pup 14 weken

Ik denk dat je je helemaal niet hoeft te schamen voor je gevoel en dat het eigenlijk ook best normaal is. Ik herken het namelijk ook. Mensen denken al snel aan puppyblues dat je het zwaar vindt om snachts er vaak uit te gaan, etc. Maar dat is het probleem ook helemaal niet. We gaan allemaal met alle liefde om 2/3/4 uur s nachts in onze pyjama buiten staan. Mensen die geen puppyblues hebben (gehad), weten ook niet wat het is en hoe het voelt.

Ook is het helemaal niet raar dat je geniet van de rust als hij slaapt. Ook dat herken ik! Ik heb dat nu nog steeds, onze 'pup' (puber) is inmiddels 7 maanden oud. Wel wil ik je wat meegeven:

Het wordt echt beter! Een pup in huis is ook een hele verandering. Hoe goed je jezelf ook inleest en voorbereid van te voren, je weet pas écht hoe het met de pup is als hij er eenmaal is. Ik vond de puppytijd ook echt de zwaarste periode, ondanks mijn engelengeduld en dat ik álles voor de pup over had. Wees niet te streng voor jezelf. Het wordt écht vanzelf beter. Dat heb ik ook gemerkt. Ik vond de puppytijd heel zwaar en iedereen om mij heen zei 'wacht maar tot hij de puberteit in gaat!'. Hij zit nu vol in de puberteit en ja, hij luistert totaal niet meer. Maar ik vond de puppytijd een stuk zwaarder dan de puberteit. Dat komt mede omdat de hond er al een half jaartje is, je leert leven met elkaar en die verandering is niet zo drastisch groot. Het is ook helemaal niet raar dat je die band nog niet hebt met je pup. Ik heb gemerkt dat elkaar met de tijd beter leert begrijpen. Door elkaar te begrijpen, ontstaat er een band. Geef het de tijd en gun jezelf de rust.

Hoi Danielle,

Wat ontzettend fijn dat je reageert en dat het dus herkenbaar is. Jij ook kinderen? Jij wel een "echte"  hondeneigenaar? 

Ha joh, maak je niet druk...ook ik geniet echt van de rust als mijn draak echt ligt te slapen..en ja, er zijn momenten dat ik haar gedrag echt als vermoeiend zie...

In het begin zag ik echt op tegen de ochtend...dan was ze altijd zo bijterig..geen minuut om bij te komen met een bakje koffie..nu is dat inmiddels verbetert en gaat ze standaard na het eten naast mij liggen kluiven..ze bijt ook niet meer in de ochtend..

Pupsels zijn gewoonweg vermoeiend en ook ik heb een heel andere hond wua karakter gekregen als dat ik in de 'planning' had. Ze is juist 75% tegenstrijdig tov mijn karakter

Maar een schrale troost; het zijn juist dit soort honden die later een flinke pootafdruk in je hart achter laten waar je nooit meer zonder kunt..

Het gevoel moet groeien, dat had en heb ik met momenten nog steeds. Hier ook een pup waarbij alles van voren tot achteren geregeld moet worden tot verplichte rust aan toe...dat is juist hetgene wat zoveel tijd in beslag neemt en vermoeid. Waardoor het genieten soms achterwege blijft..ik heb de tip mee gekregen om met pupsel dagelijks qtime door te brengen buiten..Het lukt mij helaas niet altijd maar gewoon met z'n tweeen elders naar vogeltjes kijken..het gevoel, de liefde, het houden van groeit dan echt vanzelf

Dag gast.

Heel herkenbaar. Hier 3x een jonge pup gehad en 2x een volwassenhond gekregen. Eerlijk , ik vond de volwassen honden die toen rsp 11 en 13 maanden oud waren stukker fijner.

Ik ben geen puppiemens, dat is duidelijk, maar wel een hondenmens. 

Iedere keer dacht ik, als hij of zij eerst maar 6 maanden is dan zijn we door het ,,zeer doen,, heen. En inderdaad, vanaf een maand of 5 gaat het steeds beter. En de puberteit, nooit bij geen een hond iets van gemerkt. En nee ze waren niet gecastreerd.

Wat ik mij vooral realiseerde een nu nog herinner bij de pupjes,  dat ik dan wakker werd en dacht, ohhh ja een pup, ik heb een hond. Ben ik er eigenlijk wel blij mee? Ik heb echt maanden nodig gehad om te denken houd ik wel vah de hond? Als ik dan anderen hoor die zeggen, ohhh na 1 dag  vaak al ,,ik wil hem niet meer kwijt, houd zoveel van hem,, tja dat kan, fijn voor die mensen, maar ik heb veel langer nodig om te acclimatiseren denk ik.

Weet je op welk moment ik me realiseerde dat ik van 1e het hondje hield? Toen ik bij de dierenarts zat omdat het hondje ziek was. Toen dacht ik ohhhh neee niet dood gaan, dat was voor mij een eyeopener, ik houd dus wel van je. Hondje was toen 6 maanden.

EerIjk je hebt wel een lastige kruising hond. Een dalmaat is niet makkelijk, eigenwijs en een kelpie, poeh dat zijn ook geen makkelijke jongens. Beide werkrassen. Lees je in, in de beide rassen dan weet je waarom je hond zus of zo doet. Zo te lezen doen jullie het super, nu je gevoel nog, en dat is er als een bliksemschicht, zomaar opeens .

Ik denk dat geen enkel gevoel 100% goed of fout is als er een nieuwe pup in huis komt. Het leven staat op z’n kop en er is ineens een klein wezentje volledig afhankelijk van je waardoor je een hoop vrijheid kwijt raakt. 
Gevoel moet groeien en hoe meer je samen doet, des te beter jullie band samen gaat worden. 

Hou er wel rekening mee dat jullie een hele pittige kruising hebben uitgekozen die veel mentale uitdaging nodig gaat hebben. Het is dus belangrijk dat hij leert om een uit-knop te gebruiken maar daarvoor moet hij wel mentaal voldaan zijn. 

Ik heb geen kinderen, ik heb samen met mijn vriend de hond. Ik voed hem echter voor 80 procent op. We werken allebei, ik thuis. En dat vond ik in de puppytijd ook behoorlijk zwaar! Pup moet naar buiten, pup wil aandacht, pup heeft honger, pup bijt in de bank... en dan moet je nog zien om je werk af te krijgen ;). Inmiddels werk ik nog steeds thuis en hij slaapt een stuk meer, is rustiger etc. Dus dat is héérlijk als je moet werken. 

Straks ga je van dit draakje houden, dat heeft tijd nodig, laat het gevoel los, je hebt kinderen en je man die de pup even meenemen voor een wandeling, kan jij je eigen ding doen, als je het samen oplost komt er opeens een ander gevoel om de hoek kijken....en ga zelf eens naar een vriendin, als je man of de kinderen zich er even mee bezig houden, gewoon doen....kom je thuis zie je de pup met hele andere ogen, je pup wordt ouder en gaat zich aanhankelijk opstellen naar jullie toe, krijg je er ook een ander gevoel bij.

Ik ben het eens met Willemijn. Mijn hond gaat een middag in de week naar mijn schoonouders. Puur zodat ik even de rust heb en niet met de hond bezig hoef te zijn. Die momenten zijn écht heerlijk en ik geniet er van. Zodra ik de hond weer ophaal, ben ik ook altijd weer blij om hem te zien! 

De andere kant hier. Ik was "het kind" (ik ben nu 21 en de hond is er dus al een tijdje) dat graag een hond wilde. En man wat heb ik er spijt van gehad. Hij beet, hij spartelde als een forel als ik hem optilde, hij sjeesde het hele huis rond, hij was altijd wakker als ik doodmoe was, beet in de lijn, er viel niet mee te wandelen.. Een soort op hol geslagen slijptol door mijn huis.  Als klap op de vuurpijl had hij ook wat medische problemen (áltijd diarree waardoor ik niet lang weg durfde, een gebroken poot als pup, 5 maal een operatie aan zijn tand en nog wat zaken). Wat een ellende, ik dacht dat ik gek werd. Het was altijd wat, kon geen kant meer op voor mijn gevoel. IK was degene die weer een pup wilde nadat onze hond was overleden. Ik moest en zou zorgen dat het een succes werd en bij alles wat ik deed was er tegenstrijdige informatie te vinden op internet. Volgens de ene theorie krijg je een probleemhond als je zus of zo doet en volgens de andere theorie moet je juist veel harder zijn. Mijn tip: laat die theorieen niet bepalen wat je doet en hoe je je daarbij moet voelen. Is de pup helemaal over zijn toeren en heb je écht even ruimte nodig om te ademen, doe dan gewoon even de pup in de bench als je dat meer rust geeft en de pup niet de bench verbouwt. Geniet gewoon even van je rust, das heus geen schande. En je bent niet de enige met dit gevoel, er worden regelmatig topics geopend door mensen met hetzelfde gevoel. Ik ben ook helemaal geen puppymens. Ik vind het heel leuk  en spannend, de weken die eraan voorafgaan etc, maar ik heb er al gauw schoongenoeg van, van dat gehijg in mijn gezicht, en dat gebijt.

Afijn, eind dit jaar wordt Beertje 5 en ik heb vorige week een tattoeage laten zetten van zijn kop op mijn arm m.a.w. alles is goed gekomen. Ik ben helemaal zo'n hondengekkie geworden. In het weekend lange wandeltochten maken met een vriendin haar hond en mijn hond samen, hond altijd mee op vakantie, huisjes uitzoeken waar ook wat te doen is voor de hond, ik geniet nu echt van activiteiten samen met hem. Komt allemaal vanzelf wel. Als je hond er geschikt voor is kun je misschien een hondensport uitkiezen, dan doe je samen iets leuks en leer je je hond zijn kwaliteiten echt waarderen. Is ook nog eens heel inspannend voor ze, kun je een uurtje trainen en is ie daarna knock-out. Heb jij ook je rust

Misschien is het hele 'pupgebeuren' wel niet wat voor je en kijk je anders naar de hond als die volwassen is.

Gewoon genieten van die rust. Ik geniet altijd als ik een week op wintersport ben zonder hond. Ik vind het heerlijk, maar als ik terug ben vind ik het ook fijn om de hond weer te zien hoor! 

Kan je niet helpen maar deze gevoelens heb ik bij geen enkele pup gehad,iedere dag wordt de band sterker en de liefde groter voor mijn pup.

En karaktertjes had/heb ik ook mijn handen aan vol.

" Kan je niet helpen maar deze gevoelens heb ik bij geen enkele pup gehad,iedere dag wordt de band sterker en de liefde groter voor mijn pup.
En karaktertjes had/heb ik ook mijn handen aan vol. "

Monique

Ik ook niet. Als ik al naar werk ben, mis ik onze honden.

Maar ik snap het wel een beetje. Mijn man is ook klaar met het gesloop, gebijt, geplas etc. van onze Saar. Hij is ook geen puppy-mens.

Ik vind het heerlijk.

Anyway.. zoals al eerder aangegeven: het komt goed!

Heb hier met je gezin over gesproken?

Het kan soms helpen om het uit te spreken, je gevoel met hun te delen Wellicht kunnen ze je steunen en een deel van de zorg over nemen?

Even een opmerking hierover:

We hebben er overigens als wel een kynoloog bij gehad. Hij zei wel: "jullie hebben het qua karakter van deze pup niet echt getroffen als eerste hond"

Ons pupseltje heeft namelijk wel een goede sturing nodig. Vanaf dag drie had ik dus ook het gevoel dat ik niet weet of we deze hond wel kunnen geven wat hij (zowel positief als negatief) nodig heeft.

Je pup is pas 14 weken, zijn karakter is nog volop in ontwikkeling. Het karakter is deels erfelijk, maar wordt ook gevormd door de opvoeding, ervaring en omgeving.

Ik vind het een beetje voorbarig om dit zo te beweren.

Bovendien heeft elke pup sturing nodig. 

Een pup moet leren waar zijn grenzen zijn, wat jullie regels zijn, (het zijn net kinderen) 

Je bent twee kinderen aan het opvoeden, je weet dus wat opvoeden is, dan gaat je dat zeker bij ook een pup lukken.

Misschien niet te veel over nadenken, alles wat meer los te laten. Een straks schema aanhouden, heb ik niet gedaan, dan wordt het zo een moeten, druk erop..

Kijk wat je pup aangeeft en proberen lekker buiten te zijn en pluk de dag

Ik zie dat ik ook kan quoten :-).
Wat ik nog me vannacht ineens afvroeg, is het nog goed gekomen met je hondje?

" Heb hier met je gezin over gesproken?
Het kan soms helpen om het uit te spreken, je gevoel met hun te delen Wellicht kunnen ze je steunen en een deel van de zorg over nemen?
 
Even een opmerking hierover:
We hebben er overigens als wel een kynoloog bij gehad. Hij zei wel: "jullie hebben het qua karakter van deze pup niet echt getroffen als eerste hond"
Ons pupseltje heeft namelijk wel een goede sturing nodig. Vanaf dag drie had ik dus ook het gevoel dat ik niet weet of we deze hond wel kunnen geven wat hij (zowel positief als negatief) nodig heeft.
 
Je pup is pas 14 weken, zijn karakter is nog volop in ontwikkeling. Het karakter is deels erfelijk, maar wordt ook gevormd door de opvoeding, ervaring en omgeving.
Ik vind het een beetje voorbarig om dit zo te beweren.
 
Bovendien heeft elke pup sturing nodig. 
Een pup moet leren waar zijn grenzen zijn, wat jullie regels zijn, (het zijn net kinderen) 
Je bent twee kinderen aan het opvoeden, je weet dus wat opvoeden is, dan gaat je dat zeker bij ook een pup lukken.
 
Misschien niet te veel over nadenken, alles wat meer los te laten. Een straks schema aanhouden, heb ik niet gedaan, dan wordt het zo een moeten, druk erop..
Kijk wat je pup aangeeft en proberen lekker buiten te zijn en pluk de dag "

Suzanne en Luca

Ik heb dit inderdaad met mn gezin besproken, dat ik het hebben van een hond, heel erg zwaar vind. Dat ik me dat van te voren nooit zou hebben gerealiseerd. Met de kennis van nu vandaag, zou ik 7 weken geleden nooit een hond in huis hebben gehaald.
ik vind het echt heel erg moeilijk allemaal. Vooral voor de kinderen. Juist richting de kinderen zelfs. Die zien moeders nu echt anders. Zien dat ik het er moeilijk mee heb. Dat wil ik helemaal niet. Ach, weet ik ook veel.
vanmorgen wederom met een rotgevoel wakker geworden.
Zucht..... 

" Ik zie dat ik ook kan quoten .Wat ik nog me vannacht ineens afvroeg, is het nog goed gekomen met je hondje? "

gast

Ja hoor, hondjes zijn bij mij, op 1 na die maar twee is geworden door ziekte, rond de 13 jaar geworden. Helaas heb ik voor 1 hond een ander huis moeten zoeken en dat is weer een verhaal apart, maar heeft heel veel pijn gedaan.

Hoe weet je dat je kinderen je anders zien?

Is er trouwens rond de corona iets verandert bij jullie?

Zou er iets anders kunnen meespelen?

Kinderen krijgen betekend je leven op zijn kop gooien. 
Dat heb je gedaan en gaat goed.

Een pup vind ik veel minder ingrijpend.

Mijn kids waren 11 en 13 toen Luca kwam. Oud genoeg om alleen te kunnen blijven als ik met Luca wegging en ook om op Luca te passen.

Je kinderen hebben een leeftijd, dat ze zelf op de pup kunnen passen en zelf kunnen wandelen. Ze kunnen taken van je overnemen. 

Als ik jou was, zou ik vrijheid nemen om zelf dingen te kunnen doen n laat de pup meer aan je gezin over.

Langs een vriendin, of shoppen.

Zo afleiding zoeken en leuke dingen doen, buiten je pup om.

Dat je de focus van de pup weg haalt zeg maar.

Ik hoop dat ik zo duidelijk over kom, vind het lastig op papier te zetten wat ik precies bedoel

Ik ken wel het gevoel van waar ben ik aan begonnen, terwijl het mijn tweede hond is(maar die andere is oud en heel rustig)

Ik stond dan ook op van o jee ik moet meteen wat, had ook echt zoiets van als ik het maar goed doe.(Dit kende ik niet van mijn vorige honden) Guusje is mijn derde hond en had echt zoiets van o dit doen we even maar viel dus ook tegen en heb echt gedacht waarom wilde ik dit.

Nu is Guusje 6 maanden en kan wel zeggen dat ik zo verliefd op haar ben en niet meer kan voorstellen dat ze er niet meer is.

" Hoe weet je dat je kinderen je anders zien?
 
Is er trouwens rond de corona iets verandert bij jullie?
Zou er iets anders kunnen meespelen?
 
Kinderen krijgen betekend je leven op zijn kop gooien. Dat heb je gedaan en gaat goed.
Een pup vind ik veel minder ingrijpend.
 
 
Mijn kids waren 11 en 13 toen Luca kwam. Oud genoeg om alleen te kunnen blijven als ik met Luca wegging en ook om op Luca te passen.
 
Je kinderen hebben een leeftijd, dat ze zelf op de pup kunnen passen en zelf kunnen wandelen. Ze kunnen taken van je overnemen. Als ik jou was, zou ik vrijheid nemen om zelf dingen te kunnen doen n laat de pup meer aan je gezin over.
 
Langs een vriendin, of shoppen.
Zo afleiding zoeken en leuke dingen doen, buiten je pup om.
 
Dat je de focus van de pup weg haalt zeg maar.
 
Ik hoop dat ik zo duidelijk over kom, vind het lastig op papier te zetten wat ik precies bedoel "

Suzanne en Luca

Nou ja, meer mijn eigen gevoel dat mams het niet aankan ofzo. En ze balen natuurlijk wel dat ik gereserveerd van pupje geniet. Al geniet ik er echt wel van hoor.
Nee hoor, Corona heeft niks veranderd. Alleen dat ik iets meer thuis ben, momenteel. Wat ik heerlijk vind overigens.

De focus van de pup weghalen....vind ik wel een goeie eigenlijk. Ik snap goed wat je bedoeld.

Ik lees gelukkig dat het allemaal went. Net als jouw verhaal. Ik kijk het nog even aan.

En dan is pupsel, na best een lastige dag weer, net wakker en ligt ie zo mooi heerlijk voldaan in zn mandje. We knuffelen en spelen op grond. Dus net er even bij gaan zitten en komt ie heerlijk ff bij je liggen. Ach, t is ook zo n moppie.

Lees voor de aardigheid eens mijn topic over mijn kleine draak...wellicht dat je jouw situatie hiermee ten positieve kan keren en kan zeggen; Hey, we hebben het toch getroffen met pupje

Ik herken het gevoel hoor! Die eerste puppytijd is zó heftig! Ik heb geen kinderen en dan ineens die verantwoordelijkheid.. Ik was toen ook blij dat ik even boodschappen kon doen terwijl mijn vriend op Luna paste. Luna is nu 3 en ik heb af en toe nog steeds als ik zonder hond loop 'oh fijn, ik kan even doorlopen'. Gisteren nog nota bene. Moest mijn auto naar de garage brengen (bijna om de hoek) en lopend terug over een fietspad dat ik ook vaak met Luna loop. Ik was binnen 5 minuten thuis. Met Luna was dat minstens 15 minuten. 

Maar ik merk ook dat ik het heel stil vind in huis zonder hond. Luna was dit weekend bij de oppas omdat wij even andere dingen te doen hadden. Dan ben je thuis zonder hond en ga je even stofzuigen en genieten van een hondenhaar-vrij huis (Luna is in de rui, dus heel veel haar overal), maar dan mis ik haar toch. Ondanks dat het wel even lekker rustig is. Terwijl ik de eerste weken, maanden blij was dat ik even weg kon.

Ik probeer eigenlijk gewoon te zeggen dat je even door de eerste fase heen moet en je daarna niet meer zonder kan 

Twijfel je om haar weg te doen?

Deze leeftijd is echt heftig en word echt alleen maar beter.

Probeer het als gezin samen te doen. Dit werkte bij mij. 

Als ik nu zonder hond in het bos zou lopen dan denk ik vecht wat doe ik hier zonder hond.

Onze vakantie (kampeer) zoeken wij ook echt uit waar ik lekker kan wandelen met hond.

Misschien vinden ze juist een geweldige moeder, omdat je eerlijk bent hierin.

Je laat zien, dat je ook maar een mens bent, met gevoelens, en eerlijk daarover bent.

Hoe vaak dingen niet aan kinderen worden verteld, waardoor kinderen merken dat er iets is, niet weten wat en het op zich zelf betrekken.

Wat dat betreft, vind ik je een top moeder!

Zou het niet kunnen, dat omdat je meer thuis zit, wat je fijn vind (ik ook)  meer na denkt over je pup en terwijl thuis rust is, thuis nu betekend aan het werk voor de pup?

Hoe heet hij trouwens en wat voor pupje is het?

Tijd voor je zelf om leuke dingen te doen en je pup zoveel mogelijk uit te besteden aan je kids en man.

Weet niet of je man thuis werkt of lang van huis is?