Bindingsangst

Ik vind het heel lief zoals je over Elsa praat.

Eind vorig jaar ging mijn relatie over omdat we niet meer bij elkaar passen. Sindsdien en een tijd daarvoor ben ik me gaan beseffen dat niet mijn ex mijn wederhelft was, maar Bink. 

Bink, SBT, was mijn 2e hond. Wel mijn eerste pup. Vanaf dat zijn gedrag naar andere honden begon te veranderen, met een leeftijd van 2 jaar, zijn we op een hondeschool terecht gekomen. Sindsdien was hij een van de béste van zijn klas. Zeker 4 x per week waren we aan het trainen, of thuis, of op de hondeschool. Dit ging zó goed, dat we officiële wedstrijden zijn gaan lopen, en zelfs mee mochten doen met het Nederlands Kampioenschap!

Hij werd een stuk zelfverzekerder en kon lekker los overal, bij het zien van een andere hond, zocht hij contact en werd terug aangelijnd. De laatste jaren had ik weinig problemen met loslopers, dat was vroeger wel anders. Hij liet gewoon netjes aan zijn houding zien dat hij er niet van gediend was, waardoor andere honden zelf al afdropen op een paar meter afstand. Het idee dat dat verpest zou worden... nee, ik laat hem zelf wel uit. Bink vond het allemaal wel prima, alle mensen zijn leuk

Omdat het zoveel tijd heeft gekost om Bink zo te krijgen, liet ik hem ook zeker niet uitlaten door anderen. Ja oké, mijn ex, want het was officieel zijn hond, en heel soms mijn moeder, als ik wat langer moest werken. 

Ik vind het fijn dat we elkaar zoveel hebben kunnen leren. Zoveel vertrouwen in elkaar; my once in a lifetime hond . 

Aan het eind, was ik steeds bezig met dierenartsbezoeken, volgens hun mankeerde hij niks, maar ik wist dat dit anders was, ik kon er alleen mijn vinger niet opleggen. Uiteindelijk bleken het meerdere hernia's en was ik veel bezig dat Bink zo goed mogelijk kon herstellen. Helaas is dat niet gelukt.

Toen Bink vorige maand overleed, was ik echt kapot van verdriet. 11 dagen lang heb ik aan een stuk gehuild. Weinig op mijn werk verschenen en als ik er wel was, was ik aan het huilen. Echt ontroostbaar zoals hierboven ook wordt beschreven.

Ik begrijp dat mensen geen hond meer nemen na zo een verlies. Het is echt heel heftig.. 

Alles wat ik deed, óf niet deed, stond in het teken van Bink. Ik heb veel twijfels over dingen, maar ik had zeker niet meer afstand van hem genomen,  als ik het over kon doen. Ookal was het misschien niet gezond volgens sommige.

Sorrie voor de lap tekst 

Herkenbaar. Ik heb het ook. Shadow is mijn ziel. Maar Shadow is ook net zo zwaar aan mijn gehecht. Ik ben haar wereld en de rest is onbelangrijk. Als ze maar samen met mij is. Ze gaat ook werkelijk bijna overal mee heen. Niks is haar te gek, als ze maar met mij is

Shadow is mijn eerste hond mijn Once in a lifetime dog, kan met haar lezen en schrijven. 

Als mijn Shadow ooit een andere weg inslaat dan val ik denk ook in een diep gat. Moet er niet aan denken. Die pijn beangstigd mij ook heel erg.

Ik herken wel wat je schrijft, maar vooral dit herken ik heel erg! Wel op net een andere manier maar toch. 

Zara is een HR hond en ik ben zo bang dat als iemand anders haar uitlaat ze haar toch even loslaten, net niet onder controle kunnen houden en dat er bijvoorbeeld een incident zou plaatsvinden waardoor ze van mij wordt afgenomen.

En Binkie heb ik alweer bijna 11 jaar, als kind al en daarna met mij mee uit huis gegaan. Hele andere band mee maar ben zo zuinig op hem. En door zijn medische gebeuren nog extra voorzichtig. Gelukkig kunnen mijn ouders altijd op Binkie passen en kent hij dus het huis ook omdat we daar natuurlijk eerst woonden.  Dus hem geef ik wel makkelijker uit handen. Alleen door zijn leeftijd ben ik op vakantie altijd zo bang dat hij overlijdt als ik er niet ben...

Geeft niets. Mooi geschreven. 

Owww.... Ik zou op jullie allemaal willen reageren!  Zulke mooie en soms trieste reacties!  

Ooooooooo je bent niet de enige. Het lijkt wel of ik gek word, compleet gestoord. 

Beer kan dus deuren openmaken als hij wil. Ik schuif dus overal stoelen voor, alles zit altijd op slot. Ook deuren die hij echt niet zomaar open kan maken (lijkt me sterk dat hij een zware deur naar zich toe kan trekken, met zo'n ding aan de bovenkant die het openmaken van de deur "verzwaart" -?-). Ik ben namelijk extréém bang dat hij ontsnapt. 

Ik blijf bij hem als hij een wortel zit te eten, uit angst dat hij stikt. Ik controleer voordat ik wegga of de 2 schuifjes van de bench wel vast zitten, want ja, hij zou maar ontsnappen. Als ik wegga, kijk ik of hij niks door de spijlen van de bench heen kan trekken wat hij kan opeten. Binnen wordt niet wild gespeeld, omdat ik bang ben dat hij weer iets scheurt of breekt. Als het te lang stil blijft, ga ik naar beneden om te kijken of hij nog leeft. 

Niemand mag hem uitlaten. Hij mag bij niemand logeren, ik ben de beste. Als hij een keer niet poept, lig ik de halve nacht wakker omdat ik bang ben dat hij verstopt zit en wil ik hem het liefst nog 20 keer uitlaten net zo lang tot hij wel gaat (wat ie dus niet doet, want als ie gewoon niet moet dan gaat ie ook niet, maar ik ben dan dus overtuigd van een verstopping). Als hij buiten een plantje aanraakt of opeet, ga ik de plant googlen om zeker te weten dat het niet giftig is. Als ik er niet zeker van ben dan zeg ik mijn afspraken voor die dag af, zodat ik er ben als er toch wat gebeurt. Uren lang zit ik zijn hartkwaal te googlen, wat ook niet goed is voor mijn hart. Ik kom dan op forums terecht uit 2003 met de meest afschuwelijke berichten.   

Ik ben gek. Knettergek. 

Ik heb niet alles gelezen.

Maar dit klinkt meer als verlatingsangst dan als bindingsangst.

Je hebt een band met haar. Maar je vreest het moment dat Elsa weg valt. Dat is verlatingsangst. 

Mijn vriend voelt precies hetzelfde bij de gedachte dat ik een paar dagen weg ben voor werk.

En eerlijk? Zulke 'Wat als' vragen lijken mij niet te helpen bij een depressie 

Maak haar moe en ga dan eens een paar uur met je vriend of (een van je) dochters iets doen. Probeer uit te bouwen naar een dagdeel of hele dag. En dan komt het wel goed. Maak je niet druk om dingen waar je toch niets aan kunt veranderen.

Dit is inderdaad geen bindingsangst, maar een soort loslatings(verlatings)angst. 

Ik herken het voor een klein deel. Absoluut niet in die mate, maar toch. Mijn teefje van 2 jaar is vanaf de eerste dag volledig op mij gericht, mijn meisje, mijn maatje, mijn importje uit Verweggistan waar ik jarenlang op gewacht heb, mijn (toen) toekomst in de sport uit zo’n retegave werklijn, een hond met zo veel potentie. Toen haar met de leeftijd van nog geen jaar het zicht in beide ogen werd afgenomen stortte mijn wereld in; eigenlijk kan ik het nog steeds niet geloven en het doet me nog elke dag pijn. Ze is nu zo kwetsbaar, met noodzakelijke begeleiding en dagelijkse medicatie, een typisch zorgenkindje-geval waardoor je er extra zuinig op bent. Hierdoor vind ik het moeilijk de verantwoordelijkheid uit handen te geven voor een langere tijd.

Nou doe ik dat dus wel. Mijn honden kunnen sowieso al prima ‘alleen’ thuisblijven en volgende week ga ik weg voor 10 dagen. Ik twijfel er niet aan dat ze in goede handen achterblijven, maar vind het toch moeilijk (want stel dat de medicatie vergeten wordt, stel dat ze ergens tegenaan loopt, dat soort dingen).

“Als je wil dat het goed gebeurt, moet je het altijd zelf doen.”

De band met mijn reu van 11 is echt niet minder sterk (wel anders, niet minder). Toch heb ik dat gevoel niet bij hem, omdat ik weet dat hij zich ongeacht de situatie wel redt. Al zou je hem bij wijze van spreken op een onbewoond eiland droppen voor een week, die hond is zo onverschrokken, vindingrijk, bomproof en enigszins gek in de kop dat hij daar zijn draai wel zou vinden en er nog precies hetzelfde uit zou komen.

Ik vind het mooi hoe je de band met je hond beschrijft. Een dergelijke vriendschap is zo bijzonder, koester het met heel je hart.

Ik heb dit gevoel met Mowgli gehad maar ik moet wel zeggen dat dit gevoel sterker is geworden toen de kinderen de deur uit gingen en ik alleen kwam te staan, voor die tijd draaide mijn leven meer om de kinderen. Ik vind het vreemd dat juist Mowgli zo diep in mijn hart is gaan zitten, natuurlijk was ze gek op mij maar als ze de keuze tussen mijn dochter of mij had ging ze steevast voor mijn dochter, die was duidelijk Mowgli haar nummer 1. Maar ondanks dit was Mowgli echt mijn once in a lifetime hond ondanks dat ik van al mijn honden hou is zij net iets dieper in mijn hart gekropen, geen idee waarom maar het is gewoon zo. Wel heb ik regelmatig het gevoel dat dit niet helemaal eerlijk is tegenover mijn huidige honden omdat ik voor hun duidelijk wel hun nummer 1 ben.

Mowgli is er al bijna twee jaar niet meer, het was moeilijk om te ervaren dat ondanks mijn verdriet en gemis het leven ook zonder Mowgli gewoon verder ging. Inmiddels is ze een dierbare herinnering diep in mijn hart.

Mijn gevoel tegenover mijn honden is veranderd sinds ik alleen met ze ben, ze zijn belangrijker in mijn leven geworden dan toen de kinderen nog thuis waren. 

Ja, een hond kan diep in je hart zitten, maar...

Hem echt niet aan de zorgen van iemand anders willen toe vertrouwen, denken dat alleen jijzelf hem het beste kan geven en dat een ander alles gaat verpesten wat je hem ooit aangeleerd hebt...neen lijkt me geen gezonde instelling.

Mij lijkt het vooral een vreselijk tekort aan vertrouwen hebben in andere mensen,maar ook veel te weinig vertrouwen hebben in je hond zelf (=denken dat die hond dingen gaat verleren als hij even in handen van iemand anders blijft) 

Verleren niet, wel ongewenst gedrag aanleren. Daar heb ik helaas ervaring mee bij Momo.

Bij het schapendrijven heb ik honden gezien die echt zwaar verkloot zijn door een verkeerde aanpak en het echt vertikken om nog te werken...

En vertrouwen in andere mensen? Nee, dat heb ik door schade en schande niet meer. Men zegt "Ja en amen" en doet "Nee" zodra jij je hielen hebt gelicht. Ik heb dat ondertussen al zo vaak meegemaakt dat het kringetje dat ik vertrouw echt klein is en gebaseerd is op het delen van dezelfde visie en houding.

Die hond op dat moment bij die mens, in een bepaalde situatie heeft andere gewoontes dan diezelfde hond op een ander moment in dezelfde situatie bij een andere mens.

(gezegde wat iemand me ooit zei op een cursus hondengedrag)

Honden weten verdomd goed bij wie ze wat kunnen doen, bovendien zijn het gewoontedieren. Bij jou zullen ze andere gewoontes hebben dan bij iemand anders.

Ook op gebied van werken.

Ach. Ik heb met jou deze discussie al vaker gevoerd en je staat niet open voor keiharde, glasheldere voorbeelden uit de praktijk, dus laat maar.

Ik denk dat ik die voorbeelden uit de praktijk ietjes meer heb mogen meemaken dan jij...Maar laat maar zijn.

Ik wou je met mijn antwoord helpen met je angsten, maar heeft totaal geen zin.

Gelukkig gaat het bij mij niet zo ver dat ik bang ben dat iemand anders het gedrag van mijn hond verpest. Wel geef ik de verzorging niet graag uit handen en wil ik niet dat iemand anders met mijn honden loopt en zal ik ze zeker nooit in een pension achterlaten. Dit komt door slechte ervaringen in het verleden en ik ben nogal secuur als het op de verzorging van mijn honden aankomt. Ik zorg dat ik nooit langer dan vijf uur de deur uit ga, wel kijkt mijn schoondochter even bij de honden of alles goed is als het toch iets langer gaat duren maar ze mag ze niet uitlaten.  

Gek vind ik het niet hoor. 

Mijn honden zijn echt mijn alles. Lein heb ik pas 9 maanden dus die band moet nog groeien. Vaös heb ik nu bijna 5 jaar en dat is echt mijn schaduw. Hij gaat overal mee naar toe. Nu Lein erbij is gekomen gaat zij dan dus ook mee. Van mij mag niemand hier thuis met mijn honden lopen. Zelfs toen ik geopereerd was ging ik zelf met de rolstoel met vaös weg. Mijn moeder heeft hem toen 1x uitgelaten maar ik heb me nog nooit zo ongerust gemaakt. Dus ik laat mijn honden als enige uit. Ik ben niet bang dat mijn honden iets doen maar dat honden van anderen niet onder controle zijn. 

Ja, ik ben ook bang dat vaös doodgaat maar ik denk daar bijna niet aan omdat ik dan gewoon al kan beginnen met huilen. Alleen het idee dat hij er een keer niet meer gaat zijn. Met Lein heb ik dat nog niet zo intens dit omdat onze band nog niet zo hecht is en we echt naar elkaar moeten groeien. Dit was bij vaös niet zo dat was vanaf het begin gewoon MIJN hond. Terwijl ik nu ook dol ben op Lein maar dit moet nog verder groeien. 

Vaös slaapt ook bij mijn in bed en lein ligt er naast. Slaap ik alleen in een bed slaap ik minder goed maar dat komt omdat ik vaak vrij heftig en intens droom. Vaös maakt me dan vaak wakker als ik heel actief in mijn slaap ben. En als hij dan bij me ligt ben ik vanzelf al een stuk rustiger. 

Hier thuis vind iedereen het ook prima. Mijn honden zijn gewoon verzorgd als ik wegga en vaak doe ik de honden van mijn ouders ook nog. Ze weten hoe secuur ik ben met mijn honden en laten mij hierin ook. Ze hanteren dezelfde regels en grenzen dus ik heb zeker weten ook geluk dat mijn familie dit accepteert en ook handhaaft. 

Euhm nee.. Ik herken dit, zowel van  jou als de verhalen hier, niet.. Ik heb natuurlijk wel dat ik ze niet aan Jan en alleman weggeef om uit te laten. Maar zou ze zo meegeven als ik iemand ken. Ik laat ze met een gerust hart overal achter. Ik weet gewoon dat ik niet perfect ben. Ik heb 'veel' regeltjes die andere aan hun laars lappen. Zoals eten van tafel, altijd op de bank, rennen, vliegen gek doen terwijl het van mij rustig in huis moet zijn. Maar daarvoor zijn ze lekker weg toch? Zolang de mensen dat ook leuk vinden waar ze zijn, heerlijk toch? Als ik ze niet kan uitlaten, tja, zal toch iemand moeten doen hé. Kan ze moeilijk in huis laten plassen haha.

Uiteraard ben ik gek op allebei, zou ook even niet weten wat ik moet met de leegte in huis als ze weg zijn, maar nee, mijn wereld vergaat niet. Sorry dat ik jullie mening niet deel. 

Dit is zo vreselijk. Herkenbaar na een rotdag op werk dat ik huilend op mn scootertje naar huis ga en het enige dat ik kan denken is ik wil naar Maybe. 

Heel herkenbaar allemaal.Indy heeft verlatingsangst gekregen.En ik paniekaanvallen.Na het plotse overlijden vorig jaar van mijn man.Wij hebben allebei een moeilijke periode achter de rug en zijn een hecht team geworden.Heb mijn moeder ook al verloren en dat zijn verdomd harde tijden.Tegenover Indy ben ik enorm overbeschermd.Wat waarschijnlijk geen goed idee is.Ook die paniekaanvallen zijn overdreven geweest.Maar je hebt op sommige dingen geen of weinig,vat.Dat is natuurlijk menselijk.Nu heb ik al even een nieuwe vriend.Ik vertrouw hem met Indy zeker en vast.Een goed begin denk ik.Maar soms spoken er die lastige vragen hé,wat als.....Ik probeer toch alle dagen te genieten samen,want het kan snel verkeren.Carpe Diem!!!En er is nog een ander mooi tekstje.Herinner,je gisteren.Droom,van morgen.Leef,vandaag!!!

Wat een heftige tijd heb jij gehad, Katelijne. Dat zal zeker zijn sporen achter gelaten hebben. Heel veel sterkte en moedig dat je de draad weer probeert op te pakken.

Gelukkig herken ik helemaal niets in het verhaal van Liz en in andere verhalen. Scott is zeker belangrijk voor me, maar hij gaat niet voor alles en iedereen. Twee keer per jaar gaat hij, de ene keer een week en de andere keer tweeëneenhalve week, naar een goed pension waar hij zich ontzettend thuis voelt. Dan gaan we op vakantie, we maken graag verre reizen. We zijn in het westen van de VS, Canada, Alaska, Costa Rica, Zuid Afrika, Botswana, Kenia en Tanzania geweest, naast veel Europese landen. Ik weet dat er heel goed voor hem gezorgd wordt. Alhoewel hij zeker geen gemakkelijke hond is, gaat hij daar direct mee in de dagelijkse routine. Hij zit al te janken als ik daar het erf oprijd en sleurt me ongeveer naar binnen.

Dit herken ik ook heel erg. Mijn hond was eerst 2,5 jaar van mijn vader tot mijn vader overleed. Hij praatte heel graag en veel over haar en het was een van onze favoriete gespreksonderwerpen. Dus ik heb veel momenten die ik met mijn hondje beleef waarbij ik meteen moet denken aan hoe leuk/grappig/... mijn vader dat zou vinden. Ik heb vaak dat ik denk: 'Dit zou ik aan hem willen vertellen.' Hij was heel hecht met mijn hondje en ik voel ergens ook die extra verantwoordelijkheid om goed voor haar te zorgen. Een beetje zoals wanneer je op iemand anders zijn hond past. 

Verder herken ik ook wel wat Liz schrijft in de openingspost, al is het dan op een andere manier. Mijn hondje is niet gemakkelijk en heeft toch wel wat 'begeleiding' nodig op een heel aantal vlakken. Ze is een beetje een zorgenkindje en is snel angstig. Daarom heb ik er ook wel moeite mee om haar aan iemand anders toe te vertrouwen. Ik ben dan bang dat er iets gebeurt of misloopt waardoor ze nog angstiger wordt of waardoor er een ongeluk gebeurt, bvb dat ze opeens schrikt en onder een auto loopt ofzo. Ik ken haar intussen zo goed dat ik weet hoe ik moet reageren in bepaalde situaties en kan inschatten wat ze aankan en wat niet. Ik merk dat andere mensen (hoe goed ze ook hun best doen) dat niet kunnen (wat ook normaal is) dus daar heb ik het dan moeilijk mee. 

Mijn man vertrouw ik wel, maar zelfs daar merk ik dat ik heel wat aanwijzingen en instructies geef als ik mijn hondje langere tijd bij hem alleen moet laten. En dat ik liefst zelf de leiding neem over haar wanneer we samen een wandeling maken.

Toch moet ik haar af en toe wel aan anderen toevertrouwen omdat ze ook niet alleen kan blijven. Dus af en toe heb ik toch echt oppas nodig. Ik denk dat dit ook niet slecht is voor ons allebei. Zij hangt heel erg aan mij en op die manier moet ik haar af en toe wel 'loslaten' (met een heleboel instructies, maar toch) en blijft het voor haar ook wel mogelijk om zonder mij te kunnen.