Fysiek niet goed geworden en mentaal na halen pup, help. 
Ik heb al jaren de ziekte van Lyme en een hoop angststoornissen. Ben voor de angststoornissen ook in therapie geweest en ik kan er nu redelijk mee omgaan, je raakt het nooit helemaal kwijt, maar je leert ermee omgaan.
Mijn honden helpen mij juist heel erg. Ze zijn bijna altijd bij me en als ik het moeilijk krijg zorgen zij voor afleiding. Misschien dat dit voor jou ook kan, maar angststoornissen kunnen zo divers zijn dat het voor iedereen anders is natuurlijk.
Ik wens je veel sterkte en goede hulp.
Mocht je nog vragen hebben kun je me altijd een bericht sturen.
Geen honger, diaree, misselijk, slecht slapen, benauwd, heb je een corona test laten doen?
Soms hoef je niet te hoesten om het te hebben, en daar passen deze klachten prima bij.
En verder wil ik tegen je zeggen, wees niet te streng voor jezelf!
En omdat ik vanwege het trauma bij de eerste hond, nu nog steeds helemaal in stress schiet bij een loslopende hond zonder baasje in zicht, is mijn hond de hondentaal ook niet super bijster, en loopt ze bijna nooit los, waardoor ze eigenlijk nooit lekker kan rennen. Ik maak het goed door haar zelf de wandeling te laten bepalen aan de lijn, maar met een ‘stabieler’ baasje zou ze denk ik best los kunnen.
Maar een slecht leven heeft ze inderdaad niet. Ik kom nu beter voor ons op, en ze komt aan liefde niet te kort Vooral het niet loslopen vind ik wel eens jammer voor haar, maar he, we kunnen niet alles hebben "
Dat heb je goed gedaan, snap dat je super trots ben.
Volgens mij zit het zich gelukkig voelen niet in wel of niet loslopen. Zijn genoeg honden die niet los lopen en die komen echt niets te kort. Ik zou me daar maar geen zorgen om maken hoor
Dank allemaal. Ik voel me in ieder geval wat rustiger. Wel voel ik nog een intents schuldgevoel tegenover mijn hond. Is het nu überhaupt nog wel mijn hond, ik denk het niet. Hij was mijn grote droom, de Jack Russel pup die ik al jaren wilde. Nu laat ik hem na 2 dagen bij iemand anders achter omdat ik mentaal toch niet sterk genoeg ben om op dit moment voor hem te zorgen. Ergens vind ik dat ik hem niet eens meer waard ben mocht het over een week weer beter gaan. Ik vind het erg lastig om dit 'oke' te vinden, omdat dat het natuurlijk niet is. Ah, wat had ik gewild dat ik hier wat tekenen van had gezien voor wij hem gingen ophalen. Een huisdier weg doen is echt het allerlaatste wat ik zou willen doen. Zeker deze kleine man. Toch weet ik dat het in ieder geval voor nu even moet en ik kan er maar niet mee dealen. Ik vind mezelf echt een rotmens op het moment.
Ik heb inmiddels contact met mijn psychologe gehad die ook zei dat de hond niet het probleem was maar de trigger. Ik zal dus weer terug moeten naar een wat intensievere therapie, hier ben ik ergens wel blij om. Het voelt ook echt alsof ik dit nodig heb en de steun kan gebruiken.
Ik heb inmiddels contact met mijn psychologe gehad die ook zei dat de hond niet het probleem was maar de trigger. Ik zal dus weer terug moeten naar een wat intensievere therapie, hier ben ik ergens wel blij om. Het voelt ook echt alsof ik dit nodig heb en de steun kan gebruiken. "
Heb je mijn links nog bekeken? Je lijkt wel iets te willen doen om je beter te voelen, maar dan via een ander mens. Wat ok is natuurlijk een steun in de rug en inzicht krijgen is prima. Maar het enige wat echt gaat helpen is een andere mindset waarvoor een andere levenstijl nodig is,Waar we vaak gewoon niet aanwilenomdat het verandering is en onbekend. Vaak is het zelfs makkelijker om jezelf schuld aan te praten, en zeggen dat je een rotmens bent dat een hond niet waard is. En dat is treurig omdat in elk mens een waardevol persoon zit. Je moet er alleen wel aan werken om het ook zo te voelen. En dat kan dus met eenvoudige simpele dingen die zoals ik al schreef, wetenschappelijk bewezen werken.
Nou, ik vind het gewoon heel goed van je dat je het inzicht hebt dat het nu (even)niet gaat met een pup. Hoe ontzettend graag je ook wilt.
Kijk, ik wil ook (heel)graag 100 meter hardlopen, maar dat gaat niet; ik kan het niet....zo moet je het maar zien nu. Schuldgevoel helpt je niet, probeer dat gevoel weg te houden. Dat hondje zit goed, die komt niks tekort.
Heel goed dat je therapie intensiever gaat maken, dat zal je zeker gaan helpen. Sterkte hoor, het is warempel niet niks....
"
Ja zeker, dank nog daarvoor! Ik heb zelf een app genaamd Headspace die ik gebruikt om te mediteren elke dag. Ik weet dat een paniek/angst aanval hem vooral in de manier van ademhalen zit. Dus dit helpt vaak wel om mij rustig te houden. Ik denk dat je vooral gelijk hebt in het veranderen van mijn levensstijl. Ik heb nu zo de afgelopen dagen veel tijd gehad om te nadenken waarom ik mij ineens zo naar voelde. Ik besefte mij ineens dat er niet echt iets is waar ik blij van wordt. Mijn grootste tijdbesteding is mijn studie, en die volg ik met passie, maar dat is het ook wel. Ik doe eigenlijk niets alleen of voor mezelf en dat komt puur door en alleen door mezelf, niemand houdt me tegen. Ik zit, hoe sneu ook, vaak te wachten tot mijn vriend thuis komt zodat ik eindelijk aanspraak heb. Toen wij nog niet samenwoonde had ik echt mijn eigen leven. Ik ging drie keer per week naar de sportschool, liet onze honden (van mijn moeder) elke dag 1,5 uur uit, schilderde en las elke week en deed vrijwilligerswerk. Ik denk dat dit komt omdat mijn moeder zo energiek is en dit altijd zorgde dat ik ook overal zin in had. Op de een of andere manier is 'mijn eigen leven' compleet verwaterd na het samenwonen. Ik denk dat je dus een goed punt hebt dat het roer even om moet, qua mindset en qua levensstijl.
kijk dit is toch al goed om dat te beseffen. Nu de stap nemen om er ook aan te werken om ook dingen voor jezelf te hebben.
Wel heel fijn dat je een studie hebt waarover je gepassioneerd bent.
Ja diep en rustig ademhalen kan al een wereld van verschil maken.
Succes!
Weet je, er zijn dingen die ik ook wel zou willen (kunnen), maar het lukt niet echt. Ik heb een oogziekte waardoor mijn ogen overgevoelig zijn voor licht. Ben ik te lang buiten, of een paar dagen achter elkaar net teveel, dan krijg ik een migraine aanval.
Ik zou wel graag ver weg lang willen wandelen, maar dat gaat hem niet worden. Van iets in je lijf of geest waardoor je wel wil maar niet kan, word je geen slecht mens.
Bedankt! Ja het heeft me inderdaad wel even aan het denken gezet. Het enige waar ik nu erg tegen aanloop is dat ik nu dus niet goed naar mijn ouders meer toe durf aangezien de pup daar is. Ik kan me er thuis wel overheen zetten maar ben erg bang dat als ik hem zie mijn schuldgevoel me kapot maakt. Ook al maak ik me geen zorgen om hem toch vind ik het naar dat ik niet voor hem zorg nu en hem bij me heb, zoals de bedoeling was. Alsof ik mijn kind heb afgedankt op het zo maar cru te zeggen. Hebben jullie misschien advies over hoe ik daar toch naar toe kan gaan en hem onder ogen te zien? Ik denk dat het ook geen oplossing is om nooit meer langs mijn ouders te gaan, haha! En ergens vind ik dat ook niet kunnen van mezelf. Dit is hoe het is en dat moet ik accepteren. Toch ben ik bang om hem weer te zien.
Je gevoel hierover is begrijpelijk. Maar het is precies zoals je zelf al aangeeft: het mag je niet kapot maken.
Belangrijk is ook hoe je ouders erin staan: gaan ze je onder druk zetten om toch de pup mee te nemen om er voor te zorgen, dan zou ik het bezoek nog even uitstellen tot je sterker in je schoenen staat.
Accepteren je ouders de situatie en steunen ze je, dan kun je de confrontatie wel gaan proberen. Denk ik dan
Je moet er inderdaad doorheen, dit mag geen reden zijn om je ouders niet meer te bezoeken.....
Dus probeer niet te bang voor de angst te zijn; ja het zal emotioneel zijn en heftig. Maar het zal je ook helpen om deze situatie onder ogen te zien en gaan accepteren dat er verder geen fouten gemaakt zijn. Dat het is zoals het is en dat jij nu bent zoals je bent.
En het zal je ook helpen om van je schuldgevoel af te komen: je ouders met plezier bezig te zien met het pupje wat het ongetwijfeld naar zn zin heeft daar.
Jij hebt goed gehandeld en het welzijn van het pupje op de eerste plaats gezet, sterk van je!
Nu aan jezelf gaan werken......sterkte!
Schuldgevoelens mag je jezelf niet toestaan, het is nu zoals het is en je gaat er aan werken, of hopelijk, ben je er al aan het werken.
Niet teveel denken maar doen, diep ademhalen, positieve gedachten, en niets anders doen dan genieten om de pup (hoe heet hij eigenlijk?) weer te mogen zien en dat je je ouders, die goed voor de pup zorgen, hebt om bij op bezoek te gaan .
Succes!
Even een update voor degene die het uitmaakt. Het bleek dus dat er iets meer aan de hand was dan angst en ik ben uiteindelijk ook bij de huisartsenpost beland omdat het fysieke dus wel echt fysiek was. Het gevoel dat ik voor de pup meteen vanaf seconde 1 faalde door me zo slecht te voelen ging te erg in mijn hoofd zitten waardoor ik zo bang werd. Ik heb er niet eens bij stilgestaan dat ik weleens echt ziek zou kunnen zijn. Na een week met medicijnen en dergelijke voelde ik me weer redelijk gezond, zonder koorts en al. De pup is inmiddels alweer bijna 2 maanden bij ons en het gaat supergoed. Het is een heerlijk mannetje en we hebben super veel plezier samen.
Heel fijn dat je nu wel van je pup kan genieten.
De weg hier naartoe is niet makkelijk voor je geweest. Goed dat je professionele hulp hebt gezocht en gekregen.
En nu dubbel van de pup genieten. Voor je het weet is hij pup af.
Wauw, wat knap en dapper van je, nu kan je genieten van je hond, en het wordt alsmaar makkelijker als de hond ouder wordt, en als je even bij je zelf denkt, even niet, even uit logeren bij je ouders, en dan heb je even je handen vrij, daar is niets mis mee....
Awww, alsnog een happy end. En zie je nou wel, van iets wat je wel wil maar niet kan, word je geen slecht mens. 
Ik lees dit topic nu pas, maar wat ontzettend fijn voor jullie!! En wat knap hoe jij dit aangepakt hebt. Lekker genieten ervan
Oh wat een fijn nieuws zeg !
Fijn om te lezen? Met je vriend ook alles goed gekomen?
Late reactie maar alsnog een reactie :D! Mijn pup heet Cain en met mijn vriend is alles gelukkig goed gekomen. Ik kan me echt niet meer voorstellen dat ik me zo heb gevoeld naar Cain toe. Hij is echt een heerlijk beest en een lichtpuntje in mijn leven. In de avond lekker kroelen met elkaar en er overdag lekker op uit. Hij is ontzettend eigenwijs maar dit vind ik stiekem ook wel heel leuk aan hem. Ik was achteraf gezien toch wel heel bang dat ik geen goed baasje voor hem zou zijn. Nu heb ik dat gelukkig niet meer, ik doe alles voor hem en twijfel ook niet meer aan mezelf. We hebben het superleuk samen. Nogmaals heel erg bedankt aan iedereen die destijds gereageerd heeft, ik heb er enorm veel aan gehad.
! Mijn pup heet Cain en met mijn vriend is alles gelukkig goed gekomen. Ik kan me echt niet meer voorstellen dat ik me zo heb gevoeld naar Cain toe. Hij is echt een heerlijk beest en een lichtpuntje in mijn leven. In de avond lekker kroelen met elkaar en er overdag lekker op uit. Hij is ontzettend eigenwijs maar dit vind ik stiekem ook wel heel leuk aan hem. Ik was achteraf gezien toch wel heel bang dat ik geen goed baasje voor hem zou zijn. Nu heb ik dat gelukkig niet meer, ik doe alles voor hem en twijfel ook niet meer aan mezelf. We hebben het superleuk samen. Nogmaals heel erg bedankt aan iedereen die destijds gereageerd heeft, ik heb er enorm veel aan gehad. "Jij gaat mooie kerstdagen tegemoet, gezellig bij elkaar met een fijne bengel die er voor jou is en jij ook voor hem, heel veel plezier met Cain. En jij bedankt voor je fijne update.
Wat een mooie update!
Altijd fijn als een dergelijk topic een goed einde heeft en dat ook wordt gemeld door een topic opener.
Blijf genieten van elkaar.
wat goed om te lezen deze update
fijn dat je het ons laat weten, het is voor anderen die in zo'n situatie zitten ook moedgevend
sorry, overbodig
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?