Stress bij ons haar nieuwe baasjes

Tjeetje wat sneu maar goed dat je aangeeft dat je het niet aankunt. Kijk idd naar hulp bij herplaatsing, je kunt misschien hier ook https://mopsenhuske.jouwweb.nl/herplaatsing even vragen. Zij doen ook herplaatsing van duitse herders en heel misschien neemt ze hem wel op in haar roedel, gezien dat er misschien een medische oorzaak voor is.

Die mensen hebben haar al vanaf pup gehad,laatste keus uit nest bij een kinderboerderij.Zij hebben haar waarschijnlijk niet van jongs af aan begeleid in haar foute gedrag,waardoor ze nu helemaal verknipt is en ze de handdoek in de ring hebben gegooid en maar op de volgende baasjes,ons dus afgeschoven, van los jullie het maar op.

Het is niet ideaal voor de hond maar ik denk dat een dierenasiel hier toch de beste optie is. Daar wordt in ieder geval zorgvuldig naar het gedrag gekeken en kritisch gekeken qua plaatsing. Met zo'n hond moet je niet meer gaan slepen en zeker niet zelf gaan herplaatsen.

Ik word hier erg verdrietig (en boos) van, sorry, ik kan het niet anders zeggen. 

De hond krijgt de stempel 'verknipt' terwijl ie wordt versjacherd als oud ijzer.

Elly, je schrijft dat jullie zelf sensitieve en stressgevoelige mensen zijn, dan kan je je toch inleven in wat die hond wel niet moet voelen? Wat een mega-impact deze veranderingen op haar hebben en dus ook haar gedrag gewoon een weerspiegeling kan zijn van haar emoties? 

Ik neem aan dat je toch niet zomaar op een mooie ochtend hebt besloten een wildvreemde hond in huis te halen? Dat je toch heel bewust een herplaatser wou?

Net als bij een pup, maak je dan je huiswerk. Wie zijn die mensen, wat is de reden van herplaatsing, wie is de hond, hoe leeft hij. Je observeert, meermaals zowel thuis als op wandeling, en je schat in of die hond bij je past. Net zoals je een fokker zou checken, een ras gaat inschatten, een pup kiest.

En net als een pup vraagt een herplaatser begeleiding, geborgenheid, een mens om op te steunen.

Ik snap dat je bent geschrokken, dat je het even niet meer weet, dat je denkt: oh nee, wat is dit? Maar dat is het moment om diep in en uit te ademen, voor ogen te houden waarom je een herplaatser wou, je rug te rechten en er te zijn voor het dier. Zeker kan je dat wel! 

Ja het is heel sneu verhaal. Onze moest weg voor een nieuwe pup. Wij wisten ook niet of we dat wel aankonden maar daarlaten was geen optie. De eerste dag dacht ik ook van "Waar ben ik aan begonnen!" Hij brak de tent af, zat wel bij ons maar ging allemaal met lange tanden. Moesten hem gewoon compleet heropvoeden, zeg maar gerust terug de puppytijd in. Buiten dat hij natuurlijk door de verhuis ook mega psycho gedrag vertoonde.

Voor ons is het makkelijker praten want wij hebben geen kinderen of andere honden maar uiteindelijk is het wel goed met hem gekomen na 24/7 geduld opbrengen en inzet. Er is eigenlijk weinig mis met hem, hij heeft alleen geen goede basis gehad en weinig van de wereld buiten gezien. Inmiddels is ie een schoothond aan het worden zoals een gezelschap hond hoort te zijn, hihi.

Ik zou dus echt kijken naar een gezin zonder kinderen of andere beesten die alle tijd hebben en kijk even naar die links. Die kunnen misschien helpen te herplaatsen of misschien wel opvangen. Er is vast wel iemand te vinden.

Vind dit echt best ondoordacht van jullie.

Lees dat je ook al aan het werk bent gegaan. Mag toch hopen dat je partner wel thuis was bij de honden.

Voor nu heb je er niets aan, maar denk voordat je nog eens een herplaatser neemt wel even na over dat het vaak niet in een keer pais en vree is, ook niet als de honden het buiten wel ok kunnen vinden.

De nieuwkomer moet aan alles wennen, gaat op een bepaald moment kijken hoever ze kan gaan om haar plek in te schatten.

En in jouw geval was de hond dus al eens eerder herplaatst, teruggenomen door eerste eigenaar en eergisteren door jullie ineens meegenomen.

Heb zelf eens kunnen ervaren hoe dat met een hond ging die ik in huis nam. Eerste baas had hem verkocht, na twee maanden bleek de hond weer weggedaan te zijn en zat bij een handelaar. Ik ben hem met de eerste baas gaan halen. Hond was dolblij zijn baas weer te zien, maar die negeerde hem omdat ik hem mee zou nemen. Die hond begreep er helemaal niets van. Was ook nog eens sterk ondervoed en een schim van de hond die ik had gekend, heel onzeker geworden en de sprankel in zijn ogen was weg. Hij herstelde gelukkig snel en ik heb er een wereldhond aan gehad.

Toen ik bij hem een ander teefje aanschafte ging dat eigenlijk wel vrij rap ok in huis, we hadden elkaar al regelmatig gezien en ik had wel een aantal keren afgesproken om te zien hoe de honden onderling op elkaar reageerden. Maar vooral ik moest destijds wennen aan het hebben van 2 honden en samen voeren e.d.

Bij haar had ik me trouwens ook verkeken, enorme eigenwijze teef, gigantisch druk en onverschrokken. Mijn reu was volledig op mij gericht en aan een blik hadden we genoeg om elkaar te begrijpen. Het teefje was andere koek en deed vooral alles waar ze zelf zin in had... verschrikkelijk vond ik dat.. maar ze heeft me een hoop geleerd whaha. (Reu en teef waren Duitse Herders, maar beiden enorm verschillend van karakter en gedrag)

Daarna nog eens 2 volwassen teven moeten combineren.. ging niet zonder slag of stoot want de ene dame moest niets van de ander hebben. Was ook kwestie van x-aantal weken voor we die met een gerust hart los bij elkaar lieten als we gingen werken.

En recent reu teef combi, waarbij in eerste instantie de reu niets van de teef moest hebben, en na een paar dagen werd dat omgekeerd omdat de teef ging aftasten hoever ze kon gaan (niet alleen naar de reu toe, maar ook naar ons toe) grommen, bijten, niet willen weggaan van een zitplaats..

Daarbij was de laatste dame ook nog eens ziek, en ja heb ik na 3 dagen al gejammerd en gehuild en ook gezegd dat ik het allemaal niet meer trok, omdat het niet was wat we voor ogen hadden. Week erna moest mijn partner weer aan het werk en stond ik er alleen voor.

Honden scheiden, ik "sliep" op de bank, katten konden er ook nog niet bij, dat moesten we ook nog oefenen en laten wennen aan elkaar. Honden los bij elkaar was het belangrijkst zodat we in ieder geval weer gewoon in bed konden slapen. daarna operatie kat.

En ook haar gezondheid was een ding.

Ik wil je geen schuldgevoel aanpraten, maar ergens hoop ik dat jullie nog eens goed nadenken om te zien of er met wat handvatten niet een oplossing kan komen. Je bent toch ergens op gevallen anders had je haar na die korte wandeling toch niet direct mee naar huis genomen?

Dat ze nu uitvalt naar de reu is ook een momentopname. In januari dacht ik ook een complete mismatch te hebben tussen onze honden, en vond ik het vreselijk beklemmend dat gespannen gedoe om elkaar heen. En nu zijn het de grootste maatjes, met nog wel uitbranders ertussen want soms pikt hij nog steeds bepaald gedrag niet, en op haar beurt is zij soms wat fel op eten. Soms laat ik het gaan, soms grijp ik in als ik dat nodig vind, maar het is wel een beetje wat hebben van twee of meer honden ook is, soms hebben ze gewoon onderling een honds conflict en maken ze elkaar duidelijk dat iets tot hier en niet verder is.

Ik denk dat je niet moet denken in fout gedrag. De hond reageert gewoon op alle stress/onzekerheden/frustraties. Dat is heel normaal. Omstandigheden hebben haar zo gemaakt, met haar zelf is niets mis en ze zou juist alle steun en hulp kunnen gebruiken nu.

Waarschijnlijk dus al foute fok, en dan nog slechte begeleiding. Ze is nog jong, en ik denk dat er met wat inzet, liefde en geduld en ook nog de hulp van een stabiele hond ze eigenlijk bij jullie een heel goed plekje zou hebben. 

Toen Lola bij ons kwam beet ze me de eerste dag (mijn fout) gromde bij haar etensbak, viel uit naar alles. Dan denk je ook even van komt dit nog goed. Maar ik had haar beloofd dat ik er voor de volle honderd procent voor zou gaan en het is ook goed gekomen. Dit nog even om je moed te geven en te overwegen of je toch niet voor haar wil gaan. Desnoods met begeleiding van een deskundige.

Het lijkt me in elk geval geen optie haar terug te brengen naar de oude baasjes, gelukkig ook dat dit niet de bedoeling is, dat zou van kwaad tot erger gaan vermoed ik zo.

Kun je haar gedrag misschien filmen? Misschien dat voor mensen die wat meer in gedrag zitten dat het beter te zien is wat er gebeurd, wanneer vooral.

Het kan echt stress zijn, maar het kan natuurlijk zeer zeker ook iets neurologisch zijn.

De mensen die haar nu overgedaan hebben, zijn volgens mij totaal niet eerlijk geweest. Zij hadden zelf beter hulp kunnen inschakelen toen het nog kon.

Of de hond via asiel herplaatsen. Hond met bepaalde gedragsproblemen moet je niet zomaar herplaatsen zonder eerlijke informatie. En dan nu de hond niet terugnemen onder het mom van moeilijk voor de kinderen. 

Laat die mensen maar voor wat het is, krijg het idee "we zijn er mooi weer vanaf, klaar".

Verschrikkelijk.

Ach, arme hond. 

In een asiel zou ik ze echt niet gaan dumpen, als ze al zo vol stress is, gaat ze daar echt niet gaan beteren.

Jullie hebben de verantwoordelijkheid voor haar opgenomen, gedraag je er dan ook naar. Prima dat ze niet bij jullie past, maar haar nu gewoon maar weer van de hand doen terwijl ze nog geen eens een kans gekregen heeft zich te mogen aanpassen... een beetje harteloos.

Ik hoop dat ze uiteindelijk bij begripvolle baasjes zal terecht komen. Zij heeft niet voor haar leven gekozen immers.

Nou, waarom schakel je die dan niet in? Neem je verantwoordelijkheid en schakel een gedragsspecialist in. Je zegt het hier zelf. 

Ze gaat terug na haar haar vorige baasjes,waar ze eerst tot rust kan komen en dan ga zij achter een specialist aan.We konden ze via haar chip nummer de mobiel nummer van de man contacteren.Het verantwoordelijkheid ligt nu bij hun omdat ze niet het volledige waarheid had verteld.Hopelijk wordt Ziva bij hun geholpen.

" Ik denk dat je niet moet denken in fout gedrag. De hond reageert gewoon op alle stress/onzekerheden/frustraties. Dat is heel normaal. Omstandigheden hebben haar zo gemaakt, met haar zelf is niets mis en ze zou juist alle steun en hulp kunnen gebruiken nu.
 
Waarschijnlijk dus al foute fok, en dan nog slechte begeleiding. Ze is nog jong, en ik denk dat er met wat inzet, liefde en geduld en ook nog de hulp van een stabiele hond ze eigenlijk bij jullie een heel goed plekje zou hebben. 
 
Toen Lola bij ons kwam beet ze me de eerste dag (mijn fout) gromde bij haar etensbak, viel uit naar alles. Dan denk je ook even van komt dit nog goed. Maar ik had haar beloofd dat ik er voor de volle honderd procent voor zou gaan en het is ook goed gekomen. Dit nog even om je moed te geven en te overwegen of je toch niet voor haar wil gaan. Desnoods met begeleiding van een deskundige.
 
Het lijkt me in elk geval geen optie haar terug te brengen naar de oude baasjes, gelukkig ook dat dit niet de bedoeling is, dat zou van kwaad tot erger gaan vermoed ik zo.
 
  "

Dobry

Maar dat weet je dus niet hé. Of dit alleen uiting van stress is, of dat het draaigedrag en achter de staart aangaan neurologisch is.

Ben nog steeds wel benieuwd wat TS als antwoord heeft gekregen op dat de hond niet tegen de blaffende buurhonden kon en waar zich dat dan in uitte.

Ook daar heb ik helaas ervaring mee.. mijn herder kan er ook niet goed tegen.. en ja die vertoont dan ook stress maar dat komt meer voort uit onze frustratie van het geblaf van de buurhonden, wij moeten dan telkens benoemen dat hij het goed doet en braaf is. Maar zodra alles hiernaast weer tekeer gaat begint hij onrustig te worden en gaat hijgen en komt bij ons staan. Helaas hebben we te maken met overmatig blaffende honden in onze woonomgeving.

Het luistert soms echt enorm nauw de signalen die eigen honden en wij zelf ook afgeven.

Idem dus als we onzeker worden over nieuwkomers in huis en honden onderling dan op elkaar reageren. TS schrijft ook al dat ze nooit en herplaatser heeft gehad, maar misschien ook nooit 2 honden tegelijkertijd gehad?

Mij maakte het onzeker, en zelfs na 3x honden in verschillende samenstellingen bij elkaar gezet te hebben ben ik soms nog te onzeker. Tot ik mezelf herpak. En daar heb ik best andere mensen voor nodig gehad eerlijk gezegd die mij dan soms aanspraken.. Kom op zeg, je hebt toch wel vaker met het bijltje gehakt.. en dan bedacht ik me inderdaad dat dat zo was en waarom ik zo moeilijk deed.

Maar dan kun je reageren op "normaal" honds gedrag en vanuit mens en de regels van het huis reageren. Honden die om wat voor reden dan ook afwijkend gedrag vertonen vind ik weer van een andere orde.

Schreef er al over hiervoor dat ik bij fokker een hond ervaarde die dit gedrag gewoonweg in de genen had zitten (ronddraaien, spanning, nooit relaxed en "normaal" meedraaien in een groep) Die hond had moeilijk herplaatst kunnen worden, zeker niet bij honden die dit gedrag ook niet herkennen of kunnen accepteren. Of bij mensen die het eruit zouden willen halen, dat had niet gelukt. En nogmaals schat van een hond, maar je kon hem maar beter zijn gang laten gaan en mooie lieve woorden en aanhaling vond hij wel fijn, maar kon hij niet verwerken, dan bouwde hij spanning op die tot uiting kwam met tig keer ronddraaien en dan uitgeput ergens gaan liggen.

Het is m.i. wel belangrijk dat een deskundige naar het gedrag van de hond van TS kan kijken. 

Ik ga het zo even goed laten bezinken,en voortaan niet zo te werk gaan.Wij hebben hieruit zeker een wijze les geleerd.Bedankt voor jullie tips en adviezen.

Misschien wil je haar de adviezen die hier zijn gegeven en opmerkingen omtrent gedrag meegeven?

Hoop dat jijzelf ook niet te snel weer gaat kiezen voor een herplaatser, want het is echt niet vanzelfsprekend dat honden binnen een paar dagen meedraaien in routine en dat jouw hond en de nieuwe hond direct match made in heaven gaat zijn.

Toch nu een vraag. Dit is dus niet het baasje waar jij de hond vandaan hebt?

klopt hoor, maar ook als het iets neurologisch is, vind ik zelf dan, dat dit gedrag er dan bij hoort. En hoe ontstaan neurologische problemen, ook die kunnen te maken hebben met de begeleiding, misschien icm andere factoren. Deskundige begeleiding is dan wel gewenst ja daarmee ben ik het helemaal eens. Met een goed plan van aanpak icm goed voer, kan denk ik veel bereikt worden.

Jenna moest ik ook begeleiden, als ze bijv. paardenkoetsjes langs hoorde komen (op kinderhoofdjes, vlak lang ons huis dus een heel duidelijk geklikklak) reageerde ze met blaffen en stress. Idd even benoemen, begeleiden, en uiteindelijk wist ze dat dit een normaal onderdeel van onze dag is dat er regelmatig paardenkoetsjes langskomen.

Ik ben dan ook gechokt om te lezen dat de hond weer naar die mensen terug gaat die misschien (hoogst waarschijnlijk?) wel de oorzaak zijn van het staartjagen en andere klachten. 

Ze hebben gezien wat ze hier deed en hebben gezegd dat ze een gedragsdeskundige in ga schakelen,ze besefden niet het ernst van de zaak,haar verhuizing heeft uiteraard haar gedrag doen verergeren.Maar ze ga haar even tot rust laten komen en dan nemen ze contact op met een deskundige

Mijn eigen hond Balou heeft ook weer rust en viel gelijk in een diepe slaap.Ik ga echt voorlopig geen herplaatser nemen,hier heb ik veel van geleerd.

Een herplaatser heeft altijd veel tijd nodig om te wennen aan een compleet nieuwe omgeving, ook als er niks mee aan de hand is. 

Ik hou ze ook eerst altijd even apart van de andere honden.

Ik vind een aantal reacties wel wat kort door de bocht naar Elly toe.

Ja, ze had het vast veel beter kunnen doen, maar volgens mij is er gewoon sprake van enorme naïviteit. Bij herplaatsers moet je mensen gewoon nooit op hun blauwe ogen geloven, want als het de perfecte hond was, zou 'ie niet worden herplaatst. En mensen roepen altijd wel dat hij "vriendelijk is, sociaal, goed alleen kan zijn en uitstekend met andere honden en kinderen kan". Ook op herplaatssites staat nooit het hele verhaal. Veel mensen schaffen ondoordacht zo'n hond aan, geloven ook letterlijk wat er op zo'n site staat of wat de eigenaren vertellen, denken veel te rooskleurig, maken nooit afspraken over een eventuele proefperiode, en tsja, dat valt dan tegen in de praktijk.

Ik denk dat de vorige eigenaren van de hond ook wel wat eerlijker hadden mogen zijn over het probleemgedrag. Het komt op mij over dat ze vooral snel van de hond af wilden.

" klopt hoor, maar ook als het iets neurologisch is, vind ik zelf dan, dat dit gedrag er dan bij hoort. En hoe ontstaan neurologische problemen, ook die kunnen te maken hebben met de begeleiding, misschien icm andere factoren. Deskundige begeleiding is dan wel gewenst ja daarmee ben ik het helemaal eens. Met een goed plan van aanpak icm goed voer, kan denk ik veel bereikt worden.
 
Jenna moest ik ook begeleiden, als ze bijv. paardenkoetsjes langs hoorde komen (op kinderhoofdjes, vlak lang ons huis dus een heel duidelijk geklikklak) reageerde ze met blaffen en stress. Idd even benoemen, begeleiden, en uiteindelijk wist ze dat dit een normaal onderdeel van onze dag is dat er regelmatig paardenkoetsjes langskomen.
 
Ik ben dan ook gechokt om te lezen dat de hond weer naar die mensen terug gaat die misschien (hoogst waarschijnlijk?) wel de oorzaak zijn van het staartjagen en andere klachten.  "

Dobry

Of iets aangeboren. Zo hebben er ook een. Aangeboren afwijking heeft geen inpulscontrole dus op alles word met hysterisch gedrag, blaffen en happen gereageerd. Als ze blij is, boos is, angstig is enz enz. Rust heeft ze alleen als ze in het donker opgesloten is dan gaat ze met haar kop onder dekens liggen om geen prikkels binnen te krijgen anders kan ze niet rusten.

Op de hersenscan is de afwijking te zien.

tja ik begrijp dat je niet zit te wachten op een hond die zich zo gedraagt, dat word je leven omgooien en altijd rekening ING houden met hoe je je gedraagt in de buurt van de hond. 

Als je zoals je zegt zelf al gevoelig bent dan is de kans heel erg groot dat je in een burn-out oid terecht komt met z'n hond.

Is het erg voor de hond, ja tuurlijk! Ik denk dat de beste optie is haar terug geven en een minder gecompliceerde hond zoeken en evt eerst een maand op proef nemen.

Ik vind mensen hier heel erg overkomen alsof honden ver boven mensen staan en die voor alles in je leven moeten gaan. Volgens mij kan dat alleen als het plaatje klopt dat er zonder stress van beide kanten samen geleeft kan worden en dat zowel de hond als mens zich naar elkaar schikken als dat nodig is zonder dat dat voor beide stress of problemen oplevert.

Deze hond heeft meer nodig dan deze mensen kunnen bieden op dit moment dus dan is in mijn ogen herplaatsen de beste oplossing voor beide partijen.

Dat heeft overgens niets te maken met geen goede hondenmensen of hondenliefhebbers want ik vind mensen die ten kosten van de hond de hond niet willen herplaatsten omdat andere er dan wat van denken of omdat ze het af willen maken waar ze aan begonnen zijn enz.. en de hond daardoor een geweldig leven bij een ander onthouden, dat vind ik pas geen hondenliefhebbers!

Misschien kijk ik nuchterder naar een asiel. Degene waar ik ben geweest werken met gedragstherapeuten en weten wat ze doen. Als een hond niet in een kennel kan wordt hij elders opgevangen. Dat lijkt me in dit geval zoveel beter dan weer met de hond gaan slepen naar het volgende gezin wat hem niet aankan. Het lijkt of we tegenwoordig maar kost wat kost moeten voorkomen dat een hond in het asiel komt. Mensen zetten hun hond nog liever op marktplaats dan dat ze een professional laten meekijken. Mij lijkt een slechte match en weer verhuizen zoveel slechter. Asiels zorgen juist voor een objectief verhaal, doen onderzoek en kijken veel kritischer naar de juiste match. Zelf altijd asielhonden gehad vroeger en eigenlijk alleen maar goede ervaringen. Waren echt geen hoopjes ellende die ik ophaalde maar goed verzorgde honden met en een eerlijk verhaal.

Leuk dat dat jouw ervaringen zijn. Ik heb er andere.

Dat is zeker ook afhankelijk van het asiel. Gelulkig zijn er in Nederland steeds meer asiels die echt gaan werken met honden die trauma's of gedragsproblemen hebben. En er zijn er zelfs die wekelijks naar speur en mantrail cursussen gaan om de honden bezig te houden. Helaas zijn er ook nog steeds die moeilijk herplaatsbare honden laten inslapen. Waar ik overgens niet altijd op tegen ben maar dan wel als het geen leven is voor de hond en niet om het makkelijker voor de mens te maken.

Jaren geleden toen ik twee vechtende teven had en een 3e hond die ook al meedere keren tot operaties aan toe gebeten was en ik totaal geen mogelijkheid had om ze te scheiden (woonde nog thuis) toen wilde geen een asiel in Nederland mijn hond hebben weet niet of dat nog zo is. Na maanden de hond in de auto te laten eindelijk zelf kunnen herplaatsten.

Megalodon eens met Joop.

Ga ervan uit dat mensen liegen. Dat de hond het eerste 1/2 jaar en misschien wel langer? Volle toewijding nodig heeft van jou. Dat je een verzekering moet afsluiten of een flinke spaarpot hebben. Er kunnen medische gebreken niet verteld zijn en/of gedrags problemen zijn of ontstaan door de herplaatsing.

Binnen 1 week kun je niet zeggen, het gaat niet. Dat duurt echt wel veel langer. Herplaatsers moet je alleen nemen als gewillig bent in volledige toewijding de hond te rehabiliteren en te houden of anders met het doel om hem/haar rehabiliteren voor een plaatsing bij de juiste mensen.

Herplaatsers zijn niet voor iedereen weg gelegd. Ze geen kant en klare koek. Verhuizen zorgt al voor een dikke deuk in het gedrag, laat staan van wat ze misschien meegemaakt hebben vooraf of misschien de zorg niet hebben gekregen die ze nodig hebben. Het is heus niet erg als je dit niet kan opbrengen maar begin er alleen aan als je weet dat je het ook kan bolwerken.

Klopt maar houd er rekening dat er soms ook geen wandelaars te vinden zijn. Vooral met grote en bepaalde rassen waar mensen al een idee over hebben. Schoonmaken, wandelen, technische dienst ect? Zijn allemaal vrijwilligers jobs, handjes die helpen.

En sowieso de reden van afstaan was al vreemd;  hond kon niet tegen  de keffende hondjes van de buren.

Dan weet je eigenlijk al dat er iets niet klopt.

Zo krijg je dan de marktplaats honden die van hand tot hand gaan, totdat het moment komt dat ze onhandelbaar zijn geworden en alsnog in het asiel belanden.

Niet dat iemand het in eerste instantie slecht voor had met zo'n hond.

Maar het komt allemaal , al vanaf de 1e eigenaren,  heel naïef , onwetend en ook best ook onverschillig naar de hond toe over.

Hij is heel makkelijk inwisselbaar geworden, geen hond die er toe doet.