Nieuwe pup, geen klik... :(

Lieve mensen, ik ben op zoek naar advies en tips.. en misschien stiekem ook naar ervaringsverhalen met een goede afloop...?  Om gelijk evt vooroordelen of beschuldigingen uit de weg te gaan... nee onze pup was geen 'impuls aankoop'. We hebben er goed over nagedacht, ons verdiept in het ras etc. Wel kwam hij wat eerder als geplanned, door omstandigheden..  Het is een lief beestje.. wel anders als ik gewent ben, pittiger, maar dat komt omdat het een ander ras is. Ik heb mijn hele leven al honden maar heb nog nooit meegemaakt dat ik geen klik heb met mijn pup... tot nu dus... :( ik weet niet wat het is of waar het aan ligt... ik laat hem uit, train met hem, knuffel met hem, doe alles wat je normaal doet.. maar het voelt niet als 'mijn' pup. Hij is er ook nog niet zo lang maar ik heb dit nog nooit eerder zo gehad, normaal was ik vanaf het eerste moment hotel-de-botel verliefd. Ik word er erg verdrietig van, en voel me er ook schuldig over... en ik wil het graag anders, maar weet niet hoe.  Ivm evt herkenning wil ik niet teveel details geven, weet niet of hier bekenden zitten en ben zeker niet trots op dit verhaal.. :( 

Welke rashond heb je?

maak je geen zorgen, die klik is bij elke hond anders, ga er niet krampachtig naar op zoek maar laat die band langzaam ontstaan zonder oordelen over jezelf of over de hond.

Als je elkaar eenmaal door en door kent, en genoeg hebt aan een blik uitwisselen om te begrijpen wat hij bedoelt, zal die klik, die band echt wel komen. Maar zoals gezegd, de band met elke hond is anders, maar daarom niet minder waardevol.

Welk ras is het? Ik lees net dat die vraag al gesteld is.

Als je altijd hebt gehad dat je vanaf moment 1 verliefd was dan is het natuurlijk gek als dat nu niet zo is, maar aan de andere kant: heel veel mensen beginnen met dat gevoel! Je verwacht dat je volkomen verliefd zal zijn en je voelt het gewoon niet. 

Ik heb het zelf een tijd hetzelfde gehad. Voelde me schuldig dat ik niet zoveel van mijn pup hield als van de vorige hond. Dat is volledig bijgetrokken naarmate de tijd vorderde! Een relatie moet groeien, tussen mensen maar ook tussen hond en mens. Dat het tot nu toe altijd liefde op het eerste gezicht was betekent niet dat je nu nooit gek van deze hond zal worden. Geef het tijd, dat komt vanzelf.

Ik herken dit gelukkig niet, was meteen verliefd op mijn pup, en nogsteeds. 

Erg naar voor je dat je je zo voelt. Je pup zal ergens wel aanvoelen hoe jij je voelt.. jij hebt tenslotte voor hem gekozen en hij niet voor jou.. aan jou dus de taak om jullie band te versterken. Dit kan tijd nodig hebben, en dit is helemaal niet erg, een vriendschap moet groeien, en als jij daar voor open staat komt dat wel. 

Onderneem veel met hem, leer hem nieuwe dingen, laat hem samen met jou de wereld ontdekken door leuke uitstapjes te maken, doe hersenspelletjes met hem en betrek hem bij zoveel mogelijk dingen. 

Hoelang heb je hem nu? Kunnen we weten om welk ras het gaat? (Niet dat dit uitmaakt wbt jullie band) 

Ik hoop dat je je snel fijner gaat voelen. 

Dit verhaal komt me bekend voor. Ik had het zelfde met mijn pup. Iedereen vond hem leuk en lief. Hij was wel erg druk en bijterig en heel anders dan mijn vorige 3 honden. Daar had ik meteen een klik mee. Met deze was dat net even anders. Ik ging hem erg vergelijken met mn vorige honden, zo oneerlijk. Maar betrapte mezelf erop. Ik ben heel hard met hem aan de slag gegaan. Heb getraind en laat hem veel spelen met andere honden en hij gaat 1 dag naar de opvang. Nu vijf maanden later, ben ik echt dol op hem. Hij is net klaar met wisselen en dankzij goede hulp van een leuke trainer is mijn band steeds sterker met hem aan het worden en vergelijk ik hem steeds minder. Ben nu pas echt dol op hem. Hij komt meer naar me toe voor een knuffel ook.

Geef niet op!!! Zoals je leest heb ik echt veel eraan moeten werken en t loont :-)

Ook bij u als u eraan gaat werken en beetje zelf vooral ook positiever erin gaat geloven, komt het. De hond voelt u misschien ook wel waardoor de band ook misschien nog niet er is.

 Hee meis, niet trots op jezelf, ben je mal, misschien heb je je Verwachtingen heel hoog gesteld, een band met je pup, geloof me die komt echt wel, nu is het voor beiden aftasten, niet allen voor jou maar ook voor de pup........ik wil ook niet zo in details treden maar doe het toch.....mijn Ogin kwam met 7.5 week en is met 9 weken teruggegaan naar de fokker, een ongeluk noodzaakte dat, ze kwam weer terug met bijna zes maanden.....was dat mijn hondje ? Daar had ik geen enkele binding mee, heb haar zelfs laten checken bij de dierenarts of de chip wel mijn hond was....ook ik dacht ik krijg geen band met dr , tot ik haar op een dag naast me zag zitten en ze peinzend me zat aan te kijken, keek ik in haar ogen en de vonk sprong over, ga je niet afvragen of je een klik of band met dit hondje hebt, er komt een dag dat je de hond nimmer meer wilt missen, ook hier, ik ben wel zo van dr gaan houden.....de dag komt ook voor jou, geniet nu van het kleine pupje, voed het goed op, je knuffelt ermee schrijf je, heus de vonk springt over.....

Mijn eerste hondje had ik meegenomen vanuit het asiel waar ik toen werkte. Ze kwam voor de derde keer weer terug in het asiel. 

In het asiel vond ik haar er apart uitzien, maar ze zat zo vol met stress dat ze niet echt te bereiken was. Ze was erg met zichzelf bezig en wandelen wilde ze ook niet. 

Ik heb haar meegenomen omdat ik vond dat ze nu wel eens echt een thuis mocht hebben enneh  drie keer terug komen voordat ze 3 jaar was...maar joh hoe erg kan ze zijn toch??

Ik vond haar verder niet echt leuk ofzo.

Dus uiteindelijk nam ik haar maar mee. Wat een stomme hond was ze in het begin zeg. Wilde helemaal niets en nog steeds vol in de stress. Grommen naar iedereen en ook naar mij als ik naar haar keek maar ook als ik haar wilde uitlaten. Heel veel stress en mij elke nacht uren wakker houden. (Slaap tekort werkt ook niet echt bevorderlijk voor een goede band)

Maar bij mij moet de band groeien en bij de ene gaat dat sneller als bij de ander. 

Bambi was sowieso hele moeilijke hond en heb ook echt heel vaak op het punt gestaan om er weer afstand van te doen, maar ik kon dat niet en ging dus er toch maar weer voor, want naast haar moeilijke gedrag was er toch een band ontstaan. Dat merkte ik de eerste keer vooral toen ze echt heel ziek werd. Ze had parvo opgelopen op mijn werk. Ik had haar toen ongeveer een half jaartje.

Uiteindelijk is de band heel erg sterk geworden en voelde we elkaar bijna blindelings aan. En nu heb ik zelfs haar as in mijn arm laten tatoeëren. Bambi kon niet zonder mij en ik heb bijzonder veel van haar geleerd. We waren altijd samen.

Ik kon haar niet loslaten na het overlijden en wilde haar voor altijd bij mij houden...

 Maak je niet te druk, klik is ook zo'n modewoord. Een band groeit met de tijd. Niet over piekeren maar veel samen doen, dan komt t vanzelf.

Hoi, ik heb ook sinds twee weken een pup, wel hetzelfde ras als m'n eerste hond, maar daar heb ik ook nog niet echt een klik mee. Om dezelfde reden als jij. Bijten, hyperactief, vervelend.

In het begin ging ik haar ook vergelijken met m'n oudere hond, maar dat heb ik van mezelf afgezet. Ook ik hoop dat die band nog gaat groeien. Kan me wel in jou vinden.

Ik hou van elke nieuwe pup en ga voor elke nieuwe pup door het vuur, maar mijn 'maatjes' worden die pas na x aantal tijd hoor...
Dat meteen verliefd moeten zijn en helemaal holderdebolder is niets voor mij.

Die band groeit met de tijd. Maar met alle honden komt die wel. Moest er blijvend een 'nee, het is niets voor mij gevoel zijn' zou ik mss wel kijken voor een andere optie.
Maar geef het tijd, dat kan best maanden zijn... de pup moet ook wennen aan jou... zolang je er alles voor doet, zal dat gevoel wel komen. En zoniet bekijk je binnen x aantal maanden de situatie maar eenseen opnieuw.

Toen ik Java ging halen voelde het ook niet als mijn pup. Ze was niet mijn 1e keuze. Toen we naar de fokker reden voelde het ook niet alsof ik mijn pup ging halen, ik was niet dolenthousiast. Eerder gestresst. Maar na een paar weken is het vanzelf goed gekomen. Als je eenmaal gewend bent aan elkaar, en het dus allemaal iets makkelijker gaat, groeit die liefde razendsnel.

Hier is het ook herkenbaar, bij mijn vader dan. Hij wilde graag weer een pup, had zich goed ingelezen. Maar de eerste maanden had hij helemaal geen klik met de pup. Het was ook een veel moeilijkere pup tov onze eerdere pups. Na opeens plotse, enorm zware gezondheidsproblemen heeft hij heel sterk overwogen om de pup terug te brengen naar de fokker. Maar op dat moment had hij het er toch moeilijker mee dan verwacht en is hun band heel erg beginnen groeien. Enkele maanden later voelde hij zich qua gezondheid een stuk beter en was tegelijk zijn band met ons hondje echt heel sterk geworden. Beter zelfs dan met onze eerdere honden. Ze waren onafscheidelijk  Dus in zijn geval is die band echt wel helemaal goedgekomen na een erg moeilijke start.

Twinko was eigelijk een hele makkelijke pup, maar toch heeft het lang geduurd voor ik écht een klik had met hem. 

Ik denk dat dit mss was omdat ik in het begin veel bezig was met opvoeden. Dat gaf ook een hoop drukte in mijn hoofd. 

Pas na een aantal maanden kwam er opeens een moment waarop ik besefte dat hij toch wel bijzonder was voor mij. Totaal onverwachts eigelijk.

Hij zou voor het eerst een nachtje gaan logeren omdat ik een feest had die avond. 

Ik had thuis z'n spulletjes ingepakt, toen naar de vriendin gegaan die zou oppassen, daar gezellig wat geklets, Twinko had het naar z'n zin, dat gaf me een goed gevoel.

Toen het tijd was voor mij om naar huis te gaan liepen we met z'n 3e naar de bushalte. Heel gezellig. Toen de bus aankwam zei ik Twinko gedag en  ik bedankte die vriendin dat ze wilde oppassen. Ging allemaal heel nuchter. 

Ik stapte de bus in, ging zitten, keek uit het raam, daar stond die vriendin te zwaaien met Twinko naast zich.. en toen in ene voelde ik een enorme leegte in me. Echt ik kon wel janken. Mijn ventje, ik moest hem achterlaten. Een dag zonder hem..

En toen besefte ik dat ik al die maanden ervoor best een band met hem had opgebouwd, alleen heel anders dan ik had verwacht. Geen roze fluff wolken en vlinders in de buik, maar toch een hele sterke band waardoor ik niet meer zonder hem wilde zijn.

Je leest hierboven al dat je echt niet de enige bent. Ik sluit me daarbij aan. Onze pup kwam ook ineeen twee weken eerder dan gepland. In plaats van nog 2 weken rustig voorbereiden, hadden we ineens nog maar 1 dag. En dat in een periode waarin we maanden op ons tandvlees hadden gelopen en net die twee weken wilden benutten om even goed op te laden voor het warme welkom.

na 3 dagen ben ik dus ook gecrasht, en heb zelfs gezegd dat hij misschien beter weg kon. Gelukkig pakte man (en kids) het super goed op, hebben alles in goede banen geleid, en nu is het ondenkbaar dat hij ooit nog weg gaat. 

Het ligt dus misschien ook wel bij jezelf? Ben je erg moe of veel aan je hoofd? Dan zijn die gebroken nachten misschien net de druppel waardoor het niet direct fijn voelt. Geef jezelf de tijd, en ga leuke dingen doen met (en als dat kan ook zonder) je pup. Komt vast goed!

Hier ook iemand die dit had met haar allereerste pup. 

Heel eerlijk: had ik zijn zusje gekregen, was ik dolenthousiast geweest. Naar haar had ik toegeleefd. 

Maar de fokker raadde hem aan, en ik snap ook heel goed waarom. 

Ik heb echt heel goed mijn best gedaan om die band met hem te krijgen, inderdaad trainen, knuffelen, wandelen, fotos van hem maken, etc etc. 

Het maakte het er ook niet beter op dat hij mij ook niet zo leuk vond... 

Maar na 4 maanden kwam die band toch en kregen we toch door dat we elkaar leuk vonden. 

Nu zijn we 2 jaar verder en we zijn onafscheidelijk.

Allereerst, gefeliciteerd met je pup.

Toen ik pup Balou ging ophalen was ik helemaal zeker, hij moest het worden. Maar mijn zekerheid sloeg al snel om toen Balou een erg moeilijk pupje bleek. Ik heb zitten janken omdat Balou als ik maar naar hem wees al in mijn vingers hing. Dit kon niet langer ik moest een besluit nemen, Balou herplaatsen of voor hem gaan en hulp zoeken. Het is het laatste geworden, ik heb hulp bij een gedragsdeskundige gezocht. Balou is nog steeds een moeilijk hondje maar ondanks zijn gebruiksaanwijzing is hij wel helemaal mijn hondje. Het vertrouwen in elkaar moest groeien en dit is ook gebeurt.

Nu heb ik pup Lotus er bij, bij haar had ik een soort van schuldgevoel tegenover mijn overleden hond maar ook dit heb ik inmiddels achter mij kunnen laten.

Het komt vast allemaal goed tussen jou en je pup.

Ik heb wel geen pup erbij gekregen, maar ook ik had "niets" met het hondje van mijn moeder.  Hij kan erg lief zijn, maar hij is ook zooo vervelend!  Blaffen naar mijn honden, naar de katten, als hij alleen is, grommen, bijten, enz...

De enige reden waarom ik hem nam was omdat mijn moeder naar een RVT ging en ze haar hondje niet kon meenemen.

Hij is nu vijf maanden bij me, we hebben hard met hem gewerkt, hij bijt niet meer, het blaffen is afgenomen, hij luistert wel erg goed nu.

Die klik is er nog steeds niet, maar het betert.  Ik zal hem ook nooit in de steek laten, ik geloof niet in herplaatsen.  Je moet je eigen shit maar opruimen, vind ik.  Ik heb nog geen echte band met hem, maar ik krijg "zachtere" gevoelens.  Ik vond hem eerst gewoon een etter en nu zie ik ook zijn goede kanten.

Het kan nog veel beter, maar ik geef het de tijd, een echte band komt niet opeens, maar groeit.

Heb geduld, het lukt wel!

Ik heb zelfs al van moeders gehoord dat ze niet direct een "klik" hebben met hun baby.

ik zou me geen zorgen maken, een band moet groeien en zoals je nu bezig bent met je pupje komt het vast in orde hoor!

Ik kan mezelf ook aan dit rijtje toevoegen. Of althans, gedeeltelijk.

De fokker heeft Nika voor ons uitgekozen, omdat de pup die we eerst zouden krijgen, een lichamelijke disfunctie bleek te hebben. En Nika was in het nest het pupje 'wat overal sneaky tussendoor kroop', heel eigenzinnig.

Bij thuiskomst zette ze het direct op een gillen toen ze Yuna voor 't eerst zag. Ze was net een speenvarken, ik ben zelfs een moment bang geweest dat omwonenden de dierenambulance zouden bellen. En ook de periode erna was niet zoals ik me voorgesteld had; Nika was geen hele moeilijke pup, maar 's nachts krijste ze alles bij elkaar. Ik sliep dus maar amper en zat continue in de stress, wat mijn band met haar niet ten goede kwam. De fokker heeft zelfs gezegd dat we haar terug mochten brengen, toen ze merkte dat ik er helemaal doorheen zat. Toch heb ik dat nooit overwogen; Nika was mijn pupje en ik wist dat ik haar om een reden had gekregen.

En al snel werd mijn band met haar sterker en sterker. Nu, bijna 4 jaar later, zou ik echt niet meer zonder haar kunnen. Ze is vaak de enige die me kan opvrolijken als ik down ben, en haar gekke streken maken haar uniek. En werkelijk... inmiddels zou ik me geen betere hond kunnen wensen. En zij is ook helemaal gek op mij, dat merk je aan alles. Ik heb echt het gevoel dat we bij elkaar horen.

Moraal van het verhaal, met een quote van een bekende hondentrainer (wiens naam ik liever geen credits geef): "You don't get the dog you want, you get the dog you need."