Je eerste hond

Vroeger hadden mijn ouders een golden retriever en daarna 2 hovawarts. Voornamelijk onze blonde Hovawart was echt mijn vriend, hij overleed toen ik 12 was. 

Kaylo kochten wij eigenlijk als gezinshond toen ik 17 was. Zelfs mij oma heeft aan hem mee betaald  Inmiddels is ze er niet meer maar blijft het een hele mooie herinnering. Ze zei altijd dat zijn staart van haar was. Al hoewel Kaylo dus eigenlijk van ons allemaal was, was hij het daar zelf niet mee eens en trok zich gelijk aan mij op. Inmiddels is Kaylo echt mijn hond. Ik betaal al zijn kosten en zorg dat hij te eten krijgt en uitgelaten wordt. Mijn moeder jat hem altijd 1 dag in de week om met een vriendin en haar honden te wandelen. Je ziet het ook aan hem, hij is altijd bij mij in de buurt en ligt meestal in een straal van 3 meter bij mij in de buurt. Als hij een commando krijgt van iemand in het gezin zoekt hij altijd eerst even oogcontact met mij voordat hij het uitvoert. Heeft dan even dat extra knikje nodig ;) 

Onze eerste ontmoeting 

Onze eerste hond thuis was een kruising, Vicktor, eigenlijk hadden onze ouders een poedelpup voor ons in het asiel gekocht. De pup moest nog een tijdje bij de moeder blijven, in de tussenliggende tijd mochten mijn broers en ik iedere woensdagmiddag met een hondje uit het asiel gaan wandelen. Tijdens deze wandeling zijn we voor een andere hond gevallen, het was de jonge kleine kruising die uiteindelijk met ons mee naar huis ging. Na Victor kregen we een chow chow die we ook Vicktor hebben genoemd.

Eigenlijk is Balou de eerste hond die echt van mij is, de andere honden waren ondanks dat ze natuurlijk uiteindelijk wel mijn verantwoordelijkheid waren van de kinderen. We hebben toen mijn kinderen uit huis gingen dan ook in overleg besloten dat de honden bij mij bleven omdat ik alle tijd voor ze had maar Mowgli ging wel regelmatig bij mijn dochter en haar vriend logeren. Dus ik heb mijn hele leven honden om mij heen gehad maar sinds vijf jaar heb ik pas mijn eerste eigen honden.

Ik ben vanaf kleins af aan al gek op dieren en speciaal op honden. Hoe graag ik het ook wou, een hond kwam er niet, omdat mijn moeder kampt met erge astma. 

Ik was dus vanaf de basisschool altijd bij een vriendinnetje op de boerderij te vinden, waar het stikte van de dieren. Er liep altijd een Australian cattledog en een boerenfox rond. 

In de jaren daarna een ex gehad waar een Jack Russel liep. Hier was ik zo hecht mee! Het beestje stond elke ochtend voor de deur met zijn neus te briezen, om aan te geven dat hij naar binnen wou. Hij kwam dan heerlijk met mij kroelen. 

En uiteindelijk een vriendin ontmoet, welke een stafford had. Vele nachten als ik daar op de bank bleef pitten, lag zij bij mij alsof het een lichtgewicht kat was. Soms wakker omdat je moeite had met ademhalen, maar wat ben ik gesmolten voor dat ras. 

Ik was 26 toen ik een relatie had en wij wilden samen wonen. Mijn ex wist dat het altijd mijn wens was om een hond te hebben en zo had hij geregeld dat wij bij meerdere fokkers gingen kijken voor een Engelse stafford. Uiteindelijk gestuit op Bailey, het kleintje was 3.5 week en de enige samen met een zusje die nog over waren. Bailey was het kleinste reutje van de drie en mijn gevoel zei direct: maakt niet uit dat je kleiner bent.. Ik hoef niet de grootste. Beiden vast gehad maar ik was gelijk verkocht aan Bailey, helemaal toen hij mij grondig begon te likken in mijn hals. 

Heel ongeduldig geweest tot we tussendoor nog een keer gingen kijken en hem daarna uiteindelijk mee mochten nemen.

De relatie liep kort daarna verkeerd. het was even extra zwaar omdat ik er finaal doorheen zat, maar er tegelijkertijd een klein pupje was die dag en nacht afhankelijk van mij was. Maar hij was er altijd bij in die moeilijke tijd en heb ik het gevoel dat onze band nu ontzettend sterk is. Qua karakter lijkt hij ontzettend veel op mij: sterk eigen willetje, zachtaardig, in sommige situaties wat onzeker en een lading humor. 

Wij wonen nu tijdelijk bij mijn ouders, wat voor veel spanning zorgde bij mij of het wel goed zou gaan met mijn moeder. Maar een kwestie van goed schoonmaken en Bailey goed verzorgen, heeft tot nu toe ervoor geleidt dat het prima gaat en Bailey niet meer weg te denken is uit onze familie. Zij noemen hem ‘ons vierde kleinkind.’  

Bailey is nu net 7 maandjes en ik hoop nog heel lang van hem te mogen genieten! 

Ik was 19 toen ik mijn eerste hond kocht. Wou altijd al een hond maar mocht niet. Uiteindelijk een compromis gesloten, ik mocht toen ik 18 was het jaar erop in de zomer een hond kopen.
Ds kwam in januari.

Ik wou een rottweiler, maar dat mocht echt niet, dus er kwam een werk lijn Mechelaar. Ze is er nog steeds... Mijn alles <3 ondertussen al wat honden bij, ze heeft de loop van mijn leven bepaald... Een pracht van een aankoop geweest <3

Mijn eerste hond, dat is natuurlijk Bink. Bink kwam bij ons toen ik 6 was en overleed helaas in 2015. Hij is maar 9 jaar geworden. Wij zijn de enige in de familie met honden en toen wij vertelden dat we een Bullterriër namen, had iedereen zo zijn bedenkingen. Het duurde uiteraard niet lang voor iedereen dol op hem was. Bink was een hele vriendelijke, stabiele, fijne hond.  Dol op kinderen en gezelligheid. Dankzij Bink hebben we nu ook onze huidige Bull. 

Ik was zo'n kind dat constant zat te zeuren om een hond .

Mijn tante woonde naast een jager. Toen we daar op visite waren, werd vermeld dat de jager één van zijn honden wou wegdoen. Natuurlijk moést en zou ik toen die hond hebben. 

Het bleek een gordon setter te zijn (met vermoedelijk ook wat flatcoat erin), die de jager van iemand anders had overgenomen.

Maar de hond bleek niet goed in zijn taak, en hij werd erom mishandeld. Ik herinner me nog altijd die eerste blik op zijn hok, met de ijzeren staaf ernaast .

Hij had wonden en kale plekken op zijn rug, van waar ie altijd werd geslagen.

En dus namen we hem direct mee naar huis. Hij sprong zo de kofferbak in.  

We woonden toen in een zeer rustige omgeving, en de hond kreeg alle vrijheid. Hij ging elke dag op zichzelf wandelen, haha. Iedereen in de buurt kende hem. Dan kreeg hij een aai, of ergens een stuk worst. 

Als ik daaraan terugdenk, hoe gemoedelijk dat toen ging en hoe normaal we dat vonden... 

Hele mooie herinneringen dus, aan mijn eerste vriend!

Mijn eerste hond, waar ik zooo blij mee ben :)

" Mijn eerste hond, waar ik zooo blij mee ben "

Tamara

 Aaah leuke foto samen!! 

Toen ik 8 was kregen wij Spaiky. Nu ben ik 19 en ik woon nog steeds bij mijn ouders dus Spaiky is eigenlijk gewoon altijd van ons samen geweest. Wel heb ik ervoor gekozen om bepaalde taken te doen, ik ga altijd met hem wandelen en we trainen altijd samen trucjes. Als ik later op mezelf woon wil ik zeker ook weer honden. 

Mijn eerste hond was een bastaardje. Hij woonde bij kennissen van mijn ouders en toen ik daar op bezoek was zat hij achter de bank. Hij mocht verder niet in de kamer, want hij verloor haar....

Toen ik zei dat ik het een leuk hondje vond, zei mevrouw : je mag hem hebben hoor...  Dat vond m'n moeder leuk toen ik met die mededeling thuis kwam!         (Ik was een jaar of 14).

Een tijdje gezeurd, niets meer gehoord, tot op een middag mijn moeder een zak met Bonzo en een etensbak in de kamer zette... Ik ga er nog van huilen.

We zijn hem gaan halen en hij is daarna nog 14 jaar mijn beste maatje geweest.    In lief en leed.

" Mijn eerste hond was een bastaardje. Hij woonde bij kennissen van mijn ouders en toen ik daar op bezoek was zat hij achter de bank. Hij mocht verder niet in de kamer, want hij verloor haar....
Toen ik zei dat ik het een leuk hondje vond, zei mevrouw : je mag hem hebben hoor...  Dat vond m'n moeder leuk toen ik met die mededeling thuis kwam!         (Ik was een jaar of 14).
Een tijdje gezeurd, niets meer gehoord, tot op een middag mijn moeder een zak met Bonzo en een etensbak in de kamer zette... Ik ga er nog van huilen.
We zijn hem gaan halen en hij is daarna nog 14 jaar mijn beste maatje geweest.    In lief en leed. "

jantien

 Wat een mooi verhaal 

Ik was 26 toen ik Twinko kocht. Hij is mijn eerste hondje. In mijn omgeving ging iedereen lachen toen ik zei een chihuahua te willen kopen. Ze vonden dat niks voor mij. Maar het was een weloverwogen keuze. Hoewel het uiterlijk mij niet direct aansprak vond ik het karakter en formaat gewoon het beste in mijn leven passen. 

De opvoeding heb ik weinig herinneringen meer aan dus ik denk dat dat wel goed ging. Ik ben van mezelf vrij stabiel (als ik dat zeggen mag) en ik hou van structuur. Aangezien ik Twinko in mijn eentje kon opvoeden was dat ideaal wat betreft consequent omgaan met gedrag. Twinko gaat iedere dag mee naar werk dus ook daar kon ik hem in de gaten houden. En verder ben ik niet zo moeilijk. Gewoon hond lekker in bed, op de bank, optillen als hij bang is, voeren op het oog, ongelukje binnen kan gebeuren, buiten lekker los.. enz enz. Zolang hij luistert als ik hem roep heb ik verder weinig wensen.

Ik denk dat de band misschien extra bijzonder wordt als je altijd samen bent. Twinko en ik zijn 24 uur per dag bij elkaar en voelen elkaar feilloos aan. Hij heeft respect voor mij en ik voor hem. Hij vertrouwd mij en ik vertrouw hem. We hebben samen al zoveel meegemaakt, zoveel gezien, zoveel op reis geweest. Zo lang we maar samen zijn vindt hij alles goed, en ik ook 

" Ik was 19 toen ik mijn eerste hond kocht. Wou altijd al een hond maar mocht niet. Uiteindelijk een compromis gesloten, ik mocht toen ik 18 was het jaar erop in de zomer een hond kopen.
Ds kwam in januari.

Ik wou een rottweiler, maar dat mocht echt niet, dus er kwam een werk lijn Mechelaar. Ze is er nog steeds... Mijn alles <3 ondertussen al wat honden bij, ze heeft de loop van mijn leven bepaald... Een pracht van een aankoop geweest <3 "

Maart

 
Hahaha, waarom mocht je wel een werklijn mechel en geen rottweiler? 

De mechel kenden ze niet echt, een rottweiler was voor hun associatie met agressief.

Nu, achteraf gezien is het wel het beste verbod geweest dat ze me ooit hebben opgelegd!

Heerlijk dat je zo geniet van je eerste eigen poedel ventje 

Ik was  42 toen ik mijn eerste eigen hond nam ..en de 2e ook 

Ik wilde wel eerder maar mijn werk en leven was niet zo handig voor een hond ivm werk

had wel oppas en uitlaat  honden hier en daar

maar het kriebelde steeds harder

Dus ik heb mijn werkweek in 4 lange dagen gepropt

ben vaste oppas gaan zoeken voor tijdens werk....

Dat lukte 

en na 1.5 jaar vanaf eerste idee vond ik 2 prachtige urgente lang zitter spanjaardjes

Op mijn verzoek zijn ze bij elkaar gezet en hebben ze de kattentest gedaan(had ook 2 katten)

Dat alles ging goed dus ze zijn hier samen komen wonen

ze waren toen 7 en 8

hier beide nog in het asiel

en mijn zoet smoeltjes paar jaar later,

8 pootjes op 2 volle blije buikjes..net broertjes

Helaas zijn ze allebei vorig jaar overleden...

Maar wat heb ik van ze genoten 

2 jaar geleden kreeg ik mijn eerste eigen hond, ik was toen bijna 21. 

Eigenlijk wilde ik geen eigen hond en zou ik een hond voor het gezin uitzoeken in het asiel. (In Spanje,  waar ik toen 6 weken stage liep) Maar ik had al zo'n klik met haar en ze voelde zo eigen, dat ik toch had besloten dat ze mijn eigen hond was. Mijn ouders zeiden al jaren dat ik een eigen hond mocht, maar ik wilde dat niet omdat ik niet wist of het kon als ik op mezelf ging wonen met werk enzo. Dus toen ik dat zei vonden ze het meteen goed. 

Na 6 weken ging ze mee naar huis. Dat was zo gaaf. 

Heb er geen seconde moeite mee gehad, ze is eigenlijk ook heel makkelijk. Het enige dingetje vond ik haar jachtinstinct, maar dat gaat ook goed.  Maar we hebben thuis ook altijd honden gehad, dus mn leven veranderde daar door niet echt. Ik moest toch al uitlaten, wandelen, voeren, etc. 

Ik ben iig super blij met haar, en dat ze helemaal van mij is. 

Toen ik acht was, kregen we thuis ons eerste hondje. Een Dwergschnauzer genaamd Tiara. We namen haar over van een collega van mijn vader. Haar moeder was recentelijk overleden en Tiara was van haar moeder geweest. Zij had zelf al twee hondjes, en eigenlijk geen plek voor een derde, zodoende kwam ze bij ons. Ik kan helaas even geen foto van haar vinden..

Ik ben altijd al gek op honden geweest, mijn moeder zegt dat "hond" mijn eerste woord was. Toen ik 15 was ging ik vrijwilligerswerk doen bij het dierenasiel. En daar kwam ik, twee jaar later, mijn eerste écht eigen hond tegen, Punk.


(Punk is de meest linkse hond, ik het meest linkse mens)

Ik had het als (late) puber vrij moeilijk, en Punk was echt mijn alles.



Helaas gaan honden minder lang mee dan mensen. Ik heb Punk bijna acht jaar gehad, ze is bijna veertien geworden, ze heeft het nét niet gehaald.



Punk was echt.. de ideale hond. Kon met alles, kon goed alleen zijn, liep overal los (ook langs de fiets in het verkeer). Ze deed letterlijk nooit iets verkeerd. Een heerlijke hond om als eerste hond te hebben.

Mijn eerste hond kreeg ik dat ik 12 jaar was. Een Welsh springer spaniel. Ik was echt zijn baasje. Deed trainingen en liet hem uit. Aantal jaren later deed ik zelfs het trimmen zelf. 1 jaar nadat ik het huis uit was hebben we haar helaas moeten inslapen. Wat een schat van een beest, was echt mijn maatje. Nu een man en 4 kinderen rijker en op de wachtlijst voor toch weer een Welsh springer Spaniel. Zo onwijs leuk ras! Hopelijk krijgen we snel bericht dat er een nestje in aantocht is????

Op mijn 12e nam mijn moeder me spontaan mee naar het asiel voor een hond. Toen we daar aankwamen was het asiel nog dicht maar mochten we wel in het boek kijken met honden die ter adoptie waren maar nog wel bij hun eigenaar woonde.

Mijn moeder wilde perse een stabyhoun omdat ze die gezien had bij kennissen. 

Toevallig stond er een stabyhoun in het boek en kregen we de contactgegevens van het gezin. We zijn daar meteen heen gereden en eenmaal daar kwamen er 2 honden naar ons toe. 1 stabyhoun en iets wat erop moest lijken. Wij dachten dat de stabyhoun dan voor adoptie was maar het bleek de kruising te zijn.

Ik was destijds nog best bang voor honden en vond die kruising helemaal niks haha. Maar toch wilde ik graag een hond en het was of deze, of geen.

Uiteindelijk hebben we haar toch meegenomen en hadden we nog helemaal geen spullen dus zijn we meteen met haar naar de dierenwinkel gereden voor alle spullen.

De jaren erna heb ik enorm veel steun gehad aan Rori. Ze was 3 toen we haar adopteerde en is inmiddels 11 jaar en woont nog steeds bij mij.

Mijn jeugd is erg heftig geweest en zonder Rori had ik het niet volgehouden denk ik.

Zonder Rori was alles veel moeilijker geweest en ben super dankbaar dat ik heb haar mogen adopteren, het is zo'n schatje. Ondanks wat we samen meegemaakt hebben is ze nog steeds dol op andere mensen en vind ze het heerlijk om samen dingen te ondernemen.

Soms kan een hond extra belangrijk zijn voor iemand en zeker voor een kind in een moeilijke situatie. Ik ben nu 20 jaar en woon gelukkig met Rori en mijn vriend in ons eigen huisje. 

een ontroerend verhaal Loes
magische wezens honden, een heel lieve eerste hond heb je