Mijn liefste maatje en kanjer Balou is er niet meer

Helaas is onze lieve mooie stoere maatje Balou vandaag een week geleden, afgelopen woensdag 20 oktober overleden.

Ik had in maart al een onderwerp geplaatst waarin ik aangaf dat hij mogelijk niet zo heel lang meer bij ons zou zijn met de vraag hoe ik een pootafdruk zelf zou kunnen maken.

Mijn mannetje is niet door zijn hartproblemen overleden. Bij de controle die ik zo om de drie maanden deed viel het de DA op dat hij ineens kaal op zijn buik en flanken werd en een rare vacht kreeg. Dus is er op vrijdag 8 oktober bloed afgenomen en toen bleken zijn bloedwaardes voor de witte bloedlichaampjes, bloedplaatjes niet te kloppen en de leverwaarden waren extreem hoog, zo hoog dat de machine het niet meer kon analyseren. Volgens de DA duidelijke tekenen dat hij een of meerdere tumoren had.

Exact een week later werd hij ziek, ernstige diarree. Ieder uur moest hij naar buiten. Een weekend gekookte rijst, kip en vis hebben hem niet eraf geholpen. Op maandag bij de DA een middel gehaald wat onmiddellijk moest werken maar dinsdag was het nog onmogelijk normaal te eten of rust te krijgen voor de arme jongen. In zijn ogen was de vermoeidheid te zien.

We hebben toen de moeilijke beslissing genomen om hem thuis te laten inslapen, nu hij verder nog geen pijn had en tussen het naar buiten toe vliegen nog wat rust bij ons vond.

Niet meer klooien, stressen, onderzoeken en angst voor hem. Beter zou hij nooit meer worden, op zijn leeftijd en met die ziekte was het een kwestie van hooguit dan nog weken en wie weet in wat voor pijn en ellende voor hem.

Op de dag dat hij 13 jaar en 7 maanden werd hebben wij hem over de regenboogbrug begeleid.
Hij is snel en rustig overgegaan, het eerste prikje met narcose was al voldoende om zijn hart te laten stoppen met slaan. Hij was er dus duidelijk aan toe.

Balou is de nacht thuis gebleven en de volgende dag gecremeerd, dus er was alle tijd en rust om alles wat ik wilde om afscheid te nemen te doen. En om hem af en toe nog even te aaien en te zien. En heel veel foto's nog maken.

Ik ben blij dat ik in maart de klei heb gekocht waar ik het over had op 17 maart. Ik heb afdrukken van zijn voorpootjes en van zijn neus gemaakt. Ze zijn niet perfect te zien maar heel goed te voelen en voor mij zichtbaar. En natuurlijk haar van hem, een plukje van zijn pluimstaart waar een strikje omheen zit en haar in de memory-capsule van zijn urn. Een afdruk met verf is niet gelukt, dat werd één vlek door al zijn haren tussen de kussentjes.

En gelukkig dat ik dat gedaan heb, want het crematorium was anders als in Nederland, dit soort dingen doen ze hier niet. De crematie was eigenlijk heel simpel, we mochten van begin tot eind erbij zijn als we wilden. Ik heb niet gezien hoe hij de oven in ging, dat wilde ik niet, maar wel gekeken hoe hij er naartoe gereden werd en hem een kushandje gestuurd.

Toen hebben we nog even over de begraafplaats er tegenover gelopen, letterlijk onder en in de rook van Balou. Wel een mooie symboliek vond ik.

Na de crematie heb ik geholpen met de as in zijn urn te plaatsen en in een klein glazen flesje. Ook heb ik een zakje met as wat we uit gaan strooien op de plek waar hij altijd lag onder onze appelbomen.

Baloutje staat nu in een prachtig urnbeeld in onze slaapkamer aan het voeteneind, voor altijd bij ons en over ons wakend.

Maar wat mis ik hem vreselijk. Het doet pijn om afscheid te nemen van je liefste vriendje. Het is zo vreselijk stil in huis, hij loopt niet meer met iedere beweging die ik doe mee aan mijn zijde, niet meer bedelen om lekkers als we zitten te eten of snoepen, niet meer zijn buikje of zijn zachte oortjes kroelen.

Ren als een jonge puppy mijn lieverd, ooit zien we elkaar weer. Als we overkomen naar jouw kant zal jij daar staan te wachten op ons en ons enthousiast begroeten en dan blijven we voorgoed bij elkaar. Ik zal altijd van je blijven houden en je in mijn hart dragen.

Ontzettend verdrietig...je hebt goed gezorgd voor Balou...wat je daar schrijft...ren en heb daar plezier en ooit zie je Balou weer terug...heel veel sterkte met het gemis van Balou.

Wat doet het toch altijd pijn als we afscheid moeten nemen van onze dierbare vrienden. Wat een verdriet.

Je hebt het mooi geschreven, Helga. Veel sterkte gewenst!

Heel veel sterkte gewenst, Helga.  Wat zal het stil zijn in huis.  Ik weet hoe het voelt.

Balou is voor altijd in je hart.

Wat een mooie woorden, sterkte met het verlies van je lieve Balou, wat zal je hem missen

Ach.. verdrietig.. ondanks een mooie leeftijd en mooi leven... Heel veel sterkte!

Heel veel sterkte met het verlies van Balou.

Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. 

Heel erg veel sterkte de komende tijd ik steek een kaarsje aan voor balou 

Helga

Afscheid van Balou nemen, je trouwe hondenmaatje, doet vreselijk pijn en geeft veel verdriet.

Op een gegeven moment kan je ook in de ogen van je hond lezen, dat het genoeg is geweest.

Je hebt hem een verdere lijdensweg bespaard. 

Uit je mooie tekst spat de liefde die Balou heeft mogen ontvangen en zelf gegeven heeft.

Een hond is een huisgenoot. Het zal leeg zijn in jullie huis.

Het verdriet en gemis zullen groot zijn.

Heel veel sterkte.

Wat verdrietig, heel veel sterkte.

Heel veel sterkte! 

Heel veel sterkte.

Wat een gemis, sterkte!

Heel veel sterkte met het verlies van je maatje....ooit zullen jullie weer samen zijn...

Heel veel sterkte. Vind ook troost in het feit dat jouw schat oud heeft mogen worden. Sterkte.

Dank jullie wel allemaal.

Ik ben inderdaad dankbaar voor alle jaren die we mogen hebben met elkaar. Vooral omdat we in 2010 al een keer dachten afscheid te moeten nemen toen hij pas 17 maanden oud was.

Er werd toen gedacht aan een hersenontsteking of hersentumor en ook toen kregen we de mededeling dat we rekening moesten houden met het ergste.
Daar heb ik toen nog op dit forum een onderwerp over aangemaakt.

Dat is toen gelukkig goed afgelopen dus eigenlijk hebben we 12 jaar kado gekregen. En zo zien we het ook, dus ik kijk met liefde en dankbaarheid terug op de jaren met Balou.

Overigens zijn we nu twee weken verder en het rauwe verscheurende verdriet begint te zakken. Alles wat 'de eerste keer zonder' is, hebben we nu een beetje gehad en ik vond die momenten het moeilijkst doorkomen.

Vooral zijn kleedjes en manden wassen was moeilijk. Ten eerste voelt het alsof je zijn sporen en aanwezigheid aan het wegwassen bent en ten tweede was hij gek op de wasmachine. Als het piepje van het einde ging stond hij er eerder als ik en als ik niet snel genoeg kwam om open te maken kwam hij me halen.
Dus dat was wel even extra moeilijk.

En natuurlijk blijft de avond stil en koud als hij niet meer lekker met zijn kop op mijn voeten ligt.

Maar het lukt me inmiddels om niet meer bij ieder woord of gedachte aan Balou ogen vol tranen te krijgen, nu is het ook af en toe mogelijk om met een glimlach over hem te praten.

Maar dat komt ook doordat Balou mij twee prachtige berichtjes van achter de regenboogbrug heeft gestuurd.
De eerste was 11 dagen na zijn overlijden, op zondagochtend.
Er was geen groter geluk voor Balou als wanneer ik op zondagochtend naar de bakker ging en terug kwam met croissantjes en stokbrood.
Altijd als eerste als ik weer binnen kwam een puntje van het stokbrood breken wat hij dan kreeg.
En als we ons croissantje aten, braken we beiden een puntje af, wat hij dan kreeg met de kruimels die overbleven.
Genieten was dat voor hem.

Toen ik zondag vertrok naar de bakker begon een schitterende regenboog te ontstaan aan de hemel, die bleef staan tot ik weer thuis uit de auto stapte. Ik zag letterlijk zijn regenboog groeien van een puntje tot een volledige zichtbare boog, beschermend over ons huis gespannen.

Ik ben uitgestapt om foto’s te maken en ik heb keihard naar hem geroepen: Rennen Balou, Rennen! en dat ik altijd van hem zal houden en hem in mijn hart zal bewaren. Maar goed dat er geen huizen stonden want ze hadden me tot dorpsgek verklaard.
https://www.hondenpage.com/fotos/foto/548867/.php

De tweede was nog specialer en ik geloofde het bijna zelf niet: Maandag ben ik met onze oude stationwagen, Balou's auto, al zijn spulletjes gaan wegbrengen naar zijn pension. Een auto afgeladen vol. Zij is blij ermee en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen iets weg te gooien.

En ik ben een gekke muts dus onderweg zat ik gewoon zoals gewoonlijk tegen Balou te kletsen: 'Eventjes naar je hotel, maar je hoeft daar niet te blijven dit keer, we gaan gezellig weer saampjes terug'.
Hij vond het namelijk nooit leuk om naar het pension te moeten, hoewel hij het wel naar zijn zin had. Maar ik mocht niet weg.

Ik stap daar uit en wat komt er aan de hemel te staan? Een prachtige heldere volledige regenboog!
https://www.hondenpage.com/fotos/foto/548868/.php

Ik had een grijns van oor tot oor. We hebben samen een biertje gedronken en op Balou geproost na het uitladen.

Ik heb allebei de regenbogen in mijn Balou-album geplaatst want voor mij is voortaan de regenboog echt een berichtje van hem.

Voor mij twee prachtige waardevolle boodschappen van Balou vanachter de Regenboogbrug, om me te vertellen dat hij gelukkig is en altijd bij ons zal zijn en over ons zal waken. En dat gaf me ineens wat troost en rust. Maar missen zullen we hem altijd.

Wat heel erg verdrietig voor jullie, maar wat fijn dat jullie Balou in zijn waarde hebt gelaten. Heel veel sterkte????

Helga

Heel bijzonder: maar liefst 2 regenbogen.

Prachtige seinen van Balou dat het goed is.

Dat helpt zeker in de verwerking van het grote verlies.