Twijfels en uitgeblust door puppy

maar ik vind het altijd raar wanneer je ergens voor kiest je de consequenties niet ziet...

ik snap gewoon niet dat mensen niet snappen dat een babydier aandacht en veel tijd kost voor het een levenslange dierbare vriend word. 

Roos,Jeff † en Waldo † en Mootje †

Lopen we allemaal niet es ergens tegenaan, wat we op voorhand heel anders ingeschat hadden? Zelfs met de beste voorbereidingen?

Een verhuis, een renovatie, een hond in huis, een job, een reis,...

Overmand door emoties, staan we niet altijd zo standvastig met beide voeten op de grond. Da's menselijk. 

En nee, we snappen het niet altijd van elkaar, of herkennen onszelf er niet in. Dat hoeft ook niet. 

Een beetje begrip hier en een bemoedigend woord daar. Effe een huilbui of een moment van zelfmedelijden of wanhoop. En dan weer de schouders rechten, diep adem halen en hup... daar ga je weer! 

Dus ook met Pim en de pup komt het vast goed! 

Staan al veel topics over onderwerp op dit forum. Zoek maar eens. 

" Lopen we allemaal niet es ergens tegenaan, wat we op voorhand heel anders ingeschat hadden? Zelfs met de beste voorbereidingen?
Een verhuis, een renovatie, een hond in huis, een job, een reis,...
Overmand door emoties, staan we niet altijd zo standvastig met beide voeten op de grond. Da's menselijk. 
En nee, we snappen het niet altijd van elkaar, of herkennen onszelf er niet in. Dat hoeft ook niet. 
Een beetje begrip hier en een bemoedigend woord daar. Effe een huilbui of een moment van zelfmedelijden of wanhoop. En dan weer de schouders rechten, diep adem halen en hup... daar ga je weer! 
 
Dus ook met Pim en de pup komt het vast goed! 
 
  "

Alaska's Finest!

Exact!

" Lopen we allemaal niet es ergens tegenaan, wat we op voorhand heel anders ingeschat hadden? Zelfs met de beste voorbereidingen?
Een verhuis, een renovatie, een hond in huis, een job, een reis,...
Overmand door emoties, staan we niet altijd zo standvastig met beide voeten op de grond. Da's menselijk. 
En nee, we snappen het niet altijd van elkaar, of herkennen onszelf er niet in. Dat hoeft ook niet. 
Een beetje begrip hier en een bemoedigend woord daar. Effe een huilbui of een moment van zelfmedelijden of wanhoop. En dan weer de schouders rechten, diep adem halen en hup... daar ga je weer! 
 
Dus ook met Pim en de pup komt het vast goed! 
 
  "

Alaska's Finest!

bij momo had ik dat omdat ik niet wist hoe ik haar zindelijk moest krijgen
bij elsa omdat het toen bloedheet was en maar trap op en trap afzeulen

bij anna heb ik er geen last van gehad en corona hielp daar ook aan mee door geen puppyknuffelaars

het ligt gewoon aan de omstandigheden de ervaring kennis en de pup zelf

Dat klopt inderdaad wat Liz zegt.

Zo was Black als pup totdat hij zijn tanden had gewisseld een echte bijter.

Ik kan het me nu niet eens meer voorstellen, maar de eerste maanden kon je hem bijna niet aaien.

Soms lees ik nog wel eens topics hierover van mensen die ook zo'n bijter hebben.

En hoe makkelijk Black als pup mee liep en wandelde, kostte dat juist bij Timmy weer veel meer moeite.

Dat is ook weer goed gekomen, maar zo heb je bij elke hond weer heel andere dingen waar je tegenaan loopt.

Niet dat het erg is, maar als iemand voor het eerst een hond heeft, snap ik best dat je even met je handen in het haar staat 

Helemaal als je allerlei droombeelden had, als je een pup in huis hebt is dat heel anders.

Maar toch, dat komt ook echt allemaal weer goed!

Hoi! :)

Voor een deel herken ik het. Inmiddels is mijn haarbal 8.5 maand. Ik heb geen seconde spijt gehad van mijn beslissing om haar te adopteren. Ik geniet enorm van haar en ik vind het iedere dag leuker worden.

Waar ik de eerste week/2 weken erg mee zat was mijn eigen onzekerheid. Ik wilde het allemaal zo graag goed doen, ik twijfelde voortdurend. Bij alles wat ik deed dacht ik; doe ik dit goed? Ben ik niet te streng nu? Ben ik nu misschien te onduidelijk? En zo kon ik honderd vragen in een uur hebben. 

Maar of mensen het nu herkennen of niet doet er niet zo toe denk ik. Dit is jouw gevoel en jouw gevoel mag er zijn. Het is goed dat je het uitspreekt en dat je er eerlijk over bent. Alleen maar heel goed om dit te delen denk ik. Soms kan het uiten van gedachten enorm helpen.

Ik hoor van veel mensen dat ze de eerste weken heel heftig vinden. En het is niet gek ook! Je hebt gewoon een baby'tje in huis. Een klein wezentje wat voortdurend een beroep doet op jou en jouw verzorging. Zeker bij een eerste hond kan zo'n verandering heftig zijn. 

Mijn advies: probeer, hoe moeilijk misschien, te genieten van de leuke en fijne momenten. Probeer te praten over de frustraties, deel gedachten met anderen. En wat misschien ook een goed idee is; schrijf iedere dag op wat er goed ging, zo sta je even extra goed stil bij hetgeen wat er goed ging. 

Het gedrag wat je omschrijft is trouwens niet zorgelijk. Iedere pup bijt, bepaalde rassen meer dan andere rassen. Maar het is zeker geen vreemd gedrag. Lekker veel (niet te veel uiteraard) wandelen en naar buiten; verschillende rondjes zodat je pup nieuwe prikkels krijgt, daar worden ze moe van. Laat de pup lekker snuffelen buiten, ook dit is erg vermoeiend. En veel kauwmateriaal/speeltjes in huis! Je hebt allerlei speelgoed waar je snoepjes in kunt verstoppen. Mijn hond vindt dat fantastisch en kan daar lekker lang mee bezig zijn!

Succes hoor!