Schuldgevoel naar overleden hondje toe

Hallo allemaal, Tot gister ochtend was ik in het gezelschap van de meest trouwe, loyale, bijzondere en lieve hond. Een boomertje van tien jaar oud.  In de zomervakantie merkte we al dat ze vage klachten had, veel drinken, hijgen, etc. We zijn toen met haar naar de dierenarts gegaan. Maar eigenlijk werd alles als goed verklaard. 'Probeer maar een keer plas op te vangen.' Maar ze was gezond. Deze week was ze ineens heel slecht. Donderdag kon ze niet meer op mijn schoot klimmen als ik op de grond ging zitten (iets wat ze altijd deed) maar ze legde zielig haar hoofdje voor mijn voeten. 'S avonds wilde ze haar lievelings snoepje niet. Daarom zijn we er vrijdag mee naar de da gegaan. We kregen een heel ander hondje terug. Na wel 10 spuiten en een echo, alles samen 200€, was ze doodziek. Ze kon niet meer lopen en weigerde te eten. Nu ging ze nog meer drinken. Zaterdag was ellende, het arme beestje kon niks meer. Ze viel om zodra ze op dr pootjes ging staan. Maar zelfs toen, probeerde ze nog te kwispelen. We moesten tot maandag eigenlijk het bloedonderzoek afwachten, maar toen ze zaterdagavond haar ontlasting liet lopen en erin bleef liggen zijn we weer naar de da geweest. Keuze: inslapen of aan het infuus. Maar ze keek ons nog zo hoopvol aan, we kregen het idee dat ze nog wou (in tegenstelling met onze vorige hond) en we hadden nog geen diagnose. De hoop dat ze iets konden doen was groot. Dat het achterlaten zo duur was, maakte al niets meer uit. Als ik daar mijn hondje maar mee had. Snikkend liet ik haar achter. Ik zie nog steeds hoe de da haar wegdroeg, dat beeld maakt me kapot. Als ze tot maandag aan zou sterken, zouden we haar kunnen helpen. Anders zouden we samen afscheid nemen en haar inslapen. maar zondagochtend belde de da om half tien, ze was de hele nacht stabiel geweest, maar hij trof haar gestorven aan. Ik ging haar ophalen na compleet ingestort te zijn. En daar lag ze, zwart vuil uit dr neusje, nog vuil van dr ontlasting. En nu is ze alleen gestorven, terwijl ze zo graag bij ons was. nu ben ik zo ongelofelijk boos op mezelf dat ik niet bij haar mocht blijven, dat ze niet mee naar huis mocht. En ik vraag me af of ze denkt dat wij haar achtergelaten hebben. Het doet ontzettend pijn. mijn ouders zeggen dat ze te ziek was om nog iets te beseffen, zij zijn bij het hele verhaal aanwezig geweest. Dinsdag gaan we haar mooi cremeren, maar ik moest mijn verhaal even kwijt. Het verdriet is zo groot.

Wat een verdriet....zo je lieverd moeten achterlaten, je had hoop dat het maandag nog goed zou komen, alles geprobeerd, het heeft niet mogen baten.....je ouders hebben gelijk, ze was al ver heen om het nog te beseffen...iedereen voelt zich schuldig als het gebeurd , niet doen, ze is nu zonder pijn, denk daar aan.....je verdriet is groot, ze is er niet meer, ze is nu daar waar ze zonder pijn is....huilen moet, dat lucht op, praat er veel over hier en met je ouders....en probeer het een plekje te geven, dinsdag de crematie, en dan haal je haar thuis en maak een mooi plekje voor jezelf...heel veel sterkte.

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je hondje...

Zoiets breekt je hart gewoon in honderdduizend stukjes..

Maar je hebt gedaan wat je kon, en wat je dacht wat goed was voor dat moment.. dus neem jezelf niets kwalijk..daarmee pijnig je jezelf onnodig en doet het extra zeer..

Sommige dingen zoals de dood hebben we, jammer genoeg gewoon niet in de hand..

Maar ik herken je schuldgevoel wel...toen mijn hondje stierf heb ik mezelf tot in den treure afgevraagd of ik misschien 'iets' over het hoofd had gezien, 'iets' anders had moeten of kunnen doen... zodat ik haar misschien nog had kunnen redden..

Iedere minuut ben ik nagegaan..maar het hielp me niet..ik werd er alleen maar nóg verdrietiger van.

Ik heb een fijn pb gesprek met iemand op hp gehad, en ook met mijn eigen lieve dierenarts..

Daarnaast heel veel steun van hp leden..en daar ben ik zo dankbaar voor, want pas toen kreeg ik een beetje rust in mijn hoofd en wist ik dat ik het niet had kunnen voorkomen..

Ik hoop dat ook jij mensen om je heen hebt met wie je je verdriet en hierover kunt delen..

Ik wil je heel veel sterkte wensen..

Heel veel sterkte met het verlies van je hondje. Ik begrijp dat je je schuldig voelt, maar jullie wilde haar een kans geven. Helaas heeft ze het niet gered, maar dat konden jullie van tevoren ook niet weten. Als jullie haar meteen hadden laten inslapen had je er misschien ook spijt van gehad. Ik denk dat je ouders gelijk hebben en je hondje zich inderdaad heel ziek heeft gevoelt en misschien wel té ziek om echt te beseffen dat ze niet in jullie buurt was. Mijn kat kreeg een jaar geleden hartfalen. Keer op keer naar de dierenarts, hem daar achtergelaten in een zuurstofkooi, wetende dat we hem misschien de volgende dag niet terug kregen. Na de zoveelste aanval hebben wij hem in laten slapen. Ik voelde me ook schuldig dat we hem zo vaak hebben achtergelaten. Maar weet je wat ik merkte? Hij voelde zich zo ziek dat hij niet eens doorhad waar hij was. Geen paniek omdat hij bij de dokter was, maar gewoon helemaal uitgeput van de ziekte. Troost je met de gedachte dat je je hondje in elk geval op een plek hebt achtergelaten waar ze hulp had kunnen krijgen als ze bijvoorbeeld opeens veel pijn zou krijgen.

Heel veel sterkte we begrijpen je schuldig voelen en groot verdriet de meeste onder ons hebben het ook meegemaakt maar je deed wat je kon heel veel sterkte 

Wat een lieve reacties allemaal, dankjewel. 

Wat je zegt ^ Eef en Tjibbe, is wel waar. Normaal sprong ze in de auto alle kanten op en ook bij de dierenarts, maar nu lag ze zielig op schoot en op de tafel, ze kon echt niks meer. Maar haar de kans op genezing ontnemen en maandag horen dat ze iets voor haar had kunnen doen, dat kon ik niet. Ze is altijd goed voor ons geweest, dus ondanks dat we maar 25% kregen van de DA heb ik nog een keer die 200 euro betaald om haar een kans te geven. Ik heb alles gedaan wat ik kon, maar toch voelt het nu niet alsof ik de juiste keuzes gemaakt heb. Het is stom, maar de wat als vragen gaan niet weg. 'Wat als ze 2 weken geleden al bloed afgenomen hadden?' Het maakt je kapot.

Ze ligt nu lekker thuis in de woonkamer, we zitten allemaal kou te lijden maar wilde haar graag hier hebben. Morgen ochtend gaan we haar cremeren. 

Allereerst gecondoleerd met je grote verlies. 

Wat een verhaal... de angst en ongerustheid straalt ervan af. En tegelijkertijd ook de liefde voor jouw schat. Je schuldig voelen is echt niet nodig want je hebt alles gedaan wat je kon. Maar ik begrijp heel goed dat je dat zo voelt want zelf heb ik hier gisteren een verhaal geplaatst over het overlijden van onze Sarah een paar dagen geleden en mijn eigen schuldgevoel. Misschien is dit wel iets dat erbij hoort.

Waarschijnlijk hebben jouw ouders wel gelijk dat ze zich veel te ziek voelde om aan ook maar iets te denken dus ik denk niet dat je jezelf daar langer mee moet kwellen. 

Heel veel sterkte morgen bij de crematie (wij laten Sarah ook morgen cremeren) en probeer maar zoveel mogelijk te denken aan de mooie en leuke dingen die jullie samen hebben meegemaakt.

Hoi Jolanda, ik heb je verhaal inderdaad zien staan. Heel veel sterkt ook aan jou, nu en morgen bij de crematie maar ook daarna nog. We hebben inderdaad alles gedaan wat we konden. Ik nam de beslissing om haar vrijdag niet in te laten slapen, ik zei nog tegen de dierenarts 'Als ik dat nu doe dan voel ik me voor altijd schuldig. Dan heeft ze geen kans gekregen beter te worden; dan hebben we niet eens op de uitslag gewacht.' Ik ben nu heel benieuwd wat de diagnose was, die krijgen we gelukkig nog te horen. Voor mijn gevoel was ze maandag nog springlevend, maar ze is al ziek geweest toen we er twee weken geleden mee weggingen. Mijn vader riep het zelfs al maanden, zo goed kende hij onze lieve vriendin. Maar je doet het toch nooit goed. Ik had haar alles willen geven, het beste van het beste. En ik was zo bang haar kwijt te raken dat ik al jaren momentjes van besef had dat ik moest huilen, denkende aan dit moment. En dan ineens boem, krijg je er plotsklaps mee te maken en is ze echt weg. Binnenkomen in een leeg huis is het ergst, gister stortte ik compleet in. Want ze kwam niet aangerend, ik hoorde haar kwispelende staart niet op het laminaat. Ze is echt weg.

Ik heb inmiddels ook contact gezocht met een mevrouw die zegt dat ze contact kan leggen met overleden dieren. Ik geloof niet zo sterk, dan was mijn leven vriendinnetje niet zo gestorven. Maar ik denk wel dat ik het kan geloven als ze specifieke dingen over mijn schat weet, terwijl ik alleen de naam geef. 

Ik denk dat ik hier toch in mee ga, misschien dat ik op deze manier nog antwoorden krijg op de vragen die ik heb. En dat ik goed afscheid kan nemen van mijn allerliefste vriendin. Misschien kan ze me vertellen dat ik het goed gedaan heb, en dat ze er vrede mee heeft.

Heel veel sterkte,ik leef met jou mee.

Uit hetgeen je nu als eerste zegt, blijkt wel dat het niet uit schijnt te maken. Wanneer je haar vrijdag zou hebben laten inslapen, had je je nu schuldig gevoeld omdat je zou hebben gevonden er niet alles aan te hebben gedaan. Maar nu voel je je juist schuldig omdat je voor de andere optie gekozen hebt. 

Ooooh ik snap zo goed wat je zegt... dat thuiskomen in een leeg huis waar alleen haar kleden, haar speeltjes, haar voer- en waterbak en haar riem nog liggen maar waar ze zelf niet meer is. De spulletjes kan ik ook gewoon nog niet weghalen, dat doe ik later in de week wel stapje voor stapje. 

Haar mandje staat er inderdaad ook nog, de waterbakjes heb ik gister met pijn weggedaan. Vier welgeteld, overal moest ze kunnen drinken. Wij overwegen sterk om snel een nieuwe pup te halen, we gaan alle drie kapot van het verdriet en de stilte om ons heen. Maar geen hond gaat mijn vriendin kunnen vervangen, en ik denk ook niet dat een nieuwe hond haar spulletjes mag gebruiken. Zij heeft een speciaal plekje in mijn hart, en daar blijft ze voor altijd. Ik las dat jij ook een ashanger gaat laten maken, dit ben ik ook van plan. Onze andere hond hebben we in de tuin begraven maar daar heb ik nu niks meer van. Die ashanger gaat me denk ik veel troost kunnen bieden.

Ik zit nu naast haar, ze ligt bij ons in de woonkamer. Het arme schatje verliest veel bloed langs haar neus, nog steeds. Heel akelig, we schrokken er gister zo erg van. Ik ga vanmiddag naar college ter afleiding, maar heb het moeilijk om bij haar weg te gaan. Nu kan ik haar nog aanraken, na morgen is ze echt weg.

Soms wil het diertje zelf vertrekken, in de natuur gebeurt het vaak. In een hoekje kruipen en eeuwig inslapen. Mijn christelijke opvoeding heeft het klaar gekregen me een eeuwig schuld complex aan te kweken.
Meer kon je niet doen, mijn sympathie en begrip heb je volledig. Dank zij mijn intelligente echtgenote werd onmiddellijk een puppie gekocht waar de verzorging mijn gepieker weg drong

Zo erg.

Als we natuurlijk van tevoren zouden weten hoe iets gaat lopen, kan je misschien andere beslissingen nemen. Maar we moeten het doen met de wijsheid op dat moment. En je hebt gedaan wat je dacht dat het beste was. Heel veel sterkte gewenst.

 Toen myn lieve queenie ingeslapen is ben ik kapot gegaan van verdriet op hp hier hebben ze me moed ingesproken want ze heeft een heel stuk van my meegenomen ik weende en weende ging nergens meer naartoe het was men hond kindje maar niemand anders begreep men grote verdriet tot na enkele maanden myn man zei we nemen een puppy terug het zal nooit vervangen maar je kan een ander gelukkig maken en de leegte in huis is er iet meer dat maakt ook nu is lilly al 2j by ons en geen spyt hoewel ik queenie blyf missen maar ze zit voor altyd in myn hart zoals jou lieve hondje veel sterkte verder 

Wat een verhaal. Je moet je niet schuldig voelen! Heel erg veel sterkte 

Iedereen bedankt voor de lieve woorden, doet een mens goed. 

Wat verdrietig om te lezen!!

Maar net wat de andere mensen zeggen als jullie haar niet de kans hadden gegeven dan hadden jullie altijd met de vraag blijven zitten

"Wat..Als" nu weten jullie dat jullie er echt alles aan hebben gedaan wat jullie konden doen.

Ik wens jou en je ouders heel veel sterkte toe!!

Heel veel sterkte!

Bedankt allemaal

Heel veel sterkte!

Voel je niet schuldig, je kon niet anders...

En wat was het een mooi hondje, prachtige kleur.

Allereerst,heel veel sterkte met het grote verlies van je lieve vriendinnetje.Net als zovelen hier op de HP weet ook ik,hoeveel pijn en intens verdriet jij nu hebt.Toen mijn lieve bobby overleed,heb ik mij ook zo lang schuldig gevoeld,omdat ik niet had gemerkt dat hij ziek was,maar hij is gestorven aan vermoedelijk hartfalen.Ik heb ook een ashanger ,ben zo blij dat ik dat heb gedaan.Zo heb ik hem toch nog altijd een beetje bij me.Al zit hij natuurlijk voor altijd diep in mijn hart,waar voor mijn gevoel een stukje voorgoed van gestorven is samen met bobby.Ik heb hier ook veel steun gekregen in die tijd en met sommige heb ik nog steeds contact.Dus schrijf hier je verdriet van je af,dat helpt een klein beetje.

Ontzettend bedankt! En ik ga inderdaad actief blijven op HP. We hadden al langer het idee een nieuwe pup te nemen, en die is er nu ook gekomen. Opnieuw een boomer. Ze is erg aanhankelijk en lief, niet druk. Helaas durft ze nog niet alleen te zijn, ook niet 's nachts. Heb haar vannacht naast mn bed gehad maar zelfs dat hielp niet. Uiteindelijk bij papa en mama op bed, had ze daar haar behoeftes gedaan... oeps.

Nu veel oefenen met alleen zijn, buiten plassen en socialiseren. Hopelijk leert ze snel. Het is wel een goede afleiding. 

Wauw wat lees ik nu?? Jullie hebben al een pup? Wat heerlijk om zo'n fijne afleiding te hebben... geniet er maar van hoor! 

Ja we wilde eigenlijk vandaag pas gaan kijken.. maar dan was ze al weg geweest. Gister dus meteen door gegaan. We missen Sita er geen seconde minder om, en het maakt het zelfs nog een beetje moeilijker, maar we moeten er toch doorheen. Met of zonder pup. En het is een ding hoor! Ze zorgt zeker voor afleiding. Maar ik mis mijn grijze, vertrouwde schatje nog steeds onwijs en dat zal altijd zo blijven. 

Wij zijn helemaal klaar met onze oude dierenarts. Vrijdag hadden we bloed laten prikken bij Sita, die uitslag zouden we maandag krijgen. Maandag gebeld, was er niet, dinsdag gebeld, was er niet. Woensdag hetzelfde verhaal. Nu kregen we gister de uitslag. Tot onze schrik zien we dat het bloed DINSDAG pas aangeleverd was. Ze hebben Sita haar bloed dus helemaal niet opgestuurd, want zoals de dierenarts zelf al zei 'Doet er niet meer toe.' Hoe ze met ons omgegaan zijn is ongelofelijk...

Mijn arme meisje heeft de volgende uitslag gekregen: Toegevoegd vindt u nog de bloeduitslag van Sita. Leverwaarden zijn verandert, wij hebben een indicatie voor diabetes, er is ook een ontstekingsbeeld in de bloeduitslag te zien en de  schildklierwaarden zijn verlaagd.

Ik kan me nu alleen maar afvragen.. wat als ze dit twee weken geleden al gedaan hadden. Hadden ze dan nog iets aan haar diabetes en leverfalen kunnen doen? Dat zijn vragen die ongelofelijk aan me knagen.. het schuldgevoel wordt er niet minder door. Ik mis d'r ook zo vreselijk erg.. 

Ik zie haar nog iedere dag zo liggen... mijn allerliefste vriendin

Dat ik je mis van Maaike Ouboter komt hard aan, ondanks dat het over een mens gaat. Is het erg herkenbaar.