Rust zacht lieve Faro

Ik heb dit ook gehad bij Mowgli, ik had het zelfde gevoel "zijn we niet te vroeg geweest?", tot ik een filmpje van Mowgli die ik naar mijn dochter had gestuurd onder ogen kreeg. Het was net of mijn ogen toen pas open gingen en ik Mowgli werkelijk zag zo als ze haar laatste dagen was. Dit filmpje heeft mij bevrijd van dit gevoel we hadden de juiste keuze gemaakt, het was goed zo. Het is nu vijftien maanden geleden maar het gemis is er zeker niet minder door geworden ik mis haar nog dagelijks in zo veel dingen maar inmiddels wel de ene dag iets meer als de andere.

Ik wil je heel veel sterkte toewensen Yooop.

Ja, maar als je het zelf doet, dan vind ik mezelf maar een beetje raar, ik moet me zo inhouden.

Soms zijn de foto's op mijn beeldscherm als je er lang naar kijkt, bijna 3D, en dan krijg ik die neiging.

Bij anderen vind ik het trouwens niet raar, dat is zo gek.

Het niet kunnen praten erover ervoer ik ook als een hel. Ik ben daardoor op hp terecht gekomen. De druk moet echt van de ketel op de één of andere manier. Het rouwen ben ik toen echt gaan bekijken als een vorm van overleven.

Jouw man zal vast zijn eigen plekje ergens hebben waar ie een traantje laat zonder gezien te worden, veel mannen kennende.

Ik denk dat er weinig zulke situaties zijn waarin het verloopt zoals je het zelf zou willen, uitzonderingen daargelaten.

Mijn da vroeg me op mijn dier haar pootje te drukken zodat hij makkelijker de ader zou vinden om in te spuiten. Ik deed het op automatische piloot, maar vanbinnen schreeuwde ik het uit van waanzin omdat ik dacht haar pijn te doen. En dat beeld gaat nooit meer van mijn netvlies en doet me nog wel eens in tranen recht veren in bed wanneer ik er weer aan denk. Het perfecte scenario zou zijn als ik zelf da was geweest, en het volledig op mijn manier had kunnen doen.

Je bent niet aan het raaskallen, jammer dat je zo streng op jezelf bent, meis.

Ik vind juist omdat ik hier zo open ben, dat ik niet streng ben voor mezelf..

Ja ik moet een keer gewoon echt hard huilen, maar dat kan ik niet.

digitale knuffel

Yooop, Ik heb net gezien wat mooie foto's je hebt van Faro., zo mooi.... dat zet me tot nadenken dat ik dat van Barco ook zou kunnen doen. Een mooie collage van mooie herinneringen, ... van als het nog goed was. 

Ik kan het nog niet aan foto's te bekijken van Barco, t verdriet zit nog zo diep, tranen lopen steeds... ik vlucht steeds weg van de situatie, heb het er zo moeilijk mee. Zijn mand staat hier nog steeds, met al zijn knuffels in ... 

Ik heb nog tijd nodig ....

Ik kan het je zeker aanraden, als je Collage maken in typt, dan vind je verschillende sites waar je dat kan laten doen.

Voor mij is het juist, dat het lijkt alsof hij er nog een beetje is, ik kijk heel graag naar de Collage, hij is groot, maar dat geeft niks, voor mij is hij dichterbij, zo voelt het.

Maar als je zo ver bent, dan hoef je alleen maar even te googelen.

Wees a.u.b. niet streng voor jezelf Yoop, wees lief voor jezelf.

Je hebt een groot verlies geleden.

Hard huilen komt vast een keer...of niet.

Het lijkt alsof verdriet in stukjes een uitweg vindt, bij de een is dat met hard huilen, flauwvallen, wanhopen en bij de ander komen er wekenlang op de gekste tijden tranen.

Jij bent jij en verwerkt op jouw manier en dat is goed.

Ik voel nu extra met je mee want zit in hetzelfde proces.

Deze woorden zeg ik vast ook een beetje tegen mezelf.

Dikke knuffel voor jou Yooop

Ja het is toch wat, je kan inderdaad dit zo tegen jezelf zeggen, je bent net zo verdrietig als ik.

Dikke knuffel terug hoor, ik vind het knap van je dat je mij probeerd te steunen terwijl je zelf net je hond kwijt ben.

Ik weet ook dat ik bij mensen wat verdriet los heb gemaakt en het niet kunnen op brengen om wat te zeggen, en dat mag ook, dat is goed..

Is zeker allemaal goed.

Ik vind het fijn om te ervaren dat ik niet allen dit verdriet heb.

Is er niet een spreekwoord "gedeelde smart is halve smart".

Het is wel fijn dat men hier begrijpt wat je allemaal moet door staan.

Maar het maakt mijn verdriet niet minder, maar wel fijn dat er oren zijn hier, die naar je willen luisteren.

Yooop, je hebt zoveel zorgen met Faro gekend maar stilletjes en onbewust misschien ook in je achterhoofd gehouden dat Faro al op leeftijd was. Als je zelf in zo'n overlevingsstand leeft heeft dat tijd nodig. Die tranen komen nog wel, ook dat heeft tijd nodig.  

Dat is zèker fijn!

En ach verdriet is verdriet, het ene moment heftig en het andere moment wat naar de achtergrond.

Bij mij werkt afleiding om het niet zo hard te voelen en ook mezelf richten op andere zaken.

Ik denk er maar niet teveel over na en laat komen wat komt.

Als het niet te harden is sla ik weleens mijn eigen armen om mij heen.

Of maak een lekker kopje thee, zet de verwarming hoog, ga even buiten lopen.

Werkt bij mij, jij zult je eigen manieren hebben en het is allemaal goed.

Het komt vast ook allemaal weer goed.

Ik had echt gedacht dat hij nog een jaar mee kon, mijn man duidelijk niet.

Ik sluit mezelf juist op, behalve dat ik een lijst moest gaan halen voor Faro zijn collage, ben ik voor het laatst 10 april buiten geweest, ik wil ook niet alle honden mensen vertellen dat Faro er niet meer is, ik hoop dat de roddels vanzelf gaan.

Ik ben wel vreselijk aan het soppen, maar ik heb rugproblemen dus mag ook weer niet te gek doen.

Naar buiten gaan alleen, neej dat doe ik nog niet.

Kijk maar uit dan met je rug!

Is er niet iemand die even met je mee wil lopen naar buiten?

Weet niet of je kunt fietsen of anders met de auto naar een plek gaan waar je niet zo snel hondenmensen tegen komt.

Misschien ben je daar gewoon nog niet aan toe, neem je tijd.

Ik ben vandaag bewust naar de plek hier in de buurt gegaan waar veel honden uitgelaten worden.

Wel op een heel rustig moment.

Kwam de vrouw met haar hondje tegen waar Roxy heel leuk mee speelde en heb verteld wat er gebeurd is.

Dacht dan heb ik het maar gehad, is het uit mijn hoofd en de tamtam kan zijn werk doen.

Zag er erg tegenop maar kreeg lieve reactie`s.

Moest natuurlijk huilen maar daar schaam ik mij niet voor.

Was ook lekker om even buiten te zijn, ik wandel graag.

Schrijf dit niet om jou op te jutten of zo maar om te laten zien wat werkt voor mij.

Ik had het gevoel dat als ik naar dat park zou gaan ik het enig zins zelf in de hand zou hebben tegen wie ik wat zou vertellen.

Vroeg of laat zou ik sommige mensen toch tegen komen, zag er tegen op en ben dan zo dat ik het ga af handelen. 

Yooop, neem vooral de tijd die je nodig hebt en wees lief voor jezelf.

Nee ik ben gewoon weer zoals voor faro, niet naar buiten, tenzij het nodig is, en dat is niet zo, wandelen zonder hond, neej vind ik niks aan terwijl ik met Faro uren in de regen zelfs het heerlijk vond.

Ik wil juist niet huilen buiten, ik ga het echt uit de weg nu, omdat ik bang ben dat ik dan door sla in hard huilen, dat kan ik die mensen niet aan doen.

Dat heeft nog eventjes wat tijd nodig.

Heb ik precies hetzelfde gedaan.... kwam niet meer buiten, kon ook niet veel lopen ivm heup klachten. Maar ben gaan fietsen.... dat hielp.... hoefde ik niemand te spreken maar kwam ik wel buiten.

Ik woon op de dijk, ik kan geen mensen ontwijken, die wonen allemaal op de dijk, daar heb ik echt nog geen zin in.

Het komt vanzelf wel..

Heel veel sterkte

Dank je wel.

Dikke knuffel nog.

Dank je wel, inmiddels hebben we Sam geadopteerd, Faro zullen we nooit vergeten.

Heb nog even je topic vannacht zo doorgelezen..8 jaar toen Faro bij jullie kwam, nimmer verwacht dat Faro nog een huisje zou krijgen, jullie werden verliefd op Faro, en niet gebleven nee jullie zijn gaan houden van die mooie bengel, veel zorgen gekend, nimmer was het je te veel, heb meegekregen hoe zorgzaam je was voor Faro, zelf ook wel eens jezelf wegcijferen voor die bengel....vergeten, zal je niet, Faro is verweven met je al die jaren dat jullie samen waren, gaat nooit weg, nu de kleine Sam, ook daar zal je alles voor over hebben....geniet van de toekomst met Sam.

    Laat je tranen gaan, helpt.

Dank je wel Willemijn, ik ben niet zo'n uiten van verdriet, het zit gewoon niet in me, en ik voel me ook niet meer zo verdrietig, maar mis hem alleen nog, ik denk steeds, Sam had prima bij Faro gekund.

Ik moet zeggen, Sam helpt mij echt met het verwerken van Faro, ik zeg nog elke dag wat tegen Faro, dat wel.

Maar goed, nu hebben we Sam, en daar richt ik me nu op..

Geweldig Yooop. Hoe je het verwerkt, het laatste stukje van Faro,s leven is niet het enige wat geweest is, verdriet logisch, maar ik zeg altijd, bij overlijden wordt een herinnering geboren, zoveel plezier en ook met een traan, al die jaren die Faro toch bij je geweest is is onuitwisbaar....herinner hem in al die mooie tijd samen met jullie.

Dat doen we zeker, Sam is zo anders, dus we denken natuurlijk ook vaan aan Faro, dat gaat vanzelf..