eens 4 of 5 uren alleen gezeten omdat ik met mijn fiets bij mijn kinderen reed en dat is 40 km oftewel twee uur fietsen en twee uur blijven.
Het was dan altijd: ik moet naar huis want mijn hond...
En nu is het weer voorbij. De band die je hebt opgebouwd met je trouwe vriend wordt abrupt verbroken en je kan enkel nog leven met de herinnering.
Gelukkig heb ik nu wel veel foto's van haar en heb direkt eentje in een kader gestoken zodat ik haar kan zien.
Momenteel wil ik geen andere hond daar het verdriet nog te erg is. Ik denk dat ik er goed aan doe van zeker een half jaar minimum geen andere hond te nemen. En als ik er weer klaar voor zal zijn, zie ik dan wel.
Ik heb gelukkig al veel met andere lotgenoten kunnen praten en dat doet deugd. Mijn buurvrouw zei tegen mij nog enkele maanden geleden : Peter, zo'n brave hond ga jij nooit meer hebben. En dat is waar.
Het is elke keer weer die harde pijn die je voelt als je je dier verliest door ziekte. Maar ik moet mezelf ook beschermen en zo leven dat per beweging dat je hond maakt, je direkt aan die epileptie denkt, neen, dat kan ik niet aan. Ik heb die beslissing genomen omdat ik destijds de verantwoordelijkheid heb genomen, goed voor mijn beestje te zorgen.
Die verantwoordelijkheid moet je ook nemen bij pijnlijke momenten. Zowel voor mijn lieve Kyra als voor mezelf.
Zo beste mensen, ik ben erg blij dat ik dat even kon van mij afschrijven. Ik zal per gelegenheid wel enkele foto's bijvoegen.
Bedankt dat ik dat hier even kon neerschrijven.
Peter.
Kyra, °10 juni 2017 en overleden 27 november 2023
Het is mijn derde hond die ik verlies tijdens de donkere periode van het jaar.
Heel verdrietig, zo jong nog, heel veel sterkte met het verlies van Kyra….
Bedankt Willemijn, toendertijd en nu ook heb ik uit jouw berichten de meeste moed kunnen halen uit jouw berichten. Die deden me deugd.
Weet je, ik was al in pre-pensioen dus ik was bijna altijd bij mijn hond. Ik heb in 2020 een analoge klok gekocht omdat ik al drie jaar niet meer met dat zomeruur meedeed. Ik kon me dat gelukkig veroorloven daar ik thuis was.
Maar toch bedankt voor je steun alweer.
Dankjewel Koert. Ik voel me hier erg thuis op dit forum.
Vriendelijke groet en bedankt ook voor de steun.
Ik bedank jullie allemaal voor de steun en de woorden van moed.
Het zal nu wel een tijdje duren vooraleer ik een andere hond aanschaf. Ik heb gemerkt, toen mijn vorige hond overleden was, zaten er slechts tien dagen tussen en dat was toen volgens mijn gevoel nu, veel te vroeg. En ik had toen Kyra maar ik had zeker nog niet hetzelfde gevoel, die band die je opbouwt met je hond en die band is toch de oorzaak van de pijn.
Ik ga mezelf nu eerst wat tijd gunnen vooraleer ik overga tot het houden van een andere hond. Ik weet zeker dat dat zal gebeuren want ik heb al zolang honden dat ik eigenlijk een leven zonder hond een leeg leven vind.
Nogmaals dank voor de lieve woorden, en soms komt die pijn er weer door maar die lengte van het pijngevoel verzwakt. Het heeft geen zin denk ik, te lang te treuren over iets wat nooit meer zal komen, dat karakter, de manieren van doen, je kent je hond soms beter dan mensen.
carlijn boy&dopey 
3 doggies
Peter ik wil je heel veel sterkte wensen.
mijn oudste hond heeft ook epilepsie. Paar dagen terug weer een aanval gehad ,dus ook snachts en nu nog geen rust want je reageert op elk geluid met angst, zeker net na een aanval. Heel veel mensen snappen de impact niet..
ik hoop voor je dat je hierna een fijne hond gaat vinden en er geluk mee hebt!
mijn oudste hond heeft ook epilepsie. Paar dagen terug weer een aanval gehad ,dus ook snachts en nu nog geen rust want je reageert op elk geluid met angst, zeker net na een aanval. Heel veel mensen snappen de impact niet..
ik hoop voor je dat je hierna een fijne hond gaat vinden en er geluk mee hebt! "
Het is juist dat wat je beschrijft : op elke beweging en op elk geluid reageer je met angst. Ik heb nu zo vele jaren honden maar dit is wel extreem erg om dat te moeten meemaken. En dat is dan die impact waar je over schrijft.
Het is ook zo erg jammer dat mijn hond zo'n kort leven heeft gehad. En het zijn ook de gewoontes die je in de loop der tijd opbouwt met je beestje. Ik weet wel zeker, en dat weten ook de mensen die mij zelf kennen uit mijn persoonlijke omgeving, dat mijn hond op de eerste plaats kwam. Ik gaf daar maandelijks gemakkelijk 150 a 200 euro aan uit. En ook aan zo gezond mogelijk voedsel en liefst vers.
Het heeft jammer genoeg niet mogen baten. Maar zoals gezegd, de hardste moment is voorbij en door de vele gesprekken, zowel hier als met anderen, moet ik zeggen dat mijn rouwproces redelijk goed verwerk. Ik weet dat mijn hond alles heeft gehad wat ik haar kon bieden.
Mijn eerste hond was 8 jaar, mijn oudste ooit bijna 17. Zo zie je hoe het kan gaan. Maar die epileptie is gewoon verschrikkelijk.
Vriendelijke groeten en dank voor de steun.
Peter
carlijn boy&dopey 3 doggies
Het is ook zo erg jammer dat mijn hond zo'n kort leven heeft gehad. En het zijn ook de gewoontes die je in de loop der tijd opbouwt met je beestje. Ik weet wel zeker, en dat weten ook de mensen die mij zelf kennen uit mijn persoonlijke omgeving, dat mijn hond op de eerste plaats kwam. Ik gaf daar maandelijks gemakkelijk 150 a 200 euro aan uit. En ook aan zo gezond mogelijk voedsel en liefst vers.
Het heeft jammer genoeg niet mogen baten. Maar zoals gezegd, de hardste moment is voorbij en door de vele gesprekken, zowel hier als met anderen, moet ik zeggen dat mijn rouwproces redelijk goed verwerk. Ik weet dat mijn hond alles heeft gehad wat ik haar kon bieden.
Mijn eerste hond was 8 jaar, mijn oudste ooit bijna 17. Zo zie je hoe het kan gaan. Maar die epileptie is gewoon verschrikkelijk.
Vriendelijke groeten en dank voor de steun.
Peter "
Ik snap je helemaal.. mijn hond kreeg met 1,5 zijn eerste aanval eind nacht,ik dacht eerst dat ik inbrekers hoorde totdat ik m hoorde janken en blaffen. Meteen bloedonderzoek laten doen niks te vinden. Daarna nog flinke grand mall aanvallen en toen naar een gespecialiseerde arts gegaan. Die heeft m ontgift,supplementen voorgeschreven , rauw vlees dieet en nog meer bloedonderzoek oa schildklier en b vitamines. Niks te vinden maar het roesje wat hij moest voor het bloedafname kwam mn hond bijna niet meer uit.
hij is hierna een jaar aanvalsvrij geweest maar nu weer 2 grand malls gehad.
ik heb voor mezelf en voor mn hond afgesproken,nooit geen narcose meer en geen trajecten met medicatie. Dat is rekken . De impact op mij en mn kids is ook niet mis nl.
zolang mn hond het goed heeft doe ik alles voor hem,houd het op dan handel ik net als jij.
onze vorige hond is ook 13 geworden, en ik denk dat t niet uitmaakt of ze 6 of 20 worden , het is altijd te vroeg want je hond word een deel van je.
sterkte nogmaals met het gemis !!
Weet je Carlijn, zelf ben ik tegen pillen. Akkoord, soms is het noodzakelijk. Maar soms heb ik de indruk dat medicatie te snel wordt voorgeschreven.
Ik heb een familielid welke ook epileptie heeft en als ik dan die bijsluiter lees en hoe belastend sommige medicatie kan zijn voor de organen voel ik toch ook een zekere angst.
En zoals je schrijft : "zolang mn hond het goed heeft doe ik alles voor hem,houd het op dan handel ik net als jij.onze vorige hond is ook 13 geworden, en ik denk dat t niet uitmaakt of ze 6 of 20 worden , het is altijd te vroeg want je hond word een deel van je."
Ja, ik zal zeker nog een andere hond nemen en ook alles doen om hem gelukkig te maken en weer een super gevoel te hebben van de nieuwe band met je nieuwe vriend, maar die specifieke ziekte is gewoon onmenselijk. Iemand die écht een hart heeft gaat daaraan kapot, ik zeker. Daarom dat de dierenarts het ook schreef: je gaat er onderdoor gaan.
En dan heb ik geleerd van afstand te nemen en eerst aan jezelf te denken, jezelf beschermen, los te laten.
Ik heb aan mijn huisarts (net zoals vorige keren) een medicijn gekregen (en ik ben ertegen) voor twee weken om te kalmeren en het verdriet gemakkelijker te overbruggen. Ik denk dat de meeste pijn bij de baasjes voorkomt omdat alleen deze weten hoe een hond zo anders is als een mens.
Ik wens je ook veel sterkte en hoop dat de ergste pijnen snel voorbij zijn.
Peter
Klopt helemaal, het enige wat verder slecht gaat bij mn hond is z’n lever en laat nou net die medicijnen heel slecht voor de lever zijn…
mijn dochter had vanaf 3 maanden oud epilepsie en is toen succesvol behandeld met medicatie en ze is er inmiddels goddank overheen gegroeid, maar ik vind het net zo erg bij je hond als bij je kind hoor.
beide honden staan op vers vlees en ik hou niks over elke maand omdat het veel kost maar ze doen het er goed op dus dat is me alles waard!
ik hoop dan ook echt dat ik nooit meer een hond met epilepsie krijg, het is echt heel zwaar om toe te kijken bij een aanval, hopen dat ie dr snel uitkomt , hopen dat ie niet agressief is en de weg kwijt, en daarna m helemaal uit z’n doen troosten en zelf je tranen weg te wrijven. Nee het is ellendig!
Heel veel sterkte toegewenst. Het blijft altijd even moeilijk. Ik mis mijn trouwe maatje nog steeds, nu alweer bijna een jaar geleden overleden. Het blijft onwerkelijk als ik er weer aan denk. Ook nu weer een traan...
Heel naar voor je Peter, sterkte. Epilepsie is een rotziekte.
Wel wil ik even een kanttekening maken bij wel of niet medicatie. Mijn Paddy kreeg op 2.5 jarige leeftijd een heel zware aanval. Ik ben direct met Pexion begonnen. Hij heeft nooit meer zo'n aanval gehad, wel eens een lichte maar dat was te overzien. Hij is nu 9, ik ben gestopt met de medicatie omdat zijn nierfunctie achteruit ging. Hij krijgt de medicatie alleen nog in periodes dat hij getriggerd kan worden.
Veel sterkte met het gemis van je trouw maatje.
Het doet zoveel pijn als ze er niet meer zijn.
Beste mensen van het forum,
Excuseer mij deze latere reactie, maar ik wil jullie allemaal hartelijk bedanken voor de steun.
Het is nu 2 en een halve week geleden en ik heb uit mijn omgeving ook erg veel steun gehad. Kyra was een erg brave hond, kwam met elke andere hond overeen, zelfs met hele kleintjes.
Nu voor de moment wil ik zeker nog geen andere hond, dat gaat niet en heb beslist van minimum een half jaar en indien nodig, één jaar te wachten. En het liefst dan een erg klein hondje zodanig dat ik het overal mee naartoe kan nemen.
Het is dan enkele weken weer alles geduldig en liefdevol doch consequent alles aanleren en ik zal mij weer beter voelen.
Het is ook raar dat als je hond zo plots komt te overlijden, dat je dan aan al de vorige honden denkt maar zonder die pijn. Want het is die pijn die zo erg is. Ik ben er al wat over maar het moet toch nog slijten hoor. Het loslaten is zo moeilijk.
Ik wens ook andere mensen veel sterkte toe als ze het moeilijk hebben. Maar weet dat het leven verder gaat en dat je ook aan jezelf moet denken, jezelf beschermen. Ook geen schuldgevoelens, het is wat het is, Kyra heeft een leven gehad dat weinig honden kennen in hun hele (veel langer) leven. En dat geeft mij een goed gevoel.
Tot later want als ik er weer klaar voor ben zal ik zeker weer een ander hondje hebben.
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?