Hond (duitse herderteef) gaat achter wild aan.

Mijn kruising duitse herder/Appenzeller teef Marly van 4 jaar oud, gaat achter wild (reeën) aan in het bos.
Voorheen liepen we hier met haar, zonder problemen, lekker los, tótdat ze het spoor te pakken kreeg.
Tot 2 keer toe is ze láng weggeweest, fluiten hielp ineens niet meer, terwijl voorheen ze diréct terugkwam bij het fluitje, want...dan kreeg ze échte worst! De tweede keer hebben we zo'n 3 kwartier geroepen en gefloten, tot ze afgepeigerd aan kwam sjokken. Nu hebben we haar continu aan de lange lijn, want het is een fijn stukje bos, alleen vlak bij de A6.
Heb weinig hoop dat ik haar ooit nog los kan laten?
Einde van onze zorgeloze wandelingen helaas.
Zó jammer! Nu heb ik een trekkende herder aan een lijn, midden in een bos. Wie heeft ervaring?

Ik zou in deze dagen niet met een (andere) training of zo beginnen. Als ze nu te ver weg zou lopen en dan met vuurwerk, zelfs al is het maar in de verte......Dan ben je zo je hond kwijt. Dat risico kun je nu niet nemen.

In januari kun dan beginnen met een lange lijn, bv 5 meter. Dan kun je goed gaan oefenen met het op commando "hier"komen. Dat moet goed opgebouwd worden en met veel beloning. Let wel, dit commando moet ze leren op allerlei verschillende plekken(onderweg, thuis enz)en omstandigheden.

Pas als dat 100% goed gaat kun je gaan denken om haar weer eens los te laten, waarbij je ook dan haar regelmatig bij je roept, gewoon, om het commando erin te houden....

Maar sommige honden die ooit succesvol achter wild aangegaan zijn, blijven die neiging houden, dus ja. Dan kunnen ze echt niet meer loslopen. Maar aan een lange lijn lopen hoeft niet dramatisch te zijn en ze trekken dan meestal ook niet meer omdat ze meer speling hebben.

Beste Coby& de rest,

Dank voor je snelle reactie en advies!
Ik héb al geoefend met haar met de commando's "hier" en 'Naast' en 'voet'. Dit deed haar vorige baasje ook al met haar nl. (we hebben haar nu bijna 3 maanden pas) Ik was dus trots op haar, dat ze al deze commando's zo goed kende. Oefende dagelijks met haar.
Maar eenmaal in het bos gaan alle remmen los en komt het jachtinstinct bij haar boven! Blijkbaar.
Ze is dagelijks al gewend aan de lange lijn hoor, ik loop in de wijk met haar altijd aan een 5 m.lijn.
Voor vuurwerk is ze vooralsnog niet bang, ze kijkt hoogstens even óp, als ze een harde knal hoort en loopt gelukkig stoïcijns door dan.
Tijdens onze boswandelingen van november oefende ik met een hondenfluitje; ze kwam DIRECT bij 1 fluit, kreeg dan iets heel lekkers (hondenworst) Dit alles is echter in één klap van tafel geveegd, dankzij dat hert. Ze luisterde dus perfect altijd in het bos, voor 2 1/2 maand lang. We hebben haar sinds half oktober nl. en ze is 4 jr. oud.

" Beste Coby& de rest,

Dank voor je snelle reactie en advies!
Ik héb al geoefend met haar met de commando's "hier" en 'Naast' en 'voet'. Dit deed haar vorige baasje ook al met haar nl. (we hebben haar nu bijna 3 maanden pas) Ik was dus trots op haar, dat ze al deze commando's zo goed kende. Oefende dagelijks met haar.
Maar eenmaal in het bos gaan alle remmen los en komt het jachtinstinct bij haar boven! Blijkbaar.
Ze is dagelijks al gewend aan de lange lijn hoor, ik loop in de wijk met haar altijd aan een 5 m.lijn.
Voor vuurwerk is ze vooralsnog niet bang, ze kijkt hoogstens even óp, als ze een harde knal hoort en loopt gelukkig stoïcijns door dan.
Tijdens onze boswandelingen van november oefende ik met een hondenfluitje; ze kwam DIRECT bij 1 fluit, kreeg dan iets heel lekkers (hondenworst) Dit alles is echter in één klap van tafel geveegd, dankzij dat hert. Ze luisterde dus perfect altijd in het bos, voor 2 1/2 maand lang. We hebben haar sinds half oktober nl. en ze is 4 jr. oud. "

Lucie Sneep

Jullie hebben haar 2,5, maanden? Dit is te kort om het gedrag als 'normaal' te bestempelen. Een hond die net bij je komt moet eerst even de kat uit de boom kijken etc. 

Neemt niet weg dat het wel heel vervelend is. Ik ben bang dat nu eenmaal het hek van de dam is, je hier serieus mee aan de slag moet. En je moet ook accepteren dat het goed mogelijk is dat je het gedrag niet meer kunt ombuigen of afleren. Ik heb een kruising Appenzeller met Stabij. De jachtneus van de Stabij en de zelfstandigheid en adrenaline van de Appenzeller. Dus al met al een hond met een zeer goede neus die bij het zien van een wegrennend konijn o.i.d. haar adrenaline niet in bedwang kan houden. En dan ook heel zelfstandig is in het nemen van beslissingen ('erachteraan!') ;). 

Ik heb ermee leren leven dat ze bij bepaalde dingen gewoon niet kán luisteren. Ik zie het niet meer als een niet willen, maar meer als een niet kunnen. De adrenaline is dan te hoog en ook al luistert ze echt altijd als de beste, op zo'n moment neem het instinct het over. Nu is Dobber al ouder (12 jaar) en ik ga hier ook niet meer mee trainen. Maar het gevolg is dus wel dat ze altijd aan de lange lijn zit als we wandelen. 8 meter vrijheid is ook goed genoeg. En ik loop dan tenminste wat minder onbezorgd. 

Hier ben ik het helemaal mee eens Dobber. 

Lucie, jullie hebben de hond nog veel te kort om haar echt goed te kennen en op haar te kunnen inspelen. En zij op haar beurt zal jullie ook nog niet 100% vertrouwen; dat moet nog groeien.

Dus alleen al daarom zul je nog geen betere resultaten kunnen en mogen verwachten. Of conclusies voor "voor altijd" kunnen trekken.

Geef het tijd, bouw rustig aan vertrouwen opbouwen; blijf trainen en zorg vooral dat ze de fout niet in kan gaan dus wees haar voor. Dat betekent dus inderdaad voorlopig aan de lijn uitlaten.....

En hopen dat jij op een dag belangrijker wordt dan haar instinct (om achter wild aan te gaan). Maar ja, garanties zijn daar niet......

toch, als een hond echt jaagt, dan luistert hij echt niet meer, dat kan hij niet, zijn instinct neemt het over.

Ik had het alleen niet van een DH verwacht.

Wel zou je kunnen leren om het voor te zijn, maar dan moet je hond heel goed leren kennen.

Mijn vorige hond had het heel erg, en ik was hem als we hem los lieten gerust een paar uur kwijt, te gevaarlijk dus we lieten hem alleen los waar geen wild zat.

We hebben toen een hele stevige flex gekocht, zodat hij toch wat ruimte had.

Heb weinig hoop dat ik haar ooit nog los kan laten?
Wie heeft ervaring? "

Lucie Sneep

Het is mogelijk dat je hond wel nog los kan lopen, maar dan op een gecontroleerde manier. 

Welke manier dat is, dat hangt af van de hond zelf (karakter, drive,...) en van de manier waarop jij daarop kan inspelen.

Enkele voorbeelden die kunnen bijdragen:

- Vaak naar nieuwe gebieden gaan.

Een hond die op bekend terrein wandelt, heeft weinig behoefte om op zijn mens te letten, want hij kent de omgeving op z'n duimpje. Dus als ie z'n neus achterna gaat, weet ie nog steeds perfect waar ie is, en hoeft ie niet naar z'n mens te zoeken. Maar als je regelmatig nieuwe bossen, heide, velden opzoekt, waar jullie nog nooit zijn geweest en die je samen kan verkennen, dan is de neiging om samen te blijven of elkaar in 't oog te houden vanzelf al groter.

- Wandelingen boeiender maken. Speel in op de interesses van de hond en ga erin mee. Samen de wereld verkennen is leuker dan alleen. Dus wat je met de hond kan delen en samen kan beleven, zorgt ervoor dat de hond op een natuurlijke manier gaat ervaren dat samenblijven met z'n mens boeiend, interessant en plezierig is. Dus maak het avontuurlijker: banjer door geulen, graaf molshopen uit, scharrel tussen struiken, dwaal van het pad af, kortom: laat je staart groeien en wees zelf meer hond! 

- Wees aandachtig voor lichaamstaal. Let op de eerste kleine signalen dat de hond getriggerd wordt door de aanwezigheid van wild: de neus die de lucht ingaat, een spierspanning in de nek, een zekere behoedzaamheid of spanning in het lijf, een oplettendheid in een blik,... je leert je hond hierin gaandeweg erg goed kennen en dan weet je meteen: O-ow, er hangt hier een geurtje in de lucht, meteen aan de lijn. De hond is alert op wild, maar jij bent alert op de hond. De eerste prikkels die de hond opvangt, die vang jij ook op, via hem. Zo kan je anticiperen, en hem tijdig aanlijnen.

Dit alles zijn geen toverformules, enkel handvaten, die ervoor kunnen zorgen dat je op bepaalde plaatsen de hond dus nog steeds kan laten loslopen. 

Bij ons werkt deze gecontroleerde manier van loslopen, hoop dat het voor jou ook goeie resultaten kan geven. 

Je vergeet het Appenzeller stukje. Dat zijn eigengereide rakkers hoor . 

In het bos dus gewoon aan de lijn. 

En los kan dan op plekken waar dat wel goed gaat. 

Ik heb 2 alaskan malamutes, net als de siberische husky zijn dat poolhonden en staan ze erom gekend dat ze graag weglopen . Er wordt gezegd dat 80% vd malamutes nooit los kunnen lopen. Ik heb dan ook héél veel aandacht hieraan besteed, het voordeel is dat de honden als pup bij ons zijn gekomen en we er dus meteen van jongsaf mee aan de slag konden. Ze hebben ook een grote prooidrift, dat wil zeggen: niet alleen jagen maar ook doden en opeten. Ook dat is een eigenschap waar we erg veel rekening mee houden.

Mijn honden kunnen 'gecontroleerd' loslopen, dus op plaatsen waarvan ik weet dat het daar kan, en die zoek ik dan ook speciaal op. M.a.w. ik zoek wandelgebieden die passen bij de aard van mijn honden, om de slaagkans op het loslopen zo optimaal mogelijk te houden. 

Het is even terzijds hoor, maar Alaska's Finest, hoe doe jij dat op die trektochten? Kunnen ze daar gewoon loslopen? 

Jazeker. Maar wij kiezen onze gebieden zorgvuldig uit: off the beaten track, ver weg van mens en maatschappij, en in seizoenen dat er bijvoorbeeld geen vee in de bergen aanwezig is (dus in de zomer zal je ons niet snel over een alpenwei zien dartelen )

We kennen onze honden ook door-en-door, ik merk meteen als er wild in de buurt is. Vandaag bijvoorbeeld een lange cross-country tocht door het bos gemaakt, de honden liepen los. Maar dan merk ik een eerste kleine spanning in hun lijf en lijn ik ze meteen aan. En jawel: verderop hebben we dan 6 elanden gespot (ik verblijf momenteel in Noorwegen). 

En we blijven inzetten op het aspect van het samen-op-pad zijn, die samenhorigheid is super belangrijk! De tochten moeten boeiend en avontuurlijk zijn en de honden moeten vooral het gevoel hebben dat ze participeren en bijdragen tot het succes van de trektocht.

En dat doen ze ook, want ze hebben een geweldig oriëntatievermogen, een groot talent om terreinen in te schatten en we kunnen dus vaak op hun kennis en inzicht vertrouwen om bijvoorbeeld moeilijke gebieden te doorkruisen (moeras, snelstromende rivier, canyons, enz) of onze weg te vinden. Dit alles zorgt ervoor dat ze, ondanks hun zwerflust, heel graag met ons willen samenblijven, omdat ze weten dat we hen naar waarde schatten. 

Voor ons werkt het op deze manier in ieder geval prima, daar zijn we erg blij mee. 

Het klinkt geweldig om zo op pad te zijn met je dieren :). Volgens mij genieten de honden ook echt intens, ze zijn dan op een plek waar ze qua temperatuur en omgeving zich op hun gemak kunnen voelen. Denk ik? 

Enfin, dank je wel voor je uitleg :D.

Ja, ze zijn dan helemaal in hun sas. Wij trouwens ook.  

We hebben altijd graag gereisd, veel trektochten gemaakt, en dus zochten we honden waarmee we dit konden delen en die daar ook zelf plezier in zouden hebben. En dan kwamen we al snel uit bij een ras dat een nomadische oorsprong heeft en nog dicht bij de natuur staat. Je kan ze geen groter plezier doen dan door samen op avontuur te trekken. 

" Ja, ze zijn dan helemaal in hun sas. Wij trouwens ook.  
We hebben altijd graag gereisd, veel trektochten gemaakt, en dus zochten we honden waarmee we dit konden delen en die daar ook zelf plezier in zouden hebben. En dan kwamen we al snel uit bij een ras dat een nomadische oorsprong heeft en nog dicht bij de natuur staat. Je kan ze geen groter plezier doen dan door samen op avontuur te trekken.  "

Alaska's Finest!

Je kan een boek maken, met foto's, ik koop het wel hoor!!

aaah haar dagboek...