Je was een lot uit de loterij.. ik mis je

Als verwaarloosde hond uit Spanje werd je aangeboden; 'kruising Husky/ Akita. Nu had ik al ervaring met een husky en ben ik mijn leven lang groot gebracht met honden dus ok.. En naar een Akita was ik juist op zoek.. een echte stoeihond waar je wat mee kan.

Het was bijna Gijs geworden, een Akita, via een andere stichting, maar Gijs was door zijn eigenaar inmiddels op Ameland in een café doorverkocht.. arme Gijs.

Toen ik eenmaal in prinsenbeek aankwam met mijn zoontje van zes (als dat niet werkt houd het al meteen op) werden we overstelpt door 20 tot 30 honden.. En 1 hond waaraan je kon zien dat hij in koudere streken thuishoorde.. sowieso niet in Spanje. Sedal (zacht) 1-3-2000, dat stond op zijn paspoort. Zacht was je inderdaad, vooral van karakter.. blaffen zat er ook niet in, Dus een boer met een dergelijke hond aan de ketting zag het niet zitten. En dan ga je naar het asiel (en dan kom je nog goed weg).

Ik wist niet of je veel ellende had meegemaakt met de naam Sedal dus het leek mij verstandig opnieuw te beginnen..ook al was hij al 2, het werd Indy! Vanaf toen waren we onafscheidelijk.. ik woonde middenin de stad (Den Haag)..een dichtslaande autodeur vond je al eng.. een eerste tramrit.. haren borstelen op een druk kruispunt.. mee aan een fiets.. wat is een trap? en hoe kom je daarvan naar beneden.. Een hoop eerste keren voor van alles. Ik heb bovenop je gezeten op het strand met mijn handen om je keel..om maar als baas geaccepteerd te worden.. (klinkt erger dan het was..maar het stelletje wat erbij stond hield de hand voor de mond van schrik :-) Kortom de eerste maanden waren ‘roaring’ maar wel heel erg leuk; Indy wilde namelijk heel graag dingen samen doen. (behalve dan met ballen, daar had je het lak aan).

Al gauw werd ik gewezen op het concept Karelische berenhond.. ik heb de beste dame nog geprobeerd uit te leggen dat je een kruising husky/akita was maar nee..eenmaal gegoogled met foto's en karakterbeschrijving erbij werd het me helemaal duidelijk, je was gewoon een Karelische berenhond, nooit van gehoord!.. een fokster in Duitsland heeft het beaamd en vond het jammer dat je geen papieren had. Er zijn er maar een paar in Nederland blijkbaar, lucky me!

Je ging altijd mee op vakantie met auto of trein, om het jaar Italië achter in de cabrio met je doggles op :-) Kon ik hem 's morgens weer eens gaan zoeken op het campingterrein omdat hij zijn riem had los gekregen.. (zo'n voortent is ook niks waard). De bergen in, altijd los schipperend tussen de eerste en de laatste wandelaar; de roedel moet wel compleet blijven natuurlijk.

En dan was er nog het ohh.. en ahhh.. en vooral ahh.. wat een mooie husky.. " nee dit is geen husky, het is een karelische berenhond!"..zucht.. in al die jaren echt honderden keren opnieuw uit moeten leggen.. tot aan vorige week kreeg je zelfs nog complimenten over zijn "good looks". (compenseert dan weer voor de baas ;-)

Ik ben gebeld om je uit mijn dakgoot te komen halen (2X) Je was handig met sloten.
Je hebt eens een paar uur bij de winkel op de hoek zitten wachten omdat je wist dat je daar niet binnen mocht maar dacht dat ik daar was..
Je hebt een bench gesloopt (een officiele grote honden bench)
En dan had ik er nog een voor je gelast van 2x1x1 m. maar dat vond je ook niks..grote pupillen en trillende poten.. deden we niet meer, dan maar een leuke oppas vinden.

Kevin, mijn zoon, is nu 19 en is met je opgegroeid.. Al die keren samen slapend door elkaar heen op de achterbank.. ik krijg er spontaan tranen van in mijn ogen. Vanwege wisselende werkomstandigheden heb je weleens een oppas gehad, heb je vaak bij mijn ouders gebivakkeerd waar je 2 hondevriendjes had.. je vond alles best..zolang er maar iemand, bij voorkeur de baas, bij je was.

Vanaf zijn 12 begon ik elk jaar als een extraatje te zien…Na zijn 14e begonnen zijn staart te hangen en begon de spondulose. Niet dat hij zielig was maar alles ging meer en meer met beleid.

Indy liep soms al heel slecht, 's avonds liever niet.. stijfjes En tijdens zijn eten zakte zijn achterhand totdat hij maar ging zitten. Soms kon je een nummer 2 niet goed ophouden. (Boeien, maar het waren geen chiwawa keutels helaas)

De andere kant van het verhaal is dat Indy nog steeds vrolijk was.. 's morgen onderaan de trap hallo kwam zeggen..een goede eetlust had en af en toe een sprintje trok op strand en in het bos (en dan maar weer snel aan de lijn). Soms met wandelen haptje je in mijn han om me uit te dagen.. ouderdom zat niet tussen je oren in elk geval.

Bij de oppas is hij op de gladde tegels in de spagaat gegaan en heb ik hem de auto in moeten tillen. We hadden al een beetje de conclusie getrokken dat het een dezer weken misschien wel zover was omdat je lijf soms niet meer wilde maar ik wilde hem graag nog n stukje lente meegeven.. Indy vond ‘t heerlijk om voor de deur in het zonnetje te liggen.

1 April kreeg ik een telefoontje van mijn schoonmoeder..er lag bloed op zijn kleed..waarschijnlijk een inwendige bloeding zei ze.Heel het gezin direct bij elkaar getrommeld, naar huis geraced en huilend tegen zijn enorme borstkas aangekropen.. Verder geen onderzoek meer gedaan....Mijn vrouw heeft de dierenarts gebeld om thuis een spuitje te komen geven. Indy heeft me nog geruststellend in mijn gezicht gelikt en probeerde nog een paar maal overeind te komen. Hij is met zijn hoofd op mijn knieën en iedereen die van hem hield om hem heen in slaap gevallen..3 diepe zuchten, een spieraanspanning en alles was voorbij... Mijn hart was leeg.

En toen begon de echte ellende pas.. Even was ik ervan overtuigd het goede gedaan te hebben en Indy een verantwoordelijke dienst bewezen te hebben als baasje. Geen lijden voor mijn grote vriend na al die onvoorwaardelijke trouwe jaren! Toen ik hem schoonmaakte voor vervoer naar de begraafplaats zag ik de opgezette anaalklieren.. er was helemaal geen sprake van een inwendige bloeding Indy had zitten bijten. De DA beweerde dat hij een hersenbloeding had gehad, dat kon hij aan zijn ogen zien.. ik had dat niet door; omvallen bij het opstaan lag aan zijn forcering van afgelopen maandag op de tegels.. waarschijnlijk heeft hij daar ook een flinke spierpijn aan overgehouden..die is na 3-4 dagen het ergst.. en dat was net die vrijdag. De hersenbloeding heeft hij waarschijnlijk gekregen van de kronkel die hij moest maar eigenlijk niet meer kon maken om de jeuk bij zijn anaalklier weg te bijten.. Achteraf past het allemaal en had het niet zo plotseling hoeven verlopen.

Ik zit nu dus met het schuldgevoel dat ik mogelijk niet scherp genoeg ben geweest en Indy nog zijn lente had kunnen geven.. iets wat ik mezelf nooit meer zal vergeven. Maar zijn pijn is over.. 17 worden was ook echt geen optie meer.

Als ik alleen in de auto zit roep ik Indy wel eens.. in de hoop dat zijn zwarte oren boven de bank uit gaan komen in de achteruitkijkspiegel.. Ik heb wat afgeknipte nagels in een zakje om een kettinkje van te laten maken.. nu nog onder m’n kussen, Ik mis‘m, best wel heel erg.

Ik hoop, als er nog iets hierna is, dat je met je pluizige kont in een 5 sterren jacuzzi zit en het naar je zin hebt.. je verdient het vriend! Voor altijd in mijn hart..

Wat een indrukwekkend verhaal......

Wat een leed hebben jullie moeten doormaken.

Maar ga niet in schuldgevoel zitten, doe dat jezelf niet aan!

Gedenk die lieverd zoals hij was,  en blijf dankbaar voor de mooie tijd die jullie samen hadden.....

Sterkte met het verwerken

De liefde voor Indy straalt van je indrukwekkende verhaal af!

Schuldgevoel snap ik, maar je ratio zegt waarschijnlijk ook dat het niet terecht is je schuldig te voelen. Je hebt er niemand mee behalve jezelf!

Koester de goede herinneringen aan je kanjer!

Veel sterkte!

Heftig, zo verdrietig, en denk aan die pluizige kont , ik weet zeker dat tie in de jacuzzi zit, dromerig en ook aan jou denkt......en we voelen ons altijd zo schuldig aan het overlijden van onze dierbare vrienden, niet doen, niet nodig, je hebt jouw lieverd alles gegeven en alles voor je hond gedaan, laat je hond in vrede rusten, zoveel sterkte.

wat mooi beschreven ... je voelt  de band en liefde door je tekst heen. 

schuldgevoel is een menselijk iets maar niet nodig. 

sterkte met het verwerken. 

Wat een prachtig verhaal van Indy's levensloop! 

Heel veel sterkte de komende tijd ,en ik denk dat we allemaal met schuldgevoel kampen ,als de tijd daar is om de moeilijke maar begrijpelijke beslissing te maken .

Wat een avonturen hebben jullie samen beleefd. Over een poosje kun je er met liefde naar terug kijken. Nu nog niet. Veel sterkte met het verlies van jullie grote vriend.

Heel veel sterkte hy had een gouden huisje by jullie

Heel veel sterkte..

Heel veel sterkte

Een kaarsje voor jouw lieve vriend Indy

Wauw, wat schrijf jij ontzettend mooi! Hoe je Indy ook omschrijft, zo bijzonder! Ik voel echt de pijn door scherm heen want kreeg een brok in de keel bij het lezen.

Heel veel sterkte!

Pff als ik de tijd toch een terug kon draaien :-(

Een jaar later en ik schiet soms nog steeds vol.
Ik visualiseer nog elke avond voor het naar bed gaan jou op je kleed en wens je weltrusten... 

Ik ben heel blij dat ik voor het begraven heb gekozen, vanuit Den Haag is Breda een eindje weg maar ik probeer je nog steeds 2x in de maand een bezoekje te brengen en dat lukt eigenlijk altijd wel.

Wat hadden jullie een fantastische band, dat komt wel heel duidelijk naar voren. Jullie hebben hem een nieuw leven mogen geven en hij heeft een ontzettend mooie leeftijd gehaald. Ook nu een jaar later is het logisch dat je er nog zo'n verdriet van kan hebben, dat herken ik ook heel goed. 

Nog heel veel sterkte met dit grote verlies 

Heel veel sterkte! 

Nog heel veel sterkte vergeten doe je niet voor altyd in je hart 

wat een kippevel verhaal,hij heeft een fantastisch leven bij jullie gehad  sterkte

Heel veel sterkte,het gemis blijft

Wat verdrietig je verhaal, alsjeblieft voel je niet schuldig daar heb je niets aan,               je hebt deze hond een mooi en fijn leventje gegeven, tot het eind naderde ben je er geweest voor je hond, ik wil niet zeggen wat een mooie leeftijd heeft je hond gehad, maar 16 jaar, ik teken ervoor..nietemin wilde je je hond nog een lentegevoel geven, helaas het heeft niet zo mogen zijn, wat de oorzaak ook is geweest, je hond is je dankbaar geweest voor jouw goede zorgen al die jaren dat tie bij je is geweest, voor jou en je gezin, zoveel sterkte.

 Een jaar later alweer vincent....altijd bij je nog steeds, een teken dat tie bij je geweest is..en jij hem niet zal vergeten.

Wat een verhaal, heel veel sterkte.

En wat Willemijn ook zegt, voel je niet schuldig jij hebt hem een prachtig leven vol liefde gegeven.

Dank voor de lieve berichtjes. Ik ben al wel vaker baasje geweest voor 2 lieve honden. Alleen Indy nam op de een of andere manier een andere plaats in of ik ben door hem veranderd. Hij was groot en dat gaf soms wel wat gedoe maar hij ging altijd mee, elk restaurant even gebeld voor we kwamen, vast plekje op de achterbank.

Hij heeft wat van mijn relaties meegemaakt en is met mijn zoon opgegroeid, die heeft hem mee opgehaald en heeft met mij de kist laten zakken eveneens kijkend door dikke tranen. We zijn zo gewend aan het hokje van mens en huisdier dat je soms vergeet dat strikt genomen een hond misschien anders, maar niet veel anders, is dan wij.

Hij kan een prima vriend zijn zonder minderwaardig te zijn omdat het 'maar een hond' is. Indy was geen slaafse hond en had een eigen wil. Hij deed wel alles voor me, maar omdat er een wederzijds respect was. Vervelend genoeg ben ik echt veranderd na zijn dood gaan, ik heb niks te klagen met de liefde van mijn vrouw en kinderen maar er is een stukje van mij af.. toch wel een belangrijk stukje merk ik :-(
Maar goed er zijn mensen met echte problemen, ik overleef het wel maar zal niet zo snel meer aan een hond beginnen uit angst dat dit me nog een keer overkomt..

Vincent,

Ik had het even moeilijk na het lezen van jouw bericht. Ik snap verdomd goed hoe het voelt. Ik heb bijna mijn gehele leven honden gehad. Mijn hond stond altijd voorop. Waar mijn hond was, was ik. Een maal heb ik mijn huis verkocht om de zorg voor mijn hond te kunnen betalen en ik weet zeker dat jij dat ook gedaan zou hebben. Ik kan jou alleen maar zeggen: Begin aan een nieuwe hond. De trouwheid,toewijding en liefde die jij ervoor terugkrijgt is met geen pen te beschrijven. Menigmaal heb ik mij over het verdriet heen moeten zetten ondanks dat ik vooraf wist dat ik mijn trouwe vriend zou overleven maar iedere keer kreeg ik weer het vertrouwen en toewijding terug.  Ik verloor een vriend maar kreeg er een nieuwe voor terug. Hoe groot is de liefde, het vertrouwen en de toewijding die je van zo'n vriend kan krijgen? Ik kan nog maar een ding meegeven: DOEN

Ik kan alleen maar het advies van hierboven beamen.

Jij Vincent, verdient het gewoon van terug een nieuwe vriend in je leven te hebben. Je hebt maar één leven .

Het is niet omdat die ene er niet meer is dat ge geen andere weer terug heel graag kunt zien. Geloof me .....ergens wacht er weer een hond op jouw groot hart. Doen man ! 

Ik begrijp je wel Vincent,bij mij is met het overlijden van mijn liefste vriendje bobby,ook een stukje van mijn hart gebroken,dat nooit meer zal helen.Ik mis hem nog elke dag,brand elke minuut dat ik thuis ben een kaarsje en dat al 3 jaar lang.Ik heb nog steeds geen ander hondje,maar wel een oppashondje en misschien idd,wat jij zegt het intense verdriet en de pijn wil ik eigenlijk ook nooit meer meemaken.Het heeft echt heel lang geduurd voor ik het een plekje kon geven.Sterkte

 Ik ook begryp je heel goed ik mis myn lieve queenie ook nog zeer erg elke dag ik ween nog veel ook lilly is er nu ook lief maar het missen van myn lieverdje blyft ik denk dat het voor altyd is sterkte verder 

Onlangs hebben we het zelfde mee gemaakt. Ze was nog zo sterk en gespierd, de vacht glanste maar de artrose maakte haar leven onleefbaar, alles gedaan geprrobeerd en het was als ze zelf zei : ik ben klaar, laat me maar gaan.

We waren er kapot van. Ze vertrok met een kwispel toen ik ze op de tafel plaatste.

Dezelfde dagzei mijn vrouw: je gzaat eraan kapot, we halen een puppy al moeten de wereld afreizen.

We vonden weer een prachtige chow, in mijn ogen was het een reincarnatie van mijn grote vriend.

Zo is het, vervangbaar is niemand, maar na een overlijden van je allerliefste maatje, ik sta er ook voor, mijn Bams is in haar elfde jaar, weet me geen raad als zij vertrekt, heb expres een pup er bij genomen, die straks samen met mij verder zullen gaan...Bams is niet mijn eerste hond maar ze is heel bijzonder......dacht na het overlijden van mijn vorige honden er nimmer meer aan te beginnen, maar liefde is wel zo belangrijk in je leven en die geeft een hond zijn hele leven aan je......en iedere keer weer sta je ervoor, maar de jaren die je hebt gekregen pakt niemand van je af........         zonder liefde en zorg is het geen leven toch.

Wat een mooie en ware reacties; dank daarvoor

Mijn leven staat op het moment niet toe 'mijn soort' hond verantwoordelijk in te passen. (Het was al een regelrecht wonder dat ik van een, voor de beren en elanden jacht gefokte, jachthond hond een Haagse stadshond heb weten te maken met een voorliefde voor het strand en vakanties in de bergen op de achterbank van een oude cabrio..)
Ik heb altijd gehoopt dat ik in zijn leven nog eens beter bedeeld in het groen zou kunnen gaan wonen..

Ik ben er gewoon nog niet aan toe om dat soort onvoorwaardelijke liefde van een andere hond te krijgen zonder dat ik het gevoel heb dat ik Indy's aandeel in mijn leven minder belangrijk aan het maken ben. Maar ik begrijp best dat er een moment gaat komen waarop dat niet meer zo voelt; Voorlopig nog even niet.. ik doe niet aan zelfkastijding maar moet het op alle niveau's een plekje geven en dat kost gewoon tijd.. blijkbaar ben ik van het emotionele type

De 2 wekelijkse bezoekjes aan zijn graf zijn nu 3 wekelijks en mijn screensaver directory laat nog elke dag het hele reportoire van onze avonturen zien..laat me maar even. Ik ben alleen als de dood dat ik ooit mijn kettinkje met zijn nagel zou verliezen.. in dat geval heeft mijn zoon er ook een maarja..