Dominantietheorie

Hallo allemaal,

Ik heb eens even gezocht, en het meest recente topic hierover dateert toch alweer van 2015. Dus ik dacht dat het wel even kon om nog eens naar jullie mening of laatste stand van zaken te vragen.

Ik probeer het kort te houden, maar ik ga hierin falen.

Onze eerste hond is Basil, Tibetaanse terrier, bij zijn eerste eigenaren nooit opgevoed, bij ons gekomen op zijn 1,5 jaar en als een ongeleid projectiel. Met gedragstherapie en positieve beloningstheorie (clickertraining) goed kunnen omvormen tot een algemeen lekker ding. Maar, wel met een paar kantjes. Een soldaatje is het niet. Hij heeft een willetje, en hij vindt dat hij eigenlijk toch wel meer lijkt op een Rottweiler, en dat iedereen het daar ook mee eens moet zijn. Hij zal het die Leonberger daar anders wel eens zeggen… Hij is er nu 6.

Onze tweede hond is Daisy, een Tibetaanse mastiff, een inbeslagname, en bij ons gekomen op haar 5 jaar. Prachtig om te zien hoe ze is opengebloeid van een mensenschuwe hond naar een naar ons zo open en vrolijke meid. We hebben dezelfde methodiek als bij Basil gebruikt. Als ze ons ziet, dan kwispelt haar hele lijf mee, mondje half open, oogjes half dicht, en het genot dat je ziet als we haar dan knuffelen… Heerlijk. Maar, ook geen mensenvriend naar buiten toe. Alleen wij. Met honden is ze wel goed, omdat ze in haar vorig leven ook alleen maar met honden heeft geleefd. En een karaktertje! Soms zeg ik tegen mijn vriend: "De volgende stap is dat ze met haar ogen rolt!" Ze is er nu 7.

En dan is er onze Leo, een Mechelse herder. Hij is vorig jaar bij ons gekomen op zijn 10 maand als opvanghond vanuit het asiel. Aangereden, achterpoot verbrijzeld, door de eigenaren achtergelaten bij de dierenarts en zo dus asielhond geworden, eerste operatie om zijn breuk te stabiliseren mislukt, tweede operatie gelukt, maar door de dierenarts (en wij zijn er domweg in meegegaan) te snel van de pijnmedicatie afgehaald. Gevolg: zijn breuk genas, maar hij werd op enkele maanden tijd steeds agressiever (niet tegen ons, maar tegen de hele rest van de wereld), terwijl het een schat van een hond was in het begin dat we hem ontmoetten. Op zijn gebroken/genezen poot krijgt hij ook telkens wonden die maar niet willen dichtgaan. Zijn hele lijfje wordt dus gekenmerkt door stress en pijn. Het a #ffffff; color: #000000; font-family: Verdana, Tahoma, Arial, sans-serif; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">siel wilde hem ook niet bij iemand anders plaatsen ter adoptie, want hij is gewoon levensgevaarlijk.  #ffffff; color: #000000; font-family: Verdana, Tahoma, Arial, sans-serif; font-size: 16px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">Dus, omdat wij de enige waren waar hij leek te kunnen gedijen, en omdat we hem al die tijd verzorgd en gerevalideerd hadden, en omdat het ook goed ging tussen hem en de andere honden, hebben wij hem geadopteerd. Anders was hij er niet meer geweest, en we voelden dat er nog zoveel goeds in zit. Maar de situatie is dus: wandelen kunnen we enkel op absurde uren, waarop we weten dat we waarschijnlijk niemand zullen tegen komen (en dan soms nog), in de tuin laten gaat nauwelijks omdat er altijd wel ergens een geluid is waarvan hij flipt, of iemand voorbij loopt die hij najaagt. Naar de dierenarts gaat niet, bezoek kan niet, en gedragstherapeuten en trainers willen hem niet behandelen omwille van zijn agressiviteit. Uiteindelijk hebben we wel 1 dierenarts en 1 gedragstherapeut gevonden die zich zijn lot hebben aangetrokken. Met de dierenarts zijn we nu (zonder dat zij Leo ooit gezien heeft, want dat gaat dus niet) aan het proberen om de wonden te dichten (lukt niet), en om psychofarmaca af te regelen voor zijn pijn en impulscontrole/agressiviteit. Dat gaat echter tergend traag, en heel veel effect zien we niet, ondanks het feit dat we voor sommige middelen al aan de maximale dosis zitten. Een maand geleden is er een escalatie geweest, en heeft Leo zich enkele keren tegen Basil gekeerd (enkele keren door Basils schuld, maar ook enkele keren zonder reden). Gelukkig nooit met zware verwondingen, Basil heeft 1 keer een klein wondje onder zijn oog opgelopen. Maar de laatste keer was het mis. Mijn vriend heeft hen uit elkaar gehaald, en kon ik hem naar de spoed brengen voor hechtingen. Leo heeft hem met verplaatsingsagressie vol in de arm gebeten. Dat werden enkele moeilijke dagen, waarop we verschrikkelijke keuzes hebben overwogen. Huilen dat we hebben gedaan! Maar uiteindelijk hebben we besloten om voor hem te blijven vechten. Ik herhaal: er zit nog zóvéél goeds in hem... Maar, Basil en Leo zitten nu strikt gescheiden, de psychofarmaca werden verder aangescherpt, en ik ben aan het lezen geslagen, aangezien er geen enkele trainer ons wil helpen. Leo zijn training staat immers al een jaar "on hold", eerst door zijn breuk, dan door zijn agressie, en nu door zijn agressie en open wonden. Maar we kunnen niet blijven zijn opvoeding uitstellen.

Hetgeen dat we met hem gedaan hebben in het voorbije jaar, hebben we gewoon identiek zo aangepakt als bij Basil en Daisy. Maar het is een Mechelaar, en ik denk dat zo'n hond toch andere noden heeft. Dus heb ik net het boek gelezen van Jos Oosting: "Door de ogen van de hond". Het komt erop neer dat alle gedragsproblemen te wijten zijn aan het feit dat de hond je niet als leider ziet. Misschien is dat kort door de bocht, maar ik herken enorm veel van de gedragingen die hij beschrijft in Leo, en ook wel in Basil. En als ik hem lees, dan realiseer ik me dat we als "leider" erg tekort zijn geschoten. Hebben we nu echt al jaren alles verkeerd gedaan? Ik googlede verder op "dominantietheorie", en het werd me nog minder duidelijk, omdat dit ondertussen ook heel omstreden is gebleken. Maar, dominantie bestaat wel, en ik vind toch wel best veel aanhangers voor "leiderschap door het baasje". Maar dit houdt best wel een aanpassing in van onze levensstijl. En vooraleer ik Jos Oosting zijn protocollen tot de letter ga uitvoeren om mezelf herop te voeden als "roedelleider", wil ik wel weten of ik Basil echt nooit meer naast me op de bank mag hebben, of dat ik Basil niet meer mag troosten als mijn vriend niest (vreemd verhaal, hij is als de dood voor een nies van mijn vriend, niet voor een nies van mij), of dat ik nooit meer de honden eens lekker over hun bol mag aaien als ze hun knuffeltje komen halen, "want er wordt alleen geaaid op mijn verzoek, en niet op verzoek van de hond"... Sommige dingen gaan echt door merg en been moet ik zeggen… Maar, en zo staat er ook in zijn boek: het gaat erom dat je moet doen wat goed is voor de hond, en niet wat jij leuk vindt. Dus als ik met mijn geknuffel stress en onzekerheid heb gecreëerd in huis, dan wil ik dat goedmaken! Maar ik wil niet het risico lopen dat ik, door een omstreden methodiek te gebruiken, nóg meer kapot maak.

Ik wil dat ze hier allemaal een veilig nest hebben waarin ze zich goed voelen, maar het voelt momenteel of we daar gruwelijk in aan het falen zijn...

Tips en meningen zijn meer dan welkom, de "had je je maar beter moeten inlezen vóórdat je 3 honden in huis nam" zijn dan weer minder nodig… Maar vooral, bedankt aan diegenen die tot het einde zijn geraakt!

Om even kort te reageren: laat je niet meeslepen in methoden en theorieën die niet bij je passen. Dat wérkt niet.

Je leeft samen met je hond(en). Die relatie is dus een wisselwerking tussen mens en hond. Wat niet bij jou past en waar je je niet goed bij voelt, werkt dus logischerwijze ook niet binnen de relatie, want dat is deels een verlengde van wie jij bent en waar jij voor staat.

Verschillende meningen, inzichten, theorieën lezen, allemaal prima. Maar haal eruit wat past, wat voor jullie klopt. En construeer je eigen methode. Eentje die rekening houdt met iedereen binnen jullie gezin: met ieders karakter, aard, noden, wensen, gedragingen... zowel van mens als van hond(en).

Succes!

Dominantietheorie ging er vooral om dat door bepaalde handelingen een hond in rang boven zijn baasje komt te staan.

Vb je laat hem op de zetel liggen: hij komt op gelijke hoogte van jou...dus daardoor verlies je jouw " rang".

Of je geeft hem eerst eten: ook rangverlies voor het baasje, want leider moet eerst eten.

Of tegen je op springen, voorop laten lopen aan de riem enz...

Achterhaald in die zin dat ze ondertussen hebben ontdekt dat honden een vaste aangeboren rangorde TEGEN OVER ELKAAR hebben en dat ze die hun leven lang behouden ( zoals kippen en andere dieren). Hij kan niet hoger of lager.

Vroeger dachten we dat die rangorde belangrijk was voor  de omgang met ons als mens.

Daarom moesten we honden letterlijk laag houden (door onze handelingen tov hun).

Karakters onder honden zijn belangrijk, niet de rangorde omdat die toch niet kan veranderen.

Nu zijn alleen leefregels nog belangrijk en kan je al die bullshit van vroeger vergeten.

Wat fijn dat jullie voor deze hond gaan, arme hond ook, al zoveel meegemaakt, goed dat jullie de honden uit elkaar hebben nu

Lees dit stukje eens door, ook deel 2 en 3

https://www.doghouserock.nl/training-opvoeding-main/leiderschap/48-wat-is-er-met-dominantie-1.html

Een goed baasje is iemand waarbij de hond zich veilig voelt, dat heeft niets met op de bank zitten of als eerste de deur uitgaan te maken of ze niet mogen aaien als ze daarom komen vragen.

Boek weggooien zou ik zeggen

Snap ik het goed dat Leo nog steeds veel pijn heeft?

Bedankt alvast allemaal voor jullie reactie.

@Dobry: Bedankt, lijkt me interessante lectuur! Straks even voorlezen aan vriend als hij aan het koken is . En ja, ik denk wel dat je het goed begrijpt, en dat Leo nog pijn heeft. Maar eigenlijk weten we het niet, dat is het probleem. Toen de botchirurg hem pinnen in zijn bot heeft gezet (tweede operatie voor zijn breuk te herstellen), heeft hij gezegd: "Haal hem maar van alle pijnmedicatie af, want zijn breuk is gestabiliseerd, en hij heeft geen pijn nu. Trouwens, die middelen remmen de botheling!" Dus ja, wat deden we, alle pijnmedicatie stoppen. En wat zeggen alle professionals nu met wie we spreken? "Ja, logisch dat hij agressief is, het beestje heeft chronische neuropathische pijn ontwikkeld door een gebrek aan pijnstilling!" Dus, nu kunnen we dat niet meer bestrijden met een gewone pijnstilling, maar nu moet dat een cocktail zijn van middelen die inwerken op zijn pijn, en op zijn impulsiviteit. En die zijn we nu aan het afregelen. De theorie is dat uitvallen zijn eerste reactie is geworden, vóór "nadenken", doordat hij pijn en kwaad worden ooit is gaan koppelen... 

Ik heb dat boek ook. Ik heb de eerste paar hoofdstukken gelezen en me vergaapt aan wat er in stond. We deden vrijwel alles fout en volgens het boek kónden we gewoonweg geen lieve hond hebben... maar dat hadden we wel! Hoe dan?

Na eens op de titel van het boek gezocht te hebben hier op de site, kwam ik tot dezelfde conclusie als jij: volgens het boek ontstaan alle gedragsproblemen omdat de eigenaar niet de baas is (ja wat zal ik zeggen, mijn begrijpend lezen is niet altijd geweldig ).

En toen wist ik waar het pijnpunt zat. Want wij waren wel degelijk de baas. We hanteerden alleen héél andere regels dan er in het boek omschreven werden. 

Ziva mag op de bank. Ziva mag om aandacht vragen. Ziva mag om eten vragen. Ziva mag vragen om uitgelaten te worden. Ziva mag soms de route kiezen tijdens het wandelen. En ze doet dat allemaal, zonder er misbruik van te maken. Want wat een onzin zeg, dat een hond anders niet zou weten wie er de baas is. Wij zijn degene die haar het eten geven. Wij bepalen hoe vaak en wanneer er gewandeld wordt en als ze moet, dan moet ze maar ophouden tot die tijd (edit: in zijn algemeenheid dan hè! Want als Ziva tussendoor moet, geeft ze dat aan en gaan we ook met haar naar buiten). Wij bepalen waar ze mag slapen. Wij bepalen wat er overdag gedaan wordt. Wij bepalen vrijwel alles in haar leven en dan zouden we over zulke futiliteiten moeilijk moeten gaan doen? 

Ik heb nog even doorgebladerd naar het hoofdstuk over angsten, Ziva is als de dood voor vuurwerk. Daar stonden wel wat tips tussen waar ik het mee eens was. Helaas is Ziva zo bang dat het voor haar geen toepasbare tips waren. Boek is in de kast gezet en er tot op de dag van vandaag niet meer uit gehaald.

Ik denk dat er echt wel honden zijn die een duidelijke leider nodig hebben. Vooral de honden die sterk zijn van karakter hebben ook een leider nodig die stevig in de schoenen staat. Denk aan Duitse, Mechelse, Hollandse herders, Rottweilers, Ridgebacks.

Maar ik zou dan eerder kijken naar de punten waarop het mis gaat en daar proberen te verbeteren. 
Wordt hij overenthousiast/wild als hij zijn eten (niet) krijgt? Dan ga je daar strenger in worden. Eerst rust, dan eten, en jij bepaalt wanneer. Maar dat heeft niets te maken met op de bank liggen en vice versa. Het enige wat ik kan bedenken is dat het soms nodig is om in het algemeen jezelf meer als leider te tonen en dan kan het nodig zijn om ook op andere vlakken strenger te zijn.

Iedere hond en iedere eigenaar is anders, net als iedere hond-baas combinatie. Wat voor de ene hond of baas werkt, hoeft voor de ander niet te werken.

Dus probeer gerust dingen uit en gebruik waar je je goed bij voelt, maar pin je niet vast op één methode omdat veel mensen zeggen dat dat werkt. Genoeg mensen die iets anders zeggen, dus trek je daar niets van aan!

" Ik heb dat boek ook. Ik heb de eerste paar hoofdstukken gelezen en me vergaapt aan wat er in stond. We deden vrijwel alles fout en volgens het boek kónden we gewoonweg geen lieve hond hebben... maar dat hadden we wel! Hoe dan?
 
Na eens op de titel van het boek gezocht te hebben hier op de site, kwam ik tot dezelfde conclusie als jij: volgens het boek ontstaan alle gedragsproblemen omdat de eigenaar niet de baas is (ja wat zal ik zeggen, mijn begrijpend lezen is niet altijd geweldig&nbsp.
En toen wist ik waar het pijnpunt zat. Want wij waren wel degelijk de baas. We hanteerden alleen héél andere regels dan er in het boek omschreven werden. 
Ziva mag op de bank. Ziva mag om aandacht vragen. Ziva mag om eten vragen. Ziva mag vragen om uitgelaten te worden. Ziva mag soms de route kiezen tijdens het wandelen. En ze doet dat allemaal, zonder er misbruik van te maken. Want wat een onzin zeg, dat een hond anders niet zou weten wie er de baas is. Wij zijn degene die haar het eten geven. Wij bepalen hoe vaak en wanneer er gewandeld wordt en als ze moet, dan moet ze maar ophouden tot die tijd (edit: in zijn algemeenheid dan hè! Want als Ziva tussendoor moet, geeft ze dat aan en gaan we ook met haar naar buiten). Wij bepalen waar ze mag slapen. Wij bepalen wat er overdag gedaan wordt. Wij bepalen vrijwel alles in haar leven en dan zouden we over zulke futiliteiten moeilijk moeten gaan doen? 
Ik heb nog even doorgebladerd naar het hoofdstuk over angsten, Ziva is als de dood voor vuurwerk. Daar stonden wel wat tips tussen waar ik het mee eens was. Helaas is Ziva zo bang dat het voor haar geen toepasbare tips waren. Boek is in de kast gezet en er tot op de dag van vandaag niet meer uit gehaald.
 
 
Ik denk dat er echt wel honden zijn die een duidelijke leider nodig hebben. Vooral de honden die sterk zijn van karakter hebben ook een leider nodig die stevig in de schoenen staat. Denk aan Duitse, Mechelse, Hollandse herders, Rottweilers, Ridgebacks.
Maar ik zou dan eerder kijken naar de punten waarop het mis gaat en daar proberen te verbeteren. Wordt hij overenthousiast/wild als hij zijn eten (niet) krijgt? Dan ga je daar strenger in worden. Eerst rust, dan eten, en jij bepaalt wanneer. Maar dat heeft niets te maken met op de bank liggen en vice versa. Het enige wat ik kan bedenken is dat het soms nodig is om in het algemeen jezelf meer als leider te tonen en dan kan het nodig zijn om ook op andere vlakken strenger te zijn.
 
Iedere hond en iedere eigenaar is anders, net als iedere hond-baas combinatie. Wat voor de ene hond of baas werkt, hoeft voor de ander niet te werken.
 
Dus probeer gerust dingen uit en gebruik waar je je goed bij voelt, maar pin je niet vast op één methode omdat veel mensen zeggen dat dat werkt. Genoeg mensen die iets anders zeggen, dus trek je daar niets van aan! "

Vera en Ziva

hier precies hetzelfde, en nog nooit last gehad van een “dominante” hond. altijd lief tegen ons geweest, ging springen van de blijdschap, en mag gewoon op de bank slapen, ook al ben ik er niet bij of zo. Hij ligt ook altijd OP mij, haha.

Ik ben echt blij dat te lezen Vera en Ziva, en max !

Neemt natuurlijk niet weg dat we met een hond zitten met een ernstig agressieprobleem, en een andere hond die ondertussen bang van hem is. En doordat Basil zichzelf altijd wat stoerder vindt dan hij is, uit hij die angst door overgeagiteerd op Leo te reageren, waardoor er toch 3 incidenten zijn gebeurd (zonder noemenswaardige schade). En de laatste 2 keer had Basil er zelfs niks mee te maken, en vloog Leo toch op hem, waarschijnlijk omdat Leo hem nu ondertussen ook licht-ontvlambaar vindt, en waarvan de laatste keer dus geëindigd is op de spoed voor mijn vriend. Basil moet nu Leo en mijn vriend maar uit het raam zien, en hij is in paniek. Ik ben dus erg bang om nu nog maar één ding verkeerd aan te pakken… Vandaar mijn post hier. 

ja met het weggooien van het boek is het probleem niet opgelost natuurlijk, maar ze uit elkaar houden is al een goed begin, elke hond heeft het recht zich veilig te voelen Basil, Daisy en Leo.

een groot probleem is natuurlijk ook de pijn, en zou op de een of andere Manier opgelost moeten worden, omdat je zo ook niet weet welke beweging goed is of juist niet. Een goede chiropracter (geen bottenkraker maar een afgestudeerd arts die met het zenuwstelsel werkt) hem na laten kijken of foto's ter beoordeling sturen is misschien een Idee. Er bestaat ook nog zoiets als goudacupunctuur waar goudstaafjes op bepaalde punten ingebracht worden waardoor de pijn sterk verlicht wordt of zelfs helemaal verdwijnt is misschien een mogelijkheid, ook naar zo iemand zou je foto's kunnen sturen ter beoordeling of Leo daarvoor in aanmerking zou kunnen komen.

Dat zou al een hoop schelen.

Ik kan je geen advies geven, ik heb een heel ander ras waar nimmer problemen mee zijn, wel wil ik toch even zeggen tegen jullie, jullie geven deze honden een tehuis, kost wat kost, jullie gaan ervoor, apart houden is een optie , tot de hond echt pijn vrij zou zijn, zo niet dan apart houden, en aparte aandacht geven door ze alleen uit te laten..zodat alle honden jullie aparte aandacht krijgen zo ontstaat er zeker toch een band, de hond is nog jong en ik hoop zo dat die zonder pijn zal komen , dan zal het plaatje er anders uit gaan zien, van mij geen advies, maar mijn respect hebben jullie....anderen hadden de hond allang weggedaan...

Maar je hebt natuurlijk ook wel 3 honden met een serieus verleden.

Krijg je zomaar niet uit een hond, kan je ze liefde geven zoveel je wil.

Honden met een zwaar verleden hebben nu eenmaal afwijkend gedrag ( eigenlijk psychisch gehandicapt) en die zet jij bij elkaar...

Tja en hoever ga je met een hond die chronische pijnen heeft, hoever is nog verantwoord?

De dominantie theorie is onstaan door onderzoek naar een groep in gevangenschap gehouden wolven, die geen band met elkaar hadden.

Daaruit vond de onderzoeker, dat wolven continu bezig zijn, door strijd om de macht te willen krijgen.

Je moest dus als baas je hond ooo zijn plek zetten, jij als leider, eerst eten, eerst door de deur, de hond moest altijd klager geplaatst zijn, dan je zelf. Fysiek je hond corrigeren, hoorde daarbij, anders nam je hond de macht over.

Dan, zo werd er verteld, kwam een keer dat je hond  de macht probeerde over te nemen, hij zou naar je gaan grommen om zo de macht te krijgen.

Het gebeurde ook, rond het jaar, kwam een hond idd in opstand. je moest hem dan er flink van langs geven, dan zou hij zijn plek weer weten.

Helaas was dat niet om de macht over te nemen, maar de hond had er genoeg van steeds onderdrukt te worden.

Dit onderzoek, bleek geen goed beeld te geven over wolven.

Wolven leven in familie verbanden en werken samen. Agressie zullen ze niet inzetten onderling, behalve rond de paartijd of in tijde van schaarste. Logisch, die driften maken je prikkelbaar.

Als we nu kijken naar honden, honden hebben behoefte aan duidelijkheid (wij mensen overigens ook, kijk maar naar de Corona crisis, ons voorspelbare leventje ligt overhoop, niermand kan voorspellen wat er gaat gebeuren, hoe lang het duurt, er is geen duidelijkheid meer en dat maakt erg onzeker)

duidelijkheid, regels, zodat je weet wat je kan verwachten. Dat zorgt voor voorspelbaarheid en zekerheid.

Ongeacht het ras, elke hond heeft hier baat bij. Je hoeft als eigenaar helemaal niet streng te zijn, of boos te reageren, je hond op zijn plek zetten, je moet alleen duidelijk zijn, vertel wat je van je hond verwacht.

Hond wel of niet op de bank, is alleen een regel die je met hem afspreekt, meer niet. Vind je het gezellig met je hond op de bank, ik wel, dan gewoon doen.

Mijn hond daagt me uit voor spel, lekker er op ingaan en ik laat haar altijd winnen met een trekspelletje. Dat vind ze niet leuk, dus dan geeft ze het speeltje aan mij en laat snel los, zodat ik ook een keer win.

Als ik ergens meebuig bent en ze wilt spelen, zeg ik: "nu even niet" en dan gaat ze zelf spelen.

Als ze een knuffel wilt, dan krijgt ze die, vind ze iets spannend, dan troost ik haar.

Honden lijken heel veel op mensen, vraag je af wat je zelf prettig vind, als je twijfelt over je hond.

https://www.rijnmond.nl/nieuws/182343/Frans-de-Waal-Mensen-en-dieren-lijken-veel-meer-op-elkaar-dan-we-denken

Jou hond heeft pijn, en dat zorgt voor een hele hoop stress, waardoor zijn reactie te verklaren is.

Ik zit herlaas zelf in het gips, gebroken middenhandsbeentje, heb pijn en ben super chagrijnig. 

Van mijn Luca en de poezen kan ik nog steeds alles hebben, maar manlief, die ook nog eens thuis werkt, heeft heeft het nu zwaar met mij.

Ik kan het nog begrijpen, maar een hond heeft geen idee, hij heeft pijn en voelt zich niet lekker.

Wat voor medicatie krijgt hij nu?

Naar watvoor gt heb je gezocht? Waarom wilde ze jullie niet helpen?

Ja, dat vraag ik me ook af Luz. Als leven al zo lang lijden is... Maar ik weet niet hoeveel vooruitzicht er is op verbetering, dus daar ga ik geen uitspraak over doen. 
Ik hoop wel, Basil, dat jullie zijn welzijn goed in de gaten houden. Objectief en eerlijk, hoe moeilijk dat ook kan zijn als je die ene beslissing moet maken.

Hou de honden tijdelijk gescheiden. Kijk of je misschien met je kleine hondje naar gedragstherapie of een hondenschool kunt gaan. Het klinkt alsof die beter gesocialiseerd kan worden. Leo staat waarschijnlijk strak van de stress, die kan er een klein blaffertje niet bij hebben.

Daisy geeft geen problemen geloof ik? Dat is wel heel fijn!

Lectuur die hier vaak aangeraden wordt is bijvoorbeeld 

-Een hondenleven lang mentaal in balans

-BAT en BAT2

-boekjes van Turid Rugaas zoals ‘help, mijn hond trekt’ en ‘kalmerende signalen’

Anderen hebben misschien nog wat meer tips voor je, boeken die beter bij jouw karakter en manier van omgaan met de honden passen.

Ik weet niet wat jullie voor Leo allemaal al gedaan hebben. Veel, daar twijfel ik geen moment aan! Er zijn veel dingen die hem kunnen helpen; supplementen geven, dingen om stress te verminderen, rustgevende activiteiten. Maar het belangrijkste is denk ik om te proberen hem medisch te laten onderzoeken. Je moet zeker weten wat er aan de hand is, dan kun je veel gerichter behandelen. 
Is er misschien een manier om hem te verdoven zodat hij grondig onderzocht kan worden?

@Dobry: Ja, we willen hem binnenkort eens fysiek laten onderzoeken, om te kijken of er toch niets inwendig mis aan het gaan is met die poot. Er moet toch een reden zijn waarom die wonden niet dichtgaan… Dat moet dan goed gepland worden, de juiste verdoving moet gekozen worden, er moet gepland worden wanneer die gegeven moet worden, en hoe, want alleen wij kunnen die dingen doen, en eerlijk gezegd heb ik niet graag dat wij nu ook nog prikjes moeten gaan geven, zodat hij ons ook nog eens gaat associëren met pijn… Dat zijn allemaal dingen ter overweging… Maar over een chiropractor of goudacupunctuur had ik nog niet nagedacht… Interessant… De vraag is hoeveel ze kunnen beoordelen vanop afstand en foto's... Eens even bespreken met onze dierenarts! Bedankt! 

@Willemijn: We houden ze inderdaad apart nu, en dat is niet eenvoudig, maar "niet eenvoudig" wil zeggen "mogelijk", en "mogelijk" wil zeggen "proberen". En met iedere hond doen we nu dingen apart (wel, met Basil en Leo dan toch, Daisy vindt het prima als ze gewoon mag "overschouwen"). En je ziet dat ze daarvan genieten, dus dat doet ons zeker goed. Alleen, ik zou ze graag ooit weer allemaal samen hebben. En dé hamvraag is wanneer we daar ineens de moed en het vertrouwen voor gaan hebben. Hoe raken we ooit van de angst af dat het zo weer ineens mis kan gaan? En hoe mis gaat het dan de volgende keer? Het angstzweet breekt me uit… Alles begint en eindigt met het oplossen van die pijn, inderdaad. Maar pijn (of de vermindering ervan) is zo moeilijk te kwantificeren, en dan nog bij een wezen dat onze taal niet spreekt! Maar bedankt voor de lieve woorden , het zijn onze kinderen. En dit zijn nu eenmaal die "kwade dagen" die ze in die spreuk bedoelen...

@luz: Ja, die zetten wij bij elkaar. Maar dat hebben we alleen gedaan omdat vorig jaar de situatie stabiel was, en eigenlijk tussen de honden vrij harmonieus. De situatie is pas een maand geleden beginnen fout gaan binnen ons gezin. Maar ik kan je niet tegen spreken, Leo heeft geen al te best verleden. Het is een medisch stukje ellende, en ik wil er best een maandloon op verwedden dat hij ook broodfok is. En ik heb al wakker gelegen over het feit dat ik Basil en Daisy heb blootgesteld aan zo'n onvoorspelbaar risico. En ook over het feit dat we Leo niet eindeloos mogen laten lijden, en wanneer we dan zouden moeten besluiten dat genoeg genoeg is. Maar dan zie ik Leo en Daisy samen liggen, en krijgt hij van haar ineens een dikke lik. En dan kijken ze even naar elkaar, en legt hij zijn kop neer, en laat een diepe zucht. Ja, dat zijn de momenten dat ik denk: "Dit zou hij nooit meegemaakt hebben, een hondenvriendinnetje die hem even zegt dat alles wel goed zal komen." En dan zie ik een hond waar we voor willen vechten. En ik blubberen natuurlijk...

@Suzanne en Luca: Bedankt voor de kadering van de dominantietheorie! Duidelijk dat de beginselen gestoeld zijn op foute fundamenten. Het geeft me in elk geval weer wat vertrouwen in mijn eigen gevoel. Want zoals jij doet met jouw hond, zo doen wij met die van ons. We zijn geen drilsergeanten, maar we zijn wel consequent, en we zorgen voor liefde in overvloed. Ik dacht altijd dat dat voldoende was om een veilige “thuis” te creëren, maar dat boek had me even van mijn stuk gebracht… Maar pijn is inderdaad één van de meest voorkomende (en logisch ook) oorzaken van agressie-uitvallen. Dus we weten dat het zijn schuld niet is, het is geen “valse hond”, maar voorlopig zijn we er toch nog steeds niet in geslaagd om hem te helpen, en dat voelt niet fijn. Hij heeft tijdens zijn verblijf bij ons pijn gekregen, terwijl we hem wilden beter maken… Hij neemt nu Loxicom als algemene pijnstiller, Memantine voor neuropathische pijn (en ook een beetje impulscontrole), Fluoxone Divule (Prozac) voor impulscontrole en CBD (cannabis), ook voor pijn. Hij nam ook antibiotica voor zijn wonden, maar daar zijn we mee gestopt. En de meeste gedragstherapeuten die we hebben gesproken zagen het niet zitten om met een hond te werken die dat niveau van agressie-incidenten al op zijn naam heeft staan. Omdat ik “ja” moet antwoorden op hun vraag of hij al eens mensen heeft gebeten (mijn vriend dus), valt hij voor hen dan direct in de categorie “niet meer te redden”. En dat is best zwaar om te horen… Ironisch genoeg zitten de meeste therapeuten die minder afgeschrikt worden door agressie diep in Nederland, en die vinden de afstand tot België dan weer een struikelblok.

@Vera en Ziva: Er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan zijn welzijn. Nogmaals, van het moment dat we de indruk krijgen dat hij ondraaglijk lijdt, is het over. Dat zouden we geen enkel van onze honden aandoen. Maar heel eerlijk weten we echt zeker dat dat niet het geval is. Hij slaapt lekker, hij eet graag, hij gaat uit zijn dak voor snoepjes en balletjes, hij laat zich goed verzorgen door ons… Maar hij checkt er soms uit, wanneer er prikkels zijn. Dan is het Leo niet meer. Dan komt er een waas over zijn ogen, en komen we niet meer bij hem binnen. Dat zijn de momenten die ik hem wil besparen, want die zijn voor hem echt hel. We proberen dus met de medicatie een “venster” te creëren tussen het moment van het opmerken van de prikkel en het moment dat hij van de wereld is, om hem in die fractie van tijd te proberen terug te halen. Maar dat is dus millimeterwerk. En dat moeten we dan ook nog doen zonder trainer of therapeut, want die willen dus niet (ja, eentje, die geeft wat tips via sms). En ja inderdaad, we gaan met Basil ook verder. Hij moet zijn impulsen ook beter kanaliseren. Hij stond vroeger op bachbloesemtherapie, maar de dame die dat deed is ermee gestopt. Maar ik heb nu denk ik iemand anders gevonden die dat weer kan opstarten. Bedankt voor de boekentips, die van BAT en Turid Rugaas heb ik al gelezen. Die eerste nog niet denk ik.

Dany Grosemans al gecontacteerd?

Van alle Belgische gedragstherapeuten is hij degene met de meeste ervaring ( en het langste bezig)

Is wel heel eerlijk met zijn diagnose: als het echt een gevaarlijke hond is, vindt hij mensen beschermen het belangrijkste.

je doet zoveel complimenten daarvoor

wel jammer dat mensen die eigenlijk zouden moeten helpen het laten afweten en de hond afschrijven omdat hij een mens gebeten heeft

Lola mijn eerste eigen herplaatser heeft me ook gebeten en ook nog een keer flink naar me uitgevallen, maar dat was niet omdat zij een agressieve hond was, ze kende me nog niet goed en eigenlijk was het door een fout die ikzelf maakte.

In jullie geval was het ook een reaktie door de situatie ontstaan.

Gelukkig dat je zelf wel het gevoel ervoor hebt om wat op welk moment mogelijk is met hem. En gelukkig ook dat er verder uitgezocht gaat worden hoe hij verder geholpen kan worden.

En ja met de juiste foto's kan een chiropracter of iemand die aan goudacupunctuur doet zien of zij iets voor je kunnen betekenen.

Ik vind het knap dat je zo naar oplossingen zoekt ,

Menig eigenaar had Leo allang weggedaan ,

Maar ik denk niet dat Leo en Basil nog ooit samen kunnen ,en soms moet je dat accepteren .

In angst leven is voor Basil ook niet fijn.

En het is gissen natuurlijk maar als Leo een mechelaar is uit werklijnen ,daar kan ook niet iedereen mee omgaan ,Gedrags therapeuten kijken vaak naar het algemeen gedrag van een hond en niet naar de speciale ras eigenschappen .

Ook chiropracter of goudaccu punctuur lijkt me moeilijk bij Leo als niemand hem kan benaderen .

Sterkte met je drietal!

" Ik vind het knap dat je zo naar oplossingen zoekt ,
Menig eigenaar had Leo allang weggedaan ,
Maar ik denk niet dat Leo en Basil nog ooit samen kunnen ,en soms moet je dat accepteren .
In angst leven is voor Basil ook niet fijn.
En het is gissen natuurlijk maar als Leo een mechelaar is uit werklijnen ,daar kan ook niet iedereen mee omgaan ,Gedrags therapeuten kijken vaak naar het algemeen gedrag van een hond en niet naar de speciale ras eigenschappen .
 
Ook chiropracter of goudaccu punctuur lijkt me moeilijk bij Leo als niemand hem kan benaderen .
Sterkte met je drietal! "

Heleen

de hond moet voor de goudacupunctuur in elk geval een roesje hebben

het is inderdaad niet makkelijk om zo'n hond te onderzoeken en geeft vaak veel stress voor de hond. Toen Lola geopereerd moest worden heb ik haar ook zelf eerst de verdoving ingespoten omdat ze niemand in haar buurt liet.

@luz: We kennen Dany Grosemans. Om eerlijk te zijn heb ik er niet zo'n hoge pet van op. Ook het asiel waar ik vrijwilliger ben niet. Hij heeft al een paar keuzes gemaakt waar ik echt niet achter stond, en die dus ook niet allemaal goed zijn gegaan… Lijkt misschien een beetje alsof ik ook nog eens kieskeurig ben terwijl ik in deze situatie dat niet zou mogen zijn, maar het moet ook klikken, denk ik dan...

@Dobry: Bedankt, lief van je . Ja klopt, net zoals jouw Lola heeft Leo ook niet echt "mijn vriend gebeten", hij heeft in een object gebeten wat toen tussen hem en zijn doel in kwam. Niet dat dat het helemaal goed maakt, want zijn uitval naar Basil had gewoon nooit mogen gebeuren, maar het helpt ons toch wat om alles te plaatsen… Nu, de dag dat het gebeurd is en de paar dagen erna kon ik ook zo niet denken hoor. Er zijn echt donkere gedachten gepasseerd… En die passeren soms nog. Het is een feit dat Leo sinds een maand "rare momentjes" heeft met mij (niet met mijn vriend). Dan begint hij op mij te blaffen alsof ik een vreemde ben. Hij kijkt naar me, en lijkt me niet te herkennen. En voorlopig blijft het dus nog bij blaffen, maar... En dat zijn dan de momenten dat ik toch wel bang ben voor de toekomst...

@Heleen: Ook voor jou een dankjewel. Maar voor ons gevoel verdienen we helemaal geen lof, we hebben nu eenmaal besloten om "moeilijke honden" in huis te gaan nemen omdat we geen kinderen hebben, dan moet je ook niet direct een streep onder een hond trekken als hij ineens "moeilijk" blijkt… Maar ik moet wel kunnen blijven geloven in verbetering. Ik moet me kunnen optrekken aan het vooruitzicht dat Basil zijn angst ooit onder controle gaat zijn zodat we het opnieuw kunnen proberen als roedel. Ik moet kunnen geloven dat Leo's eerste reactie bij het zien van een prikkel ooit zal zijn "naar ons kijken". Als mensen me dan zeggen (en dat ben jij uiteraard niet alleen) dat dat hoogstwaarschijnlijk allemaal niet zal gebeuren, ja dan zakt de moed me *plomp* in de schoenen… Dan gaan het nog 10 héle lange jaren worden… Ik ga zeker eens zoeken in de richting van chiropractors en goudacupunctuur. Zoals ik al zei is niks mogelijk zonder verdoving, maar waar ik tegenop zie is dat mijn vriend die gaat moeten geven. Tot nu toe laat Leo toe dat mijn vriend zijn poot verzorgt omdat dat geen pijn doet (zalfjes), maar als hij nu ook gaat moeten prikken, dan ben ik bang dat Leo zijn vertrouwen in mijn vriend gaat verliezen, wat wel eens het volgende incident zou kunnen worden… Bestaan er geen pillen die dezelfde verdoving teweeg brengen?

Kan. 

Maar ondertussen gebeuren er wel bijtincidenten op mensen.

En zoals ik al eerder zei: bij hem staat de veiligheid van mensen op de eerste plaats.

Hij heeft in zijn leven al heel veel zware bijtincidenten door honden gezien.

Het asiel wat ik ken, waar hij al heel lang bij samenwerkt ( als vrijwilliger) dragen hem toch op handen, hebben ze me verteld.

Maar we hebben in België nog andere hele goede hondengedragstherapeuten he.

Basil, dat zou je met een dierenarts kunnen bespreken, er zijn rustgevende middelen die men van te voren aan de hond geeft zodat een behandeling door de dierenarts kan....zolang ..leo..pijn heeft zal zijn gedrag niet veranderen...met pijn is niet te leven, voor ons niet en ook niet voor een hond, pijn bepaalt het gedrag van mens en dier....behandelen door een arts en van te voren iets geven zodat die behandeld kan worden...bespreek het.

zijn er bepaalde situaties waarin die "rare momentjes" voorkomen?

Misschien ook nog een boekje waar je wat aan kan hebben is Help mijn hond trekt van Turid Rugaas. Ik heb daar zelf icm met BAT2 wel profijt van gehad met het uitvalgedrag. 

ik heb nu even meer tijd, wil nog even met je meekijken.

Ik werk al een paar jaar fulltimer op een hondenschool, de baas is een zeer goed opgeleide gt en heeft mij zelf ook opgeleid tot gt. Ik heb geen diploma, noem me zelf ook geen gt.

Behalve de theoretische kennis, heb ik inmiddels een hoop praktijk  ervaring.

Zonder de situatie zelf gezien te hebben, weet ik het niet zeker, maar ga toch proberen mee te denken.

Deze week nog gt met 2 Mecherlse herders, waarvan de een een persoon had gebeten.

Bijtincidenten is eigenlijk het gevolg van stres die te hoog oploopt. Zelf in ieder mens schuilt een potentieel moordenaar.

Hier zie je de stres of agressie ladder en wat er gebeurd met de hond als ze stres oploopt.

Stres is een normaal onderdeel van het leven, sterker, zonder stres kunnen wij niet functioneren.

Stres wordt pas een probleem, als een hond niet genoeg rust krijgt, om de stres af te bouwen. Dan is er sprake van chronische stress, wat bij mensen voor een burn-out of ptts kan zorgen.

Het kan soms wel een paar dagen duren eer het stressniveau helemaal uit het lichaam is.

Stres wat te veel oploopt, kan dus voor bijtincidenten zorgen.

Wat was de omstandigheid, van de bijtincidenten?

Was er spraken van voer, speeltjes, was er drukte geweest, wilde de honden aandacht.HAd de Mechelaar meer pijn?

Je honden kennen elkaar en als er een band is, kunnen ze eigenlijk altijd meer van elkaar hebben.'

De pijn opzich, zal niet de rede voor het bijten zijn geweest. Ook niet, dat hij zich tegen een ander keert.

De Mechelaar is 1.5 jaar. puber, die kunnen enorm onzeker zijn. Gezien zijn achtergrond zeker, dat met de pijn, hij zal sowieso een hoop stres ervaren.

Bijten tijdens het uit elkaar halen is redirect agressie, het was in iedergeval niet naar je vriend gericht.

Een Mechelaar is een werkhond, die wil iets doen. Wat werkend is, om iets aan stres te doen bij honden en ze een uitdaging toe geven is laten zoeken naar voertjes.

Je kan als je brok geeft, dit in je tuin strooien en laten zoeken. Wel de andere honden weghalen. Ook tijdens wandelen, voertjes laten zoeken. Honden zijn emotie eters, door eten voelen ze zich prettig, er komt ook oxytocine vrij, wat dat prettige gevoel oplevert.

Door die neus te bepruiken, worden ze ook moe.

Vandaag een proefles speuren gehad met 1 van de Mechelaars, het ging om moeder van 9 en haar dochter van 9 maanden, die 3 x per dag  een kort rondje buiten liepen en dat voor werk honden.

De dochter was in huis geen tel rustig, ze zat vol onrust. Ze had toen we binnen kwamen een blafband om, blafte gewoon verder en buiten een trainingshalsband. Beide zorgde voor extra stres. Toen we vroegen deze afte doen, zag je dat de hond gelijk wat rustiger werd. B9ij blaffen voertjes laten zoeken. en ze stopte gelijk met blaffen.

deze hond bleek een natuurtalent met speuren, herel snel die neus ooo de grond. Ze vond het geweldig. Aan het eind, een super voldane hond.

Dat is wat je met neuswerk kan bereiken.

@Willemijn: Ja, komende woensdag hebben we onze vervolgafspraak bij de dierenarts om het allemaal te bespreken. We zitten wekelijks samen.

@Dobry: Ja het is heel voorspelbaar wanneer het gebeurt. Leo slaapt en eet in de bureau van mijn vriend. Dat is ook de ruimte waarin we hem even afzonderen als we one-on-one met Basil bezig zijn. Er staat een babyhekje in de deuropening zodat hij toch nog alles kan zien. Dat vonden wij en de dierenarts belangrijk, dat Basil en Leo mekaar niet helemaal zouden "vergeten". Als mijn vriend niet in die bureau is en Leo wel, is er geen enkel probleem. Ik kan de kamer in en uit lopen, Leo eten geven, zijn etensbak weer ophalen, hem aaien, zelfs als hij op zijn kussen ligt, geen enkel issue. Maar als mijn vriend aan zijn bureau zit, en Leo is bij hem aan het slapen (hij slaapt altijd als mijn vriend aan het werken is), dan is het een ander verhaal. Maakt niet uit waar ik in huis ben, maar als ik geluid maak, dan schiet hij wakker, vliegt hij naar het babyhekje, en als hij mij ziet blijft hij blaffen alsof ik een wildvreemde ben. Hij kijkt naar me, en toch blijft hij blaffen, net alsof hij me niet herkent. Mijn vriend moet hem dan enkele keren ter orde roepen, en dan uiteindelijk laat hij een zielige kreun, en krijgen we een hele resem van kalmeringssignalen te zien: hij begint te gapen, hij schudt zich uit… En dan is het weer goed. Elke keer. Ik heb al geprobeerd om hem zelf ter orde te roepen, en soms lukt dat ook wel, maar ik weet niet of ik daar wel goed aan doe. Gewoon voorbijlopen en negeren, dat lost het ook niet op, want het blijft gebeuren. En vandaag was Leo met mijn vriend buiten, en ik was de vloer binnen aan het vegen. Ik kwam met mijn borstel naar buiten gestapt, en het was hetzelfde verhaal. Leo had me niet verwacht, hij schrok, begon al blaffend op me af te galopperen, en net voor hij bij mij was (toen hij mij rook misschien?), werd hij weer normaal. En daar stond dan geen hekje tussen mij en hem, dus het was wel even spannend. Ik heb geen idee hoe we dat moeten aanpakken. Eén keer dat hij schrikt, is het te laat. En ja, die boekjes heb ik inderdaad allemaal gelezen! Heel goed geschreven, heb ik heel veel aan gehad!

ik zou in elk geval zo veilig mogelijk handelen als hij zich zo gedraagt en dat is naar mijn mening niet boos worden of luid worden oid, maar hem geruststellend toespreken op kalme toon, je vriend of jij ik weet niet wat op dat moment het beste is.

Als Lola zich zo gedroeg voelde ze zich denk ik toch op een of andere manier bedreigt en dan hielp het beste om haar rustig te krijgen om haar zoiets te zeggen als: rustiig maar ik doe je niets, alles is goed meis. En dan toch wat afstand maken of houden. dat was voor mij het veiligste gevoel, haar vooral niet verder pushen door te proberen duidelijk te maken dat ik dit gedrag niet wil, maar de nadruk leggen op haar tot rust laten komen en haar door ervaring te leren dat ik iemand ben die best wel te vertrouwen is, bij haar werkte dat goed.

Bij jullie is het wel een andere situatie natuurlijk, maar veiligheid gaat voor. Ziet hij wel goed?

Zou hij ook naar je vriend uitvallen als jij in het bureau zat?

(is alleen maar meedenken he)

Als mijn vriend niet in die bureau is en Leo wel, is er geen enkel probleem. Ik kan de kamer in en uit lopen, Leo eten geven, zijn etensbak weer ophalen, hem aaien, zelfs als hij op zijn kussen ligt, geen enkel issue. Maar als mijn vriend aan zijn bureau zit, en Leo is bij hem aan het slapen (hij slaapt altijd als mijn vriend aan het werken is), dan is het een ander verhaal. Maakt niet uit waar ik in huis ben, maar als ik geluid maak, dan schiet hij wakker, vliegt hij naar het babyhekje, en als hij mij ziet blijft hij blaffen alsof ik een wildvreemde ben. Hij kijkt naar me, en toch blijft hij blaffen, net alsof hij me niet herkent.

. Mijn vriend moet hem dan enkele keren ter orde roepen, en dan uiteindelijk laat hij een zielige kreun, en krijgen we een hele resem van kalmeringssignalen te zien: hij begint te gapen, hij schudt zich uit… En dan is het weer goed. Elke keer. Ik heb al geprobeerd om hem zelf ter orde te roepen, en soms lukt dat ook wel, maar ik weet niet of ik daar wel goed aan doe. Gewoon voorbijlopen en negeren, dat lost het ook niet op, want het blijft gebeuren.

Ik neem dit er even uit:

Leo is duidelijk een onzekere puber, gezien zijn leeftijd en gedrag. Hij voelt zich gesteund door jou vriend, vandaar, dat hij als je vriend er is, durft te reageren en hij heeft succes, je gaat weg.

Hoe roept je vriend hem ter orde?

Leo vind jou kennelijk spannend, (ben jij degene die de wonden verzorgt?)  als hij dan gecorrigeerd wordt, dan stop je zijn gedrag, maar zijn gevoel naar jou, zal door de correctie er niet beter door worden.

Wat dus belangrijk is, om Leo te leren, dat jij er bij hoort en oké bent. Wat daarbij kan helpen is om als je vriend er bij is, Leo heel veel voertjes te gaan geven.

Vaak wordt gedacht dat je dan het uitvallen beloont, maar je bent bezig met hem een goed gevoel te geven als jij er aan komt.

Er zijn in totaal 5 incidenten geweest, en telkens was Leo's aanval gericht op Basil. In 2 van de gevallen was er zeker stress mee gemoeid, mede veroorzaakt door Basil. Bij de 3 laatste keren was Basil geen uitlokkende factor. Je zag Leo ineens zijn blik verstrakken op Basil, die wel in zijn buurt was maar niks deed, maar het was alsof Leo zich toch ineens bedreigd voelde, en hij vloog op Basil. En de laatste keer was het bijtincident.  
Je honden kennen elkaar en als er een band is, kunnen ze eigenlijk altijd meer van elkaar hebben.' Dat was ook altijd zo. Tijdens speelmomenten tussen Leo en Basil (want die waren er weldegelijk) zeiden mijn vriend en ik altijd tegen elkaar wat voor een self-hindering Leo altijd deed ten voordele van Basil. Leo gaf dus de overwinning meestal gratis weg aan Basil.

Wat was de omstandigheid, voor het bijten, waren ze aan het spelen, eten, waren je vriend en jij in de buurt, had je de wond verzorgt, had hij buten veel geblaft? Wat was de trigger?

Bij spel gaat het niet om winnen of verliezen, maar samen bezig zijn. Als je nl alleen maar wint of verliest wordt het spel niet meer leuk.

Spel is plezier voor twee, er is altijd een rolwissel.

De vraag is dus, of het spel wel leuk spel was voor beiden.

Wat ik zou doen, samen buiten aan de lijn wandelen, zodat ze niets meer samen hoeven, maar wel in elkaars nabijheid zijn.

Als je wandelt, hebben ze iets te doen, maar hoeven niets met elkaar te doen. Zo kan je bouwen aan hun relatie.

Samen leven betekend niet dat je met iedereen speelt, of iets hoeft, het is er mogen zijn, weten wat je aan elkaar hebt en elkaar in de waarde laten.

Als Leo uit zijn dak gaat als hij Basil ziet, dat zou ik voor nu proberen te voorkomen. Als hij uitvalt, hem zonder iets te zeggen bij het raam weg halen.

Wij deden tot nu toe iets anders. Bij blafmomenten (vaak wanneer de koeien in de wei naast ons dichterbij komen) probeerden we hem altijd af te leiden met zijn balletje, wat aardig lukt. Leo is bal-geobsedeerd. Maar het is niet alsof hij nu die koeien al associeert met balletje spelen. Hij denk niet: "Oh de koeien! Nu hoef ik niet te blaffen want nu gaan we fijn met de bal spelen!" Nee, hij zal nog steeds eerst hysterisch blaffen naar die koeien, om dan probleemloos verleid te worden door het balletje.

Balletjes zorgt voor een hoop stres, dat zou ik bij leo sowieso niet meer doen. Het hysterisch blaffen betekend dat hij al heel hoog in de opwinding zit. Ver voordat hij uitvalt, kan je voertjes laten zoeken.

Op het moment dat stres bij blaffen is, ben je de controle net wel of net niet kwijt over je hond.

Ze zitten dan in het overlevingsmechanisme, waardoor het normale leerproces is uitgeschakeld.

Dan zijn ze dus niet meer trainbaar, vandaar dat je als je iets aan het gedrag wilt doen, je onder het kopje  blaffen moet blijven.

Hoelang krijgt hij al fluoxetine? Wat is de dosis?

Fluoxetine maakt dat angst vermindert, zodat ze trainbaar worden, maar je moet eigenlijk wel een plan hebben, omdat als je gedrag wilt veranderen, dat wel door trainen moet gebeuren.

De medicatie is een hulpmiddel om te kunnen trainen.

@Dobry: Nee ik weet vrij zeker dat het omgekeerd niet het geval zou zijn. Hoewel ik het nog niet geprobeerd heb. Ik zou het eigenlijk eens moeten proberen, in zijn bureau gaan zitten, wachten tot Leo slaapt, en mijn vriend dan eens laten binnenkomen. Ik kan eigenlijk 3 dingen doen als hij weer zo'n crisis krijgt naar mij toe:

1) Gewoon negeren en naar het toilet gaan zoals vaak de bedoeling was, maar het is dus al gebleken dat hij er niet aan went.

2) Mijn vriend hem laten toespreken dat alles in orde is en dat ik het maar ben, maar ondanks dat gaat de hysterie gewoon door.

3) Hem zelf toespreken dat alles in orde is, maar ook dat kalmeert hem niet.

Punt is dat het fout gaat als hij wakker is geworden van iets, en niet uit zichzelf wakker is geworden. En dat is een trigger voor een "absence". Hij moet dan blijkbaar zelf uitgeblaft geraken, en dan kijkt hij ons weer aan alsof hij niet weet wat er net gebeurd is. Grappig dat je vraagt of hij goed ziet, ik heb mezelf dat ook al afgevraagd. Maar hij ziet elk minuscuul stipje aan de horizon bewegen (voetgangers of fietsers), en dat is al genoeg om hem in waak-overdrive te gooien, dus ik denk dat er met zijn ogen niks mis is... Wel heb ik me al eens afgevraagd of er iets met zijn kortetermijngeheugen zou kunnen zijn. Het lijkt gewoon vaak alsof we elke dag opnieuw moeten beginnen, met commando's, met regeltjes, met allerlei dingen… Ik weet niet of dat bij honden kan? De dierenarts wist het in elk geval niet. 

@Suzanne en Luca: Mijn vriend roept hem rustig tot de orde, niks bestraffends, maar je kan op zo'n moment niks met een dog whisperer's stem, dat komt niet aan. Op de één of andere manier moet hij iets horen waardoor "he snaps out of it". Ik volg dat hij me spannend vindt, maar neen, ik verzorg niet zijn wonden. Leo heeft me in het verleden al enkele keren duidelijk gemaakt dat hij me liever niet in de buurt van zijn wonden heeft. Ondanks het feit dat, toen hij zijn pinnen nog had in zijn bot, mijn vriend en ik samen de verzorging deden (je moest er met 2 voor zijn), en dat was geen enkel probleem. Maar toen was zijn pijnprobleem dus nog lang zo erg niet… Wat ik niet begrijp is dat dit gedrag ineens de kop is opgestoken. Hij vond me tot een maand geleden helemaal niet spannend (behalve in de context van zijn poot, en dat is eigenlijk ook plots gekomen). Ik kan inderdaad wel snoepjes gaan geven op momenten dat hij wakker is in zijn kamertje als mijn vriend erbij is (eigenlijk doe ik dat al, regelmatig hem iets lekkers geven als hij bij het hekje staat), maar ik vrees dat dat een hele andere omstandigheid is dan wanneer hij slaapt en wakker schiet. In zo'n geval is er geen marge om op tijd een uitval te vermijden met snoep. Het ene moment slaapt hij, het andere moment is hij wakker geschoten, en "is hij er niet meer".    

De omstandigheden van de uitvallen:

1) Leo kreeg de hik. Basil had zoiets blijkbaar nog nooit gehoord en schrok enorm. Hij stootte tegen Leo bij wijze van correctie. Ik zette me ertussen en haalde Basil zwijgend bij Leo weg. Mijn vriend kwam binnen en vroeg wat er aan de hand was. Ik draaide me naar hem om om het te vertellen, daarbij hikte Leo opnieuw, glipte Basil om me heen om hem weer aan te stoten, en Leo vloog op hem. Mijn vinger zat ertussen, en Basil had een wondje aan zijn oog.

2) Leo en Daisy zagen voor het eerst de koeien in de wei net naast ons. Ze flipten allebei totaal. Wij hadden die reactie niet zien aankomen, en probeerden hen te kalmeren en weg te lokken. Basil vond vooral Leo zijn gedrag onaanvaardbaar en vloog hem aan om te corrigeren. Waarop Leo hem vastgreep, inclusief prooischudden. Ook weer kunnen uit elkaar halen. Basil had een wondje aan het tandvlees rond zijn hoektand.

3) Leo, mijn vriend, ik en Basil waren toevallig allemaal in mijn vriend zijn bureau (waar Leo ook slaapt en eet), zoals toen nog vaak het geval was. Leo's balletje lag bij hem. Basil liep gewoon voorbij, zonder enige interesse in het balletje, maar Leo dacht blijkbaar wel dat Basil zijn balletje wou. Leo verstijfde en begon naar Basil te staren. Basil stond direct in angsthouding, voorpootje omhoog, mijn vriend en ik zagen het gebeuren, en net toen Leo uitviel kon mijn vriend Leo grijpen bij het handvat van zijn tuigje, en duwde ik Basil de kamer uit. Het glas van de gaskachel is het enige wat daarbij gesneuveld is. Hierna zijn er nog een aantal "bijna-vechtpartijen" geweest die we hebben kunnen vermijden, telkens doordat Basil in de buurt van "Leo zijn kamertje" kwam. Sindsdien hielden we Basil uit mijn vriend zijn bureau. Het vreemde is dat Basil en Leo heel vaak samen met dat balletje hebben gespeeld, zonder enig spoor van bezitsagressie.

4) Leo was hysterisch aan het blaffen op voorbijgangers en teruglokken hielp niet meer. Mjn vriend haalde zijn lus om hem naar binnen te leiden. Terwijl Leo zich al blaffend laat omdraaien met de lus, zag hij mij ineens naast hem staan, maar "zag me niet echt", en wilde hij uithalen naar mij. Mijn vriend heeft hem kunnen tegenhouden met de lus en naar binnen leiden.

5) Hier was ik niet bij. Mijn vriend had Leo nieuwe balletjes gekocht. Hij lag er onder een struik op te knabbelen. Basil kwam al snuffelend voorbij, geen enkele interesse in de balletjes, neus in het gras. Typische verstijving van Leo die we ondertussen al kenden, mijn vriend greep Leo met zijn ene hand, en probeerde Basil met zijn andere hand tegen te houden, maar die wilde zichzelf ook verdedigen tegenover Leo en vloog telkens weer op Leo af. Het eindigde met Leo die in mijn vriends arm beet. 

Het vreemde is dat dingen die voorheen nooit een probleem waren (in Leo's kamertje zijn, Leo's balletje, ik en zijn poot), plots niet meer kunnen… Wat is dan het volgende dat plots niet meer kan voor hem?

Je vraagt ook of het spel wel altijd leuk was voor beide partijen. Tja, mij leek het van wel. Ze wisselden vaak van rol, pauseerden vaak, veel spelbogen… Maar goed, er waren ook wel momenten waar ik zelf even voor kalmte heb gezorgd, omdat ik vond dat het misschien wat heftig werd.

Samen aan de lijn wandelen… Op dit moment ben ik nog wat bang dat er iets gaat gebeuren, en dat ze dan aan de lijn in elkaar hangen. Maar misschien is dat wel de manier om ze op termijn terug aan elkaar te herintroduceren. In elk geval wil ik dat pas overwegen als ik voel dat Basil zijn angst "manageable" is geworden.

OK, genoteerd wat de balletjes betreft. Makes sense.

Hij staat al van begin dit jaar op fluoxetine, eerst 20 mg, nu ondertussen de maximale dosis van 60 mg (hij weegt 30 kg). Inderdaad, het moet aangevuld worden door training, en daar doen we zelf ons best, maar zoals gezegd werden we in een korte tijdspanne in de steek gelaten door een aantal trainers en therapeuten. We gaan volgende week teruggebeld worden door iemand die hopelijk wel iets wil doen voor ons. Maar dat deel van de behandeling is dus meer dan dringend aan het worden… Hopelijk ben ik niets vergeten van je vragen.