Hondentaal!!

Ik denk dat je je bij minder fijne ontmoetingen tussen honden twee dingen kunt afvragen.
Ten eerste, begrepen de honden elkaars bedoelingen en ten tweede, reageerden ze ook op de manier die de ander had gewild?

Ik denk dat er zeker gevallen van miscommunicatie zijn, maar dat in veel gevallen de honden elkaar prima verstonden maar in plaats van te doen wat de ander wilde, toch liever hun eigen plan trokken.

Zoals in het geval van de jonge Duitse staande die Bobby’s nee negeerde en evengoed bovenop haar sprong en tot vervelens aan toe ging opjagen.
Ik geloof niet dat de Duitser niet wist wat wegkijken, afwenden en uiteindelijk grauwen en uitvallen betekenen. Wel dat hij het veel te leuk vond om een klein hondje op te jagen en daarom helemaal geen zin had om te stoppen. Eerlijk is eerlijk, hij had dolle pret. Bobby niet.
Je zou het ook om kunnen draaien. De Duitser wilde Bobby niet opvreten, maar alleen spelen. Waarom ging Bobby dan niet gewoon meespelen? Begreep ze dat niet? Of wilde ze helemaal niet?

Twee honden, met elk hun eigen tegenstrijdige belangen. Die elk niet reageren zoals de ander dat wil.
Wij zijn geneigd te zeggen dat nee ook echt nee is, zeker in het geval van een veel kleinere, al wat oudere hond. Dat de Duitser dus had moeten stoppen en dus een plaat voor zijn kop had en de hondentaal niet begreep omdat hij niet stopte.

" ik ben nu wel benieuwd wat er gebeurde, van een foto is het echt lastig beoordelen.
Het lijkt er voor mij op dat op de bovenste foto de hond opgejaagd ging worden, wie weet op uitnodiging van de hond zelf, die wist dat hij/zij sneller en wendbaarder is dan de herders. Er straalt volgens mij wel een soort spanning van die foto af.
En misschien bij de 2e foto wel helemaal niets, of een rustige kennismaking zonder al teveel gedoe. 
 
Maar dat is alleen een indruk, ik ken de honden natuurlijk niet en een echte beoordeling op maar 1 foto is (voor mij in elk geval) zoals ik al schreef erg lastig.
  "

Dobry

Grappig, de redenatie. De Duitse Staande is een teefje, behoorlijk lomp en ontiegelijk snel. De DH reu en zij hebben op een bepaald moment een verstandhouding opgebouwd en baasjes en honden zijn regelmatig erop uitgetrokken daarna want de klik was er tussen de honden, ondanks het onbehouwen gedrag van de teef bij tijd en wijlen. De DH reu hield namelijk absoluut niet van honden die hij niet kende die uit het niets ineens op hem af kwamen rennen of heel druk om hem heen gingen rennen, en zij was precies zo'n type die dat wel deed.

De DH reu was ook niet overdreven buitgericht naar andere dieren toe. De staande maakte er dan ook een spel van om zijn speeltje te jatten en ermee weg te rennen. Hij ging er dan wel achteraan en dat was hun "spel". 

Ik kreeg er een volwassen DH teef bij. En we hadden wel al kennis gemaakt en door duin gelopen met de drie honden en dat ging prima. Maar deze foto's op strand waren een paar weken later. Teefje was wat gegroeid in vertrouwen en meer op haar gemak, en reu en teef waren wel erg "close" met elkaar geworden. 

De Duitste staande deed wat ze gewend was om te doen, speeltje van de reu jatten..  maar nu had ze dus én de reu én de teef achter zich aan. En het teefje was een snelle donder op hoge poten. Die qua snelheid behoorlijk in de buurt kwam van de Duitse Staande. In de tweede foto is ze mijn reu voorbij in zee en had ik zelf het idee dat het niet zo grappig zou worden als ze bij de Duitse Staande zou komen. Tot die tijd had mijn reu altijd wel te kennen gegeven dat de dames elkaar normaal moesten bejegenen, maar met hem voorbij was ik er zelf dus niet zo zeker van. Ik heb mijn honden terug geroepen op dat moment in zee en mijn teefje een speeltje dat ik op zak droeg gegeven en haar even aangelijnd en afgeleid. Reu en de Duitse staande konden verder hun spel afmaken zonder interventie van de andere dame. Daarna niet meer afgesproken omdat ik het een te gespannen situatie vond tussen de honden.

ah heel interessant om de ware toedracht met achtergrond info te lezen

Zeker een interessante analyse en een zou ook een deel van het antwoordt kunne zijn die ik in het frustratie-topic. IK ga die lange tekst niet meer herhalen hoor maar samengevat:

1. Zijn er nuances (wat ik eerder dialecten noemde, maar wat teveel vermenselijken lijkt) binnen de hondentaal? En indien ja, kunnen deze rasgebonden zijn? Is het zo dat Herders zoals (Mechelaars  en Beaucerons zoals de mijne), Retrievers, Staanders (waarbij ik nu ook even de Duitse, de Vizsla en Ridgebacks reken) of Molossers als Rottweilers en Cane Corso's een andere nuances leggen in hun communicatie?

2. Of is het net niet rasgebonden maar heeft het eerder te maken met wat de hond in zijn leven geleerd en ervaren heeft?  Honden leren de hondentaal deels uit de nest van de moederhond, en deels uit socialisatie tijdens de opvoeding als pup en als puber. Maar dat nest (bv onzekere moederhond, moederhonden van broodfokkers, enz...) en ook de latere socialisatie gebeurt bij de ene hond totaal anders dan bij een andere hond. Dit zet zich dan verder in elke opvoedingsfase van de jonge hond (van pup tot puber en verder) die ook hier veel verschiltvan opvoeding tot opvoeding, van baasje tot baasje,... Zo schermen sommige baasjes hun hond constant af voor de buitenwereld (alsof elke andere hond het grootste gevaar van de wereld is) en anderen laten hun hond (ongeacht welke grootte of ras) in losloopgebieden maar op elke andere hond, (groot of klein, jong of oud) afstormen. Dit om maar de 2 extremen hierin te noemen. 

3.  Om het bovenstaande heel simplistisch samen te vatten: Zal een jong maar volwassen keeshondje  van een jong-volwassen Rottweiler iets qua taal kunnen leren en omgekeerd, in de veronderstelling dat zij een gelijkaardig traject (gezonde moederhond, nest, inprenting, socialisatie, opvoeding, enz...) hebben doorlopen?

Even alleen reactie op 2: Onze hond is dus bij haar vorige bazen heel slecht gesocialiseerd met andere honden als pup/jonge hond en waarschijnlijk ook wat te vroeg bij de moeder weggegaan (niet op weken, maar wel op haar ontwikkeling). Zij heeft in het verleden vaak typisch border collie drijfgedrag gebruikt richting andere honden. Ik kan me goed voorstellen dat ze dat gedaan heeft als compensatie voor het feit dat ze niet zo veel sociale vaardigheden had toentertijd.

1. Zeker zijn er nuances, verschillen, tegenstellingen, e.d. 

Om even uit mijn eigen ervaringen te putten: Mijn eerste malamute werd als pupje door andere vreemde honden 'slecht' onthaald. Volwassen en stabiele honden, die nog nooit in hun leven waren uitgevallen, gingen nu plots lelijk doen als ze haar zagen. Maar andere poolhonden? Die vonden haar helemaal okee, daar waren geen problemen mee. 

Dus ik denk dat zij iets uitstraalde wat anderen niet begrepen of zeer ongepast vonden, maar wat dan weer heel herkenbaar en normaal was voor de rasgenoten.

En omgekeerd: mijn malamute ergert zich -als volwassen hond- heel snel aan andere honden. Ze duldt hen niet in haar buurt. Daar kan ze zich heel boos in maken. Maar opnieuw: honden uit de poolhondengroep vindt ze meestal wel okee, die tolereert ze sneller. Je ziet dan ook een dynamiek ontstaan. Toen ik es samenkwam met andere poolhonden, en daar 1 andere hond van een ander ras tussen liep, dan keerden die poolhonden zich meteen tegen die ene en werd die echt belaagd, zodat er snel ingegrepen moest worden. 

Dus rassen en hun eigen taal, jazeker. Daar heb ik al genoeg duidelijke voorbeelden van gezien. 

2. Socialiseren met andere honden is niet altijd positief. Dus honden leren niet altijd dat contact met andere honden leuk & gezellig is, maar ook dat dit bedreigend, beangstigend, kwaadaardig e.d. kan zijn.

Dus socialiseren heeft niet altijd als uitkomst dat honden dan beter met elkaar overweg kunnen, maar kan ook het tegengestelde betekenen: dat ze defensief, wantrouwig, agressief worden. Ook dat is leren van elkaar door ervaring. Maar meestal is dit niet hetgene wat we als mens graag willen zien en bereiken.

" 1. Zeker zijn er nuances, verschillen, tegenstellingen, e.d. 
Om even uit mijn eigen ervaringen te putten: Mijn eerste malamute werd als pupje door andere vreemde honden 'slecht' onthaald. Volwassen en stabiele honden, die nog nooit in hun leven waren uitgevallen, gingen nu plots lelijk doen als ze haar zagen. Maar andere poolhonden? Die vonden haar helemaal okee, daar waren geen problemen mee. 
Dus ik denk dat zij iets uitstraalde wat anderen niet begrepen of zeer ongepast vonden, maar wat dan weer heel herkenbaar en normaal was voor de rasgenoten.
En omgekeerd: mijn malamute ergert zich -als volwassen hond- heel snel aan andere honden. Ze duldt hen niet in haar buurt. Daar kan ze zich heel boos in maken. Maar opnieuw: honden uit de poolhondengroep vindt ze meestal wel okee, die tolereert ze sneller. Je ziet dan ook een dynamiek ontstaan. Toen ik es samenkwam met andere poolhonden, en daar 1 andere hond van een ander ras tussen liep, dan keerden die poolhonden zich meteen tegen die ene en werd die echt belaagd, zodat er snel ingegrepen moest worden. 
Dus rassen en hun eigen taal, jazeker. Daar heb ik al genoeg duidelijke voorbeelden van gezien. 
 
2. Socialiseren met andere honden is niet altijd positief. Dus honden leren niet altijd dat contact met andere honden leuk & gezellig is, maar ook dat dit bedreigend, beangstigend, kwaadaardig e.d. kan zijn.
Dus socialiseren heeft niet altijd als uitkomst dat honden dan beter met elkaar overweg kunnen, maar kan ook het tegengestelde betekenen: dat ze defensief, wantrouwig, agressief worden. Ook dat is leren van elkaar door ervaring. Maar meestal is dit niet hetgene wat we als mens graag willen zien en bereiken.
  "

Alaska's Finest!

Dank voor je antwoord en je ervaring, dat bevestigd wat ik ook al een beetje vermoedde.  Mijn Beauceron kan op zich goed spelen met Rottweilers en andere herders. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar ik merk dat mijn hond sneller doorheeft van Rottweilers en Herders wat ze willen zeggen. Hij kan soms nogal eens opdringerig  zijn en niet elke hond is daar van gediend. Ik heb intussen geleerd dat ik dan zelf snel moet ingrijpen en mijn hond direct moet weglokken (ik besef intussen dat dit mijn verantwoordelijkheid is), maar bij Rottweilers en Herders is dat meestal niet nodig, hij nodigt dan uit tot spel (zoals hij dat bij andere honden ook doet) maar bij één signaal (bv. negeren) heeft hij het bij dat soort honden wel door. Of te wel... kan het ook zijn dat hij de andere honden ook wel begrijpt maar dat hij zich een beetje oppermachtig voelt of hoogheidswaanzin krijgt omdat hij toch wat groter en wat breder is.  Terwijl dat bij een Rottweiler of een andere herder (maar evengoed bij de meeste Ridgebacks of Leonbergers) zoiets heeft van, "hier zal ik het maar niet te ver doordrijven"...   

Wat socialisatie betreft, ben ik het grotendeels met je eens hoor. Socialisatie mag nooit ongecontroleerd en nooit geforceerd gebeuren.   Ooit heb ik die fout ook wel gemaakt met paarden in de wei.  Ik liep langs een weide met paarden en hield halt om naar de paarden te kijken. De bedoeling was om hem te socialiseren met paarden. Maar wat ik fout deed was dat ik de te nieuwsgierigheid van mijn hond voor deze dieren compleet negeerde. Een paard kwam (rustig) op ons af gelopen en mijn hond kon zijn enthousiasme niet bedwingen. Hij trok onverwacht aan de lijn (onverwacht voor mij omdat ik zijn signalen dus niet zag) en kwam tegen de schrikkeldraad terecht net op het moment dat het paard bijna vlakbij was. Gevolg: Toen we de volgende keer (zeg maar meerdere keren) paarden zagen associeerde hij de koeien met de pijn en het verschieten van de schrikkeldraad. Intussen is dat nu wel stapje voor stapje en beetje bij beetje aan het beteren hoor. Maar de socialisatie was dus, door mijn eigen fout grandioos mislukt. 

Maar anderzijds, vind ik wel dat je socialisatie altijd een kans moet geven. Een hond moet met alles doelbewust maar gecontroleerd kunnen kennismaken dat hij tijdens een wandeling kan tegenkomen (koeien, paarden, andere honden, fietsers, auto's, kinderen, skaters,...  ).  Qua socialisatie volg ik eigenlijk een beetje de visie van Edwin Frakking (je zal hem wellicht ook kennen van zijn leerrijke filmpjes op YouTube). Hij kan dat in zijn filmpjes beter uitleggen dan ik.

Op zich is dat natuurlijk zo. Socialisatie heeft de bedoeling dat het een positief resultaat geeft (zoals niet bang zijn bij harde knallen, rustig blijven bij verkeer, zich comfortabel voelen in een donker bos, enz.) maar als het over hondencontact gaat, is dat in praktijk niet altijd evident omdat je met levende wezens te maken hebt die niet (altijd) voorspelbaar zijn.

Om even bij mijn hond te blijven: die is op een hondenschool geweest, heeft 2 GT's versleten, we hebben ontmoetingen in scene gezet met andere stabiele honden, op afstand staan kijken, sociale wandelingen gemaakt,... Na 2 jaar was het resultaat dat ze daar alleen maar intoleranter van geworden is.  

En dus zijn we vreemde honden gaan mijden. Want ze moet die gewoon niet. Beter voor haar, beter voor de andere honden.

Ik vind zelf dat ik kan zeggen dat we echt wel ons best hebben gedaan qua socialisatie, maar de hond had daar zo haar eigen gedacht over. 

Waarbij ik nog wil toevoegen dat hondentaal begrijpen en sociaal zijn m.i. niet hetzelfde betekenen. Het is niet omdat een hond begrijpt wat de ander bedoelt, dat hij zich daar naar gaat schikken. En omgekeerd: het kan dat een hond de andere niet (goed) begrijpt, maar zich toegeeflijk of gelaten opstelt.

Bovenstaande vraagstuk is onderdeel van de eeuwig durende nature-nurture discussie. Als iemand daar een procentueel antwoord op zou kunnen geven, dan zat diegene nu op de Bahama’s aan een cocktail te slurpen, in plaats van op HP te typen.  Wetenschappelijk gezien is er namelijk nog geen eenduidig antwoord op. Wat wel duidelijk is, is dat beide componenten in ieder geval wel van invloed zijn op de mentale vorming van het volwassen individu (en dus ook het gedrag/lichaamstaal). Rasgebonden uiting (genetisch) van zulk gedrag zien we vooral in instinctief aangedreven handelingen. Drijfgedrag kan hier een voorbeeld van zijn. Daarnaast is de ervaring op pupleeftijd al van significante waarde. Niet alleen voor de uit te voeren lichaamstaal, maar ook de interpretatie van dat van andere honden. Een hond die in zijn leven nooit is blootgesteld aan andere rassen, kan in theorie verkeerde interpretaties hebben bij anatomische eigenschappen van soortgenoten (denk aan bulldogs met rimpelgezichten en een onderbeet waardoor er tanden uitsteken, of juist oerspitsen met hun hoge krulstaart). Het zou een interessant experiment op kunnen leveren om een nest pasgeboren pups van het ene ras (bijvoorbeeld keeshonden) aan te leggen bij een teef van een heel ander ras (bijvoorbeeld een stafford), om vervolgens hun ontwikkeling, gedrag en speelstijlen te analyseren en te vergelijken met de normale situatie. Maar goed, interessant staat natuurlijk niet gelijk aan ethisch verantwoord. Dergelijke experimenten zijn vaker gedaan tussen verschillende diersoorten, waarbij de aangeboren componenten van gedrag en lichaamstaal vaak wel mooi naar voren kwamen.  

" Op zich is dat natuurlijk zo. Socialisatie heeft de bedoeling dat het een positief resultaat geeft (zoals niet bang zijn bij harde knallen, rustig blijven bij verkeer, zich comfortabel voelen in een donker bos, enz.) maar als het over hondencontact gaat, is dat in praktijk niet altijd evident omdat je met levende wezens te maken hebt die niet (altijd) voorspelbaar zijn.
  "

Alaska's Finest!

Een kleine correctie betreffende het schuingedrukte deel.  Dat is géén socialisatie, dat is habituatie. Desalniettemin allebei van immens belang. 

Ik vertrouw liever op mijn honden dan op mezelf qua het lezen van andere honden. 

Mijn zeer stabiele border collie was voor het eerst een keer bang voor een hond. Normaal kon ze met iedereen opschieten, geen angst, speels, beleefd. Maar bij het zien van deze Amerikaanse Bulldog werd ze dus angstig, ik hield haar voor de zekerheid maar vast. Een halve minuut later vloog die AB op een klein hondje af en beet deze dood. Opmerkelijk vond ik dat deze AB van 0 naar 100 ging. Ik zag geen signalen maar mijn hond wel. 

Ik denk nog steeds dat honden een uitstekend vermogen hebben om lichaamstaal te lezen. Ongeacht ras. Vaak kunnen ze zelfs mensen goed lezen. Als jouw overvriendelijke hond opeens iemand gaat aanblaffen en grommen weet je dat je met een seriemoordenaar te maken hebt  bij wijze van spreken dan. 

mijn hond heeft anders een zeer vreemde smaak in mensen. Ben het beslist niet altijd met haar eens (en mijn mensen lezen is ook prima, ik heb me tot nu toe nog nooit in iemand vergist)  

Ja maar de combinatie van een hond die normaal een extreme allemansvriend is die opeens gaat grommen naar een vreemde? Ze had nog gelijk ook. 

Als je hond sowieso al een rare smaak heeft zou ik het ook niet vertrouwen haha

Marley kan het heel goed vinden met Border collies. Met andere labradors kan hij meestal niet goed samen. Eigenlijk met geen enkele hond die druk tegen hem is. Hij is vrij onzeker en ik merk dat de rustige benadering van de border collies bij ons in de buurt hem zelfvertrouwen geeft om op een normale manier kennis te maken en rustig zijn eigen ding te blijven doen.

Ik vroeg me af: kunnen honden ook leren van elkaars taal? Want sinds wij af en toe met 2 vrouwen met border collies lopen merk ik dat Marley ook in boogjes op andere honden af begint te lopen. Eerst deed hij dat niet echt.

Zo wat heftig zeg... dat heeft jouw hond dan echt goed aangevoeld

Ja. Helaas heb ik met Elsa toen zij een pup was veel met Pyrenese Herdertjes te maken gehad. Dat zijn blaffertjes en Elsa blaft nu dus ook als ze met een andere hond wil spelen. Reuze irritant en zo niet-Border Collie-eigen.

Dus ze leren wel van andere honden wat succesvol is en wat niet. 

Hahah ja dan zou ik ook wantrouwig worden.

Ik had dat gisteren. Waarbij zowel eigenaar als hond gewoonweg alle signalen negeerden. Ik zag hem al aankomen op strand, en lijnde mijn herder aan en liep weg van ze naar open stuk strand dichter naar zee toe. Hond wilde aankomen, maar rende eerst op een ander af, die bij de baas aan de lijn zat terwijl ze trimden. Hond stuiterde eromheen en uiteindelijk gromde de hond de loslopende weg. Vervolgens kwam hij in een streep op ons afrennen. Om ons heen stuiteren. Mijn hond gaf wel een houding, maar bleef keurig netjes met mij meelopen zonder uit te vallen.

Hond vertrok weer. Baas en hond waren een goed eind bij ons vandaan en ik liet mijn herder weer los en we speelden lekker met een bal. Ik zie ineens de houding van mijn hond veranderen want de stuiterbal bleek weer in vliegende vaart op ons af te komen achter mijn rug.

Mijn hond laat speeltjes vallen en vliegt er op af. Ik dacht echt... nee hé! Dus ik gaf een brul, mijn hond geeft een grauw, stuiterbal rent er vandoor en mijn hond komt weer op mij af omdat ik inmiddels weer met de speel loop te zwaaien en nog een brul gaf (die komt dan echt uit mijn tenen). Op zich dus niets aan de hand, maar ik voorkom dit soort reacties vanuit mijn herder liever.

Dan denk je dat het klaar is, en dat de boodschap vanuit mijn hond naar de andere hond wel duidelijk is. Baas stond trouwens een kilometer verderop te praten. Komt dat dier weer aanstieren. Dus ik mijn hond maar weer aangelijnd, en dat beest bleef maar om ons heen springen. Dan ben je het op een bepaald moment echt wel spuugzat. Ben maar weggegaan.

Misschien ben ik te bekrompen hoor, en moet ik mijn hond wat meer vertrouwen dat hij op een normale manier duidelijk maakt ergens niet van gediend te zijn. Maar puur vanwege zijn ras en de reputatie grijp ik dus eigenlijk altijd in. Maar het is wel frustrerend als ook eigenaren gewoonweg niet zien of willen zien dat ik hun stuiterbal niet bij mijn hond wil hebben. En dat die honden dus blijkbaar de lichaamstaal en geluid erbij niet willen begrijpen.

Het vervelende vind ik eigenlijk nog, dat je toch redelijk vaak hoort dat als andere honden wél wat krachtiger duidelijk maken dat ze bepaald gedrag zat zijn, dat er vaak wordt gezegd mijn hond deed niets, wilde alleen maar spelen, en die hond greep hem ineens.

Eigenaren hebben dan niet gezien/of willen zien wat er al een tijdje aan de gang is, en dat frustratie al een beetje is gegroeid. In mijn geval dus mijn eigen frustratie, maar ook die van mijn hond omdat ik er voor kies hem aan de lijn te doen zodat hij niet kán/mag reageren.

Vind het zelf erg lastig om daar een balans in te vinden soms.

Ik denk eerlijk gezegd dat het vaak een combi van 1 en 2 is. Bepaalde rassen die van jongs af aan bij elkaar kunnen komen, leren daar volgens mij enorm van. Echter vind ik dan wel dat ook daarin weer sturing gegeven moet worden en begrenzing van bepaalde niet wenselijke gedragingen.

Maar ik merk wel dat als er met verschillende soorten en maten wordt kennis gemaakt op jonge leeftijd, veel honden zich aan elkaar aan kunnen passen.

Punt 3 sluit dan eigenlijk aan bij 1 en 2, maar ik vind het verschil dat op het moment dat op het moment dat honden ook grenzen leren stellen aan bepaald gedrag (aan gaan geven wat ze prettig vinden en wat niet), dat dan al snel het verschil in grootte uit kan gaan maken.

- Een wat pittige kleine jonge hond die wat bravoure gaat krijgen, t.o.v. een wat grotere jonge hond die wellicht ook vind dat hij of zij meer in de melk te brokkelen heeft kan tot een korte confrontatie komen waarbij de reactie van de grotere veel te heftig kan zijn voor een kleinere.

- En dat vind ik vaak, door verschil in grootte zie je toch vaak dat een grotere hond al snel lijkt over te hangen bij een kleinere. En dat komt niet prettig over, ook al wordt het niet zo bedoeld. De hond die het overkomt kan denken dat de andere hond probeert te domineren, terwijl het soms net een pasje te veel is dat wordt gemaakt waarbij de grotere hond al boven de ander komt te staan. 

- Zelf denk ik dat daarom vaak het in communicatie toch ook mis gaat, een wat kleinere doch dominant hondje zal voor zichzelf op gaan komen, terwijl een ander zich ineens volledig op de rug laat rollen. De grotere hond die niet de intentie had om te domineren snapt er dan volgens mij geen hol meer van. Die wordt dan ook ineens voor het blok gezet, of om te reageren op de defensieve houding, of dat hij ineens moet leren te reageren op een hond die zich heel onderdanig opstelt terwijl de intentie eigenlijk een "gewone" kennismaking had moeten zijn.

Ik maakte dat laatst van dichtbij mee ook, ik liep met iemand en haar hond door het bos. Hond was los. Toen kwam er ineens een man de hoek om met drie aangelijnde husky-achtige honden.

Degene met wie ik liep zei tegen haar hond: Kijk eens! Wat leuk! Hondjes! Ga eens kijken! 

Haar hond zag de bui al hangen en bleef bij de groep uit de buurt. Daarop stuurde ze haar hond nog een keer op de aangelijnde groep af: "Ga maar lekker spelen, toe maar!". De eigenaar van de husky's zei al: "dat zou ik niet doen als ik jou was".

En om een lang verhaal kort te maken; de loslopende hond werd door de groep husky's afgesnauwd. Ik vond het een goed voorbeeld van een geval waar de honden de taal prima spreken, maar de eigenaar volledig de mist in gaat en wellicht problemen creëert voor een volgende keer. Overigens allemaal met de beste bedoelingen maar gewoon de situatie helemaal verkeerd inschatten. 

Dank voor je reactie, lijkt me zeer verhelderend. 

Wat mijn onlangs nog opviel. Ik ga regelmatig naar het losloopgebied "De Setterse Bergen" in Dorst, een groot gebied zowel met veel bos (en veel weggetjes, waar je rustig andere honden kan mijden) als een grote vlakte.  Daar heb ruimte en je komt er dus ook veel grotere rassen tegen.  Tijdens een zelfde wandeling kwamen we dan ook zowel Duitse Herders als Rottweilers tegen. Met de Rottweilers ging het prima, zowel het spel als communicatie. Wanneer de mijne weer iets te heftig werd, werd hij subtiel (een lichte grom, maar zeker niet agressief) gecorrigeerd door de Rottweilers. Mijn Beauceron leek het goed te begrijpen want hij temperde onmiddellijk. Ik moest dus zelf niet corrigeren en het spel verliep verder rustiger maat vlot.  Dat had ik ook al bij andere Rottweilers gemerkt.   

Maar als we iets later verder op onze wandeling een Duitse Herder tegen komen, liep het wel bijna mis.  Eerst werd er goed gespeeld, mijn Beauceron werd even wat te heftig, Duitser begon te grommen (maar ook weer niet echt agressief, eigenlijk even subtiel als de Rottweiler een uurtje voordien) maar mijn hond begreep de Duitse Herder niet en begon nog meer uit te dagen en begon terug te grommen en zelfs te blaffen. Gevolg ik heb dus wel zelf ingegrepen uit voorzorg door mijn hond bij mij te nemen en te wachten tot de anderen uit het zicht waren.  Ook zo'n 10 minuten later met een andere Duitse Herder ongeveer hetzelfde voorval als met de eerste Duitse Herder (ik dacht eerst dat het toeval was met die éne Duitse herder, maar nu twijfel ik daar aan). 

Aan het einde van de wandeling kwamen we opnieuw Rottweilers tegen, een andere dan de keer daarvoor, en dit keer waren ze met drie.  Ook nu ging het spel weer heel goed. De oudste van de 3 hield zich wat afzijdig, wilde niet spelen en mijn Beauceron respecteerde dit ook, door haar te negeren. Met de jongste was teef en een andere jongere reu was het wel dikke fun...  maar mijn Beauceron werd eventjes te druk met uitdagen naar de jongste Rottweiler toe. Ik wou weer ingrijpen maar de jonge reu was me voor. Hij corrigeerde op ongeveer dezelfde manier als de eerdere Rottweiler (in het begin van de wandeling, grommen zonder agressief te zijn.  Mijn Beauceron bleek de boodschap hier terug wel te begrijpen (net als het jonge teefje, dat ook wat heftig was geworden) en we zijn samen (honden en baasjes) nog een tweetal kilometers verder gewandeld tot aan de parking. Het spel bleef goed, doorgaans niet te heftig en als het toch iets te heftig begon te neigen greep de reu steeds op tijd in door dus lichtjes te grommen waarbij de 2 jonge speelse honden wat gingen temperen. 

Kortom, wat zou hier de verklaring voor kunnen zijn? Ligt het aan mijn hond, die de taal van een herder niet wil verstaan, maar toch wat bedeesder is tegenover Rottweilers?  Of verstond hij de Duitse Herder echt niet en de Rotweilers wel? Rottweilers (degene die ik toen tegenkwam en andere die ik ook al langer ken) lijken mij over het algemeen wel stabieler dan herders (ook de pups), misschien heeft het daar ook wel wat mee te maken?

PS,
We kwamen tijdens die laatste kilometers ook nog andere honden tegen (Oa. Een labrador, een Ridgeback, een Vizla, een poedel en enkele kleine hondjes). Die honden werden eigenlijk staal genegeerd. De meeste andere honden liepen dan ook een boog om de spelende Beauceron en Rottweilers heen. Alleen de Ridgeback kwam even mee spelen/uitdagen, en Vizla kwam even snuffelen maar ze kregen allebei weinig aandacht weinig aandacht.  Mijn hond had alleen maar aandacht voor de Rottweilers (vooral de jongste dan), de andere Rottweiler-reu speelde mee maar volgde vooral de 2 jonge spelers en de oudste Rottweiler negeerde gewoon elke hond. 

Ik zou zeggen dat die van jou de Duitse herders gewoon minder serieus nam dan de rottweilers...

Als hond zijnde zou ik me naar Rottweilers ook wat bedeesder opstellen. Ze hebben toch even wat meer body dan de gemiddelde hond, en als hun bek vertrekt in een grimas en hun lichaam verstart dan zijn ze behoorlijk duidelijk in wat ze van iets vinden. Althans, is mijn ervaring, ook als mens zijnde.

En het is geen vergelijk, de rotties waren in een groep waarbij volgens mij een duidelijke groepsleider binnen de honden naast de eigenaren waren. En vlak de stabiliteit van een goede stabiele baas niet uit.

De herders die je tegen kwam was 1 op 1 met je honden. Persoonlijk vind ik volwassen intacte Duitse herders niet echt types om gezellig met vreemde honden te gaan spelen. Zeker niet reu met reu. Kan nergens lezen of het reuen of teven betrof. En mijn ervaring is dat ze wel kunnen spelen, en als het klikt zal er niet snel wat aan de hand zijn, maar als het niet gaat zoals een DH het wil, dan zijn ze uit hun hum. Dat vind ik echt.

Als honden sneller zijn, raken ze geïrriteerd, en gaan er dan feller in en jagen en proberen een hond onderuit te halen.

Als een hond te druk wordt of tegen ze op gaat springen hebben ze daar ook weer moeite mee, en dan kunnen ze ineens als een blad van een boom draaien in gedrag van speels naar ineens "dominant" en grenzen stellen. Terwijl een andere hond nog helemaal in het spel van uitdagen zit. En soms misschien wel denkt dat de herder het niet serieus bedoelt.

Puur mijn eigen invulling, maar ook wel een beetje wat ik soms zie gebeuren en ontstaan. Als DH eigenaar ben ik dit soort reacties en uitingen liever altijd even voor. Puur omdat ik er eigenlijk een beetje van uit ga dat mijn hond toch niet wil spelen. Dat vond ik ok in de socialisatie fase van pup tot een maand of 6 tot 8 mnd, maar ook dan was ik alert op bepaald gedrag en stuurde soms wat bij.

Bedankt voor je reactie.

Ik merk wel dat er veel vooroordelen tegenover Rottweilers bestaan, terwijl ik deze honden doorgaans prachtig van karakter vind.  Hier zijn ook wel uitzonderingen geef ik toe, (en net deze komen dan meestal in de media...).  Meestal is er dan iets in hun levensloop iets verkeerd gelopen. Dat is niet noodzakelijk door slechte baas/opvoeding hoor, kan ook aan de fokker liggen die te weinig met de inprenting en eerste socialisatie is bezig geweest of aan een angstige, onzekere of onstabiele moederhond waarbij het in de nest al verkeerd gelopen is.  (Al zal dit probleem zich wellicht ook stellen bij Duitse Herders en veel andere rassen?)

Wat Duitse Herders betreft, heb ik minder kennis van of ervaring mee.  Ik heb zelf ook nog geen Rottweiler gehad (al droom ik er wel van, maar mijn partner wil het niet), maar met Rottweilers heb ik al meer kennis mee kunnen maken via vrienden en kennissen die er één of meerdere hebben of vroeger hadden.  Dus, wat Duitse Herders betreft is je reactie zeker leerrijk en constructief. Zodus, nogmaals bedankt om uw ervaring en kennis rond Duitse Herders even te delen. 

Met mijn eerste herder reu liep ik regelmatig op met een rottweiler reu. De twee konden prima oplopen, maar aan de riem begroeten waarbij de rottie te enthousiast kon reageren moesten we niet laten gebeuren, dat werd knokken omdat mijn reu aangaf dat niet te willen. 1x hebben ze een conflict gekregen op strand vanwege een bal van de herder. En dat was direct ook van allebei de kanten er vol in. Daarna nog lang zonder problemen samen vaak opgelopen. Maar we keken wel altijd goed naar de lichaamstaal.

En 1x een conflict met een opdringerige JR die continue de Rottie bleef bestijgen. Waarom de rottweiler niet reageerde, ik gok omdat hij een best dominante baas had. Na waarschuwingen van de rottie eigenaar naar de eigenaren van de JR om de hond bij hun te roepen waren we het na een tiental minuten zat. Zelf hield ik mijn herder op dat moment al de hele tijd aangelijnd omdat die zich op zat te vreten. Uiteindelijk was het klaar, want ook mijn wandeling werd op die manier vergalt, en ik deed mijn hond los. Die vervolgens op een nette maar zeer duidelijke manier de JR liet weten dat hij op moest rotten. Baasjes van JR schrokken toen en werden vervolgens boos. Maar goed, daar had ik op dat moment even geen begrip voor vanwege het niet ingrijpen eerder toen we verzochten om de hond niet bij ons te laten komen en al zeker dat rijgedrag was niet ok.

Vind zelf rottweilers die goed zijn opgevoed eigenlijk prima honden. Ervaarde wel zelf dat ze maar 1 echte baas hebben. Een keertje wilde de rottie bijvoorbeeld geen bal lossen bij mij. Normaal altijd wel, en die dag niet. Ik probeerde toch met wat meer overreding het voor elkaar te krijgen. Maar ineens zag ik zijn blik veranderen en de kop verstarren. Dan is het voor mij duidelijk dat ik moest kappen. Was ook zijn baas niet, dus had ook totaal geen nut om die confrontatie verder aan te gaan. Die dag had ook de baas er trouwens wat moeite mee, maar goed die kon wel doorpakken omdat hij gewoonweg baas was vond ik. Maar goed, andere honden hebben daar soms ook moeite mee. Als iemand mijn herder een commando gaf terwijl ik erbij was dan werd er steevast door hem eerst naar mij gekeken, alsof hij wou "vragen" moet ik het doen of niet?

Deze rottie had overigens wel moeite toen er jonge kinderen werden geboren en hij de aandacht moest delen. Hadden ze niet verwacht, maar de baas moest echt wel kort en duidelijk blijven naar de hond want soms gaf hij wat dubbele signalen af ineens als ze over de vloer kwamen. Dat lag niet aan de socialisatie, maar puur omdat de hond wat moeite had dat de kinderen zoveel aandacht kregen als ze langs kwamen. Dat is volgens mij iets wat wel een beetje in de rottweiler zit.

En over de DH, de meningen zullen daar over verschillen denk ik. Maar ik schrijf alleen de dingen op die ik heb ervaren en soms om me heen zie gebeuren. En daarbij heb ik zelf eigenlijk alleen DH's uit werklijnen gehad en ook de herders die ik als kind kende waren werklijnen. Dus hoe de karakters van de showlijnen zijn weet ik eigenlijk niet, maar in basis zijn die volgens mij wel het zelfde.

Weerom bedankt voor je ervaringen! Voor mij zeer leerrijk.

x

x