Vreselijk vele verdriet. Hebben we dit goed aangepakt?

Dag lieve mensen,

Afgelopen week hebben wij helaas onze allerliefste vriendin moeten laten inslapen. We hadden een prachtige Oud Duitse Herder dame van 13,5 jaar. Een prachtige leeftijd natuurlijk. 

Het ging de laatste tijd al wat slechter met haar. Ze heeft al jaren artrose, dus lopen en opstaan ging al langer wat moeilijker. Maar plezier in het leven was er nog altijd.

2 weken terug begon ze ineens veel te drinken, heel veel. Dat waren wij niet gewend van haar. Vorige week zaterdag had ze ook haar eerste ongelukje in huis met plassen. Ze vond het vreselijk..

Afgelopen woensdag een afspraak gemaakt bij de dierenarts. Voor het vele drinken. Het vele hijgen, onrust, weinig slapen en braken de avond ervoor. We dachten aan een baarmoederontsteking. Om 09.45 konden we terecht. Bloedafname. En een echo. Geen baarmoederontsteking, wel een behoorlijk vergrote lever én milt. De resultaten van het bloedonderzoek gaven hele lage nierwaarden weer. Vandaar het vele drinken. Dierenarts vertelde dat er meerdere waardes vrij zorgzaam waren helemaal op haar nuchtere maag. En vertelde ons dat als ze heel eerlijk moest zijn dat dit alleen nog maar bergafwaarts kan gaan. Mede door de nieren. Het vele drinken en het ook daardoor krijgen van ongelukjes. Wij hebben altijd gezegd dat we voor het echt lijden en ongemak aan willen zijn en hebben toen besloten, samen met de dierenarts, dat het voor haar echt beter is om nu rust te krijgen.

11 uur waren we weer thuis. En besloten dat het zo goed is. Kinderen van school gehaald en gelijk het slechte nieuws verteld. We hebben de hele middag met haar geknuffeld en besloten dat het die middag maar moest gebeuren om het voor onze 2 kinderen ook niet moeilijker te maken dat het al is en gaat worden. 

Om 17.30 is ze ingeslapen. Het was heel fijn dat de kinderen erbij waren. Veel gehuild en onze lieve dame goed vastgehouden met z'n allen. 

Alleen nu bekruipt me dagelijks een vreselijk gevoel. Ging het allemaal niet te snel? Alles op 1 dag. Smorgens naar de dierenarts om te laten checken en savonds is het ineens gebeurd. Ik heb een soort van schuldgevoel. Hadden we het niet langer aan moeten kijken? Hadden we niet een paar dagen moeten wachten met in laten slapen? M'n hart spreekt continu m'n hoofd tegen. 

Het ging voor m'n gevoel allemaal heel snel. Het leek wel een film. Heb ik haar wel goed ge-aait bij het in laten slapen. Zal ze het wel oké hebben gevonden. Heeft ze het begrepen.. konden we echt niks meer voor haar doen? Had ik aan moeten geven bij de dierenarts dat we haar nog verder willen helpen? Wat daarin de opties waren?

Misschien overdrijf ik. Maar dit gevoel is echt niet fijn. Zal dit bij het rouwproces horen?

Heb ik het zo goed gedaan? Zo snel? 

Ik huil weer als een klein kind als ik dit typ. 

Ooo ik wil je even een dikke knuffel geven!

Ik snap je gevoel helemaal, ik heb me ook zo schuldig gevoeld voor we onze lieve oude Benji in lieten slapen. 
Wij hebben gekozen om hem in te laten slapen voordat het echt niet meer ging, hij was dus nog een beetje oké maar ging het sowieso niet lang meer volhouden.

Daarna was ik zo verdrietig, had ik niet langer moeten wachten? 

Maar wat ik sterk geloof; 

afscheid nemen van een geliefde (dier of mens) is altijd intens verdrietig. Bij dieren hebben we de kans om in te grijpen als ze echt heel ziek zijn en niet meer beter te worden. Ik wil een dier niet bij me houden omdat ik geen afscheid kan nemen!

Geef ruimte aan je tranen, die mogen er zijn!!

Ik herken het gevoel dat je beschrijft héél hard. Het ging bij mij weliswaar niet om een hond maar om een tam ratje, die mijn beste vriendje was. Ik had echt dat 'soulmate' gevoel bij hem. Op heel korte tijd ging het plots slecht, en in overleg met de dierenarts heb ik hem erg snel laten gaan. Meteen hierna bekroop een vreselijk schuldgevoel mij; Heb ik niet te snel gehandeld? Misschien kon hij toch nog beter worden? Heb ik wel alles geprobeerd? Heb ik wel goed afscheid genomen? Had ik hem nog maar 1x kunnen knuffelen... Het was/is een knagend gevoel, een onbeschrijfelijke pijn en zovele vragen. Ik had het gevoel dat ik hem te min gedaan had, dat ik hem teleurgesteld had. 

Dit is nu al 8 maanden geleden en dit gevoel blijft mij wekelijks achtervolgen, maar stilaan krijg ik er toch vrede mee. Ik denk dat dit inderdaad bij het rouwproces hoort. Ik vond troost in zijn mooie leeftijd, en de wetenschap dat het écht enkel bergaf ging gaan. Nog enkele maanden verder leven, in pijn of met vele lasten, is voor hen geen toegevoegde waarde aan hun leven. Bovendien neem je de beslissing samen met de dierenarts, die veel kennis heeft en eerlijk is. Het is het meest waardige dat je kon doen!

Heel veel sterkte en laat die schuldgevoelens niet de overhand nemen. Je hebt uit liefde gehandeld en haar tegen verder lijden beschermd. En dat is het mooiste dat je als baasje kon doen.

Heel erg veel sterkte de komende tijd 

Heel veel sterkte de komende tijd en een dikke knuffel!

Wat een moeilijke beslissing,ik weet zeker dat jullie dit met je gevoel hebt gedaan,met je hart,en dan is nooit fout maar altijd goed. Jullie ken haar als beste..je weet wanneer het goed geweest is. Ookal is de beslissing nu snel gemaakt,als ik het zo lees vond ze het ongelukje in huis vreselijk,dat is voor haar ook niet prettig natuurlijk,een hond kan daar heel veel last van hebben.

Ik denk dat het gevoel wat je nu hebt altijd komt,ook als je een latere dag had gekozen en het nog even had aangekeken,of medicijnen oid had geprobeerd. Voor je idee gebeurt zoiets altijd te snel,had je niet dit,hadden we niet dat.. maar ik geloof op gevoel.

Clau, je hoeft je zelf niets te verwijten. Je hebt het goed gedaan. Als de nierwaardes naar beneden gaan vergiftigen ze zichzelf en krijgen ze pijn. Een leeftijd van 13,5 jaar is voor een herder oud. Je hebt de kinderen er bij betrokken en dat is goed. Je gaat een rouwproces doormaken. Ik weet hoe je je voelt. Laat die tranen maar lopen. Op 26 januari heb ik Eefke die bijna vijftien bij ons is geweest moeten laten inslapen. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen.

Oh lieve mensen! Ik reageer morgen even verder. Want ik merk dat ik heel,  maar dan echt,  heel veel aan jullie woorden heb.

Hele avond met manlief erover gepraat ook. Heb alles even laten gaan.

Ik ben helemaal op. Tot morgen! Wil er toch nog even verder op in gaan. 

Ach, wat verdrietig. Heel veel sterkte. 

De dierenarts laat geen hond inslapen als deze er niet achter staat. Dat is dus al fijn om te weten. 

En waar zou je anders op wachten wat zou gebeuren met haar als je het niet gedaan zou hebben? Het zou alleen maar slechter geworden zijn. 

Je hebt haar veel leed bespaard. Maar het schuldgevoel is iets wat er bijhoort. Het is gewoon zo vreselijk pijnlijk om je diertje te laten inslapen (heb er nov/dec twee in 1 maand moeten laten gaan). Het is gewoon niet te doen. Sterkte 

Dat hebben we allemaal, het laten gaan van een geliefd dier, je hebt het goed gedaan haar waardig laten gaan in liefde met jullie en de kinderen erbij, de waarders van de hond bij de dierenarts waren niet goed, had je langer gewacht dan had ze met pijn gegaan, altijd zoveel verdriet om een beslissing te nemen….heel veel sterkte, ik wil nog even zeggen wat een pracht hond, koester mooie herinneringen dan blijft ze in je buurt.

Ja dat schuldgevoel hoorr bij het rouwproces. Bijna iedereen die ik ken heeft dat. Of schuldgevoel van was ik niet te vroeg of schuldgevoel over te laat zijn. Een troost misschien schuld over te laat zijn is veel erger want dan heb je je lieverd zien lijden.

Mijn hond een jaar geleden laten inslapen en die wandelde nog bijna 3 kwartier mee en at nog goed, alle organen nog in orde op 15 jarige leeftijd maar ze kreeg steeds meer onrust in huis tot ze op een gegeven moment bijna nooit meer relaxed was. Ook schoot er vaak wat ontlasting uit als ze op stond. Gelukkig harde drollen maar als ik niet thuis was ging ze er doorheen lopen en zat dan heel ongelukkig te kijken als ik thuis kwam. Mijn lieverd altijd zelfstandig en overal voor in had opeens moeite met zelfs 5 minuten alleen zijn. Eerst was het alleen de nacht en heb een jaar op de bank geslapen maar onrust wat zich uitte in rondjes lopen en hijgen werd steeds erger. Dit was mijn hond niet meer. Stond vaker voor zich uit te staren. Ze was alleen nog happy in het bos. Ook ik had altijd gezegd ik wil het lijden voor zijn. En ook ik heb me enorm schuldig gevoeld en getwijfeld of ik toch niet te snel was. Terwijl ik er weken goed over na heb gedacht. Dus of het nu net als bij jou snel gaat of net als bij mij dat ik veel tijd had om na te denken maakt niet uit voor het schuldgevoel en de twijfel. En zelfs nu voel ik me nog regelmatig schuldig maar dan stel ik mezelf gerust met de gedachten dat dit is wat ik wilde: geen lijden en haar niet bij me houden puur omdat ik niet zonder haar kon.

Hele dikke knuffel

Beste Clau en familie,

Wat je beschrijft is voor iedereen hier zó herkenbaar! Nagenoeg iedereen heeft een schuldgevoel na het uit het lijden laten verlossen van hun huisdier.  Of men vindt het te vroeg gedaan, of te laat. Echt waar!

Heel veel sterkte gewenst, jullie verdriet slijt slechts langzaam.

Heel veel sterkte de komende tijd. Je bent nooit te vroeg in dit soort situaties.

Bedankt voor je lieve reactie. Ik merk dat ik heel veel aan jullie reacties heb.

Ik herken trouwens heel veel van mijn schatje in jou foto. Ze lijken op elkaar. 

Dit was onze knappe dame. 

Heb nu al meerdere keren al jullie reacties doorgelezen.

Ik merk  dat ik er heel veel aan heb. 

Ik krijg er een soort rust van.. Omdat ik ineens het idee heb dat ik blijkbaar niet de enige ben die zich zo voelt na zo'n heftige beslissing.

Gisteravond een hele poos met mijn man gesproken. Hij gaf aan dat de dierenarts zei dat de nieren nog maar voor 25 procent functioneerde. Deze dingen zijn blijkbaar een beetje langs me heen gegaan. Ergens wist ik het nog wel dat ze dat vertelde, maar heb dat blijkbaar een beetje doen vergeten. Ook hadden we blijkbaar nog gevraagd of het over een week ook nog zou kunnen, het in laten slapen. Waarop de dierenarts had geantwoord: dat red ze echt niet meer.

Ik ben nog heel benieuwd waar ze dat op baseerde. Ik heb besloten dat ik nog een keer een gesprek wil met onze dierenarts. Om alles weer helemaal rond te krijgen in m'n hoofd. Ik mis gewoon een paar stukjes ofzo.

Als de nieren zo slecht functioneren worden ze daar meestal erg beroerd van. Misselijk, niet kunnen eten etc. Spieraftakeling, kortom, ellende. 

Het is niet meer te keren, dus waarom zou je dan nog rekken.

Jullie hebben het goed gedaan.

     Een hele lieve foto van je knappert…

Met het gevoel van, was dit wel de juiste beslissing krijgen veel hondenbaasjes te maken na het laten inslapen van hun geliefde hond. Het zal idd onderdeel zijn van het rouwproces.

Heel veel sterkte.

Ja ik zag het ook al. Beetje dezelfde kleuren en zachte uitstraling. Mijn was een tervuerense herder maar ik heb de oud duitse ook altijd heel mooi gevonden. Fijn dat je veel aan de reacties hier hebt. En wat je schreef over gesprek dierenarts lijkt me een goed idee. Het is bij jullie ook wel heel snel gegaan en dan gaat er veel van wat verteld wordt langs je heen. Maar nog maar 25 % werking nieren dan heb je het sowieso goed gedaan. Dat zou echt lijden zijn geworden. Jullie liefde voor haar heeft haar dat bespaard. Het klinkt afgezaagd maar houden van betekent op tijd en waardig afscheid nemen.

Heel veel sterkte met het verlies van jullie mooie dame!

Mijn eerste herder had een diagnose die niet acuut was, maar zijn achteruitgang zou rap plaats vinden. Voor mij was het ook duidelijk dat als het lijden voor hem zou worden of dat hij ongemakkelijk zou worden in geval hij zijn ontlasting niet meer op zou kunnen houden ik hem zou laten gaan. We hebben nog 2 maanden respijt gehad, en toen gaf hij aan dat het genoeg was. Hij raakte langzaam verlamd en ging lang op wilskracht en met aanvaarden van mijn hulp door, maar ineens was daar de dag dat hij aangaf het wel genoeg te vinden. Het deed me ontzettend veel verdriet, maar ik had er wel vrede mee omdat we domweg naar het moment hadden toegeleeft.

-

Mijn 2de herder had acuut hartfalen bleek. Op donderdag naar DA waar eerst aan longontsteking werd gedacht en ik medicatie meekreeg. Vrijdag had ze ineens een bolle buik en enorme ademnood, direct weer naar de da gegaan die een echo maakte (verschrikkelijk want toen stikte ze dus bijna) en bleek het hartfalen. Advies direct inslapen.

Ik heb gevraagd of ze toch nog iets kon geven, want ik kon het niet. Mijn partner had geen idee, en geen afscheid laten nemen kon  ik niet over mijn hart verkrijgen. Bluf was zelf namelijk wel levendig, en nog niet continue in ademnood (anders had ik haar absoluut niet verder laten lijden uiteraard.) Met plaspillen heb ik haar dus wel mee naar huis genomen, maar wel met de afspraak voor de volgende ochtend. Ik hoopte tegen beter weten in op een wonder.

We hebben die avond geknuffeld en mensen kwamen nog langs wat ze helemaal geweldig vond. Ik ben bij haar blijven slapen en de volgende ochtend hebben we haar laten gaan bij de DA.

Met haar dood heb ik nog steeds moeite eigenlijk.. puur omdat het zo onverwachts kwam en ik vroeg me af of ik het niet eerder had moeten zien, maar DA zei dat ik juist het snel had herkend. 2 weken ervoor deed ze bijvoorbeeld nog pakwerk zonder moeite.. week daarna vond ik haar wat sloom worden en kon ik mijn vinger er niet op leggen, vandaar dat ik naar de da ging... ze had ook niet de typische symptomen van hartfalen.

-

Ik herken dus zeker je twijfel en je gevoel van "te snel" beslissen. Zelf heb ik dat voor deze 2 honden om weten te draaien, had ik het uitgesteld dan had het lijden geworden voor allebei en daar houd ik me maar aan vast.

Nogmaals veel sterkte!