Schuldgevoel over laatste weken/maanden van mijn hondje 
Vorige week heb ik mijn cavaliertje, Myra, na bijna 15,5 jaar laten inslapen. Ik had haar al sinds ik 12 was en ze is altijd heel erg belangrijk geweest in mijn leven. Ze was al langer “oud en versleten”, vooral sinds de kerstperiode is zij hard achteruitgegaan, had ze moeite met wandelen, zakte ze regelmatig door haar achterpoten (vooral binnen op de gladde vloer) en de laatste weken plofte ze zelfs soms volledig neer op de harde vloer en had ze moeite met terug recht te krabbelen. Als ze in de zetel lag leek ze echter nog een content hondje...
Echter een tweetal weken geleden begon ze moeilijker te eten. Afgelopen zondag liet mijn man ze buiten voor haar plasje, en viel ze opeens om en leek ze bewusteloos. Hij met haar in zijn armen in paniek terug naar boven gespurt naar ons appartement, waar ze dan weer bijkwam. Die nacht heeft ze echter goed geslapen. Vanaf die avond was ze echter kortademig na een paar passen te zetten, plofte ze neer en ademde ze zwaar, voor ze weer verder kon. We hebben op maandag nog getwijfeld om met haar naar de DA te gaan, maar besloten om eerst even aan te zien en te stoppen met de supplementen die we haar sinds kort gaven, omdat we dachten dat het misschien daar aan lag. Het beterde echter niet, ze was nog steeds moe, at niet, en onderweg naar buiten voor haar plasje zakte ze regelmatig in elkaar waarna ze plaste waar ze lag ... In haar mandje leek ze het echter nog naar haar zin te hebben en niet onrustig te zijn. Uiteindelijk zijn we woensdag naar de DA gegaan. Achteraf bekeken veel te laat, maar ik dacht bij mezelf “ach die dierenarts zal toch gewoon maar zeggen dat ze oud en versleten is”. Bleek ze opeens hartruis gekregen te hebben (had ze, zelfs als Cavalier zijnde, eerder nooit gehad), haar lever was vergroot (we wisten al dat haar leverwaarden niet goed waren en ze stond hiervoor op een speciaal dieet), en de dierenarts vroeg ook of we ze pijnmedicatie gaven voor haar artrose. Toen we zeiden van niet zag ik in de ogen van de DA dat ze dat zij dit duidelijk wel nodig vond. Ze werd dan op pilletjes voor haar hart gezet en op pijnstillers. De DA zei dat we dat een week moesten proberen, maar als het niet beterde, vond de DA dat ze haar grens bereikt had. De volgende dag, net gestart met haar pilletjes, kwam ik over de middag toch naar huis van het werk om haar te checken. Toen ik ze toen wakker maakte wou ze niet meer rechtstaan, ademde ze hevig, ... ik ben toen een paar uur bij haar blijven zitten, en op die paar uur is ze niet 1 minuut gestopt met zwaar ademen, en je zag dat ze doodmoe was maar te benauwd om in slaap te geraken. Toen heb ik de pijnlijke beslissing gemaakt om de DA te bellen, die volledig achter de beslissing stond en dezelfde namiddag nog naar ons appartement is gekomen om haar in te slapen.
Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel verdriet gehad. Maar wat nog erger is, is het enorme schuldgevoel. Schuldgevoel dat we niet eerder met pijnstillers begonnen zijn, vermits ze zo slecht te been was, had ze waarschijnlijk pijn met het stappen. Maar het lijkt alsof ik dit niet wou inzien ... Ik zou zo graag de klok willen terugdraaien en haar pijnstillers geven. Nu moeten we echter de open, bijna-vervallen verpakking die we nog hadden staan weggooien, terwijl die nog had kunnen dienen om haar laatste weken/maanden comfortabeler te maken. We hadden haar die maandag al naar de DA moeten nemen, misschien als ze die pilletjes voor haar hart twee dagen eerder had gehad, ze niet zo snel achteruit was gegaan. Maar vooral het gebrek aan pijnstilling tijdens haar laatste maanden zit ik enorm mee. Ze liet niet merken dat ze pijn had maar waarschijnlijk had ze dit wel tijdens het stappen. Ik kan me wel tegen men kop slaan waarom ik dat besef niet eerder gehad heb.
Is er iemand die zich in mijn situatie kan herkennen? Hoe kan ik mezelf ooit vergeven? Ik mis haar zo hard en heb het gevoel dat ik haar in de steek heb gelaten tijdens haar laatste weken/maanden ...
Mijn lieve queenie is bijna 5j geleden ingeslapen aan hartfalen ze is kort ziek geweest en wij wel bij da gegaan 5 keer op 2 weken ze had pilletjes maar niks dat hielp ze was bijna 12j ik en zoveel andere mensen hier weten hoe erg het is ik wens jullie heel veel sterkte het missen en grote verdriet schrijf het gewoon van je af heel veel sterkte nog ze heeft geen pijn meer lijden is over denk daaraan
Sterkte. Jezelf om je oren slaan, is niet nodig. Wat gedaan is, is gedaan. Ze is nu pijnvrij ;)
Denk maar terug aan de mooie momenten, ze heeft vast een prachtig leven gehad, in alle geval al zeker een prachtige leeftijd!
Enya, verdrietig allemaal, vooral dat jij je schuldig voelt, je hond heeft een ouderdom bereikt , en was geliefd bij jullie en ouderdom komt met gebreken, het sluipt erin, moeite met opstaan maar toch nog zo tevreden bij je...een besluit nemen is en zal altijd heel moeilijk zijn, jullie zijn dr voor dr geweest al die jaren, en ook toen ze ouder was, vertroeteld tot het einde, je niet schuldig voelen...ze is niet voor niets zo oud geworden, jullie hebben goed voor dr gezorgd tot het laatst, ze is niet alleen geweest toen jullie het besluit hebben genomen om haar los te laten...het was haar tijd en dat wisten jullie en ook zij, bij jullie ingeslapen een heel moeilijk besluit, en nu het de tijd geven om het een plekje te geven, vergeet niet dat ze zoveel jaren bij jullie is geweest en een stuk van jullie leven is geweest....herinner haar in mooie dagen, geef het de tijd...
Dat je je zo voelt, hoort eigenlijk bij je rouwproces.
Achteraf gaan mensen zich altijd afvragen of je iets anders had kunnen doen. Nog even dit, of als ik niet, of als ik wel, of had ik maar.
Je hebt het geen gedaan, wat het beste was op dat moment, daar gaat het om.
Pijnstillers werken eigenlijk niet goed tegen slijtage, tegen oud zijn.
Je dierenarts had de keus gemaakt medicatie te proberen.
Stel dat hij had geadviseerd gelijk inslapen, dan had je je nu schuldig gevoeld omdat je het niet geprobeerd had.
Dus hoe dan ook, het hoort echt bij je rouwproces dat je je zo voelt.
Het is zo verdrietig, het doet zo veel pijn.
Afscheid nemen van je maatje, is een van de zwaarste dingen.
Probeer vooral te denken aan de leuke momenten. Toen je haar kreeg als pupje, hoe oud was ze toen?
Je bent nu getrouwd, was ze erbij?
Denk aan alle fijne en mooie momenten die jullie samen hadden. Ze zit nog steeds bij je, heel diep in je hart en daar zal ze altijd bij je blijven.
Heel veel sterkte!
Ik heb 4 honden in laten slapen. Bij alle vier het gevoel gehad heb ik het goed gedaan, was ik niet te laat, had de hond pijn,, wilde de hond dit wel, was ik te vroeg, had ik meer kunnen doen. Schuldgevoel komt zo vaak voor. Maar je hebt het beste voor je hond gedaan, je wist niet vh hartruisje of de artrose.
Sterkte met dit verdriet.
Probeer vooral te denken aan de leuke momenten. Toen je haar kreeg als pupje, hoe oud was ze toen?
Je bent nu getrouwd, was ze erbij? Denk aan alle fijne en mooie momenten die jullie samen hadden. Ze zit nog steeds bij je, heel diep in je hart en daar zal ze altijd bij je blijven.
@Suzanne ik had ze al vanaf ze een pupje was van 10 weken oud ... en we zijn inderdaad getrouwd, nog maar sinds twee weken, bij de trouw zelf mocht ze jammer genoeg niet bij zijn (regels van het gemeentehuis), maar we hebben haar wel mee kunnen nemen voor de fotoshoot, waardoor we nu nog heel mooie foto's hebben van haar. Daar ben ik wel enorm blij om en er komt er binnenkort sowieso één in het groot in ons huis te hangen met haar erbij :-)
Ik hoop dat ik binnenkort kan focussen op haar leven in totaal in plaats van me zo blind te staren op de laatste fase ... bedankt voor jullie lieve reacties allemaal! doet veel deugd!
Ik hoop dat ik binnenkort kan focussen op haar leven in totaal in plaats van me zo blind te staren op de laatste fase ... bedankt voor jullie lieve reacties allemaal! doet veel deugd! "
Gefeliciteerd nog met je huwelijk. Wat mooi dat jullie 3 op die foto"s staan.
Het doet ook zo veel pijn. Soms wou ik dat ik een beetje pijn kon overnemen om het leed bij jou wat te verzachten.
Ik hoop dat je terug kan kijken naar de fijne momenten die jullie samen hadden. Sterkte
- Zoeken op de HondenPage
-
Zoek je iets op de HondenPage ? Vul dan hier jouw zoekwoorden in ?