Hondentaal!!

Na veel reacties gezien te hebben over dat het wel een een interessant topic is, bij deze start ik hem even zodat we er een interessante discussie van kunnen maken. 

Ik denk zeker dat elk ras/rasgroep zijn eigen dialect heeft en dit bemerk ik vooral naar de aantrekkings kracht van mijn eigen hond naar honden van zijn ras/rasgroep.

Ik denk dat ook... zo dragen de honden van mijn ras hun staart erg hoog. Dit kan wel eens dominantie uitstralen naar andere honden, terwijl ze juist redelijk conflictvermijdend zijn. 

Ik geloof niet in één universele hondentaal in de zin van: dat wat de ene hond uitdrukt automatisch gelijk is aan wat de andere hond begrijpt. Tenminste, bij vreemde honden alvast niet. Honden die elkaar kennen, hebben veel minder miscommunicatie, omdat ze samen een communicatie-parcours hebben afgelegd. Hun onderling begrijpen is dus eerst gegroeid. Het is er niet (altijd) instant, vanaf de eerste ontmoeting.

In discussies heb ik soms de indruk dat het niet zozeer gaat over de taal van de honden zelf, maar over onze eigen verwachtingen binnen een maatschappij. Onze eigen normen en waarden die we projecteren op honden, gedrag waarvan wij wensen dat honden eraan voldoen. Het gaat dan vaak over 'sociaal' gedrag.

En als een hond daar niet aan beantwoordt, wordt er wel es gezegd: hij verstaat de hondentaal niet.

Terwijl het -volgens mij dan - eerder gaat over: hij gedraagt zich niet naar mijn normen. 

" Ik geloof niet in één universele hondentaal in de zin van: dat wat de ene hond uitdrukt automatisch gelijk is aan wat de andere hond begrijpt. Tenminste, bij vreemde honden alvast niet. Honden die elkaar kennen, hebben veel minder miscommunicatie, omdat ze samen een communicatie-parcours hebben afgelegd. Hun onderling begrijpen is dus eerst gegroeid. Het is er niet (altijd) instant, vanaf de eerste ontmoeting.
 
In discussies heb ik soms de indruk dat het niet zozeer gaat over de taal van de honden zelf, maar over onze eigen verwachtingen binnen een maatschappij. Onze eigen normen en waarden die we projecteren op honden, gedrag waarvan wij wensen dat honden eraan voldoen. Het gaat dan vaak over 'sociaal' gedrag.
En als een hond daar niet aan beantwoordt, wordt er wel es gezegd: hij verstaat de hondentaal niet.
Terwijl het -volgens mij dan - eerder gaat over: hij gedraagt zich niet naar mijn normen.  "

Alaska's Finest!

Dat is wel een mooie analyse denk ik. Er zijn idd (re)acties die gewoon hondentaal zijn, maar niet heel beleefd. Is dat dan een probleem... tja, je moet je afvragen of je je hond als mens kunt leren om echt beleefd te zijn in hondentaal, of dat je deze dan alleen maar uit bepaalde situaties haalt/houdt.

Hier wil ik toch even op reageren. Ik denk dat het soms wel degelijk beter is om als mens, je hond uit bepaalde situaties te houden, en deze hier dan juist kan leren en iets van de hondentaal (respect) kan bijbrengen.

Als voorbeeld 1 van mijn honden. Zij kan ontzettend uitvallen naar andere honden. En hoewel ik 'vroeger' heb geleerd: honden lossen het onderling wel op', deed dat in ons geval meer kwaad dan goed. Zowel bij mijn hond, die leerde dat ze haar zin kreeg met uitvallen en snappen terwijl er gesnuffeld werd, als de andere hond, die hier een eventuele slechte ervaring aan kon overhouden.

Dmv dit forum veel tips gekregen, en vanaf toen mijn hond aangeleerd dat ze helemaal niks meer met de andere hond hoefde. Wij liepen in een zo groot mogelijke boog om de andere hond heen. Niet meer los bij / met andere honden. Dit gaf mijn hond heel veel rust, ze wist nu dat ze niets met die andere hond hoefde. Honden onderling kennis laten maken is iets wat mensen heel graag voor hun hond willen, terwijl de meeste honden hier van nature echt geen behoefte aan hebben. Dit hebben wij maanden zo gedaan, maanden lang heeft zij geen contact met andere honden gehad, en dit wierp absoluut zijn vruchten af.

Het uitval gedrag aan de lijn is grotendeels gestopt. Ik wandel geregeld met een vaste groep honden waar ze nogsteeds veel van leert, waar honden naar elkaar luisteren (allemaal verschillende rassen) en waar er respect voor elkaar is. Ik denk dus zeker dat je hier, als mens, een handje in mee kan helpen. Mocht ik dit namelijk niet gedaan hebben, hing mijn hond nu nogsteeds hangend in de riem, blaffend en grommend naar elke hond die we tegenkwamen. Wat dus geen sociaal gedrag is.

" Ik geloof niet in één universele hondentaal in de zin van: dat wat de ene hond uitdrukt automatisch gelijk is aan wat de andere hond begrijpt. Tenminste, bij vreemde honden alvast niet. Honden die elkaar kennen, hebben veel minder miscommunicatie, omdat ze samen een communicatie-parcours hebben afgelegd. Hun onderling begrijpen is dus eerst gegroeid. Het is er niet (altijd) instant, vanaf de eerste ontmoeting.
 
En als een hond daar niet aan beantwoordt, wordt er wel es gezegd: hij verstaat de hondentaal niet.
Terwijl het -volgens mij dan - eerder gaat over: hij gedraagt zich niet naar mijn normen.  "

Alaska's Finest!

Dat denk ik ook. Mijn eerste reu was niet altijd de makkelijkste met vreemde honden maar ik heb destijds erg bijzondere vriendschappen meegemaakt als bepaalde honden "normaal" contact met hem maakten. Zo werd een lompe Duitse staande zijn vriendin, pas na een tijd omdat ze te pas en te onpas op strand zonder baas aan kwam denderen en ik wist dat mijn herder daar niet van gediend was, die pakte ik dus altijd vast als ze weer om ons heen kwam stuiteren. Uiteindelijk kon ik de baas eens spreken en die zei "laat maar gaan hoor". Mijn reu gaf toen dus inderdaad te verstaan dat hij haar gedrag niet accepteerde, maar daarna werden ze vrienden en liepen we regelmatig samen op. Haar plots opduiken in al haar drukte en enthousiasme bleef echter wel een ding, wat dat betreft had ze wel een plaat voor haar kop, hihi.

En ik greep in dit soort situaties eigenlijk altijd in, omdat mijn hond dus voor mijn gevoel té snel té negatief kon reageren. Ook al was hij heel duidelijk in zijn signalen dat hij geen trek had in contact. Het was dan deels mijn norm, maar meer eigenlijk dat ik het voorkwam omdat ándere mensen het belachelijk vonden dat mijn hond niet "normaal" kennis maakte of wilde spelen. 

Als ik wel eens bij een fokker van Duitse herders langs ging, dan merkte ik wel dat de taal wat vanzelfsprekender was, dat er meer met lichaamshouding en mimiek naar elkaar werd gecommuniceerd en dat spel ook echt anders was. Veel meer dat elkaar opjagen en in de konten of nek happen, iets wat je een herder liever niet wilt zien doen bij een gemiddelde onbekende hond. Dus ook in dit laatste geval, en met onze huidige herder laat ik het eigenlijk nooit gaan. Voor mijn gevoel spreken veel herders prima hondentaal, maar zijn de meesten een tikkie te overheersend naar andere honden toe, accepteren niet snel een hap of grauw in hun richting, of kan spel snel omslaan in najagen waarop andere honden en baasjes (logisch) angstig worden. 

Wat ik wel enorm interessant vind is de reactie op het uitvallen van bepaalde honden.

Klein of groot is dan om het even. Sommige honden vinden het uitvallen van kleinere honden niet de moeite waard om op te reageren. Maar zelf vind ik het nog altijd interessant. De vorige en de huidige herders van mij kon ik op een bepaald moment aan aflezen wanneer een andere hond uitviel aan een lijn of dat uit angst was, of dat deze honden los wel degelijk op ze af zouden gaan komen om een confrontatie aan te gaan.

In het laatste geval gingen die van mij ook hoog lopen, oren gespitst, staarten wat hoger en lichaam echt gericht op de andere hond en die hond absoluut in de gaten houden. En na passeren moest er gemarkeerd worden... tsja, ook een soort van afreageren denk ik dan maar, dus dat stond/sta ik wel toe.

Bij angst blaffen, zie en zag ik dat mijn honden juist vaak wegkeken of even snuffelen in het gras en was de defensieve alerte houding er niet.

Mijn persoonlijke ervaring met Duitse Herders, Mechelaars e.d:

- Zij komen al aanlopen met een lichaamshouding die door mijn honden als 'agressief/dominant' wordt gezien; hoge houding, hoge staart, gespitste oren

- Zij beginnen al met jagen vanuit de verte, niet een spel dat omslaat; het lijkt alsof zij op onzeker ogende honden jagen, ze als prooi zien

- Zij accepteren geen assertief gedrag van andere honden; dat wordt onmiddellijk op zeer agressieve wijze de kop ingedrukt

En dát maakt dus dat ik in een hele grote boog om ze heen loop. Geeft mijn hond kalmerende signalen? Dan wordt ze opgejaagd. Laat mijn hond weten dat ze er niet van gediend is? Dan loopt ze een hoog risico op gaatjes of erger. Oftewel; Het is nooit goed en ze delft altijd het onderspit.

Wat mij wel opvalt is dat deze soort honden zich beter gedragen wanneer zij een roedel benaderen; daar lijken ze meer respect voor te hebben.

" Ik geloof niet in één universele hondentaal in de zin van: dat wat de ene hond uitdrukt automatisch gelijk is aan wat de andere hond begrijpt. Tenminste, bij vreemde honden alvast niet. Honden die elkaar kennen, hebben veel minder miscommunicatie, omdat ze samen een communicatie-parcours hebben afgelegd. Hun onderling begrijpen is dus eerst gegroeid. Het is er niet (altijd) instant, vanaf de eerste ontmoeting.
 
In discussies heb ik soms de indruk dat het niet zozeer gaat over de taal van de honden zelf, maar over onze eigen verwachtingen binnen een maatschappij. Onze eigen normen en waarden die we projecteren op honden, gedrag waarvan wij wensen dat honden eraan voldoen. Het gaat dan vaak over 'sociaal' gedrag.
En als een hond daar niet aan beantwoordt, wordt er wel es gezegd: hij verstaat de hondentaal niet.
Terwijl het -volgens mij dan - eerder gaat over: hij gedraagt zich niet naar mijn normen.  "

Alaska's Finest!

Ik weet het niet. Neem deze situatie:

Rechts Elsa, links een andere hond. Je ziet die hond al zeer geïnteresseerd naar Elsa kijken die geen aandacht voor haar heeft.

Ik had die situatie meteen al als potentieel problematisch ingeschat en de eigenaresse gewaarschuwd. Elsa duldt geen opdringerige honden bij haar als zij bij de schapen is.

En ja hoor. Elsa staat op, blijft in de ton staan, lichaam parallel aan de andere hond die zij volledig negeert. De andere hond komt steeds dichterbij met haar kop. Elsa draait haar kop weg, bevriest, ik zie een lipje zich optrekken. Andere hond drukt haar neus met veel moeite net tegen de neus van de weg gedraaide kop van Elsa en... 

SNÉP! En vies. En gil, een krijs en de andere hond vliegt de ton uit en neemt afstand.

Verstond de andere hond de lichaamstaal van Elsa niet? Of gedroeg de andere hond zich niet naar mijn normen? Nu ja.. de andere eigenaresse gedroeg zich niet naar mijn normen; die had meteen in moeten grijpen toen ik haar waarschuwde en haar hond niet naast Elsa in die ton moeten laten staan. Voor mij was de lichaamstaal van beide honden op het moment van de foto al duidelijk; dat gaat gedonder geven!

zeker een interessant onderwerp

ik denk dat hondentaal in de basis univerzeel is, maar hoe het zich uit,  inderdaad wel afhankelijk is van karakter en omstandigheden.

Een huishond is ook afhankelijk van ons mensen, komt soms door ons gedwongen in situaties die hij zelf niet uitgezocht zou hebben zoals bijv. met vreemde honden in contact komen, die soms haren voor de ogen hebben, vreemde vlekken over hun lichaam hebben, waardoor de hond niet goed te lezen is.

Bange honden, honden die niet gesocialiseerd zijn, ze spreken een taal, stralen iets uit. De zelfverzekerde hond die zin heeft in een lolletje zal dat heus wel zien, maar niet altijd zin hebben om er rekening mee te houden.

Ik denk dat het complex is, dat honden die elkaar goed kennen en een vriendschap opgebouwd hebben elkaar respecteren, en rekening met elkaar houden. Als de een aangeeft iets niet te willen dat de ander dat respecteert.

Terwijl misschien dezelfde honden bij vreemde honden die iets aangeven, weer geen rekening willen of kunnen houden met de andere hond.

Bij mijn eerste hond (duitse herder) was het overigens niet zo dat zij per definitie heel goed met rasgenoten kon omgaan. Haar lievelingshonden om mee om te gaan waren labradors, en andere drukke open types. Juist andere herders, en vooral de bordercollie riepen bij haar dan weer veel spanning op. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ze hun taal niet begreep.

Hondentaal, soms moeilijk , soms heel makkelijk...een voorbeeld, een groep duitse herders, jonge en ouderen horen bij elkaar van een hondenteam...komen op Ogin af blaffend en sluipend rondraaiend......komen niet dichtbij blijven op een afstand staan blaffen, wat doet Ogan, die kijkt om zich heen  waarom de honden zo te keer gaan...begrijp ze de hondentaal niet dat het voor haar bestemd is ? Ze blijft om zich heen kijken vol onbegrip, ik zelf heb haar meegnomen en niet afgewacht...en ik vraag me af , begrijp ze niet dat het voor haar bestemd is ?    Ik had het moeten filmen...

@Liz, dat is toch ook wat ik zeg in mijn tekst? Ik benoem tikkie overheersend, ik heb het over najagen, het niet accepteren van een grauw of snauw in hun richting.

En ik geef aan dat het voor mij de reden is dat ik ze niet los laat gaan bij onbekende honden. Zeker niet bij honden die gezellig achter elkaar aan rennen. Wat niet wegneemt dat ook mijn huidige hond prima in staat is om contact te maken. Maar dat doe ik dan wel met mensen en honden die ik vaker ga zien. En dat varieert van klein tot groot en dat gaat prima.

Tot een maand of 6 à 7 heeft hij met allerlei rassen kennis gemaakt en opgelopen, maar heb er altijd wel op gelet hoe hij zich ontwikkelde, het moment dat hij te opgewonden werd, of de neiging ging krijgen om achter kleinere wegrennende honden aan te gaan (ja staan ze inderdaad om bekend) was het moment dat we dat niet meer hebben toegestaan en dat hij bij ons moest komen en met ons verder speelde. Maar goed, zo doe ik het. Zie inderdaad genoeg mensen die het allemaal maar laten gaan ook bij jonge herders en dan ontstaat de situatie die jij beschrijft.

Andersom heb ik heel veel meegemaakt en nog steeds dat veel honden misschien vanwege uiterlijk en houding (of ervaringen in het verleden) juist mijn hond op een negatieve manier opzoeken en dat baasjes daar geen acht op slaan. En dat honden de houding van mijn hond en de vorige herders volkomen negeren. Dat vind ik wel een dingetje. Je wilt niet weten hoe vaak honden op mijn hond af komen om hem uit te kafferen of in een groep om hem heen komen rennen en snappen. En als je dan vraagt of ze de honden aub even bij zich willen roepen krijg je een "je hebt hem toch aan de lijn?".

Maar goed, ik heb voor dit ras weer gekozen en ken hun "beperkingen" maar daar tegenover staat dat wij van dit type houden. Onze andere kruising was weer heel stoïcijns en die kon gewoonweg met alle honden. Absoluut niet spelen, daar hield ze niet van. En snel een punt maken deed ze eigenlijk ook niet. Een paar keer voorgekomen en we stonden verbaasd en mensen waren in paniek.

Onze herder werd belaagd door hondjes. Op een plek waar honden vast dienden te zijn. In de negeerstand.. want een hap terug is niet gewenst. Onze kleinere kruising was het op een bepaald moment dus wel zat en reageerde en gooide er een op de rug. Ineens kwamen baasjes aanrennen want het hondje zette het op een gillen. Ze dachten dat de herder de hond had "gegrepen". Het was minder erg toen ze zagen dat het de kleinere hond was die ingreep, maar eerlijk.. eigenlijk is het toch ook niet normaal dat mensen willens en wetens hun honden laten gaan blafbekken naar een ras wat al de naam heeft toch?

    En deze hondentaal begrijp ik beter.....aftasten voor beiden, ze kennen elkaar niet...aan komen lopen naar Ogin, daarna gaat Ogin dr eigen gangentje , en de kleine loopt er achter aan, relaxt beiden.

Oh ja ik bedoelde niet dat je als mens niet moet ingrijpen hoor! Ik grijp zeker af en toe in, meestal om mijn hond te beschermen voor andere honden (ze is nu eenmaal een stukje ouder) maar soms ook om haar gedrag te corrigeren.

Ik bedoel alleen dat ik me daarmee dan niet verbeeld dat ik die andere hond of mijn hond heb geleerd beleefd te zijn. Ik betwijfel of ze dát van mij kan oppikken. Ik kan haar hooguit leren andere honden met rust te laten. Maar ik kan haar niet leren het juiste boogje te doen oid. De signalen die ze geeft naar andere honden, zitten er van nature in en/of heeft ze geleerd van de andere honden om haar heen.

Overigens heb ik dus wel het idee dat onze hond veel heeft bijgeleerd in de afgelopen jaren op sociaal gebied. Toen we haar kregen was ze bang voor alle honden en viel daardoor regelmatig uit (niet met als doel om te bijten, maar alleen wegjagen). Tegenwoordig negeert ze het gros van de honden, geeft ze onbeleefde onbekende honden die te snel te dichtbij komen een snauw, en als we samen oplopen met mensen dan neemt ze andere honden in no time op als deel van 'de wandel-roedel van die dag' en is het allemaal koek en ei. Dat had ik dus écht niet verwacht toen ze net bij ons was. Maar het is vooral dat ze minder bang is geworden denk ik, niet dat ze nieuwe taal heeft aangeleerd.

"     En deze hondentaal begrijp ik beter.....aftasten voor beiden, ze kennen elkaar niet...aan komen lopen naar Ogin, daarna gaat Ogin dr eigen gangentje , en de kleine loopt er achter aan, relaxt beiden. "

Willemijn _ baasje van Ozjin _ Bams ¥ .

leuk

ik heb nog een foto van Lola en een hond die we regelmatig tegenkwamen Lola gaf altijd aan dat ze die hond spannend vond en draaide zich dan weg met een borstel op haar rug. Die hond keek dat dan eens aan met een soort soevereine blik, en beiden liepen dan op afstand van elkaar door.

Beide volwassen honden, de een uit Polen, de andere uit Roemenie, beiden hadden jaren in een asiel gezeten en nog niet lang bij hun nieuwe eigenaren, heel verschillende types. Maar toch begrepen ze elkaar blijkbaar wel.

Achteraf vraag ik me wel af of dit verstandig was. Ja het ging altijd goed, de honden losten het ook wel zelf op op die manier. Maar toch altijd spanning als we elkaar tegen kwamen. We hadden ook gewoon ieder een andere weg kunnen kiezen of afstand maken. Achteraf denk ik dat dat voor Lola toch prettiger geweest was.

Veel ligt ook aan ons mensen, sinds hier het hondenhoudbewijs plicht is, zijn er nauwelijks nog vervelende incidenten door onwetende mensen veroorzaakt. Bijna iedereen houdt zijn hond gewoon bij zich en dat is heel prettig vind ik. Dan kun je altijd nog in overleg de honden met elkaar laten kennismaken.

Vond dit zelf een mooie serie, dit waren mijn vorige herders. En het buurmeisje. Zij had jaren de reu voor zichzelf gehad, en toen kwam er een teefje bij. Hier was het teefje net weer terug na een aantal weken (ze had pups bij de fokker gekregen) en de pincher was niet geheel blij met haar terugkomst. Pincher teef intact, en herder teefje intact en de reu ook. Ik liet dit gaan en durfde foto's te maken puur omdat ik zag en wist dat de herder teef respect voor die kleine had. Die kwam namelijk ook nogal eens onder ons hekje door ons terrein op om te flirten met de reu. 

Het geeft ook wel aan dat het niet altijd met grootte te maken heeft, een bepaalde manier van communiceren en wederzijds "respect". 

Ik herken dit wel.. nu moet ik zeggen dat ik Willow enorm beleefd vind. Zij loopt altijd netjes om een boogje heen, als de andere hond wil snuffelen laat zij hem benaderen, wil een andere hond spelen, zal zij spelen, wil de andere hond niets, loopt zij door, en dit alles bepaald zij vanaf een afstand, zij zal zelf nooit het initiatief nemen. Ze is wel heel zelfverzekerd.

Kahlúa daarintegen heeft het dus echt gemunt op onzekere honden. Wandelen we in een vreemde groep honden, pikt zij er altijd eentje uit die onzeker is en blijft zich daar op focussen. Zwaar irritant voor mij, haar en die andere hond.

Echter, zijn bordercollies voor die van mij dan weer een enorme trigger. Vooral dat starende sluipende gedrag jaagt hen op hun zenuwen. Echter, in de groep waar ik vaak in wandel zijn er heel veel bordercollies, in het begin was er wat mot, maar nu ze elkaar eenmaal kennen kunnen ze er beide echt prima mee opschieten. Máár dit wel doormiddel van een goede duidelijke introductie. Dit is zo belangrijk.

Dit herken ik bij mijn 2 herders ook. Ze zijn nu prima in staan honden te negeren, maar zodra een hond zich op hen fixeert, blaft of gromt, doen die van mij net een tikkie heftiger mee. Maar in mijn ogen is het dan wel 'actie - reactie'

Ik ben het hier helemaal mee eens. Penny viel ook altijd heel erg uit, zowel los als aan de riem. De manier waarop jij het heb aangepakt is precies de aanpak die ik voor Penny sinds een aantal maanden ook zo veel mogelijk probeer te gebruiken met heel goed resultaat. Van een hond die zodra er een loslopende hond in beeld kwam heel erg gespannen werd en begon te fixeren en uit te vallen, naar een hond die in diezelfde situatie helemaal kalm blijft en rustig wacht tot ik beslis wat we gaan doen (er van weglopen of er met een grote boog omheen). Er zijn hier vaste honden waar ik Penny wel contact mee laat maken en dat is voor haar genoeg. Meestal maakt ze in die situaties ook nauwelijks contact, gewoon omdat ze daar geen behoefte aan heeft. Andere honden vermijden we zo veel mogelijk en mochten er wel honden op ons af komen (gisteren bijvoorbeeld een groep honden van een hondenuitlaatservice) hou ik controle en voorkom ik dat Penny zich er mee gaat bemoeien.

Deze aanpak heeft uiteindelijk ook veel meer opgeleverd dan afleiden en belonen met snoepjes wat ik vroeger altijd deed. Als er een hond langs kwam was ze wel op mij gefocust, maar de spanning en stress voelde ze nog steeds. Nu gebruik ik bij het passeren van andere honden geen snoepjes meer, vaak zelfs ook niet als beloning. Ze heeft het gewoon niet meer nodig.

" Ik geloof niet in één universele hondentaal in de zin van: dat wat de ene hond uitdrukt automatisch gelijk is aan wat de andere hond begrijpt. Tenminste, bij vreemde honden alvast niet. Honden die elkaar kennen, hebben veel minder miscommunicatie, omdat ze samen een communicatie-parcours hebben afgelegd. Hun onderling begrijpen is dus eerst gegroeid. Het is er niet (altijd) instant, vanaf de eerste ontmoeting.
 
In discussies heb ik soms de indruk dat het niet zozeer gaat over de taal van de honden zelf, maar over onze eigen verwachtingen binnen een maatschappij. Onze eigen normen en waarden die we projecteren op honden, gedrag waarvan wij wensen dat honden eraan voldoen. Het gaat dan vaak over 'sociaal' gedrag.
En als een hond daar niet aan beantwoordt, wordt er wel es gezegd: hij verstaat de hondentaal niet.
Terwijl het -volgens mij dan - eerder gaat over: hij gedraagt zich niet naar mijn normen.  "

Alaska's Finest!

Het eerste stuk: helemaal mee eens.

De tweede alinea: ja en nee. Het zal inderdaad vaak genoeg voorkomen dat het vertonen van onwenselijk gedrag onterecht geïnterpreteerd wordt als een gebrek aan sociale vaardigheden. Echter is het opvallend dat een deel van onze Nederlandse huishonden ook inderdáád een gebrek heeft aan sociale vaardigheden c.q. het niet (goed) verstaan (of spreken) van de (belangrijkste aspecten uit) de hondentaal. Dingen die hier soms dagelijkse kost lijken op populaire losloopveldjes, zoals overmatig opdringerig speelgedrag, agressie na het minste waarschuwingssignaal, het compleet negeren van waarschuwingssignalen e.d. zijn zaken die we in veel mindere mate zien binnen vrijlevende straathondenpopulaties, zelfs tijdens introducties tussen twee vreemde honden. 

Zat me rot te zoeken naar een bepaalde foto. Ik had op mijn andere laptop een speciaal mapje met gedragsfoto's en video's. Moet ze toch weer eens op de nieuwe laptop zetten want het is echt erg interessant.

Dit is een voorbeeld van (vind ik) een beetje tricky. Weer een voorbeeld van Duitse herders, sorry ik heb dat ras nu eenmaal en gehad.

Had getikt wat er gebeurde. Maar ben eigenlijk wel benieuwd hoe anderen dit zien en wat het gevoel erbij is?

En dat herken ik dus weer helemaal niet en ik heb dus Border Collies. Ik ken het staren en sluipen van het drijven met de schapen. Dan krijg je dit:

En als ze liggen én The Eye geven krijg je dit:

Kenmerkend voor The Eye is de extreem lage positie van het hoofd, de hond zakt ook echt door zijn voorpoten om nóg lager te komen.

Dat zie ik Border Collies zelf bij andere honden echt nooit doen. 

Benaderen ziet er dan vaak zo uit:

Sorry voor de alamy foto maar deze treft het beste wat ik wil zeggen.

En als ze gaan liggen voor andere honden is dan dan zo:

En ja, Elsa is een klasse apart. Die kan echt het bloed onder de nagels van een andere hond uithalen. Niet door te sluipen en staren maar door te drammen om spel. Echt alles haalt ze dan uit de kast om de andere hond te verleiden. 

Ik herken het dan weer wel van bepaalde border collies hoor. Die gingen echt plat in het gras en gingen staren als ik aan kwam lopen. En ca. 4 van 4 verschillende bazen. Maar goed, deze deden het een beetje omdat ze angst hadden voor mijn honden en er liepen bazen bij die ik vertrouwde. Van deze vier wist ik dus dat ze niet ineens op zouden staan om in een sluiphouding verder mijn honden te komen benaderen. En mijn honden wisten dat op een bepaald moment ook dus lekker laten liggen en negeren was hun en mijn idee. Dan kun je glimlachen en elkaar groeten en vervolg je je weg zonder moeilijk gedoe. Maar goed, ook dat weet je alleen als je elkaar vaker tegen komt.

De eerste paar keren vond ik het best wel eng en was ik zeer alert.. ik wist niet hoe die honden waren en ook niet hoe die eigenaren waren.

Dat wordt ook wel eens vergeten als het gaat om gedrag. Je kunt je eigen hond wel vertrouwen, maar aan de andere kant van de lijn staat een eigenaar met een hond die ook weet hoe zijn of haar hond kan reageren op bepaalde gedragingen. Daar gaat men wel eens te vaak aan voorbij. 

ik ben nu wel benieuwd wat er gebeurde, van een foto is het echt lastig beoordelen.

Het lijkt er voor mij op dat op de bovenste foto de hond opgejaagd ging worden, wie weet op uitnodiging van de hond zelf, die wist dat hij/zij sneller en wendbaarder is dan de herders. Er straalt volgens mij wel een soort spanning van die foto af.

En misschien bij de 2e foto wel helemaal niets, of een rustige kennismaking zonder al teveel gedoe. 

Maar dat is alleen een indruk, ik ken de honden natuurlijk niet en een echte beoordeling op maar 1 foto is (voor mij in elk geval) zoals ik al schreef erg lastig.

Ik zie dat juist best vaak en kom er regelmatig een tegen die dat doet. Gelukkig vind Penny het bij border collies een stuk minder erg dan bij andere rassen en kan ze er vaak goed mee om gaan. Ik ken trouwens ook iemand met twee werklijn border collies en praat ook vaak met haar. Eén van haar border collies is als we praten constant bezig met de ander drijven, terwijl die geen interesse in schapen schijnt te hebben en de ander wel.

Tsja, toch zijn deze foto's behoorlijk herkenbaar voor mij. Ik weet hoe ze doen hoor, ik heb zelf met heel veel bordercollies gewerkt met vee en schapen in Australië. En helaas doet de gemiddelde bordercollie dit die ik tegenkom. Misschien omdat er te weinig met ze gedaan wordt, wie zal het zeggen. Maar dit gedrag zoals hierboven op de foto staat, zie ik in het dagelijks leven gebeuren terwijl ze aan hun lijntje vast zitten. 

De bordercollies waar ik mee wandel heb ik het echter nog niet zien doen. 

Onze border collie kan het ook hoor, helaas. We hebben het er wel redelijk uitgekregen, maar niet 100%. Zij had er vooral een handje van als we een andere hond tegenkwamen die aan de lijn zat. Ging zij eromheen sluipen en dan net buiten bereik een beetje jennen, terwijl ze dezelfde hond totaal zou negeren als deze los zou zijn. Anders sloop ze vooral in een andere richting weg :')

Het staren deed ze vooral als je ergens stilzat met een groepje. Ze probeerde daarmee wel echt honden weg te houden, dus ander doel dan normaal (schapen fixeren/juist naar ons toe brengen). Ik denk dat ze gewoon slim genoeg is om haar drijfgedrag in te zetten voor een ander doel.

Ja, dit sluit ergens wel aan bij wat ik bedoel. 

Vaak weten we zelf heel goed wat onze eigen hond zegt, verlangt of nodig heeft. De vreemde hond (en zijn mens) kunnen een situatie echter heel anders inschatten (of willen het heel anders zien) vanuit hun ervaringen. Elke partij kijkt door zijn bril, zeg maar.

Ellendig is het als je zelf de signalen van je eigen hond goed kent, deze kenbaar maakt aan de ander, en die ander er vervolgens niet naar wil luisteren. En dan krijg je gedonder. Zoals je trouwens voorspeld had.

Op zich zou je kunnen stellen dat dit gedonder wel normale hondentaal is. Elsa vindt, vanuit haar beleving, dat ze genoeg waarschuwingssignalen heeft gegeven en is het beu dat de ander die heeft genegeerd (al dan niet moedwillig). En dus schakelt ze een niveau hoger om het hem duidelijk te maken.

Maar als mens willen we vaak deze overtreffende trap niet zien (onze normen).

Vandaar dat jij de andere ook waarschuwde: hier komt gezeik van, en dat is voor niemand leuk. Dus aub begrens jouw hond!

En vandaar dat de andere, als het dan tot een uithaal komt, ook ontevreden is, want zij vindt: 'hey, jouw hond is vals en de mijne deed niks verkeerd!'

Misschien is het dat. Soort zoekt soort zeg maar en ik ga vrijwel alleen om met mensen die ook actief werken met hun Border Collies. Bij onze honden zie ik dan dus heel ander gedrag naar honden dan naar schapen.

Inderdaad. Maar is dat eigenlijk niet hetzelfde?

Honden die elkaars taal niet goed begrijpen (of wensen te begrijpen), maar waarvan mensen dat vaak wel beschouwen als acceptabel gedrag (volgens onze gangbare normen).

Terwijl dit in een niet-mensenwereld tussen honden onderling niét zou geaccepteerd worden en niét de norm zou zijn en honden onderling heel anders zouden communiceren.

M.a.w. hondensociaal (in de zin van 'vrij van menselijke invloed') kan er heel anders uitzien dan wat er maatschappelijk gezien als sociaal wordt beschouwd, maar dat tweede wordt dan als 'normaal' gezien en ander gedrag (dat in wezen misschien veel hondser is) niet.