Verlies verwerking

ik weet wat je meemaakt ook ik heb mijn hond verloren hij was pas 2,5 jaar oud, ik heb veel gehad aan het volgende gedicht, misschien jij ook....



vandaag, 23:11 Ik stond bij je bed vannacht, gewoon om even te gluren, Ik zag dat je huilend naar het plafond lag te turen. Ik huilde zachtjes, net als jij, op je wangen zag ik een traan, Ik ben het, het gaat best, ik ben hier, ik ben niet weggegaan Ik zag je een kop thee drinken, want tijdens het ontbijt was ik dichtbij, Je dacht aan de keren dat je me aaide en de vele knuffels met mij. Ik was bij je in de winkel, toen je de zware boodschappen meenam, Ik had je willen helpen, maar helaas dat dat niet kan. Mijn rustplaats, o zo teder, samen met jou bezocht ik mijn graf, Ik wilde je zo graag vertellen dat ik daar niet meer lag. Je morrelde met je sleutel bij de voordeur van ons huis, Ik raakte je aan met mijn poot, om te zeggen met mij is alles pluis. Je keek zo ontzettend moe toen je binnen op de stoel zat, Ik wilde je zo graag zeggen: Ik ben er, wist je dat! Ik kan iedere dag naast je staan, Ik ben niet werkelijk weggegaan. Plots zag ik het, een lach, die op je gelaat verscheen, In de stilte van die avond wist je dat ik nooit verdween. De dag ging voorbij, ik lachte toen ik je zag gapen, Ik zei: Goede nacht, ga maar lekker slapen. En wanneer de tijd is aangebroken voor jou om weg te gaan, Dan ren ik naar je toe om je te groeten en om je bij te staan. Dan zijn we bij elkaar, zal ik je alles laten zien en hebben we het fijn, wees geduldig en leef je leven en kom dan thuis om met mij te zijn.

Jeetje, wat ontzettend verdrietig...
Wat heb je een prachtig gedicht voor haar geschreven, ik zit hier met tranen in mijn ogen..
Ik weet zeker dat jou lieve Nala een heerlijk leven bij jullie heeft gehad en nu een heel mooi plaatsje heeft gekregen in de hondenhemel...waar ze met al haar lieve vriendjes en vriendinnetjes kan spelen, de hele dag door...hopelijk ook met mijn lieve Bobby..
Ik weet hoe vreselijk veel pijn het doet, en ook dat het heel veel tijd nodig heeft allemaal..
Ik wil je dan ook heel veel sterkte toewensen, ik deel je verdriet...

Sterkte..

liefs Mariska

Heel veel medeleven,mijn hondje is nu een maand gestorven.Hij is zestien geworden.Soms kan ik het nogniet begrijpen dat hij er niet meer is.Hij was nog goed,en plots op nog geen dag tijd weg.snachtsgestorven bij de dierenarts.was er niet bij erg zene.Ikweet hoeveel verdriet het doet.Heel veel sterkte.warme groetjes

Het verdriet slijt wel je hebt hem ook lang bij je gehad.Sterkte

Heey,

mijn kleine baby (golden retriever Tessa)hebben we gisteren ook moeten laten inslapen, ze had hulp nodig om op te staan en lopen ging al bijna niet meer. Ze ging zelfs in haar eigen ontlasting zitten omdat ze erna niet meer kon opstaan.
Dat was niks voor tessa, ze liep vroeger zelf om de plassen heen haha.
Ik heb vanaf woensdag afscheid kunnen nemen van haar, maar als de dierenarts dan aankomt slaat je hart een slag over. ( ik raakte in paniek want ik ben nog maar 16) Maar ik mis haar zo erg, het is nu zo leeg in huis... Als ik even moe was dan ging ik altijd bij haar op de grond liggen slapen, ze had altijd grenzenloos vertrouwen in ons, we konden doen en laten wat we wilden met haar omdat ze wist dat het goed was.
Toen ze werd ingeslapen lag ik ook bij haar,en ze ging heel snel... het was gelukkig wel heel vredig. Het was haar tijd dat snapte ze zelf ook wel denk ik. Ik heb kleine krulletjes van achter haar oren weg geknipt (toen ze nog leefde!)om het in een medallion te doen met een foto van haar.

Maar ik mis haar zo ontzettend erg!.
Ze is elf en een half geworden..
het doet zo'n pijn

Groetjes Joyce

Beste Joyce,

Ik wil je heel veel sterkte toe wensen bij je verdriet om je lieve Tessa, ik vind het echt knap dat je op zo manier afscheid heb kunnen nemen, dit zal je ook veel troost geven over de komende tijd. Het is nu al bijna 8 maanden geleden dat ik heb afscheid genomen van mijn lieve Nala, ik miss haar nog elke dag, en krijg nog steeds een brok in mijn keel als ik aan haar denk, maar de pijn is weg, en ik weet dat ik heb ook het beste keuze gemaakt voor haar.

Wij hebben gisteren onverwacht onze lieve hond in moeten laten slapen. Hij was 7 jaar en 12 dagen. Nooit had ik me voor kunnen stellen dat het zo leeg zou zijn in huis en dat je zo veel verdriet zou hebben. Je denkt dat het nog jaren zal duren en ineens maak je binnen een paar uur een beslissing. Natuurlijk voor zijn bestwel, maar Sam was ons maatje, onze vriend.
En nu zit je met een leegte die je niet kunt invullen. Ik vind het angstaanjagend als ik hier lees hoe lang dat kan duren. Want dit gevoel wil ik niet hebben.
We gaan vrijdag een week naar Texel. Hij zou mee gaan als altijd. Lekker uitwaaien. Nu gaan we samen zonder Sam. Denk dat er nog veel tranen zullen vloeien.

Beste Marjon, Ik leef echt met jullie mee, en voel jullie pijn en verdriet. Het is nu bijna 10 maanden geleden dat mijn Nala heen gegaan is, de pijn is er nog, maar is nu wel te dragen, ik miss haar nog elke dag, en zou haar nooit vergeten. Een paar weken geleden had mijn man een photo van Nala laten vergroten voor me, maar helaas kon ik het niet ophangen, daar is de pijn nog te groot voor, misschien ooit zal het me lukken, maar nu niet. We hebben inmiddels (een paar weken) een hondje erbij, niet van het zelfde ras, want dan zou ik me gaan vergelijken, van hoe deed Nala dat nu. Dat zou niet eerlijk zijn tegen ons nieuwe aanwinst. Ik wens jullie heel veel sterkte de komende tijd, mijn advies zou zijn, probeer aan alle mooie dingen te denken die jullie hebben beleefd samen. Neem niet te gauw een nieuwe hond, en heel belangrijk praat met elkaar over jullie verdriet.

Heel veel sterkte!!

Iemand heeft mij op onderstaande site gewezen. www.diergedenkstenen.nl
Ik zie het zelf niet zitten om een gedenksteen te laten maken, maar voor sommige mensen is het blijkbaar toch een manier van verwerken.
Nogmaals heel veel sterkte.

halo ik ben 11 jaar en dit is mijn verhhal over mij en mijn hondje lady gehad ze heete lady
het was een malterzerleeuwtje.
ik had hem van me moeder en me vader gehad.
me moeder en me vader hadden veel ruzie ook waar ik bij was.ze stond altijd voor me klaar
het stopte toen ze ziek werd we moeste haar in late slapen ze had een tumor in haar hoofd.
ze liep een beetje suf en liep steets weg en elke keer ofergefen waar ze stond ging ze plassen.
we dachten O,lady is vandaag niet zo lekker of heefd wad verkeerds gegeten.
ze bleef het steets weer doen en weer toen ben ik met me moeder naar de dieren arts geweest en steets testjes gedaan het bleek steets niet goed te zijn.
op een dag was ik bij me vader(me moeder en vader zijn gescheiden) me hondje lady lag stiletjes in haar mandje ik bleef de hele dag bij haar,ik heb me dood gehuild maar ik kon niks doen ze lag aleen maar en ging steets ofergeeven.het ging steeds slechter met haar !
de vogende dag belde mijn moeder ze zij:HOE GAAT HET MET LADY ?
ik zij:MAMA HET GAAT ECHT NIET GOED MET LADY WE MOETTEN NAAR DE DIEREN ARTS!!.
het was iets van 2-3 uur.
ik ging met me moeder naar de dieren arts ik huilde heel veel !!
alles wat me dierbaar was was lady mijn hondje!
de dieren arts geefde lady een prikje en ze kreeg een blau doekje om .
ik zag in haar ogjes dat ze zo veel pijn had .
ik en mijn moeder moesten van de dieren arts een stukje lopen met lady en over een uurtje weer trug komen ze liep een beetje mank me moeder liep naast me en hielde me vast en gaf me een kus toen ze melos lied moes ik zo hard huilen dat ik rode ogen kreeg .het uurtje was om ik wist natuurlijk dat we haar in moeste laten slapen we waren trug bij de dieren arts ik tide lady nog 1 keertje op me moeder had me zus ge smsst en die kwam ook mee we werde geroeppen ik had lady ik me danden de ging dood van de pijn,me zus en me moerer gingen af scheid van lady nemen ik moes het ook doen maar ik kon geen afscheid nemen wand ik was er nog in me leven vol op bloei ik wist niet wat ik moest doen ik kom aleen maar lady kussen en knufelen me zus zat in een hoekje te huilen me moeder stond naast me de steun wat ik altijd heb gehad is me zus me moede ren het meeste me hondje het was zo ver daar was de inslaapprik lady keek me nog even aan en ik haar.
de glands van haar ogen en van haar glimende neusje. ik huilde me dood en ik kuste haar gek ik gaf haar het laatstje kusje en begon heel hard te huilen het was klaar met mijn leven met haar te delen ze was doood harstike dood maar ik mis haar zo !
we gingen naar me opas en omas huis ik had lady het doode hondje in me armen de gland is weg weg van haar ogenn we hadden lady begaven in de thuin bij me opa en oma ik vergeet de dag en haar glanse de ogjes nooid !


ze was me steun en toeverlaat ze stond altijd voor me klaas ik weet nog wel vroeger had me moeder danoontjes gekocht ik pakte een lepel en deelde het met haar ze was er gek op en ik ook !!!
het blijfd altijd mijn schatje okal ben je zo wer lady en akal zie ik je niet meer ik blijf altijd van je hoeden !! (L)(K)29 janiwari 2011

Heel veel sterkte met het verlies van Nala.

Verdriet slijt inderdaad, maar dit kan lang duren. Je hebt in ieder geval mooie herinneringen aan je hond, en dat is het beste wat er is. Soms helpt het om naar filmpjes van je hond te kijken, om weer je hond in beweging, vol leven te zien. Het kan heel pijnlijk zijn, maar misschien ook goed helpen.

Veel sterkte!

Christine, jij hebt met je Lady een mooi leventje gehad. Je hebt goed voor haar gezorgd, en zij voor jou. Je hebt het heel flink gedaan, ze zal nog naar jou kijken vanaf haar wolkje en je af en toe een knipoogje geven.
Ik wens je heel veel sterkte, je bent niet alleen.

gisteren mijn hondje , laten inslapen
had de keuze nog een beetje, oplappen voor
een week of euthanasie, dochters zeiden euthanasie
ik wilde nog een weekje, maar helaas, heb me
laten overtuigen, hij zag zo af, zo naar adem happen
nochthans goed verzorgd, en iederde dag medicatie
gegeven, maar het mocht niet zijn

dierenarts, heeft rechtuit gezegd euthanasie

zodus , ook al was hij ziek, hij is er nie
meer, heb nog twee jack russels, maar marco
had een speciaal plaatsje, bij mijn man en ik
en ook de kinderen

groetjes

Wat moeilijk moet dat geweest zijn..
Ik weet precies hoe je je voelt.
Mijn paard is ook in mijn armen gestorven.

In ieder geval veel sterkte ermee, en hou je vooral lekker bezig met je andere hondjes!

Hallo allemaal,

Ik weet ook niet hoe ik over het verdriet heen moet komen...Ik heb 3 maanden geleden mijn lieve moeder verloren en afgelopen dinsdag mijn ene hondje sam en afgelopen vrijdag mijn andere hondje bo....dit verlies is te zwaar...

Selma, je zit echt in een moeilijke periode. Het zal wel een nachtmerrie lijken, en eigenlijk ook zijn.

Misschien is het een kleine troost dat niets blijft duren. Mensen, dieren...het leven hier zoals we het kennen is vergankelijk. Ik hoop dat je er troost in vindt dat je je moeder hebt mogen kennen... dat je je hondjes hebt mogen hebben. Ze maken deel van je uit en bepalen mee wie je geworden bent. En nu helaas ook dat je je zo verdrietig voelt.

Steek een kaarsje aan. Vertel hen wat voor een lege plaats ze achterlaten en hoe moeilijk het voor je is. Maar weet dat ze niet hopen op je verdriet... dat ze je zoveel liever gelukkig willen zien. Net zoals jij hen gelukkig had willen zien als je hen zou kunnen volgen.

Je moet door met je leven... Anders dan het was en met littekens op je hart en op je ziel. Voor altijd blijf je aan hen denken en voor altijd leven ze verder in je hart en in je gedachten. Ik hoop dat je hen kunt laten "zien" dat je kracht in je hebt, dat je na je rouwperiode weer kunt genieten van het leven. Voor jezelf... maar ook voor hen.

Knuffel.

Selma toch, je eerste kerst zonder........heb je iemand die je kan steunen in deze moeilijke tijd ?

niet alleen blijven met deze dagen, kom hier maar praten als je niet een twee drie iemand hebt.
geef altijd veel steun als je er over kan praten.

van mij ook heel veel steun Selma.

De pijn van het gemis is zo intens.
Ik ben er misselijk van... Lieve Romeo onze schat is gisterenavond ingeslapen.
Ik voel me ziek, ik mis hem zo diep.
Dat gevoel wil ik kwijt, ik trek dat echt niet als dit zo nog lang doorgaat.
Hoe kom ik hier vanaf?
Heel af en toe tussendoor heb ik momenten van rust van binnen, en dan gaat het wel. Maar zomaar ineens komt de pijn weer en dan mis ik hem zo vreselijk erg... zo erg dat ik me er letterlijk ziek door voel.
Oh Roompie toch... lieverd wat doet het zeer!

@Paulala, allereerst wil ik je sterkte toewensen. De emoties zijn niet te beschrijven en het gemis ook niet, doet zo'n pijn. Je hart verkrampt daarvan gewoon helemaal, tenminste bij mij. Dus je verhaal is heel herkenbaar.

Kan je helaas niet de juiste raad geven. Morgen is mijn hondje een half jaar overleden en nog heb ik veel verdriet. Zeker nu met de feestdagen in het verschiet. Ooit zal het intense verdriet plaats maken voor intense mooie herinneringen, maar wanneer dat durf ik ook niet te zeggen.

Misschien moet je een eigen verhaaltje plaatsen. Zitten hier heel veel mensen die hele mooie wijze woorden plaatsen.

Nogmaals heel veel sterkte.

Paulala, ook heel veel sterkte gewenst.

Dankjewel... het is echt vreselijk. Sommige momenten voel ik me vreselijk eenzaam door de speciale band die ik met Romeo had.
Er is een stuk uit mijn hart weggerukt en dat heeft veel tijd nodig om te helen.

Paulala, ik lees het nu pas. Wat vreselijk.
Ik kan niets anders melden, dan dat ik met je meeleef.
Nu met de kerst en nieuwjaar is het nog extra moeilijk.
Ik wens je alle sterkte van de wereld toe in deze droevige dagen.
Romeo is voor altijd in je hart !

Ja het is echt vreselijk, het gemis doet zo'n zeer..
Hij was gék op vuurwerk en wilde altijd graag kijken.
Dat zal ik erg gaan missen dit jaar... mijn lieverd die met grote ogen voor het raam stond met zijn poten in het raamkozijn.

Ik begrijp hoe je je voelt.
Luca is inmiddels anderhalf jaar dood en een paar dagen geleden stond ik met mijn Romeo
op een grasveld en naast mij stond een man met een jackje, het evenbeeld van mijn Luca.
Het kwam weer helemaal boven, zelfs het gedrag leek op dat van hem.
Heel pijnlijk.
Bij jou is het net gebeurd en vooral deze dagen zijn moeilijk, maar ik wens je
heel veel sterkte toe.
Wat had Romeo ?
Ik vind het dubbel omdat ikzelf een Romeo heb.

Het is een beetje een lang verhaal.
Even in het kort:

Hij had een ziekte aan zijn darmen die voor hevige pijnen zorgde.
De laatste tijd kreeg hij prednison omdat het anders écht niet meer ging...
Maar dat hielp ineens niet meer, hij had weer pijn!!!!

Paulala, vreselijk als ze pijn hebben en je niets kunt doen.
Ik kan niets anders melden dan dat ik je sterkte toewens.
Dat heb je hard nodig !
Heel veel sterkte in deze droevige dagen.

Dankje Machtel,

Gelukkig voel ik de pijn niet heel de dag door even erg.
Sommige momenten verkrampt mijn maag en kan ik niet stoppen met huilen.
Maar er zijn ook momenten (zoals nu) waarop ik rust van binnen voel, en het gemis niet zo hevig aanwezig is.
Zonder deze momenten zou ik het echt niet trekken en ik denk dat ik dan medicatie zou gaan vragen aan mijn huisarts.
Ik merk wel dat ik bepaalde dingen nu bewust anders doe. Andere routes wandel (is heel lastig want ik liep sowieso al vele routes), mijn routine helemaal in de war is geschopt (ik doe bijna niets meer in huis.. ben vaak weg of achter de pc).
Maar dat herstelt zich vast wel weer, en gelukkig zijn bepaalde dingen toch nog gewoon nodig, zoals naar buiten met Juul en Anders. Ik denk dat ik zwaar in een gat zou vallen zonder de dames. Dan had ik waarschijnlijk helemaal niets meer gedaan.

Wat een vreselijke situatie, en ook zo onverwacht..
Ik begrijp je...
mijn kleintje is 14.5 geworden dit jaar en ook zo weg, onverwacht...
Ik heb zelf ook een Pekineesje gehad vroeger..
Praat er veel over, dat is belangrijk.
Je mag me altijd en PBtje sturen als je wilt.
Het gaat tijd kosten, veel tijd...
Ik begrijp jouw pijn zo goed...
Het zijn ook mijn kindjes...
Ik heb veel meegemaakt op dit gebied, dus als je je ei kwijt wilt hoor ik t wel, delen helpt, zeker als anderen dingen herkennen en je kunnen laten zien wat je zelf of dat moment niet ziet.
Heel veel sterkte ook voor de komende dagen!