Angstig voor mijn partner/ mannen

Hallo allemaal, 

Ik ben nieuw op dit forum. Speciaal een account aangemaakt omdat ik graag wat tips, adviezen of ervaringen ontvang over onze situatie.

3 weken geleden hebben mijn vriend en ik een hondje via een stichting geadopteerd. Hij komt uit Spanje. Zijn precieze achtergrond weten we niet. Wel dat hij op straat heeft geleefd. 

Vanaf het eerste moment voelde hij zich bij mij (vrouw) heel veilig en op zijn gemak. Inmiddels zijn we echt al de beste vriendjes, we spelen samen en het wandelen gaat goed. Hij knuffelt graag met mij. Ik werk voornamelijk thuis vanwege Corona. Kortom allemaal goed, totdat.. mijn vriend thuis komt van werk.

Het begint al bij binnenkomst, onze hond begint onwijs te grommen en tegenwoordig ook te blaffen. Het grommen oogt niet agressief, meer uit angst. Er zijn geen tanden te zien en zijn staart zit tussen zijn benen.

Hij wil ook niet door mijn vriend uitgelaten worden. Als mijn vriend hem eten geeft, dan eet hij niet. Als mijn vriend alleen thuis met hem is, dan zit hij alleen maar in een hoekje. 

Ik heb al contact opgenomen met een gedragstherapeut. Echter zit zij voorlopig nog even vol. Andere gedragstherapeut in de buurt zit ook vol. We moeten dus nog even geduld hebben. Daarom mijn vraag hier op het forum. 

Heeft er iemand ervaring hiermee? Dat een hondje in het begin last had/heeft van angst voor mannen of voor je partner? Tips of succes verhalen zijn leuk om te lezen. Alvast bedankt 

Niks forceren dus voorlopig ook even geen wandelingen met alleen je vriend. 

Ik zou al het contact naar je vriend toe vanuit de hond laten komen. Wat hij bijvoorbeeld wel zou kunnen doen is aan de andere kant van de (woon) kamer op de grond gaan zitten, met zijn zij naar de hond gedraaid, zonder oogcontact en dat hij af en toe een snoepje richting de hond gooit. 

Ik denk dat het belangrijk gaat zijn dat je vriend geassocieerd gaat worden met positieve dingen maar zonder druk op de hond. Je hebt namelijk geen idee wat de huidige associatie is met mannen door wat de hond wellicht heeft meegemaakt in het verleden. 

En zo’n verhuizing is ook niet niks, probeer het zo rustig mogelijk aan te doen en let goed op de lichaamstaal van de hond en respecteer dat ook. 

Ja dat komt best vaak voor. Ik heb er hier ook 1 uit Spanje die niet zo van mannen houdt. Geduld, geduld, geduld en niet dwingen of forceren. Daarbij is 3 weken nog erg kort. 

Hier gaat t nu al wel een heel stuk beter, dat heeft wel meer dan een jaar geduurd.

Dank voor je advies! Ik heb met 1 gedragstherapeut ook voor een halfuur gebeld. Zij gaf inderdaad dit advies. Dat mijn vriend hem voorlopig moet negeren, ook niet kijken, niks moet zeggen etc. Hier zijn we sinds gisteren mee gestart. Althans mijn vriend dan. Nog even kijken hoe dat uitpakt.

Weet jij wat ik het beste kan doen als hij zo begint te blaffen/ grommen? Ook negeren of ‘stil’ ‘stop’ zeggen? 

Een grom/blaf is een manier vanuit de hond om afstand te vragen nadat andere stress signalen al genegeerd zijn (likken over de neus, wegkijken, verstijven, pootje heffen etc). Ik zou dus zeker al sneller anticiperen op die eerdere signalen en dan de hond genoeg ruimte geven zodat hij niet meer hoeft te blaffen en grommen. 

" Ja dat komt best vaak voor. Ik heb er hier ook 1 uit Spanje die niet zo van mannen houdt. Geduld, geduld, geduld en niet dwingen of forceren. Daarbij is 3 weken nog erg kort. 
 
Hier gaat t nu al wel een heel stuk beter, dat heeft wel meer dan een jaar geduurd. "

Kees

Fijn om te horen dat het bij jullie inmiddels beter gaat. Was het bij jullie Spaanse hondje ook zo dat hij bang was voor de baas/ man des huizes? Of meer voor mannen die hij bijvoorbeeld buiten tegenkwam? 

Klopt! Die signalen geeft hij inderdaad ook regelmatig af. Ik ga er morgen eens opletten of het helpt als we/ mijn vriend daar eerder op gaat anticiperen. Door onze hond wat meer ruimte te geven. Ik ben erg benieuwd of dat zijn geblaf/ gegrom gaat verminderen. Vind het zo sneu voor dat beestje omdat je hem zo graag wil laten zien dat het goed is. Maar er zit hoogstwaarschijnlijk een vervelend trauma in hem mbt mannen :-(

Klopt! Die signalen geeft hij inderdaad ook regelmatig af. Ik ga er morgen eens opletten of het helpt als we/ mijn vriend daar eerder op gaat anticiperen. Door onze hond wat meer ruimte te geven. Ik ben erg benieuwd of dat zijn geblaf/ gegrom gaat verminderen. Vind het zo sneu voor dat beestje omdat je hem zo graag wil laten zien dat het goed is. Maar er zit hoogstwaarschijnlijk een vervelend trauma in hem mbt mannen :-(

Herkenbaar hoor , ik heb ook een aantal herplaatsers,gehad die dat gedrag vertoonden 

En je gedragstherapeut heeft denk ik gelijk . Er absoluut geen druk op leggen , en negeren.  Maar ook belangrijk . Je vriend moet rust uitstralen . Het grommen neemt denk ik wel af als,de hond merkt , nee er is geen bedreiging meer 

Ik had er ook twee,die,achter de,bank kropen en plasten van angst 

Mannelijk bezoek zou ik voorlopig ook mijden.  Eerst vertrouwen krijgen in je,vriend . En het kan best een poos duren hoor . Ik had een ernstig mishandelde reu , het heeft twee jaar,geduurd . In zijn latere,leven zat hij graag op schoot bij mannen.  Rust en vertrouwen creëren zijn de sleutelwoorden 

Misschien is het ok een idee om een zogenaamd niet aaien tuigje aan te,schaffen , dan heb je op straat misschien ook meer rust met je,hondje . Sommige,mensen kunnen nu eenmaal niet van een hond af blijven 

Lastige is alleen wel dat veel tuigen over het hoofd moeten wat lastig kan zijn met een angstige herplaatser. Ook blijft het bij buitenlandse herplaatsers belangrijk dat ze een anti-ontsnap tuig dragen en jammer genoeg ken ik geen anti ontsnap tuigen met de mogelijkheid om teksten erop te plaatsen. 

Ja , dat is helaas wel zo met de meeste tuigjes . De zg Julius K 9 heeft die mogelijkheid . Maar is ongeschikt als anti ontsnappingstuig . 

Kan de stichting je hier niet mee helpen? Als dit probleem zo vaak voorkomt als hierboven wordt gezegd, dan hebben zij vast ook goede adviezen,

Ik heb een speciaal tuigje van de stichting gekregen die je in de eerste fase om moet houden. Althans op hun advies. Hier kunnen ze niet uit ontsnappen. Ik had van een collega gehoord dat als een hond iets geels om heeft of op zijn tuigje heeft, dat die kleur staat voor ‘geen aandacht geven’ dus dat is wellicht een idee om nog toe te voegen. Als er nu iemand naar hem toe loopt zeg ik ook altijd om hem geen aandacht te geven. Andere honden daarin tegen vindt hij heel leuk

We hebben om advies gevraagd.  Daar kwam heel ander advies uit dan de gedragstherapeut vertelde. Ik volg dan toch liever het advies op van de therapeut die ook erg overeenkomt met bovenstaand advies. Stichting spoorde juist aan dat mijn vriend nu alles met hem moet doen. Maar dat wil mijn hondje gewoon echt nog niet 

Mijn Spanjaars Sam was heel bang voor mijn man, mijn man heeft hem gewoon met rust gelaten, en soms als hij zat snoepjes geven, dat was de manier om Sam aan mijn man te laten wennen.

En dan niet meer willen dan snoepjes geven, totdat je hond dat niet meer zo eng vind.

Zo heeft mijn man het uitgebreid, door ook een aai over de bol te geven tijdens snoepjes geven, maar dat was pas na een half jaar of misschien wel een jaar.

Hij ging ook vaak op de grond zitten tv kijken, dus niet naar Sam, dat scheelde ook want dan zat mijn man laag.

Niks dwingen dus, nu zoekt hij bij onweer of vuurwerk zelfs steun bij mijn man, mijn man gaat met hem naar de dierenarts, om hem vast te houden, dat gaat allemaal, niet van harte want dierenarts was/is ook eng.

Maar het is helemaal goed gekomen, hij ligt nu heel vaak tegen mijn man aan te slapen, hij is niet meer bang voor hem.

Kortom, veel geduld en de ene hond gaat sneller dan de andere hond..

De organisatie/stichting had angst voor mannen in de karakteromschrijving moeten vermelden.

Dan hadden jullie bewust hier voor gekozen en op ingesteld om hieraan te werken.

Vele adoptiehonden hebben angst en zelfs angstagressie tegen mannen, omdat ze waar dan ook door een of meerdere mannen mishandeld zijn.  Bijv. op straat of in een dodingstation waar de organisatie honden opkoopt.

Goed dat je een gedragstherapeut hebt ingeschakeld. Buitenlandse hondenorganisaties doen hier veel te lakoniek over. Is dit jullie 1e hond? Heb je vóór de adoptie huisbezoek gehad?

Ja Loesje, het was bij Sam ook zo, hij was niet bang voor de mannen in het asiel, ik heb filmpjes gezien, ben goed geïnformeerd, maar een hond komt in een andere omgeving en moet daar heel erg aan wennen.

Bij Sam was het dus zo, buiten vond hij mannen dus niet eng, maar in huis wel.

De stichting was ook verbaasd dat Sam zo bang was, ik ook hoor.

Met een buitenlander moet je gewoon echt geduld hebben als je een bange hebt, ik heb in de buurt veel buitenlanders, uit Griekenland, Spanje, en dan een paar uit Roemenië . De Roemenen zijn best bangig.

De Grieken helemaal niet, en de Spanjaarden verschilt, Sam was wel de bangste van het stel binnen.

Ik ben dus niet verkeerd ingelicht, heb ze wel verteld dat het misschien handig is om een hond die geadopteerd kan worden ook eens mee te nemen in een huiskamer, dan krijg je meer inzicht.

Ik zou het zo weer doen, maar ik raad het niet iedereen aan.

Edit, er zijn natuurlijk stichtingen die het verzwijgen, dan heeft Loesje gewoon gelijk..

Wat fijn om jullie succes verhaal te horen! 

Wij hebben dat ook teruggekoppeld aan de stichting. Er was ons verteld dat zijn karakter ‘stoer en nieuwsgierig’ was. Zijn broertje zou angstiger zijn ingesteld. Nu hadden we echt niet verwacht dat we direct een stoere hond zouden ontvangen die nergens bang voor was. Maar dit... hadden we van tevoren niet verwacht. Het is heel intens en kost en vergt veel tijd, geduld en liefde. Wat we, begrijp me niet verkeerd, met alle liefde voor het hondje over hebben. Maar we hadden graag wat meer voorbereiding gehad.

We willen gewoon dat het goed komt en hebben daar het volste vertrouwen in. Ik voel ook een goede klik met de gedragstherapeut en die komt binnenkort bij ons langs. Tot die tijd gaat mijn vriend hem negeren en hopen we op verbetering! 

Dit is overigens onze eerste gezamenlijke hond. We zijn allebei in onze jeugd wel opgevoed met meerdere honden. We hebben wel een huisbezoek gehad, maar meer om het huis te controleren. Weinig specifiek gesproken over hoe het er straks zal uit zien/ wat je kunt verwachten van de hond die wij hebben geadopteerd. Veel globale uitleg wat niet helemaal overeenkomt met het gedrag van ons hondje.

Wel grappig dat je zegt dat Grieken over het algemeen minder bang zijn. Een kennis van mij heeft een Grieks hondje via een stichting en die is heel sociaal/ niet bang voor mannen of mensen. 

De honden die wij hebben geadopteerd kwamen eerst in Nederland in een gastgezin. Met het idee dat ze dan een beetje kunnen inschatten wat voor hond t is. Maar ook dat zegt lang niet alles. Ze komen dan vanuit de hel in een volslagen vreemde omgeving. Voordat ze t dan op een rijtje hebben zijn ze vaak al geadopteerd. En dan heb ik t nog niet eens over t proces van en voor de reis. Allerlei vaccinaties en pillen er in door een onbekende dierenarts. Met de auto met een vreemde naar t vliegveld. In een box vliegen en dan op de luchthaven door een vreemde opgehaald. En dan in een koud land weer bij vreemden. Ik zou van minder gaan grommen. 

Als je een hond uit t buitenland adopteert moet je er gewoon rekening mee houden dat ze een lange tijd nodig hebben om lekker in hun vel te komen. 

Wij zijn afgelopen winter gastgezin van een Roemeens hondje geweest. In het asiel was deze hond ook niet bang voor de medewerkers (mannen of vrouwen), maar dat is maar afwachten als hij dan hier is. Hier zelfde verhaal: in een dag ofzo stapelverliefd op mij, maar hij heeft een week echt kéihard naar mijn man geblaft. In ons geval hadden we gelukkig een snelle leerder met denk ik weinig trauma, dus hij is in de week daarna steeds minder heftig gaan reageren en binnen een maand was hij net zo verliefd op mijn man als op mij. Hij lag bij mijn man op de buik te slapen, dat idee. Hier ook niks afgedwongen qua aanrakingen etc; mijn man heeft hem wel steeds gevoerd en dat werkte heel goed, want hij was wel gefocust op eten. Ik heb hem dus ook helemaal niets meer gegeven vanaf dat moment, al het eten kwam via mijn man. Die kon hem ook snel uitlaten en tuigje afdoen etc. Al heeft het ook wel een tijdje geduurd voor hij met mijn man alleen mee wilde wandelen. In het begin wilde hij toch alleen maar naar huis terug rennen, waar ik was.

Toen hij naar zijn adoptiegezin ging, was hij trouwens buiten nog wel heel bang voor mensen en dan vooral voor mannen. Dat kon ook met grommen/blaffen gepaard gaan. Maar ik begrijp van zijn nieuwe baasjes dat dat ondertussen al een stuk beter gaat, al blijft hij schuw.

Jaa echt leuk hoor, maar hij heeft nog wel wat dingetjes waar we rekening mee moeten houden, hij is extreem waaks tegen sommige mannen in huis, en bij sommige weer niet, voor de ene vreemde is hij nog bang, voor de ander niet, voor mijn broer is hij nooit bang geweest, de man van mijn nichtje die heeft hij wel eens in zijn kuiten gesnapt, niet hard, soort herderen, maar toch, wij houden daar wel rekening mee, en we vertrouwen hem niet met rennende kinderen.

Maar hij is echt een super hond geworden, leert snel, doet graag dingen voor je, voor een snoepje of knuffel.

Hij is grappig, lief enorm knuffelig, maar nu nog steeds meer op zichzelf gaan liggen in zijn eigen mand, want hij lag liever bij mij, dat word steeds minder, nog steeds krijgt hij meer vertrouwen in alles.

Hij maakt ook grote stappen als we wat nieuws doen en hij niet erg gestressed is maar het wel spannend vind, daar krijgt hij meer vertrouwen van, niet van dwingen, dat helpt niks.

We zijn echt blij met hem, en de groei zit er nog steeds in, dat blijft..

" De honden die wij hebben geadopteerd kwamen eerst in Nederland in een gastgezin. Met het idee dat ze dan een beetje kunnen inschatten wat voor hond t is. Maar ook dat zegt lang niet alles. Ze komen dan vanuit de hel in een volslagen vreemde omgeving. Voordat ze t dan op een rijtje hebben zijn ze vaak al geadopteerd. En dan heb ik t nog niet eens over t proces van en voor de reis. Allerlei vaccinaties en pillen er in door een onbekende dierenarts. Met de auto met een vreemde naar t vliegveld. In een box vliegen en dan op de luchthaven door een vreemde opgehaald. En dan in een koud land weer bij vreemden. Ik zou van minder gaan grommen. 
Als je een hond uit t buitenland adopteert moet je er gewoon rekening mee houden dat ze een lange tijd nodig hebben om lekker in hun vel te komen.  "

Kees

Absoluut waar! Wat die hondjes allemaal mee maken in een korte tijd is niet niks. Ons hondje is niet naar een gastgezin geweest. En door Corona ook geen transport met het vliegtuig, maar met de vrachtwagen. Dus vanuit de vrachtwagen is hij gelijk door naar ons huis gegaan. Het was toen ook nog eens koud en nat weer. Ik ben daardoor al mega trots op hoe goed hij het doet. Ik doe het hem eerlijk gezegd niet na 

Momo, de (inmiddels overleden) Spanjaard van mijn vriend zijn moeder, was ook bang voor mannen en kinderen. Maar aan mijn vriend en zijn broer na een gewenningsperiode is dat helemaal goedgekomen. Voor vreemde mannen en drukke kinderen bleef hij altijd wel heel argwanend.

Zoals al gezegd, het heeft tijd nodig, de hond moet leren dat je man te vertrouwen is. Geen druk op hem leggen, maar het intitiatief van de hond uit laten gaan.

Zelf zou ik dan als ik je man was, de hond niet helemaal negeren, maar hem bijv. wel even vriendelijk toespreken, gewoon hallo zeggen bij het binnenkomen bijv.

" Momo, de (inmiddels overleden) Spanjaard van mijn vriend zijn moeder, was ook bang voor mannen en kinderen. Maar aan mijn vriend en zijn broer na een gewenningsperiode is dat helemaal goedgekomen. Voor vreemde mannen en drukke kinderen bleef hij altijd wel heel argwanend.
Zoals al gezegd, het heeft tijd nodig, de hond moet leren dat je man te vertrouwen is. Geen druk op hem leggen, maar het intitiatief van de hond uit laten gaan.
Zelf zou ik dan als ik je man was, de hond niet helemaal negeren, maar hem bijv. wel even vriendelijk toespreken, gewoon hallo zeggen bij het binnenkomen bijv. "

Dobry

Ja precies Dobry, helemaal negeren slaat soms nergens op, je mag best van een afstand praten, maar het kan dat dat al teveel is, oogcontact maken kan al teveel zijn.

Het is per hond verschillend.

Laag zitten en geen oogcontact maken kan een goede oefening zijn, wel volhouden..

ja goed naar de hond kijken, het is per hond verschillend

mij lijkt het dat als de hond uit angst gaat blaffen en grommen bij het binnenkomen van de man, een goed idee om dan gewoon even vrolijk hallo ...(naam van hond) te zeggen, en dan zoiets als, "alles is goed, ik ben het" oid te zeggen, op geruststellende toon. Wel  op afstand blijven en geen geaai als de hond dat niet wil.

En idd als hij dan alleen is met degene waarvoor hij bang is, zou misschien gewoon op de grond gaan zitten en dan iets rustigs zeggen tegen de hond en dan bijv. een boek gaan lezen.

Monique Bladder heeft ook wat artikeltjes en een boek over angst bij honden geschreven. Ik denk ook een aanrader om eens door te nemen.

https://www.moniquebladder.nl/blog/niet-negeren

" ja goed naar de hond kijken, het is per hond verschillend
 
mij lijkt het dat als de hond uit angst gaat blaffen en grommen bij het binnenkomen van de man, een goed idee om dan gewoon even vrolijk hallo ...(naam van hond) te zeggen, en dan zoiets als, "alles is goed, ik ben het" oid te zeggen, op geruststellende toon. Wel  op afstand blijven en geen geaai als de hond dat niet wil.
 
En idd als hij dan alleen is met degene waarvoor hij bang is, zou misschien gewoon op de grond gaan zitten en dan iets rustigs zeggen tegen de hond en dan bijv. een boek gaan lezen.
 
Monique Bladder heeft ook wat artikeltjes en een boek over angst bij honden geschreven. Ik denk ook een aanrader om eens door te nemen.
https://www.moniquebladder.nl/blog/niet-negeren "

Dobry

In het geval van Sam was dat juist beter om niet te doen, als mijn man wat zei, dan schrok hij zich al rot van zijn (mannen) stem.

In een later stadium weer juist wel. Fluisteren deed het ook goed trouwens..