enorm schuldgevoel

Beste hondenliefhebbers.

Ik ben net nieuw op dit leuke leerzame forum. Ik zal mijn verhaal zo uitgebreid mogelijk uitleggen, zodat jullie dit hopelijk snappen, schrijven is alleen niet zo mijn ding excuses hiervoor.

Wij hadden een Engelse cocker spaniël echt een lieve mooie schat van een hond, echt mijn kind, die 14 jaar en 10 maanden oud is geworden. We hebben hem op 15 juni 2018 moeten laten inslapen tot mijn grote verdriet.

Hij had een ernstig hartruis, hier slikte hij vetmedicin voor. Af en toe kreeg hij ook een soort klein en kort toe valletjes hierdoor. Ook had hij al een jaar of 2 een open plek op zijn kin die steeds groter werd, dit kon ook niet meer genezen, dit werd schoongemaakt door ons en hier slikte hij rimadyl voor al zo een 2 jaar lang. Tevens zat hij 3 maanden definitief aan de antibiotica, omdat zijn neus constant aan het vloeien was en die plek onder zijn kin niet te laten ontsteken, dat deed het ineens de laatste 3 maanden. Die plek rook ook heel erg sterk als hij zijn antibiotica niet innam. Dit gaf voor ons niet, in voor en tegenspoed zeiden we altijd. Hij had ook een enorme bult op zijn stuitje wat bijna voor zijn anus zat, hier had hij nog geen last van. De bult op zijn stuitje en kin hebben we constant onder controle gehouden van de dierenarts, een biopt is er niet van gemaakt, omdat dit teveel belasting gaf aan hem. Een narcose voor operatie was geen optie meer volgens de dierenarts.

De dierenarts raadde ons toen aan om met deze klachten euthanasie te plegen bij onze lieve schat. Ik vond dit toen nog niet nodig, omdat hij nog genoot van veel dingen, we wandelende veel, speelde nog en was nog vrolijk in het gezin aanwezig. Ook deed hij het goed op deze combinatie aan medicijnen.

Tot op de laatste twee weken van zijn leven. Hij begon heel slecht tot eigenlijk niet te eten en nam zijn pillen niet meer in, dit lukte op geen enkele manier meer, echt alles geprobeerd. De laatste dag was hij heel onrustig zowel op de dag als s'nachts. We moesten wel vaker s'nachts uit bed voor hem om uit te laten en dit deden we uiteraard ook, maar dit was echt iedere half uur naar buiten.  Hij was ook vermagerd van 13,5 kilo naar 12 kilo in 1 week tijd. Iedereen inclusief de dierenarts raadde aan dat dit zijn tijd was. Ik ben zo in shock geweest dat ik daarmee instemde en hem thuis vredig op zijn kleedje samen met het hele gezin voor altijd te laten slapen.

Maar nu ben ik zo ontroostbaar en heb ik spijt van mijn beslissing. Ik weet dat je niet meer terug kan, maar ik kan mezelf niet eerlijk in de spiegel aankijken. Ik merk ook weinig begrip van mensen om mij heen en kan eigenlijk met niemand erover praten.

Ik heb zelfs nog in de tussentijd de dierenarts gebeld om nog een keer alles door te bespreken, die gaven aan dat dit voor hem het beste was en dat zij niet langer wilden wachten. Hij had nog geen pijn denken zij, maar hij had wel ongemak. Zij denken ook dat hij niet at, omdat al zijn energie in zijn hart ging zitten om te pompen en dat hij alle eiwitten aan het verliezen was.

Het spijt me voor mijn hele verhaal.

Ik kan je maar 1 ding zeggen als een dierenarts zegt dat het zijn tijd is,ga er dan maar van uit dat het zo is.

Het is nog maar zo kort geleden,je bent nog in de rouw,dit verlies moet je verwerken.

Je hebt de moed gevonden om een hondje die je zo lief was,te laten gaan en hem een lijdensweg bespaard.

Waarom nog langer gewacht,voor jezelf? omdat je haar niet kan missen?

Je hebt niet voor jezelf gekozen maar voor je hondje. Ik heb er 2 jaar terug ook voor gestaan en wat ben ik blij dat ik mijn

hond niet heb laten lijden omdat ik haar niet kon missen.

Ik wens je heel veel sterkte.

Beste Monique dank je wel voor je bericht, wat vervelend dat jij ook 2 jaar terug voor dezelfde beslissing heb gestaan. Ik heb altijd geroepen dat ik mijn lieve schat niet zou laten lijden dat was een voorwaarde voor mij en hem, en dat ik niet egoïstisch mocht zijn dit heb ik niet gedaan, maar nu blijft dit schuldgevoel toch. Ook al heb ik hem met liefde laten gaan en had hij veel kwalen toch vind ik dat dit de moeilijkste beslissing in mijn leven is geweest, en ik heb al veel beslissingen in mijn leven moeten maken. Ik had altijd gedacht dat ik wel kon relativeren als het zo ver zou komen, maar toch twijfel ik. Soms maak ik me helemaal gek en blijf ik naar antwoorden zoeken. Ik weet dat dit gek klinkt allemaal

Gelukkig hebben we zo een 8 weken geleden wel een 3D pootje laten maken als mooie herinnering van hem, dit is me zo kostbaar geworden. Hij staat naast zijn urn in de vorm van een tennisbal want daar was hij gek op

Dierenartsen kijken over het algemeen behoorlijk objectief naar of het gerechtvaardigd is een hond in te slapen. Al zal de ene dierenarts er misschien iets eerder mee zijn dan de ander, ze kunnen er wel allemaal naar kijken zonder de emotionele ballast zoals de baas die ervaart.

Mijn hond was ook 14 en had al jaren een hernia. Dat konden we werkbaar houden met acupunctuur. Langzaamaan werd hij steeds slechter. Ging in de winter in de kou 's nachts in huis plassen enz. De acupunctuur werkte niet meer. Toen zei de dierenarts dat het gerechtvaardigd was hem in te slapen, maar nog niet -nodig- wegens pijn. Een paar weken later kon mijn hond alleen maar naar de hoek van de straat en uiteindelijk kon hij niet meer hurken, maar alleen bij de middagwandeling. Bij de ochtendwandeling was hij fris en ging het nog wel, en dat leidde tot ik die vond dat het tijd was om in te slapen, terwijl mijn vader die 's ochtends met de hond liep zei dat het nog wel kon.

Een paar dagen later kreeg Chico echt pijn en hebben we hem laten gaan. Het jaar na het inslapen heb ik nog heel lang gedacht zo van "hadden we geen rolstoel kunnen nemen" of "pijnstillers geven". Maar nu, na 9 jaar blijft het gevoel over dat ik hem het liefst een week of 2 eerder had laten gaan, dan had hij geen pijn gehad. Naar mijn mening was je timing dus uitstekend, al zal je gevoel nog een tijd lang het tegenovergestelde zeggen.

Mier, moedig van je, lijden bespaart, ongemakken noemde de arts het, er was meer aan de hand dan een ongemak lees ik....iedereen hier die een hond heeft en zo liefheeft voelt zich zo, je hebt de beslissing moeten nemen, dat wil niemand toch, jij bent moedig geweest en het besluit genomen om je hond verder lijden te besparen...je hebt het nu heel moeilijk en ben bezig met verdriet, het verwerken en het een plaatsje te geven....Mier heel veel sterkte met het verlies...geef het de tijd, het is een groot gemis.

Dank je wel Wilma, vervelend dat je ook ooit voor deze keuze heb gestaan. Ik heb ook gedacht had ik dit of dat nog kunnen doen, maar de dierenarts zei ook dat ze niets meer konden doen, dan dat we al deden. Ze zei ook zien we maar meer baasjes zoals jij, weet eigenlijk nog steeds niet precies waarom ze dat zei. Ik moet wel toegeven dat ik snel naar de dierenarts ging als er wat was

oh Wilma ik heb je 2 doggies gegeven zie ik hieronder, maar ik snap er nog niet helemaal wat van, per ongeluk aangeklikt hoop dat ik niets fout heb gedaan

Mier, wat een mooi aandenken. @!   De doggies zijn er hier in het topic dat je de berichtjes gelezen hebt...

Dank je wel Willemijn. Inderdaad niemand wil zo een beslissing nemen. Ik mis hem zo verschrikkelijk erg, het is zo stil in huis en rondom mijn benen, hij liep altijd in de weg zeker in de keuken.

Een hond missen is een stukje van je leven ...je voelt hem en je ziet hem lijkt tastbaar maar hij is er niet meer, bedenk dat tie toch ergens bij je is, ook al is die er niet meer.....altijd in de weg lopen in de keuken, Mier, in voor wat lekkers natuurlijk....je leven staat op zijn kop daardoor, logisch dat je hem mist.....heel veel van je afpraten met mensen die je begrijpen, hier zeker Mier, iedereen heeft het al eens meegemaakt en weten hoe jij je voelt.

Mijn dierenarts zei,als het mijn hond was geweest dan had ik ook die keuze gemaakt,veels te veel baasjes wachten veels te lang,je hart breekt als je dan zo een hondje ziet lijden.

Wat mooi die 3D afdruk van zijn pootje.

Ach een cockertje! Zo leuk zijn ze! Wij hadden vroeger thuis ook een cocker die met 14,5 jaar is ingeslapen.

Als eigenaar ben jij die enige die kan zorgen dat je hondje de beste zorg krijgt en niet onnodig te lijden heeft. Die verantwoordelijkheid heb je genomen. Het is nu opeens erg snel gegaan, je wilt hem nooit missen, maar als de dierenarts dit ook aangeeft is het voor je maatje het beste. Hij heeft een prachtige leeftijd bereikt.

" Mijn dierenarts zei,als het mijn hond was geweest dan had ik ook die keuze gemaakt,veels te veel baasjes wachten veels te lang,je hart breekt als je dan zo een hondje ziet lijden.
 
Wat mooi die 3D afdruk van zijn pootje. "

Monique

Dat klopt ook wat je zegt, mijn ouders lieten de beestjes ook altijd tot het uiterste wachten met inslapen in de hoop dat ze zelf zouden gaan. Vandaar dat dit ook zo een moeilijke beslissing was voor mij, omdat het niet zichtbaar was bij me lieve cocker en ik van huis uit ook niet beter wist dan tot het uiterste te gaan. Ben achteraf wel blij dat ik hem niet heb laten lijden zoals de beestjes vroeger bij mij thuis, heb gelukkig dan toch naar mij hart geluisterd. Dank je wel van zijn 3D poot afdruk

Je hebt je hond lijden bespaard, dit is het laatste wat je uit liefde voor je hond kan doen. Er zijn best veel mensen die schuldgevoelens hebben na het laten inslapen van hun hond, ik heb dit zelf ook gehad. Inmiddels weet ik dat het geen dag te vroeg was, het is goed zo al mis ik haar nog steeds. Ik vermoed dat deze gevoelens onderdeel zijn van het rouwproces. 

Heel veel sterkte.

Heel veel sterkte mijn hondje heb ik moeten laten inslapen aan hartfalen in 2015j ze zou gestikt zijn en dat wou ik niet de medcyn hielp niet de da nog 5 keer bij geweest was ook met enorm groot verdriet maar het lijden is gespaard voor de lieverds ik ook weet wat je voelt en leef erg met je mee ik mis na 3j mijn lief meisje nog steeds heel erg ik wens je nog heel veel sterkte verder ze was 12j de mooie herinneringen blijven bestaan en ze zijn voor altijd heel dicht bij je diep in je hart

Dank je wel, vervelend dat je hetzelfde heb meegemaakt. Blijft moeilijk om keuzes in het leven te maken. Ik heb soms van die dagen dat ik alleen maar kan huilen, ik merk wel dat ik veel steun heb aan dit forum. Hier begrijpen mensen het wel, ik heb zoveel onbegrip om mij heen. Mensen zeggen gewoon zet het nu maar van je af het is 4 weken geleden en ga door met je leven. Tuurlijk gaat het leven door, maar ik mag toch nog wel verdrietig zijn. Als je bijna 15 jaar van zo een lieverd heb gehouden kan je dat toch niet zomaar vergeten

Mier niet hondenmensen snappen dat niet dat je een intens verdriet hebt.

Een paar dagen nadat mijn hond was ingeslapen,had ik koffiedrinkers, familie die heel dicht bij mij staan en

die maakten tegen elkaar de opmerking....we moeten wel nuchter blijven,het is maar een hond....een 2e kop koffie hebben ze niet gekregen,heb gezegd dat ik weg moest en ze weggestuurd. Heb niet laten merken dat ik enorm gekwetst was.

Ik viel hun niet lastig met mijn verdriet,ze hoefden mij niet te troosten,ik loop nooit te koop met mijn verdriet maar zo een opmerking....ik hoor het hun nog altijd zeggen,zo onrespectvol tegenover mij.

Ja dat was mijn lief meisje queenie was 12j ik blijf haar erg missen maar op hp hier heb ik enorm steun gehad er waren mensen die zeiden het was maar 1 hond maar voor mij was ze mijn kindje zeer lief door de steun hier van veel mensen kijken ik terug op de mooie herinneringen ik heb opnieuw een Maltezer nu maar queenie blijft diep in mijn hart en ik wens je ook heel veel sterkte en moed weten dat we hier met vele zijn die je steunen en het meemaken onze lieverds zijn allen samen veel sterkte verder 

" Mier niet hondenmensen snappen dat niet dat je een intens verdriet hebt.
Een paar dagen nadat mijn hond was ingeslapen,had ik koffiedrinkers, familie die heel dicht bij mij staan en
die maakten tegen elkaar de opmerking....we moeten wel nuchter blijven,het is maar een hond....een 2e kop koffie hebben ze niet gekregen,heb gezegd dat ik weg moest en ze weggestuurd. Heb niet laten merken dat ik enorm gekwetst was.
Ik viel hun niet lastig met mijn verdriet,ze hoefden mij niet te troosten,ik loop nooit te koop met mijn verdriet maar zo een opmerking....ik hoor het hun nog altijd zeggen,zo onrespectvol tegenover mij. "

Monique

Hetzelfde meegemaakt Monique 

Het blijft onrespectvol Nadine. Mijn schoondochter had een fret,daar vond ik echt niks aan.

Die is aan zijn eind gekomen in de wasmachine,de was in de gekropen en voilá daar ging Fret.

Ze was kapot van verdriet dan ga je toch troosten.

" Het blijft onrespectvol Nadine. Mijn schoondochter had een fret,daar vond ik echt niks aan.
Die is aan zijn eind gekomen in de wasmachine,de was in de gekropen en voilá daar ging Fret.
Ze was kapot van verdriet dan ga je toch troosten. "

Monique

Zeker Monique al was het een vogeltje ik heb medelijden met elk dier 

" Mier niet hondenmensen snappen dat niet dat je een intens verdriet hebt.
Een paar dagen nadat mijn hond was ingeslapen,had ik koffiedrinkers, familie die heel dicht bij mij staan en
die maakten tegen elkaar de opmerking....we moeten wel nuchter blijven,het is maar een hond....een 2e kop koffie hebben ze niet gekregen,heb gezegd dat ik weg moest en ze weggestuurd. Heb niet laten merken dat ik enorm gekwetst was.
Ik viel hun niet lastig met mijn verdriet,ze hoefden mij niet te troosten,ik loop nooit te koop met mijn verdriet maar zo een opmerking....ik hoor het hun nog altijd zeggen,zo onrespectvol tegenover mij. "

Monique

Dat zijn harde opmerkingen, gelijk heb je om ze geen 2e kopje koffie aan te bieden. Jammer van dat soort mensen die onrespectvol zijn, ik denk dan altijd laat mensen in hun eigen waarden. Ik val verder ook niemand lastig met mijn verdriet maar mensen geven uit hunzelf toch opmerkingen, heel jammer. Maar ook de andere kant op waarom heb je hem al zo snel laten inslapen die hoorde ik op de dag dat ik onze lieverd had laten gaan.

Wat een lieverd om te zien, voor mijn was mijn hond ook meer me kindje mijn man zei weleens je moet het niet menselijk zien. Ik heb 2 jongens en ik zei altijd ik heb drie kinderen, mijn kinderen noemden hem ook altijd onze broer

Ik noem ze altijd mijn hondenkindjes. En als ik mijn man plaag dan zeg ik ,ga maar naar papa en dan liefst in het openbaar.

Dat zeg ik ook altijd monique ik heb 3 kindere mama en papa maar niet iedereen is zo eh

Ja ze was echt mijn Lieve shat