Hond overleden, kapot van schuldgevoel

Hoi,

Ik heb me hier op het forum aangemeld ivm het overlijden van mijn hond, Binky. Hij is zondag op maandagnacht overleden en heb er zo enorm veel verdriet van. Ik heb vooral heel veel last van schuldgevoel, dat we niet op tijd ingegrepen hebben. 

Het was een klein hondje met al een aantal jaar een hartruis. 2 jaar geleden zijn we begonnen met medicijnen (Furosal en Vetmedin), omdat hij het benauwd kreeg en veel aan het hoesten was. Hij had ca. 1x per jaar een enorme terugval waarvan we dachten dat hij het niet zou gaan halen. Hij wilde dan niks meer eten, kon bijna niet meer lopen, futloos etc., maar een dag later was hij dan weer helemaal zichzelf. 

Vorige week liep hij al wat meer te hoesten en hebben we in overleg met de DA zijn plasmedicatie verhoogd. Afgelopen zondagochtend hebben we nog een groot rondje met hem gelopen en dat ging heel goed. Gedurende de dag werd hij wat rustiger, maar nog wel eten/drinken, lopen, blaffen bij deurbel etc. Dit blaffen ging wel steeds gepaard met hoesten. Tussendoor hoestte hij niet. 
's Avonds nog gebarbecued in de tuin waar hij gezellig bij zat, maar hij was wat teruggetrokken. 

Later op de avond kreeg hij het benauwd, een brommende ademhaling, niet willen liggen, niet willen eten/drinken. Hij trok zich steeds meer terug. Mijn man heeft hem toen nog even mee in de tuin genomen en daar genoot hij zichtbaar van. Hij is daarna op het vloerkleed van de kinderen gaan liggen en mijn man is bij hem gaan liggen op de grond (en viel zelf toen ook in slaap). Ongemerkt is hij toen naar boven toegegaan en bij mij in de slaapkamer op zijn kussen komen liggen. Toen merkte ik die brommende ademhaling ook op en heb hem even op bed genomen. Daar ging hij weer vanaf en is bij de slaapkamerdeur gaan zitten. Toen heb ik hem naar beneden gebracht omdat het daar koeler was en zei tegen mijn man dat ik twijfelde om de DA te bellen, maar we besloten dat in de ochtend te doen. Hij is de hele nacht bij hem gebleven, zodat hij in ieder geval niet alleen was. 's Ochtends heb ik hem levenloos op het vloerkleed gevonden, precies op de plek waar ik hem heb neergezet. 

Ik voel me zo vreselijk slecht, schuldig, verdrietig...hadden we maar gebeld, had ik maar naar mijn gevoel geluisterd die zondagavond. Ik heb de dierenarts gebeld gisteren om mijn verhaal te doen en daarop zei ze dat hij niet meer te redden zou zijn. Het feit dat hij de weken daarvoor nog volop actief was, goed at en dronk en zich vrij rap niet goed meer voelde, was een teken dat zijn hartje gewoon helemaal op was nu. En dat ik me ook schuldig had gevoeld als ik wel naar de da was geweest, want dan was hij daar wel overleden/ingeslapen. Hoewel dat wel de bevestiging gaf dat we niks meer voor hem hadden kunnen doen, gaat het gevoel niet weg dat ik hem deze manier van overlijden had kunnen besparen door de da te laten komen om in te laten slapen. Ik heb hem op het vloerkleed gezet, nog even geknuffeld en een kus welterusten gegeven en ben weer naar boven gegaan, Mijn man lag op de bank, maar ik ben toch bang dat hij zich heel alleen heeft gevoeld...
Het is ook de vraag of hij gestikt is door het vocht in zijn longen (kan dat zo snel oplopen dat hij in paar uur stikt?), of dat zijn hartje als eerst is gestopt. De DA zei dat het altijd een beetje de vraag is wat er eerst was, maar gaf aan dat het schuldgevoel niet terecht is in dit geval, dat we al veel voor hem hebben gedaan en hij anders daar wel was overleden. Maar ik kan het tóch niet loslaten! 

Dit valt me allemaal zo vreselijk zwaar. Ik kan alleen maar huilen, ik eet bijna niks, ik mis hem vreselijk en ik kom niet meer toe aan alle andere verplichtingen die er liggen. 

Ik hoop hier eigenlijk een beetje herkenning te vinden...

Liefs

Jou verhaal leunt sterk aan bij het verhaal van mijn Queeny. Zij is ook gestorven aan vocht op de longen door hartproblemen. Zij heeft deze problemen overdag gekregen. Mijn moeder is toen meteen naa rde DA gegaan om dan ook te horen dat er niets meer te doen was. Er zat zoveel vocht op de longen.. Ik ging nog naar school dus mama vroeg of ze niet weer een spuitje kon krijgen om het vocht af te drijven, maar ook dit zou niet geholpen hebben.

Je hoeft je absoluut niet schuldig te voelen. Hij is nu gestorven in zijn vertrouwde omgeving... thuis...

Veel sterkte met het verlies!

Doe maar rustig aan. Hij heeft jouw liefde gevoeld en dat van je man.
Bedenk je dat met het laten inslapen je ook twijfels en misschien spijt had gehad..kijken naar hoe je hond wordt ingeslapen, jij daar toestemming voor geeft en het gebeurt voor je neus en veel honden die eerste prik als heel pijnlijk ervaren en dan ook nog een gil geven is ook niet alles.Dit alles had dan in de late avond/nacht plaatsgevonden. Dat was ook heel onrustig geweest voor je hondje. Nu is hij echt in alle rust heen gegaan.

Het is gewoon een héél verdrietig gebeuren om een hond waar je járen mee samenleeft opeens kwijt te raken.

Ik snap je verdriet,je moet er doorheen. Eet toch iets,als zijn het 2 hapjes, ga wandelen,zoek afleiding voor jezelf,verplicht, maar ook flink huilen is iets wat moet als het zich aanbied.

Voel je niet schuldig,jullie waren er voor hem. Veel sterkte.

Ik vind het heel erg voor je, je vriendje zo te moeten verliezen.

Het lijkt erg op de manier waarop mijn Athie overleden is.  Ik heb ook gewacht tot de ochtend, maar om vijf uur 's ochtends is ze overleden.  Ook ik had een schuldgevoel en ook mijn DA zei dat ik me niks kon verwijten (ze was trouwens in behandeling bij de DA en was de dag voor haar overlijden nog naar de DA geweest).

Helaas werkt het met schuldgevoel anders dan enkel maar zeggen dat je jezelf niks te verwijten hebt...

Athie is nu vier jaar overleden, en nog steeds heb ik een schuldgevoel.  Ik blijf mezelf verwijten dat ik niet 's nachts de DA gebeld heb en ik blijf bij mijn idee; ik had haar die laatste uren kunnen besparen.  Ik had haar niet kunnen redden, haar hart heeft het opgegeven, maar die laatste uren, dat ze zo moeilijk ademde, had ik haar kunnen besparen door toch de DA te bellen...

Het zal me ook nooit meer gebeuren, ik ben nu liever te vroeg dan te laat bij de DA.

Ik wens je veel sterkte met dit verlies en ik hoop dat je niet, zoals ik, blijft denken aan het einde van jouw hondje.

Heel veel sterkte! 

Acharme. 

Dat schuldgevoel wat bij vele hondenbaasjes toch wel naar voren komt bij overlijden..

Je man sliep beneden op de zetel, als hondje de nacht angstig was geweest of erge problemen of pijn was je man er wel van wakker geworden toch? 

Ook is jullie hondje blijven liggen waar je hem hebt gelaten.

Ik denk moest hij angstig zijn of veel pijn hebben hebben gehad hij  niet op die plek was blijven liggen. 

Een dier verliezen doet al ongelooflijk pijn en verdriet zonder dat je je nog schuldig voelt over "wat als". 

Ik hoop oprecht dat je de kracht hebt dit gevoel van je af te zetten.

Heel veel sterkte met het verlies 

Hij is niet alleen geweest, jullie zijn bij hem gebleven, schuldig voelen niet doen, iedereen zou het even aangekeken hebben, je schrijft dat tie savonds nog gezellig bij de bbq aanwezig was, hij hoestte al wat meer, bij jullie in slaap gevallen en niet meer wakker geworden, het is heel verdrietig dat je dit meemaakt, je niet schuldig voelen, bij het overlijden is jouw Binky niet alleen geweest....je man was er immers en jij ook, voor nu heel veel sterkte.

Ik snap dat je je zo voelt en dat is ook begrijpelijk maar waarschijnlijk heeft je da gelijk. Zijn situatie was al zo slecht (blijkbaar) dat de dood kon intreden, wat helaas nu gebeurd is. 

Als je 's avonds of 's nachts naar de dierenarts was geweest en verteld had over je hond en het gedrag van zijn laatste dagen. En deze had de hond onderzocht had je het waarschijnlijk alleen nog kunnen oprekken. Maar de mokerslag erna wordt dan nog heviger en hem uiteindelijk ook fataal. Dus waarschijnlijk was dat ook niet ideaal geweest. En had je ter plekke een moeilijke beslissing moeten nemen. Eentje die niemand wil maken...

Je kunt het ook anders zien. Jouw hond is wel gestorven in zijn eigen huis. Op een matje waar hij graag lag. Hij heeft nog geknuffeld en er is van hem gehouden zolang hij het nog allemaal wist. Hij heeft de stress niet meer hoeven meemaken bij de dierenarts. Waar de ruimtes ruiken naar ontsmettingsmiddelen en vreemde honden. Waar de stress van andere eigenaren en honden bijna te proeven is in de lucht. Waarschijnlijk is hij langzaam weggezakt en ingeslapen in zijn huisje op zijn favoriete plekje, ontspannen van alle knuffels en aandacht die hij even daarvoor nog allemaal kreeg.

Mijn vorige hond is na soortgelijke sitatie als bij jouw hond (erge terugval) bij de dierenarts ingeslapen. De situatie verslechterde plots extreem dus wij snel op zaterdag avond naar de da. Maar zoiets wil je ook niet... daar blijf je ook over malen "had ik niet beter..". Juist omdat het laatste wat zo'n dier dan misschien meemaakt een koude behandeltafel, stress en een vreemde ruimte is. Het is ook normaal dat je zo denkt omdat je veel om zo'n dier geeft. Ook al is het vaak onterecht dat je zo twijfelt. Na maanden pas is het bij mij weggezakt en kwam de realisatie dat ik geen andere optie had en ook nooit gehad heb. Dit was het beste van alle slechte overgebleven opties. Er zijn maar weinig honden die een echt "mooie" dood hebben. Onze eerste herder stierf op hoge leeftijd in zijn slaap zonder complicaties, ziekte etc. dat hoop ik voor alle honden, maar komt zelden voor. Bij al mijn andere honden... ziekte, extreme ouderdom en daarbij behorende problemen en aftakeling of een combinatie van alles. Tja...

Als ik het zo lees hebben jullie er alles aan gedaan. Was je wel naar de Da geweest dan had deze het of met  een dagje kunnen rekken of geadviseerd om in te laten slapen.

Achteraf is het altijd "had ik niet beter", "wat als".......

Waarschijnlijk is hij in zijn slaap overleden, hij lag er nog net zo bij als waar je hem had neergelegd.

Sterkte

Heel veel sterkte.

Mijn hondje queenie bijna 3j ook aan hartfalen ze is maar 2 weken ziek geweest en medicijn van da hielp niet zo hij is 5 keer geweest op een morge om 6.30u heb ik moeten bellen ze was aan het stikken hij heeft juist tijd gehad om haar in te slapen met zeer groot verdriet en ook voelden we ons schuldig hoewel we gedaan hebben wat we konden is ze in mijn armen op mijn schoot heengegaan ik mis haar nog heel veel sterkte we begrijpen je góed 

Bedankt voor jullie lieve reacties. Doet me heel erg goed..

Mijn man is inderdaad de hele tijd bij hem geweest, maar de hond lag op het vloerkleed en mijn man op de bank te slapen. Daarvan hoop ik dat het voldoende was voor hem en hij zich niet alsnog alleen voelde. Het leek wel zo dat Binky graag ruimte wilde, omdat zich juist afzonderde. 

Mijn man gaf ook aan, dat als hij iets van de hond had gehoord, hij echt wel wakker was geworden. Hij zei dat Binky geen bijzondere geluiden meer maakte en vrij rustig was. Ook is hij inderdaad overleden op precies dezelfde plek als waar ik hem heb achtergelaten, dus ik ga er maar vanuit dat hij in die tussentijd ook niet meer van die plek af is gegaan. Toen we hem aantroffen lag hij ook op z'n zij met z'n pootjes gestrekt. Dit was zijn slaaphouding altijd. Ik weet niet of dat meteen betekent dat hij slapend is overleden, of dat het lichaam automatisch die vorm aanneemt. 

De steken die ik voel als ik eraan terugdenk zullen nog wel even blijven, maar ik ga proberen het van een andere kant te zien en te accepteren hoe het is gegaan. 

Hij wordt gecremeerd en we krijgen hem vrijdag weer terug in een mooie, zelf uitgezochte, urn. Voor mezelf wil ik graag een askettinkje om hem toch nog een beetje bij me te hebben. 

 

Ik wens jullie heel veel sterkte toe met het verlies van jullie lieveling.

Heb je gemerkt dat ze aan het stikken was? Dat is echt mijn grootste angst steeds, al wordt me steeds verteld dat hij dan wel duidelijke geluiden had gemaakt. 

Het is steeds erg je lieverdje af te staan maar hij zal rustig ingeslapen zijn op zijn plaats waar hij gewoon was hij zal hem niet alleen hebben gevoeld jullie waren dichtbij heel veel sterkte nog 

" Heb je gemerkt dat ze aan het stikken was? Dat is echt mijn grootste angst steeds, al wordt me steeds verteld dat hij dan wel duidelijke geluiden had gemaakt.  "

Binky06

Ja ze stond op en begon zeer raar te doen ik ben rap da gebeld en juist toen hij er was zag hij ook dat ze aan het stikken was het heeft me erg pijn gedaan maar haar lijden was over en ze was heel dicht bij mij 

Ik ga er maar vanuit dat mijn man het echt gehoord zou hebben als hij zou stikken.
Edit: plus dat hij daarvoor bij mij boven was en wel even leek te moeten kokhalzen, maar dit was ook het enige moment van de avond dat hij moest hoesten/kokhalzen. Daarna is meteen rustig op zijn buik gaan liggen met zijn kop op de grond, tussen zijn pootjes in, hij leek eigenlijk best wel rustig en op z'n gemak. Even daarna is hij bij de deur gaan zitten en heb ik hem naar beneden gebracht, dit was rond 00:00/00:30. Daarna ben ik naar boven gegaan en mijn man gaf aan dat hij nog even heeft gezeten en daarna is gaan liggen. Vervolgens viel mijn man weer in slaap en heeft niks meer gehoord. De volgende ochtend heb ik hem dus op diezelfde plek teruggevonden.

Van dit hele gebeuren is de gedachte dat hij mogelijk gestikt is, het allermoeilijkste te verkroppen. Vooral dat probeer ik dus een beetje helder te krijgen.
Ik denk dat als ik overtuigd zou zijn dat dit niet gebeurd is, ik me al een heel stuk geruster zou voelen. 

Wees gerust hoor hij zal in zijn slaap zijn heen gegaan zo heb je mensen en kinderen ook die in slapen en weg zijn zonder meer hij zou wel iet gehoord hebben je man 

Mijn zus haar hondje is plots overleden over 3j ze horen geluid maar hij had al enkele jaren medicijn voor hartje ze zijn er naartoe gelopen maar hij was plots heengegaan ze waren ook erg geschrokken heel veel sterkte je bent niet alleen we begrijpen je góed 

Jouw man sliep bij de hond, dat is niet voor niets geweest...jullie voelde beiden aan dat jullie hem niet allen wilde laten.....als hij gestikt zou zijn, zou je man echt wakker zijn geworden, geloof me maar, Binky is rustig met het besef dat jullie bij hem in de buurt waren, zeker je man, rustig ingeslapen....je niets in het hoofd halen, niet doen...zo dichtbij Binky geweest, niets gehoord, heus Binky is rustig ingeslapen, en heeft ook niet geleden, zijn pootjes waren gestrekt schrijf je...bij pijn gaan ze in elkaar liggen...ik hoop dat ik je een beetje gerustgesteld hebt...het is altijd zo verdrietig om je geliefd dier dood aan te treffen, en dan ga je je van alles afvragen...niet doen.

Net als jij,heb ik ook na bijna 4 jaar nog steeds een schuldgevoel.Ook mijn bobby is gestorven aan hartfalen en had vocht achter zijn longetjes.Ik heb echter niks aan bobby gemerkt en dat hij snel moe was in die tijd,vond ik niet vreemd want het was echt snikheet en bobby was al 16 jaar.Toen hij niet wilde eten dacht ik nog ach het zal wel door de warmte komen.Tot dat ik maandagavond zag dat hij wel erg snel ademhaalde,toen begon ik me zorgen te maken.Ik moest dinsdagmorgen werken en heb s'middags de DA gebeld,waar ik heel vaak ben geweest met bobby,ivm huidklachten ,ik kon pas s'avonds om 8 uur komen,was ik maar mondiger geweest en gezegd nee nu,het is spoed omdat hij nu wel erg hijgde.En toen ik bij de DA kwam,kreeg ik een klap in mijn gezicht,bobby had vocht achter zijn longen,2 injecties kreeg hij en plaspillen.Nu komt het,ze zei,als het morgen niet beter gaat moet je hem in laten slapen,wat een schok was dat voor mij.Bobby was mijn alles,wat heb ik van hem gehouden en nu nog.De morgen heeft bobby niet meer gehaald,om 2.10 s'nachts is hij bij mij op bed overleden,ik was tegen hem aan het praten en was hem aan het aaien.Het ging gelukkig heel snel,2 piepjes en hij was weg.Mijn wereld stortte in.Maar ik zal mezelf ook nooit vergeven,dat ik niet eerder doorhad,dat hij ziek was.Maar ik zag het niet,hij liet niks merken,at en dronk gewoon.Ik denk ook vaak,had de DA hem s'avonds maar meteen in laten slapen,want nu zijn zijn laatste uren niet echt fijn geweest.Ook mijn DA zei dat hartfalen heel snel en onverwacht kan komen,net als bij een mens en dat ik mezelf niks hoef te verwijten.Sorry voor mijn lange verhaal.,aar soms vind ik het nog fijn om over bobby te praten.

Ik kan je goed begrijpen, maar je moet het echt de tijd geven om te laten slijten. Ik heb ook een hond in moeten laten slapen en achteraf mijzelf ook zo vaak afgevraagd waarom ik het zo heb gedaan. Ik heb er heel lang last van gehad en heel lang geen hond meer gehad en op een dag was het goed.

Sterkte en denk aan de mooie dingen samen met jouw hondje.

Heel veel sterkte. Je hebt er alles aan gedaan. Het klinkt misschien raar of luguber, maar ik hoop dat mijn honden (in een verre toekomst) er ook in hun slaap tussenuit piepen. Het gebeuren met een spuitje is verschrikkelijk. 

Beste,

Ik herken het verhaal. Bij mij juist hetzelfde mijn hond was op een paar uur tijd van springlevend naar stervende.

Ook hartproblemen, we hebben de dierenarts van wacht gebeld en die weigerde te komen omdat het we was en er een muziekfestival was in de buurt.

Ik voel me ook schuldig , maar spijtig genoeg brengt het onze lieve viervoeter niet terug.

Ik hoop dat jullie zich nu berusten , bij mij is het nog te vroeg.

groetjes 

Nicole

Ik herken mij zo in jullie verhaal het is een paar jaar verder maar ik lees het net als of het over mijn Billy gaat. Exact hetzelfde ook de hele nacht benauwd en ook al bij de dierenarts geweest. Ik voel me ook zo ontzettend schuldig mijn lieve Billy boy lag ook morgens dood.ik kom gewoon niet uit mijn verdriet. 

Nog even een berichtje van mij over mijn Billy boy. Ik ben ook zo bang dat hij gestikt is of pijn heeft gehad.ik heb hem zelf naar het dieren crematorium gebracht het is nu vrijdag 16 september 2022.Ik ga hem maandag op halen ondanks de vreselijke pijn in mijn hart verdriet en schuld gevoel. Heb ik toch veel herkening gevonden dat maakt het verdriet niet minder ik loop aleen maar te huilen ook buiten als ik er met mensen over praat maar daar schaam ik me niet voor.ik wens alle honden baasjes die hun hondenkind verliezen ontzettend veel sterkte. Liefs vrouwtje van Billy. 

Wat verdrietig jouw afscheid van jouw Billy.....hoop dat je het herkent dat je er echt niets aan kan doen, voor jou ook heel veel sterkte....maandag is jouw Bilky weer bij je thuis, maak een mooi hoekje voor hem....heel veel sterkte.

OUD TOPIC

Vrouwtje van Billy, open even een nieuw topic om ons medeleven te ontvangen.

Jantien, je bedoelt het waarschijnlijk niet zo, maar dat laatste stukje komt wel wat tactloos over …