Veel bewogen jaren....

Hernieuwde kennismaking,
10 jaar geleden was ik óók in diepe rouw.
Op 25 mei 2011 verloor ik mijn tweede hondje in een half jaar tijd.
Hij was, net als mijn eerste hondje, al hoog bejaard, maar het was zo onverwacht, aan het begin van de avond was hij nog speels en ondeugend, en enkele uren later was hij dood, en ik was nog niet bekomen van het verlies van zijn vader.
Ik had nog drie hondjes en moest door.
Exact een half jaar later stierf mijn derde (bejaarde) hondje, hij was wel wat aan het kwakkelen, maar ook zijn dood kwam vrij onverwacht.
Kapot was ik, helemaal lamgeslagen van verdriet.
Toen wij hem naar het crematorium brachten, was mijn teefje loops, en sloot het baasje, het reutje in de bench, maar vergat dat een bench met twee deurtjes ook twee sloten heeft, en dat beide dicht moeten, en niet maar één.
Toen we thuis kwamen, en door twee hondjes werden begroet bij de voordeur, heb ik nog even, tegen beter weten in, gehoopt dat het met een sisser zou aflopen, maar al vrij snel werd duidelijk dat het teefje zwanger was.
Ik was absoluut niet blij, zat gevangen in mijn verdriet en mijn hoofd stond helemaal niet naar puppies.
Maar naar mate de zwangerschap vorderde, en haar buikje groeide, werd ik toch wel nieuwsgierig naar haar puppies, waar ik voor de geboorte al mee speelde, door mijn hand op haar buik te leggen, en lichte druk uit te oefenen, kropen de 'bobbeltjes', zoals ik ze noemde, naar de warmte van mijn hand, héérlijk was dat.
Mijn meisje kreeg maar liefst zes dochters, en op dag 4 merkte ik dat 1 van de kleintjes afzijdig van het nest lag, toen ik haar oppakte was ze meer dood als levend, en de dierenarts werd ingeschakeld.
Na wat glucose en het advies haar in de gaten te houden, en warm te houden, ging het tot de volgende ochtend wat beter.
Toen zij weer verslechterde, weer de dierenarts gebeld, deze kwam en adviseerde haar het flesje te geven, ze kon niet aanhappen, maar ik zag aan zijn blik dat hij haar al had opgegeven, toen liet hij haar ook nog eens vanaf ca. een meter hoogte uit zijn handen vallen, en ze piepte amper.
Hij moest daarna naar een bevallende koe, en zou zodra hij aan de praktijk was, even bellen, dan kon ik de flesvoeding afhalen.
Dat duurde ook nog eens uren, maar ze hield vol.
Ze werd mijn álles.
Ik was zó druk met haar, elke twee uur een flesje, buikje masseren, ontlasten, en dan even slapen op mijn luchtbedje naast de werpkkist, dat mijn verdriet op de achtergrond kwam.
Mijn wereld draaide zes weken lang, bijna uitsluitend om haar, en ook daarna behoefde zij extra aandacht, want zij 'spoorde' niet.
Ik besloot haar en 2 van haar zusjes zelf te houden, maar dit gaf de nodige problemen, want de moeder had moeite met het delen van de aandacht en begon haar aan te vallen, waarop zij op haar beurt, haar zwakste zusje aanviel en na een tijdje durfde het zusje niet meer achter de kast vandaan te komen.
Een heel legertje gedragstherapeuten en zelfs een zgn. hondenfluisteraar kwamen er aan te pas, en kwamen tot de conclusie dat de moeder beter herplaatst kon worden, en zo moest ik wéér afscheid nemen van een hondje.
Achteraf de beste beslissing van mijn leven, ze werd herplaatst door tussenkomst van Moon's Yorkshire Terriër stichting, en ze is nog jaren dolgelukkig geweest bij haar nieuwe bazinnetje,en ik kreeg er een hele familie bij, want wij werden dikke vriendinnen,haar hele familie is nu ook mijn familie.
Eind goed al goed, zou je denken, helaas, want na enkele jaren begon mijn flessenkind wéér het zwakste, liefste, zusje, aan te vallen, en het derde zusje wierp zich bij zo'n vechtpartij op de dichtst bijzijnde en vocht ook een robbertje mee.
Tot het op een avond zo uit de hand liep, dat ik mijn flessenkind spoorslags naar mijn zusje heb gebracht, om hier weer wat rust te scheppen, en te bedenken wat ik nu moest doen.
Ik kwam er maar niet uit, maar wist dat het zo niet verder kon, ik kon en wilde dit niet voor die kleine lieverd, maar om mijn flessenkind te herplaatsen, was ook geen optie, want zij zou omdat ze 'niet spoorde' waarschijnlijk van hand tot hand gaan, en ik zou de rest van haar leven slapeloze nachten hebben om haar.
Het toeval wil dat mijn vriendin dat weekend bij mij was, en ineens wist ik het, zij had destijds ook de moeder opgevangen, en was ook de énige aan wie ik mijn kleintje zou toevertrouwen, dus zei ik haar dat zij mijn lievelingetje maar mee moest nemen.
Wekenlang heb ik mezelf in slaap gehuild, maar toen ik na een paar maanden een weekendje ging logeren, zag ik dat het wederom een hele goede beslissing was geweest, mijn kleintje had zich eindelijk kunnen ontplooien, ze was nu een klein, verwend, eigenwijs dametje en haar zo te zien, verzachtte de pijn van het gemis.
En toen zag ik een oproep dat een ShiTzu ventje herplaatst moest worden, ik reageerde en nog geen week later woonde hij bij ons.
Of het zo heeft moeten wezen, hij was de grote vriend van mijn flessenkind, en ging ook prima met het zusje en alle honden in de familie, de zon scheen weer.
25 mei 2021, precies 10 jaar later, is mijn flessenkind gecremeerd, zij was al een week ziek, zonder dat we wisten wat zij precies mankeerde, en toen haar bloedwaarden torenhoog bleken te zijn, en zij duidelijk zieker werd, besloot ik haar te laten gaan.
Mijn hart is gebroken, het leed niet te overzien, ik huil de hele dag, mis haar zó verschrikkelijk, zou het liefst het bijltje er bij neer gooien, maar ik heb nog twee hondjes en moet door.
Maar besluit op dat moment, ik ga mezelf hier niet weer aan blootstellen, dit verdriet is te groot, voor mij geen honden meer, dat ik het sowieso nog twee keer zal moeten doormaken, maakt mij al bijna misselijk van angst.
Maar mijn hondjes zijn ook in rouw, het zusje heeft haar, ondanks dat ze afscheid hebben kunnen nemen, nog weken lopen zoeken.
En het ventje is vreemd rustig, té rustig.
Als ik naar die twee kijk breekt mijn hart steeds weer, kon ik ze hier maar uittrekken, en dan zie ik een foto van een Roemeens hondje, met grote treurige ogen, en ik besluit te reageren.....
Ze woont nu enkele weken bij ons, het ventje is weer dolblij, speelt de hele dag met haar, het zusje is 'stiekem' blij met haar komst, en zij begint nu ook naar mij toe, los te komen.
Ze is nu niet meer zo angstig, en nadat ze eerder deze week na een hevige donderslag van onweer, van angst bij mij op schoot sprong, durft ze sinds gisteravond ook bij mij op de bank te klauteren om even aangehaald te worden, we komen er wel.
Ze is helaas niet helemaal zindelijk, dus ben ik best wel druk met haar, maar zo komt mijn verdriet iets op de achtergrond.
Mijn hondjes zijn weer gelukkig, en ik prijs me gelukkig met zo'n lief hondje erbij, de zon breekt door de wolken..........

Een heel verhaal, wat verdrietig om de hondjes steeds weg te moeten doen omdat het niet boterd....hoop dat de zon in je huisje nu blijft schijnen en er geen nieuw verdriet meer komt....en je bent weer terug hier....  hoop veel van je roedel te horen.