Fysiek niet goed geworden en mentaal na halen pup, help.

Hallo allemaal. Zaterdag ochtend hebben ik en mijn partner onze jack russel pup opgehaald. We waren hiervoor al 2 keer langs geweest en ik was compleet verliefd. Ik heb bij mijn ouders ook twee jack russel pups meegemaakt dus ik keek er erg naar uit.

Vanaf het moment dat we hem gingen halen ging het mis. Ik kreeg het benauwd, hartkloppingen, overgeven, diarree, niet kunnen slapen, niet kunnen eten. De verantwoordelijkheid is intents en het gevoel dat hij weg moet nog groter. Hij is nu bij mijn moeder die er gelukkig voor wilt zorgen als zo lang het moet. Ik heb zelf al drie jaar een angststoornis en ben hiervoor al die tijd in behandeling en ik voelde me beter dan ooit. We hadden de therapie zga stop gezet zelfs een paar weken terug. Ik wil zo graag voor hem zorgen maar voel me fysiek zo slecht. Mijn partner is intens verdrietig dat de hond weg is en weet ook niet of hij met mij verder wilt als de pup nooit meer terug komt. Mijn gevoel zegt nu dat hij niet meer terug gaat komen. Ik ben vanochtend met spoed naar de huisarts geweest en heb rustgevers meegekregen. Ik weet niet meer wat ik moet doen ik voel me zelfs nu hij er niet is alsof ik ineens in een depressie ben gevallen. Zo heb ik mij nog nooit gevoeld. Alle verhalen van lotgenoten en adviezen zijn welkom. Ik weet het echt even niet meer en ben bang dat ik ook mijn partner hierdoor kwijt raak.

De pup zelf is hartstikke lief, daar ligt het echt niet aan. Misschien zelfs te lief

Wat jammer dat het zo loopt.

Misschien was je er toch niet klaar voor, maar ik ken het niet om een angst stoornis te hebben.

Dus ik weet niet precies waarom jij zo ziek wordt van de verantwoording.

Wat zou dan de rol zijn van je partner bij de opvoeding van de pup?

Als hij het zo erg zou vinden als de pup weer weggaat, dan kan hij zich  toch meer bezighouden met de pup.

Zodat jij minder verantwoording voor de pup hebt.

Maar als jij mentaal zo ziek wordt van de pup, dat is ook niet goed, ook sneu voor de pup zelf.

Misschien kan de pup blijven maar dat er wordt afgesproken dat jij er verder geen verantwoording voor hebt, maar dat dit voor je partner is.

Maar als jij de persoon zal zijn die het meeste met de pup moet omgaan, en het blijft zo'n gevecht met jezelf, dat is ook niet goed.

Kan ook een kwestie zijn van een paar weken aan elkaar wennen voor je de beslissing maakt?

Het gaat wel om een pup die nu gesocialiseerd moet worden, zindelijk gemaakt moet worden etc.

Je pup heeft wel recht op een goed thuis en een goede liefdevolle verzorging en opvoeding.

Wilde net zeggen, kan je vriend niet een groot deel ( al dan niet alle) verantwoording van de pup op zich nemen ? 
En als hij gaat werken de pup naar je ouders brengen ? 

Hoef jij je minder druk te maken, en wen je er wat rustiger aan. Wie weet kun je dan langzamerhand wel weer wat verantwoordelijkheden op je nemen. 

ik heb geen ervaring met angststoornissen hoor, het is maar een idee wat ik aandraag. 

Heb je nog contact met een therapeut?

Bedankt voor de reacties. Mijn vriend werkt 4 dagen in de week, het was dus wel de bedoeling dat ik grootendeels voor de pup zorg aangezien ik studeer. Als hij thuis zou zijn zou dit ook meteen de optie zijn waar ik voor had gegaan.

Ik heb a.s woensdag een afspraak met mijn psycholoog en ga dit dan ook met haar bespreken.

De pup kan overigens 100% bij mijn ouders blijven ook al mocht dit jaren duren en zij hebben al 2 honden en een goed huis dus daar maak ik mij geen zorgen om. Hij is daar zeker goed terecht.

Als toevoeging: ik heb vorig jaar ook twee kittens van toen 3 maanden geadopteerd en dit ging helemaal prima. Ik had dan ook echt niet verwacht dat ik hier zo op zou reageren. Ik voel me er zo naar en ook schuldig over. Zeker omdat dit nu ook mijn gezondheid en relatie op het spel zet zonder dat ik een oplossing heb. Ik las ergens over puppy blues en hoop heel erg dat dit zoiets is al had ik er hiervoor nog nooit van gehoord.

Hier ook geen ervaringen met angststoornissen maar hier loopt wel een jonge hond van 7 maanden rond. Ik merkte in het begin dat het ook als een grote verantwoordelijkheid voelde en dat er een soort zorg was om haar te “verpesten”. Wat bij mij erg goed hielp was om te bedenken dat het nu vooral de tijd was om te genieten van het beestje en dat ik de komende 10 jaar nog wel heb om haar op te voeden. Ze hoeft niet binnen een jaar de perfecte hond te zijn. 

Misschien is het een idee dat de pup nu even blijft waar hij is maar dat je wel elke dag even een klein wandelingetje met hem gaat maken of samen even in een parkje zitten? Gewoon even genieten. 

Wel ben ik van mening dat een pup een stabiele opvoeding nodig heeft om uit te groeien tot een stabiele hond. Als jullie besluiten om te pup te houden is het inderdaad een goed idee dat je vriend het grootste gedeelte van de opvoeding op zich neemt en dat jij je vooral kan focussen op jezelf en de leuke momenten met de pup. 

Heel veel sterkte de komende tijd. 

Het kan toch.ook gewoon het hondje van je ouders worden, aangezien de pup daar nu al meedraait.

Jij hebt dan niet meer de verantwoording. 

Maar je kan af en toe het hondje een dag of paar dagen ophalen of daar met hem gaan wandelen.

Waarom het jezelf zo moeilijk  maken als het op deze  manier wel zou gaan?

ik zou inderdaad eens in gesprek gaan met je therapeut. Het lastige van een angststoornis is dat het soms niet helemaal te verklaren valt soms wat wel triggert en wat niet. Blijkbaar was dit een trigger voor jou. Wellicht dat jouw therapeut je hierin in kan begeleiden.

Mocht dit niet het gewenste effect hebben zouden jullie na kunnen denken over een constructie waarbij de hond 4 dagen bij jouw ouders (als je vriend werkt) is en 3 dagen bij jullie. De verantwoordelijkheid hoef je dan op de dagen dat de hond er is niet alleen te dragen. Of je zou kunnen proberen het aantal verantwoordelijkheden uit te bouwen.

Vrienden van mij hadden een soort gelijke situatie. Daarbij is de pup terug gegaan naar de fokker, omdat hun niet de optie hadden de hond tijdelijk ergens onder te brengen.

Precies, die constructie hebben mijn dochter en ik ook met haar hond. 

Het lijkt me best pittig om te studeren en een pup op te voeden.

Ik heb ervaring met angststoornis. Het was toen de pup aankwam eigenlijk wel weg. Maar toen met mijn eerste hond ging het van kwaad tot erger na een trauma, en speelde mijn nog slechte stressverwerking me te parten; voor elke stap voorwaarts qua training, deden we voor mijn gevoel er 10 terug. Haar karakter was ook ietwat nerveus, en in combinatie met mij, nog niet 100% mentaal stabiel, ging ze een rol op zich nemen die ze niet aankon (ze nam me in bescherming terwijl ze iemand nodig had waar zíj juist op kon bouwen). Na een escalatie, en ik of met spoed uit huis moest, of voor de hond een ander baasje voor vinden, heb ik haar herplaatst. En in haar nieuwe gezin is ze een schat van een hond die nergens naar uitvalt, terwijl ik haar maar amper kon houden, zo ging ze tekeer. We hadden een slechte wisselwerking op elkaar. Hondentherapeute mee laten helpen hielp niet echt, want doordat er iemand bij was, verlaagde mijn stress, waardoor het met mijn hond ook beter ging.

Maar ik merkte dat hondloos zijn ook niks was, en vond al redelijk snel een nieuwe hond. Voor de buitenwereld misschien té snel, maar ik had met Remi een klik die ik sowieso niet met de andere hond ooit gehad had. Ik kwam voor het eerst bij de fokker aan, en ze kroop op schoot en viel in slaap  Ook is Remi een paar maatjes kleiner, zodat ik de hond beter aankan, en niet onbewust weer teveel steun ga vragen.

Ik merk dat een hond hebben mij helpt. Ook met de eerste hond, al was dat vooral binnenshuis, buitenshuis was haar gedrag vreselijk. Maar ik moet wel zeggen dat de angststoornis voor de eerste hond eigenlijk al weg was, ik was niet meer zo super angstig, maar raakte vooral veel en snel gestrest. Soms heb ik nog dat een soort gevoel me bevangt, dat het heelal zo gigantisch is en wij zo nietig, en alsof een briesje me zo van de aardbol weg zou kunnen slingeren, zoiets, een heel onfijn gevoel, en dan kriebel ik Remi, en knuffel ik haar, en is alles weer goed; zij en ik in het hier en nu. Ik woon alleen, dus ze is soms de enige tegen wie ik praat in meer dan een week, vooral nu met corona. Haar verlatingsangst veroorzaakt mij wel stress, maar niks wat een heerlijke knuffel met haar niet kan fixen 

Ik zou het ook wel bespreken met je psycholoog. Bij mij hielp het namelijk om gewoon door de zure appel heen te bijten. Ik ging elke schooldag met bonkend hart en misselijk naar school, bijna 4 jaar lang, maar ben nooit gestopt met naar school gaan, hoe beroerd ik me ook voelde, want ik wist dat als ik 1x niet zou gaan, ik nooit meer terug zou gaan voordat ik weer helemaal beter was, en geen idee hoe lang dat zou duren. Ik wist dat niet doorbijten het alleen nog maar ‘groter’ zou maken, en daardoor nóg moeilijker om te overkomen. Achteraf heb ik spijt dat ik niet van mijn studie heb kunnen genieten. Maar ben ook ontzettend trots op mezelf, dat ik nooit opgegeven heb, of in ieder geval wanneer ik zover was, dat ik me door mijn moeder wel liet pushen door te blijven gaan, en dat ik maar wel mooi een studie op de uni af wist te ronden. Maar dit werkte dus voor mij. Ik zou met je vriend en psycholoog samen bespreken hoe en wat. Afhankelijk van hoe en wat zou ik zelf niet kiezen voor de ‘makkelijke’ optie van bij je ouders laten, een hond opvoeden kan je helpen groeien en leren. Maar het moet tegelijk ook geen stap teveel zijn, en je juist teruggooien. Pups opvoeden is stressvol 

Succes!

Goed zo!

Zij kent je en zal je hier vast doorheen helpen.

Weet niet of je ouders ver wonen?

Wellicht kan je daar helpen met je pup. Eten geven, uitlaten, verzorgen.

Samen met je vriend stukje lopen met de pup en gewoon lekker buiten zijn.

Ik denk wel dat het belangrijk is om bezig te zijn met je pup.

Om te zien, dat het eigenlijk super leuk is.

Eigenlijk kan er niets mis gaan met de opvoeding. Soms een plasje in huis, of een scherp tandje, de tandjes zijn nog scherp.

Het zou je kunnen helpen, dat je dat ook ziet als je bij je ouders bent.

Ik snap je vriend ook, hij zal teleur gesteld en verdrietig zijn.

Je zou zo kunnen laten zien, dat je erg je best doet voor je pup.

Paniek aanvallen, vreselijk, en ik kan mij het goed voorstellen. 

Misschien kunnen je ouders, zoals je al zegt voorlopig voor hem zorgen. Ga vaak op visite zodat de hond je goed leert kennen dan neem je hem een paar uur mee, ohh over een aantal maanden misschien pas, dus niet stressen hiervoor, pas als je er klaar voor bent. En zo kan je toch langzamerhand toegroeien dat het jouw hondje gaat worden. . Eerst een paar uur, desnoods in het huis van je ouders, die dan even weggaan, dan neem je hem zelf mee voor een wandelingetje, vervolgens even mee naar je huis, en dat stapje voor stapje uitbreiden, je hebt toch iets om naar uit te kijken en hebt nu niet de deur helemaal dicht gedaan. 

Makkelijk gezegd, maar uit ervaring weet ik hoe moeilijk dit is.

Je mag me pb,en voor meer persoonlIjke ervaring hiermee.

Ik vond het zelf een prima idee om de pup daar even te houden en mijzelf af te wachten maar ze wonen best ver. Zo'n 45 min met de auto. Wat vooral het probleem hierbij is is dat mijn vriend hier niet oke mee is. Hij wil zsm de hond hier terug en als ik dit niet kan weet hij niet of hij met mij verder wil. Ergens kan ik hem begrijpen, ik pak nu zijn hond af, misschien wel voor altijd. Ik weet niet hoe lang dit duurt. Dit geeft me nu dus ook al paniek dat ik dalijk mijn vriend en huis kwijt bent hierdoor. Ik heb al geprobeerd met hem te praten maar hij wilt niet veranderen van mening en vooral tot woensdag aankijken hoe het met me is. Ik voel me heel erg verloren en hierdoor ook niet door hem gesteund. Ik val in een zwart gat en hij wilt alleen die hond. Hoewel ik het echt begrijp maakt dit dat ik hier thuis nog steeds diep in de stress zit. Ik ga zo weer naar de huisarts om het een en ander te bespreken, hopelijk komt er iets uit. Mijn eigen huisarts was gisteren nog op vakantie dus dat was een vervanger.

Zo te lezen ben je nog jong, zet jezelf maar eerst centraal en zorg dat je beter wordt. Als je vriend je daarin niet wil steunen, zit er meer niet snor denk ik.  Misschien daar dan ook even over nadenken, als je dit nog een leven lang wil.

Een hond kun je altijd nemen, van jezelf bestaat er maar 1 versie en die is het waard om gelukkig te zijn.  De pup zit prima, dus laat die maar los en draag eerst maar zorg voor jezelf.

Helemaal eens. Iemand zo onder druk zetten lijkt me niet een goede basis.

 Verdrietig dat je vriend zo is en denkt, ben jij dan niet belangrijk voor hem, ? Als de hond bij je ouders voorlopig verblijft en hij jou voor een ultimatum zet...bedenk dan eens goed hoe jullie relatie is...hij moet begrip voor je hebben , hij kan altijd de hond ophalen als hij thuis is, gaan wandelen en eens mee nemen naar jullie huis, wil hij dat niet, denk dan eens goed over je relatie met hem, jij bent toch ook heel belangrijk.

De hond is maar bijzaak ik denk niet dat je een oplossing voor jouw probleem gaat vinden hier op een hondenforum die moet je vinden met gespecialiseerde hulp. De meesten hier hebben namelijk een compleet andere reactie op het halen en zorgen voor een jonge pup. Die staan mijlenver weg van een paniekaanval door zo'n wezentje. Ik denk persoonlijk dat jij eerst aan jezelf moet werken. Vanuit daar kun je dan ook op een andere manier kijken naar je relatie. Wat je schrijft klinkt ernstig en een belemmering voor het leven. Eerst dat aanpakken en dan pas verder kijken. Misschien is het zelfs wel zo dat je vriend eerst ook maar op een minder hoge prioriteit moet. 

Nou, mijlenver nu ook weer niet... Ik vond die eerste weken toch ook heftig en begon ook aan mezelf te twijfelen. En ik ben zeker niet alleen (lees het topic: puppy blues maar eens). Maar paniekaanvallen is natuurlijk een wel erg heftige reactie.

Lijkt me vooral dat je vriend je wat meer tijd moet geven om terug te ontspannen en wennen aan het idee. Als hij je dat niet kan geven die tijd, dan zou ik me toch serieuze vragen stellen.

Pardon??

Hoe weet je dat de hond bijzaak is en dat ze hier geen oplossing kan vinden?

Dat ze eerst aan haar zelf moet werken en haar vriend op een minder hoge prioriteit moet??

Volgens mij, ik ben ook maar een outsider, kan een forum heel goed steun bieden en begrip tonen, dat kan zeer helpend zijn.

Zoals je leest, zijn hier lotgenoten, die bekend zijn met een angststoornis en een hond hebben, dit ervaren hebben.

Hoe fijn is dat!

Wat een vervelende situatie voor jullie allemaal.
Op een ander forum geef je meer informatie waardoor de houding van je vriend beter te begrijpen is, wat uiteraard niets afdoet aan jouw gevoelens.
Zou het kunnen, aangezien de pup nu bij je moeder zit, dat er een andere aanleiding is voor je depressieve gevoelens en dat de komst van de pup dit enkel getriggerd heeft?
Bespreek dit sowieso met je psycholoog.
Hopelijk komen jullie er samen uit, heel veel sterkte!

Dat is nou precies de insteek die ik had met mijn reactie. Wat TS beschrijft klinkt voor mij een stuk heftiger dan "puppy blues". Dus nee, ik denk nog steeds oprecht niet dat de meeste mensen zich hier op dit forum zich kunnen herkennen hierin. Jij beschrijft het twijfelen aan jezelf dat is niet iets wat heel abnormaal is, maar een normale menselijke reactie en een gezonde omdat je alles "goed" wilt doen, zelfs als daar de nodige stress bij komt. Maar in mijn ogen toch wel wat anders dan een daadwerkelijke paniekaanval wat TS hierboven beschrijft. Ik ken iemand die met zoiets worstelt en dat is zeer zwaar en drukt een enorm gewicht op zo iemands leven. Een aanval waarbij je mogelijk gaat hyperventileren, je je lichaam ver over zijn toeren helpt en dus allerlei (rare) fysieke klachten gaat krijgen. Een situatie waarbij je helemaal niets meer kunt relativeren en terecht komt in een spiraal van negatieve denkpatronen waar je niet uit gaat komen. Iets wat je nachten en nachten achter elkaar wakker kan houden. Stress die je lichaam lijkt weg te vreten. En niet alleen door een pup lijkt me, het probleem bestond bij TS hiervoor al, dat is mijns inziens wel iets waar je (goede) hulp voor zou moet krijgen. De pup is nu een verergering van haar klachten maar niet de oorzaak. Tenminste zo komt het op mij over. Maar heey ik ben geen expert.. En dan is er daar de vriend die nog wat extra druk uitoefent. Dan heb je inderdaad kans dat iemand compleet dichtklapt en in full-panic modus gaat en dat is nu.

Daarom TS, zoek goede hulp! En lucht hier lekker je hart... Of praat uitbundig met je moeder, laat haar je eens vertellen hoe ze het allemaal aanpakt. Misschien kan ze jou wat zekerheid bieden. 

Ik heb zelf last van paniekaanvallen en heb een hond. Ookal heb ik dit nog nooit meegemaakt, je kan me als je wilt een pb sturen, ik zou je graag willen helpen. Het is inderdaad een goed om hierover met met jouw psycholoog te praten, maar de mensen hier op het hondenforum kunnen je ook helpen met ervaringen delen

Dank allemaal! Ik moet allereerst wel zeggen dat ik niet het gevoel heb dat ik paniekaanvallen heb. Ik heb er wel eens een mee gemaakt en dat is natuurlijk super heftig. Ik heb nu meer het gevoel alsof ik een extreem heftige griep heb, om het zo maar proberen uit te leggen. Ik heb dit natuurlijk gelijk gekoppeld aan mentale problemen die ik hiervoor had. Mijn huisarts twijfelde vandaag of het misschien toch een fysieke reactie is en ik heb bloed geprikt voor een aantal dingen waar ik de uitslag van krijg.

Ik had juist het idee dat er meer mensen waren met klachten na het halen van een pup, zoals de puppy blues, en dacht misschien is dit toch een vorm hiervan. Dus nogmaals ik heb geen paniekaanvallen maar meer een algehele malaise. Ik had zelf het idee dat mijn lichaam de extreme stress van ineens een pup hebben even niet aankon. Ik voelde me deze middag al wat beter omdat ik wat meer dingen voor mijzelf op de planning had gezet. Ik probeer veel buiten te zijn en te lopen en te mediteren. Het is in ieder geval niet meer zo extreem heftig als dit weekend dat ik mijn bed amper uit kon maar ik maak me er toch zorgen om. Juist vooral omdat ik wil dat de pup bij ons goed terecht kan en ik altijd voor hem kan zorgen. Dat maakt mij nu juist onzeker. Alsof ik niet voor hem kan zorgen in deze staat en hij beter terecht is bij een 'gezond' iemand. 

Niemand is perfect! Ik ben ook geen perfecte hondenbaas; als ik stabieler was en steviger in mijn schoenen stond, zou ik een beter hondenbaasje zijn. Maar dat ik een watje ben maakt me ook niet een slecht baasje! En in de ogen van de hond ben je altijd perfect XD Ik heb daar ook soms mee geworsteld, maar meer dan je best kan je niet doen, en niemand is dus perfect. Niet te hard zijn voor jezelf!

eens, ik krijg ook de indruk dat je nog erg jong bent en heel afhankelijk van wat anderen voor je kunnen betekenen, een therapeut, je vriend, je ouders. Natuurlijk zijn dat belangrijke dingen en fijn dat je op een therapeut of ouder of partner terug kan vallen. 

Maar uiteindelijk voelt het veel fijner om zelf het heft in handen genomen te hebben en zelf te kunnen bepalen wat wel of niet goed is voor je. Wat een proces is, en je doet met vallen en opstaan en uitgeleerd ben je nooit. En ja soms zal je misschien een duwtje in de rug moeten hebben maar dat is niet erg.

Aangezien angst en paniekaanvallen ook te maken kunnen hebben met je darmflora is een goed voedingspatroon belangrijk

https://atlasbiomed.com/blog/stress-anxiety-depression-microbiome/

Ook je manier van ademen speelt mee

https://www.wimhofmethod.com/breathing-exercises-for-anxiety

Oefeningen bijv yoga

https://www.3ho.org/yoga-research-kundalini-yoga-anxiety

zo zijn er wat ogenschijnlijk simpele  maar behoorlijk effectieve en ook vaak wetenschappelijk bewezen dingen die je zelf kan doen om van angsten en paniek af te komen. Al is dat zoals gezegd een proces.

Je weet niet of je anders een betere honden baas was. 

Honden leren ons heel goed kennen, soms zelf beter dan we zelf doen. Bovendien nemen ze ons zoals we zijn.

Omgekeerd hopelijk ook.

Jij bent niet perfect, ik niet, het perfecte mens bestaat sowieso niet, we hebben allemaal onze dingetjes. 

Wat je zelf zegt, voor je hond ben jij perfect, daar gaat het om

" Je weet niet of je anders een betere honden baas was. 
Honden leren ons heel goed kennen, soms zelf beter dan we zelf doen. Bovendien nemen ze ons zoals we zijn.
Omgekeerd hopelijk ook.
Jij bent niet perfect, ik niet, het perfecte mens bestaat sowieso niet, we hebben allemaal onze dingetjes. 
 
Wat je zelf zegt, voor je hond ben jij perfect, daar gaat het om
 
  "

Suzanne en Luca

Als ik meteen vol zelfvertrouwen was geweest, hadden sommige dingen in de opvoeding beter verlopen. Ik luisterde veels te veel naar ‘geschreven woorden’, en baasjes die ik tegenkwam. Zodra ik meer voor mezelf en Remi opkwam, en luisterde naar mijn gevoel en naar Remi zélf keek, ging onder andere het uitvallen aan de lijn een stuk beter.
Maar ik kwam dus wel van best ‘laag’ door de angststoornis en het ‘isolement’ daardoor, dus van waar ik ben gekomen, ben ik hartstikke trots, en ergens ook blij dat Remi me daarin heeft helpen groeien.

En omdat ik vanwege het trauma bij de eerste hond, nu nog steeds helemaal in stress schiet bij een loslopende hond zonder baasje in zicht, is mijn hond de hondentaal ook niet super bijster, en loopt ze bijna nooit los, waardoor ze eigenlijk nooit lekker kan rennen. Ik maak het goed door haar zelf de wandeling te laten bepalen aan de lijn, maar met een ‘stabieler’ baasje zou ze denk ik best los kunnen.

Maar een slecht leven heeft ze inderdaad niet. Ik kom nu beter voor ons op, en ze komt aan liefde niet te kort  Vooral het niet loslopen vind ik wel eens jammer voor haar, maar he, we kunnen niet alles hebben 

Ik pik alleen even dit stukje er uit.

Ook iemand die niks mankeert op wat voor manier dan ook kan ziek worden of in het ziekenhuis etc belanden. Dan is het even niet anders dan dat iemand anders de zorg overneemt.
Ik lees dat de pup nu bij je moeder is en die wil er voor zorgen zolang nodig. Indien nog niet geregeld, spreek dan af met je moeder of een ander dat als het even niet gaat dat hij uit logeren kan indien nodig.
Veel beter dan dat kan je het echt niet regelen, en het zorgt voor jezelf ook voor een stukje zekerheid.