brief aan mijn honcd Tosca

Hey Tosje,

24 februari, deze dag staat in mijn geheugen gegrift als een zwarte bladzijde in mijn leven.
Die dag was je op, ben je ook van ons heengegaan.
Dagen heb ik rondgelopen op automatische piloot, wat mis ik je, ik zou je zo graag  nog eens vastpakken, je trouwe ogen in die van mij zien kijken.
Ik hoop echt dat het regenboog gedicht waar is, dat ik je op een dag terugzie, dat je dan in mijn armen vliegt.
Deze namiddag mogen we een nieuw speelkameraadje halen voor Bobientje, want ook zij mist je enorm, soms staat ze gewoon door het venster te kijken en te janken waar je blijft.
Het zal wel moeilijk worden, zal ik die nieuwe pup zo graag zien als jou? ik hoop het.
Weet je Tosca, ik zal je nooit maar dan ook nooit vergeten, voor mij blijf je mijn eerste trouwe hond, mijn beste vriend.
groetjes, je baasje

Mooi geschreven, en heel veel sterkte met het verlies.

En de nieuwe pup zal Tosca haar plaats niet innemen, want elke hond is onvervangbaar, maar de pup kan je wel helpen met het verwerken van verlies en afleiding.

Een lege plek, een groot gemis. Een fijne herinnering is al wat er nog is. Waar ben je nu vraag ik me af. Maar ik voel de liefde die je mij gaf. Jou te hebben vond ik heel fijn. Je los te laten doet me veel pijn Ik zal je missen in dit leven. Maar voor altijd om je blijven geven.

Ze is voor altijd in je hart !

Heel veel geluk met je nieuwe pup !

Veronique, nog even vasthouden, nog even een knuffel, nog even vragend kijken in die lieve ogen, nog even.....

helaas het kan niet, we moeten ze herdenken in onze herinneringen, maar bedenk Veronique , voor altijd met je verweven, en nooit ver bij je vandaan.

nog steeds zo moeilijk he.

Veronique ik wil er nog even op inhaken, wat je daar schrijft..

zal ik deze pup net zo graag zien als ik dat bij jou gedaan hebt ?

ja geloof me maar Veronique, je pup is een hele andere hond, ander karakter, en vraagt al jouw liefde van je, en die zal je geven, geloof me maar, en houden van.... gaat echt vanzelf, geloof me maar.

En onze kleine Mira is thuis, ik heb al lopen janken, van verdriet, van vreugde (hoe dicht kan dit toch bij elkaar liggen denk je dan)
Het leven gaat door, en Tosca zullen we nooit vergeten, maar het doet nog steeds pijn, het is inderdaad nog moelijk. Ik weet wel dat dit allemaal zal slijten maar het zijn op zulke dagen als vandaag dat alles terug naar boven komt.

Mooi geschreven!
Ja. Het logt docht bij elkaar, geen enkele hond vervangt een andere en nieuw leven i huis roept ook oude herinneringen op. Hoe vaak wij wel niet tegen elkaar gezegd hebben, "ik zou willen dat de pups Chenak gekend hadden"

Tosca zal je nooit vergeten.
Je pup zal je helpen het verdriet te verwerken en het verlies van Tosca te verzachten.
Vreemde bijkomstigheid op 24 februari jl., de dag dat Tosca insliep,  haalde ik mijn nieuwe hondje op, een half jaar na het overlijden van mijn Cavaliertje van nog geen 4 jaar.
Ik wens je veel geluk en plezier met jullie nieuwe puppy Mira.

Hey Tosca,
Het is nu bijna 7 maanden dat je hier niet meer in huis rondloopt, maar je bent nog steeds in mijn hart!
Ik mis je, elke dag meer en meer, vandaag heb ik weer zo'n dag, dat ik loop te janken. In alles wat Mira doet, zoek ik jou, ik weet het, ik mag dat niet doen, maar onbewust doe ik het toch. en weet je, ik zie wel gelijkenissen, hoe jij je in het gras rolde, met je poten oplag in de zetel, die triestige hondenblik waar we het soms over hadden toen je iets deed wat niet mocht.
Hoe graag zou ik je  nog eens willen vastnemen, je geur opsnuiven, een lik krijgen van je.
En als ik dan langs je plekje loop in de tuin, dan zou ik die willen openmaken om je te zien, hoewel ik heel goed weet dat dit niet kan.
Ik hoop echt dat wanneer mijn tijd daar is om te gaan, wanneer ik oud en versleten ben, jij me zal opwachten, dat we dan samen zijn, dat je me dan weer die lik geeft en dat je staart dan kwispelt.
Tosje, ik hou van je, ik mis je.
je vrouwtje xxx

Brief aan Tosca, 

Hey Tos (want zo noemde ik je altijd), het is nu reeds 5 jaar dat je over de regenboog bent. Het is waar wat men zegt: verdriet maakt plaats voor mooie herinneringen maar het gemis blijft! Kon ik je nog maar eens knuffelen,  u rest me alleen foto’s en je plekje in de tuin. Ondertussen hebben we hier drie prachtige golden girls rondlopen, je zou er zot van zijn geweest! Dankzij jou ben ik gek op jou ras: golden retriever.

Ooit komt er een dag dat we samen zullen zijn en dat ik je terug kan vasthouden, voor altijd

liefs je vrouwtje xxx

Heel veel sterkte weet hoe het voelt ze zit heel diep in je hart en de mooie herinneringen zijn voor altijd het missen blijft ik wens je heel veel sterkte toe vergeten doen we zeker nóóit 

Alweer vijf jaar geleden dat je dit topic aanmaakte met deze mooie ontroerende brief aan Tosca.

Ja het gemis blijft altijd, dat is waar. Maar ook de dankbaarheid dat je van elkaar hebt mogen genieten en alles wat je samen had. Dat is ook iets wat altijd blijft.

Het lijkt zo lang, maar toch nog zo dichtbij....herinneringen die je koesterd met een blije blik, vergeten ? Zeker niet.