Je eerste hond

Hoi allemaal,

Sinds een maand heb ik Kenzo, een superlieve, aanhankelijke poedel van een half jaar. Het is mijn eerste hond en hij overtreft al mijn verwachtingen. Ik ben bijna 30, maar ik ben als een kind zo blij met 'mijn hond' ;) Ik geniet er zo enorm van, dat ik zo van zo'n beest zou gaan houden had ik niet verwacht! Hoewel ik natuurlijk soms dingen niet weet, of me wat onzeker voel of ik het wel goed doe, gaat het toch zo makkelijk!

Hoe was dat voor jullie? Hoe oud was je dat je je eerste eigen hond had en wat voor een? Heb je daar goede herinneringen aan?

Ik was 38 toen ik mijn eerste hond had, het genieten is bij mij pas gekomen toen ze ouder was (+/- 1 jaar).  Ik had het flink onderschat en was heel mijn leven katten gewoon, er is zo'n groot verschil tussen een hond en een kat, dat ik echt tijd nodig heb gehad.

Ondertussen hebben we vier honden, en ik geniet van elk moment met ze.  Ook van hun puppytijd, die ik de eerste én tweede keer écht niet leuk vond!

Ik had het gevoel dat ik niks anders deed dan achter een pup aanhollen.

Dat is nu helemaal anders, elke fase van het leven van mijn honden is me dierbaar.  En elk moment is een ontdekking bij wijze van spreken, ze laten me soms nog versteld staan met wat ze allemaal kunnen en uitvinden

Bizar he hoeveel je van je hond kan houden

Kan zo mooi zijn...

Ik had mijn 1e hond vanaf mijn 17e na heel lang zeuren.. En ze is nog steeds bij me, je bouwt zo' n bijzondere band op samen, en hoewel ik net mijn 2e erbij heb waar ik ook al veel van hou zal diva, mijn 1e hond altijd een extra speciaal plekje houden in mijn hart.

Ik was 51 toen mijn eerste hond in mijn leven kwam, kleine Charlii, nog steeds mijn grote schat!

Heel veel over honden in het algemeen heb ik hier op het forum van HP geleerd. Charlii en ik leren ook nog steeds van elkaar. We zijn redelijk onafscheidelijk....

Toen ik 3 was kwam onze eerste asielhond, deze is overleden toen ik 18 jaar was. Een half jaar daarna heb ik mijn eigen hond gekocht. 

Ik heb nooit moeite gehad met haar opvoeding, zat er geen minuut doorheen, ik genoot werkelijk van alles, ondanks dat ze niet de makkelijkste was / is. Ze is ontzettend slim, heeft veel uitdaging nodig maar heeft ook weer een enorme dosis humor waardoor alles toch leuk blijft. 

Ook ik had nooit verwacht dat ik zo veel van haar zou houden. Zij gaat voor al het andere en we doen alles wat samen kan samen. Onze band is perfect, ze is echt mijn beste maatje. 

Obi is bijna 5,ben zelf nu 31 dusja zolang heb ik mijn eerste echte "eigen" hond. Daarvoor waren het honden van het hele gezin? Maar die waren eigenlijk ook vooral van mij omdat ik er alles mee ondernam. Maar Obi is de eerste échte. 

Ik heb altijd honden om me heen gehad vanaf mijn geboorte tot nu. Nooit een maand of een dag geen hond gehad. 

Nu heb ik Obi, de allerliefste. 

Ik was 34 toen ik mijn eerste hond kreeg. Buiten een dip toen ik haar maar niet zindelijk kreeg doordat ik het niet goed aanpakte, nooit moeilijk of lastig gevonden. Altijd knettergek geweest met mijn nu oude dame. Die dip heeft maar een paar dagen geduurd.. toen heb ik de fokker gebeld die me goede tips gaf en het leed was snel geleden.

Ondertussen heb ik mijn tweede pup erbij. Die is nu 10 maanden en zit vast gelijmd, genaaid, genageld en vergroeid in mijn hart. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Met haar heb ik het wel veel zwaarder gehad in de eerste maanden. Ik denk doordat ze gewoon moeilijker is maar ook omdat ik ouder ben en fysiek minder aan kan dan toen met mijn eerste hond.

Wat leuk om te lezen, en wat een mooie honden! 

Mijn eerste hond was een oud duitse herder, ook ik was gelijk verliefd op dat kleine hoopje dat ik bij een fokker zag...het wachten heeft nog nimmer zolang geduurd......onzeker nee ben ik nooit geweest, ging allemaal vanzelf...echt...mijn eerste hond is nu nog mij altijd bij gebleven dat mijn leven zo veranderde...zonder hond kan ik me geen leuk leven voorstellen....loop je ergens tegen aan, kom er mee en pik er dan uit wat je aanstaat, en ik wordt heel blij van je bericht, wat je daar schrijft....verliefd op de jonge hond en dat je al van de kleine houdt......

Toen ik heel klein was hadden wij 2 vlinderhondjes. Nadat er eentje was overleden kwam er een dwerg schnauzer bij. 

Na deze hondjes hebben we er even geen gehad en toen kwam onze witte herder Malaika. Ik zat in groep 7.

Toen ik in groep 8 zat en een jaar of 11/12 was kreeg ik mijn eigen hondje een lieve blue merle sheltie die ik Sky heb genoemd

Sky is dus mijn eerste ''echte'' eigen hond. Ik wilde ook heel graag op cursus en zelf gaan wandelen en dingen doen met de hond. Maar met een grote witte herder vond mijn moeder dit niet verantwoord voor zo'n klein meisje.

We zijn toen naar een klein ras opzoek gegaan wat bij mij zou passen. Na een bezoekje aan een fokker wisten we het zeker, het ging een sheltie worden. Daarna met een fokker contact opgenomen waar pups zouden komen en op de wachtlijst was nog plek. Heb hem ook zelf uit mogen kiezen. Sky was het eerste hondje dat ik vast had en ik wist het eigenlijk al meteen. Ik hoefde geen ander hondje meer vast te houden want ik wist zeker dat dit mijn Sky was. En mijn gevoel was helemaal juist!

Ik heb nog nooit zo'n speciale band met een hond gehad als met Sky. Hij lijkt qua karakter enorm veel op mij en hij is echt mijn beste maatje. Ik kreeg hem in een moeilijke periode (na scheiding ouders) en heb enorm veel aan hem gehad, ook daarna (heel middelbare schooltijd wel ongeveer gepest) en nu nog steeds heb ik enorm veel aan hem. Hoop nog lang van hem te kunnen genieten 

Deze foto is ook alweer een paar jaar geleden maar heb geen mooie recentere

Samen groot geworden

Ik ben vroeger vanaf mijn geboorte opgegroeid met pluisje. Pluisje was een mix. Toen ik 17 was is ze overleden, de dierenarts zij altijd dat het een hondje met garantie was. Daarna ben ik altijd een hondenmens gebleven. Toch duurde het tot mijn 44ste voordat onze situatie weer geschikt was voor een hond.

Nanook is onze eerste eigen hond, alleen daarom blijft ze al speciaal 

Na nanook kwamen als snel Satu en Suvi.

Onze eerste hond als gezin was Ziko. Die kregen we toen ik 13 jaar was omdat mijn ouders ons toen pas oud genoeg vonden om samen voor de hond te zorgen (meeste zorg nog voor mijn ouders). 

Helaas overleed Ziko op 8 jarige leeftijd toen ik 21 jaar was. Half jaar later begon het weer te kriebelen en nam ik nadat mijn moeder ook al had gezocht contact op met een fokker. Maylo werd 2 dagen na mijn 22ste verjaardag geboren. Maylo was toen al speciaal voor me omdat ik al veel meer in het 'uitzoeken' process zat. 

Maylo zou eigenlijk meer van mijn vader worden helaas is mijn vader nadat we Maylo 1,5 week hadden plosteling overleden. Maylo is toen automatisch mijn hond geworden. Ik nam gelijk alle zorg over en ik heb best wel wat moeten doorstaan....omdat ik met een groot verdriet zat. Gelukkig was Maylo toen echt mijn grote steun en toe verlaat. Hij is het laatste stukje wat ik nog met mijn vader heb gedeeld. 

Dit was Ziko 

En dit is Maylo

Beide zijn Parsons en toevallig is Ziko de oom van Maylo. Kwamen we pas later achter. 

Mooie verhalen, wat kan een dier speciaal zijn!

Mijn familie lacht om me;"komt Tamara weer aan met haar poedel" Ik kan mijn mond er niet over houden, ik vind altijd wel een lijntje om over mijn poedel te vertellen ;)

Wat een fijne verhalen allemaal :) 

Mijn eerste hond was Lela, een praagse rattenvanger net als Nia&Ffion.

Ik was denk ik 22? 

Ik heb ontzettend veel gehad aan dit forum. Ik was hier denk ik wel dagelijks te vinden, mee lezen, vragen stellen, ook een keer op een HP wandeling geweest en een keer met een paar HP baasjes in de buurt afgesproken.

Een fijne tijd maar ook wel moeilijk omdat ik nog jong was en ze mijn eerste pup was. Zo vond ik het wel moeilijk toen ze steeds haar scherpe tandjes op mij uit teste. Daar heb ik zowel bij Nia als Ffion nog geen problemen mee gehad..ik weet niet of dat is omdat ik zelf ouder en kalmer ben (misschien speelde ik toen teveel met Lela?) of omdat Nia en Ffion gewoon een ander karakter hebben. Who knows.

Indertijd vond ik het ook moeilijk om opeens die enorme afhankelijkheid te hebben. Je overal in huis volgen en noem maar op. Als ik in bad ging dan ging ze naast het bad zitten piepen. Ook dat is nu anders. Ook omdat ik een vriend heb misschien dus we kunnen de last delen.

Toch is Lela heel speciaal voor mij. Ik had haar graag bij me gehouden maar ze is alweer heel wat jaren gelukkig bij mijn ouders maar als ik thuis kom dan zijn we allebei blij om elkaar te zien. Ik heb veel van haar geleerd indertijd en ze heeft mijn liefde voor het ras bevestigd, ik wist dus ook dat als ik ooit weer een hond zou kunnen hebben dat het weer een praagse rattenvanger zou zijn. 

Aila ( hond rechts op de foto ) is mijn eerste hond. Ik ben niet met honden opgegroeid dus alles was ontzettend nieuw ! Aila wordt in mei alweer 4 jaar oud, ik was dus 22 toen ik haar kocht. 1,5 jaar later kwam Dinja (links op de foto) ons pad, ongepland maar kon haar niet aan mijn neus voorbij laten gaan 

Oohh kan echt geen leven zonder ze voorstellen  

Wat fijn dat je ook zo gelukkig bent met je hond !! Heb je een foto? 

Ik was 20 toen ik ging samenwonen en een maand later haalden we ons eerste hondje. Uit het asiel. Toen we voor haar kooi stonden begon ze gelijk op haar achterpootjes rondjes te draaien als een circushondje en ik was meteen verkocht. Ze had een tijdje met haar pups op straat rondgezworven voor ze kon worden gevangen (de pups hadden ze al een aantal dagen eerder gevonden maar haar kregen ze niet te pakken), had een wond aan haar voorpootje vanwege een aanrijding en haar leeftijd werd geschat op 2,5 jaar.

Vanaf het moment dat we haar mochten meenemen heeft ze zich vol vertrouwen in mijn armen gestort. Dat vond ik zo bijzonder, ze leek meteen te weten en ook heel blij te zijn dat ze bij ons hoorde. Weet nog dat het die eerste periode (in de maand november) buiten vaak hard waaide en regende en dan kroop ze 's nachts heel dicht tegen me aan in bed en dan was ik zo blij dat ze nu lekker warm bij ons was en niet meer alleen buiten rondzwierf of in een hokje in het asiel zat. Ze is ruim 13 jaar geworden en we hebben zoveel met haar meegemaakt, wandelingen, uitstapjes, vakanties, altijd was ze erbij. Als ik boos of verdrietig was kwam ze altijd meteen naar me toe om me te troosten. De band die ik met haar had was echt heel sterk, dat realiseer ik me des te meer nu ze er niet meer is. Het verdriet en gemis was zo heftig dat ik eigenlijk nooit meer een hond  wilde, bang om nog een keer zoveel verdriet te krijgen. Maar na ruim twee jaar ben ik toch weer overstag gegaan.

Ouders kochten hun eerste hond toen ze erachter kwamen dat ik er aan kwam, we scheelden precies 4 maanden. Bij hen thuis altijd honden gehad waar ik ook mee trainde, wandelde en cursussen volgde.


Eerste hond die ik zelf kocht kwam er ook bij toen ik nog thuis woonde. En eigenlijk merkte ik 0 verschil met de honden die er al waren, behalve dat mijn geld sneller op ging  Met twee honden van mijn ouders train ik nu ook nog, gewoon omdat het nog steeds 'mijn honden' zijn.

Senn is mijn eerste hond! Hij is nu bijna 9 maanden, lekker aan het puberen hoewel het nu weer langzamerhand beter gaat. Opzich is hij heel makkelijk geweest als pupje: nooit gepiep gehad, snel zindelijk, altijd goed losgelopen, luisterde vrij snel best goed en leert gewoon snel. Als puber werd het loslopen minder, maar dat gaat nu eigenlijk wel weer goed. Verder ook nooit gesloopt. Gewoon een hele aanhankelijke, soms beetje hyperdepieper hondje en een komiekje. Ik zou zweren dat hij me van de week 'uit zat te lachen' nadat hij ontdeugend was. Zat daar bekkie open, tong eruit en die mond hoekjes gingen vrolijk op en neer alsof die zat te lachen. 

Toen ik eind 20 was kwam Taika in mijn leven, onze Leonberger: zij was absoluut niet wat ik van een hond verwachtte en hoe ik het voor me zag, maar zij heeft mij zó ontzettend veel geleerd! Ik kan me bijna niet voorstellen dat er in mijn verdere leven ooit nog weer een hond komt die mij zoveel zal leren als dat zij heeft gedaan.

Ze zeggen wel eens: je krijgt niet de hond die je vraagt, maar die je verdient. Nou, dat klopt dus  Ze is geen makkelijke hond en wat hebben we het moeilijk met haar gehad (soms nu na 7 jaar nog steeds ), maar wat heeft ze ons toch veel gegeven, daar ben ik haar heel dankbaar voor.

Zo heeft ze eigenlijk ook onze tweede hond 'gegeven', want vergeleken met zou elke andere hond 'een eitje' zijn en durfden we het wel aan om er een herplaatser bij te nemen. Dat werd Frøya, onze grote poedel; in bijna alle opzichten de perfecte hond en bij haar gaat alles bijna vanzelf. Dat hadden we blijkbaar verdiend 

Ik ben met allebei de honden ontzettend blij, en zal aan Taika, onze allereerste hond, straks een heleboel mooie herinneren hebben 

P.S. Ik ben ook wel benieuwd naar een foto van jouw mooie poedel!

Mijn eerste hond van het hele gezin kwam er toen ik 8 was, een heel lief boxermeisje. Ik was toen echt panisch voor honden en dankzij haar leerde ik hoe lief ze konden zijn. Toch was dat achteraf gezien heel anders dan een eigen hond, omdat ik alleen de leuke kanten meekreeg natuurlijk op die leeftijd 

Mijn eerste echt eigen hond is mijn huidige hondje, een Noorse Lundehund . Ik was 25 toen ze bij kwam wonen. Ze was mijn vaders hondje maar toen die overleed, nam ik haar in huis. Ik wilde eigenlijk geen hond, maar ik kon het niet van haar te herplaatsen na mijn vaders overlijden, dus ze bleef. Ik kende haar dan ook al van pup af aan en was al wel aan haar gehecht. Ik ben altijd meer een kattenmens geweest (en nu nog over het algemeen wel, vind ik) en ik vond een hond opeens toch wel een hele aanpassing. Daar komt nog bij dat mijn hondje altijd enorm lief is geweest, maar niet het gemakkelijkste karakter heeft. Na het overlijden van haar baasje kreeg ze een aantal grotere problemen. Door haar verlatingsangst raakte ik zelf ook heel wat vrijheid kwijt.

Het eerste jaar dat ik haar had, was voor mij echt moeilijk. Ik wilde haar absoluut houden en mijn band met haar was heel goed, maar ik had het wel heel moeilijk met alles wat ik moest opgeven. Bij mij ging het dus absoluut allemaal niet vanzelf en ik heb vaak gedacht dat een hond toch echt niets voor mij was of "waar ben ik toch aan begonnen". Daarna hebben we stilaan voor een aantal problemen oplossingen gevonden, een aantal dingen werden vanzelf beter en vanaf dan ben ik ook meer echt van haar gaan genieten.

Ondertussen gaat het echt stukken beter. Door samen aan haar problemen te werken, zijn we echt een team geworden  Ik ben echt heel blij met haar en zou haar niet meer kunnen missen. Ik kan nu veel gemakkelijker leven met de nadelen omdat ik besef hoeveel ik er ook voor terug krijg. En een aantal "nadelen" ben ik nu ook meer als een voordeel gaan zien

Mijn allereerste eigen hond was een Jack Russel. 

Toen woonde ik nog bij mijn ma en stiefpa. 

Ik kreeg hem als pup van mijn oom.

Dat was echt mijn hondje en een geweldig diertje. 

Alleen me stiefpa hield meer van “vecht”honden dus toen ik een keer terug kwam uit school was plots me hondje weg. 

Zomaar weggegeven. 

Een  week later had ie een bulldog 

 Wat zielig voor de jonge jij.. zoiets doe je toch niet. 

Heb je als kind die Bulldog ooit nog leuk kunnen vinden?

 Nee ik had echt een hekel aan die hond 

Maaaaar na de eerste “opvoeding” van me stiefpa heb ik ondanks dat alles gedaan om het dier een goed mogelijk leven te geven. 

Veel knuffelen , liefde geven , uitlaten ect . 

Zelf als kind had ik medelijden met een dier dat ik eerst als indringer zag. 

Denken aan mijn eerste hondje haalt vooral veel verdriet naar boven, naast woede over de slechtheid van mensen.

Ik was 12 jaar en hier liep altijd een Duitse Staander rond. Ze was een verwaarloosde jachthond omdat ze niet meer presteerde. Het arme teefje werd op straat gedekt door een verliefde reu (ze had een aanhang van vijf dus geen idee wie de dader was) en kreeg in haar eentje in een paardenstal 6 pupjes. Het zevende lag ergens op straat, ze had de stal net niet gehaald . Toen had de eigenaar ineens weer interesse, hij haalde de puppen op en verkocht er vier op de leeftijd van 4 weken, op een dierenmarkt .
Er was één gitzwart pupje bij en dat mocht ik hebben. De dag dat ik het ging halen, bleek het zoek. Een buurman had het zien dwalen en veilig opgesloten. De pup kwam bij ons maar liep altijd weg. Tuinen werden in die tijd nog niet afgesloten, spijtig genoeg. Toen het hondje exact 6 maanden was, vonden buren hem dood langs de weg, overreden. Wat een verdriet! En om het nog erger te maken, hoorde ik later dat de eigenaar het teefje met een overgebleven nestbroer afgestaan had aan een dierenlabo . Ik word nog ziek als ik er aan denk, de man is intussen al jaren dood maar van mij mag hij branden in de hel. Hij was een echte dierenbeul, schoot ooit hagel in de buik van de teef omdat die tijdens de jacht niet goed presteerde. Hoe slecht kan een mens zijn, het was zo'n door en door trouwe lieve hond .

Wij hadden katten daar bleek ik allergies voor te zijn.

Ze zijn van ouderdom gestorven bij ons.

Daarna kwamen honden.

De creme bovenin (een andere foto is niet bijdehand) was mn 1e hond.

Een bastaardje,behendigheid en wedstrijden mee gedaan.

28 jaar heb ik,wij honden.

Onze kinderen waren toen 11 en 6 jaar.

Het is mijn hobby het is erg leuk gezelschap.

Graag zou ik er weer 2 willen maar de leeftijd houd het een beetje tegen want wat als..

Was 12 toen we een cocker kregen en 18 bij mijn eerste 'eigen' hond Charlie, een witte herder. 

Ik was zes jaar toen ons gezin onze eerste hond verwelkomde: Kelly. Ze was een kruising Border Collie en een geweldig maatje. Ik kon met haar lezen en schrijven en ik kijk met ontzettend veel liefde terug op haar leven. Kelly is helaas twee jaar geleden overleden, dat deed ongelooflijk veel pijn. 

Mijn eerste eigen hond is Lynn: een enorm vrolijk, sociaal en enthousiast meisje van nu twee jaar oud. Ik vond het heel speciaal dat zij Kelly nog heeft meegemaakt. Zo leeft Kelly voor mijn gevoel altijd een beetje voort in Lynn.

Dit is een foto van Lynn en Kelly samen:

Wauw! Wat superveel mooie, ontroerende verhalen... Heel mooi om te lezen....

 Ik heb een goede foto van Kenzo en mezelf, maar die moet ik morgenochtend even zoeken :)

"Het is mijn eerste hond en hij overtreft al mijn verwachtingen. Ik ben bijna 30, maar ik ben als een kind zo blij met 'mijn hond' Ik geniet er zo enorm van, dat ik zo van zo'n beest zou gaan houden had ik niet verwacht! "

Tamara

 
Dit is voor mij trouwens de hele en meteen enige reden dat ik honden heb.


Het tot in je diepst geroerd zijn door de binding, het wederzijdse vertrouwen, de liefde en het verdriet. Het plezier in alledaagse dingen. Alles deel je samen. Zonder woorden, zonder verwachtingen. En als het niet helemaal lekker loopt met één van de teamleden, dan merk je het meteen aan de ander. Of je nou alleen met je hond woont, met je partner en hond, met 7 honden en 3 kinderen. Als er eentje uit balans is merk je dat aan iedereen. Dat is wat het zo mooi maakt, maar ook wat het zo lastig maakt. 

Bij mijn geboorte hadden mijn ouders al een hond, ben er dus echt mee opgegroeid. Ze overleed toen ik zes was.

Mijn eigen hond kreeg ik toen ik een jaar of tien was geloof ik. Het was een kruising tussen een poedel en een keeshond. Dit werd uiteindelijk meer de hond van mijn mama. Ik had ook een hechte band met haar, maar ze was toch meer van mijn moeder; ook omdat ik toen natuurlijk veel bezig was met mijn opleiding. Mijn moeder heeft haar altijd met veel plezier verzorgd.

Een vijftal jaar geleden is Loes er, na het overlijden van de vorige hond, gekomen. En zij is echt mijn hond: ik heb de opvoeding op me genomen, ik beslis over de praktische zaken en we gaan ook samen naar de hondenschool. Dat maakt echt een wereld van verschil. Loes is echt van mij en dat merk je: altijd bij mij in de buurt, luistert het best naar mij. Ik zou haar niet meer willen missen, ik kijk uit naar elk moment met haar.