Ik vind mijn pup niet leuk

Hallo,

Het doet me ontzettend veel pijn om dit te schrijven en de reacties zullen vast niet mild zijn, maar oh wat heb ik een spijt.

Vandaag mijn pup opgehaald (bij een goede fokker) en het enige wat ik kan denken is; 'kon ik de tijd maar terugdraaien'. Aan de pup ligt het niet, en aan mijn voorbereiding ook niet. Helaas zit er tussen theorie en praktijk best een verschil.

Ik weet niet wat ik met het diertje aan moet en vind het eigenlijk helemaal niet leuk... Het is natuurlijk een hele verantwoordelijkheid en dat vind ik best moeilijk en zal ook niet meehelpen aan dat gevoel.

Ik vraag me af of er meer mensen zijn die dit herkennen. Ik heb wel gehoord van de puppy blues, maar het valt me heel erg tegen dat ik nu al het gevoel heb dat ik hier spijt van heb.

De pup komt niks tekort, maar ik ben er heel hard over aan het nadenken om hem terug te doen naar de fokker. Ik zie dit niet zitten en krijg een knoop in m'n maag dat dit voor nog 12 jaar zou zijn, laat staan voor nog een dag, een week of een maand... Ik vind het hartverscheurend en had dit ook echt niet verwacht. Ik wil ook gewoon van een pup genieten en een band met het beestje opbouwen etc., maar ik zie het totaal niet zitten. Ik ben overigens alleen, dus niemand om de 'last' mee te delen.

Help? Herkenbaar? Komt dit nog goed?

ja herkenbaar.

pak een stuk papier en schrijf op

Waarom wilde je een hond

Wat heb je de hond te bieden.

Wat wilde je er mee doen, 

Schrijf alles op en kijk er naar.

Pak dan een volgend stuk papier.

En schrijf op.

Wat valt tegen

Waarom valt het tegen. 

Wat is anders dan gedacht.

Enzv.

Neem dan een besluit.

Wil je de pup terugdoen, denk dan dat je waarschijnlijk geen geld terug krijgt.

Maar doe het zo snel mogelijk, dat is beter voor de pup.

Heel veel sterkte en succes met het besluit.

Vandaag opgehaald en het valt je zo tegen, dit zijn geen puppyblues, bel de fokker op en breng terug de pup.    Je schrijft een goede fokker, die zal de pup echt terug nemen.  Ik heb geen kritiek hoor, je bent eerlijk dat je het niet wil..maar als je zo al na nog geen dag het te veel vind, breng zo snel mogelijk de pup weer terug...

Nee, niet herkenbaar. Breng de pup maar terug. Hij is nu nog klein en schattig, en de fokker kan nu nog makkelijk een baasje voor hem vinden die met een schone start kunnen beginnen aan de opvoeding. Als je over een half jaar besluit de hond te herplaatsen, is dat een stuk moeilijker. 

Nee, ik herken het ook niet. Als je het nu al niet leuk vindt dan kun je inderdaad de pup beter terug brengen naar de fokker. En dat is geen schande. Je hebt je in theorie goed voorbereidt zeg je en het valt nu op de 1e dag al tegen. Terug naar de fokker lijkt mij de beste beslissing voor zowel de pup als jezelf.

Ja herkenbaar.. we hadden dat nog niet de eerste dag maar zeker wel de eerste week. We hebben echt regelmatig gedacht, lieve help kunnen wij dit wel? We zijn nu bijna 7 weken verder en het gaat echt stukken beter! Ik geniet er nu veel meer van, we hebben elkaar al meer leren kennen en begrijpen. Ik kan nu meer dingen goed lezen bij onze pup en merk dat ik zelf ook steeds relaxter en zelfverzekerder wordt. En dat helpt hem weer. Bij ons heeft het ook echt even de tijd nodig gehad, en soms heb ik nog een slechte dag. Wat mij heel erg hielp was elke dag bedenken wat ik leuk, schattig, lief vond of goed vond gaan en dat opschrijven. Ik had namelijk heel erg de neiging om te kijken naar wat er allemaal (nog) niet goed ging. 

Ik kan alleen niet inschatten of er ook geniet-momenten bij zitten voor jou. Die waren er voor ons namelijk zeker wel en daar probeerde ik me dus op te focussen, hoe klein ze ook waren. 1x heb ik bijvoorbeeld opgeschreven dat ie naar me had geknipoogt die dag en dat zag er zo leuk uit. Het was maar iets heel kleins maar het hielp me wel om weer een glimlach te krijgen. 

Heb je vrienden/vriendinnen om je heen die je misschien kunnen helpen/steunen? Voor ons was het namelijk heel fijn om samen voor onze pup te zorgen, maar soms ook juist even afstand te kunnen dat de één het even overnam.

Maar ik snap ook de reacties wel die zeggen dat je de pup beter terug kunt brengen. De eerste dag is wel snel om al zo'n spijt te hebben. Bedenk wel dat zoals het nu gaat het niet 12 jaar lang gaat! Maar ja als je het echt niet ziet zitten ook de komende weken niet dan is het voor de pup het makkelijkst om zo snel mogelijk terug te gaan, zodat hij snel een nieuw plekje kan krijgen.

Ik snap wel dat het wennen is, je leven is ineens heel anders met een pup.

Dat moet wennen, dat kost tijd en je leven krijgt een ander ritme met je hond erbij.

Maar als je dat eenmaal bent gewend, voel je je rustiger.

Je schrijft dat je alleen voor je pup zorgt.

Heb je van te voren dingen geregeld, zoals een oppas als je even weg moet.

Moet je pup straks langere tijd alleen kunnen zijn, of kun je veel thuis zijn?

Als je dit soort zaken geregeld hebt, voel je je al zekerder denk ik.

Ik zou het nog een paar dagen afwachten, probeer ook te genieten van je pup.

Geef het minimaal een week of zo, het is wel snel om na een dag al zo'n beslissing te maken.

Sowieso kost een pup de eerste maanden veel tijd (zindelijk  maken, opvoeden etc)

Maar dat weet je van tevoren, en ik neem aan dat je dit wel zo'n beetje ingepland hebt in je leven dat je hier ook tijd voor hebt?

Wat is het waarom je nu zo twijfelt? Voel je je overweldigd misschien? 

Van te voren is alles geregeld. Inderdaad een oppas als ik weg moet en de hond kan niet mee. Hij kan/mag mee naar het werk, dus dat is ook geregeld (ik ben nu een week vrij). En ik ben me zeer bewust van het feit dat een hond (iedere dier) veel tijd kost etc. Dat is ook niet echt waar ik tegenaan loop... Ik vind het zelf ook moeilijk om precies de vinger op de zere plek te leggen. Bij de pup ligt het in ieder geval niet.

Ik had dit zelf totaal niet verwacht, deze spijt. En dat valt me heel rauw op m'n dak zeg maar... Ik wilde een hond om een maatje/vriendje te hebben, om leuke dingen mee te ondernemen etc. De pup zelf is ontzettend lief, hij doet zo z'n best en doet het eigenlijk heel erg goed.

De kat vindt het lastiger en is echt wel van slag (ondanks dat ze niet bij elkaar kunnen komen). De kat is wel echt mijn maatje en het valt me ook zwaar dat zij het er zo zwaar mee heeft.

Ik wil het zeker nog wel een paar dagen aankijken, maar ik hou er wel serieus rekening mee dat het zou kunnen dat hij uiteindelijk toch terug naar de fokker gaat (wat overigens geen probleem is, de fokker heeft in eerdere gesprekken gezegd dat de puppen altijd terug mogen als het niet gaat om wat voor reden dan ook). Geld wel of niet of gedeeltelijk terug interesseert me niet. De pup is de prioriteit en degene die sowieso goed terecht moet komen. Het zij bij mij, het zij ergens anders.

Ja, ik vind het overweldigend. En je kent het dier nog niet, dus ik kan 'm nog niet echt goed 'lezen'. Ik wil geen fouten maken, maar het dier is wel afhankelijk van jou en... aaaah!! Stress!! Ik voel me zo verantwoordelijk en wil het zo graag goed doen dat ik... ja.. ik weet niet, spijt heb?

Ik heb me echt goed voorbereid, maar dat valt in het niet als je 'm dan in het echt hebt en het ineens zelf moet doen...

De eerste dag dat je je nieuwe pup hebt is toch geweldig.

Tuurlijk een pup is veel werk en ook ik heb af en toe heel zwaar gehad maar de eerste dag al??

Als je er nu al zo over denkt dan breng je hem beter terug want dan komt er nog een zware tijd voor je aan

Je mag fouten maken, iedere baas doet dat, en daar leer je van. En je eerste eigen hond is het lastigst. 

Probeer te stoppen met denken en ga dingen doen met je pup. Leer hem kennen. Neem de tijd. 

Heb je vannacht wel kunnen slapen?

Als ik het goed begrijp is het niet dat je jouw pup niet leuk vindt, maar dat het hebben van een pup zo overweldigend is voor jou, dat je dat niet voor altijd zo wil.

Allereerst: knap van je dat je dit zo open op dit forum bespreekbaar maakt. Je hebt alles goed voorbereid, je hebt een weloverwogen keuze gemaakt, en nu gebeurt dit. Moeilijk lijkt me dat.
Wat ik denk: het is heel wat, de eerste tijd met een pup. Je hebt de verantwoordelijkheid voor een diertje dat vanuit het nest bij zijn moeder bij jou terecht is gekomen. En daar mag jij dan voor de komende 15 jaar voor zorgen. Je kent zijn persoonlijkheid niet, hij moet alles nog leren, en je weet niet hoe hij zal zijn als hij opgroeit. De eerste tijd ben je heel druk met hem, een pup is een baby. Maar dat gaat veranderen. Hij wordt volwassen en jullie worden echte maatjes. Dat heeft z'n tijd nodig.
Ik denk dat je het een kans moet geven. Het zou mij niets verbazen als je er over een paar weken heel anders tegenover staat. Dan ben je inmiddels meer bekend met wat hij fijn vindt, dan zal hij jou herkennen en blij zijn om je te zien, dan is de situatie heel anders. Je bent deze uitdaging op zo'n positieve manier aangegaan, ik denk dat dit wel goed gaat komen.

Is het je eerste hond? Wat is het voor een hondje?

Hoe is het vannacht gegaan?

Je schrijft ook over de kat. Om jezelf , de pup en de kat rustiger te maken, doe je puppie aan de riem als de kat in de kamer is. Dat voorkomt jagen door de pup, een gestresste kat en dan wordt jijzelf ook rustiger. De pup is bij je, de kat komt kennis maken, beiden iets lekkers geven, 

Misschien toch terug brengen.. nu kan het inderdaad nog! Wat een vervelende situatie voor zowel jou als de pup

Herkenbaar, ook ik had het na een week best zwaar en alles overviel me en ik was nog eens samen dus als je alleen best snap ik best dat je denkt waar ben ik aan begonnen. Je hebt niet zomaar de pup in huis gehaald, dat is omdat je dit graag wilde en het goed doordacht hebt. De eerste tijd is zwaar vraag hulp van andere die je kunnen helpen. Plan momentjes ook voor jezelf in. Maar mijn advies is zet door; straks zit je net als ik te huilen omdat je hond eventjes aan het proefslapen is in een pension en kan je echt niet meer zonder je hondje.

je moet elkaar leren kennen maar echt het komt goed. Ga een leuke puppy cursus doen samen. Je zult zien alles valt op z’n plek, geef het meer tijd.

De nacht is verlopen zoals denk ik de meeste eerste nachten verlopen met een pup. Af en toe veel gepiep en/of geblaf. Ik heb dus niet zo goed geslapen, de pup wel.

Verder gaat, na overleg met de fokker, de pup vandaag terug. Mijn gevoel is alleen maar sterker geworden en dat vind ik naar de pup toe niet eerlijk, dus is dit denk ik de beste keuze. Ik ben natuurlijk nooit met dit als uitkomst aan dit hele avontuur begonnen, dus het is met heel veel pijn in het hart en verdriet dat ik dit ga doen. Maar, het lucht ook op, dat er nu een einde aan komt.

Voor het pupje zelf is het een logeerpartijtje geweest, hij is niks tekort gekomen, heeft plezier gehad, lekker gegeten en geslapen. Voor hem komt er 100% zeker een nieuw goed huisje.

Pup en kat hebben overigens altijd gescheiden gezeten (pup in een ren in de woonkamer, van alle gemakken voorzien), maar de kat kan de pup wel zien en ruiken en ze vindt 'm niet leuk en gaat zich ook steeds gestresster gedragen.

Ik denk dat dit, hoeveel verdriet het me ook doet, de beste oplossing is voor alle partijen. Ik hou ook niet van oneindig blijven proberen als mijn gevoel zo sterk en duidelijk is. Doorzetten is oke, en van opgeven hou ik niet, maar dat is nu geen optie.

Ik vind het heel jammer voor je, maar als je gevoel nog steeds zo is lijkt het me een goed besluit.

Sterkte hoor.

Ik herken dit zeker niet. Ik wou al jaren een hond. Zoveel gedaan over inlezen, fokker zoeken, op de wachtlijst, foto’s krijgen, bezoeken & dan eindelijk mee naar huis. En nog geen seconde spijt gehad. Natuurlijk soms dat je dacht pff het is wel zwaar etc. Maar thats it.

ik vind het wel goed dat je zo goed nadenkt over het welzijn van de pup & deze dus terug gaat ipv ermee slepen en doen.

Je hebt de keus al gemaakt en die is als hij goed voelt denk ik de goede. Het eerste verhaal dat ik op dit forum schreef was na een halve zenuwinzinking die ik niet had zien aankomen. Als ik er nu aan terugdenk kan ik er af en toe om lachen maar leuk was het alles behalve. Mijn pup heeft mij zoveel geleerd en hij heeft zijn gebruiksaanwijzing (waarschijnlijk ook door mijn onrust de eerste periode). Maar ik ben zooo ontzettend blij dat ik heb doorgezet en we zijn echt een stel nu. Hij kan heus even alleen zijn en ik kan inmiddels weer iets sociaals voor mezelf doen af en toe maar voornamelijk is het zo dat waar ik ga, hij gaat en dat is zo gezellig! Ik kan hem niet meer wegdenken. ???? 

Een goed besluit van je en eerlijk tegenover de pup...de pup niets te kort gekomen bij je, even gelogeerd bij je, daar zal de pup geen probleem van krijgen, voor jou een naar besluit, maar beter zo.....

Wat een moeilijke keuze zeg, maar heel knap dat je om hulp vroeg en je gevoel volgt. Mijn opa zei altijd als je twijfelt over een keuze, maak een keuze en kijk wat het met je doet, geeft het je rust en opluchting? Dan is de keuze goed. Dat betekent niet dat de andere keuze verkeerd was maar dat dit nu voor jou de beste keuze is. 

En ik vind het super hoe je aan het welzijn van de pup (en die van je kat) denkt! Zet hem op, ook de komende dagen als je dit toch weer even achter je moet laten en een plek moet geven.

Met de pup komt alles goed. Goed dat de pup naar de fokker terug gaat. Deze zal ongetwijfeld al een nieuwe baasje gevonden hebben. Ik wens de pup een goud mandje toe. 

Heel goed dat je dit besluit hebt genomen. Ga je gevoel achterna. En vanavond genieten van de rust. 

Ik heb de oplossing, breng de pup maar bij mij. 

Goed gedaan hoor. Lees nu dat je de pup terug gebracht hebt. 

Goede keuze. 

Ik ken het gevoel nu bij mijn volwassen hond. Ik kon het bijna altijd wel regelen met haar, ik ben alleenstaand, geen vrienden/familie in de buurt, maar werkte vanuit huis en vond een oppas voor de weekenden zodat ik boodschappen kon doen. Maar ben een thuisstudie gaan doen en moet stage gaan volgen en zal uiteindelijk buitenshuis werken, ipv thuiswerken zoals ik de afgelopen 6 jaar gedaan heb. Ze heeft extreme verlatingsangst, en deze benauwt me heel erg. Maar terugbrengen kan niet, en natuurlijk zo gehecht dat ik dat ook niet wil na 5,5 jaar  

Jij hebt natuurlijk nog geen band opgebouwd, dus ik snap je helemaal, omdat ik deels met dezelfde gedachten nu loop. Ik hoop uiteindelijk zelf ook weer in rustiger vaarwater te komen, want mijn tegenstrijdige gevoelens (ik hou van Remi, maar jeetje wat maakt ze me het leven momenteel moeilijk) zijn alles behalve fijn. 

Wat een rot situatie. Sterkte je al eens aan stichting oopoeh gedacht?.

Ja, al meermaals bekeken, niemand in de buurt, of die interesse heeft aan (meerdere) hele dagen en dan ook nog eens een hond die 0,0 alleen kan blijven. Het zou ideaal zijn. Maar helaas. 

Zo jammer is dat. 

Briefje bij de supermarkt? Voor opvang?