Verlies verwerking

Dankje Sylvia..
Het is fijn dat mensen weten hoe het voelt.
Ik heb nu een topic aangemaakt speciaal voor Romeo.

Ik heb gister na 11 jaar afscheid moeten nemen van mijn allerbeste vriend Snoopy. Samen met mensen die voor hem belangrijk waren heb ik hem in mijn armen laten inslapen. Hij was helemaal op en kon niet meer. Hij liep al een tijdje met zijn gezondheid te kwakkelen en nu zat hij er helemaal doorheen en ik kon hem niet meer ziek aanzien en hem elke keer weer allerlei onderzoeken aandoen. Ik ben kapot van verdriet. Kan alleen maar aan hem denken en huilen. Alles in het huis doet me aan hem denken. zijn riem zijn mandje zijn favoriete plekje op de bank... Ik weet niet hoe ik deze verdriet ga kunnen verwerken en heb respect voor alle hondenbaasjes die dit mee hebben gemaakt en het een plekje hebben kunnen geven. Snoopy word vandaag gecremeerd en dan krijg ik zijn urn. Ik zal het een mooie plekje geven en nooit zal ik dit bijzondere hondje dat zoveel liefde voor anderen had vergeten....

Marizia, wat vreselijk dat je je Snoopy moet missen.
Ik wens je heel veel sterkte toe bij dit verlies.
Omdat je zoveel van hem houdt, heb je dit voor hem kunnen doen.
Zelf kon het ventje dit niet.
Het getuigt van heel veel liefde als je dit besluit kunt en wilt nemen.
Ik kan niet anders melden, dan dat ik met je meeleef en alle hondenbaasjes van hondenpage.
Heel veel sterkte.
Hij is voor altijd in je hart.

Heel veel sterkte gewenst.

Ja, heel veel hondenbaasjes weten hoe het voelt. Je gaat door een heel droevige periode. Voor ons, mensen is het dan ook nog zo dat we zo'n moeilijke beslissingen moeten nemen. Voor je lieve Snoopy is het een geluk dat z'n baasjes het beste deden wat ze volgens wat ze zagen en voelden konden doen.

Hoe meer je van je hondje hield... hoe groter het verdriet. Maar het bewijst wel dat je jarenlang een schat dicht bij je mocht hebben. De pijn om deze laatste dagen zal afnemen en ik wens je de mooie herinneringen aan voorheen toe met de wetenschap dat Snoopy ook nu nog je hondje en maatje blijft. Die vriendschap en liefde vergaan niet.

hoi Marizia,
ik wens je heel veel moed en sterkte met het verlies van je hondje.
Ik weet wat je nu meemaakt en voelt, heb op 2 december ook mijn woefje moeten laten inslapen.het laatste wat ik hem zei was "ik hoop dat je het me kan vergeven dat ik je heb laten sterven" Hij, Bono, zo heette mijn woefje, was mijn alles, was er elke dag voor me, vooral toen ik het moeilijk had. Ik heb van mijn hart een kasseisteen moeten maken, hij had kanker in zijn muiltje maar dat groeide minder vlug dan voorzien, het waren zijn achterpootjes die fataal waren op heel korte tijd.hij kreeg de zwaarste medicatie, maar dat kon hem ook niet meer helpen. heb hem ook laten cremeren, mocht er niet aan denken dat ze mijn beesteke zomaar op een hoop zouden gooien en zonder enig gevoel op de brandstapel zouden gooien. elke dag branden er kaarsjes aan zijn urne en foto en is omringd met engelbeeldjes, overal in huis hangen en staan foto's van hem en elke dag vloeien nog tranen over mijn wangen omdat ik hem zo hard mis.
Ik heb wel al een ander hondje gekocht omdat ik hoop dat dat het verdriet om Bono iets kan temperen, maar dat wil niet zeggen dat ik mijn nieuwe beestje, Eros heet hij, gebruik om bono te vervangen. Bono heeft een heel speciaal plaatsje in mijn hart gekregen en gaat er niet meer uit.

zo zitten we allebij zowat in dezelfde situatie Marizia,en ik hoop dat je je verdriet toch beetje kan verwerken
dikke knuffel
Annie

Beste Machtel, kylie en annie

Ik wil jullie bedanken voor jullie bemoedigende woorden en het is fijn om te lezen dat de intense pijn en leegte die ik nu voel heel normaal is en jullie die ook allemaal zo voelen/ hebben gevoeld. Gisteren is mijn eerste dag zonder mijn kleine prins heel erg zwaar gevallen. Vooral toen ik met die crematoruim belde en te horen kreeg dat Snoopy daar gister helemaal niet was aangekomen, omdat het waarschijnlijk een drukke dag voor de dierenambulance was die hem erheen zou brengen. Ik voelde me al rot en toen helemaal omdat ik dus niet wist waar hij was en hoe hij erbij lag. Ben vanochtend door de crematoruim gebeld dat snoopy er toen net was aangekomen. Dat voelde wel heel fijn en heb meteen doorgegeven dat ik wilde dat hij individueel wordt gecremeerd. Nu wordt hij pas morgen gecremeerd dus nog een dag langer. Vind het vreselijk, maar is niet anders.

Ik had gisteravond opeens wel een vredig gevoel met mijn besluit, want het is me nu duidelijk geworden dat snoopy de laatste paar weken van zijn leven afscheid van me heeft genomen en er toen pas klaar voor was om te gaan. Snoopy was elf jaar, maar heeft de afgelopen 4 jaar bij mijn moeder thuis gewoond omdat hij niet met mij mee wilde toen ik op mezelf ging. Nu was hij de afgelopen 1,5 maand bij bij thuis omdat mijn moeder op vakantie was en ik dus voor hem zorge in de tussentijd. We sliepen toen zoals vanouds elke nacht samen, nam hem mee naar mijn werk. we waren letterlijk 24 uur samen iets wat al jaren niet meer zo was geweest. Dus denk dat hij bewust heeft gewacht om die momenten weer samen mee te maken zoals vroeger en zo afscheid heeft genomen en toen de rust had om te gaan. Hij was hier thuis ook echt heel vrolijk was niet te merken dat hij liever bij mijn ouderlijke huis was. Ik ben dus ontzettend blij dat wij samen de laatste paar weken van zijn leven intens samen hebben doorgebracht en er nu voor gekozen heeft om te gaan, omdat hij er nu klaar voor was. Dat geeft me ergens toch een goed gevoel en tuurlijk ben ik ontzettend verdrietig, maar toch op een andere manier.. We zijn de afgelopen weken letterlijk tot het einde en dat hij in mijn armen stierf bij elkaar geweest en dat maakt zijn verlies toch iets dragelijker voor mij. Ik ga zo weer voor het eerst werken en daar zullen alle clienten wel vragen waar hij is en zal ik ook daar weer de plekken zien waar hij het liefst was. Of zo de auto moet instappen en dan een lege plek naast me ziet, terwijl hij er altijd lag en er uit de raam kijk terwijl ik naar werk reed. Dat zullen de dingen zijn die heel erg pijn zullen doen, maar hopelijk uiteindelijk ook zullen wennen.

Bedankt voor jullie medeleven en hoop dat ik over een tijdje kan melden dat ik zijn verlies een plekje heb kunnen geven...

Marizia

hoe moeilijk ook... eens komen die dagen en jij zit er nu middenin...

Heel veel sterkte gewenst. Zeker ook morgen nog. Ja, het is mooi dat jullie nog veel samen geweest zijn. Je hondje leeft verder in je hart en het is een vriendschap en liefde voor altijd.

Tijd en ruimte zijn niet belangrijk. Wat jullie hadden... dat telt.

Hoi janette

dit moet inderdaad slijten ik weet wat je voelt, harley is 3 december overleden, en zoals je al aangaf, veel mensen vragen en? 'pak' je weer een andere hond?? Dat doet zo zeer, ik weet dat ze het goed bedoelen maar NEE je kunt iemand niet vervangen. Veel mensen weten wel dat je verdriet hebt maar niet hoe diep dat zit, want in hun ogen is het idd toch 'maar' een hond. God ik kan daar zo kwaad over worden. Veel sterkte meid we zullen het hier allemaal nodig hebben.

Hoi Janette,

Allereerst gecondoleerd met je hond. Ik weet hoe je je voelt, want ik heb net op 9 januari om 16.30 uur m'n eigen hond van bijna 15 jaar in moeten slapen (ouderdom) en ik mis hem heel erg, want hij was m'n maatje! Als het goed is gaat het vanzelf wel weer over, maar je zult hem altijd wel missen, dat heb ik ook nog steeds met m'n eerste hond (overleden in 1998).

Sterkte nogmaals met het verlies.

Hallo Janette.
Eerst en vooral heel veel sterkt met het verlies van je schatje Nala.
De tranen stromen weer uit mijn ogen als ik dit lees.
Ik ben op gebied van alle dieren nog al gevoelig en dan vooral honden en katten.
Wij begin ons december ons yorske van 14 jaar moeten laten inslapen en het is ongelovig hoe veel pijn zo iets kan doen.
Maar ik heb de laaste 3 jaar al niet anders moeten doen dan mijn lievelingen afgeven uit ouderdom.
En dan hoor je de mensen achter je zeggen het zijn to
toch maar dieren.
Maar als je een hard voor dieren hebt zijn ze als je kinderen en horen ze bij het gezin.
Dus ik versta maar al te goed dat je verdriet van heb en het slijt wel maar vergeten doe je ze nooit.
Dus mijn oprechte steun gaat naar jou.
Geniet nog heel veel van je andere hondjes en denk vooral aan de mooie momenten die je met Nala hebt gehad.
Heel veel lieve groetjes

Martine

Ik kon niet slapen en kwam na zoeken op deze pagina. Het is nu bijna 7 weken dat mijn lieve mannetje is ingeslapen. Hij was ziek en we wisten dat het eraan kwam, maar het ging zo goed dat ik stiekem hoopte dat het allemaal wel meeviel. Mijn eerste hond, mijn maatje. Hij was 24 uur per dag bij mij en hij wist precies wat ik bedoelde, ik wist precies wat hij wilde.
Het is zo raar leeg zonder hem. 
Door mijn drukke leven heb ik weinig momenten gehad om wat langer stil te staan bij alle verdriet. Alleen de eerste week kreeg ik echt geen werk uit mijn handen en ben ik veel afwezig geweest en heb foto's uitgezocht.

Ik lees dat jullie het advies krijgen om een nieuw hondje te nemen maar daar niet aan moeten denken.
Ik zit in een andere situatie: terwijl ik met mijn neus in oude foto's en herinnerinfen zat was mijn man alweer op zoek naar een andere hond.
Die is gevonden en we gaan hem volgende week ophalen.
Een paar jaar terug hadden we deze situatie al eens besproken. Toen de overweging genomen om er een tweede hond bij te nemen om niet zonder hond te komen zitten en er een speelkameraadje voor ons mannethe bij te hebben die ook nog een beetje door hem opgevoed zou worden. Uitrindelijk hebben we besloten dat niet te doen, hij was zo op ons gericht dat we het gevoel hadden dat we hem er geen plezier mee zouden doen.
Toen we begin van dit jaar te horen kregen dat we waarschijnlijk nog maar 6-8 weken samen hadden kwam de vraag even terug. We wilden allebei niet lang zonder hond, maar ondernamen geen actie, het was de tijd van genieten, verwennen en afscheid nemen.
En toen was het zover, de dag dat we afscheid moesten nemen. Het was moeilijk maar mooi, net of alles zo gepland was.
Maar kiezen voor een nieuw hondje? Veel mensen in mijn omgeving vinden het een goed idee, mijn man is enthousiast en ik moet eerlijk zeggen dat ik ook wel behoefte heb aan onvoorwaardelijke liefde die je alleen van een dier kunt krijgen.
Maar het knaagt, doe ik mijn mannetje niet tekort, er zijn ook een paar mensen die waarschuwen dat het te snel is, ik ben zo bang dat ik ga vergelijken, dat het nieuwe hondje geen kans krijgt. Zo lief, zo mooi dat kan nooit iemand vervangen.
Maar wanneer dan wel? Ik heb het gevoel er ook een stukje van mij is doodgegaan en dat dat nooit meer terug komt. Wordt dat beter? Ik heb juist het gevoel dat het alleen maar erger wordt.
Ik krijg te horen dat mijn teijfel wegvalt zodra ik het nieuwe hondje vast kan houden. Dat je altijd zult vergelijken, maar dat dat niet erg is, dat ik ons mannetje geen tekort die, dat hij een goed leven heeft gehad en dat hij altijd in herinnering zal blijven. Een weg terug is er niet echt. Ik hoop maar dat het laatste waar is. Mijn mannetje blijft mijn mannetje. Hem zal ik nooit vergeten!

Hoi, het is voor velen een droevige tijd, en ik wil je niet ontmoedigen maar het kan heel lang duren, voordat de scherpe randjes eraf zijn.
Ik ben in 1991 door mijn yorkshire-terrier teefje, Lizzy, uitgezocht om haar baasje te mogen zijn.
Ze werd 14 jaar, 4 maanden en 4 dagen oud.
Het ergste is, en daar ben ik, Godzijdank, jaren later pas achter gekomen, dat ik haar zélf heb vergiftigd, de DA had welliswaar de veel te hoge dosis vochtafdrijvers voorgeschreven, maar ík heb het haar gegeven.
In haar jaren bij mij,kreeg zij een 'vriendje' erbij Bliksem, en zij waren samen goed voor 7 nakomelingen, waarvan enkele overleden vlak na de geboorte, maar 1 manneke bleef bij ons, Ernie.
Een jaar en een week later werd Smurf geboren, als enige, en ook hij bleef.
Toen Liz overleed heb ik ook heel lang geen ander teefje willen hebben, maar omdat het contact wat je hebt met een teefje toch heel anders is als met een reutje, ben ik 6 jaar na haar dood, toch weer op zoek gegaan, en heb toen Nonna gevonden.
Toen Nonna kwam, was een half jaar daarvoor, Bliksem al overleden, hij was óp, en toen hij zijn mandje had bevuild omdat hij er niet snel genoeg uit kon komen, heb ik de DA gevraagd aan het eind van de dag te komen, ik heb hem heel de dag bij me gedragen en schandelijk volgestopt met ál zijn lievelingshapjes, en zo afscheid genomen.
Ernie stierf 2 maanden nadat Nonna is gekomen en Smurf stierf exact een half jaar later.
Smurf stierf afgelopen november.
Ik mis al mijn hondjes, er gaat geen dag voorbij dat ik niet een traantje laat, maar merk nu dat het overlijden van Liz, Bliks, en Ernie een plaatsje heeft gekregen.
Nadat Smurf overleed, werd Nonna zwanger, en zij kreeg 6 meisjes, ik ben dus na Smurf zijn overlijden alleen maar druk geweest, en nu het wat minder druk is,komt het verdriet ook weer terug, net zo heftig, net zo pijnlijk, je móet erdoor, kunt het niet, door zoals ik, erg druk te zijn, verbloemen, ja, tijdelijk, dat is me nu duidelijk.
Het verdriet mag ik nu delen met maar liefst 5 meisjes, 4 pups zijn nog bij mij, en een reutje, Boef die nu ook alweer tweeënhalfjaar bij me woont, het maakt het verdriet iets minder heftig, maar vergeten zal ik mijn "Daltons", zoals ze in mijn vriendenkring werden genoemd, NOOIT.
Ik heb een schap aan de muur gemaakt, met daarop de urnen, de halsbanden, foto's en een kaarsje, vlak bij mijn plekje op de bank.
In anderhalf jaar tijd, een compleet nieuw gezin erbij, al had ik Boef al wel.
Vreugde en verdriet hebben elkaar afgewisseld, maar ik weet dat de komst van de puppies, mijn redding is geweest, want ook bij mij lag een depressie op de loer, als de pups er niet waren geweest, was het heel anders verlopen.
Voor allen die nu rouwen, heel veel sterkte, ik ga het wel redden, ook mede dankzij de steun die ik hier heb ontvangen, allemaal bedankt, ook namens mijn 'nieuwe' gezin; Nonna, Boef, Beau-Beau, Sassy, Meissie en Kruumeltje.

Hallo Janette,
Hoe gaan jouw honden om met het verlies van hun maatje?
Ik heb zelf 5 dagen geleden het maatje van mijn Jack Russel moeten laten inslapen. Zijn maatje was een 15 jarige lieve wijze kater. Mijn Jack (Sep) is opgegroeid met deze kater en hij mist hem enorm. Hij treurt, en eet bijna niet meer. We hebben Pluis in de tuin begraven en elke dag gaat hij een poosje liggen bij t graf, echt hartverscheurend.
Ikzelf heb heel veel verdriet om Pluis, maar ik kan dit relativeren. Dat neemt niet weg dat ik hem ontzettend mis, maar nu ik maak me enorm zorgen om Sep.
Misschien heeft iemand anders hier ervaring mee en evt tips om hem weer op de been te krijgen?
Probeer hem nu zoveel mogelijk afleiding te geven door veel te wandelen, fietsen,spelen met andere hondjes, maar op het moment dat hij weer thuis is, is hij weer sip..
Wie o wie kan mij helpen, dit is zooo hartverscheurend..

Beste Emmy,

Het was echt heel moeilijk voor Igentl toen zijn beste vriend Nala overleed, hij heeft 4 weeken weinig tot niets gegeten en wou ook niet meer drinken, toen hebben we besloten om een andere hond te halen, ik had er geen andere keuze, anders was mijn Igentl nu ook overleden, wij hebben geluk op marktplaats vond ik een schat van een pekingees, net zo als Igentl zelf, Ik zou echt geen retriever hebben genomen, dat zou niet goed zijn voor mij of Igentl, je gaat toch te veel gelijken!! met een totaal andere type hond is dat gewoon niet een probleem. Gizmo, zo heet die, heeft binnen een paar dagen ons Igentl uit zijn depressie geholpen, en ze zijn nu onafscheidelijk van elkaar, is prachtig om te zien, mijn advies zou zijn een andere er bij te halen, misschien van een asiel, wel een andere ras dus. Maar iedereen is en blijft toch anders, voor ons was het een goed besluit. Ik wens je heel veel sterkte in het verwerken van je verdriet, geef het echt de tijd, niets forceren. xxx laat me weten hoe het gaat xxx

Ook ik heb gisteren mijn golden retriever Max van 11 jaar oud in moeten laten slapen. Afgelopen vrijdag was bij hem dcm geconstateerd en dat is hem fataal geworden. Hij heeft niet geleden en is kalm en vredig ingeslapen in de dierenkliniek met onze gezinsleden om hem heen.
Wij twee waren altijd samen thuis. Ik zie hem nu overal in huis en in de tuin. Ik mis hem verschrikkelijk en heb veel verdriet en pijn. Maar ook weet ik dat dat zal slijten maar Max zal voor altijd in mijn hoofd en hart blijven.

Beste Yvonne
Nog steeds na 3 jaar, elke keer dat ik een foto ziet van mijn Nala voel ik het verdriet van toen ik heb afscheid moeten nemen van haar. En nu weer bij het lezen van jouw bericht, beginnen de tranen, zo ik snap helemaal de leegte die jij nu voel. Ik heb inmiddels een hondje erbij een pekinees die Gizmo heet, een retriever kopen zat er niet in, en nog steeds niet, ik ben zo bang dat ik een andere zou gaan voor gelijken met mijn Nala, en dat zou niet eerlijk zijn. Kendra (ook een blonde retriever) is ook inmiddels 12 geworden, is op dit moment heel gezond, alleen een beetje langzaam, maar dat mag wel met haar leeftijd.



Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, gun jezelf de tijd om er overheen te komen, en weet dat Max heeft mooi genoten van zijn tijd met jouw, en heeft nu geen pijn meer. xxxx

Het verdriet zal altijd blijven.:(

ook ik sta nog steeds stil bij mijn overleden hond murdoch die dit jaar 15-8 4 jaar geleden is overleden,dan beginnen de tranen weer en met oud en nieuw had ik het ook weer want hij was geboren op 1-1, ze blijven altijd in je hart voortleven en zoals mijn pas overleden opa altijd zei: houden van is ook laten gaan.
die woorden zijn me altijd bijgebleven en ik weet dat het ook zo is ondanks dat je hart anders zegt.
je geeft het uiteindelijk een plekje.
dat je andere honden haar missen is heel normaal, ook zij rouwen en missen haar, dit heeft tijd nodig.
wens je heel veel sterkte met het verlies van je lieve vriendinnetje.

hoi hoi,
ten eerste allen veel sterkte met het verlies van hun viervoetige vriend.
onze hond MATJAN is 11-1-2013 ook overleden.MATJAN stierf in mijn armen.
zoals bij andere honden had MATJAN ook trouwe ogen.
toen wij elkaar aankeken,braken zijn ogen .
en is MATJAN HEENGEGAAN.
wij koesteren de mooie tijden die wij samen gehad hebben.
missen zullen wij HEM ALTIJD,MAAR MATJAN ZAL ALTIJD BIJ ONS BLIJVEN.
GROETJES ,
nollie,erna en onze ANDERE HOND BULLIE.

Hoi Janette,
Ik weet hoe je voelt. Ons kleine chichuahau van 14 en een half jr. is net nog geen week overleden en moesten we hem ook onverwachts in laten slapen. Kwam heel rauw op ons dak. Hij had vorige week woensdag dat hij niet zo goed voelde en sloom en geen energie. Nou wees bloed onderzeok en echo uit dat er een tumor was  bij de milt en er was een lek in een bloed vat waardoor er bloed in de buikholte was en moesten we beslissen om hem in te laten slapen. Om 22:15 vanavond een week geleden. Staat op de kast in zijn urn met een brandende kaars hier op het moment.
Ik denk heel de dag aan hem en kijk naar zijn foto. En zijn broertje even oud miste hem heel erg en was erg verdrietig om dit te zien hoe dat gaat bij de dieren. Hij bleef uren zoeken en niet slapen. Nu gaat het beter met hem .Het heeft tijd nodig en we zullen zoals U ook dit een plekje moeten geven. Ik wens je veel sterkte en blijf erover praten dat helpt wel. en aandacht en liefde blijven geven aan de andere honden.

In de eerste plaats wil ik iedereen heel veel sterkte wensen met het verdriet om hun geliefde schat.

Ik had ooit een herder, Ely en ik kon pas na 7 jaar een foto van hem zien.
Een gemaakte cd van alle filmpjes van hem heb ik nog nooit gezien.
Ik kan het niet.

Ik heb ook al heel wat dieren verloren omdat ik vaak oudere dieren opving.

Twee weken geleden hebben we onze Noorse boskat, Bickel, van 5 jaar verloren aan ziekte.
Nou, ziek ben ik er van! Ik heb het gevoel dat ik nooit meer vrolijk kan zijn.
Hij liet een speciale stempel achter bij, buren, familie, dierenkliniek, bij iedereen.
Hij was de baas van mijn andere 5 katten en hij wordt gezocht en gemist.
Blij was ik met het begrip dat mijn chefs op mijn werk hadden dat ik die bewuste morgen niet kon werken.
Blij was ik dat mijn vriendinnen de hele dag bij mij bleven....


Ik bedenk steeds dat er ergere dingen zijn maar gevoel kan je niet veranderen.
Zoals het al zo goed verwoord werd: het gevoel dat er een stukje dood gaat in je.

hoi jeanette,dat gevoel is zo intens en vreselijk je word verscheurd door verdriet.
ik heb het jammer genoeg al te vaak meegemaakt en ik zeg altijd elke keer gaat er een stukje van mezelf mee dood.
heb het 2 weken geleden weer meegemaakt en het is zo dubbel je weet verstandelijk het is het beste niet laten lijden maar je hart zegt hele andere dingen.
dat een hond uit zich zelf sterft is echt maar zeldzaam van al mijn dieren is dat maar 1 keer gebeurd en dat was voor mijn ook erg traumatisch.
ook mijn hond treurde was erg stil en je zag dat hij zijn steun en toeverlaat kwijt was.
bij ons is er nu sinds een maandag een puppenkind in huis en matcho vind het leuk maar ook vreemd.
weet zich nog niet zo goed te uiten de ene keer speelt hij de volgende keer is hij timide wil ook niet eten.
en mika de pup die wil wel eten dus zet ik hem zo af en toe even in zijn bench kan matcho even zijn momentje nemen en eten.
er is helaas geen enkel medicijn voor verdriet de tijd moet de open wond helen tot er een korstje op komt en dan zal het een mooie herinnering zijn aan alle momenten van vreugde die je hebt gehad.
gelukkig heb ik zoveel foto's van chiara dat is voor mij iets wat onbetaalbaar is.
wens jou alle liefs toe en sterkte.
groeten greet

hey iedereen,

Ik snap hoe iedereen zich voelt, zondag is mijn lieve knuffelbeer gestorven. hij was erg ziek, toen we beslist hadden om naar de dierenarts te gaan om hem te doen inslapen, is hij 5 minuten voor aankomst bij de dierenarts in de koffer van de auto in elkaar gezakt. hij kon zondag niet meer op zijn poten staan, plots stond hij recht in de koffer en keek me met zijn trouwe ogen aan, heel indringend, alsof hij afscheid nam, ik heb hem gezegd om te gaan liggen, omdat ik zag hoe het hem uitputte, toen is hij inderdaad gaan liggen, voor altijd. Ik ben ziek, ziek van verdriet, slaap bijna niet, eet bijna niet, moet me door de dag slepen. voor de buitenwereld hou ik me sterk, vanbinnen ga ik kapot. als ik bezig ben (want ja, je moet gaan werken, er is geen tijd om te rouwen in de harde werkende wereld) dan lukt het wel. ik werk momenteel op spoed, gisteren twee maal moeten gaan uitrukken voor hartstilstand met dodelijke afloop, toen dacht ik terug aan mijn schat, maar kon het niet tonen, alleen maar opkroppen. ik weet het, het leven gaat door, maar momenteel staat voor mij de tijd stil. ik ga morgen bloemetjes halen om rond zijn plekje in de tuin waar hij begraven ligt te planten, het idee van een beeld van een golden retriever lijkt me ook wat, daar ga ik ook naar op zoek. zal dit ooit slijten, zal ik ooit terug met een glimlach aan mijn lieve schat kunnen terugdenken zonder dat die tranen over mijn wangen rollen? ik hoop het, maar ik vrees ervoor

hoi Veronique,
ik heb jouw verhaal gelezen en begrijp jou volkomen.
wij hebben ook pas onze grote kameraad MATJAN verloren datum 11-1-2013.
hij was 13jaar.
gelukkig is hij in mijn armen gestorven .
onze andere hond Bullie was echt van slag,nou gaat het weer.gelukkig.
het is misschien een schrale troost ,maar jij of jullie hebben jullie hond zoveel LIEFDE gegeven dat  het diertje toch altijd zal voortleven.het verwerkingsproces is moeilijk,maar koester de momenten die jij gehad hebt met jullie hond en na verloop van tijd krijgt het diertje een plaats in jouw hart.
ik wens jou veel sterkte .
met vriendelijke groet,
nollie,erna. en BULLIE.

Hoi Iedereen. Met tranen in de ogen lees ik dit allemaal door.
Op 30 mei is mij Jack Russel Zico overreden door een auto. Hij moest nog 8 jaar worden.
Het bruuske verlies maakt me echt kapot. Ik besef maar al te goed dat je je trouwe vriend ooit moet afgeven door ziekte of ouderdom maar dit doet extra veel pijn omdat ik het niet verwachtte.
Ik mis mijn makkertje zo.

Beste Bart,
Het verlies van een hond is onbeschrijflijk zwaar.
Helemaal als het zo onverwacht en zo plotseling is.
Mijn hond is 6 augustus vorig jaar plotseling overleden.
Ze had wat lichamelijke klachten en was ook niet de jongste meer maar er was geen enkele aanwijzing dat het zo plotseling afgelopen zou zijn.
Het niet voorbereid zijn op het overlijden en het geen afscheid hebben kunnen nemen, heb ik als heel erg zwaar ervaren.
Ik denk dat wat dat betreft onze ervaringen overeen zullen komen.
Ik wil je heel veel sterkte wensen.

Ik wil je de tip geven om je hier te registreren en een topic te openen over het overlijden van Zico
Dat heb ik ook gedaan na het overlijden van mijn hond Catootje.
Ik heb heel veel steun gehad aan de reacties en het medeleven van de forumleden hier.

Beste Bart, 
Ik voel met je mee, vorig jaar om deze tijd moesten we ineens afscheid nemen van onze husky Janouk, bijna elf. We waren niet eens thuis toen we bericht kregen van de dierenarts (spoed ok) dat er niets meer aan te doen was... het doet pijn, roept vragen op (wat als) en het is gewoon verschrikkelijk moeilijk. Ik heb een verhaaltje over hem geschreven, naar vrienden en bekende gestuurd en een fotocollage kaart gemaakt. Dit jaar heb ik nog een filmpje met foto's van hem gemaakt. Dat helpt echt, vooral de hartverwarmende reactie van anderen die hem gekend hadden en hun herinneringen deelden waren erg fijn. Mijn man en ik hebben ook echt een avond "weet je nog wel" herinneringen op zitten halen. En je bent altijd welkom om met ons ke foto's en herinneringen te delen (niet alle niet hondenmensen snappen het verdriet altijd)

Groet, Mireille

Beste Bart,

Het is inderdaad heel zwaar, vooral de eerste dagen raak je moeilijk door. Ikzelf had het gevoel dat mijn leven plots even stilstond, ik moest me voortslepen van het de morgen naar de middag, om dan 's avonds in bed me in slaap te huilen.
Ik vroeg me ook steeds af of ik niet meer kon hebben gedaan, waar hij was.
Toen was er hier iemand die een gedicht postte, ik doe dit nu voor jou, hopelijk heb je der wat aan

Gedicht "De Regenboogbrug"

Er is een plaats in de hemel die Regenboog brug heet.
Als een dier waar je veel van houdt doodgaat,
dan gaat dat dier naar de Regenboog brug.
Daar zijn uitgestrekte weiden en heuvels voor onze lieve vrienden,
zodat ze met elkaar kunnen rennen en spelen.
Er is genoeg eten, water en zonneschijn
en onze vrienden voelen zich daar warm en prettig.

Alle oude en zieke dieren worden daar weer jong en beter.
Alle dieren die gewond of verminkt waren, worden weer sterk en gezond,
precies zoals wij ze herinneren in onze dromen.
De dieren zijn gelukkig en tevreden, er is echter een klein ding:
Ze vinden het jammer dat ze hun baasje of bazinnetje
achter hebben moeten laten.

Ze rennen en spelen met elkaar,
maar dan komt de dag dat er eentje plotseling stopt met spelen
en in de verte tuurt.
Zijn ogen beginnen te stralen, hij begint te trillen van opwinding.
Plotseling verlaat hij de groep,
rent over het groene gras, sneller en sneller.
Hij heeft je gezien en als jij en je lieveling elkaar eindelijk treffen,
houden jullie elkaar stevig vast, bij deze vreugdevolle hereniging.
Om nooit meer uit elkaar te gaan.
De vrolijke kussen overstelpen je gezicht,
je handen aaien zijn liefdevolle kop
en je kijkt weer in die trouwe ogen, die je zolang niet hebt gezien,
maar die altijd in je hart zijn gebleven.

En dan gaan jullie samen over de Regenboog brug...


Ik weet het ,het is een magere troost in deze dagen, maar weet dat je hier altijd terecht kan om even je verdriet van je af te schrijven.
veel sterkte, Veronique

Geeft un goed gevoel dat er Zo veel mensen zijn die hetzelfde voelen voor hun overleden hond,maatje, vriend(in)
In mijn geval is mijn lief trouwe meisje Buffy op 12 jarige leeftijd plots aan hartaanval overleden. Naast me op de bank en in mijn armen overleden weet ik "gewoon" Hoe ik verder moet, ik ben kapot van verdriet en ben mijn levensvreugde kwijt! Want Dat was zij + mijn soulmate !
Mijn dochter was ge-ergerd omdat zij toch vond dat een dier un stuk minder is als een mens En Dat mag zij vinden ! Maar zij kan mij Niet verwijten dit anders te zien!
Mijn Buffy mijn meisje heeft mij voor 12 jaar met van alles geholpen alleen al door haar liefde
Voor mij doen de volgende liedjes veel ! Zonder jou van Rob de Nijs / Once in a While van Neil Diamond / when i grow too old to dream van Linda Ronstadt en Carry Me van Chris de Burgh ! Probeer ze !
Dank voor luchten van mijn hart.

Zeg ik voorgaand
Weet ik "gewoon" hoe ik verder moet !?? Vergeet het woordje Niet ! Weet Niet hoe ik verder moet. Zal met tijd wel slijten Maar op ut moment voelt het eerder zo dat ik " gek wordt van verdriet" !!
Vreselijk om haar niet meer te zien en te kunnen knuffelen.
De lieve blik uit haar ogen te missen als ze aangaf dat het snacktijd was. Vreselijk haar doodstrijd te moeten meemaken Maar heerlijk dat ze in mijn armen gestorven is.
[email protected]