Niet zien dat de hond erg ziek was

Hallo, 

Ik wil graag mijn verhaal kwijt en ik kon dit specifieke onderwerp niet terug vinden. Vorig jaar hebben we onze Amerikaanse Stafford plotseling moeten laten inslapen. Hij bleek toch ernstig ziek te zijn en wij hebben zijn pijn over het hoofd gezien. Verschrikkelijk!

Achteraf gezien was hij toch al een jaar of 2 ziek. Het begon met plassen in huis en plekjes die steeds terugkwamen tijdens de lente/zomer. Volgens de dierenarts was het incontinentie en allergie. We konden nog verder onderzoek laten doen om dingen uit te sluiten, maar hier zagen we geen meerwaarde in. We gaven hem sindsdien antibiotica en/of prednison.

Na een aantal maanden ging hij wat meer om aandacht vragen door te piepen. Wij dachten, hij zeurt gewoon. En tijdens zijn laatste half jaar werd hij steeds minder enthousiast, wilde niet altijd meelopen, stopte soms tijdens de wandeling of wilde juist een andere kant op. Brokjes wilde hij niet meer en wij gingen over op vers vlees. Dat ging erin als pap! In de laatste 3 maanden ging hij na het slapen wel eens rillen. Het was toen net in de winterperiode, dus wij dachten hij heeft het koud. Ook sprong hij soms overeind als hij net lag. En wij dachten, misschien vlooienbeten?

Toen kwam het moment dat hij na het lopen naast de fiets helemaal bekaf was. Hij was futloos, maar at nog wel. Wij dachten, hij heeft dat al een tijdje niet gedaan, hij zal wel spierpijn hebben. 

Maar na zo'n 5 dagen was het echt mis. Hij kon niet meer lopen, was heel stil en zijn tandvlees en oogleden waren wit. Foute boel dus! Gelijk naar de dierenarts gegaan, echo laten maken en bleek dat hij tumoren had van de milt tot aan de blaas.

Ik vind het zo verschrikkelijk erg dat we niet eerder zijn gegaan voor een echo, bloedonderzoek en wat dan ook. Dat zijn pijn bespaard kon blijven. Hoe konden we toch zo blind zijn. Niet willen zien? Zoveel symptomen van pijn, maar toch niet goed gehandeld.  We gingen een keer in de 1 a 2 maanden naar de dierenarts toe. 

Heeft er iemand eenzelfde verhaal? 

Nu hebbenn we trouwens een nieuw hondje, echt een lieverd. Ik weet nu wel zodra ik verandering merk in gedrag, dan gaat hij naar de dierenarts! Ik kende de vorige hond vanaf zijn 5e jaar, verweet dingen aan ouderdom. Nu weet ik beter en blijft er zo'n ondragelijk schuldgevoel achter. 

Wie herkent dit verhaal, hoe is het gegaan en hoe ben je ermee om gegaan?

Liefs, M

Dat is heel verdrietig....maar ga je nu niet zo schuldig voelen, wij kunnen hier wel van alles lopen aandragen van.....heb je dat niet gezien, terwijl het al landurig was dat de hond niet goed in zijn velletje zit.....een oudere hond krijgt ouderdoms gebreken, hoort bij het ouder worden denk men dan....je hebt nu een nieuwe kleine hond, lees je hond goed, zodat als er een verandering optreed dat je weet, heee daar klopt iets niet...beter een keer voor niets naar de dierenarts dan te laat, probeer het los te laten, en probeer in de toekomst je hond goed te leren kennen zodat je ziet....hee hier klopt iets niet...voor jou verdriet dat je hond is overleden, en daarvoor heel veel sterkte, en ga je niet schuldig voelen, je wist het niet...

Wat ik je nog mee wil geven, verzeker je nieuwe hond..

Sorry Willemijn, ik wilde op jouw reactie reageren. Maar in plaats daarvan heb ik volgens mij op een verkeerde geklikt (rechts naast de datum op een 0+).

Dankjewel voor je snelle reactie. Nu weet ik ook waar ik op moet letten. Als ik eerder had geweten dat het mis was, had ik natuurlijk veel eerder ingegrepen! Schuld komt pas na de daad.

Het is moeilijk om me niet schuldig te voelen, want ik vind het niet menselijk handelen. Eerder mishandeling. Maar het is inderdaad zoals je zegt, ik wist het niet. 

De nieuwe hond is gelijk verzekerd.

Dank!

Liefste Maria,

Ik heb ooit mijn hond verloren aan kanker. Ik had het ook niet

zo snel door. Net zoals het bij mensen kan gebeuren. maar ik herken je gevoel van schuld. Wat mij ontzettend heeft geholpen waren een paar gesprekken bij een psycholoog. Ik weet niet of dat iets voor u is. Maar mij gaf het nieuwe inzichten op gebied van verdriet, afscheid en schuldig voelen. 

Ik herken de schuldgevoelens zeker.

Bij ons ging het om een hondje dat werd geopereerd voor iets quasi onschuldigs als de anaalklieren, en dan, door een kettingreactie van complicaties een hele lijdensweg moest doorstaan tot het uiteindelijk zover kwam dat we hem moesten laten inslapen.

Dat heeft een vreselijk gat in mijn hart gevreten.

Elke keer weer overleg met de dierenartsen, elke weer denken dat je de juiste beslissing neemt, en elke keer ging er wat fout waardoor de situatie erger en erger werd... 

Dan mocht nog iedereen zeggen dat het onze schuld niet was, voor onszelf voelde het aan alsof onze hond leed door wat wij hem hadden aangedaan.

Eerlijk... mij heeft het vele jaren gekost om dit een plaats te kunnen geven. Ik heb dan ook heel lang geen hond meer gehad. De rauwheid was te groot.

Maar nu heb ik weer honden in mijn leven, en hoewel ik nog steeds verdriet heb over hoe het met de vorige hond gelopen is, voel ik nu die allesverterende schuld niet meer.

Ik kan je dus alleen maar het beste toewensen. Hopelijk kan het samenleven met deze hond je helpen om je schuldgevoel een plaats te geven, en dat je er vrede mee kan nemen.

 Maria....wat is schuld ? Als je het geweten had, was je toch eerder gegaan, laat het los, je weet nu dat je wat meer alert moet zijn, en dan nog is het niet altijd te zien als een hond ziek is.....je hebt getracht de hond een fijn leven te geven, je had de hond al toen die wat ouder was, vijf jaar lees ik......en dat je dan wat meer aan ouderdoms kwaaltjes dacht is je niet kwalijk te nemen....

Dankjewel Matti, dat ga ik ook doen. :) Vervelend dat je dat ook hebt moeten meemaken! 

Ik had ook een engels staffordmeisje van 12.

In mei 2016 opende ik hier een topic,van mijn hond gaat zich zo vaak afzonderen,een stafford die zich afzonderd.

Ze was voor de rest fit vrolijk,had in maart nog haar tanden laten schoonmaken onder narcose,haar bloed laten prikken,ze was zo gezond als een vis,de da zei nog,zij wordt oud en ik zei....roep dat maar niet te hard.

Ze was in juni naar het pension geweest had een kuchje,heb foto's laten maken.

Niks te zien.

Ze had altijd een vieze adem en ze wilde niet meer eten.

Op een dag kon ze niet meer lopen ik dacht door de warmte bevangen.

Weer onderzoeken,bloedprikken er was niks te zien.

In augustus als ze op haar rug rolde en blij was ging ze hoesten,steeds vaker.

In augustus heb ik een echo laten maken ze had een grote tumor in haar borstholte.

Heb haar 1 week prednison gegeven en haar laten inslapen.

Alle onderzoeken ten spijt,bloedonderzoeken niks wees op kanker en toch had ze het.

Heb ik te lang gewacht nee....want lymfeklierkanker is niet te stoppen,ben misschien wel blij dat ik het niet eerder wist,heb tot 2 weken voor haar dood volop van haar kunnen genieten zonder tranen.

Was het maar zo dat we alles wat onze honden betreft in de hand hadden.

We doen ons best en die staffords zijn bikkels die ons regelmatig op het verkeerde been zetten.

In mei.....toen ze zich ging afzonderen,vreesde ik al het ergste maar dat schoof ik naar de achtegrond.

Kijk Marie, er zijn er meer die zich schuldig voelen, terwijl het echt niet zo is.....ik hoop echt dat je door deze verhalen een beetje steun kan vinden...

Misschien helpt het te weten dat tumoren niet altijd pijnlijk hoeven te zijn ookal zijn er wel symptomen. Ik heb kanker gehad maar er nooit pijn van gehad.

Beste Alaska's Finest,

Dank voor het delen van je verhaal. Dat is erg naar gelopen, zoiets kan je niet van te voren weten. Je wilt altijd het beste voor je maatje en rekent dan op een goed verloop van zoiets denk ik. Fijn dat het beter gaat, met weer honden in je leven. Het zijn toch je beste vrienden

Het samenleven met de nieuwe pup zal me zeker goed doen. Zo'n vrolijke Engelse Stafford.

Dankjewel Willemijn en Liz. En super Liz, dat je dat hebt overwonnen! Daar ga ik in ieder geval vanuit. 

 Lieve Maria...

Ik herken deze schuldgevoelens heel erg..., ik heb mijn lieve hond ook verloren aan een tumor op de milt..

Bij mij is er ook geen lampje gaan branden dat er iets ernstig zou kunnen zijn..immers, ze was vrolijk, at goed en ging iedere dag mee het bos in...

Ik ben met haar naar de dierenarts gegaan omdat ze wat trager liep, ze leek " gewoon oud" te worden...

Pas na een echo daar bleek pas hoe ernstig het mis was...ze had een flinke bloeding in haar buik en is met spoed geopereerd...

De operatie heeft ze overleefd, maar helaas heb ik haar na 10 dagen toch moeten laten gaan...

Ik heb het mezelf zo kwalijk genomen dat ik het niet eerder heb gezien..ben in mijn hoofd iedere dag van de maanden ervoor nagegaan of ik iets over het hoofd had gezien...foto's en filmpjes teruggekeken...niets op terug te vinden...ik werd er helemaal gek van...omdat ik het gewoon 'gemist' heb....

Maar het was gewoon niet te zien..het was zo'n stoer bikkeltje...

Ik heb er maanden over gedaan om er rust over te krijgen..en mezelf te vergeven dat ik het niet eerder gezien heb...

Het was niet te zien..en bovendien had ik haar er niet mee kunnen redden als ik het wél had gezien...

Schuldig voelen heeft dus geen zin...

maar moeilijk blijft het...

Heel veel sterkte hoor...x

Dag Monique,

Dank voor jouw verhaal.  Bloedonderzoek geeft dus ook niet altijd uitslag voor zoiets. 

Staffords, maar ik denk alle honden wel, zijn hard voor zichzelf. 

Dankjewel Esther voor jouw verhaal. Ook een erg verhaal zeg, je verwacht zoiets dan niet. Dat valt dan echt rauw op je dak. 

Precies zoals je zegt, het heeft geen zin om me zo te voelen, maar dat is moeilijk. 

Dankje!

Dag Maria ik weet ook hoe je je voelt. 

Ik hoop dat je je nog over je schuldgevoel kan heem zetten. 

Ik heb het 2 keer gehad. 

De eerste keer begon de hond agressief te zijn tegen ons en onze andere hond. 

Ik weet dat aan stress , zij had een heel slecht leven gehad waardoor ze altijd al angstig was geweest. 

Vaak was aanval de beste verdediging voor haar. 

Hierdoor kwamen we er te laat achter dat zijn een tumor in haar hoofd bleek te hebben en enorme hoofdpijn moest hebben. 

De 2e keer was met een andere hondje van ons.

Ons kleine dametje was vergiftigd in onze eigen tuin nog wel. 

We hebben werkelijk alles uit de kast gehaald tot nierdyalise aan toe .... achteraf weet ik dat we veel te lang zijn doorgegaan en ze onnodig lang heeft geleden. 

Ik heb er van geleerd toen onze oudste hond ‘op’ was  hij kon niet meer en hoe veel pijn dat ook heeft gedaan en nog doet we hebben hem geen seconde langer laten lijden. 

Dag Sadi's Farm,

Dankje voor het delen. 

Wat sneu! Je wilt er toch alles aan doen om je hond te redden. Jammer genoeg kunnen ze zelf niet zeggen wanneer het genoeg is. 

Achteraf kunnen we ons helaas ontzettend schuldig voelen.. Neem je zelf niks kwalijk alsjeblieft. Ik ken dit gevoel helaas maar al te goed. 

Wij hebben een soort gelijke situatie meegemaakt met onze oude Hovawart. Hij had plots ontzettende buikpijn, zijn toen nog naar een specialist geweest en daar was opeens helemaal over.. hij sprong de auto uit en gaf de dokter een grote lebber over zijn gezicht. Toen geen echo's laten maken en dergelijke... 

Halfjaar later uit het niets opeens gal spugen, opgeblazen buik.. dachten aan maagtorsie maar er kwam bloed uit zijn maag bij het leegpompen. Bleek dus een geknapte tumor te zijn. Hij heeft al die tijd zich zo sterk gehouden. 

Kaylo is ook veel zieker geweest dan hij liet zien. Hij knapte opeens op toen hij op Carporal ging, verder hebben we nooit echt iets gemerkt aan het feit dat hij alvleesklierontsteking had behalve dat hij snel moe was. Daarom zijn we verder onderzoek gaan doen en kwamen we er achter. 

Als zelfs een dierenarts bij één van mijn vroegere honden tot 2 x toe de verkeerde diagnose stelde, blind was en mij 5 maanden aan het lijntje hield, terwijl ik zelf de aandoening bij het eerste consult genoemd heb, die bij een 2nd opinion met echo aan het licht kwam, kan je jezelf niets kwalijk nemen.

Ik neem het mezelf zeer kwalijk, dat ik niet eerder voor een 2nd opinion ben gegaan; dan had mijn hond korter pijn gehad. Mijn hond liet in dat stadium geen pijn zien. Doordat honden bikkels zijn en pijn pas laat tonen, is het voor eigenaren moeilijk om de pijn juist in te schatten of überhaupt te zien.

Ik wens je veel sterkte en hoop dat je nieuwe hondje je troost brengt en helpt om met het verlies om te gaan.

Voel je vooral niet schuldig hoor Maria
Honden zijn enorm hard voor zichzelf
En ik denk dat velen van ons onze uiterste best doen
Om zo goed als mogelijk is voor ze te zorgen
Wij hebben al vele honden gehad , en van elke hond leer je weer . Maar ook ons is het een paar keer overkomen hoor . Er zijn nu eenmaal ziektebeelden die te laat ontdekt worden , net als bij ons mensen
Wij mensen kunnen nog aangeven wat ons scheelt
En dan nog

Ik heb zoiets ook gehad met onze eerste hond. Ze ging in de zomer in de tuin staan hijgen 's avonds. Dat deed ze normaal niet. Toen had ze ineens een grote bult bij een tepel. De dierenarts gaf nog een ontstekingsremmer, voor het geval het een ontsteking was. Maar de ochtend erna lag ze piepend op de grond.


Geen idee hoe lang ze die bult al had, of die al een tijdje langzaam groeide, of ineens binnen een paar dagen heel snel. Een oude hond van 14 ga je ook niet constant betasten... Ik had het kunnen weten aan het hijgen, alleen... ik weet pas sinds ik hier op het forum zit dat hijgen pijn kan betekenen. En dat is dus sinds 2009. En Freya lieten we in 1995 inslapen, dus... Je kunt niet alles weten, helaas.

Mila&Kaylo, Loesje, Thara, Wilma&Dobby, bedankt voor jullie verhalen en reacties. 

Dat zag ik ook als we weer naar de da gingen. Thuis niet zo happy en bij de da wel. Zo'n misleidend beeld..

Ik vind het zinvol om die verhalen te lezen, zodat ik nog beter weet waar ik op moet letten. En een da kan er dus ook naast zitten. 

Ik heb het meegemaakt met de hond van mijn ex. De hond, Ganja werd ineens lui en sloom en dit was het eigenlijk wel tot het moment dat hij een bultje op zijn flank kreeg. Mijn ex zijn vriendin en ik zijn met hem naar de dierenarts gegaan waar is besloten om de volgende dag een punctie te doen. Zo ver is het niet gekomen, Ganja kon de volgende morgen niet meer overeind komen en liet alles lopen. Met moeite hebben we hem op een laken weten te krijgen en we hebben hem naar de dierenarts gebracht waar hij gelijk is geopereerd. Tijdens de operatie bleek hij vol tumoren te zitten en een deel van zijn heup was weg, hij bleek botkanker te hebben. Mijn ex en zijn vriendin hebben besloten om hem niet meer uit de narcose te laten komen.

Mijn ex en zijn vriendin hadden het moeilijk en namen het zichzelf erg kwalijk dat ze niet eerder iets gemerkt hadden maar sommige honden laten gewoon niet zien dat ze erg ziek zijn. Hierbij verwacht je het ook niet bij een hond van drie jaar.

Heel veel sterkte met het verlies van jouw hond. Geen schuldgevoel meer hoor. Je kunt niet door de hond heen kijken en signaleren dat hij zo ziek is. Ik hoor deze verhalen wel veel meer van baasjes die dit ook niet wisten. Onvoorstelbaar hoeveel honden aan kunnen. Van nature verzwijgen honden ook pijn hoorde ik een keer van iemand...omdat ze anders verstoten worden uit een roedel. Ik heb een hond gehad met een slopende ziekte...hij is in april overleden, bijna geen DA die me kon vertellen wat er mis was....

Ze hebben nu rust, geen pijn meer, en zijn vast op een mooie plaats waar ze het goed hebben.