Stomme dierenarts

Afgelopen week ging ik met Joepje ff langs de dierenarts. Ik noem geen namen maar het de nr 1 in onze stad. Voor mij niet meer.

Joep had wat bultjes, of dat van de overstap naar vers vlees kon komen? Aan de telefoon, ja dat kan zeker, hij is allergisch, ga maar terug naar brokken.

Ik wilde toch langskomen dus afspraak gemaakt.

Joep is 16 weken, beetje terughoudend en angstig naar vreemde mensen, passend bij de leeftijd.

Ik netjes op de stoel gaan zitten in de behandelkamer. Joep onder de stoel, veilig achter mijn benen.

En wat doet die vent? Hij grijpt mij de riem uit de hand en trekt Joep zo tegenstribbelend, onder de stoel vandaan en trekt hm op schoot.

En nou moet Joep niet zoveel meer van mannen hebben.

Gelukkig vandaag puppycurus gehad en na de cursus ff koffie gedronken met de instructeur, die heeft wat oefeningetjes met hem gedaan en ook andere aanwezige mensen betrokken. Met wat oefeningen mee naar huis dus het komt helemaal weer goed.

Maar wat een hork. Ik ga mooi overstappen naar een andere.

Het is niet standaard dat honden met 16 weken angstig en terughoudend zijn.

Ik weet wel dat pups soms nog door een soort angstfase komen, maar zo angstig en terughoudend zijn voor mensen dat lijkt me iets anders.

Heb je het er wel met je dierenarts over gehad, dat je het niet fijn vindt als hij jouw hond optilt?

Nee het ging zo snel.

Zo terughoudend en angstig is ie ook weer niet.

Maar ook niet meer zo onbevangen af stuiteren als met een week of 8

O, wat irritant!

Ik begrijp je helemaal, heb bij Ziva iets soortgelijks meegemaakt alleen was zij al veel ouder. Bij haar zat het gedrag al vast, bij Joep nog niet. Goed de oefeningen doen en dan kun je het vast nog wel recht trekken! Maar ik geef je groot gelijk dat je die dierenarts niet meer hoeft. Zelfs al vind een pup het oké, dan nog doe je gewoon een beetje rustig aan.

Ja toch? Ik vind dat je zeker als dierenarts toch wel enige kennis moet hebben van honden taal.

Met je eens Maaike. 10 minuten per consult, te kort om even rustig  met je hond kennis te maken, verbaas mij daar vaak over.

Enne wat waren de bultjes? Pupjes hebben wel vaker pukkeltjes op buikje, ik noemde het wel jeugdpuistjes.

Zoiets was het idd, had niks met voeding te maken gelukkig, want dat vlees vreet ie gewoon.

Ja, een dierenarts moet een beetje kennis van de hondentaal hebben en daar naar handelen voor zover de situatie dat toe laat.

Is moeilijk, soms moeten ze een waarschuwing van een hond compleet negeren omdat iets nou eenmaal moet gebeuren.

Maar wat jij beschrijft heeft niet alleen met hondentaal te maken maar ook met het geduldig en met respect behandelen van een dier dat volledig aan hem over gelaten is en geen idee heeft wat er gaat gebeuren en wat er van hem verwacht wordt.

Ik vind het gewoon respectloos naar de hond toe (of welk ander dier dan ook) om die even snel op te pakken en in een bepaalde houding/situatie te dwingen. Tuurlijk moet dat ooit maar aan het begin van een consult weet je nog niet of het nodig is en moet je even rustig aan doen.

Dit klinkt alsof de da achterliep op schema en dacht 'hé, een klein hondje, snel even kijken, hoppa, lekker handzaam formaatje zo!'

Is natuurlijk zo, maar als dierenarts zijnde hoef je een dier niet als ding te behandelen.

Exact, ik stond letterlijk na 3 minuten weer buiten.

Hoefde niks te betalen, maar ik betaal liever wel voor een consult als dat betekent dat je je "patiënten" normaal behandeld

Bij mijn da zijn die 10 minuten anders lang genoeg om Ziva even te laten snuffelen en wat koekjes te geven, in de tussentijd vragen ze ons wat het probleem is.

Dan even kijken of Ziva op de tafel wil en anders op de vloer behandelen. Kijken wat er aan de hand is, handelingen doen die nodig zijn, met ons weer overleggen en in de tussentijd nog wat koekjes erin. 

In 10 minuten staan ook wij weer buiten en nee, Ziva vind het niet leuk, maar het gebeurt wel rustig en met respect. De dierenarts raakt haar zo min mogelijk aan, toen ze een stuk kies afgebroken had mocht ik zelf de kop vasthouden en lippen van elkaar houden zodat er gekeken kon worden, Ziva werd met geen vinger méér aangeraakt dan nodig was.

Het is een grote praktijk met veel locaties, we zien veel verschillende da's maar allemaal gaan ze rustig en met respect met Ziva om en allemaal redden ze het in 10 minuten. Is er nou echt iets aan de hand waardoor Ziva toch even pech heeft dan weet ik zeker dat ik zelfs de kans krijg haar op commando te laten liggen of wat er ook nodig is.

Het is geen kwestie van niet kunnen maar van niet willen.

Niet alle dierenartsen hebben kennis van gedrag of zijn geduldig met angstige honden. Onze vorige dierenarts was het ook niet. Penny is heel erg gestrest bij de dierenarts, hijgen, piepen, proberen te vluchten, ze heeft één keer zelfs gepoept van de angst. Onze vorige dierenarts was best hard, hij zei nooit iets tegen haar en stelde haar nooit gerust, hij pakte haar gewoon stevig vast, onderzocht haar/behandelde haar/gaf de inenting en dan was het klaar. Heel erg gestrest werd Penny daarvan.

Nu zitten we bij een dierenkliniek. Daar zijn ze heel vriendelijk, Penny wordt meteen door de gene (helaas wel steeds iemand anders) die haar onderzoekt begroet en gerustgesteld. Tijdens de behandeling hebben ze veel geduld, praten tegen haar en aaien haar. Laatst moest haar hartslag gemeten worden maar ze was toen gestrest dus die hartslag was heel hoog. De dierenarts gaf aan dat hij zo niet goed kon luisteren (de vorige deed het gewoon, hoe snel het hart ook klopte) en hield haar eerst een tijdje vast terwijl hij haar aan het kroelen en aaien was. Na een minuutje was ze rustiger en had ze een redelijk normale hartslag waardoor de dierenarts kon luisteren. Na de behandeling krijgt ze daar altijd wat lekkers. Ik merk dat het bij deze echt veel beter gaat, ze laat zich beter onderzoeken en is in de wachtkamer ook rustiger, echt heel fijn.

Ik vind het bij jou sowieso heel raar dat hij de riem af pakte, dat zou ik echt helemaal niet goed vinden en is bij mij gelukkig ook nog nooit gebeurt. Ik vind het niet alleen respectloos naar de hond, maar ook naar de eigenaar. Ik vind dat die daar eerst toestemming voor moet geven.

Mijn DA zegt altijd "Zet hem zelf maar even op de tafel en hou hem maar even zo en zo vast".  Maar dat is kennelijk niet standaard?

Ik vind het niet meer dan normaal dat een dierenarts weinig tot geen kennis heeft van hondengedrag/ hondengedragstherapie.

(veel hebben zelf geen hond: te weinig tijd zeggen de meesten)

Van een huisdokter verwacht je toch ook niet dat hij een psychiater is.

Wel dat hij/zij mensenkennis heeft.

Nee maar als je als huisarts zo ongevoelig met je patiënten omgaat loopt je praktijk snel leeg denk. Een huisarts herkent ik hopelijk toch wel emoties en kan daar op in springen.

Mijn vaste dierenarts gaat in zijn spreekkamer eerst op de grond zitten; als Casper niet ziek is. Casper is dan niet aangelijnd. Omdat deze dierenarts geen vreemde voor hem is, gaat Casper naar hem toe om geknuffeld te worden.

Daarna til ik Casper op de behandeltafel.

Ben je er nog op terug gekomen? Wie weet help je er een ander mee ook al ga jij nooit meer daarheen.

" Ben je er nog op terug gekomen? Wie weet help je er een ander mee ook al ga jij nooit meer daarheen. "

s@nt@

Nee nog niet, ik denk dat ik dat nog wel even doe.

Deze zat ook op de grond, maar Joep kwam blijkbaar niet snel genoeg ofzo

Jij zit in de behandelkamer,Joep onder je stoel en je dierenarts ging dus eerst op de vloer zitten om te proberen Joep naar zich toe te laten gaan.

Joep vertikt het blijkbaar en dierenarts gaat een handje helpen.

Mijn dierenartsen zitten niet eens op de grond,Vigo mag rondlopen,hij is doodsbang,we kunnen er niks mee,ik zet hem zonder poespas op de tafel,de da kijkt hem na,ik en soms met een assistente erbij houden we hem vast bij bloedprikken bv. en als de da klaar is zegt hij goed zo,je bent lief en Vigo krijgt een snoepje.

Wat een nare ervaring!

Zoals al aangegeven: bespreek het met deze dierenarts. 

En als dit zijn manier van werken is... er zijn er meer on Twente.

Met mijn Roemeen ben ik eerst wezen kennismaken op een praktijk. De dierenarts daar lette wel goed op zijn lichaamstaal en zette zelf kalmerende signalen in (ze benoemde die ook). 

Omdat mijn boef erg angstig was en niet schroomt om de grommen of uit te vallen mocht ik wekelijks komen oefenen. Even wegen in de wachtkamer, in de behandelkamer op de tafel (omhoog en omlaag), etc. En alles met veel, heel veel (verantwoorde) koekjes. Alle personeelsleden hebben daarbij mee gedaan zodat hij iedereen meerdere keren had gezien en ervaren.

Kosten: niks. Alleen de opmerking dat hij een keer echt een afspraak had, hij zich in ieder geval zou laten behandelen.

En dat heeft super gewerkt! 

Zo kan het ook in Twente! 

En met pups zijn ze altijd heel lief...

Ik loop elke veertien dagen met Winston binnen bij de dierenarts, voor een zak voer en even wegen. De assistente geeft hem altijd een brokje en een knuffel en als de dierenarts toevallig de behandelkamer uitkomt is het ook feest. Altijd even vragen hoe het gaat, soms zelfs heel snel even iets checken. (bekje open om te kijken hoe het wisselen gaat) In de behandelkamer mag Winston los, ik vertel wat er loos is en in de tussentijd kijkt de dierenarts hoe hij loopt en of hij levendig is. Daarna til ik hem zelf op de behandeltafel en mag ik hem vast houden. Mijn vrouw is daar minder bedreven in dus dan komt de assistente er even bij. Op het moment van prik of neusdruppels of gefriemel in zijn achterwerk stribbelt Winston wel even tegen, maar dat is dan meteen over. We laten hem zelf ook een paar keer per dag zijn bekje open doen, (meneer loopt geregeld ergens op te kauwen wat niet in zijn darmkanaal mag komen) dat scheelt ook bij de dierenarts.

Een dierendokter die mijn hond zou behandelen zoals het topic verhaal beschrijft was mij meteen kwijt als klant.

.

Dat is denk ik ook wel wat persoonlijke voorkeur of afhankelijk van het dier. Ik heb een hond en kat die allebei énorm gestrest zijn bij de dierenarts. Ik heb veel liever dat de dierenarts alles snel doet, zonder al dat praten en aaien. Ze krijgen allebei niet graag aandacht van mensen die ze niet kennen, dus al dat 'geruststellen' en aaien geeft alleen maar meer stress. Ik heb dan liever een dierenarts die vriendelijk, maar wel snel en efficiënt doet wat moet gebeuren (zodat we snel weer buiten zijn) dan eentje waar ik dan heel lang binnen sta omdat die eerst een hele tijd wilt praten en aaien. 

Maar dat is heel afhankelijk van je huisdier zelf natuurlijk. Bij een pup, zoals Maaike beschrijft, vind ik het ook nog iets anders, omdat die nog geen negatieve ervaringen heeft bij de dierenarts en het dan wel belangrijk is dat dat fijn is voor de pup. 

Ik ben heel tevreden van mijn eigen dierenarts omdat zij mij altijd mijn dieren laat vasthouden en oppakken. Ze komt er niet aan wanneer dat niet nodig is en alles verloopt vlot en snel. Ze overlegt ook met mij hoe we dingen zullen aanpakken afhankelijk van het karakter van het dier. Bvb enkele dagen terug moest mijn hond onder narcose en hebben we gekeken hoe we dat best zouden aanpakken om de stress te beperken.