Schuldgevoel na inslapen maatje

Afgelopen zaterdag hebben ik en mijn partner heel plotseling afscheid moeten nemen van onze lieve Trouble. Ze was 11 jaar en tot een paar dagen geleden nog vol leven, energiek en we kregen altijd de vraag of ze nog een puppy was. We hebben nog een andere hond Rascal en hij is 12 met de nodige kwalen en qua doen en laten echt een oudje. Ze zijn/waren onze eerste eigen honden dus dit is ook de eerste keer dat wij deze beslissing hebben moeten maken en hebben moeten ervaren. 

Door hoe alles is gelopen en de onduidelijkheden die er nog zijn kampen wij met een schuldgevoel. Was het de juiste beslissing. Ik weet niet wat ik verwacht door het hier te plaatsen maar ik zou graag mijn verhaal kwijt willen als dat mag.

Eind maart van dit jaar zijn er bij Trouble 7 tanden en kiezen getrokken omdat haar gebit ineens slecht was geworden en ze er ook last van kreeg. Tijdens het vooronderzoek is er hartruis geconstateerd maar die was in de beginfase en buiten controle om hoefde we er nog niets aan te doen. De ingreep was goed gegaan maar er moesten nog 2 kiezen uit wat ze apart wilde doen omdat ze al lang onder narcose lag. Na de ingreep stopte het bloeden al dezelfde dag en de volgende dag was ze alweer redelijk de oude. 

Afgelopen week was ik vrij en iom de dierenarts hebben wij de 2 kiezen laten trekken. De ingreep was goed gegaan alleen bleef de wond redelijk bloeden tot afgelopen donderdag toen stopte het. Omdat het tussen dinsdag en donderdag bleef bloeden hielden wij haar rustig en lag ze uit zichzelf ook veel plat, als in op haar buik. Donderdag lag ze voor het eerst weer op haar rug en zagen wij een bloeduitstorting op haar lies die ook een beetje dik was. Uiteraard de dierenarts gebeld hoe dat kan en wat we moesten doen. Na navragen gaven ze aan dat ze na de narcose erg onrustig was en dat ze wellicht zich heeft gestoten wat resulteerde in de bloeduitstorting en dat ze rustig aan moest doen en dat we het konden koelen. Zo gezegd zo gedaan alleen vrijdag werd het dikker bij haar kont en moesten we het aankijken. Zaterdagochtend was het weer dikker en in de loop van de ochtend begon ze mank te lopen en was her weer iets dikker dus zijn we naar de spoedarts gegaan. Daar aangekomen was ze vrolijk als altijd en mankte niet meer maar de dierenarts zei dat dat ook van de adrenaline komt. Hij heeft alles gevoelt en haar achterpoten nagekeken of er geen verrekking of iets aan haar gewricht was. Ze moest gewoon rust hebben en dan zou het binnen 1 week minder moeten worden. Ik ben naar huis gegaan en zag dat ze moest poepen dus liet haar dat doen. Nog voordat ik weer bij de voordeur was was haar poot 3x zo dik geworden en liep ze niet meer. 

Ik en mn partner weer terug naar de dierenarts en daar hebben ze bloed geprikt. Daaruit kwam dat haar bloed niet meer stolde, wat verklaard waarom de wond in haar bek langer bleef bloeden en dat waarschijnlijk heel haal.poot vol.met bloed zat.  Dit  kon 2 oorzaken hebben, of een rattengif vergifting of wellicht een tumor bij een van haar organen. De dierenarts heeft gelijk een vitamine k injectie gegeven en dat moeten wij de komende dagen dmv pillen blijven doen maar hij raadde ook een opname aan zodat ze gemonitord kon worden en plasma kon krijgen. Hier hebben wij even over getwijfeld omdat ze behoorlijk verlatingsangst heeft richting ons en met name mij. We wilden daarover denken. Toen we daar nog waren lag ze alleen maar en dat was al een teken voor mij. 

Thuis aangekomen ging het alleen maar slechter, ze lag alleen maar, dr poot werd dikker, dr temp was 36.4, 2x gekotst, haar pupillen waren groter en haar tandvlees werd bleker. Ze was een schim van de Trouble die ze was. En die ogen, die zielige vragende ogen????  We hebben de opname overwogen maar ik was zo bang dat ze daar, alleen zou komen te overlijden. De dierenarts zei ook dat al zou ze opgenomen worden dat er geen zekerheid was dat ze beter zou worden. Er bestond al een mogelijkheid dat ze bij haar organen een bloeding had of anders zou kunnen krijgen omdat het bloed niet meer stolt. 

Ze is rustig heen gegaan en toch bekruipt ons het schuldgevoel omdat we haar niet hebben laten opnemen om haar een kans te geven. Dit samen met de vreselijke pijn van het gemis is bijna ondragelijk! Ik ben mijn soulmate kwijt, ons zonnetje in huis die altijd zo trouw was en altijd klaar was voor ieder avontuur. Ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet. De ochtenden zijn het ergst en ik voel me zo leeg. Voor nu voelt het alsof ik hier nooit overheen zal komen. 

Sorry voor het lange verhaal.  

Geen sorry hoor, het is niet wat, heel heftig wat jullie de laatste dagen hebben doorgemaakt....schuldgevoelens hebben we vaak en is niet nodig, je hebt heel goed voor Trouble gezorgd, ingegrepen, en het heeft niet zo mogen zijn dat Trouble opknapte, rustig heen gegaan beschrijf je....heel verdrietig maar een juiste keuze gemaakt om de laatste uurtjes Trouble niet alleen te laten en bij je te houden ...heel veel sterkte, een heel groot gemis.

Ach wat erg zeg. Moeilijk om zo'n fit oudje toch opeens zo snel achteruit te zien gaan. Ik snap het schuldgevoel want je had 2 keuzes; laten opnemen of meenemen en inslapen en bij 2 keuzes is er vaak twijfel of de goede wel is gemaakt. Ik hoop dat je je er op een gegeven moment toch bij neer kan leggen dat je de goede keuze hebt gemaakt en "gezond" kan rouwen zonder schuldgevoel. Het lijkt mij een goede keuze hoor want als de oorzaak rattengif of een tumor was, dan ga ik er vanuit dat het een tumor was omdat je vast wel zou hebben geweten als hij rattengif had gegeten. En laten rondlopen met een tumor had wellicht alleen maar voor nog meer pijn en ellende gezorgd. En die blik die Trouble je gaf was misschien om aan te geven dat zij graag wilde dat je haar liet gaan. Ik hoor dat wel vaker van mensen dat ze dat op het einde in de blik van hun hond konden zien. Ze is gelukkig rustig heen gegaan en ik hoop dat je er een goed gevoel over hebt dat je altijd goed voor haar hebt gezorgd. En ik begrijp heel goed dat het voelt dat je hier nooit meer overheen gaat komen. Mijn hond is 14.5 jaar, dus ik ben nu ook veel bezig met dat er een keer afscheid aan gaat komen en ik denk nu al dat ik daar nooit overheen zal kunnen komen, terwijl ze er nog is. Toch zie ik in mijn omgeving dat dat uiteindelijk wel lukt maar daar kan veel tijd overheen gaan, dat is per persoon verschillend en aan rouwen zit geen tijdslimiet. Ik gun je dat je terug kunt kijken op alle mooie herinneringen zonder schuldgevoel.

Heel veel sterkte. Ik denk dat er vaak een schuldgevoel komt kijken bij inslapen. Ik kamp er iedere keer ook weer mee. Ik heb inmiddels 3x het besluit moeten nemen, het blijft moeilijk. 

Ik denk dat je het beste besluit hebt genomen, aangezien beide mogelijke oorzaken geen goede uitkomst zouden hebben gehad. Heel veel sterkte de komende tijd!

Gecondoleerd met het grote verlies van je maatje.

Ik heb zelf ook mijn beste vriendje 2 maanden geleden moeten laten gaan en ook ik dacht hier kom ik nooit meer overheen en geloofde het niet dat mensen zeiden het slijt.

Maar toch is het echt zo, ook al zullen er altijd dagen zijn dat je het er nog moeilijk mee gaat krijgen.

Ik denk nog iedere dag meerdere malen aan hem ook of ik er wel goed aan heb gedaan maar het scherpe randje van de pijn en twijfel is wel al minder.

Heel veel sterkte met het verlies en dit hoort erbij dat schuldgevoel. Je wilt dat het eeuwig duurt maar dat is niet eens bij een mens helaas. Wat je nu doet is als goed, schrijf. Als je er echt niet uitkomt? https://forums.rainbowsbridge.com/?forum=150830 Het engelstalig maar je vind daar mensen die in hetzelfde schuitje zitten en nu dat gevoel hebben. Rouw is een procces en elke emotie komt daar bij kijken. Heel veel sterkte komende tijd.

Bedankt voor jullie lieve woorden. Als ik het erover heb dan denk ik wel dat we het goed hebben gedaan, maar er zijn van die momenten als je geen afleiding hebt en in gedachten bent dat het schuldgevoel je bekruipt. Ik lig inmiddels al 1,5 uur wakker want slapen lukt nog niet echt. De ochtenden vind ik het ergst. Wakker worden en realiseren dat ze er niet meer is. Ik moet verder voor mijn andere maatje Rascal al is hij een einzelganger dus vind ik hem nu soms lastig te pijlen. 

Anouk, bedankt voor die link! Ik merk dat ik het fijn vind om erover te lezen en soms ook schrijven. Er is veel herkenbaarheid. 

Ik las daar dat veel mensen 'journalen' dat ga ik ook doen, alleen dan over haar en alhet moois wat zij mij heeft gebracht. 

Soms ben ik al bang dat zij, en al haar streken en doen en laten op den duur iets zullen vervagen in de loop van de jaren. Dat wil ik met een journal voorkomen. Zeker mrt die hele kleine dingetjes. 

Nogmaals dank!

Veel baasjes hebben een schuldgevoel na het in laten slapen van hun hond, het is ook een erg moeilijke keuze waar je voor komt te staan. Ik heb deze beslissing meerdere keren moeten nemen en weet dat het tijd nodig heeft om het verdriet en de pijn om het gemis een plekje te kunnen geven. Heel veel sterkte met het verlies van je hondenmaatje.

Vandaag moet ik weer voor het eerst naar werk, wat zie ik er tegenop. In de auto rijden waar zij zaterdag haar laatste ritje had. De haren zitten nog op de stoel. Ik kan het nog niet weghalen. Thuis ook niet op haar plekje op de bank. Ik vraag me af of haar geur daar het moeilijk maakt voor onze andere hond. 

Nog steeds zijn de ochtenden vreselijk, zo pijnlijk. Ik huil elke ronde die ik moet lopen met Rascal onze andere hond. Er mist iets aan mn andere arm. Voel me daardoor ook schuldig naar hem. 

Vandaag mogen we Trouble ook ophalen bij het crematorium. Dan is ze iig weer thuis. Ik ga haar urn laten maken door een vrouw die beeldjes klijt van je hond zoals je wilt. Die zelfde vrouw maakt ook glas in lood met je hond erin, zo mooi. Ik probeer me daar een beetje op te focussen al is het moeilijk. 

Nogmaals dank dat ik hier mijn verhaal kwijt mag. 

Hoi Priscilla,
Het schuldgevoel hoort, (helaas), bij het rouwen, helaas, omdat je al genoeg pijn en verdriet hebt, dan kun je echt wel zónder dat schuldgevoel.
Ik weet precies wat en hoe je je voelt, want ik heb 2e pinksterdag, mijn allessie, mijn flessenkindje, slechts 9 jaar jong, moeten laten inslapen.
Heb haar urn eerder op mogen halen, omdat ik zó onrustig was met haar dáár, ik wilde haar thuis hebben.
Probeer me uit alle macht tegenover de andere 2 hondjes 'groot' te houden, maar dat lukt (nog) maar zelden, en dan loop ik maar de kamer uit, om boven in een kussen te brullen.
Haar bankje heb ik weggezet, kan het niet verdragen het te zien, ik had 3 wasmachines vol was met haar braaksel, en had zelfs moeite die was te doen.
Het is o zó moeilijk, maar op den duur zal het beter worden, en tot die tijd brul ik in gedachten met je mee, heel veel sterkte!!!

Wij zijn onze hond al een paar keer 'bijna' kwijtgeraakt. Aarskanker, een ernstige blaasontsteking, een plotse bloeddrukval, .. maar hij veert telkens weer op. Ik heb het geluk dat ik stilletjes aan, reeds afscheid van hem kan nemen (het kan elk moment gedaan zijn), maar het zal zowiezo pijn doen.

T'is nog niet je kind, maar het blijft toch een levend wezen dat je 16 jaar bij jou hebt gehad (of nog langer, onze Jack waggelt nog altijd rond).

Heel erg begrijpelijk de schuldgevoelens. Bij mij nu 9 weken geleden, ook ik had schuldgevoelens. Heb ik dit wel goed gedaan  had ik niet dat moeten doen. Maar zo te lezen konden jullie niet anders, ze kunnen ons niks vertellen, het is altijd gokken vooral als het zo snel en onverwachts gaat. En dat het jullie grote schat was die er nu niet meer is maakt dat je nu echt rouwt. Ik heb hier ook mijn hart gelucht, het is fijn dat mensen je begrijpen. Sterkte met het verwerken 

?

Je hebt het goed gedaan. 

Het vraagteken is een hartje.. maar het wordt weergegeven als vraagteken :-) dus een ouderwets hartje: <3

Oh Priscilla,

Wat voel ik jouw pijn en schuldgevoel mee.

Afgelopen woensdag heb ik ook mijn maatje laten inslapen, 13 jaar en 7 maandjes oud.

En ik lig ook iedere nacht wakker van mijn verdriet en schuldgevoel, had hij nog wat langer bij ons kunnen blijven. Ik heb hem de dood ingejaagd, zo voel ik dat.

Ik hoop dat je inmiddels een beetje de scherpe kantjes bent kwijt geraakt van je verdriet en schuldgevoel, na een paar maanden. Men zegt dat het minder wordt, maar als je dat verdriet hebt is dat haast niet te geloven.

En ook ik ga naar het forum van Pet Loss, ik voel dat ik ook het nodig heb om het van me af te schrijven. Ik kom je daar dan denk ik wel tegen.

Ondertussen een knuffel voor Rascal en weet: Trouble zal altijd naast jullie lopen. Ze is nu samen met mijn Balou en al onze andere lieverds waarvan we afscheid hebben moeten nemen.