Puppy met baknijd/grommen bij snack

Er is toch altijd een kleinste pup in een nest? Ik heb in mijn nesten ook telkens een kleinste pup. Die zijn gewoon gezond. Wij zijn tussen met 8 kinderen, daar zit ook een kleinste tussen, maar medisch gewoon in orde hoor. Je kunt achter alles wel wat gaan zoeken zo zeg, wat een nonsens toch.

dubbel

De vraag is natuurlijk hoe klein. Een pup kan uiteraard gewoon wat kleiner dan de rest zijn maar als het echt heel veel kleiner en veel "rustiger" (=minder actief) dan de rest is, dan zou ik me toch een beetje zorgen maken. Nu, ik heb het nest vanwaar die pup komt niet gezien, dus ik kan ook idd niks met zekerheid beweren. Maar toch bleek het uiteindelijk een pup met een blaasontsteking te zijn.  

Gaat daar ook niet om Gaat er meer om dat vreemd gedrag ook kan komen omdat de pup niet van een zuivere plek komt. Dan wordt het een heel ander verhaal.

Precies 

alsof grootte daar dan iets mee te maken heeft en de grotere pups wel normaal zullen zijn.

Er wordt hier al weer vanalles beweerd zonder ook maar enige kern van feiten.

Ohje het was niet de bedoeling om zo'n discussie te creeeren! Nogmaals de fokster kan er niets aan doen. Fijne en goede fokster! Daarom noem ik ook geen namen, want dit is echt niet nodig.

Natuurlijk was de pup het kleinst en dit hoeft geen problemen te geven. Er zaten twee kleintjes bij eentje was overleden. Het pupje die wij hebben was gewoon actief, maar wel rustiger dan de rest. Ook op filmpjes kwam ze altijd later dan de anderen omdat ze aan het snuffelen was. Als advies kregen we dit pupje, maar we mochten zelf eerste keus hebben omdat we al lang op de wachtlijst stonden. Wij gingen af op het advies dat het gewoon een rustig hondje was. 

Hondjes zaten in een aparte ruimte in het huis. Mochten ook in de woonkamer lopen. We zijn 1x wezen kijken, vanaf vier weken mochten we komen. 

De blaasonsteking was pech. Als zij het al had bij de fokster was dit ook niet opgevallen met zoveel pups, dus we nemen niemand iets kwalijk. 

Het enige wat ik gewoon niet wist dat pups dit deden al zo jong en ik het gewoon lastig vind en erg spannend. 

Als ik je laatste reacties zo lees krijg ik het gevoel dat er nog wat wringt en je daarom onzeker bent over de aanpak van “met rust laten”. 

Jij wenst een makkelijke en betrouwbare hond, waarbij je eten kan wegnemen mocht het in een bijzondere situatie nodig zijn. Een denkfout die gemaakt kan worden is dat deze bijzondere situaties geoefend zouden moeten worden, dus af en toe wat wegnemen en aan de hond zitten. De valkuil hiervan is dat het eten hierdoor een groot ding wordt. Dat wil je juist voorkomen. Ik snap overigens wel waarom veel mensen op deze manier trainen, vroeger werd deze aanpak veel aangeraden (zonder onderbouwing en met alle gevolgen van dien). 

Juist als je de hond met rust laat, zal deze rust en vertrouwen gaan ervaren. En dat is wat je wil. Bij honden die rust en vertrouwen voelen is het makkelijk om wat weg te nemen mocht het een keer nodig zijn. En zoiets gebeurd echt sporadisch. De hond is dan helemaal niet bezig met het verdedigen van zijn voer, hij is te beduusd om überhaupt met een reactie te komen. Nou fijn toch. Overigens maken (veel) honden ook een onderscheid tussen hun eigen voer die ze gegeven is, en de rotte stukjes kip die ze stiekem uit de bosjes proberen te snaaien. Het wegnemen van straatvuil geeft doorgaans een minder negatieve reactie dan het wegnemen van hun eigen voer. Het eerste is opvoeding, dat voelen zij ook wel aan, dat dit straatvuil eigenlijk niet van hun is. De voerbak of een kluifje ervaren ze wel als eigen. Zelf heb ik dus niet de ervaring dat corrigeren op straat een negatieve impact heeft gehad op voernijd. Maar misschien zijn er anderen die hier wel last van hebben, dat weet ik niet.

Verder, mijn eigen ervaring: mijn labrador komt uit een lijn waar ook een aantal last hebben van voernijd. Dit is mij ook door de fokker verteld, dat ik me bedacht moest zijn op het feit dat dit gedrag zich kon ontwikkelen. Ik heb haar altijd met rust gelaten. Eén keer kwamen we in de vervelende situatie dat ik een kluifje moest wegnemen (zij was toen 3 maanden oud) en toen gromde ze naar me. Het was vrij belachelijk en onindrukwekkend. Ik wist niet hoe ik moest reageren (boos worden? Niks doen? Weglopen? Hard lachen want het was een belachelijk gezicht?) nou als ik niet weet hoe ik in een situatie moet reageren loop ik weg, want zelf vind ik niks doen vaak beter dan “actief het verkeerde doen”. Soms is het lastig als je in een split second met een reactie moet komen. Ik heb haar, wat ik verder sowieso al deed, maanden lang met rust gelaten. Wel merkte ik aan kleine dingetjes dat ze het niet fijn vond als ik bij haar kwam tijdens het eten. Niet dat ik naar haar toe wilde, maar gewoon als ik toevallig langsliep. Dan stopte ze met kauwen en gaf ze me een whale eye. Of ze kwispelde met haar staart uit spanning. Daar heb ik dus ook, helemaal niks nada noppes mee gedaan. En nu? Is ze twee jaar, en komt ze zelfs af en toe haar kluifje naar me toe brengen om hem op mijn schoot te kwakken. Ik denk dat ik alles wel bij haar mag doen, al kies ik ervoor het te laten. Op meerdere gebieden is er vertrouwen tussen ons gegroeid en dat betaald zich nu uit. Of te wel, met niks doen kan je veel bereiken. Mijn ervaring is iig positief. En bij sommige honden wordt het inderdaad nooit wat, maar de vrij simpele oplossing is dat gewoon te accepteren. Ook bij deze honden denk ik dat het alleen maar erger zou worden als je actief zou gaan trainen. Agressief gedrag is iets wat zich ontwikkeld. Een hond moet ontdekken hoe hij zich verdedigd: eerst de onhandige grom als puppy, dan een keer een snauw.. dan bijten. En in dat proces waarop ze dit zelfbeschermende gedrag aanleren, zijn ze onzeker en doen ze ook gewoon maar wat. Kijken of het werkt. Mijn punt is, om echt gevaarlijk te worden moeten ze voldoende negatieve ervaringen hebben opgebouwd om gevaarlijk gedrag te oefenen en het vervolgens goed te kunnen uitvoeren.  Als je ze die ervaringen niet geeft dan worden het hele sullige “agressieve” honden, want ze snappen niet eens hoe dat moet agressie is een leerproces en niet van de één op de andere dag opeens gevaarlijk. 

Hoop dat ik het wat heb kunnen verhelderen en onzekerheid heb kunnen wegnemen. 

Het is logisch hoor, al van de dag dat ze geboren worden, is er al een strijd om de beste tepel. 

Eten is nu eenmaal een heel belangrijk onderdeel in de natuur. Op school pakken kinderen ook koeken af van anderen.

Kleinere pups in het nest moeten vaak dubbel zo hard vechten om aan hun eten te geraken want ze worden nu eenmaal makkelijker weggeduwd door de grotere.  Pups gaan echt niet kijken of hun nestgenoten wel genoeg hebben, die denken enkel aan hun zelf. 

Jouw zoon zal je ook moeten leren om te delen, vele kinderen willen dat immers ook niet. Dat zit gewoon ingebakken in mens en dier. 

Het valt gelukkig wel allemaal te leren, dat je geen schrik moet hebben om te kort te komen. Het heeft niets met agressie te maken, maar eerder met gebrek aan vertrouwen dat er niet genoeg is.

Ik denk dat je het allemaal een beetje mag relativeren, hoor. Pupjes zijn nog onstuimig, zitten snel hoog in emoties, uiten hun gevoelens nog vaak wat tomeloos. En daar gebruiken ze hun stembanden, tandjes, nagels, e.d. voor. Dus zoek er niet meer achter dan wat het is.

Ik denk dat het feit dat je een klein kindje hebt, het voor jou nu zo spannend en onzeker maakt. Je gaat meteen denken: Wat als dit erger wordt, wat als de hond mijn kind bijt,... Maar dat hoeven helemaal geen doemscenario's te worden.

Hou voor ogen dat het pupje òòk nog een heel jong kind is, dat alles nog moet leren. En dat gaat gewoon ook wel gebeuren, op z'n tijd.

Dus geen paniek. Het kleintje heeft de laatste 2 weken al veel meegemaakt. Weg uit z'n vertrouwde omgeving, een nieuw huis, nieuwe mensen, nieuwe leefwereld. En dan ook nog es een fikse blaasontsteking, die vast ook niet prettig voelt. Dat is nogal wat. Je zou als jong diertje van minder uit je hum zijn. 

Dus: komt goed! Alles op z'n tijd. 

Fijn Melissa  Neem ook even contact op met je fokster, zij kent het ras, de ouderdieren en je pup immers. Ze heeft misschien wel veel betere tips dan wij.

Bedankt voor de reacties! Ik zal proberen om de gedachte: "dit gaat nooit meer over" en "wat als ze groter wordt" opzij te zetten en haar met rust laten met eten. Als zij het vertrouwen in ons heeft dan hoop ik dat we er verder mee kunnen werken. 

Jouw pup klinkt als de mijne toen zij klein was. Ze gromde uit voernijd en beet als je iets wilde afpakken. Na al dat gehamer op trainen op niet grommen als je aan hun eten komt en zorgen dat je dingen kunt afpakken klinkt het stom om het gewoon maar met rust te laten. Maar dat heb ik wel gedaan want met afpakken en trainen was het alleen nog maar veel erger geworden. Het enige wat ze daarvan zou leren was dat ik inderdaad niet te vertrouwen was. Na een halfjaar gromde ze allang niet meer als ik in de buurt van haar eten kwam. Ze wist dat ik er toch niet aankwam. Als ze iets had wat ze niet mocht hebben gaf ik een snoepje en dan nam ik het andere van haar weg. Ze is nu een stuk ouder en ik kan alles uit haar bek trekken als het echt nodig is, ze weet dat ik het niet doe als het niet nodig is omdat haar eten echt van haar is, en dat als het wel nodig is ze er wat lekkers voor terugkrijgt als ze het braaf afgeeft.

Vooral verder ,,werken,, aan het opbouwen met een band met je hond. Hier geldt voor het hele hondenleven als je eet, heb je rust en komt er niemand  de buurt.

Overigens de rustigste in het nest zegt niets of althans heel weinig over een karakter. 

Ooit hield iemand de rustigste pup aan in het nest....... Het was het zoveelste nest dat ze fokte, dus iemand met ervaring.,deze reu bleek later de dominantste van het nest. Dominant is een woord dat ik niet meer mag gebruiken, maar toen nog wel. Het werd een hele potige reu die op zijn strepen stond, niets mis mee. Maar in het nest had hij dat overwicht al, hij hoefde niet te ,,knokken,, om zijn plaatsje bij het drinken, hij nam en was heerlijk rustig.

Moet even wat herstellen trouwens, de leonberger is je vorige hond niet? Zag net pas dat het een bericht was uit 2015. Dacht eigenlijk hoe komt ze zo snel aan een andere pup omdat ik dacht dat het een bericht van nu was. Excuses daarvoor

Hoi! Ja klopt! Onze vorige hond was een leonberger. Zij overleed bijna 2 jaar geleden aan een hartstilstand, heel heftig! 

Spijt me dat te horen. Rede waarom ik het ook vroeg is dat ikzelf een hond van een foute fokker heb gehad. De de basis is dan al niet gelegd. Gelden er hele andere regels en kun je ook niet terugvallen op de fokker zelf.

Ook een denkfout: dat een hond 'zomaar' bijt. Eigenlijk gaat er vrijwel altijd stresssignalen aan vooraf. Aan jou de taak om die te herkennen en daarop in te spelen. Dat lijkt me nog veel belangrijker voor de veiligheid van je kind dan verwachten van een hond dat die 'nooit' bijt. Want als je maar ver genoeg de grens overgaat, kan elke hond bijten. 

Ik zou haar alleen nog uit jullie hand laten voeren, dat schept ook een band. Ik zou het ook spannend vinden vooral met een kleine die rondloopt. Succes

Om het een beetje in perspectief te zetten… Ik heb bijna exact hetzelfde gehad met mijn hond nu.

Onze vorige hond had vreselijke baknijd  en dat was snel er uit en eigenlijk nooit wat aan de hand. Ze wist na een tijd dat wij niets afpakten en dat was prima. Ook wij waren vreselijk aan haar gewend en nadat zij overleed kwam dus na een tijd mijn pup. 

Felle donderstraal, ook moeilijk met eten en speelgoed. Automatisch kwam ik al niet in zijn buurt dus er is nooit een reden geweest voor hem om iets te doen. Alle kinderen hier, die van mezelf en mijn familie leden, weten dat honden eten is uit de buurt blijven. En dan toch zijn we dan een keer bij mijn moeder, hij pakt iets en uit gewoonte van de andere hond pakt ze het af. Klats, echt doorgebeten. En daarna zo mogelijk nog feller op eten. 

Nu is hij 10 maanden oud en je kan in z’n voerbak roeren, hij geeft nergens meer om. Al dat felle gedrag is weg. Heeeeel soms ,als hij iets heel bijzonder lekkers heeft, en iemand wilt toch te dichtbij komen dan waarschuwt hij met een grom. Dat mag, dat weet hij ook. Dan nemen we afstand en komt die sufferd het dan toch maar even bij je brengen zo van nou vooruit jij mag ook wel. 

Wat ik toen tegen m’n moeder zei zeg ik ook tegen jou. Deze hond is niet de vorige hond. Ze is jong, is nog helemaal niet vertrouwt bij jullie en weet totaal niet wat ze aan de situatie heeft. Dat moet groeien. Ze is klein, ze geeft toe aan basis instincten (dit is van mij) en zal gaandeweg in haar leven ook meer beheersing leren. Niet alleen zij moet die omgangsvormen leren, ook de kids. Met 1,5 begrijpen ze niet zoveel maar dan zal er toch even ergens een hekje moeten komen. Of de hond eet in de gang. 

Voorkomen is alles en als het zoals het bij mij mis ging sta je 1-0 achter dan duurt het alleen maar langer. Duidelijke structuur en grenzen zodat er gaandeweg vertrouwen kan groeien, ook met de kids. Dan komt het vanzelf goed.