Bindingsangst

Voor iemand herkenbaar?

Ik ben zo gek met Elsa (ja, ook met Momo maar dat is anders omdat die met pensioen is) en mijn leven staat steeds meer in het teken van haar en de schapen. Vooruitgang, werken, bijschaven, weer tegen iets aanlopen en weer oppakken.. En ze is zo zeldzaam leuk.... en veel te goed voor mij. En zo zacht, letterlijk en figuurlijk.. En dan helpt ze me ook nog met mijn depressies, strubbels..

Ik had het er pas met mijn vriend over; zolang ik haar heb ben ik nog maar één keertje een ruim dagdeel zonder haar geweest. Ik ben met haar vergroeid.

En dat beangstigt me een beetje. Wat als er iets met haar gebeurt? Wat als ze een ongeval krijgt en komt te overlijden? Wat als ze ziek wordt? Wat als ze door ziekte/ongeval niet meer kan werken? Het gat waar ik dan in val is zo groot... en niet maar zo weer op te vullen. Al vind ik net zo'n geweldige pup.. dan duurt het ruim een jaar voor ik weer echt aan de slag kan..

Ik merk dat ik haar moeilijk los kan laten.. de controle aan een ander kan geven zoals aan mijn vriend of dochters. "Mijn, mijn, mijn!!!" schreeuwt dan mijn emotie. "Nee, je mag haar niet meenemen, neem Momo maar mee" hoor ik mezelf zeggen als zij het me vragen. En zoals ik Momo controleer omdat ze oud is, merk ik dat ik Elsa controleer omdat ik zo... van haar afhankelijk raak. Ademt ze nog wel? Gaat het wel goed met haar?

En.. ik pik soms teveel van haar.. omdat ze zo diep in mijn hart zit verankert.

Ben ik de enige die dat heeft?

Nee....ik zal het kort houden want ik heb een flinke depressie er van gehad.....ik heb Bams die wordt ouder, en die angst zit er weer in, ik heb egoistisch Ogin er bij genomen voor als........en of dat zal helpen zal de tijd leren....ook ik heb mijn honden nimmer uit handen willen geven, maar door een ongeval van mezelf heb ik Bams door anderen uit moeten laten...ga er over nadenken om eens een dag in de week Elsa door een ander uit te laten, klein begin...

Ik herken dit zeker Liz. Ik ben ook altijd samen met Ollie, we doen alles samen. 1 keer in de 3 maanden moet ik voor werk ergens zijn waar geen honden mogen komen. Mijn ouders passen dan op. Vreselijk vind ik dat. Zo stom eigenlijk haha. Ik vrees ook echt voor de dag dat hij dood gaat. Zo’n hond vind ik nooit meer. 

Nog even...ik heb Bams en dag in de week naar een cres gedaan vanaf half negen tot half vijf, een drama van mijn kant, dat heb ik een half jaar gedaan, toch helpt dat.....er kan wat gebeuren dat jouw wat overkomt, een ongeluk dat je even je hond door een ander uit moet laten...begin er aan, dat helpt....ik ben alleen, heb geen familieleden die voor mijn honden zorgen..

" Nee....ik zal het kort houden want ik heb een flinke depressie er van gehad.....ik heb Bams die wordt ouder, en die angst zit er weer in, ik heb egoistisch Ogin er bij genomen voor als........en of dat zal helpen zal de tijd leren....ook ik heb mijn honden nimmer uit handen willen geven, maar door een ongeval van mezelf heb ik Bams door anderen uit moeten laten...ga er over nadenken om eens een dag in de week Elsa door een ander uit te laten, klein begin... "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

Ja wel dus.. Je herkent het wel

Nee, ga ik niet doen. Alhoewel.. toen ik die zweepslagen had werd ze ook door anderen uitgelaten, een zeer selectief groepje. En mijn vriend doet zeer regelmatig ook een poep en plasrondje met haar. Mijn dochters heel soms ook.

Maar echt meegeven in de zin van; ik zie jullie over een paar uur wel weer? Nee. Ik merk zelfs bij Momo dat ik me dan onprettig voel al laat ik dat bij haar wel gebeuren. Ik denk dat ik bij Elsa echt paniek aanvallen zou krijgen.

Er zijn er wel 2 bij wie ik het zou kunnen als het moet, denk ik. Maar heel moeilijk.

" Nog even...ik heb Bams en dag in de week naar een cres gedaan vanaf half negen tot half vijf, een drama van mijn kant, dat heb ik een half jaar gedaan, toch helpt dat.....er kan wat gebeuren dat jouw wat overkomt, een ongeluk dat je even je hond door een ander uit moet laten...begin er aan, dat helpt....ik ben alleen, heb geen familieleden die voor mijn honden zorgen.. "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

No way dat Elsa naar een crèche gaat, over mijn lijk. Het is mijn werkhond, niet alleen mijn maatje. Dat is gewoon ook een punt. Ze is nog in ontwikkeling, in mentale groei. Zo'n crèche of een onnadenkend of eigenwijs persoon zou haar werkcapaciteiten kunnen beschadigen.

Liz niet zoveel piekeren,niet denken van wat als....de tijd zal het leren. Elsa is nog een jonge hond.

Van mij mag iedereen die verstand van staffords heeft met hem lopen,zijn er dus niet zoveel dat is niet omdat ik hem niet kan missen.

Vigo kon makkelijk naar het pension samen met zijn hondenzus Tosca....ik genoot van mijn rondreizen,de honden zaten goed.

Nu is Vigo krakkemikkig en alleen,geen haar op mijn hoofd die er nu nog aan denkt om hem in een pension of bij andere oppas te plaatsen voor vakantie....maar meer om de gedachte,stel dat het op een dag fout gaat,hij kan niet meer lopen en ze moeten hem laten inslapen....zijn laatste reis daar wil ik bij zijn.

En als het zover is dan zal ik kapot zijn van verdriet en op een gegeven moment de draad van het gewone leven weer oppakken,dat moet ook....ik heb behalve Vigo nog zoveel mensen in mijn leven die mij vreugde en liefde geven. 

Dit heb ik ook heel erg gehad met Aedon.

Ik zat helemaal niet lekker in mijn vel en Aedon was altijd vrolijk. Door hem moest ik eruit en dingen met hem gaan doen, want anders werd hij vervelend. 

Hij (en Arran ook naar op een andere manier) heeft mij zo erg geholpen in de tijd dat ik geen vrienden had, bij niemand terecht kon.

Arran en Aedon waren (en zijn nog wel steeds) mijn alles. 

Toen ik van ze werd gescheiden was dat ook echt enorm zwaar en daar heb ik het heel erg moeilijk mee gehad (en nog steeds wel af en toe). Ze worden uiteindelijk zo je life-line dat een leven zonder bijna niet meer voor te stellen is. 

" ik heb behalve Vigo nog zoveel mensen in mijn leven die mij vreugde en liefde geven."

Monique

Ik zit in een fase waarbij dat steeds minder wordt. Werkloos, geen baan kunnen bemachtigen, kinderen die uit huis gaan en steeds meer hun eigen leven leiden. Een schoonvader die is overleden en een schoonmoeder die meer aandacht van mijn vriend behoeft. Zonder Elsa en met een Momo die niet veel meer kan zit ik grotendeels alleen op de bank te solliciteren.

Nee, je bent zeker niet de enige die dat heeft. Of had.

Ik herken dat wel, maar bekijk het anders.

Dat een hond zich zo diep in je hart kan nestelen, beschouw ik als een teken van volle overgave, dat je je hart volop open stelt en het toelaat dat de hond zich erin verankert en met je ziel vergroeit.

En dus eigenlijk het tegengestelde van bindingsangst, waar je niemand durft toelaten in je hart omdat je bang bent dat je ermee verbonden zal raken...

Is heel moeilijk, jij hebt je vriend nog, hier is niemand....niet allen voor jezelf belangrijk maar ook voor de hond, in andere handen.....Bams was reeds vijf jaar, dat ik dat deed,naar de opvang.... ik besefte van als er wat gebeurd.......pas een verbrijzeld bekken gehad, in het begin wilde ze met niemand mee, na veel ge pusch is ze tochvijf maanden uitgelaten door anderen, al was het maar een rondje......

" Is heel moeilijk, jij hebt je vriend nog, hier is niemand....niet allen voor jezelf belangrijk maar ook voor de hond, in andere handen..... "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

Elsa is een heel open hondje, té open eigenlijk. Vindt echt bijna iedereen helemaal gewéldig. Voor haar zou het probleem een stuk kleiner zijn dan voor mij. Als ze maar kan wandelen en naar de schapen kan.

Ik heb dus ook geregeld dat mocht mij wat overkomen, ze naar een vriendin van mij kan waar ze knettergek mee is en die ook schapendrijven als hobby heeft. En dezelfde ideeën heeft als ik.

Ik zie mijn vriend ook maar anderhalve dag per week..

Héél herkenbaar.

Ik heb een mopshond Bulletje gehad, dat was echt mijn kind. Heeft me door veel moeilijke periodes gesleept (ziekte, scheiding). Ik kon hem gewoon echt niet missen en hij was ook altijd bij me. Ik ben afgekeurd dus ben altijd thuis en Bulletje was altijd samen met me. Het idee dat hij ooit zou overlijden greep me vaker naar de keel en daar kon ik echt ziek van worden.

Helaas is Bulletje 31 augustus 2015 overleden, ik was er echt kapot van. Niets of niemand kon me troosten. Heb nog nooit zo'n verdriet gehad eerlijk gezegd. Heb hem in onze tuin begraven want het idee dat hij niet bij mij in de buurt zou zijn was ondraaglijk. Het heeft echt lang nodig gehad voordat ik het een plaatsje kon geven en nu nog steeds mis ik hem regelmatig maar de pijn is gesleten en ik denk nu alleen nog aan de mooie tijd die we samen hebben gehad.

Ondertussen is Hummer alweer 7 maanden in ons leven en ik ben stapelgek op hem maar het speciale gevoel wat ik bij Bulletje had, heb ik bij Hummer niet en ik denk dat ik dat ook nooit meer bij een hond zal voelen.

Hugs!!!!

Voor Elsa dat een minder groot probleem, het probleem was hier Bams, ging met niemand mee......en ik vond hetgoed zo, tot ik besefte van, als er wat gebeurd wat dan, vandaar dat ik Bams een dag in de week naar de opvang gedaan heb....en de ellende is....Ogin is nog nooit zonder mij geweest, die houdt een ander niet, en geef ik haar niet uit handen, misschien als ze ouder en rustiger is, hahaha.......

wel heel herkenbaar, ik kom ook van een lange weg.

Bij mij was het belangrijkst om in te zien dat ik mijn denkpatroon moet veranderen, en dat gaat niet in 1 nacht, dat is een heel proces.

Soms lees je ook ergens iets dat je denkt ja zo is het: ik luisterde eens op YouTube naar muziek die ik goed vond en daar schreef iemand: wat er ook gebeurd we zullen dit altijd hebben. Dat is maar een klein dingetje natuurlijk, maar even zo'n moment ter geruststellig dat er toch ook andere dingen zijn waar je iets aan kan hebben die niets met mensen of dieren die je bang bent om te verliezen te maken hebben.

Ik wil er even op inhaken......Bams is natuurlijk niet mijn eerste hond, ik heb met iedere hond een speciale band gehad, iedere hond die er in mijn leven kwam was en is bijzonder....Ogin heeft bij mij een nare start gehad, en ik dacht...die band zoals mijn anderen zal ik nimmer krijgen, tuurlijk wel, ik heb al net zo,n heerlijke band als met al mijn andere honden, hoe ouder ze worden hoe vaste de band wordt, en dat is het dan, die angst om ze te verliezen.....daarom...wil je ze eigenlijk niet delen met anderen, bang dat er wat gebeurd.......Ogin wordt maandag drrie jaar, een ukkie nog, maar die band is er al diep geworteld.....

Goed dat je je realiseert dat Elsa je leven is Liz.

Ik kan je niet van advies dienen maar misschien dat je zelf weet of je hier iets mee moet gaan doen of niet.

Geniet in ieder geval van je leven nu met Elsa (en Momo).

Bij mij is Saartje in mijn leven gekomen ( na een periode van depressie, verlies van werk en de diagnose Reumatische Arthritis) ze heeft mij uit een isolement gehaald.

Vorig jaar November moest ze inslapen op bijna 15 jarige leeftijd.

Ik zal maar zwijgen over wat er daarna allemaal is gebeurd.

Mijn hele leven is veranderd, iets waar jij zo te lezen ook bang voor bent Liz.

Pas de laatste paar weken begin ik weer een beetje mijn nuchtere zelf te worden.

Ben niet meer zo bezig te zoeken naar een hond in mijn leven om mijn oude leven zoveel mogelijk terug te krijgen.

Pas nu af en toe op hondjes als hun baasje(s) met vakantie gaan en als er hier geen hondje is geniet ik van mijn vrijheid.

Het moeten missen van je hond is heftiger dan ik ooit had kunnen denken en denk dat hoe meer je leven vervlochten is met je hond, hoe moeilijker het is.

Toch ondervind ik dat het echt niet het einde van alles hoeft te zijn.

Hoe het ook zal zijn het heeft tijd nodig... en op zijn tijd jezelf bij de lurven pakken en iets gaan doen waar je blij van wordt.

Hoop dat jij nog heel lang kunt genieten van je honden.

Ik heb precies hetzelfde probleem

Ik heb naast mijn familie helaas niet echt veel andere mensen om me heen. Ik heb nu één klasgenoot waar ik het heel goed mee kan vinden en waar ik veel mee praat, maar dat is pas sinds dit schooljaar. Eerder had ik echt niemand, ik probeerde vrienden maken en deed echt heel erg hard mijn best, maar het lukte gewoon niet. 

Penny is voor mij om die reden ook een hele grote steun geweest. Penny is het enige wat in de buurt komt van een vriendin voor mij. De band tussen mij en Penny is de laatste tijd ook enorm gegroeid, we kunnen het nu zo goed met elkaar vinden. Ik ben ook altijd met haar bezig, ik denk altijd aan haar, waar ik ook ben en wat ik ook doe.

Ik weet ook echt niet wat ik moet doen als ze er niet meer is, ik raak al in paniek als ik er over na denk. Helaas komt het bij haar wel steeds dichterbij, ze wordt in november al 10 jaar oud.

Ik wil ook echt niet dat anderen haar uitlaten en dat geeft nog wel eens problemen. Penny is aangeschaft als familiehond en vroeger was ze ook meer van mijn moeder. Inmiddels is het echt mijn hond geworden. Dat heb ik niet expres gedaan, het ging gewoon vanzelf. Ik begon meer te lezen over honden, gedrag en training en vond dat zo interessant dat ik al die dingen die ik las met Penny ben gaan doen. Daardoor is ze steeds meer op mij gericht geworden. Mijn moeder vond het soms wel jammer en heeft het er ook nog steeds wel eens over, maar ze is ook vaak onder de indruk van wat ik allemaal met Penny heb bereikt en inmiddels vind ze het ook wel prima. 

Mijn moeder mag ook gewoon met haar wandelen als ze zin heeft, dat kan ook niet anders aangezien ik ook gewoon school heb. Maar ik vind het wel nog steeds moeilijk als ze samen weg gaan, het liefst ben ik er constant bij.

Het is nog erger als Penny naar mijn opa en oma gaat omdat wij bijvoorbeeld een dag weg zijn. Dat vind ik echt vreselijk. Mijn opa en oma doen overal nogal makkelijk over en houden zich niet echt aan regels die ik op stel. Ze letten natuurlijk wel op en houden ook heel veel van Penny, maar ze vinden veel van wat ik van ze verwacht onzin (bijvoorbeeld Penny dubbel aanlijnen en geen drukke spelletjes in huis waarbij Penny kan uitglijden). Als ik dan eenmaal op bijvoorbeeld vakantie ben gaat het wel en kan ik het wel los laten, maar als ze net weg is ben ik echt even in paniek. Vorige vakantie had ik er echt veel moeite mee, ik was de avond voordat we weg gingen alleen maar verdrietig, zat er zelfs aan te denken om haar gewoon op te halen en thuis te blijven.

" en dat is het dan, die angst om ze te verliezen.....daarom...wil je ze eigenlijk niet delen met anderen, bang dat er wat gebeurd......."

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

Ja, inderdaad, dat is waarom ik haar niet wil delen. Bang dat haar wat overkomt in een onbewaakt ogenblik, een onhandige keuze... of dat nu fysiek of mentaal (werk) is..

Herkenbaar. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, want dan wordt ik gek. Ik wil zelfs niet zonder haar op vakantie want stel dat er net dan wat gebeurd en ik er dus niet bij ben... het zou voor mij een reden zijn om niet meer aan een hond te beginnen hierna, maar de k dat ik dat dan ook weer niet kan. 

Ja, met mijn lieve nova, zo'n sterke band  , ik kan niet geloven dat ze er niet meer is. Ik heb nog een hondje, een schat, maar de band die ik met nova heb/Had, die is toch anders. We waren echt 'vriendinnen '.

Dank je.

Hier net zo. Ik houd van beide honden maar Fenna (teckel) is heel speciaal voor me. Ze gaat overal mee naar toe waar het kan. 

Ik zit ook in de ziektewet en ben ongeveer altijd bij haar. Ze is een steun voor me zeker ivm angststoornissen en depressie. Als ik een halve dag weg moet zonder haar dan mis ik haar al.

Als ik al op vakantie kan gaat ze mee, anders ga ik niet!

Ik besef me ook heel goed dat ik zo'n hondje nooit meer krijg. Ze word al 8 maar hoop haar nog heel lang bij me te hebben! Moet er niet aan denken.

Wat mij ook treft is dat vriend en dochters het ook zo zien. "Elsa is jouw hond", zeggen ze "En Momo is van ons allemaal." Als ik vraag waarom dan zeggen mijn dochters vooral dat zij zijn opgegroeid met Momo en Elsa minder goed kennen, minder een band mee hebben. Mijn vriend zegt dat hij ziet dat die band tussen mij en Elsa zo extreem is en dat het hem raakte dat ik een keer na een hele rotervaring volledig in paniek raakte in een winkel en alleen maar kon snikken: "Ik wil naar Elsa." Hij zegt daar niet eens tussen te willen komen omdat hij ziet en ervaart hoe hard ik haar nodig heb.

Ik herken het wel. Ik had die gedachtes namelijk nooit bij onze vorige hond maar bij Maylo heb ik wel 'Wat als hij dood gaat? Wat moet ik dan?'. 

Hij is mijn alles en 1 week op vakantie is lekker en hij gaat dan altijd naar een vriendin. Maar na 1 dag heb ik wel al 'ik mis Maylo'. Ik neem Maylo eigenlijk als het kan ook overal mee naar toe. Uitlaten door andere dan mijn moeder, broer, zus en oppas van Maylo (die vriendin) doe ik niet....nee want hij is van mij...mijn hond. 

Maar ik denk dat ik het ook extreem heb bij hem omdat hij het laatste is wat ik met mijn vader heb gedeeld. Mijn vader is nadat we Maylo 1,5 week hadden plosteling gestorven. Maylo was in die moeilijk tijd mijn steun en toeverlaat. Maylo zou ook meer voor mijn vader zijn...ik ben ergens blij dat hij wel 1,5 week van hem mogen genieten...helaas veels te kort. 

Als ik dan buiten loop en ik sta bij de open wei en Maylo geniet van een balspelletje dan denk ik wel eens 'dit had pap ook mooi gevonden'. Het beangstig me dan ook om dat laatste stukje te verliezen. 

Ik denk dat ik wel weer zo'n hondje zou kunnen krijgen, als ik daar dan het geld voor heb.

Maar het duurt ruim een jaar voor ik echt met een pup kan gaan werken.

De fokker van Elsa fokt echt zulke honden, dat karakter.. dus daar moet ik dan weer naar toe.

Hugs!!!

 OHier nog zo iemand. Ik heb een hond met verlatingsangst, maar ik vind het zelf net zo erg om haar achter te laten. Ik heb expres werk uitgezocht waar Remi mee naar toe kan, en heb een nieuw huis gekocht waarbij ik ook rekening gehouden heb met haar. Niet alleen als in, met tuin, maar het is een hoekwoning, en mocht ze dan piepen en blaffen, hebben de buren er minder last van. 

Toen ze met 1 jaar gesteriliseerd werd, was dat voor het eerst dat we voor meer dan een uur of 2 gescheiden waren. De eerstvolgende keer daarna was meer dan een jaar later, toen ik naar de andere kant van het land moest voor examens. Ik had haar het liefst meegenomen en nog bijna daar in de buurt oppas gezocht zodat we elkaar 2 uur zouden missen, i.p.v. 8 uur. Ik was al van mijn depressie af, maar heb nog steeds last van sommige ‘naweeën’ van mijn angststoornis, en als zij niet bij me is, betrap ik mezelf er wel eens op dat ik angstiger en stressgevoeliger ben. Ik heb er wel eens over nagedacht of ik een hulphond van haar zou kunnen laten maken, zodat ik haar overal mee naartoe zou kunnen nemen.

We zijn 2 handen en 4 poten op 1 buik, ik moet er ook niet aan denken, ‘wat als...’. Ik heb ook nu dat ik niet zeker weet of ik een tweede hond zal nemen, omdat ik Remi dan niet meer 100% aandacht kan geven. Het leek me leuk, maar ik pas nu voor 3 maanden op de hond van familie, en erger me er af en toe aan dat ik ook haar aandacht moet geven  Ik probeer heel bewust natuurlijk haar ook aandacht te geven, maar betrap me er op dat Remi en ik nu ook een momentje samen al als routine gecreëerd hebben vlak voor het slapen gaan. De andere hond gaat dan al in bed onder de dekens liggen, en ik kroel en knuffel Remi even lekker voor we er ook in duiken. Als ik haar niet kriebel en knuffel, blijft ze zitten en staart ze me aan 

Ik typ dit met Remi op schoot, waar ze al 2 uur ligt denk ik, en tot ik op ga staan om avondeten te maken, en zodra ik ga zitten zal ze weer tegen me aan komen, en ‘s nachts liggen we lepeltje lepeltje te slapen  We zijn heerlijk klef, en ik vind het alles behalve erg XD

Maar ik besef me ook wel hoe ze me ‘tegenhoudt’ (of ik mezelf), zo kan/wil ik geen werk waarbij ik haar achter moet laten, en dat betekent flink minder loon. Ooit komt het goed met ons/mij, ooit