Je hond is overleden en dan?

 Is wel een mooi iets.

Eigenlijk zijn er een heleboel opties maar het is maar net wat goed voor je voelt. Je kan de hond natuurlijk zelf begraven maar ook een grafje huren op een dierenbegraafplaats. Kies je voor crematie dan heb je nog keuze uit individueel en gezamenlijk cremeren. Bij het crematorium kunnen ze hem dan ook uitstrooien. Je kan hem zelf brengen naar het crematorium maar ook laten brengen door een dierenambulance of laten ophalen bij de dierenarts door het crematorium. Soms kiezen mensen ook voor destructie of gaan ze inderdaad naar de universiteit voor practica voor de studenten diergeneeskunde. 

Een van onze hovawarts hebben wij thuis laten inslapen. Daarna hebben we het crematorium gebeld en hebben hem toen zelf weggebracht. Hij is toen individueel gecremeerd en een paar dagen later hebben we zijn as opgehaald. Onze andere Hovawart is thuis plotseling overleden, ook hij is individueel gecremeerd en hebben we later zijn as opgehaald. De golden van mijn moeder vroeger is gecremeerd en daar door het crematorium uitgestrooid. Voor de rest is het inderdaad het chipnummer op overleden omzetten, vaak doet de dierenarts dat en de hondenbelasting opzeggen, daar heb je wel een overlijdensverklaring van de dierenarts voor nodig. Van beide honden hebben we een plukje haar in een fotolijstje met hun foto. We bekijken het ontzettend per dier, onze 1e Hovawart willen we graag nog laten uitstrooien in Frankrijk bij het vakantiehuisje van onze familie, daar was hij echt op zijn gemak. De andere was echt een familiehond en was het liefst bij ons. Hij blijft gewoon lekker in zijn urn op de plank

 Dat kan niet altijd...Zware honden bij een bepaald gewicht nemen ze niet...ook niet voor doeleinden voor studenten.....

"  Dat kan niet altijd...Zware honden bij een bepaald gewicht nemen ze niet...ook niet voor doeleinden voor studenten..... "

Willemijn, baasje van Bams.......en Ogin

 Boven de 30 kilo nemen ze al niet. Ook geen honden met tumoren in buik en/of borstholte en ze moeten volledig intact zijn.

Dus er is al een flink percentage wat ze niet kunnen "gebruiken".

Maar ook al zouden mijn honden wel in aanmerking zijn gekomen, dan nog had ik dat nooit gedaan. Voor mijn gevoel verdienen ze hun rust en geen gepruts aan hun lijf.

De 2 die ik al meegemaakt heb, zijn bij de da gebleven. Geen behoefte om ze 'bij mij' te hebben.
Ds zal ik wel laten cremeren, eerste hond, gans haar leven bij mij... Die wil ik wel thuis hebben. De as wil ik gewoon mee in een zak en die stop ik dan in een knuffelbeer.

Geen sentimenteel hoekje of overduidelijke urn in mijn huis, bezoek hoeft dat niet te weten. Gewoon een leuke knuffelbeer ergens op een plaatsje.

Afgelopen maandag had ik deze situatie bij de hand toen ons kooikerhondje onverwachts na een operatie toch doodging. 

Ik heb gewoon gegoogled op “dierencrematorium friesland” en daar een telefoon nummer gebeld. De medewerker heeft haar toen vroeg op de middag opgehaald, ook ivm het weer alarm wat uitstond voor Nederland door de sneeuw. 

Toen de medewerker kwam hebben we de papieren ingevuld en is ze in een speciale krat meegegaan naar het crematorium (nadat we nog even afscheid hadden genomen) .

tijdens dat gesprek is er nog gevraagd naar het gewicht van de hond en of we nog speciale wensen hadden. Dat hadden we niet en als ik de rekening betaald heb dan wordt de as in een gewone askoker bij de dierenarts afgegeven waar wij het dan op kunnen halen. 

De as komt gewoon bij ons in de tuin, bij het graf van onze vorige hond. We hebben deze keer voor cremeren gekozen omdat het geen haalbare kaart is om met dit weer een kuil te graven van 1m3. De klei is sopnat en loodzwaar, plus het grondwater staat te hoog. Was het nu zomer geweest, dan hadden we haar dus gewoon in onze tuin begraven, naast haar maatje. Maar goed, het is winter en dus doen we het zo maar. 

Vanmiddag ben ik nog even op het gemeentehuis geweest om de hondenbelasting te wijzigen. 

Boven de 30 kilo heeft niets te maken met de hond, maar komt voort uit de arbo regels...

haha en het intact zijn.. ik hen wel even gevraagd of de hond geholpen mocht zijn.

Ja dat mocht, het intact sloeg op het aantal poten...

Goed idee om je lieverd door middel van individuele crematie zelf in de oven te plaatsen. Dat is waar ik zelf ook op stond.

De meerkost voor zoiets (10€ in mijn geval) valt echt te verwaarlozen. Het is het laatste wat je doet voor je trouwe dier, dan ga je niet gaan besparen, toch?

In elk ander geval krijg je een groepcrematie en weet je niet eens of de as die je meekreeg wel van je eigen viervoeter is.

Bij een individuele crematie zal je de eerste afspraak in de ochtend krijgen, daar de oven op dat tijdstip volledig schoon is.

Tijdens het proces van de oven krijg je ruimschoots de tijd om een urn, juweel, enzoverder uit te kiezen, als dat is wat je wenst.

In sommige crematoria hebben ze een ruim aanbod van zaken en diensten die eventueel interessant kunnen zijn, en die je kan raadplegen op de desbetreffende site van de crematoria zelf.

Ook krijg je een papier (bewijs) mee dat het stoffelijk overschot van je hond is gecremeerd.

Ik heb het helaas vaker meegemaakt afscheid te moeten nemen.

De lichamen van de meeste van de honden hebben we naar een dierencrematorium gebracht en individueel laten cremeren en weer met urn opgehaald. zo hadden we het gevoel de hond weer een beetje thuis te hebben. Foto bij de urn. Zo konden we er ook nog even naar kijken in de open kast. Ik vond dat erg prettig. Kon ze ook nog een beetje verder afscheid nemen.

We gaven de verklaring van de dierenarts door ivm de hondenbelasting. En veranderden ook bij het NDG. En gaven het door bij de Raad van Beheer. En natuurlijk fokker en alle hondenvrienden.

Hoop dat je het nog niet hoeft mee te maken.

"  Niemand hoeft er ook wat aan te hebben. Iedereen moet doen wat bij hem past.
 
Als ik een eigen tuin zou hebben zou ik ze begraven.  "

Paddy, Finley (Kees)

 Begraven geniet ook mijn voorkeur. Helaas ook geen eigen tuin aangezien ik huur. En echt maagdelijke plekjes in de natuur bestaan niet meer.

Ik heb ooit mijn konijntje van 10 jaar in het bos begraven. Ondertussen is daar een grote struik boven op gegroeid. Wanneer ik nu naar het bos ga, voel ik mijn konijntje overal om me heen.

 Klopt, intact zijn heeft meerdere betekenissen

 Mooi is dat.

Ik heb er met de hondjes ook wel eens over gedacht. Maar t mag echt niet, en stiekem is ook weer zo'n gedoe.

Dus ook individeeel gecremeerd en verstrooid op een mooi plekje. 

Mijn eerste hond is op aanraden van de dierenarts toen, in de tuin begraven, ze zei ook nog hoe diep dat wettelijk moest. Ik had er een mooi plekje gemaakt in de buurt van een appelboompje met mooie stenen en kruiden.

Lola is in het dierenziekenhuis overleden en is vanaf daar opgehaald door een crematorium, haar as hebben we in een urn hier bij ons, en ik heb een kettinkje met wat as van haar.

 Toch raar dat de ene mens zijn dier blijft koesteren en de ander dit sentimenteel vindt... ik wil je niet aanvallen, maar dit komt zo koud over.  Ik kon na het overlijden van mijn hond(en) de as nog niet eens zien.  Een vriendin van me heeft de urne gemaakt én de as er in gedaan.  Zelfs al begraaf ik ze liever, in mijn gedachten blijven ze dan intact, ook die as verdient respect, ze is immers van mijn geliefde overleden hond.

Ik benijd je nuchtere instelling, dit zou me zoveel pijn besparen, mocht ik dit ook kunnen...

Bij ons is er ook geen specifiek hoekje voor max. Wij hebben max ook bij de dierenarts achter gelaten. Max zag er gelijk niet meer uit als max... ziel was er helemaal uit. Vreselijk om te zien. En ik heb er spijt van dat ik de dag erna nog ben gaan "groeten". Dat Beeld blijft me bij. 

Hij staat in een kleine urne subtiel tussen kaarsjes op de kast( meeste mensen zien het zelfs niet). Er hangen wel foto's van hem maar ook heel subtiel. In de living hangen drie grote kaders. Met de ogen van de honden (zoals op mijn profielfoto). Max hangt in het midden met Udhai en O'die er naast. 

Liz, ik geloof dat ik rond de 400 euro heb betaald voor de crematie van mijn hond. Ik heb wel gekozen voor een extra juweeltje (een hartje met wat as in) en dat was nogal prijzig. Maar goed, zo wou ik het en zo is het gebeurd. Een hond van het formaat Golden begraaf je ook niet zomaar eventjes in de tuin... Dus voor ons was dit de enige oplossing.

Wat ik het allermoeilijkste vond was 'het opruimen' van haar spullen. Er stonden afdrukken van pootjes op de ramen, er lag haar in mijn kofferbak, haar water stond er nog, etc. Ik heb er eerlijk waar, maanden over gedaan om alles beetje bij beetje weg te doen.

Na een half jaar of wat heb ik ervoor gekozen om al haar spulletjes samen in een doos te doen. Daarin ook haar mand met de urne erin. Haar speeltjes liggen ernaast. Die doos staat nu boven in een bergruimte. Ik heb er haar naam opgeschreven en ze rust naar mijn gevoel in vrede, thuis.

Het juweeltje is altijd bij mij. Ik hoop voor je dat je dit moment niet snel moet meemaken maar ik weet uit ervaring dat als je er eenmaal aan begint te denken, het je verteert vanbinnen. Mijn hond wegbrengen was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan.

Ik heb geen urn en hoef ook geen herdenkingshoekje voor mijn huisdieren.

Het huis zou dan ook al behoorlijk vol staan. Katjes,honden,konijnen en hamsters...

Overal in mijn huis hangt ergens wel een foto.

Ik laat honden apart cremeren en de as uitstrooien....een dode hond is een omhulsel,de ziel is weg.

Als er met mij iets gebeurt dan moet zeeman mij ook niet op de kast zetten,ik wil ook uitgestrooid worden. Is dan ook meer dan logisch dat ik bij mijn dieren er ook zo insta.

Ik heb hun as niet nodig,ze zitten voor altijd in mijn hart.

Deel dat wel ja. En voor mij zou een urn met as niet (meer) mijn hond kunnen vertegenwoordigen. Het zou niet meer zijn dan as.

Belangrijkste draag ik al bij me, herinneringen van de hond. Ook al worden zelfs die slechter over tijd. Ze zijn me 1000x waardevoller dan as.

 Die herinneringen hou je altijd bij je. We hebben het ook nog regelmatig over onze eerste hond.

Weet je nog ....en dan een grote glimlach.

Ook onze katjes, de hamster die een hekel aan mij had en mij altijd beet.

Heel veel mooie liefdevolle herinneringen die je hart verwarmen en je soms met weemoed vervult maar in je hart blijven ze altijd.

Jolanda, pukje en jack.. Sorry dat je maar twee botjes hebt gekregen... ik deelde ze uit op mijn mobiel en toen ging het fout...

Ja dat is wel een goeie Lizz...

Ik weet dat mijn broer zijn hond werd opgehaald door de dierenambulance, die hadden geen mooi afvoerbed/rek, dus die moest in een zwanendoek.

Terwijl zij zo overstuur en verdrietig waren deden de ambulancerijders heel koel en afstandelijk, en toen viel hun geliefde huisdier bijna uit de zwanendoek, de pootjes die er uit hingen vergeten ze nooit meer, ze zijn nog meer verdrietig van het afvoeren, als ze het er over hebben dan zie je ze niet goed worden bij het beeld dat ze hadden.

Dus ik ga ook eens uitzoeken wat ik wil, op laten halen door het crematorium lijkt me het fijnst, of zelf brengen.

Eeen hoekje zou ik nooit maken, ook geen urn, ik geloof in leven na de dood, het lichaam is maar een omhulsel, ik zou de as uitstrooien waar Faro graag loopt.

Ik heb niet eens foto's van mijn familie hangen, ook niet van mijn vader die overleden is, ik herinner liever mensen en dieren levend.

Mijn agaponis heb ik in de tuin begraven, die was 28 jaar bij me, ik zou niet weten of dat met Faro ook kan, maar wat als we gaan verhuizen, ik zou me er rot door voelen denk ik.

Bij de dierenarts achterlaten doe ik niet, die komen gewoon bij de verbranding, er word dan mee gesmeten, nee dat wil ik dan weer niet.

In ieder geval goed dat we er over nadenken.

Wij kregen telefoon na een onderzoek: nog 6 maanden maximum. Het zijn er een grote 3 geworden.
In die maanden heeft het me geen seconde losgelaten. Het enige waar al mijn hersenkronkels steeds op uitdraaiden was: ik wil jou niet afgeven.

En toch. Toen het echt niet meer ging, toen ze echt té ziek werd... was het mooi geweest. Niet voor mij, maar voor mijn hond. Dat ik haar meenam wetende dat het de laatste keer was is op dat moment zelfs geen punt geweest. Zij mocht niet afzien, dat was het enige wat ik toen wilde. En dat ging voor al de rest.

Als ik eraan terugdenk doet het me nu meer pijn dan op het moment zelf. Haar as die nu in een urn zit zal ik ooit ergens uitstrooien. Ooit. Maar die ketting blijft van mij. En mijn herinneringen en liefde voor haar ook.

Het is beter iets te hebben gehad en het te moeten afgeven, dan nooit iets te hebben gehad. Daar troost ik mij nu mee als ik aan mijn lieve hond terugdenk.

 Mooi gezegd..helemaal mee eens.

zoveel mensen zo veel wensen.
even in het kort zonder gevoel.
1 begraven of cremeren.

begraven,in je eigen tuin of op een begraafplaats.
Op begraafplaat,met eigen perkje of zonder perkje.

cremeren,as terug of niet terug.(individueel of colletief)
as terug, wil je bij de crematie aanwezig zijn of niet.(dit heet meestal crematie plus of persoonlijk)(dit kan niet bij elke crematorium dus neem contact op met je crematorium naar keuze)
wil je nog een pootafdruk of plukje haar.

als je de as hebt wil je een urn of maak je zelf iets of strooi je de as uit. ( dit kan altijd nog)

elk crematorium of begraafplaats is anders.
je kan er een of meerdere uitzoeken en een keer gaan kijken of je het aanstaat.

Dit is mijn dierencrematorium en begraafplaats
www.peelrust.nl

persoonlijk laat ik mijn huisdieren individueel cremeren. Mijn vader legt ze er in wat dat kan ik niet. De as komt in een hele grote urn waar ze allemaal bij elkaar zitten. De urn is een hele mooie pot waar niemand het ziet dat dit een urn is. Staat op een vensterbank.

"  

Echt schandalig dit
Haha nee joh . Als we voor de botjes moeten gaan reageren.
Dan moet ik hier heel de dag zijn en overal op gaan reageren. Daar heb ik helemaal geen tijd voor

Maar wel lief van je . Dat je er aan denkt "

jolanda,pukje en jack . (Shadow en gover )

 Als iedereen er 3 krijgt en ik geen of minder, dan denk ik toch: Huh? Was er iets mis met mijn reactie of zo?

Mijn vriend zou Momo het liefst op willen laten zetten zegt hij altijd. Maar ik vind dat echt creepy. Een hond zonder ziel die stoffig en mottig staat te worden.

Begraven... In de gezamenlijke tuin van de VvE mag dat vast niet en ik woon hier misschien ook niet voor altijd en wat gebeurt er dan met dat grafje? Momo is wel geen bakbeest maar toch best groot. Anders dan een kat of cavia zeg maar. Op een begraafplaats wordt geruimd... en ik zie mezelf ook niet het graf van mijn hond opzoeken.

Mijn paarden gingen naar de vernietiging en ik heb daar geen last van gehad. Maar een hond is toch anders.

Een urn vind ik niet nodig. Van mijn paarden heb ik haren afgeknipt en die in kleine paarden knuffeltjes gestopt. Die slingeren gewoon door het huis zoals bij mij past. Dat ga ik met mijn honden zeker ook doen.

Ik ga er nu vanuit dat ik Momo bij de paarden zal verstrooien. Ze was echt gelukkig daar. Zoals het nu gaat zal dat bij Elsa wel bij de schapen zijn. En die regelgeving... ach. Het zijn natuurgebieden, dat doet niemand kwaad.

Je weet al heel goed wat je wil.
Nu nog heel lang wachten tot je dit in de praktijk moet brengen.


voor ieder die door opzetten kiest.
zoek een goede taxateur. geef hem al je foto mee zodat hij weet hoe je huisdier er uitzag in welke houding dan ook.

ik zag laatst een aflevering dat ging over vriesdrogen. dit was wel in Amerika. Je huisdier werd in de gewenste houding vast gezet. Zittend liggend enz. en dat in een soort vriezer gestopt naar een aantal maanden kwam hij er gedroogd uit. en kan je hem neerzetten waar je wilt. Ik vond het echt luguber. een kat in een mandje waarvan je dacht dat hij sliep maar hij was gedroogd.
ik denk niet dat ik het dan kan afsluiten.

 Mijn vorige hond heb ik op laten halen door het crematorium. Lag hij tussen allemaal spullen en materialen in een bedrijfswagen. Verschrikkelijk.

Furby heb ik dus samen met een vriend zelf gebracht. Veel beter was dat.