De dag is voorbij en de afleiding verbroken,
Je komt thuis en die stilte? Die is me toch oorverdovend.
Je denkt aan de collega die je hebt gesproken,
Tis maar een dier...
Maar alles wat jij denkt?
Was hij of zij nog maar eventjes hier.
ik kom nu thuis en er staan 3 vrolijke hondjes op mij te wachten.....maar het verdriet van het verlies van Noa is er ook nog, wat kun je een dier wat bijna 14 jaar bij je was, ongelofelijk missen zeg....die wijze blik als ik beneden kwam iedere ochtend, het knuffelen wat ze zo goed kon, de lange wandelingen jarenlang, over letterlijk, bergen en dalen...9 november heb ik haar moeten laten inslapen, maar de pijn is er nog steeds....
Dat herken ik ook wel, Freggle was 18 jaar geworden en is 2 jaar geleden overleden.
Maar zo'n wezentje wat zo lang in je leven is geweest vergeet je nooit.
Het is een dier maar daarom niet minder belangrijk in het leven.
Anouk....het verdriet verdwijnt niet, na een overlijden, Bams heeft hier afscheid genomen, ze is er niet meer, en toch zal ze altijd heel dichtbij me zijn en blijven, koester de herinneringen en ze zijn nimmer ver weg.....
Vergeten doe je ze nooit.
Hier onze Dorus en Gabber, maar ook alle andere dieren komen nog vaak in mijn gedachten.
Waar nu nog verdriet komt als je er aan denk, wordt langzaam een glimlach.
Omdat we meteen weer voelen hoe het ook al weer was.
Gabber, wat een mooie foto....
Dank je wel.
Die heeft ooit iemand voor mij gemaakt en ben er erg blij mee.
Dat is zeker een mooie foto
'Leven is als sneeuw, je kunt het niet bewaren.
Troost is dat jij er was, uren, maanden, jaren..' ( Herman van Veen)
Zucht.... ja, 'Was hij of zij nog maar eventjes hier'
Geen Woord
Ik kan geen woorden vinden
van troost voor dit gemis
er is geen woord wat zo loyaal welwillend is
Ik kan geen woorden vinden
al zijn er hele risssen
maar er is geen enkel woord wat aaibaar is
Geen woord om te roepen ,
dicht bij mij een plek komt zoeken
Het lijkt of alle woorden zachtjes vloeken
Ik kan geen woorden vinden
want woorden troosten niet
omdat een woord geen kop legt op mijn knie
Ik kan geen woorden vinden
voor troost van deze aard
geen woord dat zachtjes wappert met zn staart
Ik kan geen woorden vinden
wat mijn gemis verdrijft
want warme woorden zijn nog geen warm lijf
Ik kan geen woorden vinden
Die troost zit juist zo stuk
Geen enkel woord was ooit als jij zo Vrolijk
Geen woord om te roepen ,
dicht bij mij een plek komt zoeken
Het lijkt of alle woorden zachtjes vloeken
Ik kan geen woorden vinden
van troost voor dit tekort
Er is geen woord wat maakt dat jij weer
levend wordt.....
( tekst en muziek: Trudie van den Bos)
Onthoud.....zolang je de herinneringen in beeld bewaard, en koesterd, zal degene die niet meer fysiek bij je is, toch nog heel dichtbij je zijn...en nimmer verdwenen zijn.
Wat mooi @Stray en @Willemijn "Today everything exists, to end in a photograph."
Ik vind dit erg mooi Willemijn. Heb het zelfs direkt opgeschreven.
Weet je Peter, mijn Bams is nog niet zolang weg, kan het geen plekje geven, en hieraan klamp ik me aan vast...Ogin is haar evenbeeld, maar dan nog, de pijn zal altijd blijven en ik hou haar herinnering vast zodat ik weet dat ze nooit ver weg bij me is...het is corona tijd, heel veelmensen praten niet over het overlijden van een hond, geen arm om je heen, en hier op hp kan je altijd erover praten...iedere eigenaar hier maakt het mee....
Ik kom niet zoveel op het forum Willemijn, maar je hebt mij enkele jaren geleden erg veel moed gegeven. Ik begrijp je zeer goed. En waarschijnlijk kan je het (nog) geen plaats geven juist omdat Ogin haar evenbeeld is. Hier in mijn buurt zijn onlangs ook twee mensen hun honden overleden en het is altijd een erg pijnlijke situatie. En terwijl ik dit hier schrijf krijg ik tranen in mijn ogen. Dat kenmerkende gevoel welke die pijn veroorzaakt komt dan naar boven. Dat is niet tegen te houden. Ik wens je toch veel sterkte.
Peter....bedankt jij....zeg het niet zo gauw tegen anderen maar mag hier best wel, Ogin is een reincarnatie van Bams, qwa uiterlijk , niet qwa karakter, heb ik het moeilijk dan kijkt Ogin me aan en zie ik Bams, en bedenk me dan, ze is niet ver weg. Bams was niet mijn eerste hond , maar ik ben met haar altijd alleen geweest, denk dat dat scheelt.dat je zo gesteld raakt op een hond. Peter, iedereen maakt het verlies van een hond mee, de steun die je hier krijgt is me heel veel waard.
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?