Het laatste stuk van een hondenleven en je werk.

Ik zal alles in zijn werk stellen om bij mijn hond te blijven. Ik heb de laatste dagen van Mowgli bij haar geslapen en was er 24/7 voor haar. Ik zit in een positie dat ik soms kan zeggen, gelukkig dat ik altijd thuis ben.

Ik werk fulltime en toen mijn eerste hond achteruit ging en ik wist dat het niet lang meer zou duren hadden ze daar op mijn werk alle begrip voor gelukkig. Ik heb uren opgenomen om eerder naar huis te kunnen en de laatste dagen heb ik vrij kunnen nemen. De dag dat ik hem in liet slapen hebben ze geen uren gerekend. Hele coulante werkgever dus, maar ik zit ook in een functie waar iets een dag kan wachten en tegenwoordig kan ik eventueel ook vanuit huis inloggen en toch ook werk doen.

Los daarvan, had ik geen vrij gekregen dan moet ik bekennen dat ik niet had gaan werken. De dieren nemen een zeer grote plaats in, in ons/mijn leven en als ze ziek zijn of als we afscheid moeten nemen wil ik er voor ze zijn.

Toen we onze eerste hond moesten laten inslapen had ze een enorme bult ineens bij haar tepel. Naar de dierenarts en iets tegen ontsteking gekregen, voor het geval het dat was. Ging het niet weg, dan was het een agressieve mamma tumor. De volgende ochtend was ik om 7.45 op, want in had een HBO examen. Freya piepend op de grond. Ik mijn vader uit bed getrommeld met de mededeling "dit gaat niet meer, bel de dierenarts maar voor een afspraak". En toch naar het examen gegaan. Ik was voor 11 uur thuis en toen naar de dierenarts voor het inslapen.


Ik heb dat examen nog gehaald ook...


Maar dat is een beetje mijn maatstaf. Een examen is belangrijk, maar werk net zo goed. Meestal vinden mensen het maar raar als je vroeger weg moet ivm. dierenarts e.d. En bovendien wachten veel mensen langer dan het moment dat de dierenarts zegt "inslapen is gerechtvaardigd", dus vaak is een punt tussen dat moment en zelf nog even samen willen zijn wel te regelen. Maar dagen vrij nemen voor de hond... nee. Dan bespaar ik hem liever leed in plaats van dat ik hem voor mezelf nog een paar dagen in leven houd. En dan heb ik het werk probleem ook niet...

Goedemorgen, hier in Belgie hebben ze niet zoveel mogelijkheden. Dus toen onze teckel blind werd en verlatingsangst kreeg stonden we voor een dilemma. Voor ‘s nachts was er snel een oplossing, ik kocht een zetelbed, dat een plaatsje  kreeg in de living en dan mocht hij lekker met mij mee in bed, probleem opgelost. 

Overdag kon ik terugvallen op onze buurvrouw van 90. Zij is alleen en vond het zalig om overdag te kunnen zorgen voor mijn hond. 

Kijk eens rond in de buurt, misschien zijn er mensen die zo een oplossing kunnen aanreiken. 

Ik kan je alleen maar zeggen, knuffel je oudere hond veel, heel veel, er is nooit eentje gestorven door te veel te knuffelen.